Czy siedzisz wygodnie

© Copyright by Andy Kirby 1992. Authorized translation from the English language edition published by Gower Publishing Company Limited

© Copyright for the Polish edition by Oficyna Ekonomiczna, Oddział Polskich Wydawnictw Profesjonalnych Sp. z o.o. 2002

Było to ciepłe popołudnie w kwietniu 1987 roku. John, Paul, Lucy i ja zdecydowaliśmy wybrać się do kina. Spotkaliśmy się na Kings's Cross i poszliśmy na drinka do pubu Clarence. Ja zamówiłem dżin z tonikiem, John piwo, Paul wino, a Lucy sok pomarańczowy. Potem poszliśmy do kina Scala na rogu Pentonville Street, gdzie obejrzeliśmy dwa filmy. Lubię kino Scala, ponieważ mają tam ciastka własnej roboty i cudownego, małego burego kotka o imieniu Fritz. Pamiętam, że pierwszy film nosił tytuł Fantazja, ale nie pamiętam tytułu drugiego. Oba filmy bardzo mi się podobały. Wpół do dziewiątej wyszliśmy z kina i zastanawialiśmy się, gdzie można coś zjeść, kiedy doszliśmy do stacji King's Cross. Zobaczyliśmy niebieskie błyskające światła, tłum ludzi, a potem, kiedy podeszliśmy bliżej, wozy strażackie. Byłem przerażony, bo po raz pierwszy zobaczyłem nieżywego człowieka. Staliśmy tam około dwudziestu minut, po czym zdaliśmy sobie sprawę, że lepiej będzie, jak pomyślimy o powrocie do domu. John i Paul wzięli taksówkę do Kensington. Lucy i ja poszliśmy w stronę stacji Russell Square. Na placu obok stacji zobaczyłem zajętych sobą ludzi, którzy rozmawiali, pili, a ja poczułem złość i miałem ochotę podejść do kogoś i powiedzieć: „Jak możecie zachowywać się w ten sposób, kiedy kilka ulic dalej ludzie palą się żywcem?”. Musiałem iść pieszo aż do stacji Embankment i do domu dotarłem późnym wieczorem. Dopiero po wysłuchaniu porannych wiadomości zdałem sobie sprawę z rozmiarów tragedii, której o mało sam nie padłem ofiarą.

Zwróć uwagę, że grupa jako całość zapamiętała więcej niż
poszczególni jej członkowie, mimo to nawet w kwestii podstawowych faktów istnieją między nimi rozbieżności, chociaż odtwarzali materiał prezentowany zaledwie kilka minut wcześniej.

4. Dowiedz się, dlaczego grupa nie zadawała pytań. Wprowadź pojęcie wtrącenia i wyjaśnij, kiedy jest ono oczekiwane i użyteczne. Następnie zapytaj, jakie pytania uczestnicy mieli ochotę zadać w trakcie opowiadania, i zapisz je na tablicy innym kolorem.

5. Jeżeli chcesz, możesz odpowiedzieć na pytania.

Na potrzeby tej gry dobrze jest przygotować przynajmniej trzy opowiadania, gdyż bezustanne opowiadanie tej samej historii sprawia, że robi ona wrażenie scenariusza filmowego. Niektórzy przedstawiciele grupy mogą zadawać dość osobiste pytania, musisz więc wcześniej zdecydować, do jakiego stopnia chcesz się przed nimi otworzyć.

Ćwiczenie w opowiadaniu historii.

Rozwijanie umiejętności słuchania.

Biała tablica i pisaki.

30 minut.

1. Najlepiej przeprowadzić tę sesję, poświęcając kilka pierwszych minut na wyjaśnienie istoty parafrazowania (faktów i uczuć) oraz na prezentację różnych typów pytań (na przykład pytania otwarte, zamknięte, retoryczne, wielokrotnego wyboru, naprowadzające). Można to również uczynić w trakcie gry Sabotaż (s. 169). Zacznij, mówiąc: „Proszę odłożyć długopisy i kartki. Opowiem teraz pewną historię”. Poczekaj, aż grupa wykona polecenie, i zacznij opowiadać.

2. Historia powinna być oparta na twoich własnych przeżyciach i zawierać dosyć dużą liczbę szczegółów, takich jak imiona i daty. Opowiadanie nie powinno zająć więcej niż pięć minut. Przykład jednej z moich historii podaję poniżej.

3. Kiedy skończysz opowiadać, powiedz: „Chcę, abyście powiedzieli mi wszystko, co zapamiętaliście z mojego opowiadania”. Zapisuj ich odpowiedzi w punktach na tablicy. Jeżeli istnieją rozbieżności pomiędzy wersjami uczestników, zapisz je wszystkie, chyba że grupa zgodzi się na jedną z nich. Nie poprawiaj błędów.

Przykładowe

opowiadanie

Uwagi

Streszczenie

Cel

Materiały

Czas trwania

Procedura

---