Osobliwości dendrologiczne Ameryki

Sekwoje

Rosną w górach Sierra Nevada w Kaliforni.

Są potomkami drzew, które rosły na Ziemi przed milionami lat i przetrwały plejstocen na obszarach nie objętych zlodowaceniem. Tworzyły lasy trzeciorzędowe razem z metasekwojami, magnoliami, miłorzębami, tulipanowcami.

Są jednymi z najstarszych organizmów na Ziemi. Wiek niektórych określa się na trzy tysiące lat.

Przeciętna średnica wynosi 8 m, najwyższy okaz ma 82 m wysokości, całe drzewo waży prawdopodobnie około 2 000 ton.

Nazwę nadał sekwojom Stephen Endlicher od imienia Indianina - Sequoyah, twórcy pierwszego alfabetu swojego plemienia, który przez współplemieńców, w dowód uznania, został wybrany ich przedstawicielem do Waszyngtonu w 1928 roku.

Długowieczność zawdzięczają korze o grubości do 60 cm chroniącej przed chorobami i szkodnikami. Duża zawartość taniny nadaje korze charakterystyczny czerwony kolor i chroni przed owadami i grzybami.

Wichura jest w stanie połamać tylko niektóre gałęzie. Piorun poraża zwykle zaledwie wierzchołek drzewa. Po pożarze drzewa czernieją na kilka lat, aż narosną nowe warstwy kory. Wypalenie częściowe powoduje powstanie wielkich komór (dziupli) wewnątrz pnia.

Czasem przewracają się na skutek erozji gleby, gdyż mają płytki system korzeniowy.

Okryto je w 1848 roku podczas gorączki złota w Kalifornii, ale z powodu trudności z cięciem i transportem, handel nie rozwinął się.

(5 ludzi ścinało jedno drzewo przez dwa tygodnie)

1890 r powstał Park Narodowy sekwoi

1940 r włączono do niego pobliski Kings Canyon (dolina rzeki Kings o stromych zboczach). Droga łącząca te dwie części nazwana jest drogą generałów, obok znajduje się Kotlina Wielkich Pniaków.

Nazwy: Scherman, Grant, Lee, McKinley, Washington, Pershing, Senat

Araukaria araucana

Zimozielone, wysokie drzewo, do 70 m.

Szyszki do 30 cm długości i 5 kg wagi.

Najbardziej lubi dobrze nawodnione gleby pochodzenia wulkanicznego, ale rośnie także na wielu innych typach podłoża. Nie lubi suchych gleb i zanieczyszczenia powietrza.

Nasiona araukarii stanowią podstawowy składnik pożywienia pewnych grup Indian żyjących w górach. Są dostępne w sprzedaży na lokalnych rynkach.

Do Europy (Wielka Brytania) sprowadzona w XVII wieku.

Ze względu na osobliwy wygląd jest często sadzona w ogrodach i na terenach parkowych, gdzie tworzy charakterystyczny, łatwo rozpoznawalny element.

W 1900 roku została uznana przez chilijskie Ministerstwo Rolnictwa za skarb narodowy.

Zapewnia pożywienie w okresie niedoborów, ma pozytywny wpływ na zbiory.

Duch araukarii jest szczególnie pozytywnie nastawiony w stosunku do kobiet i dzieci; ma łączność z bogiem mieszkającym w wulkanach, ma wpływ na powstawanie burz i grzmotów.

---