STRUKTURA - układ, budowa, organizacja wewnętrzna, konstrukcja. Sam termin wywodzi się z dziewiętnastowiecznych teorii organizmów. Na przełomie wieków XIX i XX oraz na początku XX pojawił się on również między innymi u filozofa niemieckiego Wilhelma Diltheya („struktura psychiczna”, w psychoanalizie Sigmunda Freuda („struktura nieświadomości”), a nieco później także w fenomenologii literatury Romana Ingardena („struktura dzieła literackiego”). Struktura znaczyła tu jednak tyle co układ, topografia, rozmieszczenie poziomów lub obszarów - nie miała więc jeszcze tak ścisłego i konkretnego znaczenia, jakie nadali temu terminowi strukturaliści prascy i francuscy. Warto też pamiętać, że „ojciec” strukturalizmu - Ferdinand de Saussure - w ogóle nie posługiwał się pojęciem „struktury” (Georges Mounin nazwał go nawet „le strukturaliste sans le savoir” - „strukturalistą nieświadomym”. Jednakże de Saussure'owskie ujęcie języka jako systemu pokrywało się dokładnie z tym, co należało rozumieć pod pojęciem struktury, w takiej formie, w jakiej pojawiło się ono na gruncie strukturalizmu, i dlatego ostatecznie ten właśnie termin przyjął się, dając nazwę całemu kierunkowi. Kategoria „struktury” upowszechniła się dopiero po 1929 roku (I Międzynarodowy Kongres językoznawców w Pradze) w wyrażeniu „struktura danego systemu” - a więc jako określenie dotyczące wewnętrznej organizacji systemu języka. Wówczas to za strukturę zaczęto uważać określony układ elementów, powiązanych bardzo ścisłymi wewnętrznymi zależnościami. Najpełniejsze ujęcie terminu zaproponował jednak filozof, psycholog-strukturalista szwajcarski Jean Piaget w 1968 roku. Koncepcja Piageta wyróżniała następujące właściwości struktury:
Całościowość - struktura nie jest sumą składników, ale całością o określonej, bardzo spójnej (systemowej) organizacji wewnętrznej - każdy element funkcjonuje w ścisłych zależnościach od innych elementów, istnieje priorytet całości nad częściami.
Przekształcenia - struktura jest dynamiczna, zdolna do wewnętrznych procesów transformacyjnych (na przykład język jest zdolny do przekształcenia podstawowych typów zdań w nieskończoną liczbę owych wypowiedzeń, utrzymując ten proces w ramach własnej organizacji systemowej).
Samosterowność i zamknięcie - struktura nie odwołuje się do niczego poza sobą, aby usprawiedliwić własne procedury transformacyjne (na przykład podczas badania języka nie potrzeby odwoływania się do rzeczywistości pozajęzykowej, ale jedynie do wewnętrznego systemu relacji i pojęć).
Funkcjonalizm - każdy element pełni określoną funkcję w strukturze i ze względu na te funkcję jest badany lub opisywany.
Prawidłowości i homologie - na podstawie struktur niższego rzędu możemy określić prawa rządzące strukturami wyższego rzędu (tak zwane hipotezy homologiczne). Tak więc w kategoriach strukturalnych można mówić zarówno o języku (systemie), jak i na przykład o tradycji literackiej czy o pojedynczym utworze.