Prawo turystyczne (22 strony) RZLEJXVCSCZ5L3V452UJYFZFSBHLGSSHEJ4Q5VI


  1. OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA PRAWA TURYSTYCZNEGO.

Kryteria Prawa Turystycznego:

Podstawowe gałęzie prawa:

Kompleksowe gałęzie prawa:

PODMIOT I PRZEDMIOT REGULACJI PRAWA TURYSTYCZNEGO.

Dotyczy 2 grup osób:

Zakres przedmiotowy:

Przez usługi turystyczne ustawodawca rozumie:

TURYSTA: osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza stałym miejscem pobytu i jej cel nie jest związany z zarobkowaniem i jej pobyt w miejscu odwiedzanym wiąże się z co najmniej 1 noclegiem.

ODWIEDZAJĄCY: to samo co wyżej, ale pobyt nie wiąże się z koniecznością noclegu.

2. PODSTAWOWE ŹRÓDŁA PRAWA TURYSTYCZNEGO.

  1. Konstytucja RP z kwietnia 1997 r.:

  1. zasada wolności człowieka, swoboda uprawiania turystyki, swoboda przemieszczania się

  2. zasada wolności wyboru miejsca zamieszkania

  3. wolność korzystania z dóbr kultury

  4. obowiązek władz publicznych do popierania rozwoju kultury fizycznej, ochrony środowiska, ochrony konsumenta.

  1. Ustawa z 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych:

Przepisy tej ustawy określają warunki świadczenia usług przez krajowych i zagranicznych przedsiębiorców na terenie RP i za granicą jeżeli umowa została zawarta na terenie RP.

  1. Ustawa z 19 listopada 1999 r. - prawo działalności gospodarczej.

Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej.

  1. Ustawa z 20 sierpnia 1997 r. - o krajowym rejestrze sądowym.

Przepisy kodeksu cywilnego:

ochronie przyrody

paszportach

Kodeks wprowadza podział przepisów:

UMOWY MIĘDZYNARODOWE RATYFIKOWANE:

W 1991 roku podpisaliśmy umowę „Układ Europejski” ustanawiający stowarzyszanie między RP a wspólnotami europejskimi i państwami członkowskimi, mocą której nastąpiło stowarzyszenie RP z Unią Europejską. Polska zobowiązała się do przeniesienia unormowań prawnych Unii Europejskiej (implementacja) do prawa krajowego.

1990 r. - dyrektywa w sprawie pakietów turystycznych

1994 r. - dyrektywa w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów o nabycie prawa do korzystania z nieruchomości na zasadzie podziału czasowego

1968 r. - dyrektywa w sprawie zniesienia barier utrudniających lub uniemożliwiających podejmowanie i prowadzenie w państwach członkowskich usług hotelarskich

1975 r. - dyrektywa w zakresie usług świadczonych przez pilotów wycieczek, tłumaczy

1982 r. - dyrektywa w sprawie usług transportowych i agencji podróży.

3. SPOSÓB REGULOWANIA STOSUNKÓW ADMINISTRACYJNOPRAWNYCH I CYWILNOPRAWNYCH.

STOSUNEK ADMINISTRACYJNOPRAWNY: nie występuje równorzędność stron. Jest adresat formy, na którego pracodawca nakłada nakaz, zakaz lub udziela zgody. Pracodawca kontroluje adresata. Ten co ma obowiązek (nakaz, zakaz) jest podporządkowany temu co kontroluje.

STOSUNEK CYWILNOPRAWNY: w jego ramach nie ma dominacji, jest równorzędność obu stron z punktu widzenia ekonomicznego wcale tak być nie musi.

Wyróżniamy normy:

  1. bezwzględnie obowiązujące (imperatywne) - wyraża nakaz lub zakaz powszechnie obowiązujący i żadna ze stron nie może wpłynąć na jej zmianę;

  2. względnie obowiązujące (dyspozytywne) - większość przepisów prawa cywilnego ma charakter norm dyspozytywnych, stosuje się je wtedy gdy strony stosunku nie postanowiły inaczej;

  3. semiimperatywne - określają minimum uprawnień adresata (określonej osoby), i nie może być umniejszone umową obustronną.

4. KONSTYTUCYJNE PODSTAWY PRAWA TURYSTYCZNEGO:

    1. zasada wolności działalności gospodarczej

    2. zasada ochrony własności

    3. zasada równości przedsiębiorców wobec prawa

Ad. A. Konstytucja proklamuje zasadę wolności działalności gospodarczej. wyraża się ona :

- w swobodzie podejmowania działalności gospodarczej - każdy kto spełnia warunki może podjąć działalność;

- w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Zgodnie z prawem dział. gospod. jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych w przepisach prawa. Ograniczają ją tylko ustalenia dotyczące koncesjonowania dział. gospod. oraz wydawania zezwoleń na jej wykonanie. Ustalony zakres koncesjonowania obejmuje 8 dziedzin, w tym mające znaczenie dla turystów usługi transportu lotniczego, przewozy kolejowe, budowę i eksploatację autostrad płatnych oraz usługi ochrony osób i mienia. Do reglamentacji (ograniczenia) dział. może dojść tylko w przypadku, gdy są spełnione warunki:

- dotyczące formy - tylko przepisy w randze ustawy

- tylko ze względu na ochronę ważnego interesu publicznego: bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne państwa, porządek publiczny, ważny interes państwowy, ochrona wolności obywateli.

Ad. B. Zasada ochrony własności polega na tym, że prawo własności jest chronione w sposób szczególny (bez względu na to komu przysługuje). Właściciel rzeczy ma zagwarantowane dwie swobody:

- korzystania z rzeczy (używania);

- jest uprawniony do swobodnego rozporządzenia rzeczą (może ją darować, sprzedać, zmienić, obciążyć hipoteką);

Uprawnienia te traktowane są jako uprawnienia bezwzględnie obowiązujące. Odstępstwo może nastąpić przepisami ustawy.

Ad. C. Prowadzenia dział. gospod. powinno się odbywać na równych prawach, wszyscy przedsiębiorcy powinni być równo traktowani (dotyczy to m.in. uzyskiwania gwarancji, zdolności kredytowej). W konsekwencji muszą być stosowane takie same kryteria prawne wobec wszystkich przedsiębiorstw.

5. PODMIOTY ŚWIADCZĄCE USŁUGI TURYSTYCZNE

Kwestie dotyczące podmiotów świadczących usługi regulują przepisy ustawy z 19 listopada 1999 r. Prawo dział. gospod. oraz ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych.

Nazwa „przedsiębiorstwo turystyczne” nie wynika z tekstu ustawy. Pod tą nazwą rozumiemy 3 grupy przedsiębiorstw:

Może być również tak, że ten sam podmiot prowadzi świadczenie usług o charakterze organizatora, pośrednika, agenta turystycznego. Z zastrzeżeniem, że gdy dokonuje ściśle określonych czynności z klientem musi dokładnie określić w jakim charakterze on w tym wypadku występuje (np. pośrednik).

Przedsiębiorcą mogą być 4 rodzaje osób:

SPÓŁKA Z. O. O. - jest formą spółki kapitałowej; jej charakterystyczną cechą jest to, że za zobowiązania spółki odpowiada sama spółka, całym swoim majątkiem, natomiast wspólnicy za zobowiązania spółki swoim osobistym majątkiem nie odpowiadają. Przez zarejestrowanie spółka nabywa osobowość prawną.

SPÓŁKA AKCYJNA - jej podstawową cechą jest wyłącznie majątkowy charakter stosunków między nią samą a akcjonariuszami; rozwiązuje się przez zbycie akcji; s. akcyjna jest osoba prawną, w której dominującą rolę odgrywa kapitał.

* nie mające osobowości prawnej spółka prawa handlowego

SPÓŁKI OSOBOWE:

SPÓŁKA JAWNA - to spółka, która prowadzi we własnym imieniu przedsiębiorstwo zarobkowe w większym rozmiarze. Nie ma osobowości prawnej, ich wpis do rejestru spółek nie powoduje nabycia osobowości prawnej. Spółka jest uprawniona do nabywania praw i zaciągania zobowiązań. Wspólnicy za długi ponoszą odpowiedzialność swoim własnym majątkiem. Umowa powstaje w drodze umowy.

SPÓŁKA PARTNERSKA - to odmiana spółki jawnej

SPÓŁKA KOMANDYTOWA - to spółka, która ma na celu prowadzenie w większym rozmiarze przedsiębiorstwa zarobkowego pod wspólną firmą, a wobec wierzycieli za zobowiązania spółki przynajmniej 1 wspólnik (zwany komplementariuszem) odpowiada bez ograniczeń a odpowiedzialność przynajmniej 1 (znanego komandytariuszem) jest ograniczona. Powstaje w drodze zawarcia przez wspólników umowy w formie aktu notarialnego. Są dwie grupy wspólników: komplementariuszem - uprawnieni i zobowiązani do prowadzenia spraw spółki i komandytariusze - ich rola ogranicza się do wniesienia wkładów i czerpania z tego zysku.

SPÓŁKA KOMANDYTOWO-AKCYJNA - powstaje w drodze umowy zawartej przez wspólników. W umowie wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działania w oznaczony sposób w szczególności przez wniesione wkłady. Umowa spółki wymaga formy pisemnej. Majątek spółki jest współwłasnością łączną wspólników. Wspólnicy ponoszą solidarną odpowiedzialność.

DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZA

Klasyfikacja działalności ekonomicznej:

Cele (kryteria) działalności ekonomicznej:

6. SYTUACJA PRAWNA PODMIOTÓW ZAGRANICZNYCH

Polski prawo przewiduje możliwość uczestniczenia podmiotów zagranicznych w świadczeniu usług turystycznych na terytorium RP wyłącznie przez przedstawicielstwa.

Przedsiębiorca zagraniczny - tzw. osoba zagraniczna wykonująca działalność gospodarczą za granicą. Wyróżniamy 3 grupy osób zagranicznych:

Mogą one podejmować i prowadzić działalność gospodarczą wyłącznie na zasadzie wzajemności (podmioty te mogą prowadzić działalność gospodarczą w Polsce a polskie podmioty na tych samych prawach w ich państwie). Jest 1 wyjątek, gdy z umowy międzynarodowej wynika przyzwolenie by przedsiębiorstwa danego państwa mogły prowadzić działalność gospodarczą.

zarejestrowanie przedsiębiorstwa - wpis do sądowego rejestru. Przepisy te reguluje ustawa z sierpnia 1997 r. o krajowym rejestrze sądowym. Każdy przedsiębiorca musi uzyskać wpis do rejestru krajowego przedsiębiorstw. Rejestracji dokonują sądy gospodarcze na wniosek zainteresowanych stron.

PROWADZENIE DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ

Prowadzenie działalności gospodarczej regulują przepisy:

16.OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA KRAJOWEGO REJESTRU SĄDOWEGO.

Przedsiębiorca może podjąć działalność gospod. tylko wtedy gdy uzyska wpis do rejestru przedsiębiorców. Rejestr ten jest jedną z części krajowego rejestru sądowego.

KRS składa się z 3 części:

KRS jest prowadzony w systemie informatycznym przez sądy gospodarcze jako jednostki organizacyjne sądów rejonowych. Sądy gospodarcze obejmują swoim zasięgiem całość lub część województwa. Zbiory informatyczne znajdujące się w sądach są integralną częścią ogólnego rejestru sądowego i wchodzą w skład centralnej informacji krajowego rejestru sądowego.

Zadaniem centralnej informacji KRS jest:

Postępowanie rejestracyjne odbywa się na podstawie przepisów kodeksu cywilnego z uwzględnieniem przepisów szczególnych z ustawy o krajowym rejestrze sądowym:

17. CHARAKTERYSTYKA REJESTRU PRZEDSIĘBIORCÓW W RAMACH KRAJOWEGO REJESTRU SĄDOWEGO

Postępowanie rejestracyjne kończy się postanowieniem sądu rejonowego gospodarczego i jest to wpis do rejestracji. Do wpisu rejestracji i przedsiębiorców podlega:

Zakres przedmiotowy - zgromadzone informacje są zawarte w 6 działach:

  1. informacje pozwalające na identyfikację indywidualną przedsiębiorcy (imię, nazwisko, miejsce zamieszkania, nazwa jednostki, siedziba)

  2. wskazuje się organ uprawniony do reprezentowania przedsiębiorcy (osoby wchodzące w skład tego organu)

  3. przedmiot działalności gospodarczej (w zakresie świadczenia usług) - określa się wg nazewnictwa podanej w polskiej klasyfikacji działalności; dokumenty dotyczące sprawozdań finansowych

  4. dane dotyczące zaległości, zadłużeń (podatkowych, celnych, na rzecz ZUS-u); podmioty będące wierzycielami , informacje dotyczące zapoczątkowania postępowania układowego lub upadłościowego

  5. informacje dotyczące powołania lub odwołania kuratora

  6. informacje dotyczące postępowania likwidacyjnego (zapoczątkowanie likwidacji, powołanie likwidatora)

18. DYREKTYWY USTAWOWE POPRAWNEGO SPOSOBU PROWADZENIA DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ

Z przepisów ustawy - prawo działalności gospodarczej - wynika dyrektywa poprawnego prowadzenia działalności gospodarczej oraz podstawowe obowiązki, które powinien przestrzegać przedsiębiorca turystyczny w ramach prowadzonych usług turystycznych.

Przedsiębiorca powinien wykonywać działalność gospodarczą na zasadach:

Czyny nieuczciwej konkurencji - działania konkurencyjne sprzeczne z prawem, tylko wtedy gdy ono zagraża lub narusza interes przedsiębiorcy lub interes klienta. Czynem niedozwolonym są tylko takie, które odpowiadają opisowi normatywnemu zawartemu w ustawie.

19. OBOWIĄZKI USTAWOWE PRZEDSIĘBIORCY TURYSTYCZNEGO

22. Charakter prawny zezwoleń w ramach reglamentacji administracyjno-prawneJ DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ.

Reglamentacja prawno- administracyjna działalności gospodarczej jest odstępstwem od konstytucyjnej zasady wolności działalności gospodarczej. Reglamentacja polega na przewidzianym przepisami prawa ograniczeniu swobody podejmowania działalności gospodarczej. Ograniczenie wyraża się w tym, że przepisy uprawniają organy samorządowe do ingerowania w dział. gosp. (wydaje decyzje na przyzwolenie). Reglamentacja ma postać koncesjonowania lub zezwoleń (licencji).

Ustawa w prawie działalności gospodarczej nie definiuje tych pojęć, określa tylko sposób udzielania, odmowy lub ograniczenia ich udzielenia.

Charakter prawny zezwolenia. Posiada ono 2 podstawowe cechy:

Istota prawna zezwolenia:

Nie dotyczy tych dziedzin dział. gosp. objętych koncesjami (8 rodzajów dział. gosp.) lub zezwoleniem (kilkadziesiąt rodzajów). Zezwolenia są wydawane w wyniku sprawdzenia możliwości wykonania dział. gosp. czy spełnia wymogi prawa powszechnie obowiązującego. Wymaganie uzyskania zezwolenia jest wówczas gdy dział. nie może być wolna, ale musi podlegać kontroli np. gdy chodzi o ochronę dobra lub interesów klienta - konsumenta. Obowiązki uzyskania zezwolenia określają przepisy odrębnych ustaw. Udzielenie zezwolenia regulują przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.

Reglamentacja dział. gosp. w zakresie świadczenia usług turystycznych - reglamentacją jest objęta działalność organizatora imprez turystycznych i pośredniczenia w zawieraniu umów. Formą zezwolenia nie są obojętne działania polegające na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów przez agenta.

W odniesieniu do kwestii udzielania zezwoleń występuje różnica unormowań między przypisami prawa dział. gosp. a ustawą o usługach turystycznych. W sprawach spornych pierwszeństwo mają przepisy prawa dział. gosp. jako ustawy wydanej później niż ustawa o usługach turystycznych.

23. POSTĘPOWANIE O UZYSKANIE ZEZWOLENIA NA DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZĄ W CHARAKTERZE ORGANIZATORA TURYSTYKI LUB POŚREDNIKA TURYSTYCZNEGO.

postępowanie następuje na wniosek osoby zainteresowanej. Wyklucza to możliwość wszczynania postępowania o udzielenie zezwolenia z urzędu. Wydana decyzja jest decyzją administracyjną. Zezwolenie powinno zawierać wszystkie elementy, jakie powinna spełniać każda decyzja administracyjna:

Wniosek powinien zawierać:

Wydanie decyzji administracyjnej następuje po stwierdzeniu czy spełnione są wymagania. W toku postępowania mogą powstać wątpliwości powodujące konieczność wezwania przedsiębiorcy do uzupełnienia informacji lub kontrolnego sprawdzania faktów.

Organem ustawowo uprawnionym do wydawania zezwoleń jest wojewoda właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorcy. Może on wydać decyzję o udzielaniu zezwolenia, odmowie, cofnięciu lub ograniczeniu zezwolenia.

Decyzja o udzieleniu zezwolenia - jeżeli przedsiębiorca spełnia wszystkie warunki w sprawie uzyskania zezwolenia, wówczas wojewoda ma prawo i obowiązek jego wydania. Jest ono udzielane na czas nieokreślony. Jest to jednak wyjątek: wydawane na czas określony tylko wtedy, gdy taki wniosek składa przedsiębiorca. Jeżeli wnioskujący przedsiębiorca nie spełnia wszystkich warunków wówczas wojewoda ma prawo i obowiązek odmowy udzielenia zezwolenia.

Zezwolenie udzielane jest za pobranie opłaty skarbowej. jej wysokość określają przepisy ustawy szczegółowej, z września 2001 r. o opłatach skarbowych.

Cofnięcie zezwolenia następuje w formie decyzji administracyjnej:

Cofnięcie może nastąpić w przypadku:

Ograniczenie polega na tym, że zakres uprawnień jest umniejszony. Może mieć ono charakter:

Ograniczenie może nastąpić w przypadku wydania prawomocnego wyroku sądowego.

28. OCHRONA PUBLICZNO - PRAWNA PRZYRODY.

Ochrona publiczno-prawna przyrody uregulowana jest ustawą z 16 października 1991 r. o ochronie przyrody. Przez ochronę przyrody rozumie się zachowanie, właściwe wykorzystywanie i odnawianie zasobów przyrody, w szczególności tych, które mają postać dziko występujących (roślin i zwierząt), siedlisko tych roślin i zwierząt objętych szczególną ochroną, przyrodę nieożywioną. Celem ochrony przyrody jest utrzymanie procesów ekologicznych i procesów w ekosystemach w prawidłowym stanie, zachowanie dziedzictwa geologicznego, zapewnienie stałego istnienia gatunków roślin i zwierząt.

Organami prawnymi ustanowionymi do stosowania tych przepisów są: Minister do spraw środowiska i Wojewoda.

Ochrona przyrody może przybierać formy:

Jeżeli jest stosowana któreś z wymienionych form, to Wojewoda ma obowiązek umieszczenia teorii informacyjnych o ograniczeniu, zakazie lub nakazie związanym z ochroną przyrody.

Naruszenie tych zakazów i nakazów może kwalifikować się jako występek, a tym samym powodować odpowiedzialność karną sprawców.

29. OCHRONA PUBLICZNO - PRAWNA DÓBR KULTURY.

Publiczno - prawna ochrona dóbr kultury uregulowana jest przepisami ustawy z 15 lutego 1965 r., o ochronie dóbr kultury. Dobrem kultury są bogactwa naturalne i z tej racji powinny być chronione. Do dóbr kultury zalicza się każdy przedmiot ruchomy lub nie, dawny lub współczesny mający znaczenie dla dziedzictwa kulturowego o charakterze zabytku.

Celem tej ochrony jest:

Ochrona dóbr kultury polega na: zabezpieczeniu przed zniszczeniem, uszkodzeniem, zabezpieczeniem przed wywozem, zapewnieniu trwałego prowadzenia dokumentacji naukowej i nienaukowej (ewidencji i rejestru) dóbr kultury; konserwacji i odbudowie dóbr kultury.

Przedmioty chronione to: dzieła budownictwa, obiekty etnograficzne, dzieła rzeźbiarskie, malarstwa, pamiątki historyczne, pola bitew, obozy zagłady, obiekty archeologiczne, cmentarze, obiekty kultury materialnej i warsztaty, materiały bibliotekarskie, kolekcje i zbiory krajowej kultury.

Nadzór nad ochroną sprawują minister właściwy do spraw kultury i ochrony środowiska. Generalny konserwator zabytków, w województwach - wojewódzki konserwator zabytków, dyrektorzy muzeów, Biblioteka Narodowa i inne.

Obowiązuje ogólny zakaz wywozu dóbr kultury za granicę. Wyjątek pod pewnym warunkiem: zwolnić może Generalny Konserwator Zabytków. Decyzję o pozwoleniu na wywóz może on podjąć tylko wtedy, gdy stwierdzi, że brak przedmiotów nie spowoduje uszczerbku dla dóbr kultury danego narodu.

Zakaz wywozu nie dotyczy pewnych przedmiotów:

Można wywieźć dobra przywiezione przez osoby korzystające z immunitetu dyplomatycznego, a także te, które były przywiezione z zastrzeżeniem, że zostaną przywiezione z powrotem. Sprawca naruszający zakaz dopuszcza się występku - odpowiedzialność karna.

Zasada organizacji muzeów oraz udostępnienia ich zbiorów zwiedzającym określa ustawa z 21 listopada 1996 r. o muzeach. W rozumieniu tej ustawy muzeum to jednostka organizacyjna nie nastawiona na osiąganie zysku, której celem jest trwała ochrona dóbr kultury, informowanie o wartościach i treściach gromadzonych zbiorów, upowszechnienie podstawowych wartości, historii, nauki i kultury polskiej oraz światowej, kształtowanie możliwości poznawczej i estetycznej oraz umożliwienie kontaktu ze zbiorami.

Cele te muzea realizują w szczególności przez gromadzenie, katalogowanie i naukowe opracowywanie dóbr kultury, odpowiednie ich przechowywanie i konserwację, urządzanie wystaw, prowadzenie działalności wydawniczej i edukacyjnej.

Rzeczy ruchome i nieruchomości wpisane do inwentarza muzealiów tworzą zbiór określony mianem „muzealia”, który stanowi dobro ogólnospołeczne.

Muzea mogą być tworzone przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, jednostki samorządu terytorialnego, osoby fizyczne i prawne, organy administracji rządowej.

Ochrona publiczno - prawna dóbr:

Kultura fizyczna obejmuje ochronę ustawową. każdy obywatel może korzystać z określonych form kultury fizycznej w zakresie prawidłowej realizacji rekreacji ruchowej, wychowanie fizyczne. Dbałość o zdrowie wszystkich obywateli i rozwój psychofizyczny.

Wg ustawodawcy realizacja tych celów powinna być spełniona przez sport, aktywność osób, wychowane fizyczne, doskonalenie sił poprzez rekreację ruchową, rehabilitację ruchową - przywrócenie sprawności psychofizycznej.

Warunki w odniesieniu do uprawiania sportu:

  1. jest dobrowolne i powinno odbywać się zgodnie z przepisami do ustawy i stosunków oraz regulaminów związków sportowych.

  2. sport uprawiać mogą osoby posiadające status zawodnika profesjonalnego lub amatorskiego

  3. zawodnicy zobowiązani są do posiadania licencji potwierdzającej możliwość uprawiania określonych dyscyplin sportowych. Licencji udzielają Związki Sportowe. Nie jest to postępowanie administracyjne

  4. zawodnik nie może jednocześnie reprezentować kilku klubów, związków w tej samej dyscyplinie.

Rekreacja i rehabilitacja ruchowa:

  1. organizowanie działalności w tej dziedzinie jest obowiązkiem organów rządowych, regionalnych stowarzyszeń i związków

  2. organizowanie zawodów, imprez, popularyzowanie walorów

  3. ustawodawca nie zabrania organizowania imprez w zakresie rekreacji ruchowej przedsiębiorcom (organizatorom)

  4. zajęcia rekreacji ruchowej i rehabilitacyjnej mogą prowadzić rehabilitanci.

! ! ! Bezpieczeństwo w kulturze fizycznej ! ! !

    1. osoby fizyczne i prawne prowadzące działalność są odpowiedzialne za bezpieczeństwo, porządek i higieniczne warunki.

    2. uprawianie alpinizmu, sportów motorowodnych, żeglarskich, nurkowania, daleko-wschodnich sztuk walki wymaga odpowiednich kwalifikacji. Ich organizacja i uczestnictwo w nich jest możliwe w odniesieniu do osób uprawnionych.

35. PODSTAWOWE UNORMOWANIA USTAWOWE Z ZAKRESU PRAWA CELNEGO, KTÓRE POWINIEN UWZGLĘDNIĆ TURYSTA I PRZEDSIĘBIORCA TURYSTYCZNY.

Unormowania dotyczące wiz reguluje:

Wiza - szczególna odmiana decyzji administracyjnej, wydana w postaci odrębnego dokumentu albo adnotacji w paszporcie. Uprawnia do przekroczenia granicy oraz do pobytu na terenie państwa.

Wyróżniamy wizy:

Wiza jest wydawana jako zezwolenie cudzoziemcowi przez właściwy organ RP, stanowi zezwolenie na przekroczenie granicy, pobyt w kraju i wyjazd z niego.

Cudzoziemiec może przekroczyć polską granicę jeżeli:

  1. posiada ważny paszport

  2. wizę wydaną przez upoważniony do tego polski organ

  3. potwierdzi i udokumentuje posiadanie środków niezbędnych do pobytu na terenie państwa polskiego

Z ustawy z 1998 r. wynika, że każda osoba, które przyjeżdża do Polski w związku z faktem, że jest uczestnikiem wycieczki turystycznej, że przyjechała na zawody sportowe, w celach leczniczo - sanitarnych musi udokumentować iż posiada minimum 20 zł na każdy dzień pobytu w kraju, lub równowartość tej sumy w postaci środków płatniczych, które można zamienić na polską walutę. Może również udokumentować, że otrzyma fundusze na miejscu np. od rodziny.

Wiza uprawnia cudzoziemca do 1-krotnego lub na dłuższy czas wyjazdu do kraju. Okres ważności wizy nie może być dłuższy niż 5 lat.

Prawo Polskie przewiduje przypadki gdy wizy nie można udzielić:

36. PODSTAWOWE UNORMOWANIA USTAWOWE Z ZAKRESU PRAWA CELNEGO, KTÓRE POWINIEN UWZGLĘDNIĆ TURYSTA I PRZEDSIĘBIORCA TURYSTYCZNY.

Prawo celne - zespół przepisów prawa, które regulują międzynarodowy obrót towarami, a także

Prawo celne działa w interesie bezpieczeństwa państwa, służy ochronie interesów gospodarczych państwa, bezpieczeństwa stanu zdrowia społeczeństwa.

Przepisy celne utrudniają turystykę . Dla ułatwienia w 1954 r. państwa zawarły konwencję Nowojorską. Dotyczyła ona również przewozu transportu własnego przez granicę - podróż własnym samochodem.

Prawo celne reguluje ustawa ze stycznia 1997 r. - Kodeks celny. Dotyczy on:

Polskie prawo celne określa 2 zasady dotyczące zobowiązań celnych:

Prawo celne na własny użytek operuje pojęciami:

towar krajowy - całkowicie uzyskany lub wyprodukowany w kraju

towar nie krajowy - całkowicie uzyskany lub wyprodukowany poza terenem kraju.

Każdy towar podlega obowiązkowi celnemu. Wyjątek stanowią operacje uprzywilejowane: istota ich polega na tym, że dochodzi do zwolnienia z obowiązku opłaty cła.

Z opłaty celnej zwolnione są 2 grupy rzeczy:

Organy celne:

Funkcjonariuszowi przysługuje prawo:

37.PODSTAWOWE UNORMOWANIA USTAWOWE Z ZAKRESU PRAWA DEWIZOWEGO, KTÓRE POWINIEN UWZGLĘDNIĆ TURYSTA I PRZEDSIĘBIORCA TURYSTYCZNY.

Regulowane jest ustawą z grudnia 1998 r. Prawo dewizowe reguluje:

Akty wykonawcze: na szczególną uwagę zasługuje rozporządzenie ministra finansów ze stycznia 1999 r. w sprawie granicznej i pocztowej kontroli dewizowej.

Prawo dewizowe posługuje się pojęciem rezydenta i nie rezydenta w odniesieniu do osoby krajowej lub nie. Rezydent - osoba fizyczna, prawna z siedzibą w kraju, podmiot nie będący osobą prawną, ale jednostką organizacyjną, której prawo przyznaje zdolność do czynności prawnej. Nie rezydent - osoba fizyczna, prawna, jednostka organizacyjna, która zamieszkuje lub ma siedzibę za granicą w kraju należącym do Unii Europejskiej (wg ustawy z 27 lipca 2002r.).

Krajowe środki płatnicze - pieniądze będące w kraju środkami płatniczymi, ale też dokumentów pełniących funkcję płatnicze (weksle, czeki, przekazy i inne dokumenty).

Wartości dewizowe - zagraniczne środki płatnicze, waluty i dewizy płatnicze, złoto i platyna w stanie nieprzerobionym: w postaci sztabek; monety złote bite po 1850 r. nominowane w walutach obcych, papiery wartościowe.

Obrotem dewizowym jest dokonywanie czynności prawnych w następstwie, których dokonuje się wymiany lub przewozu. Prawo stanowi, że w prawie dewizowym nie wolno czynić tylko tego co jest zakazane.

Kontrolę dewizową sprawuje minister finansów, organy kontroli skarbowej NBP w zakresie czynności dokonywanych na rzecz rezydentów i nie rezydentów (zezwolenie na wwóz dewiz ), banki poczta, organy administracji celnej, organy straży granicznej.


Z unormowań rozporządzenia z 1999 r., wynika, że rezydenci i nie rezydenci dokonujący przewozu lub wywozu obowiązani są udokumentować uprawnienia w postaci pisemnego zgłoszenia przywozu, zaświadczenia banku i zezwolenia dewizowego.

Obowiązek nie dotyczy wywozu dewiz z kraju o wartości nie przekraczającej (wg ustawy z 27 lipca 2002 r. 10 tys. EURO(nie potrzebne pisemne potwierdzenie, wystarczy ustne oświadczenie wobec organu dewizowego lub funkcjonariusza straży granicznej).

38.ISTOTA UMOWY UWZGLĘDNIAJĄCEJ JEJ CYWILNOPRAWNY CHARAKTER ORAZ TRYBY ZAWARCIA UMOWY.

Umowa zawarta między przedsiębiorcą tur. a klientem. Umowa jest pojęciem z zakresu prawa cywilnego, nie zostało zdefiniowane. W prawoznawstwie występuje pełna zgodność co do tego, że jest to czynność prawna 2 stronna.

Umowa ma 3 elementy:

W nauce prawa umowy dzielimy na trzy typy i rodzaje umów. Na ten podział wpływa również pewien walor praktyczny - umowa spełnia określone warunki, funkcje.

W obrocie cywilno-prawnym wyróżniamy:

Odpłatność w ramach umowy:

Umowy dzielimy na:

Umowy konsensualne - zawarcie umowy powoduje powstanie skutków po obu stronach zawierających ją np. umowa o usługę turystyczną

Umowy realne - skutek wywołują dopiero w momencie wydania rzeczy drugiej stronie; np. oddanie na przechowanie rzeczy kiedy wyjeżdżam, umowa zawarta wcześniej

Umowy nazwane - to typy umów, które zostały normatywnie określone w kodeksie cywilnym (umowa kredytu bankowego, przewozu). Strony mogą ograniczać się tylko do stwierdzenia istoty umowy a wszystkie pozostałe rzeczy można wyczytać z treści umowy.

Umowy nienazwane - to przeciwieństwo umów nazwanych. Nie zostały normatywnie opisane przepisami ustaw kodeksu cywilnego oraz………….. treść została określona przez same strony np. umowa cesji - dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność do majątku osoby 3 na rzecz cesynentariusza, umowa francisingu - udostępnia firmom jego logo.

Umowy mieszana - są swoistym zespołem elementów umów nazwanych i nienazwanych (umowa najmu, sprzedaży, ubezpieczenia) i powstaje nowy twór.

Umowa przedwstępna - stanowi swoiste przygotowanie, jest przyrzeczeniem zawarcia w przyszłości umowy, może pochodzić od 1 lub obu stron. Powinna zawierać istotę przyszłej umowy przyrzeczonej i termin jej zawarcia. W zależności od tego czy 1 czy 2 osoby zawarły umowę przedwczesną mogą żądać 1 lub 2 wykonania tej umowy. Z treści umowy może wynikać obowiązek zawarcia umowy przyrzeczonej.

Zadatek - jest czynnością realną, ustawodawca stanowi, że jeżeli do niewykonania umowy to zadatek przepada (jeżeli nie została zrealizowana z mojej winy) - dawcy; jeżeli z winy biorcy jest - zwrócony w dwójnasób np. hydraulikowi.

39. UMOWA SPRZEDAŻY.

A) Związane z obrotem towarowym.

Umowę sprzedaży określają przepisy kodeksu cywilnego. Występują 2 strony:

Jest to umowa 2-stronna. Na obu stronach ciążą obowiązki, uprawnienia między nimi występuje ścisła korelacja. Jest umowa wzajemną, która charakteryzuje się:

Przedmiotem umowy sprzedaży mogą być:

rzeczy:

energia:

jeżeli sprzedaż następuje z uwzględnieniem urządzeń pomiarowych

zwierzęta:

są istotami żywymi, ale nie są osobami (jest on tylko rzeczą). Może być przedmiotem sprzedaży, gdyż zwierzę nie znajduje się w stanie wolnym (w lasach, w wodach)

prawa:

jeżeli są to prawa o charakterze majątkowym i są one zbywalne - np. prawo własności, majątkowe (np. wydawca książki odsprzedaje prawa do jej sprzedaży).

Rzeczy określone indywidualnie - mówimy o rzeczy wykazując jej indywidualne cechy.

Rzeczy gatunkowe - poprzez wskazanie rodzaju, ilości i ciężaru.

Cena - w umowie sprzedaży to określona suma pieniędzy, jest potwierdzeniem wartości tej rzeczy w obrocie gospodarczym.

  1. W odniesieniu do zawarcia umowy sprzedaży obowiązują przepisy zasady swobody umowy i kreowania treści stosunku w sposób indywidualny.

  2. Zawierana może być w różny sposób rokowany, poza siedzibą przedsiębiorstwa.

  3. Forma - strony decydują czy to będzie forma ustna, pisemna czy będzie to forma nakazowa, gdyż niekiedy ustawodawca nakazuję formę np.. pisemna w przypadku nieruchomości lub jeśli wartość rzeczy jest około 2 tys.

  4. Świadczenia będące przedmiotem sprzedaży powinny być spełnione jednocześnie, chyba że strony ustanowiły to wcześniej, ale wtedy jedna ze stron może się wstrzymać.

Jednostronne odstępowanie od umowy z reguły nie jest dopuszczalne.

Istoty umowy sprzedaży:

*podstawowe obowiązki sprzedającego:

*podstawowe obowiązki kupującego:

W lipcu 2002 r. została uchwalona umowa o sprzedaży konsumenckiej, będącej elementem umowy sprzedaży.

Rękojmia za wady rzeczy jest szczególnym rodzajem odpowiedzialności za jakość rzeczy, wynika wprost z ustawy. Prawo wyróżnia 2 rodzaje wad:

Odpowiedzialność z tytułu rękojmi za wady charakteryzuje się cechami;

    1. z mocy ustawy a nie z woli stron umawiających się

    2. sprzedawca odpowiada za wady rzeczy wobec samego stwierdzenia wady (bez względu na to czy on o tym wiedział)

    3. odpowiedzialność jest ukształtowana surowiej, gdy sprzedawca stosuje podstępu (ukrywa wady, wmawia właściwości rzeczy których nie ma)

    4. sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności kiedy kupujący wiedział o wadzie rzeczy a mimo to rzecz nabył

    5. sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności jeżeli wady powstały po wydaniu rzeczy np. przewoźnikowi.

    6. strony umowy sprzedaży, jeżeli żadna ze stron nie występuje w roli konsumenta, mogą tą odpowiedzialność zawęzić, rozszerzyć.

Podmiotem uprawnionym jest tu kupujący i on może określić żądania:

To kupujący decyduje z którego żądania chce skorzystać. W odniesieniu do rzeczy ruchomych jest to 1 rok od daty wydania, w odniesieniu do nieruchomości 3 lata.

Gwarancja jakości (tylko od umowy sprzedaży, a nie do umowy sprzedaży konsumpcyjnej). Odpowiedzialność sprzedawcy (producenta) wobec kupującego jest to oświadczenie - gwarancja wobec kupującego, że rzecz nie posiada wad, a jeżeli mimo to są, to gwarant który zapewnia o pewnych postępowaniach żeby je usunąć.

Składa się z 2 elementów:

Ustawodawca określa okres czasu jakim rzecz jest objęta. W przypadku kiedy gwarant wymieni wadliwą rzecz na nową, lub jeżeli wymieni istotny element - gwarancja rozpoczyna się od nowa. Jeżeli wymienił ustalony element to gwarancja idzie od nowa tylko na ten element. Jeżeli rzecz będąca w naprawie była po prostu naprawiana to wówczas gwarancja jest przedłużona o okres tej naprawy.

Ustawodawca w kodeksie cywilnym zaznacza, że nabywca może skorzystać z rękojmi i nie traci prawa do gwarancji.

Sprzedaż konsumencka - wg umowy 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej. Z unormowań wynika, że do sprzedaży konsumenckiej nie stosuje się przepisów o gwarancji i rękojmi. Jest to sprzedaż rzeczy ruchomej , w ramach której sprzedawcą jest przedsiębiorca, a kupującym jest tylko osoba fizyczna, która nabywa rzecz ruchomą w celu nie związanym z działalnością gospodarczą lub zawodowych. Ustawa określa rzecz ruchomą jako towar konsumpcyjny. Przepisów o sprzedaży konsum. nie stosuje się do sprzedaży wody, energii, ale na zasadzie wyjątku stosuje się jeżeli rzeczy te sprzedawane są w niewielkiej ilości lub objętości.

Ustawa o sprzedaży konsum. reguluje:

  1. określa szczególne obowiązki sprzedawcy

  2. ……?…… warunki odpowiedzialności sprzedawcy wobec niezgodności

  3. określa warunki gwarancji.

Ad. a.) podanie ceny oferowanego towaru (+ cena jednostkowa). Przy sprzedaży na raty „na zamówienia sprzedaż powyżej 2000 zł.” na sprzedawcy ciąży obowiązek podania w formie pisemnej informacji (paragon - oznaczenie sprzedawcy, datę sprzedaży, rodzaj towaru + ilość, cena). Sprzedawca musi informacji jasnych, nie wprowadzających w błąd. c.d.n.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Prawo cywilne (22 strony)
Prawo cywilne (22 strony)
prawo finansowe (22 strony) 7I5RHBS2SXOZXTDETBX5Q3HX6TCULSPBJAWLVGQ
Prawo cywilne (22 strony)
od Elwiry, Prawo handlowe - zagadnienia (22 strony) , 1
opracowanie 22 strony, prawo międzynarodowe(3)
Prawo cywilne 22 02 2014
prawo turystyczne, Prawo w turystyce
EKONOMIA I PRAWO W TURYSTYCE
Konsolidacja w energetyce (22 strony) HADCHNCLENTU6437CRMABG7K7YC2BXRPT4CB2ZI
MATERIAŁY PRAWO ROLNE (43 STRONY)
Prawo w Turystyce i Rekreacji, GWSH TiR Turystyka i Rekreacja
Zarządzanie logistyką (22 strony)

więcej podobnych podstron