Typy bohaterów romantycznych


Typy bohaterów romantycznych (literatura europejska): - bohater bajroniczny -
uosabia romantyczne konflikty moralne i namiętności; twórca: Jerzy Gordon
Byron; typ ten widoczny w "Giaurze"; główny bohater mści się na mordercy
kobiety, którą kochał i później dręczą go wyrzuty sumienia, chroni się on przed
znienawidzonym światem do klasztoru; bohater typu bajronicznego to człowiek o
nieprzeciętnej indywidualności, skłócony ze światem i ze społeczeństwem, w
którym przyszło mu żyć, przeżywający nieszczęśliwą miłość, prowadzącą do
tragicznych skutków; - bohater werterowski - utożsamiany z bierną rezygnacją,
nostalgią, apatyczną ucieczką w świat wewnętrzny, aż do spokojnie zaplanowanych
decyzji samobójczych; twórca: Goethe (Cierpienia młodego Wertera); bohater
werterowski to ten, który nie umiał znaleźć sensu życia, ucieka od
współczesności w świat marzeń i wspomnień; - bohater renejski - francuska
odmiana choroby wieku; Rousseau, Musset "Spowiedź dziecięcia wieku", Hugo
"Nędznicy" - bohater rosyjski - bohater zniechęcony do życia, przygnębiony, nie
umiejący znaleźć celu i sensu życia - rosyjska odmiana choroby wieku; twórcy:
Puszkin "Eugeniusz Oniegin", "Borys Godunow", Michał Lermontow.
Koncepcja bohatera w "Konradzie Wallenrodzie" (na czym polega wielkość i
tragizm).
Klęska powstania dekabrystów uświadomiła poecie potęgę carskiej Rosji i błędną
ideologię szlacheckich rewolucjonistów, którzy potęgę tę pragnęli złamać w
samotnej, bo oderwanej od mas ludowych walce (rewolucjonizm szlachecki). Utwór
swój Mickiewicz poprzedził mottem z włoskiego pisarza politycznego, z okresu
odrodzenia "Musicie bowiem wiedzieć, że są dwa rodzaje walki.. trzeba być
lisem.. i lwem". Działacze stawali przed problemem natury etycznej: czy walka
"lisia" da się pogodzić z obowiązującym normami etyki? Polscy spiskowcy musieli
nie tylko działać podstępem i kłamstwem, ale także złamać przysięgę składaną na
wierność carowi, który był koronowanym królem Polski. Konrad jest człowiekiem
honoru, jako rycerz średniowieczny ma silnie rozwinięte poczucie etyki, dlatego
konieczność wejścia na drogę "lisa" wywołuje w nim ostre rozterki. Wyrazem ich
jest uchylanie się od decyzji, zwlekanie, by jak najbardziej oddalić moment
złamania norm etycznych. Zapomnienia Konrad szuka w alkoholu. Poświęciwszy całą
swoją młodość, szczęście własne i ukochanej kobiety, Konrad osiąga wreszcie
cel: Zakon leży dzięki niemu w gruzach, Litwa została uratowana. Ale jako
człowiek Konrad przegrywa. Po osiągnięciu celu nie ma już po co żyć i dlatego
samobójcza jego śmierć jest jedynym wyjściem. Odebrał sobie Wallenrod życie nie
ze strachu przed sądem kapturowym Krzyżaków, ale na skutek świadomości klęski
własnego życia. Ciężar popełnionej zdrady nie pozwoli mu już wrócić do
normalnego życia, do czego namawia go Aldona - to jest tragizm Konrada.
Przyczyny tragizmu Konrada Wallenroda: - porwany w dzieciństwie przez
Krzyżaków; - konflikt między obowiązkiem wobec ojczyzny, a miłością do kobiety;
- konflikt między etyką rycerską, a obranym sposobem walki
(szpiegostwo).wallenrodyzm - postawa bohatera, który pod pozorami wiernej
służby knuje okrutną zemstę na znienawidzonym wrogu, chociaż ta zdradliwa
metoda walki wywołuje u niego głęboki konflikt wewnętrzny. Bohater tego typu
poświęca szczęście osobiste dla dobra ojczyzny, jest żarliwym patriotą, ale
jednocześnie bohaterem prawdziwie tragicznym.
Koncepcja bohatera III cz. Dziadów, dlaczego ponosi klęskę. Co to jest
prometeizm?
Główny bohater "Dziadów" cz. III jest Konrad, typowy bohater romantyczny.
Skłócony z Bogiem tak jak Prometeusz, człowiek o wybitnej indywidualności,
pełnym tragizmu, którego źródłem jest nieszczęście jego narodu. Konrad to
orzeł, poeta, wzlatuje na skrzydłach poezji by z góry dostrzec przyszłe losy
swojego narodu. Jednak jego wysiłki są daremne, gdyż czarny kruk (symbol
caratu) zasłonił skrzydłami przyszłość, a wzrokiem swym zmącił wzrok swój i
orła. < Mała Improwizacja. Wyznania osobiste Konrada: - czuje się samotny, gdyż
przewyższając mocą talentu, nie może być przez ludzi rozumiany; - gardzi
ludźmi; - nie wierzy w możliwość wyrażenia słowami całej potęgi myśli i uczuć
ludzkich; - poezja jego jest doskonała, absolutna, więc nieosiągalna dla ludzi,
więc nie oni będą jej słuchać, ale słuchaczem będzie Bóg i natura; - Konrad -
poeta jest dumny ze swej poezji, pyszni się nią, porównuje się do Boga,
stwórcy, a swoją twórczość do dzieła Bożego, jest mistrzem, kreatorem, czuje
się równy Bogu; - tę potęgę i moc czerpie z miłości do narodu, który chce
uszczęśliwić, a także ze swego talentu, geniuszu poetyckiego, jego potęga i moc
jest co najmniej równa mocy Boga; - żąda władzy absolutnej, despotycznej; -
ponieważ Bóg nie odpowiada, Konrad rzuca obelgę: Bóg nie jest miłością, jest
tylko mądrością; kolejna obelga to wątpienie w nieomylność Boga i w miłość
Bożą; - bluźni Bogu i wzywa Go do walki, będzie to walka na uczucia; - w
ostatniej obeldze stwierdza, że Bóg jest tyranem, carem. Słowa te wypowiada
diabeł.
Koncepcja patriotyzmu w ujęciu romatyków (Mickiewicz, Słowacki, Norwid).
W drugiej połowie XVIII wieku pojawiły się w naszej historii nowe wzorce
osobowe ukształtowane przez obywatelską tradycję oświecenia. Reprezentowali je
tacy ludzie, jak Kazimierz Pułaski, Tadeusz Kościuszko, Bartosz Głowacki, czy
Józef Poniatowski, którzy sprawę ojczyzny i jej niepodległości traktowali jako
wartość najwyższą. Istota romantycznego patriotyzmu, zakładającego całkowite
poświęcenie się sprawie narodowej, kształtowała się pod wpływem określonej
sytuacji politycznej. Obca niewola wykluczała jawność życia politycznego narodu
i uniemożliwiała realizację służby obywatelskiej. W poczuciu romantyków
ojczyzna była martwa. Aby ją ożywić, należało na nowo ucieleśnić jej "duszę",
wprowadzić ją do wnętrza żywych, "czujących" jednostek, czyli uczynić ją
istotnym elementem jednostkowego życia prywatnego. Patriotyzm romantyczny
polegał więc na uczynieniu z idei ojczyzny sprawy osobistej, na utożsamieniu
interesów narodowych z życiem jednostki. Nowy typ patriotyzmu romantycznego
łączył się najczęściej ze społecznym radykalizmem i rewolucyjnym sposobem
działania. W konsekwencji prowadził do bezkompromisowej walki z zaborcą
wszelkimi dostępnymi środkami. Stąd też w politycznych programach romantyków i
w twórczościi literackiej znalazła się apoteoza spisku i rewolucji. Ich zaś
historyczni i literaccy bohaterowie musieli najczęściej dokonywać zdecydowanego
wyboru między np. szczęściem osobistym, a narodową służbą, między walką o
niepodległość, prowadzoną uchodzącymi jeszcze wówczas za nieetyczne spiskowymi
metodami, a postawą chrześcijańskiej pokory i przebaczenia (Konrad Wallenrod,
Dziady III, Kordian). Zdolność do patriotycznych postaw, zdecydowanego wyboru
na rzecz narodowej zbiorowości i rewolucyjnych czynów romantycy przypisywali
swemu pokoleniu i wszystkim młodym duchem. Stąd obok uwznioślenia spisku i
rewolucji typowa była dla tego prądu również apoteoza młodości, idealizacja
młodych szlachetnych bohaterów i ich pełnego wyrzeczeń udziału w "związkach
bratnich".
Typy bohaterów romantycznych (literatura europejska): - bohater bajroniczny -
uosabia romantyczne konflikty moralne i namiętności; twórca: Jerzy Gordon
Byron; typ ten widoczny w "Giaurze"; główny bohater mści się na mordercy
kobiety, którą kochał i później dręczą go wyrzuty sumienia, chroni się on przed
znienawidzonym światem do klasztoru; bohater typu bajronicznego to człowiek o
nieprzeciętnej indywidualności, skłócony ze światem i ze społeczeństwem, w
którym przyszło mu żyć, przeżywający nieszczęśliwą miłość, prowadzącą do
tragicznych skutków; - bohater werterowski - utożsamiany z bierną rezygnacją,
nostalgią, apatyczną ucieczką w świat wewnętrzny, aż do spokojnie zaplanowanych
decyzji samobójczych; twórca: Goethe (Cierpienia młodego Wertera); bohater
werterowski to ten, który nie umiał znaleźć sensu życia, ucieka od
współczesności w świat marzeń i wspomnień; - bohater renejski - francuska
odmiana choroby wieku; Rousseau, Musset "Spowiedź dziecięcia wieku", Hugo
"Nędznicy" - bohater rosyjski - bohater zniechęcony do życia, przygnębiony, nie
umiejący znaleźć celu i sensu życia - rosyjska odmiana choroby wieku; twórcy:
Puszkin "Eugeniusz Oniegin", "Borys Godunow", Michał Lermontow.
Koncepcja bohatera w "Konradzie Wallenrodzie" (na czym polega wielkość i
tragizm).
Klęska powstania dekabrystów uświadomiła poecie potęgę carskiej Rosji i błędną
ideologię szlacheckich rewolucjonistów, którzy potęgę tę pragnęli złamać w
samotnej, bo oderwanej od mas ludowych walce (rewolucjonizm szlachecki). Utwór
swój Mickiewicz poprzedził mottem z włoskiego pisarza politycznego, z okresu
odrodzenia "Musicie bowiem wiedzieć, że są dwa rodzaje walki.. trzeba być
lisem.. i lwem". Działacze stawali przed problemem natury etycznej: czy walka
"lisia" da się pogodzić z obowiązującym normami etyki? Polscy spiskowcy musieli
nie tylko działać podstępem i kłamstwem, ale także złamać przysięgę składaną na
wierność carowi, który był koronowanym królem Polski. Konrad jest człowiekiem
honoru, jako rycerz średniowieczny ma silnie rozwinięte poczucie etyki, dlatego
konieczność wejścia na drogę "lisa" wywołuje w nim ostre rozterki. Wyrazem ich
jest uchylanie się od decyzji, zwlekanie, by jak najbardziej oddalić moment
złamania norm etycznych. Zapomnienia Konrad szuka w alkoholu. Poświęciwszy całą
swoją młodość, szczęście własne i ukochanej kobiety, Konrad osiąga wreszcie
cel: Zakon leży dzięki niemu w gruzach, Litwa została uratowana. Ale jako
człowiek Konrad przegrywa. Po osiągnięciu celu nie ma już po co żyć i dlatego
samobójcza jego śmierć jest jedynym wyjściem. Odebrał sobie Wallenrod życie nie
ze strachu przed sądem kapturowym Krzyżaków, ale na skutek świadomości klęski
własnego życia. Ciężar popełnionej zdrady nie pozwoli mu już wrócić do
normalnego życia, do czego namawia go Aldona - to jest tragizm Konrada.
Przyczyny tragizmu Konrada Wallenroda: - porwany w dzieciństwie przez
Krzyżaków; - konflikt między obowiązkiem wobec ojczyzny, a miłością do kobiety;
- konflikt między etyką rycerską, a obranym sposobem walki
(szpiegostwo).wallenrodyzm - postawa bohatera, który pod pozorami wiernej
służby knuje okrutną zemstę na znienawidzonym wrogu, chociaż ta zdradliwa
metoda walki wywołuje u niego głęboki konflikt wewnętrzny. Bohater tego typu
poświęca szczęście osobiste dla dobra ojczyzny, jest żarliwym patriotą, ale
jednocześnie bohaterem prawdziwie tragicznym.
Koncepcja bohatera III cz. Dziadów, dlaczego ponosi klęskę. Co to jest
prometeizm?
Główny bohater "Dziadów" cz. III jest Konrad, typowy bohater romantyczny.
Skłócony z Bogiem tak jak Prometeusz, człowiek o wybitnej indywidualności,
pełnym tragizmu, którego źródłem jest nieszczęście jego narodu. Konrad to
orzeł, poeta, wzlatuje na skrzydłach poezji by z góry dostrzec przyszłe losy
swojego narodu. Jednak jego wysiłki są daremne, gdyż czarny kruk (symbol
caratu) zasłonił skrzydłami przyszłość, a wzrokiem swym zmącił wzrok swój i
orła. < Mała Improwizacja. Wyznania osobiste Konrada: - czuje się samotny, gdyż
przewyższając mocą talentu, nie może być przez ludzi rozumiany; - gardzi
ludźmi; - nie wierzy w możliwość wyrażenia słowami całej potęgi myśli i uczuć
ludzkich; - poezja jego jest doskonała, absolutna, więc nieosiągalna dla ludzi,
więc nie oni będą jej słuchać, ale słuchaczem będzie Bóg i natura; - Konrad -
poeta jest dumny ze swej poezji, pyszni się nią, porównuje się do Boga,
stwórcy, a swoją twórczość do dzieła Bożego, jest mistrzem, kreatorem, czuje
się równy Bogu; - tę potęgę i moc czerpie z miłości do narodu, który chce
uszczęśliwić, a także ze swego talentu, geniuszu poetyckiego, jego potęga i moc
jest co najmniej równa mocy Boga; - żąda władzy absolutnej, despotycznej; -
ponieważ Bóg nie odpowiada, Konrad rzuca obelgę: Bóg nie jest miłością, jest
tylko mądrością; kolejna obelga to wątpienie w nieomylność Boga i w miłość
Bożą; - bluźni Bogu i wzywa Go do walki, będzie to walka na uczucia; - w
ostatniej obeldze stwierdza, że Bóg jest tyranem, carem. Słowa te wypowiada
diabeł.
Koncepcja patriotyzmu w ujęciu romatyków (Mickiewicz, Słowacki, Norwid).
W drugiej połowie XVIII wieku pojawiły się w naszej historii nowe wzorce
osobowe ukształtowane przez obywatelską tradycję oświecenia. Reprezentowali je
tacy ludzie, jak Kazimierz Pułaski, Tadeusz Kościuszko, Bartosz Głowacki, czy
Józef Poniatowski, którzy sprawę ojczyzny i jej niepodległości traktowali jako
wartość najwyższą. Istota romantycznego patriotyzmu, zakładającego całkowite
poświęcenie się sprawie narodowej, kształtowała się pod wpływem określonej
sytuacji politycznej. Obca niewola wykluczała jawność życia politycznego narodu
i uniemożliwiała realizację służby obywatelskiej. W poczuciu romantyków
ojczyzna była martwa. Aby ją ożywić, należało na nowo ucieleśnić jej "duszę",
wprowadzić ją do wnętrza żywych, "czujących" jednostek, czyli uczynić ją
istotnym elementem jednostkowego życia prywatnego. Patriotyzm romantyczny
polegał więc na uczynieniu z idei ojczyzny sprawy osobistej, na utożsamieniu
interesów narodowych z życiem jednostki. Nowy typ patriotyzmu romantycznego
łączył się najczęściej ze społecznym radykalizmem i rewolucyjnym sposobem
działania. W konsekwencji prowadził do bezkompromisowej walki z zaborcą
wszelkimi dostępnymi środkami. Stąd też w politycznych programach romantyków i
w twórczościi literackiej znalazła się apoteoza spisku i rewolucji. Ich zaś
historyczni i literaccy bohaterowie musieli najczęściej dokonywać zdecydowanego
wyboru między np. szczęściem osobistym, a narodową służbą, między walką o
niepodległość, prowadzoną uchodzącymi jeszcze wówczas za nieetyczne spiskowymi
metodami, a postawą chrześcijańskiej pokory i przebaczenia (Konrad Wallenrod,
Dziady III, Kordian). Zdolność do patriotycznych postaw, zdecydowanego wyboru
na rzecz narodowej zbiorowości i rewolucyjnych czynów romantycy przypisywali
swemu pokoleniu i wszystkim młodym duchem. Stąd obok uwznioślenia spisku i
rewolucji typowa była dla tego prądu również apoteoza młodości, idealizacja
młodych szlachetnych bohaterów i ich pełnego wyrzeczeń udziału w "związkach
bratnich".
Typy bohaterów romantycznych (literatura europejska): - bohater bajroniczny -
uosabia romantyczne konflikty moralne i namiętności; twórca: Jerzy Gordon
Byron; typ ten widoczny w "Giaurze"; główny bohater mści się na mordercy
kobiety, którą kochał i później dręczą go wyrzuty sumienia, chroni się on przed
znienawidzonym światem do klasztoru; bohater typu bajronicznego to człowiek o
nieprzeciętnej indywidualności, skłócony ze światem i ze społeczeństwem, w
którym przyszło mu żyć, przeżywający nieszczęśliwą miłość, prowadzącą do
tragicznych skutków; - bohater werterowski - utożsamiany z bierną rezygnacją,
nostalgią, apatyczną ucieczką w świat wewnętrzny, aż do spokojnie zaplanowanych
decyzji samobójczych; twórca: Goethe (Cierpienia młodego Wertera); bohater
werterowski to ten, który nie umiał znaleźć sensu życia, ucieka od
współczesności w świat marzeń i wspomnień; - bohater renejski - francuska
odmiana choroby wieku; Rousseau, Musset "Spowiedź dziecięcia wieku", Hugo
"Nędznicy" - bohater rosyjski - bohater zniechęcony do życia, przygnębiony, nie
umiejący znaleźć celu i sensu życia - rosyjska odmiana choroby wieku; twórcy:
Puszkin "Eugeniusz Oniegin", "Borys Godunow", Michał Lermontow.
Koncepcja bohatera w "Konradzie Wallenrodzie" (na czym polega wielkość i
tragizm).
Klęska powstania dekabrystów uświadomiła poecie potęgę carskiej Rosji i błędną
ideologię szlacheckich rewolucjonistów, którzy potęgę tę pragnęli złamać w
samotnej, bo oderwanej od mas ludowych walce (rewolucjonizm szlachecki). Utwór
swój Mickiewicz poprzedził mottem z włoskiego pisarza politycznego, z okresu
odrodzenia "Musicie bowiem wiedzieć, że są dwa rodzaje walki.. trzeba być
lisem.. i lwem". Działacze stawali przed problemem natury etycznej: czy walka
"lisia" da się pogodzić z obowiązującym normami etyki? Polscy spiskowcy musieli
nie tylko działać podstępem i kłamstwem, ale także złamać przysięgę składaną na
wierność carowi, który był koronowanym królem Polski. Konrad jest człowiekiem
honoru, jako rycerz średniowieczny ma silnie rozwinięte poczucie etyki, dlatego
konieczność wejścia na drogę "lisa" wywołuje w nim ostre rozterki. Wyrazem ich
jest uchylanie się od decyzji, zwlekanie, by jak najbardziej oddalić moment
złamania norm etycznych. Zapomnienia Konrad szuka w alkoholu. Poświęciwszy całą
swoją młodość, szczęście własne i ukochanej kobiety, Konrad osiąga wreszcie
cel: Zakon leży dzięki niemu w gruzach, Litwa została uratowana. Ale jako
człowiek Konrad przegrywa. Po osiągnięciu celu nie ma już po co żyć i dlatego
samobójcza jego śmierć jest jedynym wyjściem. Odebrał sobie Wallenrod życie nie
ze strachu przed sądem kapturowym Krzyżaków, ale na skutek świadomości klęski
własnego życia. Ciężar popełnionej zdrady nie pozwoli mu już wrócić do
normalnego życia, do czego namawia go Aldona - to jest tragizm Konrada.
Przyczyny tragizmu Konrada Wallenroda: - porwany w dzieciństwie przez
Krzyżaków; - konflikt między obowiązkiem wobec ojczyzny, a miłością do kobiety;
- konflikt między etyką rycerską, a obranym sposobem walki
(szpiegostwo).wallenrodyzm - postawa bohatera, który pod pozorami wiernej
służby knuje okrutną zemstę na znienawidzonym wrogu, chociaż ta zdradliwa
metoda walki wywołuje u niego głęboki konflikt wewnętrzny. Bohater tego typu
poświęca szczęście osobiste dla dobra ojczyzny, jest żarliwym patriotą, ale
jednocześnie bohaterem prawdziwie tragicznym.
Koncepcja bohatera III cz. Dziadów, dlaczego ponosi klęskę. Co to jest
prometeizm?
Główny bohater "Dziadów" cz. III jest Konrad, typowy bohater romantyczny.
Skłócony z Bogiem tak jak Prometeusz, człowiek o wybitnej indywidualności,
pełnym tragizmu, którego źródłem jest nieszczęście jego narodu. Konrad to
orzeł, poeta, wzlatuje na skrzydłach poezji by z góry dostrzec przyszłe losy
swojego narodu. Jednak jego wysiłki są daremne, gdyż czarny kruk (symbol
caratu) zasłonił skrzydłami przyszłość, a wzrokiem swym zmącił wzrok swój i
orła. < Mała Improwizacja. Wyznania osobiste Konrada: - czuje się samotny, gdyż
przewyższając mocą talentu, nie może być przez ludzi rozumiany; - gardzi
ludźmi; - nie wierzy w możliwość wyrażenia słowami całej potęgi myśli i uczuć
ludzkich; - poezja jego jest doskonała, absolutna, więc nieosiągalna dla ludzi,
więc nie oni będą jej słuchać, ale słuchaczem będzie Bóg i natura; - Konrad -
poeta jest dumny ze swej poezji, pyszni się nią, porównuje się do Boga,
stwórcy, a swoją twórczość do dzieła Bożego, jest mistrzem, kreatorem, czuje
się równy Bogu; - tę potęgę i moc czerpie z miłości do narodu, który chce
uszczęśliwić, a także ze swego talentu, geniuszu poetyckiego, jego potęga i moc
jest co najmniej równa mocy Boga; - żąda władzy absolutnej, despotycznej; -
ponieważ Bóg nie odpowiada, Konrad rzuca obelgę: Bóg nie jest miłością, jest
tylko mądrością; kolejna obelga to wątpienie w nieomylność Boga i w miłość
Bożą; - bluźni Bogu i wzywa Go do walki, będzie to walka na uczucia; - w
ostatniej obeldze stwierdza, że Bóg jest tyranem, carem. Słowa te wypowiada
diabeł.
Koncepcja patriotyzmu w ujęciu romatyków (Mickiewicz, Słowacki, Norwid).
W drugiej połowie XVIII wieku pojawiły się w naszej historii nowe wzorce
osobowe ukształtowane przez obywatelską tradycję oświecenia. Reprezentowali je
tacy ludzie, jak Kazimierz Pułaski, Tadeusz Kościuszko, Bartosz Głowacki, czy
Józef Poniatowski, którzy sprawę ojczyzny i jej niepodległości traktowali jako
wartość najwyższą. Istota romantycznego patriotyzmu, zakładającego całkowite
poświęcenie się sprawie narodowej, kształtowała się pod wpływem określonej
sytuacji politycznej. Obca niewola wykluczała jawność życia politycznego narodu
i uniemożliwiała realizację służby obywatelskiej. W poczuciu romantyków
ojczyzna była martwa. Aby ją ożywić, należało na nowo ucieleśnić jej "duszę",
wprowadzić ją do wnętrza żywych, "czujących" jednostek, czyli uczynić ją
istotnym elementem jednostkowego życia prywatnego. Patriotyzm romantyczny
polegał więc na uczynieniu z idei ojczyzny sprawy osobistej, na utożsamieniu
interesów narodowych z życiem jednostki. Nowy typ patriotyzmu romantycznego
łączył się najczęściej ze społecznym radykalizmem i rewolucyjnym sposobem
działania. W konsekwencji prowadził do bezkompromisowej walki z zaborcą
wszelkimi dostępnymi środkami. Stąd też w politycznych programach romantyków i
w twórczościi literackiej znalazła się apoteoza spisku i rewolucji. Ich zaś
historyczni i literaccy bohaterowie musieli najczęściej dokonywać zdecydowanego
wyboru między np. szczęściem osobistym, a narodową służbą, między walką o
niepodległość, prowadzoną uchodzącymi jeszcze wówczas za nieetyczne spiskowymi
metodami, a postawą chrześcijańskiej pokory i przebaczenia (Konrad Wallenrod,
Dziady III, Kordian). Zdolność do patriotycznych postaw, zdecydowanego wyboru
na rzecz narodowej zbiorowości i rewolucyjnych czynów romantycy przypisywali
swemu pokoleniu i wszystkim młodym duchem. Stąd obok uwznioślenia spisku i
rewolucji typowa była dla tego prądu również apoteoza młodości, idealizacja
młodych szlachetnych bohaterów i ich pełnego wyrzeczeń udziału w "związkach
bratnich".