Boles aw Le mian
Poeta
Zaroi o si w sadach od t cz i zawieruch 
Z drogi!  Idzie poeta  niebieski wycieruch!
Zbój ob oczny, co z wiatem jest  wspak i na no e!
Baczno !  Nic si przed takim uchroni nie mo e!
S o ce  w cebrze, dal  w szybie, wit  w studni, a zw aszcza
Wszelkie dziwy zza jarów  prawem snu przyw aszcza.
Rad Boga mi dzy uki wmodli  do zielnika,
Gdzie si z listem mi osnym sam jelonek styka!&
wietniej c achmanami  tym wawszy, im golszy 
Nie bez wró b si u miecha do grabu i olszy, 
I widziano w dzie bia y tego ob ka ca,
Jak wierzb sponad rzeki porywa do ta ca!
A tak zgubnie porywa , mimo drwin i zniewag, 
Zdo a tylko z otch ani sprzysi ony piewak.
ona jego, egnaj c swój los znakiem krzy a,
Na palcach  pe na l ku do niego si zbli a.
Stoi& Nie mie przeszkadza & On s owa nawleka
Na sznur rytmu, a ona p ochliwie narzeka:
  Giniemy& Córki nasze  w n dzy i rozpaczy&
A wiadomo, e jutro nie b dzie inaczej&
Wleczesz nas w nieokre lno & Spójrz  my tu pod p otem
Mrzemy z g odu bez jutra, a ty nie wiesz o tem! 
Wie i wiedzia zawczasu!& I ze zami w gardle
Wiersz uk ada pokutnie  z oci cie  umarle, 
Za pan brat ze zmorami& Tre , gdy w rytm si stacza,
Póty w nim si ko ysze, a si przeinacza.
Ch tnie owi tre , w której zy prawdziwe p on , 
Ale kocha naprawd t  przeinaczon &
I z zach ann rado ci m ci mu si g owa,
Gdy ujmie niepochwytno w dwa przyleg e s owa!
A s owa si po niebie w ócz i ajdacz 
I udaj , e znacz co wi cej, ni znacz !&
I po tym samym niebie  z tamtej u ud strony 
Znawca s owa  Bóg p ynie  w poet wpatrzony.
Widzi jego niezdolno do zarobkowania
I to, e si za snami tak pilnie ugania!
Stwierdza z zgroz , e w chacie  n dza i zag ada, 
A on w szale wyst pnym wiersz piewny uk ada!
I Bóg, wsparty w drownie o srebrzyst kraw d
Ob oku, co si wzburzy skrzyd ami, jak ab d , 
Z ab dzia  do poety, zb kanego we nie, 
U miecha si i pi ci grozi jednocze nie!