Magdalena Hadacz
Ochrona środowiska I rok
Dyskryminacja osób niepełnosprawnych
ARTYKUŁ I
„Dyskryminowani niepełnosprawni”
„Wyniki ankiety przeprowadzonej przez serwis praca.wp.pl pokazują, iż aż 91 % internautów dostrzega zjawisko dyskryminacji osób niepełnosprawnych. 60 % jako główny powód takiego stanu rzeczy wskazuje obawy pracodawców przed koniecznością zapewnienia takim osobom jakichś dodatkowych udogodnień lub świadczeń, których nie musieliby płacić, zatrudniając osoby w pełni sprawne. Natomiast 31 % uważa, że istnieje lęk przed niepełnosprawnością w samym sobie. Zaledwie 9 % biorących udział w ankiecie nie zauważyło niczego niepokojącego w nastawieniu pracodawców do osób niepełnosprawnych.”
ARTYKUŁ II
„Gdzie się pchasz na tym wózku?!”
„Nazywam się Marta Sikorska. Robię doktorat na polonistyce. Szukam pracy. Ale wszyscy maja mnie gdzieś. Bo jestem kulawa. Przez dwa dni razem z reporterką „Gazety” dobijałam się do 20 warszawskich szkół…”
ARTYKUŁ III
„Nie jestem niepełnosprawna maskotką”
„Od piątku moja „kulawość” stała się atutem…” […] Gdy artykuł się ukazał, znalazłam się nagle w centrum uwagi…[…] Ale wiem tez, że zostałam pewnego rodzaju maskotką społeczną, sensacja dnia. Moja „kulawość” stała się atutem a nie ograniczeniem”.
Żyjemy w dwóch różnych Polskach. Ta gorsza jest dla niepełnosprawnych. Problem istnieje. Mimo wielu akcji społecznych, nadal kwestia aktywizacji osób niepełnosprawnych jest tematem podejmowanym przez nas z dużą ostrożnością. Przy nawiązywaniu kontaktów z nimi często brakuje nam swobody. Nie chcemy ich urazić nadmierna uwagą, więc jesteśmy nad wyraz uprzejmi lub udajemy, że niezauważany ich kalectwa. A chyba nic ich tak nie rani jak widok naszego skrępowania. Nasuwa się pytanie: kiedy mamy ich poznać w innej roli niż jako „niepełnosprawnych”?
Osoby niepełnosprawne nie chcą od nas nic za darmo, starają się sami sobie radzić. Od nas chcieliby tylko byśmy byli bardziej naturalni przy nawiązywaniu kontaktów z nimi. Chcą tez pokazać, że także ich stać na dystans wobec siebie.
Niepełnosprawność w Polsce jest tematem bardzo trudnym. Osoby niepełnosprawne wciąż borykają się z wieloma trudnościami a największym z nich jest nietolerancja. Większość osób uważa niepełnosprawnych jako „ludzi drugiej kategorii”, zostają spychani na margines społeczny.
W przedstawionych powyżej artykułach autorki ukazują nam drugi z problemów spotykanych przez osoby niepełnosprawne, a mianowicie trudności w znalezieniu miejsca pracy. W naszym kraju żyje ponad 5 mln osób niepełnosprawnych. Bariery jakie napotykają sprawiają, że tylko 4 % niepełnosprawnych udaje się skończyć wyższe studia. Pracodawcy unikają zatrudniania osób niepełnosprawnych obawiając się niższej wydajności takich osób, konieczności zapewnienia rzekomo licznych przywilejów i przystosowania pomieszczeń firmy do nowych pracowników. W małych miejscowościach władze nie potrafią rozwiązać problemów związanych z niepełnosprawnością. Mówi się, wciąż o braku pieniędzy na wyposażenie, na organizacje miejsc pracy czy codziennego pobytu, na windy podjazdy. Znacznie gorzej dzieje się osobom niepełnosprawnym intelektualnie. Tu zatyka się dziury byle czym bo uważa się, ze te osoby nie potrafią rozumieć, można nimi manipulować bo one nie zdają sobie z tego sprawy. Nie prawda że one o niczym nie wiedzą, nie zdają sobie sprawy z tego co się z nimi robi, nic nie czują. Tymczasem osoby te często bardzo boleśnie odczuwają wykluczenie i obojętność. Takie osoby maja duże możliwości rozwoju, trzeba im stworzyć tylko odpowiednie warunki. Często pracodawcy widząc osobę niepełnosprawną, która szuka pracy przekreślają ją już na samym początku, nie dają jej żadnych szans na wykazanie się. Taki obraz możemy zobaczyć m.in. w przedstawionych przeze mnie artykułach ( II i III).Autorka przedstawia zmagania osoby niepełnosprawnej poszukującej pracy w szkole jako nauczyciela. Bohaterka artykułu w większości placówkach została po prostu zignorowana, nawet nie dano jej szansy na krótka rozmowę. Tak tez jest w przypadku innych osób.
Pracodawcy jeżeli już zdecydują się na zatrudnienie to w większości przypadków zawierają umowę na 5 lat i po takim czasie najczęściej zwalniają osobę niepełnosprawna jako nie przynoszącą zysków. Powszechnie łamie się prawa osób niepełnosprawnych. Jeśli taka osoba zbyt często choruje to zdarza się , że jest zwalniany i szuka się na jego miejsce kogoś „zdrowszego”. Wymaga się też od takich osób pracy jeszcze wydajniejszej i intensywniejszej niż od osób zdrowych. Wykorzystując to, że osobom niepełnosprawnym bardziej zależy na jakiejkolwiek pracy i jest im ją trudniej niż innym znaleźć.
Niewątpliwie zasadniczą rola w przywracaniu do życia zawodowego osób niepełnosprawnych jest kwestia świadomości określającej punkt postrzegania ich jako pełnowartościowych obywateli w każdej dziedzinie życia. Osoby niepełnosprawne bardzo dobrze sprawdzają się w profesjach artystycznych, sportowych osiągając niejednokrotnie lepsze wyniki niż osoby pełnosprawne. W relacjach z pracodawcą pozostają do pokonania bariery architektoniczne i mentalne.
Niepełnosprawność to bardzo złożone zagadnienie. O kim tak naprawdę możemy powiedzieć, że jest osoba niepełnosprawną- niedowidzący lub niewidomy muzyk, inżynier na wózku, urzędnik, który w wieku 40 lat zaczął poważnie chorować czy tez fizycznie zdrowa osoba o roszczeniowej postawie. Niepełnosprawność można oceniać nie tylko z punktu widzenia kryteriów medycznych, ale tez socjologicznych. Przykre jest to, że generalnie dostrzegane są kryteria medyczne, a te zazwyczaj najmniej przeszkadzają w uczciwym, rzetelnym i kompetentnym wykonywaniu pracy. Kwestia zmiany mentalności wymaga czasu, cierpliwości, uporu i konsekwencji, a tego osobom niepełnosprawnym na pewno nie brak.
Osoby niepełnosprawne mogą działać, pracować, wykonywać swe obowiązki i realizować się zawodowo tak samo, jak ludzie fizycznie zdrowi. Mogą…jeśli tylko da się im na to szansę.