Współczesność

Groteskowość i absurdalność świata przedstawionego w Tangu Sławomira Mrożka. Źródłem komizmu jest deformacja świata i bohaterów polegająca na ich wyolbrzymieniu i przejaskrawieniu. W groteskowy sposób Mrożek ukazał bezwład i rozkład mieszczańaskiej rodziny inteligentów. W rodzinie Stomilów role bohaterów zostały odwrócone. Starsze pokolenie jest zbuntowane, nowoczesne żyje bez zasad, zaś przedstawiciekl najmłodszego pokolenia próbuje wrócić do starego porządku. Postaci są przedstawione w sposób jaskrawy i karykaturalny. Artur karze Babcię az niedozwoloną grę w karty i niecenzuralny język leżeniem na katafalku i myśleniem o wieczności (połączenie komizmu z tragizmem); Eugeniuszowi, który powinien pisać pamiętnik, za brak posłuszeństwa zakłada na głowę klatkę na ptaki. Eleonora jest wyznawczynią swobody seksualnej, lekko traktuje związki uczuciowe, jest rozczarowana postawą syna, który zamiast być artystą (specjalnie w czasie ciąży biegała nago po lesie), jest poważnym studentem medycyny. Artur pragnie by rodzice i krewni zachowywali się stosownie do ich wieku. Drażni go wieczna flejtuchowatość ojca, Stomil jest po gombrowiczowsku nie zapięty, matce brak moralności. Swoboda, którą tak się szczycą, wolność we wszystkich dziedzinach życia i sztuki, w rzeczywistości staje się ograniczeniem. Swoją koncepcję życia narzucają wszystkim domownikom, którzy nie mogą się sprzeciwiać. Ten styl życia nie odpowiada Arturowi, czasem swoje zdanie na ten temat wyraża wuj Eugeniusz. Wysiłki Artura by zaprowadzić w domu porządek, spełzają na niczym. W końcu dochodzi do wniosku, że tylko za pomocą siły można dokonać przemian. Absurdalny staje się sam fakt, że zbyt szeroko pojmowana wolność prowadzi do zniewolenia. Po okresie swobody rządy przejmuje Edek, będący uosobieniem prymitywnej siły, kgtóry wprowadza rządy totalitarne. Okazuje się, że świat, w którym nie ma miejsca na zasady, normy moralne, prawidłowe relacje międzyludzkie, upada. Mrożek w swej twórczości chętnie odwołuje się do tradycji dtramatu polskiego i europejskiego, przede wszystkim dramaturgów takich jak: S. I. Witkiewicz, W. Gombrowicz, S. Beckett, E. Ionesco. Szczególnie uwidacznia się to w wykorzystaniu groteski, a także w widzeniu roli i miejsca jednostki we współczesnym świecie.

---