Doprowadzamy gaz ziemny - projekt i przyłącze

• Wniosek i umowa o przyłączenie gazu ziemnego

Aby stać się szczęśliwym odbiorcą gazu, trzeba, spełnić całą listę wymagań ściśle określonych przez jego dostawcę oraz przepisy prawa energetycznego i budowlanego.

Wykonanie przyłącza może trwać do sześciu miesięcy, dlatego warto rozpocząć starania odpowiednio wcześniej.

Co w projekcie?

Projekt musi być zrobiony przez osobę mającą uprawnienia do projektowania instalacji wewnętrznych i zewnętrznych, z rozszerzeniem na projektowanie instalacji gazowych, potwierdzonym wpisem do rejestru prowadzonego przez zakład gazowniczy.

Jeśli sami zajmujemy się załatwianiem wszelkich formalności, możemy się zwrócić do gazowni o wskazanie takiej osoby.

W ten sposób zwykle udaje się uniknąć ewentualnych problemów z zatwierdzeniem projektu przez gazownię.

Gdy gaz ma być doprowadzony do budynku, w którym wcześniej (w projekcie architektoniczno-budowlanym) nie przewidziano instalacji gazowej, projekt powinien obejmować swoim zakresem oprócz przyłącza gazowego również wewnętrzną instalację gazową.

W praktyce jeden wspólny projekt obu tych elementów będzie tańszy niż dwa osobne.

Jeżeli przebieg przewodów i miejsca odbioru gazu w budynku zostały zaznaczone w projekcie architektoniczno-budowlanym, odrębny nie będzie potrzebny, więc wystarczy zrobić tylko projekt przyłącza.

Projektant instalacji gazowej jest zobowiązany do spełnienia wymagań stawianych przez dostawcę gazu, określonych w „Warunkach przyłączenia do sieci gazowej”.

Prawidłowo wykonany projekt przyłącza i instalacji gazowej jest dodatkową kontrolą istniejącego obiektu i gwarancją przyszłego bezpiecznego użytkowania instalacji, ponieważ:

• zawiera weryfikację poprawności działania wentylacji grawitacyjnej pomieszczeń, przez które będzie prowadzona instalacja gazowa;

• pokazuje trasę instalacji bez zabudowy (czyli przed ukryciem jej przez mieszkańców w szafach, pawlaczach lub za ekranami z płyt gipsowo-kartonowych); to bardzo ważne, zwłaszcza gdy w domu ma być kilka odbiorników gazowych usytuowanych w oddalonych od siebie miejscach;

• są w nim określone średnice rur (wewnętrzną instalację gazową zwykle robi się z rur miedzianych lub stalowych spawanych);

• są dobrane właściwe urządzenia zabezpieczające.

Kto wykona przyłącze i instalację

Roboty możemy powierzyć firmie mającej licencję gazowni, która zajmie się całością prac - od rozbudowy sieci, poprzez wykonanie przyłącza i instalacji na posesji, aż po rozprowadzenie przewodów w domu.

Zakłady gazownicze mają listy licencjonowanych podwykonawców uprawnionych do prowadzenia robót przy sieci gazowej zweryfikowanych przez specjalną komisję, która przed wpisaniem na listę oceniła ich fachowość, sprawdziła uprawnienia oraz przygotowanie do prowadzenia robót.

Do zrobienia instalacji na posesji i w domu można również wybrać firmę z rejestru prowadzonego przez zakład gazowniczy.

Takie firmy nie mają wprawdzie licencji na roboty przy sieci, ale dysponują wystarczającymi kwalifikacjami, aby wykonywać instalacje.

Zwykle doskonale znają też wymagania lokalnego zakładu gazowniczego, co bardzo ułatwia pomyślne zrealizowanie inwestycji.

Zatrudniając innych, nie mających takich doświadczeń wykonawców, ryzykujemy problemy z odbiorem.

Za projekt i zrobienie instalacji odbiorczej zawsze płaci odbiorca.

Przyłącze

Od sieci gazowej do kurka głównego gaz doprowadza się najczęściej rurami polietylenowymi giętkimi, przeznaczonymi do wykonywania sieci gazowych - w przypadku domów jednorodzinnych zwykle o średnicy DN32.

Układa się je pod ziemią na głębokości 1 m ze spadkiem 4 mm/m w kierunku przewodu ulicznego i łączy z siecią gazową za pomocą trójnika.

Po zasypaniu rury warstwą piasku w wykopie należy ułożyć pas żółtej folii ostrzegawczej i dopiero wtedy ostatecznie wypełnić go ziemią.

Ze względu na bezpieczeństwo wszystkie miejsca krzyżowania się rury gazowej z innymi instalacjami oraz bezpośrednie sąsiedztwo muf, zasuw, elementów przejściowych PE-stal trzeba zabezpieczyć rurami osłonowymi.

Przewód gazowy, również tu w rurze osłonowej, wprowadza się do umieszczonej w linii ogrodzenia skrzynki gazowej.

Będzie się w niej znajdował licznik gazowy, reduktor ciśnienia (zmniejszający je od średniego - panującego w sieci gazowej - do niskiego, czyli poniżej 5 kPa, jakie jest wymagane do użytkowania urządzeń gazowych w domu) i zawór (kurek) główny.

W tym miejscu kończy się przyłącze będące pod pieczą rejonowego zakładu gazowniczego i zaczyna instalacja odbiorcza.

Kurek główny służy do odcinania, w razie potrzeby, dopływu gazu do instalacji domowej, która rozpoczyna się bezpośrednio za nim.

Kurek jest z brązu lub mosiądzu.

Zamyka się go i otwiera przez obrót kluczem o 90°.

Instalacja gazowa

Na posesji.

Układa się ją w wykopie o głębokości 1 m na kilkucentymetrowej warstwie podsypki z piasku.

Wykop może mieć niewielką szerokość - około 30 cm.

To wystarczy, aby wykonawca miał wygodny dostęp do miejsc, w których trzeba zamontować kształtki czy trójniki.

Rurę ułożoną w wykopie zasypuje się mniej więcej 30-centymetrową warstwą ziemi i układa na niej żółtą folię ostrzegawczą

Taki sam kolor ma rura.

Wkładka w folii zrobiona ze stali nierdzewnej lub z drutu miedzianego po zasypaniu wykopu ułatwi w razie potrzeby zlokalizowanie instalacji.

W miejscu wyprowadzenia instalacji z ziemi przed budynkiem zwykle instaluje się dodatkowy (oprócz głównego) zawór odcinający.

Wprawdzie zgodnie z obowiązującymi przepisami nie jest on konieczny bez względu na odległość skrzynki z kurkiem głównym od budynku, ale zakłady gazownicze często stawiają takie wymagania.

Raczej nie warto się im sprzeciwiać. I tak będziemy musieli ulec.

Przejście rury gazowej przez ścianę zewnętrzną budynku powinno być wykonane w dodatkowej rurze ochronnej (tulei) o większej średnicy. Jej zadaniem jest zabezpieczenie rury z gazem przed uszkodzeniem spowodowanym osiadaniem budynku.

W domu.

Instalację gazową wewnątrz domu robi się z rur miedzianych albo stalowych czarnych bez szwu łączonych przez spawanie.

Rury stalowe trzeba malować specjalnymi farbami.

Muszą być prowadzone po wierzchu ścian lub wyjątkowo osłonięte nieszczelnym ekranem.

Przed każdym odbiornikiem powinien być kurek kulowy umożliwiający - w razie potrzeby - odcięcie gazu.

Rury należy prowadzić w odpowiedniej odległości od innych instalacji i osprzętu, czyli co najmniej:

• 10 cm od pionowych przewodów wodnych i centralnego ogrzewania;

• 10 cm od puszek instalacyjnych elektrycznych i - w przypadku gazu ziemnego, który jest lżejszy od powietrza - nad nimi;

• 60 cm od gniazd, włączników i innych iskrzących aparatów elektrycznych.

Umowa sprzedaży gazu

Po wybudowaniu sieci gazowej oraz instalacji gazowej zawieramy z przedsiębiorstwem gazowniczym umowę sprzedaży paliwa gazowego.

Przed jej podpisaniem odbiorca jest zobowiązany przedstawić:

• kopię zawartej umowy o przyłączenie do sieci gazowej;
  protokół z próby szczelności instalacji gazowej (próba jest ważna sześć miesięcy od daty jej przeprowadzenia);
  ważną opinię kominiarską (wystawioną nie dawniej niż przed 12 miesiącami) o sprawności wentylacji wywiewnej, możliwości odprowadzania spalin i przeciwpożarowego zabezpieczenia pomieszczenia;
  decyzję o nadaniu numeru porządkowego budynku.

Licznik gazowy

Jego montaż to czynność kończąca doprowadzenie gazu.

Po niej instalacja może już być napełniona gazem (nagazowana).

Licznik - dostarczany bezpłatnie przez gazownię - może być zamontowany wyłącznie przez jej pracownika.

Przedtem jednak trzeba przeprowadzić próbę szczelności instalacji za pomocą sprężonego powietrza.

Instalacja musi też zostać zinwentaryzowana, a pracownik gazowni musi dokonać odbioru technicznego potwierdzonego protokołem.

Opłaty za przyłączenie^*

Jeżeli w gminnych założeniach do planu zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe jest przewidywana rozbudowa sieci gazowej, przedsiębiorstwo gazownicze stosuje stawki opłaty określone w obowiązującej taryfie.

Opłata za przyłączenie jest wówczas zryczałtowana, a w jej ramach zakład robi projekt przyłącza, uzgadnia go, zgłasza budowę w starostwie, buduje przyłącze i dokumentuje odbiór.

Wysokość opłaty zależy od średnicy i długości przyłącza oraz materiałów i technologii wykonania.

Każdy zakład ma swoje stawki, przy czym kalkuluje je przy założeniu warunków standardowych.

Jeśli przyłącze ma być budowane w inny sposób (na przykład w rurze ochronnej ze względu na bliskość innych sieci), opłata zostanie ustalona na podstawie rzeczywistych kosztów, na warunkach określonych w umowie o przyłączenie.

Przykładowo ryczałtowa stawka opłaty przyłączeniowej za standardowe przyłącze o średnicy 25 mm wynosi 1720 zł za pierwsze pięć metrów plus 48 zł za każdy dodatkowy metr.

Opłata ryczałtowa nie obejmuje kosztu zakupu i montażu szafki gazowej przeznaczonej na urządzenia pomiarowe i redukcyjne. Jeżeli w założeniach do gminnego planu nie przewidziano rozbudowy sieci gazowej, ale istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia, to stawka opłaty za przyłączenie wynika z przeprowadzonej analizy ekonomicznej efektywności inwestycji i jest ustalana w umowie zainteresowanych stron.

---