2.6. Ogrody Ziemi
Zacznijmy od tego, że sztuczna uprawa gruntu wcale nie jest podstawowym warunkiem założenia ogrodu. Rzeczywiście, jeżeli użyjesz sztucznych nawozów, drzewa będą rosły większe, ale z roku na roku gleba będzie jałowieć. Nawóz chemiczny pozbawia ziemię witalności. Jeśli nawet jest stosowany przez jedną generację, gleba znacznie ucierpi. Nie ma mądrzejszej postawy w uprawach, jak naturalna.
20 lat temu powierzchnię tych wzgórz pokrywała stwardniała, czerwona glina, tak twarda,
że nie można było nawet wbić w nią motyki. Właściwie wszystkie grunty dookoła były
w podobnym stanie. Ludzie uprawiali ziemniaki dopóki ziemia nie przestawała rodzić,
a następnie porzucali pola. Można powiedzieć, że zanim zacząłem uprawiać tu cytrusy
i warzywa, pomogłem odtworzyć zasobność gleby.
Opowiem wam teraz jak to się odbyło:
Tuż po Drugiej Wojnie Światowej nastała moda na głębokie, mechaniczne uprawy ogrodów cytrusowych. Kopano też głębokie doły i wrzucano w nie materię organiczną.
Po powrocie z ośrodka badawczego próbowałem robić to samo w swoim sadzie, lecz po kilku latach doszedłem do wniosku, że metoda ta jest nie tylko wyczerpująca fizycznie,
ale odnośnie wzbogacania gruntu jest praktycznie bezużyteczna.
Na początku zakopywałem trawy i paprocie, które znosiłem ze wzgórz. Ściąganie codziennie po 90 funtów 9ponad 40kilogramów) zielonej masy i więcej, było nie lada zadaniem,
a po 2, 3 latach, na skutek tego nawożenia wytworzyła się cienka warstwa humusu. Wgłębienia, jakie zostały po zakopywaniu trawy pozostały otwartymi dołami.
Następnie próbowałem zakopywać gałęzie. Wydaje się, że słoma jest najlepszym składnikiem dla budowy gleby, ale w momencie kiedy już pewna jej warstewka została zbudowana, to lepsze są drobne gałęzie. Dobrze jest jeśli te gałęzie z drzew są w bliskim zasięgu, ale dla kogoś, kto nie ma takich drzew w pobliżu, dobrze jest hodować je specjalnie w tym celu.
W moim sadzie pomiędzy cytrusami rosną również sosny i cedry, kilka grusz, brzoskwinie, japońskie wiśnie, a także inne lokalne gatunki.
Jednym z najbardziej interesujących drzew, chociaż nie jest to gatunek lokalny, jest akacja. Drzewo to jest twarde, kwiaty przyciągają pszczoły, a liście są dobre na paszę. Akacje odstraszają szkodliwe owady w sadzie, tworzą osłonę przeciw wiatrom, a bakterie rhizobium żyjące w ich korzeniach dostarczają azotu do gruntu.
Drzewa te zostały przywiezione do Japonii z Australii jakiś czas temu i wyrastają szybciej
od innych drzew które widziałem w swoim życiu. W ciągu kilku miesięcy od posadzenia wypuszczają głęboko korzenie, a po 6, 7 latach osiągają już wysokość słupów telegraficznych. 6 - 10 drzew wystarczy na jednym akrze gruntu, aby zapewnić odpowiednią dawkę azotu.
Do pokrycia uzyskanej warstwy humusu zastosowałem mieszankę białej koniczyny oraz lucernę. Zajęło kilka lat zanim rośliny te się rozprzestrzeniły, aż w końcu pokryły wzgórza mojego sadu.
Posiałem też japońską białą rzodkiew. Korzenie tego silnego warzywa penetrują głęboko ziemię dostarczając organicznych substancji i otwierając kanały dla cyrkulacji powietrza
i wody. Łatwo same się wysiewają, tak, że po jednokrotnym wysianiu można się nimi więcej nie zajmować.
W chwili kiedy gleba staje się bogatsza, zaczynają wyrastać różne chwasty.
Po 7, 8 latach koniczyna praktycznie zanikła wśród różnych chwastów, tak, że pod koniec każdego lata ścinam kosą chwasty i wsiewam nasiona koniczyny.
W rezultacie tych działań, po 25 latach gleba w moich ogrodach stała się ciemna i bogata
w życie, choć na początku była tylko twardą, czerwoną gliną.
Poprzez stosowanie zielonego nawożenia, nasadzania akacji, można doskonale poprawić jakość gruntu w sadzie i uniknąć mechanicznej oraz chemicznej kultywacji.
Moje sady otoczone akacjami dającymi osłonę od wiatru, z cytrusami w środku i zielonym pokryciem gruntu praktycznie rozwijają się same i zapewniając też odpowiednie zbiory.