Rozdział 2.
Przygotowanie do instalacji
Linuksa
Rozdział ten przedstawia zadania, które należy wykonać przed instalacją systemu Linux. Pozwala również
sprawdzić i upewnić się, czy komputer, na którym zamierzasz uruchomić Linuksa spełnia wszystkie minimalne
wymagania sprzętowe. Pokazuje, jak zapisać konfigurację sprzętową, tak abyś mógł poprawnie odpowiadać na
pytania procesu instalacyjnego oraz jak podzielić na partycje i sformatować dysk twardy, na którym
zainstalujesz Linuksa.
Minimalne wymagania sprzętowe
System Linux współpracuje z praktycznie każdym sprzętem komputerowym, ale oczywiście nie ze wszystkimi
urządzeniami. Komputer, który posiadasz musi spełniać tzw. minimalne wymagania sprzętowe, aby Linux
poprawnie na nim pracował. Kolejne podrozdziały przedstawiają te wymagania, jednakże najświeższą listę i
informacje znajdziesz na stronach projektu Debian: http://www.debian.org/. Dzięki tej stronie będziesz mógł
również określić, czy Linux współpracuje z całym sprzętem, który posiadasz w komputerze.
Procesor (CPU)
Linux nie działa na komputerach z procesorem Intel 286 i wcześniejszych. Jednakże w pełni współpracuje z
procesorami Intel 80386, 80486, Pentium, Pentium Pro, Pentium II, Pentium III i IV. Pomimo to, niektórzy
użytkownicy komputerów z procesorem 386 twierdzą, że Linux działa powoli, zwłaszcza w środowisku X. Jeśli
więc zależy ci na wydajności, zainstaluj system Linux na komputerze z procesorem 486 lub lepszym.
Linux działa także z procesorami innych firm jak na przykład Cyrix 6x86 oraz AMD K5 i K6. Większość
użytkowników Linuksa posiada chipsety Intela; jeśli masz inny procesor, możesz mieć kłopoty.
Płyty główne
Linux współpracuje ze standardowymi magistralami ISA, EISA, PCI oraz VESA (VLB) używanymi
w większości komputerów typu PC. Ostatnio rozwiązano problem z magistralą MCA zaprojektowaną przez IBM
i używaną w komputerach serii PS/2. Sprawdz
na stronie projektu Debian, czy nie ma najnowszych informacji
na temat magistrali MCA.
Na płycie głównej powinno się znajdować co najmniej 16 MB pamięci RAM, aby Linux mógł pracować
sprawnie. Niektórzy użytkownicy uruchamiali Linuksa nawet na komputerach posiadających 4 MB pamięci
RAM. Jednakże, jeśli masz komputer z mniejszą ilością pamięci niż 16 MB, to prawdopodobnie nie będziesz
usatysfakcjonowany ze sposobu jego działania. Poza tym, jeśli planujesz pracę w środowisku X, rozważ
rozbudowanie pamięci  64 MB to wystarczająca ilość. Chociaż X działa przy 16 MB pamięci RAM, to więcej
okien możesz otworzyć oraz więcej jednoczesnych operacji możesz wykonać przy większej ilości pamięci.
Mnóstwo płyt głównych stwarza problemy podczas instalacji systemu Linux. Problem tkwi w złym BIOS-ie, ale
poprawkę można zawsze ściągnąć ze strony producenta płyty głównej. W przeciwnym przypadku (jeśli to nie
BIOS), zajrzyj na stronę Debiana po więcej informacji.
Napędy
Pewien dowcipny użytkownik komputerów powiedział kiedyś, że nie można być zbyt szczupłym, zbyt bogatym
i mieć zbyt dużo miejsca na dysku twardym. Na szczęście system Linux nie pożera dużych ilości miejsca. Do
jego instalacji potrzeba przynajmniej 250 MB wolnego miejsca na dysku (teoretycznie wystarczy tylko 100 MB,
ale instalacja tego systemu na takim małym dysku spowoduje, że będziesz miał mało miejsca na własne pliki
oraz będziesz musiał zrezygnować z kilku użytecznych aplikacji).
Bardziej realistycznie; jeśli planujesz używanie Linuksa jako stacji roboczej, zarezerwuj sobie przynajmniej
600 MB wolnego miejsca na dysku; jeśli natomiast zamierzasz postawić serwer, musisz wygospodarować
chociaż 1,6 GB.
Aby łatwo można było zainstalować system z dołączonego do książki CD-ROM-u, komputer powinien być
wyposażony w kontroler IDE lub SCSI dla napędu CD-ROM. Możliwe jest także zainstalowanie Linuksa z
napędu CD-ROM typu PCMCIA, z serwera FTP i NFS, z zasobu Samby lub dysku twardego. Po szczegóły
instalacji innej niż z dysku CD-ROM zajrzyj na stronę Projektu Debian.
Komputer powinien także być wyposażony w napęd dyskietek 3,5-calowych. Służy on do uruchamiania systemu
Linux ze specjalnej dyskietki tworzonej pod koniec instalacji.
Zbieranie informacji na temat komputera
W celu łatwego i przyjemnego wykonania instalacji systemu Linux, powinieneś zebrać nieco informacji na temat
sprzętu znajdującego się w komputerze, na którym chcesz uruchomić proces instalacyjny. Często program
instalacyjny jest w stanie określić automatycznie, jakiego rodzaju sprzęt posiadasz, ale jeśli mu się nie uda,
będziesz musiał podać brakujące informacje. W przeciwnym przypadku zostaniesz zmuszony do przerwania
procesu instalacyjnego, zdobycia odpowiednich informacji i ponownej instalacji systemu.
Potrzebne informacje
Tabela 2.1 określa potrzebne informacje konfiguracyjne. Aby uzyskać te informacje, zajrzyj do dokumentacji
dostarczonej przez producenta komputera oraz do dokumentacji każdego urządzenia, które sam instalowałeś.
Jeśli nie posiadasz takiej dokumentacji, skontaktuj się z producentem lub sprzedawcą komputera, lub zajrzyj na
jego stronę WWW; jeśli nie znasz adresu, skorzystaj z wyszukiwarki internetowej, np. Yahoo! lub AltaVista.
Tabela 2.1. Informacje konfiguracyjne potrzebne przy instalacji Linuksa
Urządzenie Potrzebne informacje
Dysk (i) twardy Liczba dysków, rozmiar oraz rodzaj każdego z nich. Który dysk jest pierwszy, który
drugi i tak dalej. Jakiego rodzaju kontrolera używa (IDE lub SCSI)? Dla dysków IDE 
czy BIOS jest ustawiony w trybie LBA?
Pamięć RAM Ilość zainstalowanej pamięci
Napęd (y) CD-ROM Jakiego rodzaju adaptera używa (IDE SCSI, czy innego)? Dla każdego dysku innego niż
IDE i innego niż SCSI  producent i model tego dysku
Adapter SCSI (jeśli Producent i model karty
jest)
Karta sieciowa Producent i model
Mysz Rodzaj (szeregowa, PS/2, magistralowa), protokół (Microsoft, Logitech, MouseMan itd.)
Liczba przycisków myszki. Dla myszy szeregowej, numer portu szeregowego, do
którego jest przyłączona
Karta graficzna Producent i model karty. Ilość pamięci wideo
Aby uzyskać te informacje, będziesz prawdopodobnie musiał przestudiować ustawienia BIOS komputera lub
nawet otworzyć obudowę i zajrzeć do środka. Przeczytaj dokumentację dostarczoną wraz z komputerem, zanim
otworzysz obudowę i zaczniesz przegląd!
Zbieranie niezbędnych informacji za pomocą systemu
Windows
Jeżeli masz system Windows 95 lub Windows 98, możesz uzyskać większość niezbędnych informacji przy
użyciu okna dialogowego Właściwości System, które uruchamiasz z Panelu sterowania.
1) Kliknij Menu Start. Pojawi się wyskakujące menu.
2) Wybierz z tego menu Ustawienia i kliknij w podmenu Panel sterowania.
3) W oknie dialogowym Panelu sterowania dwa razy kliknij ikonę System. Ukaże się okno dialogowe
Właściwości System; zaznacz zakładkę Ogólne  pojawi się okno widoczne na rysunku 2.1.
Zakładka Ogólne przedstawia rodzaj procesora używanego w komputerze oraz ilość zainstalowanej pamięci
RAM.
Rysunek 2.1. Zakładka Ogólne okna dialogowego właściwości systemu
4) Następnie kliknij zakładkę Menedżer urządzeń. Ukaże się okno przedstawione na rysunku 2.2.
Możesz kliknąć dwa razy wybraną ikonę (lub raz kliknąć znak plusa znajdujący się obok ikony), aby uzyskać
dodatkowe informacje. Na przykład poprzez podwójne kliknięcie ikony Stacje dysków dowiesz się, czy
posiadasz dysk IDE czy SCSI.
Jeśli posiadasz drukarkę, możesz również wydrukować wszystkie informacje o urządzeniach systemowych.
Rysunek 2.2. Zakładka Menedżera urządzeń okna dialogowego właściwości systemu
Dzięki Menedżerowi urządzeń możesz uzyskać następujące informacje:
" Ilość i rodzaj (IDE lub SCSI) dysków twardych.
" Producent i model napędu CD-ROM.
Uwaga
Niektóre napędy CD-ROM nie pojawiają się w oknie Menedżera urządzeń. Zazwyczaj plik config.sys zawiera
odpowiednie wpisy, z których możesz się dowiedzieć więcej na temat swojego CD-ROM-u.
" Rodzaj myszy podłączonej do komputera.
" Producent i typ karty graficznej.
" Producent i model urządzeń multimedialnych takich jak karty dz
więkowe itd.
" Producent i model karty sieciowej.
" Producent i model adaptera SCSI.
Przygotowanie dysku twardego
Operacja ta polega na zarezerwowaniu odpowiedniej ilości miejsca na dysku twardym. Jak to zrobić, dowiesz się
właśnie w tym podrozdziale. Najpierw poznasz budowę dysków twardych, następnie dowiesz się, jak poznać ich
strukturę, a na końcu nauczysz się, jak ją zmieniać.
Budowa dysków twardych
Zacznijmy od podstaw, które na pewno poznałeś pracując w systemie MS Windows. Większość systemów
operacyjnych, włączając MS Windows 95 i 98, zarządza dyskami twardymi poprzez podzielenie ich na partycje.
Aby można było mieć dostęp do partycji, Windows 95 i 98 przypisują do niej literę alfabetu (C:, D: i tak dalej).
Zanim będziesz mógł używać miejsca na partycji dysku twardego, musisz przeprowadzić formatowanie.
Formatowanie partycji powoduje utworzenie systemu plików, który dostarcza miejsca do przechowywania nazw
i atrybutów plików oraz danych, które te pliki zawierają. Microsoft Windows obsługuje kilka typów systemów
plików takich jak FAT oraz FAT32, który jest udoskonaleniem FAT (pozwala lepiej zagospodarować wolne
miejsce, szybciej uruchamia programy, obsługuje dyski twarde o dużej pojemności).
Partycje składają się na logiczną strukturę dysku, która jest rozumiana przez ludzi i większość programów
komputerowych. Jednakże dysk twardy posiada strukturę fizyczną, która bardziej przypomina aktualną budowę
sprzętu. Rysunek 2.3 przedstawia logiczną i fizyczną architekturę dysków.
Mechanicznie rzecz biorąc, dysk twardy składa się z talerzy przypominających stare płyty winylowe, z których
każdy związany jest z głowicą odczytu i zapisu. Głowica działa podobnie jak głowica w magnetowidzie,
dekodując dane jako serie impulsów elektromagnetycznych. W czasie ruchu obrotowego talerza głowice
zapisują dane na koncentrycznych pierścieniach zwanych ścieżkami, których numeracja zaczyna się od zera.
Przeciętny dysk twardy posiada setki tysięcy takich ścieżek.
Wszystkie ścieżki o tym samym promieniu nazywają się cylindrem. Podobnie jak w przypadku ścieżek,
numeracja cylindrów zaczyna się od zera. Liczba talerzy i cylindrów określa geometrię dysku twardego.
Większość komputerów typu PC wymaga podania geometrii dysku w BIOS-ie.
Systemy operacyjne preferują odczytywanie lub zapisywanie raczej tylko części ścieżek niż całości.
W konsekwencji ścieżki podzielone są na sektory, z których każdy zawiera ustaloną ilość bajtów; zazwyczaj
512.
Rysunek 2.3. Struktura dysku twardego
Aby odpowiednio odczytywać i zapisywać sektory, program musi znać geometrię dysku. Ponieważ czasami
niemożliwe jest określenie geometrii dysku, niektóre programy BIOS pozwalają podać adresowanie logiczne
bloku (Logical Block Adressing  LBA). LBA sekwencyjnie zlicza sektory i pozwala programom na odczyt i
zapis określonego sektora bez podawania konkretnego cylindra czy głowicy.
Przeglądanie informacji o partycjach
Pierwszym krokiem przygotowującym dysk do instalacji systemu Linux jest inspekcja znajdujących się na dysku
twardym partycji. Kiedy dowiesz się, jak jest podzielony dysk, będziesz mógł określić, jak go zreorganizować
dla potrzeb Linuksa. Aby obejrzeć istniejące na dysku partycje, użyj programu fdisk:
1) Kliknij Menu Start. Pojawi się menu.
2) Wybierz zakładkę Programy, ukaże się podmenu.
3) W podmenu Programy kliknij Tryb MS-DOS.
4) W oknie dialogowym programu MS-DOS wpisz fdisk i wciśnij Enter. Pojawi się menu programu
fdisk, pokazane na rysunku 2.4.
Uwaga
Menu programu fdisk może nie pojawić się natychmiast. Zamiast niego system Windows może się spytać, czy
chcesz włączyć obsługę dużych dysków. Odpowiedz przecząco, wpisz N i wciśnij Enter. Aby obejrzeć
informacje o partycjach, nie musisz włączać obsługi dużych dysków twardych.
Rysunek 2.4. Ekran opcji programu fdisk
5) Wybierz 5, a następnie naciśnij Enter. Przejdziesz do ekranu przypominającego rysunek 2.5, gdzie
możesz wybrać dysk twardy. Informacje o partycjach są przedstawione w bardziej przystępny sposób
niż w punkcie 4. Wyświetl informacje o partycjach.
Na ekranie zobaczysz wszystkie dyski twarde zainstalowane w komputerze, ponumerowane kolejno od
1 wzwyż oraz ich rozmiary. Jeśli dysk zawiera wolną przestrzeń nie podzieloną na partycje, zostanie
pokazany jej rozmiar. Ekran przedstawia także ilość miejsca dysku twardego przypisanego partycjom
jako procent całości dostępnej przestrzeni na dysku.
Pod informacjami opisującymi dysk twardy znajdziesz wiadomości dotyczące rozmiaru każdej partycji
na dysku. Wyświetlana jest także związana z partycją litera dysku.
6) Po zapoznaniu się z informacjami o partycjach, naciśnij dwukrotnie Escape, aby wyjść
z programu fdisk i powrócić do trybu MS-DOS. Możesz następnie zamknąć ten tryb, klikając krzyżyk
znajdujący się w prawym górnym rogu okna lub wpisz po prostu exit i naciśnij Enter.
Rysunek 2.5. Zmiana aktualnego dysku twardego
Jak uzyskać odpowiednią ilość wolnego miejsca?
Nie możesz zainstalować systemu Linux na partycji, która jest już wykorzystywana. Oglądając informacje na
temat partycji możesz określić, jaki przypadek najlepiej pasuje do systemu:
Dysk zawiera wolną i niesformatowaną przestrzeń odpowiednią do zainstalowania Linuksa (od 600 MB do
1,6 GB w zależności od rodzaju instalacji).
W tym przypadku  zanotuj, który dysk zawiera wolne miejsce. Następnie możesz rozpocząć instalację
systemu opisaną w rozdziale 3. Zanim to jednak zrobisz, sprawdz
poniżej podane ograniczenia BIOS-ów
niektórych komputerów.
Nie masz odpowiedniej ilości wolnego miejsca na dysku twardym. Poniżej podana procedura pozwala
uzyskać niezbędną ilość wolnej przestrzeni:
Jeśli masz w komputerze miejsce na dodatkowy dysk twardy, możesz go zamontować
i zainstalować na nim Linuksa. Podrozdział zatytułowany  Instalacja nowego dysku twardego
przedstawia porady i użyteczne triki związane z dodawaniem nowego dysku do komputera.
Jeśli posiadasz jedną lub więcej zbędnych partycji, możesz ją (je) usunąć, a powstałe wolne
miejsce przypisać partycjom systemu Linux. Podrozdział  Identyfikacja nieużywanej partycji
dokładnie pokazuje, jak znalez
ć taką partycję.
Jeżeli posiadasz jedną lub więcej partycji, które są większe niż potrzebujesz, możesz je
zmniejszyć do odpowiednich rozmiarów, a uzyskane miejsce przeznaczyć na system Linux.
Podrozdział  Zmniejszanie rozmiarów partycji przedstawia, jak określić, czy partycja jest większa niż
potrzeba i jak zmniejszyć jej rozmiar.
Instalacja nowego dysku twardego
Często najlepszym i najszybszym sposobem na zainstalowanie systemu Linux jest kupienie nowego dysku
twardego i zamontowanie go w komputerze. Jeśli masz tylko jeden dysk twardy, to prawdopodobnie
w komputerze masz jeszcze wystarczającą ilość miejsca i zasobów systemowych na zamontowanie kolejnego
dysku. Zanim zakupisz nowy dysk, upewnij się, czy posiadasz odpowiednie kable zasilające oraz taśmy łączące
dysk z kontrolerem. Zastanów się także, czy nie lepiej będzie przerzucić dane ze starego dysku na nowy, a stary
dysk wykorzystać dla systemu Linux.
Jeśli natomiast masz już dwa dyski w komputerze, to prawdopodobnie nie będziesz mógł tak po prostu dodać
trzeciego; system BIOS większości komputerów pozwala uruchamiać systemy operacyjne tylko z pierwszego
lub drugiego dysku. W takim przypadku najlepiej jest zakupić nowy, odpowiednio większy dysk twardy i
zamontować go zamiast dysku do tej pory używanego w komputerze.
Identyfikacja nieużywanej partycji
Taką partycję możesz rozpoznać za pomocą przypisanej litery dysku, którą odczytasz w programie fdisk.
Następnie przejrzyj zawartość tej partycji w programie Eksplorator Windows. Jeśli okaże się, że partycja nie
zawiera żadnych istotnych danych i w dodatku jest idealnych rozmiarów do instalacji systemu Linux, możesz
skasować ją, a wolne miejsce przeznaczyć dla Linuksa.
Najprostszym narzędziem do skasowania nieużywanej partycji jest program cfdisk wchodzący w skład programu
instalacyjnego Debiana. Zapisz nazwę, literę dysku lub system plików znajdujący się na danej partycji
i rozpocznij instalację systemu, która jest opisana w następnym rozdziale.
Zmniejszanie rozmiarów partycji
Nawet jeśli wszystkie partycje zawierają ważne dane, jedna lub więcej partycji może mieć większy rozmiar niż
potrzeba. W takim przypadku możesz zmniejszyć jej rozmiar oraz tak zreorganizować dysk, aby zawierał
zwolnioną przestrzeń w jednym miejscu.
Do określenia ilości wolnego miejsca na danej partycji możesz użyć programu Eksplorator Windows. Po prostu
kliknij prawym przyciskiem myszki ikonę dysku, a z menu, które się pojawi wybierz opcję Właściwości. Pojawi
się okno dialogowe ukazujące ilość używanego i wolnego miejsca na dysku twardym.
Jak już znajdziesz partycję lub kilka, które posiadają wystarczającą ilość wolnego miejsca do zainstalowania
systemu Linux, możesz zmniejszyć ich rozmiar przy użyciu specjalnego programu, który oddziela miejsce
używane przez dane od wolnej przestrzeni. CD-ROM dołączony do tej książki zawiera program oparty na
licencji GPL1 zwany fips, który dzieli miejsce na partycjach typu FAT i FAT32. Zajrzyj do następnego
podrozdziału, aby zobaczyć, jak działa ten program.
Uwaga
Jeśli popełnisz błąd podczas operacji dzielenia miejsca na partycji lub program wykona jakąś niepoprawną
operację, możesz stracić wszystkie dane na tej partycji (czasami nawet na całym dysku twardym). Wobec
tego doradzam, abyś wykonał kopię bezpieczeństwa systemu i partycji, którą zamierzasz podzielić.
Wielu użytkowników systemu Linux korzysta także z narzędzia PartitionMagic firmy PowerQuest.
W przeciwieństwie do programu fips, PartitionMagic jest oprogramowaniem komercyjnym; jednakże obsługuje
więcej rodzajów partycji. Na przykład PartitionMagic może dzielić partycje NTFS, HPFS oraz ext2, która jest
główną partycją systemu Linux.
Używanie narzędzia fips
Program ten pozwala rozdzielić partycję FAT na dwie części: jedną partycję zawierającą dane z oryginalnej
partycji oraz drugą pustą partycję (nie zawierającą żadnych danych). Wersja 2. tego narzędzia pozwala dzielić
także partycje typu FAT32. Kiedy zakończysz pracę z fips, możesz użyć programu fdisk do usunięcia pustej
partycji i stworzyć tym samym wolną przestrzeń dla systemu Linux.
Uwaga
Program fips nie podzieli partycji, dopóki nie znajdzie na końcu dysku twardego przynajmniej 10 MB wolnego
miejsca. Co więcej, fips wymaga wpisu do tablicy partycji i odmówi działania, jeśli masz już cztery główne
partycje w systemie.
1
GPL  General Public Licese  Generalna Licencja Publiczna
Podrozdział opisuje procedurę używania programu fips. Zakłada przy tym, że pracujesz pod kontrolą systemu
MS Windows 9x. Jeśli natomiast pracujesz z innym systemem operacyjnym, zajrzyj do dokumentacji programu
fips po szczegółowe instrukcje.
Uwaga
Sam autor programu fips przyznaje, że jest to aplikacja eksperymentalna. Wobec tego ani autor tej książki, ani
jej wydawca nie ponoszą odpowiedzialności za straty spowodowane używaniem programu fips. Nie
powinieneś rozpoczynać pracy z fips, dopóki nie zrobisz kopii zapasowej systemu.
Poza tym system Windows może przypisać inne litery dyskom po podzieleniu partycji programem fips. Na
przykład dysk D: może stać się dyskiem E:. Fips zapewni, że dysk główny C: pozostanie niezmieniony, więc
generalnie będziesz mógł uruchomić system, jednakże możesz mieć kłopoty z uruchamianiem programów
znajdujących się na innych partycjach niż C:.
Zanim uruchomisz fips, sprawdz
najpierw, czy dysk twardy nie zawiera żadnych błędów za pomocą programów
chkdsk, ScanDisk lub jeśli masz  Norton Disk Doctor. Aby uruchomić ScanDisk, kliknij Start -> Programy ->
Akcesoria -> Narzędzia systemowe -> ScanDisk. Jeśli program znajdzie błędy na dysku, napraw je najpierw, a
następnie przejdz
do defragmentacji dysku.
Defragmentacja dysku powoduje przesunięcie danych na początek dysku, pozostawiając na końcu wolne
miejsce. Operację tę możesz wykonać za pomocą aplikacji Defragmentator dysków; kliknij Start -> Programy ->
Akcesoria -> Narzędzia systemowe -> Defragmentator dysków. Jeśli posiadasz, możesz użyć do tego celu innych
programów takich jak Norton Speedisk, PCTool Compress lub dowolnego darmowego programu.
Uwaga
Program Defragmentator dysków systemu MS Windows nie zawsze wykonuje swoje zadanie, tak jak
powinien. Czasami postrzega niektóre bloki dysku jako złe lub nie do przeniesienia, co powoduje, że dysk nie
zostanie zdefragmentowany prawidłowo. Najlepiej od razu użyć innego programu, tak aby póz
niej, już po
podziale nie okazało się, że trzeba przywracać system z kopii zapasowej, której wcale nie zrobiłeś.
Następnie wyłącz pamięć wirtualną. Uruchom Panel sterowania klikając Start -> Ustawienia -> Panel
sterowania. Po czym kliknij dwukrotnie ikonę System. Pojawi się okno dialogowe Właściwości System, na
którym kliknij zakładkę Wydajność. Wygląd okna dialogowego zmieni się, a na dole z prawej strony ujrzysz
przycisk Pamięć wirtualna. Kliknij go, zapisz aktualne ustawienia, a następnie wybierz opcję Pozwól mi określić
własne ustawienia pamięci wirtualnej i zaznacz pole Wyłącz pamięć wirtualną. Teraz kliknij przycisk OK, aby
opuścić okno dialogowe Pamięci wirtualnej i jeszcze raz OK, aby zamknąć okno Właściwości System.
Kolejnym krokiem jest utworzenie dyskietki startowej systemu przy użyciu apletu Dodaj/Usuń programy
znajdującego się w Panelu sterowania. Aby uruchomić ten aplet, kliknij dwukrotnie jego ikonę. Pojawi się okno
dialogowe z trzema zakładkami. Kliknij zakładkę Dysk startowy, a następni przycisk Utwórz dysk. Pojawi się
pasek postępu informujący o stanie wykonywanego zadania, który poprosi o włożenie płyty CD-ROM z
systemem Windows 9x. Po odczytaniu tego dysku program poprosi o włożenie sformatowanej dyskietki do
odpowiedniej stacji. Nazwij dyskietkę FIPS i włóż ją do stacji. Po kilku minutach zniknie pasek postępu i
pojawi się komunikat o zakończeniu tworzenia dyskietki startowej. Kliknij OK, aby zamknąć okno dialogowe
Dodaj/Usuń programy.
Nie wyjmuj dyskietki ze stacji. Zamiast tego włóż dysk CD-ROM dostarczony wraz z książką i skopiuj
następujące pliki na dyskietkę:
\dosutils\fips20\restorb.exe
\dosutils\fips20\fips.exe
\dosutils\fips20\errors.txt
Jeśli używasz OBRAZU lub MIRRORA lub jeśli pliki config.sys i autoexec.bat wywołują programy, które zapisują
do dysku twardego znajdującego się w komputerze, skorzystaj z Eksploratora Windows i tymczasowo zmień
nazwy tych plików, odpowiednio na: config.fip i autoexec.fip. Jeżeli nie jesteś pewien, jakie programy są
wywoływane przez te pliki, po prostu uruchom je i póz
niej zmień ich nazwy.
Uruchom ponownie komputer, ale użyj utworzonej niedawno dyskietki startowej, aby wystartować system.
Kiedy pojawi się znak zachęty wiersza poleceń systemu MS-DOS, wpisz fips i naciśnij Enter. Jeżeli
posiadasz więcej niż jeden dysk twardy, program ten zapyta, na którym z nich chcesz wykonywać operację
dzielenia partycji. Wybierz odpowiedni dysk i wciśnij Enter.
Następnie program fips daje możliwość zrobienia pliku kopii na dyskietce. I należy taką kopię wykonać,
ponieważ jeśli coś pójdzie z
le, to możesz uruchomić ponownie komputer z dyskietki i za pomocą programu
restorb.exe przywrócić stan dysku twardego!
Po wykonaniu kopii bezpieczeństwa, przechodzimy do wykonania głównego zadania. Program fips wyświetla
wszystkie partycje znalezione na dysku twardym. Zwróć szczególną uwagę na pierwszą i ostatnią kolumnę
wyświetlaną na ekranie programu fips, które to kolumny przedstawiają odpowiednio numer i rozmiar każdej
partycji.
Narzędzie fips wykonuje także pewną analizę dysku twardego. Jeśli dysk twardy zawiera więcej niż jedną
partycję, program zapyta, którą z nich chcesz podzielić. Wpisz numer wybranej partycji i wciśnij Enter.
W kolejnym kroku zostaniesz poproszony o wprowadzenie numeru cylindra, od którego będzie się zaczynała
nowa partycja. Użyj lewego klawisza kursora, aby zmniejszyć numer lub prawego, aby go zwiększyć.
Zwiększając lub zmniejszając numer cylindra, powodujesz, że fips wyświetla rozmiar obu partycji, które
stworzy, kiedy podejmiesz ostateczną decyzję co do numeru cylindra. Naciśnij Enter.
Uwaga
Może okazać się, że rozmiar pustej partycji będzie mniejszy niż zakładałeś. Może to być spowodowane
obecnością ukrytego pliku (plików), którego program defragmentujący dysk nie przeniósł na początek dysku.
Aby zidentyfikować taki plik, wpisz w wierszu poleceń dir /a:h /s i naciśnij Enter. Zignoruj wszystkie pliki
o nazwach podobnych do io.sys lub msdos.sys. Spróbuj stwierdzić, jaki program utworzył pozostałe pliki ukryte.
Jeśli zidentyfikujesz taki program, może będziesz mógł utworzyć partycję o odpowiedniej wielkości,
odinstalowując ten program. Po utworzeniu pustej partycji możesz go z powrotem zainstalować.
Fips wyświetli teraz informacje dotyczące nowej partycji. Wciśnij Y, aby zachować zmiany i zamknąć program
lub C, aby dokonać dodatkowych zmian.
Po zakończeniu pracy z programem natychmiast uruchom system Windows oraz program ScanDisk, aby
sprawdzić nowo utworzoną partycję. Nie zapisuj nic na dysku zanim nie uruchomisz ponownie komputera;
w przeciwnym przypadku możesz zniszczyć dane na dysku!
Następnie włącz pamięć wirtualną. W tym celu kliknij Start -> Ustawienia -> Panel sterowania. W Panelu
dwukrotnie kliknij ikonę System. Pojawi się okno dialogowe Właściwości System. Wybierz zakładkę Wydajność
i kliknij przycisk Pamięć wirtualna. Przywróć ustawienia, które wcześniej zanotowałeś, po czym wciśnij OK,
aby zamknąć okno dialogowe Pamięć wirtualna, a potem jeszcze raz OK, aby zamknąć okno Właściwości
System.
Jeśli zmieniłeś nazwy plikom autoexec.bat i config.sys, przywróć ich pierwotne brzmienie za pomocą
Eksploratora Windows.
W końcu, uruchom ponownie komputer, tak aby aktywować zmiany dokonane na pamięci wirtualnej. Teraz
jesteś już gotowy do zainstalowania systemu Linux na nowej, pustej partycji.