Krąg tematyczny: Stop! Uwaga! Niebezpiecznie! Zasad naucz się koniecznie!
11. Spotkanie z policjantem
Zapis w dzienniku:
„Samochody” - zabawa bieżna. „Kto to jest?” - rozpoznawanie funkcjonariuszy mundurowych (policjanta, strażaka, żołnierza itp.).
„Dzieci i światła” - nauka piosenki. „Policjant” - spotkanie z funkcjonariuszem policji drogowej; rozmowa o zasadach bezpieczeństwa na drodze, demonstracja munduru i akcesoriów, np. policyjnego lizaka.
„Kolorowe znaki” - wysłuchanie wiersza I. Salach, kolorowanie sylwet znaków drogowych według podanego wzoru. „Autobusy” - zabawa muzyczno-ruchowa.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
sprawnie się poruszam i reaguję na znak nauczyciela,
rozpoznaję policjanta, strażaka, żołnierza w mundurze,
poznaję słowa i melodię piosenki,
poznaję pracę policjanta z wydziału ruchu drogowego,
poznaję zasady bezpiecznego poruszania się po drodze,
poznaję znaki drogowe,
doskonalę rysowanie (malowanie) na małej powierzchni,
porównuję kształty znaków drogowych,
odpowiednio reaguję na zmiany w muzyce.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Samochody” - zabawa bieżna. Nauczyciel rozdaje dzieciom krążki lub kółka do sersa - będą pełniły rolę kierownicy. Na sygnał nauczyciela - podniesiona w górę ręka i pojedynczy dźwięk gwizdka - samochody jadą; ręka opuszczona i dwa dźwięki gwizdka - samochody zatrzymują się. Nauczyciel zwraca dzieciom uwagę, że samochody nie mogą się zderzać ani wpadać na siebie.
kolorowe krążki lub kółka do sersa, gwizdek |
„Kto to jest?” - rozpoznawanie funkcjonariuszy mundurowych. Nauczyciel przypina na tablicy sylwetki policjanta, żołnierza, strażaka i strażnika miejskiego. Zakrywa je kartką pociętą na trzy części (głowa, tułów, nogi). Odkrywa kolejno, po jednym fragmencie, a dzieci próbują zgadnąć, kim jest ukryta osoba. Po odsłonięciu i nazwaniu wszystkich postaci dzieci omawiają ich wygląd, opisują wykonywane przez nich zajęcia.
sylwety lub zdjęcia przedstawiające: policjanta, strażaka, żołnierza, strażnika miejskiego |
II. Zajęcia główne
„Dzieci i światła” - nauka piosenki. Słuchanie piosenki i rozmowa na temat jej treści. Nauka refrenu na zasadzie echa. Przy ponownym słuchaniu piosenki dzieci śpiewają refren i rytmicznie klaszczą w dłonie.
CD Piosenki i zabawy cz. 1 - „Dzieci i światła” (nr 4) |
„Policjant” - spotkanie z funkcjonariuszem policji drogowej. Zaproszony do przedszkola policjant opowiada o swojej pracy, prezentuje narzędzia, którymi się posługuje (lizak, gwizdek itp.). Odpowiada na pytania nauczyciela i dzieci, np.:
- Jak kieruje się ruchem drogowym?
- Dlaczego nie można szybko jeździć?
Zapoznaje dzieci z zasadami bezpiecznego poruszania się po drogach, prezentuje podstawowe znaki drogowe (sygnalizacja świetlna dla pieszych, przejście dla pieszych, droga dla rowerów itp.). Na koniec spotkania dzieci oglądają radiowóz i dziękują gościowi za wizytę.
plansze przedstawiające znaki drogowe |
III. Zajęcia popołudniowe
„Kolorowe znaki” - wysłuchanie wiersza I. Salach. Dzieci oglądają plansze przedstawiające znaki drogowe. Słuchają wiersza czytanego przez nauczyciela.
Kolorowe znaki
Na wysokiej nodze
stoi znak przy drodze.
Wiedzą o tym dzieci - hop !
Że on mówi: stop!
A drugi - niebieski
znają nawet pieski:
ulicą iść można
lecz tylko ostrożnie.
Znają przedszkolacy
kolorowe znaki.
Lecz pamiętaj - ważna sprawa:
iść ulicą - nie zabawa!
Iwona Salach
- Kto widział znaki drogowe?
- Gdzie są umieszczone?
- Co oznaczają i czemu służą?
Dzieci wskazują na planszach znaki, o których jest mowa w wierszu, określają ich kolory i kształty. Kolorują lub malują sylwety wybranych znaków drogowych. Nauczyciel zwraca uwagę na staranność pracy, zgodność kolorów z wzorami i niewychodzenie za linię.
I. Salach, „Kolorowe znaki” [w:] Wiersze dla przedszkolaka, ZWiR „Iwanowski”, Płock 1995, s. 40; sylwety znaków drogowych do kolorowania, kredki, farby, pędzle; plansze przedstawiające znaki drogowe |
„Autobusy” - zabawa muzyczno-ruchowa. Nauczyciel dzieli dzieci na dwie grupy. W każdej grupie wyznacza kierowcę i pasażerów. Kierowcy dostają szarfy i małe obręcze - kierownice, pasażerowie zakładają szarfy i stają w parach za swoim kierowcą. Autobusy jadą w tempie zgodnym z muzyką (marsz lub bieg). Nauczyciel może wyznaczyć do jazdy tylko jeden autobus lub oba jednocześnie. W czasie zabawy dzieci na miejscu kierowcy zmieniają się.
lub:
Nauczyciel wybiera czworo dzieci do roli kierowców autobusów. Rozdaje im małe kółeczka w czterech różnych kolorach. W tych samych kolorach otrzymują szarfy pozostałe dzieci, które będą odgrywać rolę pieszych. Wszystkie dzieci stają w różnych miejscach sali. Zadaniem dzieci jest odpowiednie reagowanie ruchem na zmiany w muzyce.
Przy akompaniamencie muzyki do maszerowania kierowcy autobusów stoją w miejscu. W tym czasie dzieci-piesi maszerują po całej sali.
Po zmianie na muzykę „do biegu” piesi szybko ustawiają się za odpowiednim dzieckiem-kierowcą (trzymającym kółko w takim kolorze, jaki ma ich szarfa), tworzą autobusy i drobnymi kroczkami biegają po sali.
Muzyka „do marszu” jest sygnałem do zatrzymania się autobusu, piesi wysiadają i maszerują w różnych kierunkach.
CD Utwory… cz.1 - „Muzyka do marszu i biegu” (nr 22), szarfy, kółka i obręcze w czterech kolorach |
12. Przyjazne zielone światło
Zapis w dzienniku:
„Światło zielone - światło czerwone” - zabawa orientacyjno-porządkowa. „Kto znajdzie?” - wyodrębnianie koła z elementów mozaiki geometrycznej.
„Światła sygnalizatora” - przedstawienie wiersza D. Gellnerowej z wykorzystaniem krążków w kolorze żółtym, czerwonym i zielonym. „W parach” - ustalenie sposobu poruszania się poza przedszkolem (w szyku parami). „Wycieczka na skrzyżowanie” - obserwacja ruchu drogowego, wyjaśnienie funkcji znaczków odblaskowych.
„Policjant kieruje ruchem drogowym” - zabawa tematyczna z podziałem na role: policjant, kierowca, przechodzień. „Światło zielone - światło czerwone” - zabawa orientacyjno-porządkowa.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
szybko i poprawnie reaguję na umówiony znak (zmianę koloru),
rozpoznaję koło wśród innych figur,
uważnie słucham wiersza,
umiejętnie odczytuję znaki sygnalizacji drogowej,
uczę się chodzić za rękę z koleżanką lub kolegą,
uczę się bezpiecznego poruszania się po drodze,
zachowuję się prawidłowo podczas zabawy,
właściwie reaguję na umowne sygnały w zabawie.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Światło zielone - światło czerwone” - zabawa orientacyjno-porządkowa. Nauczyciel rozdaje dzieciom kółka do sersa - „kierownice”. Dzieci-samochody jeżdżą zgodnie z sygnałami nauczyciela: uniesiony zielony krążek - samochody jadą, czerwony krążek - zatrzymują się i kładą kółka na podłodze, żółty krążek - podnoszą kółka i szykują się do jazdy. Nauczyciel zwraca dzieciom uwagę, że samochody nie mogą się zderzać ani wpadać na siebie.
kółka od sersa, krążki: zielony, żółty i czerwony |
„Kto znajdzie?” - wyodrębnianie koła z elementów mozaiki geometrycznej. Nauczyciel układa z figur geometrycznych kształty budynków, przedmiotów, elementów otoczenia, np.: dom, budę dla psa, kwiat, słońce, lizak. Dzieci w ułożonych kształtach wskazują koło. Następnie dzieci układają wzór według własnego pomysłu, z wykorzystaniem koła.
elementy mozaiki geometrycznej |
II. Zajęcia główne
„Światła sygnalizatora” - przedstawienie wiersza D. Gellnerowej z wykorzystaniem krążków w kolorze żółtym, czerwonym i zielonym. Nauczyciel deklamuje wiersz i prezentuje odpowiednie krążki.
Światła sygnalizatora
Idą dzieci, idą dzieci,
a nad jezdnią sygnał świeci.
Mam czerwone wielkie oko,
mam buzię jak mak,
gdy pokażę się nad jezdnią,
wołam do was tak:
Uwaga! Czerwone światło!
Stój! O wypadek łatwo!
Mam zielone piękne oko,
zielone jak liść.
Gdy się zazielenię w górze
to możecie iść.
Zielone światło, zielone!
Przechodźcie na drugą stronę.
A czy mrugacie też,
kiedy pada deszcz?
Oczywiście! Co za pytanie!
Kto się zawsze zajmuje mruganiem,
ten nawet wtedy mruga,
gdy na świecie
deszcz i szaruga!
Dorota Gellnerowa
Po wysłuchaniu utworu dzieci odpowiadają na pytania:
- O czym informuje czerwone światło?
- Kiedy możemy przejść na drugą stronę ulicy?
- Czy światła sygnalizatora świecą, kiedy pada deszcz lub śnieg?
- Co oznacza światło żółte?
Nauczyciel przypomina fragmenty tekstu, dzieci uczą się ich na pamięć:
„Uwaga! Czerwone światło!
Stój! O wypadek łatwo!”
„Zielone światło, zielone!
Przechodźcie na drugą stronę.”
Dzieci spacerują po sali, nauczyciel recytuje wiersz. Kiedy podnosi w górę krążek, dzieci odpowiednio − zatrzymują się lub maszerują, wypowiadając wyuczoną treść wiersza.
D. Gellnerowa, „Światła sygnalizatora” [w:] „Plan pracy dla przedszkola - grupy młodsze”, Wydawnictwo Raabe, krążki dla nauczyciela: żółty, czerwony, zielony |
„W parach” - ustalenie sposobu poruszania się poza przedszkolem (w szyku parami). Nauczyciel prosi dzieci, aby ustawiły się w pary. Zwraca uwagę na to, aby pary stały równo, głowa za głową. Następnie prosi dzieci w każdej parze o wymienienie imion dzieci stojących przed nimi. Przypomina, że każdy musi zapamiętać za kim idzie, nie zatrzymywać się i nie zmieniać pary w czasie marszu.
„Wycieczka na skrzyżowanie” - obserwacja ruchu drogowego, wyjaśnienie funkcji znaczków odblaskowych. Nauczyciel rozdaje dzieciom znaczki lub bransoletki odblaskowe i zabiera na najbliższe skrzyżowanie. Dzieci obserwują zmieniające się światła i przypominają, co one sygnalizują. Zwracają uwagę na zachowanie pieszych i kierowców. Nauczyciel przeprowadza dzieci przez ulicę. Wyjaśnia potrzebę noszenia znaczków odblaskowych:
- pieszy jest widoczny z większej odległości;
- pieszy jest lepiej widoczny w deszczowe dni, gdy jest słaba widoczność;
- pieszy jest widoczny w nieoświetlonym miejscu, po zmroku.
W drodze powrotnej do przedszkola nauczyciel zwraca dzieciom uwagę na mijane znaki drogowe.
znaczki lub bransoletki odblaskowe |
III. Zajęcia popołudniowe
„Policjant kieruje ruchem drogowym” - zabawa tematyczna z podziałem na role: policjant, kierowca, przechodzień. Nauczyciel wyznacza kredą, na sali lub w ogrodzie, ulicę dla samochodów i przejście dla pieszych. Dzieli dzieci na dwie grupy: kierowców (otrzymują kółka do sersa) i pieszych. Nauczyciel pełni rolę policjanta - krążkami w kolorach czerwonym, zielonym i żółtym podaje sygnały pojazdom i pieszym. Po kilku przejazdach następuje zmiana ról. Do funkcji policjanta nauczyciel może wyznaczyć chętne dziecko.
krążki (zielony, żółty, czerwony), kółka do sersa, kreda do tablicy |
„Światło zielone - światło czerwone” - zabawa orientacyjno-porządkowa. Nauczyciel rozdaje dzieciom kółka do sersa - „kierownice”. „Samochody” jeżdżą zgodnie z sygnałami nauczyciela: uniesiony zielony krążek - samochody jadą, czerwony krążek - zatrzymują się i kładą kółka na podłodze, żółty krążek - podnoszą kółka i szykują się do jazdy. Nauczyciel zwraca dzieciom uwagę, że samochody nie mogą się zderzać ani wpadać na siebie.
kółka do sersa, krążki: zielony, żółty i czerwony |
13. Bawimy się bezpiecznie
Zapis w dzienniku:
„Parkujemy przodem i tyłem” - zabawa ruchowa. „Ułóż koło” - wybieranie różnych części koła i tworzenie pełnego koła.
„W parach” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych z piłkami. „Jak wróbelek Elemelek leśną dróżką szedł w niedzielę” - wysłuchanie opowiadania H. Łochockiej i rozmowa na temat niewłaściwego zachowania bohatera. „Dzieci i światła” - utrwalenie piosenki; zabawa przy piosence.
„Przejdź po wąskiej ścieżce” - zabawa równoważna.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
sprawnie się poruszam do przodu i do tyłu, naśladując samochód,
układam koło z kilku elementów,
doskonalę sprawność fizyczną,
poruszam się w szyku parami,
uważnie słucham opowiadania i oceniam postępowanie bohatera,
znam i nazywam istotne miejsca na ulicy,
poprawnie śpiewam piosenkę, prawidłowo reaguję ruchem i gestem na treść piosenki,
doskonalę zmysł równowagi.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Parkujemy przodem i tyłem” - zabawa ruchowa. Nauczyciel rozdaje dzieciom krążki, które będą pełniły rolę kierownicy. Z boku sali wyznaczone jest miejsce do parkowania. Dzieci-kierowcy na sygnał nauczyciela (pojedynczy gwizdek) jadą do przodu; słysząc dwa gwizdki - do tyłu; na hasło: Na parking! - ustawiają się w wyznaczonym miejscu, poruszając się przodem lub tyłem.
krążki, gwizdek |
„Ułóż koło” - wybieranie różnych części koła i tworzenie pełnego koła. Nauczyciel demonstruje dzieciom koła różnej wielkości wycięte z papieru. Dzieci utrwalają sobie w pamięci ich kształt. Każde dziecko otrzymuje kolejno kilka kół pociętych na części: połówki, ćwiartki i kształty nieregularne. Ich zadaniem jest ułożyć koła z otrzymanych elementów. Po ułożeniu dzieci mogą policzyć z ilu elementów składają się koła.
koła różnej wielkości, koła z kartonu pocięte na połówki, ćwiartki i nieregularnie |
II. Zajęcia główne
„W parach” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych z piłkami.
Miejsce ćwiczeń: sala, ogród przedszkolny.
1. Dowolna zabawa piłką. Nauczyciel wysypuje piłeczki z kosza, każde dziecko bierze jedną piłeczkę. Przedszkolaki sprawdzają, kto potrafi rzucić piłkę w górę i złapać, odbić od podłogi prawą i lewą ręką, potoczyć piłeczkę po podłodze i pobiec za nią.
2. Ćwiczenie dużych grup mięśniowych. Dzieci stają luźno w sali. Wkładają piłkę między stopy. Na polecenie nauczyciela prostują się i przenoszą ręce w bok. Następnie wykonują skłon, zabierają piłkę i pokazują ją w górze przed sobą. W coraz szybszym tempie powtarzają czynności na hasła nauczyciela: schowaj piłkę i pokaż piłkę.
3. Ćwiczenie mięśni grzbietu. Przedszkolaki ustawiają się parami w długiej, szerokiej uliczce. Kładą się na podłodze, twarzami do siebie, w odległości 3-4 kroków. Toczenie piłeczki do siebie - uniesienie na moment w górę klatki piersiowej i łokci. Dzieci wykonują ćwiczenia jedną piłką, druga leży z boku.
4. Toczenie piłki w parach. Ustawienie jak w ćwiczeniu poprzednim (uliczka). Siad rozkroczny, toczenie piłki w parach do siebie.
5. Zabawa z elementem czworakowania. Pieski aportują: dzieci stają parami obok siebie, pod ścianą. Jedno z piłeczką w ręce jest panem uczącym pieska aportować (przynosić). Dzieci-pieski stoją obok swoich panów na czworakach. Piłeczki początkowo leżą pod ścianą. Słysząc umówiony sygnał, pan toczy piłkę przed siebie, a piesek biegnie za nią, przynosi i służy na dwóch łapkach przed panem. Jeżeli jest miejsce, pieski w czasie służenia opierają plecy o ścianę. Zmiana ról i powtórzenie zabawy.
6. Dzieci w dwójkach, w siadzie skulnym naprzeciwko siebie, ręce wsparte z tyłu. Toczenie piłki stopami (w parach) do siebie.
7. Dzieci w dwójkach, w siadzie skulnym twarzami do siebie. Podawanie piłki stopami (w parach) do siebie. Obejmując piłkę należy zwrócić uwagę, żeby stopy ściśle przylegały do wypukłej powierzchni piłki.
8. Ćwiczenie uspokajające. Dzieci wstają, kładą piłeczkę na dłoni i maszerują po obwodzie dużego koła. Przechodząc koło koszyka - odkładają piłkę.
piłki, K. Wlaźnik, „Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela”, WSiP, Warszawa 1980, s. 248-250, 225, 292-293. |
„Jak wróbelek Elemelek leśną dróżką szedł w niedzielę” - wysłuchanie opowiadania H. Łochockiej i rozmowa na temat niewłaściwego zachowania bohatera. Nauczyciel czyta opowiadanie, dzieci z uwagą słuchają.
Jak wróbelek Elemelek leśną dróżką szedł w niedzielę
Leśna dróżka już od rana jest ogromnie uczęszczana. Gdzie popatrzeć, z każdej strony ruch panuje ożywiony.
Biegną sarny i wiewiórki, zając chyżo zbiega z górki, przelatują ptaków stada, lisek się ostrożnie skrada, nawet jeż i dwa ślimaki powolutku suną w krzaki. Ten na tego z nagła wpada, poszturchuje ów sąsiada… Źle się dzieje - ani słowa! Trzeba ruch uregulować.
Więc milicjant już na drodze na czerwonej stoi nodze: długie skrzydła czarno-białe to wskazówki doskonałe. Gdy rozłoży je w tę stronę - przejście dróżką dozwolone, gdy zaś w tamtą - to przechodzień w poprzek ścieżki może chodzić.
A wróbelek Elemelek do swej cioci szedł w niedzielę, skacząc sobie fiku-miku leśną dróżką po chodniku. Zamyślony, zagapiony, w górę patrzy gdzieś na wrony, idzie prędko, nie uważa, nie wie, na co się naraża.
Bo gdy był w połowie drogi, rzekł milicjant - bocian srogi:
- Czyżby przestał już wróbelek leśnym być obywatelem? Czy przepisy i wskazówki wyleciały mu już z główki? Muszę zrobić ci wymówkę: byłbyś oto zdeptał mrówkę, bo przez dróżkę, tę brzozową, szedłeś dziś nieprawidłowo. Trzeba spisać tu protokół!
Elemelek spojrzał wokół czarnym okiem jak ze szkiełka i załamał swe skrzydełka.
- Już się złego cofnąć nie da. Ot i kłopot! Bieda, bieda!
A tymczasem bocian stary wsunął na dziób okulary, spojrzał bystro i na listku zapisuje sobie wszystko.
- Imię pana?
- Elemelek.
- Jaki zawód?
- No… wróbelek.
- Imię ojca?
- Świszczypałek.
- Imię dziadka?
- …Zapomniałem…
- Gdzie pan mieszka?
- Tam na lewo, trzecia dróżka, czwarte drzewo.
- A gdzie pan jest urodzony?
- W porzuconym gnieździe wrony.
- Niech wróbelek więc pamięta, że w powszedni dzień czy święta muszą wszyscy, nawet ptaki, na drogowe zważać znaki. Każdy napis, sygnał każdy jest potrzebny, a więc ważny, i nie można jak ta gapa po ulicy sobie człapać. Ten bukowy listek czarny to dla pana mandat karny. Leśna kara dziś wyniesie…
- Oj, czy dużo?
- …groszy dziesięć.
Elemelek pod skrzydłami miał torebkę z grosikami. Więc zapłacił, schylił główkę i przeprosił grzecznie mrówkę, mówiąc przy tym do bociana:
- Będę odtąd, proszę pana, prawidłowo szedł przez drogę. Zapamiętam tę przestrogę.
Zdaje mi się, że po lesie ta przygoda się rozniesie. Elemelek aż się spocił i spocony szedł do cioci.
Hanna Łochocka
Dzieci próbują własnymi słowami opowiedzieć przygodę wróbelka i ocenić jego postępowanie. Nauczyciel zadaje pytania pomocnicze:
- Jakie zwierzęta biegały i latały leśną dróżką?
- Do kogo szedł wróbelek?
- Dlaczego bocian-milicjant musiał go zatrzymać?
- Jak milicjant ukarał Elemelka?
- Co wróbelek obiecał bocianowi?
- Czy Elemelek dobrze się[Author ID1: at Fri Jul 10 15:46:00 2009 ] zachowywał na leśnej dróżce, dlaczego?
H. Łochocka, „Jak wróbelek Elemelek leśną dróżką szedł w niedzielę” [w:] H. Łochocka, „O wróbelku Elemelku”, Nasza Księgarnia, Warszawa 1997, s. 9. |
„Dzieci i światła” - utrwalenie piosenki; zabawa przy piosence. W trakcie zabawy dzieci śpiewają piosenkę.
Podczas zwrotek dzieci spacerują po sali w różnych kierunkach. Na refren zatrzymują się i śpiewają fragment: razem z mamą muszę stanąć…
Na słowa: a na drugą przejdę stronę… maszerują do przodu. W tym czasie nauczyciel pokazuje odpowiednio do słów krążek czerwony lub zielony.
CD Piosenki i zabawy cz. 1 - „Dzieci i światła” (nr 4), krążki (zielony i czerwony) |
III. Zajęcia popołudniowe
„Przejdź po wąskiej ścieżce” - zabawa równoważna. Nauczyciel wyznacza za pomocą liny wijącą się ścieżkę, dzieciom rozdaje szarfy. Każde dziecko trzyma szarfę rozciągniętą w uniesionych w górę rękach. Zadaniem dzieci jest przejść po dróżce tak, aby z niej nie spaść. Po kilku udanych próbach przejścia nauczyciel może zmienić kształt dróżki. Na koniec zabawy dzieci tworzą wąż, trzymając się za szarfy, i wspólnie pokonują dróżkę.
lina, szarfy |
14. Z mamą i tatą bezpiecznie na drodze
Zapis w dzienniku:
„Odgłosy miasta” - rozpoznawanie dźwięków ulicy, nazywanie źródeł dźwięku, rozpoznawanie pojazdów uprzywilejowanych. „Czerwony - żółty - zielony” - zabawa orientacyjno-porządkowa (różne komendy dla różnych kolorów).
„Bęckowe przygody” - praca z „Książką”. „Dzieci i światła” - zabawa rytmiczna przy piosence.
„Odgłosy ulicy” - ćwiczenia ortofoniczne (wyrazy dźwiękonaśladowcze charakterystyczne dla ruchu drogowego). „Na ulicy” - zabawa muzyczno-ruchowa, reagowanie na zmianę tempa oraz sygnał „stop”.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
wyodrębniam i nazywam charakterystyczne dźwięki,
znam pojazdy uprzywilejowane,
sprawnie reaguję na sygnały umowne i komendy w zabawie,
pamiętam, jaki kolor jest mi przyporządkowany w zabawie,
uważnie wykonuję polecenia nauczyciela,
poprawnie śpiewam piosenkę,
doskonalę wymowę,
odpowiednio układam usta podczas ćwiczeń artykulacyjnych,
sprawnie reaguję na sygnały umowne w zabawie,
zgodnie bawię się z innymi dziećmi.
I. Zajęcia poranne
„Odgłosy miasta” - rozpoznawanie dźwięków ulicy, nazywanie źródeł dźwięku, rozpoznawanie pojazdów uprzywilejowanych. Nauczyciel odtwarza z płyty CD nagrane odgłosy ulicy. Dzieci rozpoznają usłyszane dźwięki. Mogą próbować je naśladować. Po każdej prawidłowej odpowiedzi nauczyciel demonstruje obrazek (samochód, tramwaj, karetka pogotowia, straż pożarna itp.).
CD Utwory… cz. 2 - „Odgłosy miasta” (nr 30), obrazki przedstawiające pojazdy nagrane na płycie |
„Czerwony - żółty - zielony” - zabawa orientacyjno-porządkowa (różne komendy dla różnych kolorów). Nauczyciel dzieli dzieci na trzy grupy i każdej z nich rozdaje szarfy w innym kolorze: czerwone, żółte, zielone. Ustala z dziećmi, że będą wykonywały polecenia, gdy zobaczą uniesiony w górę krążek w kolorze swojej szarfy. Nauczyciel, unosząc poszczególne krążki, wydaje komendy, np.: marsz, bieg, podskoki, pajacyki, siad.
szarfy dla dzieci (czerwone, żółte, zielone), krążki dla nauczyciela (czerwony, żółty, zielony) |
II. Zajęcia główne
„Bęckowe przygody” - praca z „Książką”. Dzieci siadają w kole na dywanie i dostają od nauczyciela „Książki” otwarte na s. 10−11. Nauczyciel czyta polecenia pierwszego ćwiczenia i czeka, aż każde dziecko je wykona. Następnie prowadzi z dziećmi rozmowę o przygodzie Bęcka i pajacyka, na podstawie historyjki obrazkowej. Każde dziecko musi mieć okazję do wypowiedzi.
„Książka” s. 10-11 |
„Dzieci i światła” - zabawa rytmiczna przy piosence. Podczas zwrotek dzieci maszerują po całej sali. W czasie refrenów zatrzymują się i − śpiewając − rytmicznie klaszczą w dłonie.
CD Piosenki i zabawy cz.1 - „Dzieci i światła” (nr 4) |
III. Zajęcia popołudniowe
„Odgłosy ulicy” - ćwiczenia ortofoniczne (wyrazy dźwiękonaśladowcze charakterystyczne dla ruchu drogowego). W sali dzieci „wychodzą na spacer”, idą wzdłuż ulicy i zatrzymują się przy skrzyżowaniu. Wsłuchują się w odgłosy, powtarzają za nauczycielem:
jedzie nowy samochód, szybko: żżżu, żżżu,
jedzie motor: zzzz,
jedzie stary samochód: brum, brum,
samochód trąbi: ti-ti, pi-pip,
otwieranie drzwi automatycznych w autobusie: psss,
straż pożarna: i-u, i-u,
karetka pogotowia: e-u, e-u,
policja: e-u, e-u,
wózek dziecięcy: tuk, tuk.
Uwaga! Nauczyciel zwraca uwagę na prawidłowy układ ust przy naśladowaniu poszczególnych dźwięków.
„Na ulicy” - zabawa muzyczno-ruchowa, reagowanie na zmianę tempa oraz sygnał „stop”. Nauczyciel podczas zabawy akompaniuje na bębenku lub klawesach. Dzieci naśladują ruchem jazdę samochodem - odpowiednio reagują na zmiany tempa.
Na przerwę i hasło: stop! wszyscy zatrzymują się nieruchomo.
bębenek lub klawesy |
15. Kodeks bezpiecznego przedszkolaka
Zapis w dzienniku:
„Jedzie pociąg z daleka” - zabawa ruchowa z wykorzystaniem instrumentów perkusyjnych. „Miasto z klocków” - zabawy konstrukcyjne z klocków - wznoszenie budowli dla samochodów: tras, garaży; porównywanie ich wysokości, długości. „Na jakiej ulicy mieszkasz?” - próby określenia adresu zamieszkania, adresu przedszkola.
„Kto wie, niech powie” - zagadki tekstowe o ruchu drogowym (ze szczególnym uwzględnieniem zebry - przejścia dla pieszych). „Zebra” - pokolorowanie zebry z „Wycinanek-składanek”.
„Kto wie, jak należy się zachować?” - omówienie różnych sytuacji z życia codziennego, zilustrowanych odpowiednimi obrazkami. „Okrągłe na okrągło” - ćwiczenia grafomotoryczne, kreślenie okręgów prawo- i lewostronnie, w powietrzu, na podłodze, po śladzie na powierzchni kartki.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
gram na grzechotce,
wznoszę z klocków budowle wzorowane na rzeczywistych,
wskazuję najwyższe budowle i najdłuższe trasy zbudowane z klocków,
poznaję adres zamieszkania i adres przedszkola,
rozwiązuję zagadki tekstowe, podaję prawidłową odpowiedź,
estetycznie wykonuję prace plastyczne,
znam zasady bezpieczeństwa,
doskonalę sprawność dłoni.
I. Zajęcia poranne
„Jedzie pociąg z daleka” - zabawa ruchowa z wykorzystaniem instrumentów perkusyjnych. Dzieci siadają na dywanie i słuchają nagranego utworu. Wyklaskują rytm, próbują śpiewać piosenkę. Następnie nauczyciel dzieli grupę na dwie części − jedna tworzy pociąg, druga otrzymuje grzechotki i siada na podłodze. Podczas gdy pociąg jedzie, pozostałe dzieci wygrywają rytm na grzechotkach. Po paru przejazdach następuje zmiana. Nauczyciel zwraca uwagę, aby dzieci zarówno grały, jak i maszerowały zgodnie z rytmem.
lub:
Dzieci zostają podzielone na kilka grup. Każda grupa ustawia się, tworząc „pociąg”. Dzieci stojące na początku - „maszyniści” − otrzymują grzechotki.
Przy akompaniamencie melodii „Jedzie pociąg” dzieci-pociągi chodzą po całej sali. Maszyniści w tym czasie miarowo potrząsają grzechotkami.
Podczas przygrywek pociągi zatrzymują się.
Każde dziecko-maszynista przekazuje grzechotkę dziecku stojącemu za nim i przechodzi na koniec pociągu.
Zabawa trwa tak długo, aż wszystkie dzieci wcielą się w rolę maszynisty.
CD Utwory… cz. 1 - „Jedzie pociąg” (nr 29), grzechotki |
„Miasto z klocków” - zabawy konstrukcyjne z klocków - wznoszenie budowli dla samochodów: tras, garaży; porównywanie ich wysokości, długości. Nauczyciel przygotowuje dla dzieci klocki drewniane i/lub plastikowe. Rozmawia z dziećmi o różnych budowlach dla samochodów (ulice, parkingi, garaże). Zachęca dzieci do stworzenia konstrukcji według własnego pomysłu. Po zakończeniu budowania dzieci nazywają i opisują swoje budowle. Następnie porównują w parach i małych grupkach ich wielkości i długości; wskazują budowle najwyższe, najniższe, najdłuższe i najkrótsze. Nauczyciel chwali wszystkie dzieci za ich konstrukcje.
klocki drewniane i/lub plastikowe |
„Na jakiej ulicy mieszkasz?” - próby określenia adresu zamieszkania, adresu przedszkola. Nauczyciel rozmawia z dziećmi o ich miejscu zamieszkania (miasto, nazwa ulicy). Dzieci opisują budynki, w których mieszkają, np. dom, blok. Nauczyciel zachęca dzieci do nauczenia się swojego adresu zamieszkania. Pod kierunkiem nauczyciela dzieci uczą się adresu przedszkola, opisują budynek przedszkolny i jego otoczenie.
II. Zajęcia główne
„Kto wie, niech powie” - zagadki tekstowe o ruchu drogowym (ze szczególnym uwzględnieniem zebry - przejścia dla pieszych). Nauczyciel ustala z dziećmi zasady zabawy: kto zna odpowiedź - podnosi w górę rękę. Nauczyciel stara się, aby każde dziecko miało możliwość udzielenia odpowiedzi. Poprawne odpowiedzi nagradzane są brawami.
Przykładowe zagadki:
Co to za zwierzę
na jezdni leży?
Nim po nim przejdziesz,
rozejrzeć się należy. (zebra)
Oko - zwrócone w twoją stronę,
czerwone, żółte lub zielone. (sygnalizator świetlny)
Stoją przy drodze
na długich nogach,
ale to nie ptaki.
Jak jeździć trzeba,
nauczyć mogą
drogowe... (znaki)
„Księga zagadek. 3000 zagadek dla młodszych i starszych dzieci”, wybór i oprac. E.M. Skorek, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005. |
„Zebra” - pokolorowanie zebry z „Wycinanek-składanek”. Dzieci odszukują i wypychają sylwetki dużych koników. Na białym koniku malują lub rysują czarne pasy, na czarnym - białe. Po zakończeniu pracy dzieci przyklejają swoje zebry na dużym kartonie, tworząc stado. Z kolorowego papieru wycinają drzewa, trawę, rośliny i naklejają między zebrami.
„Wycinanki-składanki” cz.1, s. 7 (instrukcja), s. 21 (projekt), kredki pastelowe, farby, pędzle, duży karton, kolorowy papier, nożyczki, klej |
III. Zajęcia popołudniowe
„Kto wie, jak należy się zachować?” - omówienie różnych sytuacji z życia codziennego, zilustrowanych odpowiednimi obrazkami. Nauczyciel prezentuje dzieciom ilustracje i historyjki obrazkowe, dotyczące bezpieczeństwa na drogach (przejście przez ulicę, zabawy w pobliżu jezdni, jazda na rowerze po ulicy i chodniku itp.). Wspólnie z dziećmi omawia obrazki, prosi o wskazanie zachowań właściwych i niewłaściwych. Odwołuje się do doświadczeń dzieci, ich wiedzy o poprawnym zachowaniu w sytuacjach niebezpiecznych.
historyjki obrazkowe przygotowane przez nauczyciela |
„Okrągłe na okrągło” - ćwiczenia grafomotoryczne, kreślenie okręgów prawo- i lewostronnie, w powietrzu, na podłodze, po śladzie na powierzchni kartki. Nauczyciel demonstruje dzieciom koła różnej wielkości. Prosi, aby każde dziecko odnalazło w sali przedmiot w kształcie koła lub zawierający ten element. Następnie dzieci stają w rozsypce i kreślą w powietrzu koła, całą ręką, najpierw prawą, potem lewą. Nauczyciel prosi, aby dzieci kreśliły koła:
- małe,
- duże,
- średnie,
- w prawą stronę,
- w lewą stronę.
Dzieci siadają na podłodze i wykonują te same polecenia, kreśląc koła na podłodze. Następnie otrzymują kartki z narysowanymi kołami różnej wielkości o różnym kierunku kreślenia. Wodzą palcem po linii zgodnie z kierunkiem strzałki. Wymieniają się kartkami tak, aby każde dziecko „zakreśliło” różne wielkości i kierunki.
koła z papieru różnej wielkości, kartony ze wzorami okręgów różnej wielkości z zaznaczonym kierunkiem kreślenia |
Propozycje zajęć do tematów 11−15 opracowała Agnieszka Uścińska.