Reguły zabezpieczania płynności.
W teorii bankowości wyróżnia się 4 klasyczne reguły zabezpieczenia płynności:
Złota Reguła Bankowa - sformułowana w XIX wieku przez Otto Hubnera. Według tej reguły kwoty i terminy wymagalności pasywów powinny ściśle odpowiadać kwotom i terminom zapadalności aktywów. Reguła ta wymagała dostosowania kwot i terminów po obu stronach bilansu.
Reguła Osadu na Wkładach - jest modyfikacją złotej reguły bankowej. Dokonał jej Adolf Wagner. Uwzględnia ona możliwości transformacji terminów. Wynika ona z prolongaty części depozytów.
Reguła przesunięć - sformułowana w Anglii w drugiej dekadzie XX wieku. Wskazuje ona na możliwości rozszerzenia źródeł pokrycia ewentualnych trudności płatniczych poprzez wykorzystanie tych aktywów, których termin zapadalności jeszcze nie nastąpił.
Reguła maksymalnego obciążenia - jest rozwinięciem reguły przesunięć. Zwraca uwagę na ryzyko banku z tytułu zaangażowania się kredytowego w jednym przedsiębiorstwie oraz straty z tytułu przedwczesnego odstępowania płynności aktywów. Dlatego przy ocenie zdolności płatniczej (płynności banku) należy brać nie tylko wartość nominalną aktywów, ale wartość pomniejszoną o kwotę ich upłynnienia. W praktyce oznacza to konieczność tworzenia odpisów na fundusze rezerwowe zabezpieczające przed utratą płynności przy danym ryzyku.