Bank centralny jako instytucja polityki gospodarczej
Spis tre艣ci:
Rozdzia艂 1. Historia bankowo艣ci centralnej w Polsce i transformacja polityczno-gospodarcza.
Rozdzia艂 2. Funkcje banku centralnego - kredytodawca ostatniej szansy.
Rozdzia艂 3. Stopy procentowe.
Rozdzia艂 4. Operacje otwartego rynku.
Rozdzia艂 5. Wyznaczanie poziomu rezerwy obowi膮zkowej.
Rozdzia艂 6. Operacje depozytowo-kredytowe.
Rozdzia艂 7. Rezerwa obowi膮zkowa.
Rozdzia艂 8. Narodowy Bank Polski jako bank centralny w naszym kraju.
Rozdzia艂 9. Bibliografia.
Historia bankowo艣ci centralnej w Polsce i transformacja polityczno-gospodarcza
Dyskusja nad potrzeb膮 uporz膮dkowania spraw monetarnych i skarbowych oraz powo艂ania banku narodowego pojawi艂a si臋 w Polsce w II po艂owie XVIII wieku. Upadek pa艅stwa u schy艂ku tego stulecia uczyni艂 j膮 bezprzedmiotow膮. Idea utworzenia banku emisyjnego powr贸ci艂a w Kr贸lestwie polskim po wojnach napoleo艅skich i Kongresie Wiede艅skim. 29 stycznia 1828 r. zosta艂 wydany dekret kr贸lewski Miko艂aja I, powo艂uj膮cy Bank Polski. Bankowi podlega艂a mennica. Pierwsze banknoty banku polskiego pojawi艂y si臋 w obiegu w 1830 r.
Wybuch powstania listopadowego, a potem przegrana wojna z Rosj膮 zmieni艂y sytuacj臋 polityczn膮
i doprowadzi艂y do likwidacji autonomii Kr贸lestwa, co oznacza艂o r贸wnie偶 stopniowe pozbawianie Banku Polskiego atrybut贸w banku centralnego. W 1832 r. odebrano mu mennic臋.
W 1842 r. wprowadzono do obiegu (opr贸cz z艂otego) ruble i kopiejki, a bilety Banku opatrzono dodatkowym napisem w j臋zyku rosyjskim. W 1860 r. powsta艂 rosyjski Bank Pa艅stwowy. W 10 lat p贸藕niej Bankowi Polskiemu odebrano przywilej emisyjny i w 1885 r. przekszta艂cono go w kantor rosyjskiego Banku Pa艅stwa. Po wybuchu I wojny 艣wiatowej Kr贸lestwo Polskie znalaz艂o si臋 pod okupacj膮 niemieck膮 i austriack膮. Rozporz膮dzeniem gubernatora z 9 grudnia 1916 r. powo艂ano Polsk膮 Krajow膮 Kas臋 Po偶yczkow膮, now膮 instytucj臋 emisyjn膮. Walut膮 przez ni膮 emitowan膮 by艂a marka polska.
11 stycznia 1924 r. zosta艂a wydana ustawa „O naprawie skarbu pa艅stwa i reformie walutowej”, przewiduj膮ca m.in. wprowadzenie nowego systemu pieni臋偶nego opartego „na z艂ocie” i powo艂anie do 偶ycia banku emisyjnego na mocy specjalnego statutu jako banku akcyjnego z udzia艂em pa艅stwa. 28 kwietnia 1924 r. Bank Polski S.A. rozpocz膮艂 dzia艂alno艣膰. We wrze艣niu 1939 r. w艂adze banku ewakuowa艂y si臋 do Rumunii, a stamt膮d do Francji i dalej do Londynu.
W 1944 r. na terenach wyzwalanych przez Armi臋 Czerwon膮 spod okupacji niemieckiej Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, znajduj膮cy si臋 w orbicie wp艂yw贸w moskiewskich, zamierza艂 powo艂a膰 w艂asn膮 instytucj臋 emisyjn膮 niezale偶n膮 od Banku Polskiego S.A., zwi膮zanego z rz膮dem RP w Londynie. PKWN zosta艂 wkr贸tce przekszta艂cony w Rz膮d Tymczasowy RP z siedzib膮 w Lublinie. Rz膮d ten utworzy艂 dekretem z 15 stycznia 1945 r. bank pa艅stwowy - Narodowy Bank Polski, wyposa偶aj膮c go w monopol emisji nowej waluty-z艂otego.
Od czasu swego powstania bank by艂 uzale偶niony od resortu finans贸w, rz膮du i o艣rodka decyzyjnego, kt贸rym by艂o kierownictwo partii komunistycznej. Na czele jego sta艂 prezes pochodz膮cy z nominacji w艂adz pa艅stwowych.
NBP odegra艂 du偶膮 rol臋 w procesie odbudowy gospodarczej pa艅stwa i integracji ziem zachodnich. Zadaniem banku by艂o w pocz膮tkowym okresie regulowanie emisji i uruchomienie kredyt贸w na odbudow臋 gospodarki.
Od 1946 r. rozpocz膮艂 on w coraz szerszej skali bezpo艣rednie finansowanie przemys艂u, zgodnie z pa艅stwowymi planami gospodarczo-finansowymi. W kolejnych latach stawa艂 si臋 central膮 finansow膮, okre艣laj膮c膮 dzia艂alno艣膰 ca艂ego systemu kredytowego na podstawie planowania kredytowego, b臋d膮cego pochodn膮 planowania rzeczowego.
W latach 1946-1947 funkcjonowa艂 w gospodarce wielosektorowej w systemie przej艣ciowym mi臋dzy gospodark膮 rynkow膮 i planow膮. Zmiana ustroju gospodarczego od 1948 r. Poci膮gn臋艂a za sob膮 zmian臋 roli NBP, kt贸ry przekszta艂ci艂 si臋 w bank obs艂uguj膮cy finansowanie gospodarki kierowanej centralnie. W tej postaci funkcjonowa艂 przez blisko 40 lat, tj. do czasu rozpocz臋cia transformacji polityczno-gospodarczej w latach 1989 - 1990.
W 1989 r. rozpocz臋to w Polsce budow臋 podstaw gospodarki rynkowej. W takiej gospodarce rola pieni膮dza, a tak偶e systemu bankowego jest zasadniczo inna, ni偶 to by艂o w systemie gospodarki centralnie kierowanej. Pieni膮dz odgrywa aktywn膮 rol臋, decyzje rzeczowe s膮 zazwyczaj pochodn膮 sytuacji finansowej podmiot贸w gospodarczych. Inna jest r贸wnie偶 struktura systemu bankowego. W ko艅cu lat 80. Rozpocz臋to budow臋 tzw. dwuszczeblowego systemu bankowego, tzn. sk艂adaj膮cego si臋: z jednej strony z banku centralnego, a z drugiej sieci bank贸w komercyjnych. Ustawy wprowadzaj膮ce dwuszczeblowy system bankowy wesz艂y w 偶ycie na pocz膮tku 1989r. W takim systemie typowym dla gospodarek rynkowych, bank centralny jest podmiotem reguluj膮cym obieg pieni膮dza, zapewniaj膮cym stabilno艣膰 systemu finansowego oraz 艣wiadcz膮cym us艂ugi pozwalaj膮ce na sprawne funkcjonowanie bank贸w. Tym samym bank centralny pe艂ni funkcje makroekonomiczne i o charakterze systemowym. Nie uczestniczy natomiast w bezpo艣rednim 艣wiadczeniu us艂ug na rzecz podmiot贸w niefinansowych. Tymi ostatnimi zadaniami zajmuj膮 si臋 banki komercyjne.
Funkcje banku centralnego - kredytodawca ostatniej szansy
Bank centralny jest bankiem pa艅stwa - 艣wiadczy us艂ugi bankowe instytucjom rz膮dowym, w tym mi臋dzy innymi prowadzi rachunek Ministerstwa Finans贸w. Zajmuje si臋 ponadto emisj膮 pieni膮dza (funkcja banku emisyjnego), jest te偶 "bankiem bank贸w" - 艣wiadczy us艂ugi na rzecz innych bank贸w (przyjmuje ich depozyty, udziela kredyt贸w, jest stabilizatorem systemu bankowego).
Reasumuj膮c, w rozwini臋tej gospodarce rynkowej bank centralny odgrywa kluczow膮 rol臋. Pe艂ni on trzy podstawowe funkcje jako:
Centralny bank pa艅stwa - Narodowy Bank Polski prowadzi obs艂ug臋 bankow膮 bud偶etu pa艅stwa, prowadzi rachunki bankowe rz膮du i centralnych instytucji pa艅stwowych, pa艅stwowych funduszy celowych i pa艅stwowych jednostek bud偶etowych oraz realizuje ich zlecenia p艂atnicze.
Bank emisyjny - Bank centralny zajmuje si臋 - w imieniu pa艅stwa - emisj膮 pieni膮dza.
Bank centralny jest jedyn膮 instytucj膮, uprawnion膮 do emitowania znak贸w pieni臋偶nych danego pa艅stwa. Okre艣la przy tym nie tylko wielko艣膰 emisji, ale te偶 podejmuje decyzje o wprowadzeniu pieni膮dza do obiegu. Bank emisyjny decyduje r贸wnie偶 o ilo艣ci pieni膮dza, znajduj膮cej si臋 w obiegu - w celu oddzia艂ywania na t臋 wielko艣膰 u偶ywa w艂asnych instrument贸w: m. in. st贸p procentowych i operacji otwartego rynku.
Bank bank贸w - Bank centralny 艣wiadczy us艂ugi bankowe na rzecz innych bank贸w: przyjmuje ich depozyty oraz udziela kredyt贸w. Jedn膮 z wa偶nych funkcji banku centralnego jest dostarczanie got贸wki bankom komercyjnym oraz prowadzenie rozlicze艅 mi臋dzybankowych. Istotne jest r贸wnie偶, 偶e bank centralny jest dla bank贸w handlowych „po偶yczkodawc膮 ostatniej instancji”. Oznacza to, 偶e w razie potrzeby banki komercyjne mog膮 uzyska膰 kredyt w banku centralnym (jest to element ochraniaj膮cy system bankowy przed utrat膮 p艂ynno艣ci). Bank centralny jest wi臋c stabilizatorem systemu bankowego, a jednym z jego zada艅 jest zapewnienie jak najwi臋kszego bezpiecze艅stwa rynku pieni臋偶nego.
Opr贸cz wspomnianych wy偶ej podstawowych funkcji, w nowoczesnej gospodarce bank centralny spe艂nia szereg istotnych funkcji stabilizuj膮cych i kontrolnych.
Bank centralny posiada kilka instrument贸w, za pomoc膮 kt贸rych mo偶e oddzia艂ywa膰 na rynek. S膮 to: stopy procentowe (wyznaczaj膮ce poziom oprocentowania na rynku), operacje otwartego rynku (interwencyjny zakup lub sprzeda偶 papier贸w warto艣ciowych), wyznaczanie poziomu rezerwy obowi膮zkowej (stabilizacja systemu bankowego) oraz operacje depozytowo - kredytowe (przyjmowanie depozyt贸w od bank贸w i udzielanie im kredyt贸w).
W Polsce funkcje banku centralnego pe艂ni Narodowy Bank Polski. Jego pracami kieruje prezes, a podstawowe organy to Zarz膮d NBP i Rada Polityki Pieni臋偶nej.
Stopy procentowe
Najwa偶niejsze stopy procentowe s膮 okre艣lane przez bank centralny w Polsce i s膮 to:
Stopa lombardowa - podstawowa stopa procentowa banku centralnego, stopa maksymalna. Wed艂ug stopy lombardowej bank centralny udziela kr贸tkookresowego kredytu bankom komercyjnym pod zastaw papier贸w warto艣ciowych. Stopa lombardowa okre艣la kra艅cowy koszt pozyskania pieni膮dza na rynku przez banki komercyjne.
Stopa interwencyjna - wed艂ug niej przeprowadzane s膮 operacje otwartego rynku, przy czym stopa ta okre艣la minimalne oprocentowanie tych operacji. Stopa interwencyjna wp艂ywa na oprocentowanie po偶yczek mi臋dzybankowych, depozyt贸w i kredyt贸w dla klient贸w, jak r贸wnie偶 na rentowno艣膰 skarbowych papier贸w warto艣ciowych; pokazuje, ile banki zarabiaj膮 na 艣rodkach, ulokowanych w banku centralnym.
Stopa redyskontowa - wed艂ug tej stopy bank centralny skupuje weksle od bank贸w komercyjnych. Inaczej rzecz ujmuj膮c, jest to stopa procentowa, kt贸ra jest stosowana w przypadku redyskonta przez bank centralny papier贸w warto艣ciowych (w tym weksli), zdyskontowanych wcze艣niej przez banki komercyjne. Banki komercyjne sprzedaj膮 w贸wczas bankowi centralnemu kr贸tkookresowe papiery warto艣ciowe, odkupione wcze艣niej od swoich klient贸w, cen臋 tej operacji okre艣la w艂a艣nie stopa redyskontowa.
Stopa depozytowa - okre艣laj膮ca oprocentowanie jednodniowych depozyt贸w, sk艂adanych przez banki komercyjne w banku centralnym. Lokaty takie maj膮 na celu zagospodarowywanie nadwy偶ek, jakimi dysponuj膮 od czasu do czasu banki komercyjne.
Podnosz膮c stopy procentowe, bank centralny zaostrza polityk臋 pieni臋偶n膮. Podniesienie st贸p procentowych banku centralnego wywo艂uje podwy偶k臋 oprocentowania w bankach komercyjnych; kredyty staj膮 si臋 w贸wczas dro偶sze, ale i z drugiej strony wzrasta oprocentowanie depozyt贸w. Oznacza to, 偶e (przynajmniej teoretycznie) klienci bank贸w mniej ch臋tnie b臋d膮 zaci膮ga膰 kredyty, za to ch臋tniej b臋d膮 lokowali swoje pieni膮dze na wy偶ej oprocentowanych lokatach.
Obni偶enie st贸p procentowych ma dok艂adnie odwrotny skutek. W 艣lad za bankiem centralnym banki handlowe obni偶aj膮 oprocentowanie, co zach臋ca klient贸w do zaci膮gania wi臋kszej liczby kredyt贸w, czyni膮c r贸wnocze艣nie depozyty mniej atrakcyjnymi (ni偶sze odsetki).
Operacje otwartego rynku
Operacje otwartego rynku s膮 interwencjami banku centralnego, kt贸ry kupuje lub sprzedaje papiery warto艣ciowe, reguluj膮c tym samym ilo艣膰 pieni膮dza w obiegu.
Bank centralny jest inicjatorem operacji otwartego rynku - s膮 to transakcje, przeprowadzane z bankami komercyjnymi. Minimaln膮 rentowno艣膰 operacji otwartego rynku okre艣la tak zwana
stopa referencyjna.
Celem operacji otwartego rynku jest regulacja kr贸tkoterminowych st贸p procentowych - dzi臋ki tym operacjom bank centralny wp艂ywa na ilo艣膰 pieni膮dza, znajduj膮cego si臋 w obiegu.
Operacje otwartego rynku dzielimy na warunkowe i bezwarunkowe:
Operacje bezwarunkowe to po prostu kupno lub sprzeda偶 przez bank centralny papier贸w warto艣ciowych. Je艣li bank centralny skupuje papiery warto艣ciowe, dostarcza jednocze艣nie na rynek got贸wk臋. Je艣li natomiast bank centralny ocenia, 偶e na rynku jest zbyt du偶o got贸wki, mo偶e sprzedawa膰 papiery warto艣ciowe, absorbuj膮c (poch艂aniaj膮c) w ten spos贸b nadmiar pieni臋dzy z rynku.
Nieco bardziej skomplikowane, ale i cz臋艣ciej stosowane, s膮 operacje warunkowe. Je艣li w ramach operacji warunkowej bank centralny kupuje papiery warto艣ciowe (tzw. repo), zobowi膮zuje jednocze艣nie sprzedawc臋 - bank komercyjny - do odkupienia tych samych papier贸w warto艣ciowych, w okre艣lonym terminie i po okre艣lonej cenie. Podobnie wygl膮da transakcja warunkowej sprzeda偶y papier贸w warto艣ciowych przez bank centralny (tzw. reverse repo) - bank centralny zobowi膮zuje tu kupuj膮cego (bank komercyjny) do odsprzeda偶y tych samych walor贸w w okre艣lonym terminie i po okre艣lonej cenie.
Warto zaznaczy膰, 偶e warunkowy zakup papier贸w warto艣ciowych przez bank centralny jest po prostu kredytem, udzielonym bankowi komercyjnemu. I odwrotnie: warunkowa sprzeda偶 jest de facto lokat膮, z艂o偶on膮 przez bank komercyjny w banku centralnym.
Wyznaczanie poziomu rezerwy obowi膮zkowej
Rezerwa obowi膮zkowa to pieni膮dze, kt贸re banki komercyjne musz膮 utrzymywa膰 na rachunkach banku centralnego. Rezerwa ma przede wszystkim za zadanie stabilizacj臋 systemu bankowego.
Bank centralny nakazuje bankom komercyjnym utrzymywanie tak zwanej rezerwy obowi膮zkowej. S膮 to pieni膮dze, kt贸re bank komercyjny musi utrzymywa膰 na rachunku banku centralnego - wysoko艣膰 rezerwy zale偶y od ilo艣ci 艣rodk贸w, jakimi dysponuje dany bank.
Rezerwa obowi膮zkowa ma na celu stabilizacj臋 systemu bankowego, jej g艂贸wnym zadaniem jest 艂agodzenie skutk贸w ewentualnych waha艅 p艂ynno艣ci w sektorze.
Za pomoc膮 zmiany wysoko艣ci rezerwy obowi膮zkowej bank centralny mo偶e oddzia艂ywa膰 na rynek finansowy. Podniesienie stopy wymaganych rezerw oznacza 艣ci膮gni臋cie z rynku dodatkowych pieni臋dzy.
Operacje depozytowo - kredytowe
Bank centralny prowadzi r贸wnie偶 na rynku operacje depozytowo - kredytowe, przyjmuj膮c depozyty od innych bank贸w lub udzielaj膮c im kredyt贸w.
Operacje depozytowo - kredytowe maj膮 przede wszystkim na celu 艂agodzenie ewentualnych waha艅 poziomu kr贸tkoterminowych st贸p procentowych, wywo艂anych operacjami otwartego rynku.
R贸偶nica pomi臋dzy operacjami otwartego rynku a operacjami depozytowo - kredytowymi polega na tym, 偶e te pierwsze s膮 inicjowane przez bank centralny, drugie natomiast s膮 przeprowadzane z inicjatywy bank贸w komercyjnych. Operacje te s膮 jednak przeprowadzane
na warunkach, kt贸re okre艣la bank centralny.
Bank komercyjny mo偶e zwr贸ci膰 si臋 do banku centralnego z pro艣b膮 o kr贸tkoterminowy kredyt, w takim przypadku otrzymuje go, a cena jest wyznaczana na podstawie aktualnej stopy lombardowej. Z drugiej strony bank komercyjny mo偶e te偶 z艂o偶y膰 w banku centralnym depozyt, w takim przypadku oprocentowanie jest naliczane wed艂ug stopy depozytowej NBP.
Bank komercyjny po偶ycza pieni膮dze od klient贸w, zapisuj膮c w zamian na ich dobro okre艣lonej wysoko艣ci wk艂ad bankowy. Wk艂ad ten jest zobowi膮zaniem banku, czyli sum膮 pieni臋dzy, jak膮 bank jest winien w艂a艣cicielom wk艂ad贸w. Z kolei bank po偶ycza pieni膮dze przedsi臋biorstwom, gospodarstwom domowym lub instytucj膮 pa艅stwowym, kt贸re chc膮 zaci膮gn膮膰 kredyty. Banki nie s膮 jedynymi po艣rednikami finansowymi. Instytucje ubezpieczeniowe, fundusze emerytalne i towarzystwa budowlane tak偶e przyjmuj膮 pieni膮dze
i wykorzystuj膮 je do udzielania po偶yczek. Cech膮 wyr贸偶niaj膮c膮 bank贸w jest to, 偶e cz臋艣膰 ich pasyw贸w jest wykorzystywana jako 艣rodek p艂atniczy, w zwi膮zku z czym stanowi cz臋艣膰 sk艂adow膮 zasobu pieni膮dza.
Banki komercyjne s膮 to po艣rednicy finansowi, kt贸rym pa艅stwo udzieli艂o licencji na dzia艂alno艣膰 polegaj膮c膮 na udzielaniu kredyt贸w i przyjmowaniu depozyt贸w, w艂膮czaj膮c w to wk艂ady, w kt贸rych ci臋偶ar mog膮 by膰 wystawiane czeki.
Rezerwa obowi膮zkowa
Bank centralny nak艂ada na banki obowi膮zek utrzymania rezerwy obowi膮zkowej. Rezerwa ma na celu 艂agodzenie wp艂ywu bie偶膮cych zmian p艂ynno艣ci systemu bankowego na stopy procentowe rynku mi臋dzybankowego. Odgrywa ona r贸wnie偶 rol臋 w ograniczaniu nadp艂ynno艣ci sektora bankowego.
Rezerw臋 obowi膮zkow膮 stanowi wyra偶ona w z艂otych cz臋艣膰 艣rodk贸w pieni臋偶nych zgromadzonych na rachunkach bankowych, 艣rodk贸w uzyskanych ze sprzeda偶y papier贸w warto艣ciowych oraz innych 艣rodk贸w przyj臋tych przez bank, podlegaj膮cych zwrotowi, z wyj膮tkiem 艣rodk贸w przyj臋tych od innego banku krajowego, a tak偶e pozyskanych z zagranicy na co najmniej dwa lata.
Rezerwa obowi膮zkowa utrzymywana jest na rachunkach NBP. Wysoko艣膰 stopy rezerwy obowi膮zkowej ustalana jest przez Rad臋 Polityki Pieni臋偶nej.
Od 31 pa藕dziernika 2003 r. stopa rezerwy obowi膮zkowej wynosi 3,5% dla wszystkich rodzaj贸w depozyt贸w, b臋d膮cych podstaw膮 naliczania rezerwy. Od 30 wrze艣nia 2003 r. wszystkie banki pomniejszaj膮 naliczon膮 rezerw臋 obowi膮zkow膮 o r贸wnowarto艣ci
500 tys. euro. 艢rodki rezerwy obowi膮zkowej nie s膮 oprocentowane. NBP mo偶e zwolni膰 bank realizuj膮cy program post臋powania naprawczego z obowi膮zku utrzymywania rezerwy obowi膮zkowej. Za zwolnione 艣rodki rezerwy banki zobowi膮zane s膮 zakupi膰 papiery warto艣ciowe emitowane przez Skarb Pa艅stwa lub NBP.
Narodowy Bank Polski
jako bank centralny w naszym kraju
Narodowy Bank Polski jako bank centralny Rzeczpospolitej Polskiej podejmuje dzia艂ania na rzecz stabilno艣ci monetarnej i stabilno艣ci systemu finansowego, s艂u偶膮ce stworzeniu podstaw d艂ugotrwa艂ego rozwoju gospodarczego.
Zadania NBP oraz kszta艂t systemu bankowego okre艣la Art.227 Konstytucji RP oraz ustawa o Narodowym Banku Polskim i ustawa Prawo bankowe, uchwalone przez Sejm 29 sierpnia 1997 r.
Podstawowym celem dzia艂alno艣ci NBP jest utrzymanie stabilnego poziomu cen. W Za艂o偶eniach polityki pieni臋偶nej na 2003 r. Rada Polityki Pieni臋偶nej ustali艂a cel inflacyjny na koniec 2003 r. na poziomie 3% +/- 1 pkt. proc. Tym samym skonkretyzowany zosta艂 przyj臋ty w 艢redniookresowej strategii na lata 1999 - 2003
Strategiczny cel obni偶enia do ko艅ca 2003 r. stopy inflacji do poziomu poni偶ej 4%. Wyznaczenie celu na poziomie 3% z przedzia艂em odchyle艅 +/- pkt. proc. Oznacza przej艣cie z fazy obni偶ania inflacji do fazy jej stabilizowania na niskim poziomie.
W ramach zada艅 wykonywanych dla stabilno艣ci krajowego systemu finansowego NBP wsp贸艂uczestniczy w sprawowaniu nadzoru bankowego, podejmuje dzia艂ania na rzecz systemu p艂atniczego, a tak偶e promuje rozw贸j bezpiecznej infrastruktury rynku finansowego. Czynnikami sprzyjaj膮cymi realizacji tych zada艅 s膮 m.in.: monitorowanie i analizowanie sytuacji na rynkach finansowych oraz sytuacji gospodarczej, a tak偶e 艣cis艂a wsp贸艂praca z instytucjami nadzoruj膮cymi pozosta艂e segmenty rynku finansowego.
Istotnym elementem dzia艂alno艣ci NBP s膮 przedsi臋wzi臋cia o charakterze edukacyjnym. Ich celem jest propagowanie w spo艂ecze艅stwie wiedzy o gospodarce i rynkach finansowych. Poprzez organizowanie i inicjowanie bada艅 naukowych NBP przyczynia si臋 do wzrostu 艣wiadomo艣ci ekonomicznej spo艂ecze艅stwa oraz poprawy poziomu informacji ekonomicznej dla organ贸w pa艅stwa i sektora finansowego.
Realizuj膮c wszystkie swoje funkcje, Narodowy Bank Polski przywi膮zuje du偶e znaczenie do oczekiwa艅 i potrzeb swoich klient贸w. W tym celu wprowadza nowoczesne standardy obs艂ugi klienta, podnosz膮c w ten spos贸b jako艣膰 艣wiadczonych us艂ug.
Podstawowymi organami Narodowego Banku Polskiego s膮: Prezes NBP, Rada Polityki Pieni臋偶nej oraz Zarz膮d NBP.
Prezes NBP jest powo艂ywany przez sejm na wniosek Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej, na 6-letni膮 kadencj臋. Jest on przewodnicz膮cym Rady Polityki Pieni臋偶nej, Zarz膮du NBP oraz Komisji Nadzoru Bankowego.
Rada Polityki Pieni臋偶nej jest organem NBP, powo艂anym na mocy ustawy o Narodowym Banku Polskim z dnia 29 sierpnia 1997 r. W jej sk艂ad wchodzi 9 cz艂onk贸w - powo艂ywanych po trzech przez Prezydenta, Sejm i Senat - oraz przewodnicz膮cy, kt贸rym jest Prezes NBP. Zadaniem Rady Polityki Pieni臋偶nej jest coroczne ustalanie za艂o偶e艅 polityki pieni臋偶nej oraz podstawowych zasad jej realizacji. Rada ustala wysoko艣膰 podstawowych st贸p procentowych, okre艣la zasady operacji otwartego rynku oraz ustala zasady i tryb naliczania i utrzymywania rezerwy obowi膮zkowej. Zatwierdza ona plan finansowy banku centralnego oraz sprawozdanie z dzia艂alno艣ci.
Zarz膮d kieruje dzia艂alno艣ci膮 NBP, podejmuj膮c uchwa艂y w sprawach niezastrze偶onych w u stawie o NBP do wy艂膮cznej kompetencji innych organ贸w NBP. Jego podstawowym zadaniem jest, realizacja uchwa艂 Rady Polityki Pieni臋偶nej, uchwalanie i realizowanie planu dzia艂alno艣ci
NBP oraz wykonywanie zatwierdzonego przez RPP planu finansowego, a tak偶e realizacja zada艅 z zakresu polityki kursowej i systemu p艂atniczego.
Celem polityki pieni臋偶nej realizowanej przez Narodowy Bank Polski jest obni偶anie inflacji, a w dalszej perspektywie stabilizacja cen, co jest niezb臋dne do zbudowania trwa艂ych fundament贸w d艂ugofalowego wzrostu gospodarczego.
Od 1999 r. NBP d膮偶y do realizacji tego celu, wykorzystuj膮c tzw. strategi臋 bezpo艣redniego celu inflacyjnego. W jej ramach bank centralny okre艣la cel inflacyjny w postaci liczbowej, a nast臋pnie dostosowuje poziom oficjalnych st贸p procentowych tak by maksymalizowa膰 prawdopodobie艅stwo jego osi膮gni臋cia. NBP utrzymuje poziom st贸p procentowych sp贸jny z realizowanym celem inflacyjnym, wp艂ywaj膮c na wysoko艣膰 nominalnych kr贸tkoterminowych st贸p procentowych rynku pieni臋偶nego.
Stopy rynku pieni臋偶nego oddzia艂uj膮 na oprocentowanie kredyt贸w i depozyt贸w w bankach komercyjnych.
Wykorzystywany przez NBP system instrument贸w polityki pieni臋偶nej pozwala na odpowiednie kszta艂towanie rynkowych st贸p procentowych. Instrumenty Narodowego Banku Polskiego obejmuj膮: operacje otwartego rynku i rezerw臋 obowi膮zkow膮 oraz kredyty refinansowe.
Kredyt lombardowy umo偶liwia elastyczne pokrywanie kr贸tkookresowych niedobor贸w p艂ynno艣ci w bankach komercyjnych. Udzielany jest przez NBP na podstawie zawartej z bankami umowy ramowej na nast臋puj膮cych zasadach:
zastawem s膮 skarbowe papiery warto艣ciowe, a wysoko艣膰 kredytu nie mo偶e przekroczy膰 80% ich warto艣ci nominalnej,
termin sp艂aty kredytu przypada w nast臋pnym dniu operacyjnym po dniu jego udzielenia,
warunkiem udzielenia kredytu jest uprzednia sp艂ata kredytu zaci膮gni臋tego w poprzednim dniu operacyjnym.
Lokaty terminowe w NBP pozwalaj膮 bankom komercyjnym na zagospodarowanie nadwy偶ek p艂ynnych 艣rodk贸w. W efekcie przeciwdzia艂aj膮 spadkowi kr贸tkookresowych st贸p na rynku mi臋dzybankowym poni偶ej stopy depozytowej. Lokaty oprocentowane s膮 wed艂ug stopy zmiennej ustalanej przez Rad臋 Polityki Pieni臋偶nej.
Od 12 kwietnia 2000 r. kurs z艂otego jest kursem p艂ynnym i nie podlega 偶adnym ograniczeniom. Bank centralny nie stawia sobie za cel okre艣lonego z g贸ry poziomu kursu z艂otego od innych walut. NBP nie ma 偶adnych formalnych zobowi膮za艅 dotycz膮cych interweniowania na rynku walutowym. Bank centralny zastrzega sobie jednak prawo do takich interwencji, o ile uzna je za konieczne dla realizacji celu inflacyjnego.
Jednym z fundamentalnych zada艅 Narodowego Banku Polskiego jest zarz膮dzanie rezerwami dewizowymi.
W strukturze organizacyjnej NBP zarz膮dzanie rezerwami dewizowymi nale偶y do kompetencji Departamentu Operacji Zagranicznych, przy czym Zarz膮d Banku okre艣la i akceptuje generalne zasady ich inwestowania.
Realizuj膮c zadania zwi膮zane z zarz膮dzaniem rezerwami dewizowymi, NBP kieruje si臋 nast臋puj膮cymi zasadami:
osi膮gni臋cia najwy偶szego stopnia bezpiecze艅stwa inwestowanych 艣rodk贸w poprzez wysoki udzia艂 instrument贸w o bardzo niskim stopniu ryzyka kredytowego oraz d贸br i w艂a艣ciwe zr贸偶nicowanie kontrahent贸w inwestycyjnych o mo偶liwie najwy偶szej wiarygodno艣ci finansowej;
zapewnienia niezb臋dnego stopnia p艂ynno艣ci poprzez 艣cis艂e powi膮zanie dyspozycyjno艣ci 艣rodk贸w z przewidywanym ich wykorzystaniem. Du偶e znaczenie ma w tej kwestii odpowiednie skorelowanie ze zobowi膮zaniami p艂atniczymi Rzeczpospolitej Polskiej (obs艂uga zad艂u偶enia zagranicznego RP), jak r贸wnie偶 mog膮ce wyst膮pi膰 nieprzewidywalne zobowi膮zania p艂atnicze oraz ewentualno艣膰 zasilania krajowego systemu bankowego;
maksymalizacji dochodu w stosunku do dopuszczalnego stopnia ryzyka wynikaj膮cego z prowadzonej polityki inwestycyjnej.
Narodowy Bank Polski w szerokim zakresie realizuje zadania statystyczno - analityczne, kt贸re obejmuj膮:
okre艣lenie projekt贸w i sposobu realizacji polityki pieni臋偶nej;
obja艣nianie uwarunkowa艅 realizacji polityki pieni臋偶nej;
monitorowanie zjawisk w sferze realnej i ich zwi膮zk贸w z polityk膮,
gromadzenie i publikowanie danych na temat sektora bankowego, bilansu p艂atniczego oraz zad艂u偶enia zagranicznego pa艅stwa.
Nowym wyzwaniem w zakresie prac statystyczno - analitycznych jest dostosowanie ich do standard贸w obowi膮zuj膮cych w Europejskim Banku Centralnym.
Jedn膮 z podstawowych funkcji NBP jest podejmowanie dzia艂a艅 na rzecz systemu p艂atniczego, kt贸rego sprawno艣膰 i bezpiecze艅stwo s膮 istotnymi warunkami stabilno艣ci sektora finansowego. Wype艂niaj膮c powy偶sz膮 funkcj臋 poza emisj膮 pieni膮dza, b臋d膮cego przedmiotem transferu w postaci got贸wkowej i bezgot贸wkowej - Narodowy Bank Polski, wzorem centralnych bank贸w w krajach o rozwini臋tej gospodarce rynkowej, odgrywa w polskim systemie p艂atniczym trzy podstawowe role:
Regulacyjn膮 - ustawowe zadania w NBP w tej dziedzinie obejmuj膮: okre艣lanie warunk贸w otwierania i prowadzenia rachunk贸w bank贸w przez NBP, okre艣lanie sposobu przeprowadzania rozrachunk贸w mi臋dzybankowych przez okre艣lanie form i trybu przeprowadzania rozlicze艅 pieni臋偶nych za po艣rednictwem bank贸w. NBP aktywnie wsp贸艂pracuje z innymi podmiotami m.in. Ministerstwem Finans贸w, Zwi膮zkiem Bank贸w Polskich przy opracowaniu akt贸w prawnych dotycz膮cych systemu p艂atniczego.
Nadzorcz膮 - nad systemem p艂atniczym, czego przejawem jest promowanie wszelkich dzia艂a艅 maj膮cych na celu eliminacj膮 ryzyka systemowego oraz popraw臋 bezpiecze艅stwa i efektywno艣ci poszczeg贸lnych system贸w p艂atno艣ci poprzez zapewnienie ich zgodno艣ci ze standardami i rekomendacjami mi臋dzynarodowymi.
Operacyjn膮 - jako bank prowadz膮cy rachunki bank贸w i innych klient贸w, w tym przede wszystkim jednostek bud偶etowych, a tak偶e jako uczestnik system贸w p艂atno艣ci, NBP pe艂ni te偶 funkcj臋 agenta rozrachunkowego dla system贸w rozliczeniowych Krajowej Izby Rozliczeniowej S.A. oraz systemu rozrachunk贸w papier贸w warto艣ciowych prowadzonego przez Krajowy Depozyt Papier贸w Warto艣ciowych S.A.
Obecnie kierunkiem dzia艂alno艣ci Narodowego Banku Polskiego w dziedzinie systemu p艂atniczego jest dostosowanie polskiego systemu p艂atniczego do standard贸w obowi膮zuj膮cych w Unii Europejskiej. Ponadto, NBP promuje rozw贸j bezgot贸wkowych form p艂atno艣ci oraz automatyzacj臋 obrotu p艂atniczego.
NBP przywi膮zuje du偶膮 wag臋 do wsp贸艂pracy w omawianej dziedzinie ze 艣rodowiskiem bankowym oraz z innymi podmiotami aktywnymi na obszarze systemu p艂atniczego. Jedn膮 z form tej wsp贸艂pracy jest dzia艂alno艣膰 Rady ds. Systemu P艂atniczego przy zarz膮dzie NBP. W
sk艂ad rady wchodz膮 przedstawiciele podmiot贸w odgrywaj膮cych kluczow膮 rol臋 w dziedzinie systemu p艂atniczego. NBP wsp贸艂pracuje te偶 z innymi bankami centralnymi a w szczeg贸lno艣ci z Europejskim Bankiem Centralnym, oraz z instytucjami mi臋dzynarodowymi zaanga偶owanymi w rozw贸j system贸w p艂atno艣ci.
Bibliografia
1. D.Begg, S.Fisher, R.Dornbusch, Makroekonomia, Wyd. II, Warszawa 1998
2. R.Milewski, Podstawy ekonomii, 1999
3. M.Nasi艂owski , Ekonomia dla Licealist贸w , Wyd. II , Warszawa 1998
4. M.Nasi艂owski, System rynkowy, Podstawy mikro- i makroekonomii, Wyd. IV, Warszawa 1996 - 1998
5. E.Nojszewska , Podstawy ekonomii , Wyd. IV , Warszawa 1998
6. P.A.Samuelson, W.D.Nordhaus, Ekonomia 2, Warszawa 2000
7. Internet