**Damon**
Żaden z nas tak naprawdę nie mógł uwierzyć, że za tym wszystkim
stała Meredith. W jakiś sposób podświadomość podpowiadała mi, że ona
nigdy, by nie skrzywdziła Eleny, ale jako wampir pozbawiony swojego
człowieczeństwa nie miałaby z tym żadnego problemu.
- Chyba nie myślisz, że zrobi Elenie jakąś krzywdę?!, to nonsens.
Uprzedzałem Meredith, że zadawanie się z Klausem tak się właśnie
skończy, nie słuchała, więc ma teraz za swoje, sama jest sobie winna! -
rzuciłem spoglądając na mojego brata siedzącego na kanapie
- Nie wiem Damon - pokiwał przecząco głową - wyłączyła się, więc nie
będzie miała żadnych skrupułów, żeby dopiec nam bądz
jemu, co ty byś
zrobił?! - wstał z kanapy próbując coś wymyślić
467
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- Ja na jej miejscy nie bawiłbym się w żadną zemstę, to tylko strata czasu,
bo na końcu i tak zdajesz sobie sprawę, że jesteś na straconej pozycji -
odparłem
- Jasne, akurat w to uwierzę - pokiwał głową - Jak długo wierzyłeś w to,
że Katherine żyje?, zrobiłeś wszystko, by uwolnić ją z grobowca, ale
co czułeś, kiedy okazało się, że cię oszukała? - zapytał oczekując na moją
odpowiedz

- W porządku tą rundę wygrałeś, ale oboje wiemy, że Meredith nie zrobi
niczego Elenie - ponownie wytrąciłem to zdanie, ale nie wiem kogo
bardziej chciałem o tym zapewnić, siebie czy jego
- A dlaczego nie?, czuje się oszuka, jest sama i nie ma nikogo na kim
mogłaby polegać, coś pominąłem, czy mało ci powodów? - spojrzał
na mnie jakby to wszystko było moją winą
- Dobra mądralo, to są powody, dlaczego Meredith chciałaby zabić Elenę,
ale masz może coś bardziej optymistycznego?! - zapytałem zmieniając
po chwili temat - Lepiej będzie jeśli na razie zatrzymamy to w tajemnicy.
Nie chcemy przecież mieć jeszcze czarownicy przeciwko sobie - rzuciłem
pokrótce starając się jak najdłużej utrzymać tą sytuację w sekrecie
- A dziwisz się Bonnie?, Elena to jej przyjaciółka i dobrze wiesz,
że pierwszą rzeczą jaką, by zrobiła to pozbyła się Meredith raz na zawsze -
oznajmił - Za kilka godzin Bonnie i tak zacznie szukać Eleny przy pomocy
zaklęcia lokalizującego. Może byś wreszcie przyznał, że zależy ci na
Meredith, bo liczysz na to, że któregoś dnia będzie tą samą dziewczyną,
w której się zakochałeś - dodał Stefan podchodząc przy tym do mnie coraz
bliżej
- Ciekawe, dlaczego akurat tego miałbym chcieć?. Nie znałeś jej tak
dobrze jak ja - spojrzałem na niego - Była nieznośna, czasem wkurzając
i zawsze musiała na swój chory sposób ratować świat - rzuciłem
- Nie wiem?, może właśnie dlatego, że te wspomnienia gdzieś w tobie żyją,
a ona sama pobudza w tobie uczucia, ludzkie uczucia, które zdawało się,
468
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
że utraciłeś już dawno temu - spojrzał na mnie przenikliwym wzrokiem
oczekując na moją odpowiedz

Zmrużyłem lekko oczy przyglądając mu się, po czym nie odpowiadają
wyminąłem go bagatelizując jego domysły.
- Zauważyłeś, że Klaus zmył się zaraz po przeczytaniu przez ciebie smsa?!
- Stefan obrócił się w moją stronę ze zdziwioną miną - Nie dziwi cię,
że Meredith wysłał informację o porwaniu Eleny również do niego? -
rzuciłem pod rozwagę odciągając temat tego co czułem do Meredith
jak najdalej
- Liczy, że Tatia również się o tym dowie - spojrzał na mnie
- Bingo - dodałem komentując to - Moim zdaniem Meredith dokładnie
zaplanowała tą sytuację. Tu nie chodzi o Elenę, ale o Pierwszą Petrovę -
nalałem do szklaneczki trochę alkoholu
- Musi wiedzieć coś więcej na ten temat, tylko co? - odpowiedział Stefan
podążając moim tokiem myślenia
Znałem Meredith, zawsze miała coś w zanadrzu. Nigdy nie posunęłaby się
do tego, aby kogoś skrzywdzić, no nie wliczając tych pobocznych ludzkich
ofiar, ale ja akceptowałem taki stan rzeczy i to kim teraz była, nawet jeżeli
ona sama tego nie zauważała.
- Sądzę, że niedługo się tego dowiemy - popatrzyłem na stojący zegar,
który wskazywał godzinę szesnastą trzydzieści - Jak tylko pojawi się
możliwość spróbuj uratować Elenę, a ja zajmę się Meredith -
powiedziałem tym razem poważniej kierując się w stronę drzwi
wyjściowych
- Damon! - zawołał za mną Stefan, a ja w tym czasie obróciłem się w jego
stronę - W dalszym ciągu jej ufasz? - zapytał
- Patrząc na to jak wiele razy myliłem się co do zachowania Meredith
mogę powiedzieć, że ufam i właśnie to najprawdopodobniej czyni mnie
największym idiotą na świecie - powiedziałem zatrzaskując za nami drzwi
rezydencji
469
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
**Meredith**
Siedziałam razem z Katherine w samochodzie zaparkowanym
przy szosie jakiś kilometr od mostu Wickery. Otaczała nas jedynie cisza,
żadnych hałasów, przejeżdżających samochodów czy odgłosów zwierząt.
- Przyznaj wreszcie, że sprawi ci to przyjemność - rzuciła wampirzyca
spoglądając na mnie z ukosa ze swoim złośliwym uśmieszkiem
- Nawet nie wiesz jak wielką - uśmiechnęłam się pewnie -, ale obydwie
wiemy, że nie zgodziłabyś się na to jakby nie fakt, że twoje własne życie
jest zagrożone - spojrzałam na nią
- Dużo przeszłaś. Powinnaś już wiedzieć, że należy dbać wyłącznie
o siebie. Reszta nie ma najmniejszego znaczenia, ale może tym razem
naprawdę chcę pomóc? - podparła głowę ręką opierając łokieć na drzwiach
patrząc w dalszym ciągu przed siebie
- Zaczynasz mnie Katherine rozczarowywać, ale przede mną nie musisz
udawać. Zachowaj lepiej tą bajeczkę dla kogoś innego - odparłam patrząc
na nią
- Dobrze wiemy, że to twoje całe wyłączenie się jest spowodowane jedynie
tym, że chcesz uratować Elenę. Upatrujesz w niej samą siebie? - spojrzała
na mnie pytająco - Walczysz o jej życie jakby było twoim własnym,
a za chwilę nawet nikt tego nie zauważy, więc jaki jest w tym sens? -
rzuciła kpiąco czekając na moją reakcję
- Myślę, że nigdy tego nie zrozumiesz - szybko odpowiedziałam
- Żyję na tym świecie znacznie dłużej, a w przeciwieństwie do ciebie
ja panuję nad własnymi emocjami i nie udaję - powiedziała pewna swoich
słów
470
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- No właśnie żyjesz znacznie dłużej, ale to nie zmienia faktu, że byłaś
i będziesz zimną suką dbającą jedynie o siebie - skomentowałam jej
wypowiedz
podchodząc do tego trochę zbyt emocjonalnie
- Nawet ty pewnego dnia zdasz sobie w końcu sprawę, że tak naprawdę
nikogo nie obchodzisz - kontynuowała dalej, a ja jedynie słuchałam -
doprowadzi to do tego, że wyłączysz się naprawdę, a nie tak jak teraz -
zlustrowała mnie - Przy tysiącu zabitych przestaniesz odczuwać cokolwiek
i dotrze do ciebie, że nie różnimy się od siebie aż tak bardzo - dodała
dobitnie
Katherine potrafiła trafnie zauważyć wszystkie moje słabości i nie sposób
było zataić przed nią to kim byłam naprawdę. Pokazała mi moją
przyszłość, o której w tym momencie nawet nie chciałam myśleć. Miałam
jedynie nadzieję, że kiedy pozbędę się Tati będę mogła zrealizować swój
plan z jakim przybyłam do Mystic Falls na samym początku będąc jeszcze
człowiekiem.
- Myślisz, że znasz mnie tak dobrze i wiesz co zamierzam zrobić? -
popatrzyłam ponownie w jej stronę - proszę, chętnie posłucham - z lekkim
uśmiechem spojrzałam na nią
- Wiem co planujesz zrobić teraz, ale co zrobisz, kiedy to piekło się
skończy?, bo wybacz, ale jakoś nie kupuje tego, że wyjedziesz. Musiałaś
bardzo nienawidzić swojego życia odkąd czarownice się tobą zajęły.
Z drugiej strony to ci się nawet nie dziwię, tam monotonność i ciągła
samotność to musiało być straszne - powiedziała jakby z jednej strony
była tym zniesmaczona, a z drugiej rozbawiona - Znam cię Meredith
i nie wierzę, że chciałabyś wrócić do tego, prędzej byś umarła niż dalej
pozostała wampirem - dodała twierdząco mówiąc wszystkie rzeczy, które
świadczyły o tym jak bardzo moje zapewnienia o opuszczeniu miasta były
nieprawdziwe
- Jestem silniejsza niż ci się wydaję. Przestałam być małą dziewczyną,
której wszyscy rozkazują rozstawiając ją po kątach. Potrafię o siebie
zadbać i nie nabierzesz mnie na tą swoją fałszywą troskę Katherine -
wampirzyca przekręciła oczami opierając się o oparcie fotela z rezygnacją
471
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- Po prostu zapewne skręca się w środku, bo nie wiesz co zamierzam,
więc daruj sobie podchody - odparłam bez mrugnięcia okiem - A teraz
chodz
my, mamy zadanie do wykonania - rzuciłam wysiadając z
samochodu, a następnie zatrzasnęłam drzwi idąc kilka kroków przed siebie
- Naprawdę podziwiam twój zapał - powiedziała Katherine, kiedy wysiadła
z auta, a następnie podeszła bliżej w moim kierunku - a już myślałam,
że się złamiesz, w końcu nie dużo brakowało, prawda? - powiedziała
uśmiechając się i pokazując przy tym swoje prawdziwe oblicze oraz
to w jaki sposób próbowała mnie złamać
Nie miała ochoty poddawać się jej gierkom. Wiedziałam co robię odkąd
postanowiłam sama zakończyć całą sprawę ponosząc wszelkie
konsekwencje swoich czynów. Miałam w tym momencie dużo ważniejsze
sprawy na głowie niż przejmowanie się Katherine. Brałam w tej chwili
na siebie znacznie więcej niż byłam w stanie udz
wignąć. Czułam jak
powoli wszystko zaczyna przejmować nade mną władzę. Moje emocje
oczywiście ponownie dawały o sobie znać uderzając w niewidzialną ścianę
mojego serca. Ciche dylematy, ból, powracająca przeszłość i ten sam
strach co wtedy, że znowu nie zdążę i będę musiała bezradnie patrzeć
na śmierć każdego na kim mi zależy, ale nie mogłam się poddać, nie teraz,
nie tym razem, nie kiedy byłam już tak blisko.
- Mam nadzieję, że odegrasz swoją rolę odpowiednio, i że wiesz co masz
póz
niej zrobić - rzuciłam z zupełną powagą
- Martw się raczej o swoje emocje, a skąd w ogóle wiesz, że Pierwsza
Petrova się pojawi? - zapytała wampirzyca idąc koło mnie
- Założę się, że jest tak samo ciekawska jak ty i nie będzie chciała
przegapić takiej okazji, aby przekonać się co kombinuję odkąd zniknęłam
jej z oczu - zatrzymałam się w pół kroku, a Katherine zrobiła to samo -
Teraz przynajmniej widzę po kim odziedziczyłaś te wszystkie złośliwe
cechy - rzuciłam jej krótki uśmiech ruszając po chwili przed siebie -
A tak wracając do naszej rozmowy - powiedziałam - W jednym się nie
pomyliłaś - spojrzałam na nią, cały czas się nie zatrzymując -
472
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- Odebrałaś mi wszystko Katherine, ale masz rację nie różnimy się
od siebie aż tak bardzo. Zabijamy, by przeżyć, bo taka jest nasza natura,
bierzemy wszystko co chcemy bez żadnych konsekwencji tylko, że ja
w przeciwieństwie do ciebie nie mam zamiaru być kimś takim przez całą
wieczność - rzuciłam z całą nienawiścią na samą myśl, że tak mogłoby
wyglądać moje życie
Jednego byłam pewna moje życie zakończyło się już dawno temu
i tak właśnie wtedy powinno pozostać. Nastał więc czas, by wreszcie
wszystko wróciło na swoje miejsce.
**Damon**
Jechaliśmy ze Stefanem moim samochodem w kierunku mostu
Wickery, kiedy przejeżdżając przez miasto zobaczyliśmy radiowóz
policyjny Szeryf Forbes zaparkowany przy żółtych taśmach
odgradzających gapiów od jakiegoś miejsca zbrodni. Nie zwracając uwagi
na Stefana zjechałem w tamtą stronę parkując niedaleko.
- Czemu mam złe przeczucia?! - rzuciłem wysiadając z samochodu,
a Stefan zaraz za mną uczynił to samo
Ruszyłem przed siebie odnajdując po chwili Liz.
- Szeryf Forbes, co tu się wydarzyło? - zapytał mój brat, wyprzedzając
moje pytanie
- Zaalarmowała nas ekspedientka, która miała po południu zastąpić
w sklepie swoją koleżankę, ale odnalazła ją martwą w przybierani.
Nie muszę chyba wspominać, że była całkowicie pozbawiona krwi -
spojrzała na nas porozumiewawczo - Najdziwniejszy jest jednak fakt,
że jeden ze światków na miejscu zbrodni rozpoznał Elenę Gilbert.
Podobno była tam z jakąś blondynką, której nikt nie jest w stanie
473
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
zidentyfikować. Czy możecie mi wytłumaczyć o co w tym wszystkim
chodzi? - zapytała spoglądając na nas
- No tak Meredith - powiedziałem przekręcając oczami - Najwidoczniej
postanowiła połączyć przyjemne z pożytecznym - spojrzałem na zakryte
prześcieradłem zwłoki wynoszone na noszach z budynku przez
sanitariuszy
- Ale dlaczego była tu z Eleną? - Stefan spojrzał na mnie pytająco
- Chcecie powiedzieć, że w tym mieście jest kolejny wampir? - zapytała
Liz choć dobrze znała odpowiedz
na to pytanie
- Zajmiemy się tym - rzucił Stefan, a ja od nich odszedłem idąc w kierunku
samochodu czując rosnącą wściekłość - Czyżbyś wydawał się
zdenerwowany? - krzyknął za mną - a może wkurzyło cię to co
zobaczyłeś?. Myślałem, że akceptujesz to kim stała jest Meredith? -
zapytał mój brat patrząc na mnie, a ja nie odpowiadając otworzyłem drzwi
od strony kierowcy siadając na swoim miejscu
Tym razem postanowiłem swoją wypowiedz
zatrzymać dla siebie.
Meredith była wampirem, mogłem to zaakceptować, ale jakaś część mnie
była wkurzona, że na to pozwoliłem. Kochałem ją i nie mogłem patrzeć
na to jak zatraca się w życiu, którego sam skrycie nienawidziłem.
- Wiesz co, zmieniam zdanie - rzuciłem po pięciu minutach jazdy
Kątem oka spostrzegłem, że Stefan przygląda mi się z głupim wyrazem
twarzy jakby zdawał sobie sprawę, że kiedyś w końcu to przyznam.
- Nie ufam jej, a przynajmniej do czasu, aż nie odzyskamy starej Meredith.
Już sam nie wiem, która jej wersja jest bardziej wkurzająca, ale
pozbawiona swojego człowieczeństwa jest powoli nie do zniesienia.
W takim razie zmieniam założenia swojego planu - powiedziałem
wkurzony
- Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał Stefan
474
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- Że pierwsze co zrobię jak zobaczę Meredith to skręcę jej kark -
odwarknąłem - Aktualnie jest za blisko, by nieodwracalnie zejść na złą
drogę - dodałem dociskając gazu
- Widzę, że robimy postępy, ale co się stało z gościem, który nie
przejmował się tym co wyczynia Meredith akceptując jej wampirze
wybryki? - zapytał przedrzez
niając mnie trochę, a ja w tym czasie
zaparkowałem samochód przy wjez
dzie na most
- Ostro się wkurzył - odparłem spoglądając przy tym ostatni raz
w kierunku mojego brata
Wysiedliśmy oboje z samochodu. Rzuciłem okiem przed siebie, ale jeszcze
nikogo nie widziałem. Słońce w tej chwili zaczęło zachodzić przynosząc
za sobą mrok. Stałem tak jeszcze przez chwile wpatrując się w dal, ale gdy
ponownie spojrzałem w stronę mostu Wickery zauważyłem Klausa
z dziewczyną podobną do Eleny.
- Mam nadzieję, że zaraz zakończymy tą dziecinadę - powiedział Klaus
rozglądając się znudzony dookoła
- Żeby była pewność Klaus - odezwał się Stefan - Chcemy tylko odzyskać
Elenę, a twoje sprawy z Meredith załatwiaj sobie sam - dodał opanowanie
całkowicie zbijając tym Pierwotnego z tropu
Pierwsza część planu zakładała na zabraniu stąd w jak najszybszym czasie
Eleny, a póz
niej zajęcie się Meredith.
- W porządku. Pomyślmy, że może to być obopólna korzyść - odezwał się
Klaus przystając na nasz warunek zapewniając w tym momencie, że Elena
będzie mogła odejść bez szwanku
- A więc tak wygląda Pierwsza Petrova, tylko pytanie do jakiej grupy
się zaliczysz tych dobrych czy złych?, skoro zniweczyłaś mój idealny plan
- spojrzałem nie ufnie w jej stronę
Dziewczyna nie zdążyła się odezwać, ponieważ w tym momencie zaczął
do mnie dochodzić odgłos uderzania obcasów o asfalt oraz szuranie butów
drugiej osoby. Po chwili pojawiła się Meredith trzymając przed sobą Elenę
475
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
zaciukując przy tym swoje ramie wokół jej szyi. W wampirzym tempie
pokonała dzielącą nas odległość spoglądając na nas z uśmiechem.
**Meredith**
- Widzę, że jesteśmy wszyscy w komplecie - spojrzałam na Tatię, która
zmrużyła ze złości oczy, a ja odpowiedziałam jej lekkim uśmiechem czując
nad nią przewagę - Radzę bez gwałtownych ruchów, ponieważ chyba nie
chcecie, by wasza biedna Elena powróciła do życia jako krwiożerczy
wampir? - powiedziałam dostrzegając lekki ruch Stefana w moją stronę
Katherine jako Elena kilka razy próbowała się wyrwać patrząc tęsknym,
a za razem przestraszonym wzrokiem na Stefana. Była z niej dobra aktorka
i przynajmniej teraz mogła pokazać na co ją stać bez żadnych skrupułów
bawiąc się całą sytuacją.
- Nie zrobiłaś tego? - usłyszałam głos Damona w ułamku sekundy
przenosząc swój wzrok w jego kierunku
- Czego?, że nie nakarmiłam jej swoją krwią? - zapytałam spoglądając
na szamoczącą się dziewczynę - A czy to nie właśnie z jej powodu dzieje
się to wszystko?. Może jak będzie wampirem przynajmniej dowiemy się
którego z was wybierze?! - z uśmiechem spojrzałam patrząc na jego
zdziwioną i przerażoną twarz
Miałam wrażenie, że Damon zaczyna mnie w tej chwili coraz bardziej
nienawidzić i zdawać sobie sprawę, że dziewczyna, którą kiedyś znał
odeszła bardzo dawno temu.
- Myślisz, że robi to na mnie wrażenie? - odezwał się Klaus zwracając
na siebie moją uwagę - Chcesz ją zabić?. W takim razie śmiało, czy tylko
na tyle cię stać? - krzyknął
476
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- Nie kuś - dodałam kontrolując sytuacje i nie dając się sprowokować
- Dla mnie jej śmierć i tak nie ma żadnego znaczenia, ale chyba zadajesz
sobie sprawę, że wtedy będę cię ścigał do końca twoich dni - dodał
z odrazą coraz bardziej wkurzony
- Uważaj co obiecujesz, bo jak dobrze pamiętam ostatnim razem nie poszło
ci to najlepiej - powiedziałam z uśmiechem - Za ile lat mnie znajdziesz,
sto?, dwieście?, a może nigdy? - zapytałam cały czas na niego patrząc -
Jeśli będzie ci ze mną szło tak samo jak z Katherine to nie sądzę, żebyśmy
się szybko zobaczyli - powiedziałam dolewając przy tym oliwy do ognia
Sytuacja zmieniała się w bardzo szybkim tempie. Każdy kto miał mnie
za kruchą dziewczynę, zaczął zmieniać o mnie swoje zdanie zauważając
zagrożenie płynące z mojej strony, a ja właśnie na taki efekt liczyłam.
- Po raz kolejny nie docenicie mnie - powiedziałam zaciskając coraz to
mocniej ramię wokół szyi  Eleny , aż ta zaczęła się dusić kaszląc przy tym
i próbując zaczerpnąć powietrza
- Meredith, spójrz na mnie - odezwał się Stefan i wtedy przeniosłam swój
wzrok na niego - Uspokój się, wszystko da się jeszcze naprawić - zrobił
kolejny krok w moją stronę
- Ostrzegam cię Stefanie, jeszcze jeden krok, a będziesz ją zbierać z ziemi!
- dodałam ostrzej czując niesamowitą pewność siebie
Moja wampirza część w tym momencie wyłączyła cały strach.
- To się robi naprawdę komiczne - usłyszałam Klausa mówiącego
z rozbawieniem
- Wiesz co jest komiczne? To, że ci zaufałam. Jakbyś mnie wtedy
posłuchał to naprawdę bym z tobą wyjechała z Mystic Falls - dostrzegłam
kątem oka zdziwioną twarz Damona -, co prawda nie byłabym z tego
zadowolona, ale przecież obiecałeś mnie chronić bez względu na wszystko.
Ufałam ci, choć wszyscy mnie przed tym ostrzegali, a ty po prostu to
wykorzystałeś. Biedna mała głupiutka dziewczynka, co? - spojrzałam
na niego, ale w tym momencie usłyszałam czyjeś syknięcie
477
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- Ty też nie jesteś lepszy - spojrzałam na Damona - Myślisz, że możesz
mnie powstrzymać, bo cię kocham?, ale prawda jest taka, że nic do ciebie
nie czuję. Nie znaczysz dla mnie nic. Przynajmniej teraz zdałam sobie
sprawę z tego jak bardzo traciłam swój czas. Co poczujesz jak ona zginie?
Może przynajmniej w jakiejś części zrozumiesz co czułam przez te
wszystkie lata - pokiwałam przecząco głową, a on utkwił swoje spojrzenie
w moich błękitnych oczach
- Mocne słowa, ale masz rację taka jest prawda  że nic do ciebie nie
czuję . Na co liczysz?, że wrócisz do mojego życia i będzie tak jak
dawniej?. Rozejrzyj się dookoła świat poszedł do przodu, a ty najwyraz
niej
stanęłaś w miejscu, albo nie faktycznie poszłaś do przodu w końcu trupy
ścielą się za tobą. Myślisz, że nie widziałem tego co dzisiaj zrobiłaś?.
Już bardziej wolałbym żebyś to ty była martwa niż ona! - odpowiedział
z całym jadem, a ja w tym czasie poczułam jak moje oczy wypełniają się
łzami, które po chwili w sobie zdusiłam
Ta chwila, ten moment zdawał się trwać i trwać, aż oboje zdaliśmy sobie
sprawę, że to był koniec. Nasza wspólna przeszłość rozpadła się na tysiące
kawałeczków, których każde z nas nie chciało już dłużej zbierać
i ponownie układać w całość.
- Meredith spójrz na mnie! - krzyknął ponownie w moim kierunku Stefan
próbując wyrwać mnie z tego marazmu, tak jakby jedyny zdawał sobie
sprawę do czego to wszystko zmierza
- Nie Stefanie, tym razem to wszystko zaszło za daleko. Zaufaliście jej,
a nawet nie wiecie jakie to niesie za sobą konsekwencję. Moje życie
skończyło się dawno temu - spojrzałam na Damona - i już nigdy nie będzie
tak jak kiedyś - odpowiedziałam spoglądając smutno na Stefana, po czym
przeniosłam swój wzrok na Pierwszą Petrovę - Myślisz, że możesz mnie
szantażować, bo dobrze wiesz, że na każdym mi zależy, ale co zrobisz,
kiedy odbiorę sobie to sama?! - dodałam pozbawionym emocji głosem,
a następnie skręciłam  Elenie kark
Bezwładne ciało dziewczyny upadło na asfalt. Spojrzałam ponownie
w stronę wszystkich zgromadzonych, ale Tati pomiędzy nimi już nie było.
478
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
**Damon**
Nie mogłem w to uwierzyć. Patrzyłem na całą sytuację z szeroko
otwartymi oczami, czując rosnącą we mnie wściekłość. Meredith
w ułamku sekundy spojrzała w moim kierunku, po czym zniknęła
w mroku. Na asfalcie leżało tylko nieruchome ciało Eleny. Kiedyś jeszcze
ucieszyłbym się z tego, że będzie wampirem. Nie raz sam chciałem to
zrobić, ale teraz to już nie miało żadnego znaczenia. Stefan podbiegł
do swojej dziewczyny odgarniając jej włosy z czoła dotykając przy tym
jej policzka.
- Zdajesz sobie sprawę, że jeśli zabijesz Meredith to ja zabiję ciebie?! -
odezwał się Klaus stojąc obok mnie całkowicie obojętny na to co się stało
- W takim razie zobaczymy kto będzie pierwszy - odparłem w żaden
sposób nie zerkając na Pierwotnego - , ale ty chyba masz teraz swój własny
problem do załatwienia - obróciłem się za siebie nie widząc już Tati -
spojrzałem na niego, a on równie szybko opuścił most Wickery
- Zabierzmy ją stąd - powiedział Stefan biorą martwe ciało Eleny na ręce,
kierując się w stronę zaparkowanego samochodu
Mój brat po chwili mnie wyminął, a ja stałem tak jeszcze przez chwilę
spoglądając przed siebie w ciemność zaciskając ze złości zęby. Jednego
mogłem być pewien, że nie zostawię tego w ten sposób i Meredith
odpowie za to co zrobiła.
- Masz teraz jeszcze większy problem niż ci się zdaje - rzuciłem cicho
wiedząc, że na pewno wampirzyca musi być gdzieś nie daleko słysząc
dokładnie to co mówię, a następnie obróciłem się na pięcie ruszając
w stronę samochodu
479
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
**Meredith**
Szłam przed siebie zrezygnowana, a z moich oczu płynęły łzy.
Słyszałam co powiedział Damon i w jaki sposób na mnie wtedy patrzył,
ale to był jedyny sposób, by go uratować. Nie liczyłam, że zrozumie
dlaczego to zrobiła, ale że z czasem to zaakceptuje.
Wyszłam na prostą drogę idąc w ludzkim tempie. Z oddali zobaczyłam
zapakowany przeze mnie samochód, ale zatrzymałam się w połowie drogi
opierając się plecami o stojące nieopodal drzewo. W tej chwili pozwoliłam
sobie czuć wszystko. Wiedziałam, że nie powinnam tego robić, ale tylko
to sprawiało, że czułam się w jakiś sposób żywa. A
zy w dalszym ciągu
nie przestawały spływać po moich policzkach, jedną rękę przyłożyłam
do moich ust, a drugą oplatając się w pół czułam jak fala bólu zalewa mnie
od środka.
Siedziałam tak jeszcze przez jakiś czas próbując doprowadzić się
do porządku. Odrętwiała ruszyłam w stronę auta zasiadając po chwili
na miejscu kierowcy. Bezradnie oparłam swoją głowę o kierownicę.
Niestety prawda była taka, że nie potrafiłam się zmienić w potwora
bez uczuć, nie potrafiłam zapomnieć tego kim byłam w przeszłości,
ale i o tym dlaczego zraniłam tyle osób. Katherine miała rację byłam
zbyt słaba, by nie potrafić żyć jako wampir, ale teraz musiałam wszystko
doprowadzić do końca.
Zapaliłam silnik auta ruszając w stronę domku nad jeziorem, gdzie
zostawiłam prawdziwą i żywą Elenę Gilbert.
480
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
**Damon**
Przez całą drogę żaden z nas się nie odezwał. Zastanawiałem się
wiele razy jak to by było gdyby Elena była wampirem, ale teraz
żałowałem, że utraciła swoje ludzkie życie. Wróciliśmy do naszej
rezydencji, a Stefan położył dziewczynę na sofie.
Podszedłem do barku nalewając sobie drinka.
- Co my teraz zrobimy? - mój brat usiadł przy niej pocierając czoło -
Ona tego nie wytrzyma Damon - spojrzał na mnie zdruzgotany
- Nie ona pierwsza i nie ostatnia - odparłem głosem pozbawionym emocji
wypijając łyka alkoholu
- Najwidoczniej nie słyszałeś tego jak mówiła jak bardzo nie chce być
wampirem! - powiedział głośno, po czym wstał z kanapy podchodząc
w moim kierunku
- To może było trzeba jej lepiej pilnować - odparłem wkurzony
- A no tak wybacz, że zapomniałem, że twoja była dziewczyna chciała nas
wszystkich wykończyć, tylko dlatego, że to ty nie potrafiłeś się nią zająć
w odpowiednim czasie. Może jakbyś załatwił sprawę do końca to nigdy,
by do tego nie doszło! - krzyknął w moją stronę
W tym momencie usłyszałem czyjś zduszony śmiech. Obróciłem się
w stronę leżącej na kanapie Eleny.
- Wyglądacie naprawdę żałośnie - odparła dziewczyna z uśmiechem
podpierając się na łokciach
- Katherine, mogłem się tego domyślić - powiedziałem przekręcając
oczami czując przy tym jakąś ulgę
Wampirzyca w ułamku sekundy zmieniła pozycję siadając wygodnie
na kanapie.
481
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- Muszę przyznać, że Meredith zagrała swoją rolę imponująco,
nie sądzicie?. Nie myślałam, że byłaby do tego zdolna, a tu proszę taka
niespodzianka. Najwidoczniej życie i po takim czasie potrafi zaskakiwać -
rzuciła bawiąc się całą sytuacją
- Katherine, gdzie jest Elena? - zapytał Stefan niewzruszony jej
wypowiedzią
- Cała i bezpieczna, chyba nie myślisz, że Meredith pozwoliłaby, żeby
waszej biednej, słabej Elenie spadł włos z głowy, a może tak
pomyśleliście? - zapytała spoglądając na nas z zaciekawieniem
- Jaki ty masz w tym wszystkim udział, bo chyba dość spory skoro
pozwoliłaś na to, by ktoś skręcił ci kark? - zapytałem zmieniając temat
starając się wreszcie czegoś konkretnego dowiedzieć, nawet jeżeli nie było
to takie proste
- Ja w przeciwieństwie do ciebie wiem, kiedy współpracować, a nie
odgrywać bohatera - odpowiedziała Katherine podchodząc do mnie
z uśmiechem niewiniątka nalewając sobie do szklanki whisky
- Nie pamiętam, żebyś kiedykolwiek odgrywała jakąś bohaterską rolę -
rzuciłem z wyrzutem spoglądając na wampirzycę
- Czyli rozumiem, że również nie jesteś zadowolona z pojawienia się
Pierwszej Petrovy? - zapytał Stefan nie zwracając uwagi na nasze
przekomarzanie
- Powiesz wreszcie o co w tym wszystkim chodzi, czy mamy to z ciebie
siłą wydusić? - zapytałem coraz bardziej zmęczony tymi jej gierkami
- Jesteście tak mało spostrzegawczy - dodała przewracając oczami,
po czym usiadła na swoim miejscu na kanapie zakładając nogę na nogę
trzymając w dłoni szklaneczkę z alkoholem - Chodzi o to, że wszystko
co zobaczyliście to kłamstwa. Meredith tak naprawdę się nie wyłączyła,
chociaż sama twierdzi co innego.
482
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- Co ty mówisz?. Zabija ludzi, jak dobrze pamiętam to mało ich nie było
w jej krótkiej karierze - wtrąciłem przerywając Katherine wypowiedz
-
Jak tak dalej pójdzie może pobić twój rekord - spojrzałem na Stefana
- Zabija, bo to jej pozwala niczego nie czuć. Czy ty cokolwiek wiesz na jej
temat? - wampirzyca spojrzała na mnie z wyrzutem - Odpowiedzcie sobie
w takim razie na pytanie czy wampir pozbawiony swojego
człowieczeństwa może chcieć kogoś ratować?. Meredith oszukuje siebie
i wszystkich dookoła, by uzyskać przewagę nad Pierwszą Petrovą.
Szantażowała ją - powiedziała spokojnie jakby nie robiło na niej żadnego
wrażenia
- O co? - zapytał Stefan krzyżując ręce na piersiach
- Że jeżeli cokolwiek zrobi, aby ją powstrzymać to zabije was wszystkich -
dodała wampirzyca - Dalej nie rozumiecie? - pokiwała głową - To dlatego
musiała zabić Elenę, by Petrova uwierzyła, że Meredith nie cofnie się
przed niczym. Musiało to wyglądać wiarygodnie, a wasze emocje musiał
być prawdziwe, dlatego nie mogliście o niczym wiedzieć - powiedziała
- Czego Tatia potrzebuje od ciebie, Eleny i Meredith? - zapytałem próbując
cos więcej z niej wydusić
- Tatia chce odzyskać Białą Moc, ale żeby to zrobić musi najpierw zabić
Elenę, Meredith i mnie, aby cały ród zatoczył pełny krąg - wyjaśniła -
Meredith stara się oczywiście temu zapobiec, w końcu nie byłaby sobą
jakby nie chciała ratować całego świata - spojrzała w naszym kierunku
wypijając po chwili całą zawartość szklaneczki z alkoholem do końca
- Czyli teraz już jest wszystko jasne. Meredith poświęci się, a ty będziesz
dalej mogła żyć trwoniąc swoje wieczne życie w luksusie na jakiejś
wyspie. Wiedziałem, że nie robisz tego, by pomóc. Jak zwykle dbasz tylko
o siebie Katherine - usiadłem obok niej na kanapie
- Ty też nie jesteś tutaj bez grzechu. Naprawdę nic do niej nie czujesz?
Szkoda, bo właśnie dzisiaj po raz kolejny uratowała ci życie - spojrzała
na mnie swoimi brązowymi oczami, po czym przeniosła swój wzrok
na Stefana - aż dziwi mnie, że uwierzyliście w to jak świetnym wampirem
483
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
pozbawionym swojego człowieczeństwa stała się Meredith - po tych
słowach Katherine uśmiechnęła się sama do siebie jakby dopiero coś
do niej dotarło - teraz przynajmniej już rozumiem, co Meredith zamierza
zrobić po zabiciu Petrovy - nie zdradzając nam do czego doszła w swoim
rozumowaniu, podeszła do barku nalewając sobie drugiego drinka
- Co takiego?, co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał mój brat
- Co jest lepsze dla wampira, który nie chce nim być? - spojrzała na nas -
Śmierć - odparła popijając swojego drinka
- Zadzwonię do Jeremiego, że odnalez
liśmy Elenę i zaraz możemy jechać -
powiedział Stefan wychodząc do drugiego pokoju
- Tobie jednak dziwie się najbardziej, bo jeśli dobrze pójdzie to po raz
kolejny pozostaniesz sam. Nigdy nie byłeś materiałem na bohatera
Damonie, ale twój czas zaczął uciekać - spojrzała na mnie
**Meredith**
Żadnych myśli, żadnych uczuć, żadnej przeszłości, żadnej
przyszłości. Nie pozostało już mi nic co sprawiałoby, abym chciała
w dalszym ciągu walczyć o własne życie.
Podjechałam pod drewniany domek, w którym paliło się światło.
Wysiadam z auta, po czym przekroczyłam próg zauważając Elenę stojącą
do mnie tyłem. Dziewczyna wpatrywała się okno patrząc w dal. Wydawało
się, że intensywnie nad czymś myśli. Słysząc moje kroki obróciła się
w moim kierunku.
- Gdzie jest Katherine? - zapytała nie widząc wampirzycy obok mnie
484
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- Przekaże jej, że się za nią stęskniałaś, ale aktualnie jest trochę bardziej
nie żywa niż zazwyczaj albo raczej powinnam powiedzieć, że to ty jesteś
martwa - uśmiechnęłam się czując jak moja pewność siebie powraca
- Co? - zapytała zdumiona Elena nie mogąc wykrzesać z siebie ani jednego
słowa więcej
- Tatia musiała zrozumieć, że nie żartuje i nie ma nade mną żadnej władzy,
a twoja śmierć była wystarczającym powodem do tego. Musisz zrozumieć,
że gdy zostajesz wampirem twoje postrzeganie życia i śmierci przestaje
mieć nareszcie jakiekolwiek znaczenie - powiedziałam stanowczo
podchodząc bliżej niej
Dziewczyna błądziła wzrokiem po podłodze starając się sobie to wszystko
poukładać.
- Klaus! - spojrzała na mnie - Będzie chciał ciebie, zabije każdego, żeby
dobrać się do ciebie. Czy to co się stanie z Damonem już nic cię nie
obchodzi?. Dobrze wie, że tobie na nim zależy - krzyknęła głośniej
próbując przywołać moje człowieczeństwo
- Nie zrobi tego - odparłam pozbawionym emocji głosem
- Zrobi i dobrze o tym wiesz! - krzyknęła ponownie nie dając za wygraną
- Nie zrobi! - odwarknęła znajdując się przy niej w wampirzym tempie -
Ponieważ za to co zrobiłam to właśnie Damon pragnie mojej śmierci
najbardziej! - Elena patrzyła na mnie zdziwiona tym co powiedziałam,
a ja od niej powoli odeszłam spuszczając wzrok - Myślisz, że Klaus będzie
chciał mnie szantażować życiem kogokolwiek w Mystic Falls wiedząc,
że każdy w tym podrzędnym mieście pragnie mojej śmierci?. To moje
emocje doprowadzały do tego, że tak łatwo można mnie było przejrzeć,
ale koniec z tym! - spojrzałam jej w oczy odchodząc kilka kroków
- Ile jeszcze osób musisz zranić, by wreszcie zobaczyć ile tracisz? On cię
kocha Meredith, czy to już przestało się dla ciebie liczyć? - poczułam jak
moje oczy zapiekły od gromadzonych się w nich łez
485
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00
- To już nie ma znaczenia. Straciłam wszystko w dniu, a którym umarłam
w Mystic Falls w 1864 roku i tak właśnie wtedy powinno zostać -
odparłam patrząc w podłogę
- Ta opowieść, o której mi wspominałaś na samym początku była o tobie
i Damonie, prawda? - zapytała próbując mnie uspokoić
- Daruj sobie Eleno - spojrzałam na nią - Starasz się odwoływać do mojego
człowieczeństwa, bo liczysz gdzieś na to, że wrócę do bycia tą samą osobą
którą byłam kiedyś?. Naprawdę myślisz, że chciałabym pamiętać to
wszystko co zrobiłam, czuć znowu ten ból, samotność, zagubienie? -
dodałam czując coraz większe obrzydzenie do samej siebie wiedząc
ile osób zabiłam tylko, dlatego żeby nic nie czuć i jak w łatwy sposób
przejmowało to nade mną kontrolę
- To dlaczego mnie chronisz? - zadała pytanie dziewczyna
- Może dlatego, żebyś nigdy nie musiała przechodzić przez to wszystko,
co ja teraz - popatrzyłam w jej kierunku - Chcesz być wampirem, droga
wolna, ale niech to będzie tylko twoja decyzja, nikogo innego - pokiwałam
głową - Tatia chce cię zabić, tak samo jak Katherine i mnie, żeby odzyskać
Białą Moc. Nie pozwolę jej na to Eleno - spojrzałam w jej kierunku
- Pomogę ci - powiedziała podchodząc do mnie i kładąc swoją dłoń
na moim ramieniu dodając otuchy
Musiałam się przyznać, że nie spodziewałam się takiego zachowania
z jej strony.
- Nie masz pojęcia w co się pakujesz, ale będziesz mi musiała zaufać -
powiedziałam - ta rozmowa musi pozostać wyłącznie pomiędzy nami,
nie chcę, by ktoś się o tym dowiedział, zwłaszcza Damon - spojrzałam
na nią, a ona kiwnęła głową zgadzając się utrzymać mój sekret
jak najdłużej w tajemnicy
W tym momencie usłyszałam warkot silnika samochodu, a póz
niej nastała
cisza. Zostawiałam Elenę samą wychodząc na ganek, żeby przywitać
moich gości.
Ciąg dalszy nastąpi&
486
Rozdział XXXIV: Meredith Pierce - nieopisana historia by monalisa00