Kultura starożytnego Egiptu
Faraon
Egipt był zawsze monarchią absolutną. Króla, zwanego faraonem, uważano za żyjącego na ziemi boga, który po
ziemskiej śmierci powraca do swego świata, aby połączyć się z innymi bóstwami. Nosił on tytuł "Dziecka Słońca" i na
przestrzeni całych dziejów Egiptu skupiał w swoim ręku władzę religijną, polityczną i wosjkową. Wspomagał go,
używając dzisiejszych określeń, premier, który kierował całokształtem władzy wykonawczej. Samo słowo "faraon" jest
greckim zniekształceniem egipskiego wyrazu, oznaczającego "pałac królewski". Dopiero w Nowym Państwie, mniej
więcej od 1580 r. p.n.e., słowo "faraon" stało się określeniem samej osoby władcy.
Stosunki społeczne oraz podział administracyjny
Ludnośc Egiptu dzieliła się na klasy, z których największym poważaniem cieszył się stan kapłański, związany z kultem
świątyń. Bogate i bardzo wpływowe kapłaństwo było zwolnione od podatków i utrzymało się na koszt swojej świątyni.
Pozostałe klasy to: stan szlachecki, rekrutujący się spośród wyższych urzędników w hierarchii religijnej, administracji
państwowej, w zarządach poszczególnych prowincji, spośród skrybów i cywilnej służby administracji królewskiej; oraz
jako lud taki, składający się przede wszystkim z chłopów i rzemieślników. Egipt dzielił się na 2 części: Dolny -
składający się z 20 prowincji, tzw. "nomów" i Górny - z 22 nomów.
Rolnictwo
Od niepamiętnych czasów Egipt był krajem rolniczym. Dojrzewały tu owoce, rośliny strączkowe, len, a przede
wszystkim zboża, zwłaszcza pszenica i proso, które eksportowano w ogromnych ilościach. Importowano zaś drewno,
gdyż w Eipcie nie było tego surowca zbyt dużo z Libanu. NA postawie malowideł z różnych okresów, ukazujących pracę
w polu, wynika, że narzędzia stosowane w tamtych czasach niewiele odbiegają od tych stosowanych dzisiaj.
Rzemiosło i handel
Egipcjanie mieli znaczne osiągnięcia w handlu, a także w rzemiośle, i to artystycznym. Ogromna ilość przedmiotów
znalezionych w grobowcach jest dowodem na to, że byli oni prawdziwymi mistrami w obróbce złota, srebra, miedzi oraz
odznaczali się rzadkim kunsztem w szlifowaniu kamieni szlachetnych. Zwłaszcza w tej ostatniej dziedzinie osiągnęli
nieprawdopodobny wręcz stopień doskonałości. Specjalizowali się przede wszystkim w sztuce jubilerskiej ( pierścionki,
bransolety, wisiorki, kolczyki ), która to sztuka kilkakrotnie za IV, XII, XVIII i XX dynastii znalazła sięw swym
apogeum. Oprócz tego Egipcjanie wytwarzali z pozornie prostych surowców wspaniałe i niepowtarzalne tkaniny,
tworzyli ceramikę, szkło, wyroby emaliowane. Nie znali pieniędzy. Z Nubijczykami wymieniali produkty rolnicze i
przemysłowe, takie jak: pszenica, cebula, brón, klejnoty, na: drewno, skóry, złoto i kość słoniową. Przyprawy i
pachnidła pochodziły z Arabii, a od Fenicjan importowali statki statki z drewna cedrowego. OD XVIII dynastii Egipcjanie
ustanowili trwałe stosunki handlowe z państwami w dorzeczu Eufratu oraz z wyspami wschodniej części Morza
Śródziemnego ( Cypr zaopatrywał Egipcjan w miedz
).
Nauka
Zgodnie z naukami kapłanów, człowiek uzyskał wiedzę z rąk boga Thota. Jako wynalazca pisma, Thot napisał wszystkie
swoje dzieła z inspiracji Najwyższego Boga. Starożytni Egipcjanie byli bardzo zaawansowani w astronomii. Już od
najdawniejszych czasów dzięki obserwacji ruchów ciał niebieskich obliczyli rok astronomiczny, który dzielił się na 3 pory
roku, po 4 miesiące każda, odpowiadające warunkom klimatyczno-rolniczym kraju. Były to: pora wylewów, pora siewu
oraz pora żniw. Do 360 dni dodawano 5 dni dodatkowych, zwanych "epagomeni", które traktowano jako najważniejsze
święta w roku. Co się tyczy medycyny, to była ona ściśle związana z magią. Do naszych dni dotrwało wiele
różnorodnych tekstów medycznych z dziedziny ginekologii, chirurgii i farmakologii, zawierające recepty i opsiy wielu
środków leczniczych. Egipscy lekarze znali się na terapeutycznych właściwościach wileu ziół. Z drugiej strony
wykazywali się słabą znajomością anatomii, co jest tym bardziej zdumiewające, że powszechnie praktykowano
mumifikacje zwłok. Powodów takiego stanu rzeczy należy szukać w wierzeniach religijnych, które traktowały ciało jako
coś świętego.