STRATEGIE OBSŁUGI EKSPLOATACYJNEJ WYPOSAŻENIA PRODUKCYJNEGO
Prawidłowa obsługa eksploatacyjna zależy od właściwego wyboru nowych środków trwałych, przestrzegania obowiązujących i przyjętych instrukcji obsługi, należytego obciążenia pracą/zapewnienia niezawodności pracy, kwalifi¬kacji obsługi i konserwatorów.
Czynności konserwacyjne obejmują zespół czynności zmniejszających tempo zużycia poszczególnych części obiektów majątkowych i zapewniające ich normalne funkcjonowanie. Do ważniejszych zabiegów konserwacyjnych należą: czyszczenie, smarowanie, regulacja, zabezpieczenie przed korozją itp.
Z czynnościami konserwacyjnymi ściśle wiążą się przeglądy okresowe, które mają na celu ustalanie stanu technicznego obiektu, stopnia zużycia części, wykrycia przyczyn przedwczesnego zużycia, a tym samym zapobieganie awariom. Przegląd obejmuje również sprawdzenie prawidłowości współdziałania poszcze¬gólnych części i mechanizmów które mają wpływ na dokładność pracy obiektu. Wyniki przeglądów są odnotowywane w specjalnym dzienniku. Obsługa wykonana przed uszkodzeniem nazywana jest przeglądem lub czynnościami konserwacyjny¬mi (profilaktyka remontowa), z kolei obsługa wykonana po wystąpieniu uszko¬dzenia to remonty (naprawy awaryjne).
Remonty odgrywają rolę częściowego odtworzenia, czyli eliminacji skutków fizycznego zużycia odwracalnego środka trwałego. Remonty, będąc for¬mą realizacji częściowej reprodukcji, nie są równoważne z całkowitą odno¬wą i mogą jedynie prowadzić do częściowego przywrócenia wartości" obiektu. Naj¬ogólniej remont polega na wykonaniu prac związanych z doprowadzeniem do wła¬ściwego stanu obiektów majątkowych, zużytych w czasie eksploatacji , ich podze¬społów i zespołów. Przyjmując za kryterium zakres remontów, dzieli się je najczęściej na : bieżące, średnie i kapitalne.
Podstawową różnicą między poszczególnymi rodzajami remontów iest ich zakres o umownie ustalonych granicach. Nie negując potrzeby ustalania okre¬ślonych rodzajów remontów niezbędnych do organizacji prac remontowych, należy zauważyć konwencjonalny charakter tej klasyfikacji. Zasadniczo bowiem remonty nie różnią się technologią ich wykonania. W praktyce gospodarczej przyjmuje się kryterium finansowe, polegające na ustaleniu zakresu za pomocą procentowego stosunku wartości nakładów na dany remont do wartości środka trwałego (np.10%, 30%, 70%). Wszystkie rodzaje remontów są bezpośrednio lub za pośrednictwem rachunku rozliczeń międzyokresowych zaliczane do kosztów własnvch produkcji.
W przeciwieństwie do zużycia fizycznego , które dotyczy każdego środka trwałego, zużycie moralne może nie objąć wszystkich środków trwałych, ponieważ pojawia się tylko w określonych warunkach. Przyczyny wywołujące zużycie moralne dzieli się zazwyczaj na trzy grupy :
• wzrost społecznej wydajności w przedsiębiorstwach wytwarzających środki trwałe,
• ukazywanie się nowych , wydajniejszych środków pracy , o lepszych parametrach techniczno - eksploatacyjnych, ,
o zmiany waiuuu.w '^wnętrznych (naturalnych) eksploatacji środka pracy, brak popytu na wyroby lub usługi wytwarzane przez dany środek pracy, spowodowany zmianą gustów i upodobań.