Keynesizm, system poglądów ekonomicznych, zaliczany do kierunku subiektywistycznego, którego twórcą był J.M. Keynes, a kontynuatorami - m.in. R.F. Kahn, R.F. Harrod, J. V. Robinson, E.D. Domar, N. Kaldor i J.E. Meade.
Punktem wyjœcia tych poglądów jest stwierdzenie, że ogólny poziom produkcji, zatrudnienia i dochodów uzależniony jest od inwestycji. Mechanizm rynkowy nie zapewnia jednak automatycznie takiego poziomu inwestycji, który gwarantowałby pełne zatrudnienie wszystkich czynników wytwórczych, a dzięki temu maksymalny produkt społeczny. Niezbędna jest więc ingerencja państwa, polegająca na pobudzaniu popytu globalnego, w tym również inwestycyjnego (interwencjonizm państwowy).
Instrumentami tej interwencji są: polityka pieniężna, polityka fiskalna, a także bezpoœrednie oddziaływanie państwa na proces inwestycji, poprzez podejmowanie inwestycji publicznych.
Krytycy keynesizmu wytknęli mu szereg niedostatków i błędów. Do głównych zaliczyć należy pominięcie analizy monopolu, przyjęcie krótkiego horyzontu czasowego analizy, pominięcie zagadnienia rzeczowej struktury inwestycji, skoncentrowanie się tylko na popytowej stronie inwestycji, a nieuwzględnianie strony podażowej.
Neokeynesizm, nurt współczesnych poglądów ekonomicznych łączący tradycyjną analizę keynesistowską (Keynesizm) z elementami monetaryzmu (zwłaszcza w perspektywie długookresowej). Jego najwybitniejszymi przedstawicielami są: J.E. Meade, J. Hicks i J. Tobin (wszyscy są laureatami Nagrody Nobla).
Rozróżniając produkcję potencjalną (przy pełnym wykorzystaniu czynników wytwórczych) i realną (z reguły niższą) neokeynesiœci są zwolennikami aktywnej polityki stabilizacyjnej państwa w krótkich okresach, zmierzającej do zapewnienia równowagi przy pełnym wykorzystaniu czynników wytwórczych (przeciwdziałanie cyklom gospodarczym). Pozwala to ich zdaniem skrócić okres, w którym gospodarka samoczynnie (poprzez działanie mechanizmu rynkowego) powróciłaby do równowagi, i zmniejszyć straty wynikające z niższej produkcji realnej.
W długim okresie natomiast uznają słusznoœć poglądów monetarystycznych o koniecznoœci ograniczenia tempa wzrostu podaży pieniądza w celu przeciwdziałania inflacji oraz znaczenie polityki podażowej dla pobudzenia trwałego wzrostu gospodarczego.