Dwudziesto114aangelsa

Temat: Wczesna twórczość poetycka Tuwima jako ilustracja tendencji w
"Skamandrze".

Wierszem pt. "Wiosna" rozpoczął J. Tuwim nową epokę w polskiej liryce. Ten
prowokujący treścią i formą ekspresjonistyczną wiersz ukazał się w czasopiśmie
studenckim "Pro Arte et Studio". Opiekunem koła, przy którym działało, był J.
Kleiner. Publikacja "Wiosny" wywołała skandal. Młodzi literaci wyłamali się spod
opieki Kleinera i stworzyli swoje pismo "Pro Arte". Powołali pierwszy i jedyny
kabaret poetycki w kawiarni "Pod Picadorem" - stąd ich nazwa pikadorczycy. W
kręgu tej kawiarni i miesięcznika poetyckiego "Skamander" skupiła się czołówka
młodych poetów i literatów: Tuwim, Słonimski, Wierzyński, Lechoń i Iwaszkiewicz.
Grupa ta miała okazać się najsilniejszą, najbardziej wpływową. Cechy
charakterystyczne dla poezji Skamandrytów można omówić na przykładzie kilku
wierszy Tuwima.
Wiersz pt. "Sokrates tańczący" świadczy o lekceważącym stosunku Tuwima do
historii. Poeta dokonuje tu świadomego przeinaczenia znanego faktu, przedstawia
Sokratesa nie jako poważnego mędrca, ale jako cieszącego się z życia staruszka,
który na złość historii schodzi z pomnika i nie chce być wielkim filozofem.
Treścią tej wypowiedzi jest bunt przeciwko wielkości historii. "Sokrates
tańczący", wbrew zapowiadanej antyprogramowości Skamandrytów, zawierał wyraźną
apoteozę życia zwyczajnego, przeciętnego oraz postawę hedonistyczną.
W wierszu "Krzyczę" wyraża poeta swoją postawę antyromantyczną. Wiersz ten jest
adresowany do Boga. I tu także mamy apoteozę życia zwyczajnego, podczas gdy
poezja romantyczna i neoromantyczna przyzwyczajała nas, że poeta zwracał się do
Boga w poczuciu wielkości, wynosząc siebie ponad przeciętność. Tuwim odcina się
od horacjańskiego poczucia wielkości.
"Nieznane drzewo" wykazuje kolejną cechę poezji tej grupy - egocentryzm. Gdyby
nie dedykacja, trudno byłoby się domyślić, że wiersz ten jest poświęcony pamięci
Żeromskiego. Poeta myśli i pisze właściwie o swojej śmierci. Śmierć Żeromskiego
odczuwamy nie jako temat, ale jako pretekst do rozważań na tematy
eschatologiczne.
Cechy wspólne wymienionych wierszy to:
1) eksponowanie "ja" poetyckiego;
2) bezsporne dowody witalizmu, kultu życia, pochwała życia samego w sobie;
3) liberalizm - zachowanie pełnej niezależności, w tym niezależności poglądów
politycznych.