Scharakteryzować wykorzystanie techniki satelitarnej GPS w realizacji osnów podstawowych w Polsce
Cz.Kameli sformułował program prac nad modernizacją podst. osnowy poziomej Polski
Modernizacja osnowy podstawowej w Polsce związana jest z modernizacją sieci europejskiej. W 1987 roku Vancouver w czasie XIX Zgromadzenia Ogólnego Międzynarodowej Unii Geodezji i Geofizyki zapadła decyzja o zastąpieniu europejskiej sieci dwuwymiarowej siecią trójwymiarową i utworzeniu nowego układu odniesienia (układ współrzędnych; elipsoida odniesienia; system wysokości; zespół parametrów dynamicznych) dla Europy. Do zakładania sieci przystąpiono w 1989 roku. Układ EUREF-89 miały stanowić 93 stacje Europy Zachodniej. Do końcowego rozwiązania udało się włączyć i wyznaczyć współrzędne 89 punktów.
Jeżeli chodzi o utworzenie nowego układu odniesienia to jako układ współrzędnych wybrano układ ETRF-89 (European Terestial Refence Frame 1989) utworzony w oparciu o najdokładniejszy geocentryczny, globalny układ współrzędnych ITRS realizowany przez 70 stacji światowych prowadzących laserowe pomiary księżyca i sztucznych satelitów Ziemi oraz 20 stacji FLBI (Interfermometria długich baz - pozagalaktyczne radioźródła). Precyzja obserwacji 1-3 [cm] przy odległości do 5000 [km]. Postanowiono, że elipsoidą europejskiego układu odniesienia będzie elipsoida GRS-80. Stworzenie jednolitego układu EUREF- 89 ma duże znaczenie dla międzynarodowej nawigacji powietrznej, morskiej i lądowej. Może mieć też znaczenie dla międzynarodowych projektów inżynierskich. W dniach od 4-8 VII 1992 przeprowadzona została międzynarodowa kompania w, wyniku której do sieci EUREF zostało włączonych 11 pkt. położonych na terenie Polski. W wyniku kompani tej wzięło udział także 19 stacji i obserwatoriów należących do EUREF-89 i położonych poza granicami naszego państwa. Pomysł utworzenia trójwymiarowej osnowy na terenie Polski powstał już w 1975 roku, jednakże dopiero inicjatywa wysunięta przez zespół naukowców skupiony w sekcji Sieci Geodezyjnych Komitetu Geodezji PAN doprowadziła do realizacji pomysłu. Już w 1991 roku dwa Polskie obserwatoria w Borowicach i Borowej Górze uczestniczyły w kompani EUREF-EAST. Sekcja ta w 1991 roku w raporcie „O potrzebie i zasadach położenia zintegrowanej podstawowej sieci geodezyjnej Polski w układzie EUREF” przedstawiła koncepcje struktury krajowej zintegrowanej sieci.
Struktura ta wygląda następująco:
1. Sieć zerowego rzędu będąca polskim fragmentem sieci EUREF, o odległości między punktami rzędu 250-300 [km]
2. Krajowa sieć zintegrowana I rzędu o odległości 20-25 [km],
3. Sieci szczegółowe tworzone przy użyciu techniki GPS.
Głównym celem utworzenia sieci zerowego rzędu EUREF-POL była fizyczna realizacja nowego europejskiego układu ERTF-89, a także uzyskanie punktów na obszarze kraju, do których dowiązana mogłaby być nowa osnowa podstawowa. Sieć zerowego rzędu utworzyło nam wspomniane wcześniej już 11 punktów. Dokładność otrzymania współrzędnych wyniosła 2 cm dla składowych poziomych i około 3 cm dla składowych pionowych. Wyniki przedstawiono na sympozjum EUREF 1994 roku w Warszawie. Od tego momentu zaistniał EUREF w Polsce.
W 1993 roku rozpoczęto prace związane z tworzeniem nowej osnowy podstawowej kraju - POLREF. Opracowano projekt i wykonano stabilizację punktów zlokalizowanych w południowo-wschodniej kraju wszystkie punkty osnowy I klasy, na których możliwe było wykonanie pomiarów GPS stały się jednocześnie punktami POLREF. Nastąpiła jednak wymiana znaków naziemnych. Przy stabilizacji punktów nowej sieci brano pod uwagę fakt, iż na punktach tych będą wykonane pomiary niwelacyjne oraz grawimetryczne. Kompanię pomiarową na południowo-wschodnim obszarze kraju przeprowadzono w dniach 11-27 VII 1994 roku. Pomiarami objęto 103 punkty sieci POLREF oraz 5 punków sieci EUREF-POL. Drugą część kampanii przeprowadzono w dniach od 17-27 X 1994 roku. W kampanii brało udział 78 punktów położonych w północno-wschodniej części kraju. Od 24 IV - 25 V 1995 roku trwała kompania POLREF-W.
Wyrównanie sieci nastąpiło wiosną 1996 roku