WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGIKI I ADMINISTRACJI

IM. MIESZKA I W POZNANIU.

WYDZIAŁ ZAMIEJSCOWY W NOWYM TOMYŚLU.

Wykonała: Beata Chłopik

Temat pytania:

Praca z dzieckiem z zespołem Aspergera.

Kierunek: Pedagogika

Specjalność: Edukacja przedszkolna

i wczesnoszkolna

Rok studiów: III

Praca z dzieckiem z zespołem Aspergera.

Wybrałam ten temat, ponieważ kwestie, które poruszę stały się dla mnie ostatnio niezwykle aktualne i poruszające. Chciałam również pogłębić swoją wiedzę na temat zespołu Aspergera.

„Jeżeli dziecko wydaje się dość „dziwny”, ponieważ: ma trudności z komunikowaniem się z innymi. Przejawia specyficzne zainteresowania i niebanalne zachowania, jest niegrzeczny, czasami wręcz agresywny, uparty i lubi postawić na swoim. Nie przyswaja i nie przestrzega podstawowych norm społecznych, mimo wielokrotnego tłumaczenia ich. Często zatyka uszy, kiedy koledzy za głośno rozmawiają. Jest wybitnie zdolny z jednego, dwóch przedmiotów, a pozostałe sprawiają mu ogromną trudność. Często potrzebuje pomocy i wsparcia w postaci dostosowania na przykład sprawdzianów do jego niepełnosprawności i mówi w dość specyficzny sposób, używając całych zwrotów z obejrzanego filmu lub zasłyszanej rozmowy kolegów… to można mówić ze stuprocentową pewnością, że mamy do czynienia z dzieckiem, które cierpi na zespół Aspergera.” ¹

W mojej pracy ujęłam podstawowe zagadnienia teoretyczne, od których należy zacząć poznawanie zaburzenia, jakim jest zespół Aspergera. Opisałam też jak wspierać dziecko z ZA oraz wybrane metody terapii dziecka, posługując się przy tym nie tylko literaturą ale i własnym doświadczeniem.

Wiele napisano na temat zespołu Aspergera. Termin „Asperger's Syndrom” po raz pierwszy użyła Lorna Wing w artykule opublikowanym w 1981 roku. Jednak w 1943 roku jako pierwszy opisał to zaburzenie austriacki pediatra i psychiatra Hans Asperger. Do dnia dzisiejszego jest to choroba nieuleczalna, która będzie trwać przez całe życie. „W 1980 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne wprowadziło termin - całościowe zaburzenie rozwoju”², w którym mieści się Zespół Aspergera. Zaburzenie te objawia się w pięciu podstawowych sferach: kontaktach społecznych, komunikacyjnych, zachowaniach i zainteresowaniach oraz w nadwrażliwości sensorycznej na jakikolwiek rodzaj bodźca. „Zespół Aspergera włączono do klasyfikacji zaburzeń psychicznych DSM-IV oraz Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 ³

¹ Rynkiewicz Agnieszka, „Zespół Aspergera. Inny mózg. Inny umysł”,

² Święcicka Joanna, „Uczeń z zespołem Aspergera. Praktyczne wskazówki dla nauczyciela”,

³ Tamże,

Jak można wspierać rozwój dziecka z ZA? Opierając się na własnym doświadczeniu pracy z dzieckiem z ZA z pewnością należy takiemu dziecku przekazywać komunikaty jednoznaczne i krótkie. Nauczyciel powinien za każdym razem zapytać dziecko, czy zrozumiało informacje. Często zdarza się tak, że uczeń uwielbia opowiadać na forum klasy o swoich pasjach, w ten czas należy dać mu szanse opowiedzieć o swoich zainteresowaniach, ale w czasie przerwy międzylekcyjnej. „Jeżeli dziecko obrazi nauczyciela niefortunnym sformułowaniem, należy być bowiem świadomym tego, że dziecko często mówi dokładnie to, co myśli, nie przebierając w słowach. Nie należy zatem krzyczeć na nie, ale wyjaśnić znaczenie słów i to, jaką reakcję emocjonalną u nauczyciela wywołała jego niefortunna wypowiedź”.⁴

Ponadto istnieją różne rodzaje terapii dostosowanych do potrzeb i możliwości dziecka: metoda ruchu Rozwijającego Weroniki Sherbone. A także „Zmodyfikowana metoda dobrego startu” Marty Bogdanowicz, która działa terapeutycznie na sferę emocjonalną i ułatwia nawiązanie kontaktów społecznych dzieciom z różnymi dysfunkcjami. Zajęcia w tej metodzie przebiegają zawsze według stałego schematu: zajęcia wprowadzające, której celem ich jest  budowanie poczucia tożsamości dziecka poprzez poznawanie części ciała,  imienia, nawiązywanie kontaktu z innymi osobami. Stosowane są ćwiczenia korekcyjne postawy ciała, ćwiczenia w orientacji schematu ciała i przestrzeni, usprawniana jest motoryka rąk. Zajęcia właściwe, w której zasadniczą częścią metody i zostały podzielone na : ćwiczenia ruchowe, ćwiczenia ruchowo-słuchowe oraz ćwiczenia ruchowo-słuchowo-wzrokowe, które są zasadniczą częścią metody.  Podstawę stanowią wzory graficzne, do których dobierane są piosenki tak , aby ich rytm był zgodny z układem elementów wzoru. Dzieci odtwarzają ruchem wzór graficzny w rytmie śpiewanej piosenki. I zajęcia końcowe, która polega na ćwiczeniach wokalno-rytmicznych o charakterze relaksującym. Dzieci ilustrują ruchami treść śpiewanej piosenki.

Podsumowując pracę, opisując w niej cechy dziecka z zespołem Aspergera i wybrane metody terapii, mogę wyciągnąć następujące wnioski: nie istnieje jedno podejście właściwe i skuteczne w przypadku wszystkich osób z zespołem Aspergera. Każde dziecko jest inne, każdy ma inny bagaż doświadczeń. Faktem jest, że urodził się chory, ale to nie jest powód, by czuł się gorszy i mniej wartościowy od innych. A zatem spróbujmy zrozumieć ich sposób myślenia, a na pewno dostrzeżemy , jaki ich świat jest pasjonujący i odmienny.

⁴ Tamże

Bibliografia

1. Święcicka Joanna, „Uczeń z zespołem Aspergera. Praktyczne wskazówki dla nauczyciela”, Kraków 2010

2. Rynkiewicz Agnieszka, „Zespół Asperegera. Inny mózg. Inny umysł”, Gdańsk 2009, wyd. I

3. Borkowska Agnieszka, Grotowska Beata, „Codzienność dziecka z zespołem Aspergera. Okiem rodzica i terapeuty”, Gdańsk 2012, Wyd I

---