W roku 1897 podjęła pracę w Klinice Psychiatrycznej Uniwersytetu Rzymskiego, podczas której zwróciła szczególną uwagę na dzieci upośledzone umysłowo, przebywające w zamkniętych pomieszczeniach gdzie próbowały czymś się zająć; bawiły się resztkami niedojedzonego chleba. Zachowanie to nasunęło jej myśl, że dzieci posiadają  wewnętrzną siłę stymulującą je do rozwoju. By mogła ona się ujawnić, wystarczy im stworzyć odpowiednie warunki.^1) Wkrótce natrafiła na pracę Marca Gasparda Itarda^2) i jego ucznia Edwarda Sequina^3). Dzięki pedagogice specjalnej Sequina oraz Itarda, praktyce medycznej i doświadczeniom w pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo doszła do wniosku, że problem ich rozwoju i kształcenia jest raczej natury pedagogicznej niż medycznej i wymagają one jedynie odpowiednich warunków wychowawczych, czyli specjalnej metody pracy nad ich rozwojem.

Montessori była także aktywnym członkiem Narodowej Ligi Wychowania Dzieci Upośledzonych Umysłowo. Wiosną 1890 roku, Liga otworzyła w Rzymie Instytut Medyczno-Pedagogiczny Kształcenia Nauczycieli dla Opieki i Wychowania Dzieci Umysłowo Upośledzonych, połączony ze szkołą ćwiczeń dla 22. uczniów. M. Montessori powierzono kierowanie tym instytutem. To dało jej okazję do eksperymentów nad nowatorskim zastosowaniem materiału dydaktycznego Itarda i Sequina. W tym czasie opracowała również swoją metodykę nauczania czytania i pisania. Okres ten później tak scharakteryzowała: "Bardziej zajęta niż nauczycielka ludowa i zupełnie pozbawiona wakacji, uczyłam dzieci od 8. rano do 7. wieczorem. Te dwa lata praktyki są moim pierwszym i właściwym tytułem do pedagogiki."^4) Niebawem się okazało, że nauczane przez nią dzieci upośledzone umysłowo, osiągały lepsze wyniki niż dzieci w normalne. Według Montessori, przyczyną tego były odmienne metody pracy dydaktycznej. "Pierwszym ułatwiono rozwój, gdy ich koledzy normalni byli krępowani i unicestwiani. Sądziłam, że gdyby kiedykolwiek wychowanie specjalne, które tak cudownie rozwinęło upośledzonych, zostało zastosowane do dzieci normalnych cud znikąłby, a przepaść dzieląca ludzi niepełnosprawnych od normalnych nigdy nie byłaby wypełniona. Kiedy wszyscy podziwiali postępy moich idiotów, rozmyślałam nad przyczynami, które mogły zatrzymać zdolnych uczniów szkół miejskich na tak niskim poziomie."^5) W roku 1902 uczestnicząc w II Międzynarodowym Kongresie Pedagogicznym, Montessori referowała wyniki swojej pracy nad związkami pedagogiki z medycyną. Treść wypowiedzi dotyczyła też zastosowania na nowy sposób metody Sequina. Panująca we Włoszech atmosfera reform spowodowała powstanie "Instituto Romano die Beni Stabili", który miał za zadanie zmodernizowanie i wyremontowanie domów w dzielnicy zamieszkałej przez rodziny robotnicze, oraz resocjalizację jej mieszkańców, w tym zajęcie się dziećmi pozostającymi bez opieki. W tym celu w każdym domu na parterze, postanowiono otworzyć placówkę na wzór świetlicy-przedszkola. W instytucjach tych zamierzano zatrudnić nauczycieli, lekarzy, a nad całością miał czuwać odpowiednio przygotowany kierownik. To stanowisko zaproponowano M. Montessori, która chętnie je przyjęła. Montessori nazwała tę instytucję wychowawczą Case dei Bambini - Domy Dziecięce. Pierwsze przedszkole pod tą nazwą zostało otwarte w 1907 roku. M. Montessori spędzała w nim każdą chwilę wolną od pracy na Uniwersytecie Rzymskim i praktyki lekarskiej. Powoli wyposażała też placówkę w meble dostosowane do potrzeb dzieci, pomoce Itarda i Sequina, a także materiały własnego projektu i stosowane w psychologii eksperymentalnej. Przygotowywała opiekunki do pracy z dziećmi i nowymi pomocami. Zalecała, by niczego dzieciom nie narzucały: "Nie stawiam wychowawczyniom żadnych ograniczeń i żadnych szczególnych obowiązków."^6) "Chciałam tylko poznać reakcję dzieci. Prosiłam, by one im w żaden sposób nie przeszkadzały."^7) Po kilku tygodniach pobytu dzieci w placówce, M. Montessori zaobserwowała zmiany zachodzące w ich zachowaniu. Wzrastało też ich zainteresowanie materiałem dydaktycznym. Wybierały go chętniej niż typowe zabawki. Wydarzeniem, które pracy M. Montessori nadało nowy sens, było odkrycie zjawiska, które później nazwała "polaryzacją uwagi"^8). Od czasu odkrycia "polaryzacji uwagi" celem jej eksperymentalnej pracy się stało wywoływanie tego zjawiska. Coraz bardziej doskonaliła opracowany przez siebie materiał dydaktyczny. Zestaw pomocy został wzbogacony o nowe pomoce do nauki geografii, gramatyki, matematyki oraz innych przedmiotów nauczania. Prowadząc obserwacje, M. Montessori zauważyła zafascynowanie dzieci ciszą i włączyła ją do swojego systemu wychowawczego w postaci tzw. "Lekcji ciszy"^9). Wprowadziła też, jako zasadę pedagogiczną obowiązującą w stosunku do dzieci, swobodny wybór materiałów dydaktycznych, dowolność miejsca i czasu pracy. Zniosła nagrody i kary. Ograniczyła czynności nauczyciela na rzecz samodzielności dzieci. Wprowadziła naukę czytania i pisania oraz podstawy matematyki. Sukces tej nowej placówki spowodował, że rosło zainteresowanie, a to powodowało powstawanie następnych placówek. W roku 1910 podjęła decyzję o rezygnacji ze wszystkich innych zajęć, łącznie z rezygnacją z prawa do wykonywania zawodu lekarza. Odtąd się zajęła doskonaleniem swojej metody. Wkrótce doszło do spopularyzowania w świecie teorii pedagogicznej Marii Montessori. W roku 1911 metodę tę zaczęto stosować w szkołach w Szwajcarii i we Włoszech. W rok później powstały w Anglii i USA komitety popierające jej pedagogikę. Od tej pory M. Montessori całkowicie się oddaje doskonaleniu i propagowaniu swojej metody. Odbywa liczne podróże w celu wspierania rozwijającego się ruchu montessoriańskiego. Efektem tych wysiłków jest powstawanie komitetów i organizacji popierających idee Montessori. Organizowane są kursy i sympozja pedagogiczne w czasie trwania których, Montessori prowadzi wykłady i odczyty. Powstają nowe placówki pracujące według jej metody. W ruch montessoriański się włączają znane osobistości świata pedagogicznego i osoby będące autorytetami uwczesnych czasów. Idea Montessori daje początki nowym nurtom pedagogicznym. W roku 1929 powstaje Associatio Montessori Internationale (Międzynarodowe Stwarzyszenie Montessori), które się staje centralną organizacją koordynującą działalność placówek i towarzystw montessoriańskich na świeci oraz kształcącą nauczycieli. Krajowe Stowarzyszenia Montessori powstają na całym świecie, powstają też Centra Szkoleniowe. Idea wychowania do wolności i niezależności, zawarta w metodzie się stała zagrożeniem dla rządów faszystowskich. W roku 1933 zamknięto w Niemczech wszystkie szkoły prowadzone metodą Montessori, a napisane przez nią książki razem z innymi spalono publicznie na Reishstagsplatz w Berlinie. Po II Wojnie światowej, M. Montessori ponownie podjęła wysiłki w celu odrodzenia ruchu społecznego na rzecz metody. Zaowocowały one reaktywowaniem starych i powoływaniem nowych stowarzyszeń, ośrodków szkoleniowych, przedszkoli i szkół montessoriańskich. Za wybitne osiągnięcia pedagogiczne i przesłanie humanistyczne zawarte w ideach swojej metody wychowawczej, Maria Montessori została wyróżniona najwyższymi odznaczeniami, przyznawanymi przez rządy i uniwersytety wielu krajów. Była wyróżniana tytułami Doktora Honoris Causa, na Uniwersytecie w Sorbonie otrzymała Krzyż Legii Honorowej, była nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla. By uczcić jej osiemdziesiąte urodziny, zorganizowano spotkanie poświęcone zagadnieniom pedagogiki. Przerodziło się ono w konferencję międzynarodową, podczas której M. Montessori wygłosiła trzy wykłady. Zawarła w nich wszystkie podstawowe idee swojej teorii. Sformułowała też słynne zdanie, stanowiące zasadę wychowania metodą Montessori - "Pomóż mi zrobić to samodzielnie". W maju 1951 roku się odbył ostatni kongres Montessori z jej udziałem. Organizatorem było AMI. Brało w nim udział prawie 150. delegatów z siedemnastu krajów. Maria Montessori zmarła 6 maja 1952 roku w Noordwijk w Holandii. Ostatnim domem Marii Montessori było mieszkanie przy Koniginweg w Amsterdamie, które od czasu jej śmierci jest siedzibą AMI i miejscem pamięci narodowej. E. M. Standing^10) kończąc rozdział poświęcony omawianiu życia Marii Montessori, pisał: "Została pochowana na małym, katolickim cmentarzu w Noordwijk, grób jej zdobi piękny pomnik wzniesiony przez jej zwolenników. Ale pomnikiem o wiele wspanialszym i - chcemy wierzyć - o wiele trwalszym, jest i będzie ten zbudowany radością i szczęściem, które emanują od tysięcy dzieci, w każdej części świata^11)." ^1) W. Bohm "M. Montessori." Heilbrum 1969 s. 42. ^2) M. G. Itard (1774 - 1838) lekarz francuski, psychiatra. Opracował metodę pracy z głuchoniemymi. Założenia metody sformułował po doświadczeniach w pracy z niedorozwiniętym chłopcem znalezionym w lasach Aveyronu. ^3) E. Seguin (1812 - 1880) lekarz francuski, psychiatra, uczeń Itarda. Opracował metodę pracy z upośledzonymi umysłowo. Założył szkoły dla dzieci upośledzonych. ^4) M. Montessori "Domy dziecięce. Metoda pedagogiki naukowej stosowana w wychowaniu najmłodszych dzieci." Nakład Henryka Lendenfelda, Warszawa 1913, s. 27. ^5) j. w., s. 34. ^6) M. Montessori "Il segreto dell'infanzia" Mediolan 70, s. 155. ^7) "How it all happend? Dr Montessori spaeks", "AMI Communications" Nr 2-3, s. 5. ^8) Proces psychiczny, będący konsekwencją głębokiej i długotrwałej koncentracji uwagi. ^9) Zajęcia grupowe, polegające na ćwiczeniu koordynacji ruchowej w czasie których uczniowie starają się zachowywać bez hałasu. Udział w tych zajęciach umożliwia dzieciom nauczenie się, w jaki sposób utrzymać ciszę. Lekcje te trzeba uznać za znak rozpoznawczy programu wychowawczego Montessori. ^10) E. M. Standing, filozof, pedagog, wykładowca na Uniwersytecie w Cambridge. Pierwszy raz spotkał M. Montessori w 1921 r. i przez następne trzydzieści lat ściśle z nią współpracował. Autor książki: "M. Montessori, her life and work" - opracowania powstałego z inspiracji samej M. Montessori i tworzonego w ścisłej z nią współpracy. ^11) E. M. Standing: M. Montessori, her life and work. New American Library, Fresno 1962 s. 72.

---