Zespół DIC  Zespół rozsianego wykrzepiania
wewnątrznaczyniowego

Rozsiane krzepnięcie śródnaczyniowe nie jest odrębną jednostką chorobową, lecz powikłaniem wielu chorób i stanów klinicznych.

Częstość występowania tego zespołu nie jest dokładnie znana. U 3% zmarłych osób podczas sekcji stwierdza się jego cechy. Inne
kliniczne obserwacje wykazały częstość zespołu DIC u 1 chorego na 1000 hospitalizowanych, przy czym u 1/3 chorych przebieg
bywa bezobjawowy, możliwy do wykrycia tylko dzięki badaniom laboratoryjnym.


PATOGENEZA


Wewnątrznaczyniowa aktywacja układu krzepnięcia
z tworzeniem rozsianych mikrozakrzepów w końcowych odcinkach łożyska naczyniowego.
Z powodu zużycia czynników krzepnięcia (fibrynogen, czynnik V, VIII) oraz płytek krwi może
dojść do skazy krwotocznej.

Aktywacja układu hemostazy w zespole DIC może odbywać się przez pobudzenie:

Toru zewnątrzpochodnego układu krzepnięcia krwi. Występuje przy odklejaniu łożyska, w pourazowych wstrząsach i
nowotworach.

Toru wewnątrzpochodnego układu krzepnięcia krwi przez aktywację fazy kontaktu. Występuje przy stosowaniu krążenia
pozaustrojowego i przy uszkodzeniu warstwy podśródbłonkowej naczyń krwionośnych.

Bezpośrednia aktywacja czynnika X i protrombiny przez różne enzymy proteolityczne

Zakrzepy powstają najczęściej w mikrokrążeniu.

Do wytworzenia małych zakrzepów zużyte zostają płytki krwi, fibrynogen, protrombina oraz czynniki
krzepnięcia krwi (V, VIII i XIII). Na zakrzepach może dochodzić do wtórnej aktywacji fibrynolizy, ze zużyciem
plazminogenu (nieaktywne białko w surowicy krwi).

Niedobór we krwi krążącej chorego wszystkich wymienionych wyżej czynników może doprowadzić do skazy
krwotocznej zwanej koagulopatią za zużycia.
KONSEKWENCJE KOAGULACJI ZE ZUŻYCIA
skaza krwotoczna, zaburzenia wkrażeniu i manifestacja narządoa
Najważniejsze mechanizmy w
rozsianym krzepnięciu
śródnaczyniowym
Rozsiane krzepnięcie śródnaczyniowe może

Postać ostra występuje przede wszystkim w posocznicach, wstrząsach o
mieć różny przebieg kliniczny:
różnej etiologii, w powikłaniach położniczych i pooperacyjnych.

Postać podostra stwierdza się zazwyczaj w chorobach nowotworowych.

Postać przewlekła występuje natomiast w chorobach wątroby i w
olbrzymich naczyniakach.
Przyczyny

Do najczęstszych chorób i stanów klinicznych prowadzących do zespołu śródnaczyniowego wykrzepiania należą:

Powikłania ciąży i porodu

Uogólnione zakażenie
Stany powodujące zwiększone ryzyko

Rozległe uszkodzenie tkanek
występowania zespołu DIC w tych chorobach:

Nowotwory

Wstrząs, kwasica, niedotlenienie, zwolnienie przepływu

Choroby układu krwiotwórczego
krwi, odwodnienie


Gorączka , stres, przewlekła niewydolność nerek,
Choroby naczyń krwionośnych i serca
dekompensacja wątroby, niedożywienie

Choroby wątroby

Zmniejszona ochrona p/zakrzepowa, aktywność p/płytkowa
i fibrynolityczna

Choroby noworodków i niemowląt

Dysfunkcja układu siateczkowo - śródbłonkowego
Objawy choroby

Ostre DIC ma gwałtowny przebieg z silnymi krwawieniami (z ran, miejsc po wkłuciach,
błon śluzowych, dróg rodnych) niewydolnością nerek i wątroby spowodowaną ich
niedokrwieniem

Często dochodzi do rozwoju wstrząsu

W drobnych naczyniach tworzą się skrzepy krwi, które uniemożliwiają dopływ płynnej
krwi do narządu i tym samym powodują ostre niedokrwienie lub martwicę tego organu

W razie silnego czynnika wywołującego i szybkiego zużycia
składników hemostazy występują silne wtórne krwawienia.

Przy obecności słabszych czynników i dłuższym ich działaniu
powstają przede wszystkim zakrzepy w mikrokrążeniu prowadzące
do niewydolności narządowej, która stanowi trudny problem
terapeutryczny.

Niewydolnosci narzadow  nerek, płuc, mózgu