Etyka - 09.05.2010
Gdy chodzi o strajki to zasada przyjmuje, że prawo do strajkowania powinno być gwarantowane przez prawo stanowione, w żadnym razie strajki nie mogą być zakazane prawnie z wyjątkiem bardzo określonych zawodów dla których prawo stanowione wyraża szczególne możliwości protestu. Wedle autora encyklik strajk jest ostatecznym środkiem dochodzenia do swoich racji, dlatego powinni razem z właścicielami czy właścicielem najpierw organizować i prowadzić negocjacje w rezultacie których osiągnęliby konsensus (czyli porozumienie stron w którym każdy rezygnuje z części swych żądań dla utrzymania przedsiębiorstwa, możliwych zysków oraz miejsc pracy. Zazwyczaj porozumienie takie doprowadza do obniżenia żądań płacowych albo podwyższenia płac o ile to jest możliwe). Strajk bowiem w każdym przypadku przynosi negatywne skutki materialne (gospodarcze) oraz skutki etyczne, które w większości przypadków gdy osoby uczestniczące w strajku bądź po stronie właścicieli posiadają rodziny to powstają w środowisku rodzinnym głęboko negatywne odczucia etyczne. Gdy jednak negocjacje są niemożliwe lub zawarcie konsensusu jest niemożliwe to za zgodą większości pracowników bez żadnego nacisku ze strony organizatorów pracownicy mają prawo ogłosić strajk- z wyjątkiem tych pracowników którzy są odpowiedzialni za realizację wartości dobra wspólnego tzn. nie mogą strajkować pracownicy odpowiedzialni za utrzymanie pokoju społecznego, pracownicy odpowiedzialni za utrzymywanie sprawiedliwości oraz pracownicy tzw. służby zdrowia, dlatego że zdrowie i życie ludzkie to wartości dobra wspólnego. Pracownicy nie powinni również strajkować jeśli realizują (wytwarzają) jakieś dobro ważne dla środowiska lokalnego np. pracownicy publicznego transportu czy pracownicy zajmujący się handlem bezpośrednio obsługujący konsumpcje.
Zasada „pierwszeństwa pracy nad kapitałem”- autor przedstawił tę zasadę najszerzej w Laborem exercens pisząc, że gdy praca jest wartością dla życia każdego człowieka dzięki której w sensie podmiotowym rozwija swoje dyspozycje intelektualne oraz fizyczne to oczywistym jest iż praca znajduje się przed kapitałem, praca jako wartość etyczna i materialna zarazem. Zasada oznacza, że państwo powinno prowadzić taką politykę gospodarczą, która sprzyja poszerzaniu miejsc pracy dla ludzi, która sprzyja przez preferencje kredytowe tworzeniu inwestycji dla zatrudniania ludzi. Państwo powinno również prowadzić odpowiednią politykę podatkową która sprzyja tworzeniu inwestycji a później powinna sprzyjać przez jakiś okres gdy inwestycja nie przynosi jeszcze spodziewanych zysków (m.in. w celu utrzymania sprawiedliwej płacy w danym zakładzie); zasada oznacza że każda inwestycja dla poszerzania miejsc pracy dla ludzi jest decyzją nie tylko ekonomiczną lecz również (w każdym przypadku) etyczną. Umożliwia bowiem praca i sprawiedliwa płaca godne życie ludziom.
Zasada dotycząca zysku, którą Jan Paweł II przedstawił po raz pierwszy w etyce katolickiej, pisał we wspomnianej encyklice, że zysk „jest wyznacznikiem powodzenia przedsiębiorstwa” pod warunkiem że osiągany jest przy utrzymaniu sprawiedliwej płacy oraz etycznych i racjonalnych organizacyjnych zasad pracy, a także pod warunkiem że wytwory bądź usługi sprzedawane są po „słusznej cenie”, która przynosi zysk, ale bez uszczerbku dla klientów, a to oznacza że ceny muszą być ściśle skalkulowane wg kosztów wraz z odpowiednim zyskiem, lecz bez tendencji do osiągnięcia nieuzasadnionego zysku ( w sytuacji gdy na rynku brakuje jakiegoś towaru to zawsze pojawiają się ceny zawyżone których etycznie i ekonomicznie nie można akceptować).
Zasada dotycząca sprawiedliwej płacy - jak wiadomo Jan Paweł II pisał że sprawiedliwa płaca za pracę jest kryterium sprawiedliwego ustroju społecznego, jest „sprawdzianem dla etycznych relacji między właścicielami z pracownikami”, głosił zatem że sprawiedliwa (słuszna) płaca to taka gdy jedna osoba z rodziny u jednego pracodawcy otrzymuje płacę pozwalającą na utrzymanie rodziny, kształcenie dzieci, opłacenie uczestnictwa w kulturze i rekreacji, a później płaca taka powinna umożliwiać „oszczędzanie na spokojną starość”.
Zasada dotycząca konsumpcji i tzw. konsumizmu. Głosił, że konsumpcja polega na zaspakajaniu rozwijających się naturalnych potrzeb człowieka. Natomiast jeśli chodzi o konsumpcję to autor encyklik radykalnie krytykował takie nastawienie ludzi którzy kształtują tzw. zachcianki, które nie należą do naturalnych potrzeb człowieka oraz rozwija się produkcja i usługi nakierowane na zaspokojenie zachcianek- takie pragnienia konsumenckie oraz produkcja są naganne.