Ogólna charakterystyka mitologii greckiej

Najważniejszą cechą mitologii greckiej jest jej politeizm (gr. polys - liczny, theos - bóg). W przeciwieństwie do Biblii, w której wyznaje się wiarę w jednego Boga, religia Greków uznawała istnienie wielu bogów, którym przypisywano określone funkcje i atrybuty. Greccy bogowie podlegali w mitach antropomorfizacji, czyli przypisywano im ludzkie cechy, zachowania i uczucia. Starożytni Grecy stworzyli Bogów na własne podobieństwo. Mimo nieśmiertelności i ponadnaturalnych mocy oraz właściwości bóstwa mitologiczne posiadały ludzkie wady i słabości. Włączały się w ludzkie spory i przy okazji toczyły rozgrywki między sobą. Ich kontakty z ludźmi miały często charakter bardzo intymny. Ze związków Bogów z ziemskimi kobietami rodzili się herosi, półludzie, półbogowie, którzy stawali się bohaterami kolejnych mitów. Praktycznie każde zjawisko przyrody oraz elementy otaczającej natury miały swoje bóstwa, którym składano cześć. Wśród greckich Bogów istniała hierarchia ważności. W mitach odbijały się również ówczesne wydarzenia historyczne oraz stosunki społeczne. Prawda historyczna obrastała jednak legendą, więc z perspektywy czasu trudno odróżnić fakty od zmyślenia (przykładem może być tutaj wojna trojańska). W mitologii greckiej, która odzwierciedlała życie i świadomość ludzi tamtego okresu, odnaleźć można jednak wiele elementów wspólnych z mitologiami i religiami innych kultur. Mity o powstaniu świata mają podobny charakter w kulturze babilońskiej, sumeryjskiej i greckiej. Epoka mitów w Grecji kończy się w zasadzie około XI w. p. n. e., po zbrojnej napaści Dorów.