Podział metod rozmnażania klonalnego
Istnieje kilka sposobów rozmnażania klonalnego, a kryterium ich podziału stanowią predyspozycje
poszczególnych jednostek rozwojowych rośliny( takich jak komórki, tkanki, organy) do
różnicowania pąków przybyszowych ,zarodków
Somatycznych oraz możliwość pobudzania do wzrostu pąków bocznych.
W związku z tym wyróżnia się kilka możliwości, w jakich może zostać zapoczątkowane
rozmnażanie wegetatywne roślin in vitro:
1. Powstawanie zarodków somatycznych z komórek ,tkanek i organów
Zarodki somatyczne ( embroidy) mogą powstawać na kilka sposobów:
" Bezpośrednio z komórek epidermalnych lub subepidermalnych eksplantatu, np. Citrus ,
Ranunculus, Daucus
" W komórkach powierzchniowej strefy tkanki kalusowej rozrastającej się z eksplantatu
" W hodowlach pojedynczych komórek parenchymatycznych , np. Macleya, Atropa i in.
Zarodki somatyczne to proste struktury dwubiegunowe, powstają wskutek podziałów
mitotycznych , z pojedynczych komórek inicjalnych.cechy tych komórek to :
Øð GÄ™sta cytoplazma
Øð Duże jÄ…dro
Øð Plastydy z ziarnami skrobi
Øð Liczne rybosomy
Øð Liczne sferosomy
Øð GÄ™sta sieć plasmodesm Å‚Ä…czÄ…ca je z sÄ…siednimi komórkami (siec ulega przerwaniu w trakcie
rozwoju zarodków )
Rozwój tych zarodków przebiega w podobny sposób jak zarodków zygotycznych rozwijających się
w woreczku zalążkowym. Zarodki somatyczne jednak mniej precyzyjnie powielają schemat
podziałów komórkowych podczas wczesnych stadiów rozwojowych.
Embriogeneza przebiega za pośrednictwem tkanki kalusowej rozrastającej się z eksplantatu
inicjalnego pod wpływem następujących stymulatorów
1. 2,4  D
2. związków azotowych ,najczęściej w formie NH4NO3
3. substancje typu mleczka kokosowego, hydrolizatu kazeiny lub specyficzne zespoły
aminokwasów
pasażowanie odbywa się na pożywkę bez 2,4  D; zmiana konsystencji pożywki oraz wprowadzenie
cytokininy stymuluje dalsze różnicowanie się kultur zarodkowych
zdolność do embriogenezy maleje progresywnie w kolejnych hodowlach, dlatego też liczba pasaży
ma istotne znaczenie dla rozmnażania tą metodą.
Zalety metody : szybka i efektywna ( w przeciągu miesiąca z 1 g kalusa można uzyskać 500
zarodków Daucus carota). Rośliny uzyskane z zarodków zazwyczaj utrzymują genotyp rośliny
matecznej
Wady metody :zarodki somatyczne mogą być formowane tylko przez niektóre gatunki należące do
rodzin: Umbelliferae, Solanacae, Cruciferae. W większości przypadków konieczne byó izolowanie
ekspalntów z bardzo młodych organów.
2. Różnicowanie się pąków przybyszowych w hodowlach tkanki kalusowej
W miejscu zranienia eksplantatu , po wprowadzeniu do jego pożywki regulatorów wzrostu z grupy
auksyn i cytokinin, odróżnicowują się żywe i nieuszkodzone komórki. Tworzą one tzw. tkankę
kalusową o charakterze parenchymatycznym, której komórki, dzielą się intensywnie, podejmując w
ten sposób funkcje komórek merystematycznych.
Substancje wzrostowe w trakcie powstawania kalusa oddziałują w specyficzny sposób:
Øð PrzyspieszajÄ… podziaÅ‚y komórkowe
Øð StymulujÄ… wydÅ‚użanie siÄ™ komórek ( poprzez rozluz
nienie struktury ściany i ułatwienie
przenikania wody)
Øð UaktywniajÄ… proces różnicowania i organogenezy
Auksyny najczęściej stosowane Auksyny stosowane
do stymulowania wzrostu tkanki kalusowej to : rzadziej to:
-IAA = kwas indolilo-3-octowy -IBA =kwas indolilo-3-masłowy
-NAA= kwas naftylo-1-octowy -BNOA=kw. Naftoksy-2-octowy
-2,4-D=kw. 2,4-dwuchlorofenoksyoctowy -BTOA=kw.2-beznylotiazolilooctowy
2,4,5-T =kw.2,4,5trojchlorofenoksyoctowy
Substancje z grupy giberelin nie zostały dokładnie zbadane pod katem ich wpływu na proces
tworzenia się kalusa ; wiadomo jednak ,że GA3 hamuje powstawanie tkanki kalusowej roślin
jednoliściennych.
1. oddzielenie zespołu komórek kalusa do eksplantatu inicjalnego
2. przeniesienie kalusa na pożywkę z dodatkiem auksyny lub bez niej powodują
przyspieszenie wzrostu
tk.kalusowej
kalus może być zachowany przez nieograniczenie długi okres , poprzez dzielenie go i pasażowanie
na świeżą pożywkę co 4 tyg.
Krótka charakterystyka tkanki kalusowej
1. Czynniki istotne w ocenie i charakterystyce kalusa:
-barwa
- struktura
- konsystencja
2. Budowa zróżnicowana pod względem wielkości i kształtu (od kom. izodiametrycznych po luz
no
związane komórki olbrzymie)
3. Budowa tkanki zdeterminowana budową tkanki inicjalnej , składem pożywki oraz wiekiem
hodowli
4. w kalusie obecne są komórki poliploidalne
a) Może to być skutkiem endopoliploidyzacji ( występuje wiele komórek o zmienionej liczbie
chromosomów, uczestniczących w powstaniu kalusa i wpływających na jego poliploidalność)
b) Może to być skutkiem selektywnego działania cytokinin ( przyspieszają one podział
komórek ,wywołując niekiedy zaburzenia w funkcjonowaniu wrzeciona kariokinetycznego , co
wpływa na powstawanie komórek poliploidalnych)
c) Obecność komórek poliploidalnych ,może sprzyjać rozwijaniu się roślin o cechach
niekorzystnych( ale znaczna ilość gatunków zachowuje charakter diploidalny)
5. zdolność do organogenezy tkanki kalusowej obniża się w miarę kolejnych pasaży
Proces różnicowania się tkanki kalusowej:
" Formowanie się elementów trachealnych
" Formowanie siÄ™ wiÄ…zek przewodzÄ…cych
" Zakładanie się gniazd i pasm tkanki merystematycznej, z której rozwijają się wierzchołki wzrostu
pędów i korzeni
Wpływ na organogeneze mają:
- kinetyna i auksyna ( równowaga ilościowa między nimi decyduje o kierunku zmian )
- nieorganiczne fosforany
- hydrolizat kazeiny
- tyrozyna
- niektóre związki fenolowe sprzyjające inaktywacji auksyny
- kwas abscyzynowy (ABA) wprowadzony na miejsce kinetyny
- pasażowanie kalusa z pożywki zestalonej na płynna
- wystawienie tkanki na światło o dużym natężeniu
Powstawanie pąków przybyszowych :
vð Nie powstaÅ‚y przez wierzchoÅ‚ek pÄ™du ,ale
- egzogenicznie - endogenicznie
[ na powierzchni kalusa] [w głębi tkanki]
vð MajÄ… strukturÄ™ jednobiegunowÄ… i sÄ… poÅ‚Ä…czone waskularnie z tkankÄ… macierzystÄ…
vð PÄ™dy rozwijajÄ…ce siÄ™ z pÄ…ków przybyszowych oddzielonych od kalusa, wymagajÄ… ukorzenienia
na świeżej pożywce z dodatkiem jednej z auksyn : NAA, IAA, IBA
Zalety metody : metoda nadaje się do rozmnażania wszystkich gatunków roślin z dowolnie
wybranego eksplantatu;jest szybka i wydajna
Wady metody: pędy otrzymane z tkanki kalusowej mogą mieć zmienioną podstawową liczbę
chromosomów lub być chimerami.
3. Różnicowanie się pąków przybyszowych bez pośrednictwa tkanki kalusowej
Uwolnienie komórki spod regulujących wpływów całego organizmu staje się dla komórki sygnałem
do odróżnicowania się tej komórki ,bedącej częścią dojrzałej taknki. Może się to odbywac na
dwóch drogach :
- izolacja organu lub jego fragmentu od rośliny matecznej
- pod wpływem stymulacji przez substancje wzrostowe
Komórka odróznicowana dzieli się intensywnie powstają centra merystematyczne
Wierzchołek pędu wierzchołek korzeni
*zjawisko wykorzystane do rozmnażania Begonia, Saintpaulia, Streptocarpus, Peperomia z
sadzonek liściowych
W specyficznych warunkach in vitro wzrost i różnicowanie się pąków przybyszowych bez
pośrednictwa tkanki kalusowej może przebiegać ze zwielokrotnioną intensywnością, anekiedy nie
wymaga to nawet stymulacji syntetycznymi regulatorami wzrostu ( Heloniopsis)
Badano jednakże wpływ syntetycznych regulatorów wzrostu na zapoczątkowanie i przebieg
organogenezy bezpośrednio w tkankach eksplantatów , używając do tego celu wybranych modeli :
- całych liści
- Fragmentów blaszki środkowej
- eksplantatów epidermalnych izolowanych z liści
- łodyg i kwiatostanów
Na podstawie tych badań wysnuto następujące wnioski :
Øð Wykazano przydatnoÅ›c cytokinin BAP lub 2iP do indukowania pÄ…ków przybyszowych w
tkankach liści Begonia ( stęż. 10  10 mol/ dm 3)
Øð W eksplantantach epidermalnych z liÅ›cia Begonia : pÄ…ki rozwijaÅ‚y siÄ™ pod wpÅ‚ywem 2ip lub
zeatyny , zaś korzenie pod wpływem NAA przy współdziałaniu z zeatyna
Øð Od obecnoÅ›ci kinetyny i dodatku IAA zależaÅ‚o indukowanie pÄ…ków przybyszowych w
eksplantantach epidermalnych z Å‚odyg Nicotiana tabacum
Øð Kwas giberelinowy GA3 hamowaÅ‚ owstawanie pÄ…ków pÄ™dowych i korzeni w liÅ›ciach Begonia
rex
Øð WyÅ‚Ä…cznie auksyny( IAA oraz IBA) stymulowaÅ‚y organogenezÄ™ w kulturach Å‚usek cebul
Hyacintus, zaś NAA działał hamująco
Øð Cytokininy nie wywieraÅ‚y żadnego wpÅ‚ywu na powstawanie cebul przybyszowych , a GA3
wyraz
nie hamował ich różnicowanie
Cecha stałą dla każdego gatunku było usytuowanie wyspecjalizowanych komórek, zdolnych do
przekształcania się w kom. merystematyczne .
Heloniopsis:
W eksplantantach izolowanych z blaszki liścia paki przybyszowe rozwijały się
1) z komórek powierzchniowej warstwy parenchymy położonej nad wiązką przewodzącą
2) zawiązki korzeni powstawały w tkankach głębiej położonych ,takich jak floem lub komórki
miękiszu bezpośrednio otaczające wiązkę przewodzącą
Begonia
1)centra merystematyczne były tworzone wył. Przez komórki epidermy usytuowane w
bezpośrednim sąsiedztwie komórki bazalnej włoska wydzielniczego
2)paki przybyszowe rozwijały się nad wiązką przewodzącą , w proksymalnej części eksplantatu i
były skierowane wyłącznie do ogonka liściowego
Co ciekawe, w niewielkich ekspalntatach epidermalnych (3x5 mm powierzchni),składających się
głownie z epidermy i 3,4 warstw niżej położonych komórek subepidermalnych , stwierdzono
obecnośc komórek zdolnych do odróżnicowania się w centra merystematyczne, z których rozwinęły
siÄ™ pÄ…ki przybyszowe: Nautilocalyx, Saintpaulia, Brassica, Catharanthus, Solanum, Torenia,
Nicotiana, Chrysanthemum
Zalety metody : rośliny uzyskane ta metoda ,zawieraja genotyp rośliny matecznej. Metoda może
służyć do wykazania zdolności regeneracyjnych na b. niewielkich skrawkach epidermy oraz
określania wpływu różnych czynników na powstawanie pąków pędowych ,kwiatowych i
zawiązków korzeni
Wady metody : przydatna do rozmnażania niewielu gatunków
4.Rozwój pąków bocznych w hodowlach wierzchołków pędów
1. budowa wierzchołka pędu
- merystem wierzchołkowy
- 2 lub 3 zawiązki liści
- Kilka pÄ…ków bocznych -Ä…ð po izolowaniu i wyożeniu na pożywkÄ™ rozwija siÄ™ w pojed.roslinÄ™
2. dominacja wierzchołkowa
Jest to fizjologiczna współzależność między pąkiem głównym a pąkami bocznymi; wierzchołek
wytwarza endogenna auksyne ,która jest transportowana do korzeni, hamując wzrost paków
bocznych .
3. czynniki stymulujące rozwój paków bocznych w hodowli merystemów wierzchołkowych:
-. wprowadzenie do pożywki cytokinin w wysokich stęz. Niweluje mechanizm korelacyjnego
hamowania wzrostu pąków bocznych pod wpływem auksyny
- wysokie stężenie soli mineralnych w pożywce Ä…ð zakÅ‚ocenie równowagi czynników
pobudzających wzrost paków( prze nadmiar składników pokarmowych )
- wstrzÄ…sanie (rotacja) hodowli w pÅ‚ynnej pożywce Ä…ð zmiana biegunowoÅ›ci tkanek (przez rotacjÄ™)i
ograniczenie dopływu tlenu(w płynnej pożywce)
4. niekorzystne skutki stosowania stymulacji:
- dezorganizacja wzrostu pÄ…ków bocznych Ä…ð rozwój pÄ™dów staÅ›mionych ,silnie skróconych, o
zdeformowanym ,szeregowo ułożonym ulistnieniu
- nasilenie tendencji do zmienności ,zwł. gdy powstanie pędów zachodzi za pośrednictwem tkanki
kalusowej
* metoda znalazła zastosow. w rozmnażaniu klonalnym Orchidaceae, Chrysanthemum, Gloxinia,
Funkia, Nicotiana i in..
Wyodrębniono dwie metody badawcze:
Stymulowanie całego wierzchołka pędu do tworzenia kalusa przez dodanie auksyn do pożywki
Bezpośrednie indukowanie rozwoju pąków bocznych za pomocą cytokinin w wysokich dawkach
- uzyskanie kalusa Ä…ð seria podziałów tkanki Ä…ð
Pobudzenie wzrostu pąków bocznych
- Proliferacja licznych pÄ™dów Ä…ðrozdzielanie pÄ™dów, skracanie ich i umieszczenie na Å›wieżej
pożywce Ä…ðindukowanie kolejnych przyrostów
Zalety metody : przydatna do szybkiego rozmnażania roślin przez hodowle wierzchołków pędów,a
klony roślinne są równe fenotypowo i wykazują genetyczna stabilność.
Wady metody : rzadkie przypadki mutacji roślin uzyskanych ta metodą( tylko u gat. U których
stwierdzono, że ich odmiany uprawne były chimerami peryklinalnymi, lub gdy pędy rozwijały się
za pośrednictwem tkanki kalusowej)
5. Rozwój pąków bocznych w hodowlach fragmentów pędów i innych eksplantatów
1. sadzonkowanie in vitro
pęd dzieli się na niewielkie fragmenty ( z węzłem,para liści i pakiem bocznym); z paków bocznych
pod wpływem cięcia oraz regulatorów wzrostu dodanych do pożywki rozwijaja się kolejne pędy
( jest to sadzonkowanie in vitro)
2. zastosowanie metody
w rozmnażaniu roślin uzyskanych in vitro z hodowli merystemów wierzchołkowych lub z paków
bocznych różnicujących się w tkance kalusowej
3. zasada metody
a)stymulowanie rozwoju paków bocznych znajdujących się na pędach , które rozwinęliy się in
vitro,np.:Dianthus, Chrysanthemum, Asparagus officinalis, Dioscorea, Fragaria ananassa
b) pobudzanie pąków do rozwoju bezpośrednio z uprawianych roślin np. :
- fragm. A
odygi Olea europea
- młode pędy Eucalyptus,Mnihot
- GÅ‚Ä…biki Brassica oleraceae
- fragm. Kosyczków kwiatowych roślin z rodziny Compositae
*Najlepiej metodę sadzonkowania ilustruje schemat rozmnażania klonalnego Asparagus officinalis
Ä…ð tutaj czynnikiem wystarczajÄ…cym do stymulowania wzrostu jest ciÄ™cie i pasażowanie eksplantatu
inicjalnego, a pozywka nie zawiera subst, wzrostowych& [ schemat]
* u fragaria ananassa
Aktywność wzrostu pączków bocznych uzalezniona od obecności BAP
Zalety metody : rośliny ptrzymane z pąków bocznych są jednolite pod wzgl. Genetycznym; metoda
wydajna i wygodna w stosowaniu
Wady metody: młode rośliny nie SA uzyskiwane zbyt szybko, a op dalszym niż 4 odział ,należy
skontrolowac rozmnażany materiał pod kątem zachodzenia w nim zmian mutacyjnych&
PRZEBIEG MIKROROZMNAŻANIA
Proces rozmnażania klonalnego obejmuje trzy fazy :
I. STABILIZACJA HODOWLI
1) Wybór rośliny matecznej i pobranie jej z organizmu
Należy przy wyborze rośliny kierować się kryterium jej wieku, stadium rozwojowego,
zdrowotności; niekiedy jednak mając do dyspozycji jeden okaz , którego genotyp posada pożądane
przez badacza cechy i musi on wówczas skupić swój wysiłek na tym jednym, konkretnym
egzemplarzu
Wg badaczy Bigot a i Murashige : przygotowanie rośliny matecznej przez poddawanie jej
odpowiednio kontrolowanym czynnikom fizycznym, może modyfikować poziom endogennych
cytokinin i auksyn, decydując w ten sposób o możliwościach i kierunku organogenezy w
eksplantantach.
Wpływ stadium rozwojowego na przebieg organogenezy w eksplantantach:
- pobranie materiału w stadium wzrostu wegetatywnego , regenerowane są pąki wegetatywne
- ------------------ ---------------  --------- generatywnego , -------------- -------------kwiatowe
- zwracano tez uwagę na bezowocne izolowanie eksplantatów z roślin znajdujących się w okresie
spoczynku lub przed rozpoczęciem tego okresu
-badania nad pakami drzew owocowych wykazały, że ich roczny rytm rozwojowy determinował
rozwój paków w warunkach hodowli tkanek;
- zabiegi na roślinach przed dokonaniem eksplantacji miały wpływ na przebieg organogenezy,np
zaciemnianie roślin na 12-14 dni powodowało drobnienie liści regenerujących eksplanatów.
2) Wybór organu przeznaczonego do rozmnażania wegetatywnego
Zaleca się izolacje eksplantatów z organów młodych, zawierających tkankę merystematyczną w
postaci merystemów wierzchołkowych , bocznych lub interkalarnych oraz komórek
merystemoildalnych zdolnych do przekształcenia się in vitro w centra merystematyczne . stąd
najczestszy wybór badaczy pada na takie organy jak : korzeń, bulwy, cebule, kłącza, rozłogi,
zwykłe pędy liści i wąsów , elementy kwiatu i kwiatostanu, nasiona ( zarodek, bielmo), siewki
(liÅ›cienie, hipokotyl)Ä…ð w tych ostatnich dostrzezono bardzo wysoki potencjaÅ‚ morfogenetyczny
Korzystniej jest pobudzać do regeneracji eksplantatu o możliwie jednorodnym składzie populacji
komórek , które jednakowo zareagują na na symulacje regulatorami wzrostu., tkanki jednorodne to:
- kambium waskularne
- parenchyma liścia
- liścienie
Gdy mamy do czynienia z mieszana populacją komórek w taknce inicjalnej, będzie regenerowany
kompleks różnorodnych komórek kalusa , a stymulowanie ich regulatorami wzrostu jeszcze
uwydatni ich zmienność pod względem cech fizjologicznych, stopnia poliploidalności, zdolności do
regeneracji.
3) Dezynfekcja, traktowanie wstępne
Stabilizacja hodowli to uzyskanie aseptycznego i zdolnego do regeneracji eksplantatu. Zatem
proces ten nie może prowadzic do uszkodzenia lub osłabienia eksplantatu.
Przebieg odkażania:
a)przemycie organu pod bieżąca wodą
b)zanurzenie na ok. 30 sek. W 70% alkoholu etylowym( paki drzew 5 min. 80%)
c) własciwa dezynfekcja: 3-15 min. W roztworze podchlorynu sodowego lub wapniowego z
dodatkiem detergentu; mogą to być też: 0,2-1% HgCl [3-5 min.], woda chlorowa [10 min], 0,5-1 %
chloramina [5-10 min]
d) przemycie 3 do 6 x w sterylnej wodxie destylowanej i lekkie osuszenie sterylnymi bibułami
filtracyjnymi
gdy mamy do czynienia z systemicznym zakażeniem przez patogeny (bakterie,
grzyby) ,kontynuacją dezynfekcji są hodowle wstępne [prakultury], gdzie zachodzi eliminowanie
patogena poprzez wyłożenie eksplantatu na pożywke zawierającą antybiotyki ,np.:
achromycyna Ä…ð bulwy
mykoatatyna Ä…ðpaki drzew
antymetabolity Ä…ð wirusy lub fungicydy
dalej organ musi zostać podzielony na eksplantatu , o takiej wielkości,by była wprost
proporcjonalna do ich zdolności regeneracyjnych
4) Pożywki do rozmnażania
Najczęściej zalecana pozywką jest pozywka podstawowa Murashige i \Skoog a , oparta na zestawie
mikro- i makroelementów z dodatkiem 170 mg/dm3 NaH2PO4 x H2O, 80 mg /dm3 siarczanu
adeniny, 100 mg/ dm3 inozytolu, 0,4 mg/ dm3 tiaminy, 8% agaru oraz 3% sacharozy.
üð Pozywka ta sprawdza siÄ™ w pobudzaniu organogenezy wielu gat. RoÅ›lin .
üð Wcelu indukowania wzrostu tk.kalusowej dodaje siÄ™: 0,1mg kinetyny oraz 0,3mg/dm3 NAA lub
2,4D.
üð Podczas stymulacji powstawania paków przybyszowych : 2mg/dm3 kinetyny i 2 mg/dm3 IAA
üð Dla intensywnego rozwoju paków należy stosować: 30 mg/dm3 2iP i 0,3 mg/dm3 IAA
üð Ukorzenianie merystemów: 1 mg/dm3 kinetyny i 0,3 mg/dm3 IAA
Niektórzy badacze uważają ,że użycie 2,4  D w cel;u rutynowego rozmnażania nie jest wskazane ze
względu na możliwość wystąpienia zmiannoości w otrzymanym tą metodą materiale
II. ROZMNAŻANIE HODOWLI
1. Uzyskany wcześniej materiał dzieli się i pasażuje aż do otrzymania wymaganej jego ilości do
rozmnożenia. Szczególnie ważna jest tu rola regulatorów wzrostu, przy czymnie zawsze wymagane
są zrównoważone ilości auksyn i cytokinin. Niekiedy wystarczy stymulować organogenezę tylko
jednym z tych stymulatorów, ponieważ niekiedy obserwuje się znaczną zasobność eksplantatu
inicjalnego w endogenne związki którejś z wymienionych klas., np. i Liliom i Hyacintus  wysoki
poziom cytokinin endogennych, a formowanie się cebulek przybyszowych tylko pod wpływem
auksyny. Stąd też postulat wcześniejszego badania na obecność endogennych stymulatorów wzrostu
w celu uzyskania harmonijnego przebiegu organogenezy.
Wśród cytokinin najczęściej stosowane to :
- zeatyna
-2iP6-(gama-gamma-dimetyloallilo)aminopuryna
-KIN =kinetyna
-BAP= 6-benzyloaminopuryna
-PBA=(6-benzyloamino)-9-(2-tetrahydropiranylo)H-puryna
W fazie rozmnażania należy liczyć się z następującymi zjawiskami:
a)sekrecja substancji autotoksycznych, które w miarę przedłużania się czasu trwania hodowli
powoduja obniżenie żywotnoÅ›ci eksplantatów a w koÅ„cu samozatrucieÄ…ðstosowanie
przeciwutleniaczy[ditiotreitol, kw. askorbinowy]
b)ubytek materiałów energetycznych, co może doprowadzić do zachwiania zdolności
regeneracyjnych
c)nadmierne tworzenie siÄ™ tk. Kalusowej pod wpÅ‚ywem zbyt dużej iloÅ›ci auksyn endogennychÄ…ð
węgiel aktywowany [również do pochłaniania substancji lotnych i innych wydzielanych przez
rozmnażane tkanki],ale III.egiel akt. Działa hamująco na pobieranie cytokinin z pożywki ,totez jego
stosowanie musi odbywac się przy odpowiedniej kompensacji regulatorów wzrostu
2. Natężenie światła i jego skład spektralny
Optimum natęż. Światła wynosi 1000-3000 lux
Niższe nat. światła opóz
nia wzrost eksplantatów i powoduje chlorozy. Lampy fluorescencyjne
stanowią światło szczególnie wskazane, odznaczające się wysoką emisja światła w paśmie
czerwieni i błękitu.
Ultrafiolet stymuluje powstawanie pąków lub tkanki kalusowej ;
Błękit sprzyja procesom ryzogenezy
Zachowanie cyklów dobowych przy 16[godzinnym periodzie sprzyja formowaniu się korzeni i
pąków przez większośc gat. Roślin;
Niekiedy [ w szczególnych przypadkach]zauważono korzystny wpływ zaciemnienia hodowli na
przebieg organogenezy np. Fressia, Liliom
IV. UKORZENIANIE I WYSADZANIE ROÅšLIN
W tym celu przenosi się eksplantatu na świeżą pożywkę podstawową ( Murashige, Skoog) z
dodatkiem 1-10 mg/dm3 IAA lub IBA albo 0,2- 0,3 mg/dm3 NAA, następnie rośliny ulegaja
hartowaniu i wzmacnianiu.