Wzorce osobowe










Wzorce osobowe

 

Pareneza dosłownie oznacza pouczenie. Literatura
parenetyczna to literatura propagująca wzory postępowania, ideały modne i
uznawane w danej epoce. Z kolei tzw. wzorce parenetyczne to wzory osobowe,
postacie godne naśladowania, skupiające cechy wzorowe, pożądane, idealne. W
oparciu o poznaną literaturę średniowiecza możemy mówić o trzech wzorcach
parenetycznych - czyli ideałach, wzorach do naśladowania propagowanych w tej
epoce.


Pierwszy to ideał rycerza - wzorem takim jest np. Roland ze słynnej,
francuskiej Pieśni o Rolandzie. Pieśń
o Rolandzie opowiada o rycerzu imieniem Roland, który dowodził tylna strażą
króla Karola Wielkiego. Roland jest właśnie wzorem rycerza chrześcijańskiego,
stał się nawet najbardziej bohaterską postacią, legendarną osobowością
literatury średniowiecznej. W skrócie można przedstawić jego dzieje
następująco: gwardia dowodzona przez Rolanda została otoczona przez Sarecenów
(muzułmanów, wrogów chrześcijan). W nierównej walce, unosząc się honorem,
Roland nie chce zadać w czarodziejski róg, który wzywa na pomoc armię
królewską. Kiedy decyduje się na to pod koniec bitwy, jest już za późno. Król
Karol przybywa, aby pomścić Rolanda i poległych żołnierzy, lecz Roland umiera.
Cechy rycerza idealnego, jakimi odznacza się Roland to: odwaga - wskazuje na to
zachowanie się Rolanda w czasie walki, wierność władcy (w tym przypadku
Karolowi Wielkiemu), jedną z najważniejszych cech rycerza była też pobożność i
wierność Bogu. Walczył taki rycerz z reguły z niewiernymi, krzewiąc wiarę chrześcijańską.
Roland na przykład walczył przeciw Saracenom. Wierność ojczyźnie i przywiązanie
do niej (patriotyzm) widać, gdy Roland mówi: Nie daj Bóg, aby słodka Francja miała iść w pogardę i kiedy ginie:
za króla, w imię Boga i ojczyzny - Francji. Inne cechy rycerza to: nadludzka
siła i umiejętność walki, zapał i pragnienie walki, wierność w przyjaźni i
męstwo. Ogromnie ważny jest honor rycerza - wyeksponowany także w Pieśni o Rolandzie. Roland nie wzywa
pomocy, gdyż byłoby to wystawieniem na szwank

 

jego honoru rycerskiego, dopiero gdy widzi klęskę
i śmierć Francuzów decyduje się zadąć w róg.

Drugi
to ideał władcy - tu za przykład może nam posłużyć portret Bolesława Chrobrego i
Bolesława Krzywoustego, jaki odrysowuje Gall Anonim w Kronice polskiej. Gall Anonim prezentuje wzór władcy
chrześcijańskiego na przykładzie czynów i osoby króla Bolesława Krzywoustego.
Warto zauważyć, że takim ideałem jest również opisywany przodek Krzywoustego -
Bolesław Chrobry. Obaj królowie mają podobne cechy: idealny władca to człowiek
sprawiedliwy i rycerski. Jest to wielki i sławny mąż, który walczy z pogaństwem
w imię wiary chrześcijańskiej. Cechami jego są: męstwo, moc, pobożność,
mądrość. Król powinien być srogi, lecz sprawiedliwy, przebiegły i mądry w
walce. Za jego panowania w kraju panuje dobrobyt, spokój, i radość. Opisując
dzieje Bolesława Chrobrego, moc jego ukazuje np. w ilości wojsk, jakie posiada
Bolesław (tysiące pancernych z różnych miast itd.). Cnotę i szlachetność tego
króla oraz jego pobożność obrazuje stosunkiem króla do duchownych; mówi: "a sprawiedliwy był zarówno dla ubogich
wieśniaków jak i dla magnatów i rycerzy". Gall Anonim ukazuje
szczodrobliwość króla , opisując jego stół i bogactwo domu, jego dobroć w
darowywaniu win. Bolesława Krzywoustego nazywa "Bolesławem, który nie
śpi", przedstawia go jako postrach wrogów - Pomorzan i Niemców, a przede
wszystkim podkreśla talenty Krzywoustego jako wielkiego wodza.

Trzeci
ideał, to ideał świętego (ascety), a przykładem takiego wzoru osobowego może być św. Aleksy z Legendy o św. Aleksym. Aleksy pochodził
z książęcego rzymskiego rodu. Rodzice jego byli bardzo pobożnymi ludźmi, a on
jeszcze przewyższał ich pobożność. Mając 24 lata, zgodnie z wola ojca, żeni się
z księżniczką, ale w noc poślubną składa ślub czystości i wyrusza w świat, by
służyć Bogu. Zabrał złota, srebra, tyle ile mógł unieść, rozdał wszystko
biednym, a sam siedział pod kościołem, modlił się, żebrał, żył w skrajnym
ubóstwie. Pierwszym znakiem od Boga jest zejście z ołtarza Matki Boskiej, która
nakazuje

 

klucznikowi wpuszczenie Aleksego do kościoła, by
nie marzł na mrozie. Gdy otoczona go czcią i zyskał spory rozgłos, postanawia
opuścić to miejsce, sława bowiem nie wydaje mu się godna prawdziwego ascety.
Sporo wędruje, a gdy kolejny cud sprawia, że przybywa do Rzymu, żyje nie
rozpoznawczy przez 16 lat pod schodami domu swojego ojca. Poniżany, "każdy
nań pomyje lał", żebrze i modli się. Gdy czuje, że umiera, pisze list, w
którym spisuje swoje dzieje. W momencie jego śmierci rozdzwoniły się dzwony w
całym Rzymie. Drogę do zmarłego wskazuje ludziom niewinne dziecko. List z
pięści świętego mogła wyjąć tylko jego żona, bowiem ona także jest czysta i
niewinna. Asceza jest to wyrzeczenie się dóbr materialnych, ziemskich, postawa
preferująca dobra duchowe, umartwianie ciała, by doskonalić się w cnocie. Celem
postawy ascetycznej było osiągnięcie świętości. Ascetę cechowało postawienie
wszystkiego na jedną kartkę, maksymalizm postawy, tzn. całkowite poświęcenie
się wybranemu celowi. Oprócz tych "podstawowych" propozycji
średniowiecznej literatury, warto wspomnieć także postawę św. Franciszka z
Asyżu. Św. Franciszek z Asyżu stworzył system zwany franciszkanizmem,
stanowiący niezwykłą, radosną filozofię wiary. Św. Franciszek głosił
wszechogarniającą miłość do świata, braterstwo wszelkich żyjących istot,
uwielbienie świata i jego piękna. radosną wiarę w Boga oraz ideał ubóstwa.
Występował przeciw okrucieństwu, nienawiści, zabijaniu i chciwości. Stworzył
zakon wędrujący, a legendy dotyczące jego życia zawierają Kwiatki św. Franciszka z Asyżu.