Zacierają się granice między NORMĄ i PATOLOGIĄ norma i patologia, będące wyrazem zmienionego rozumienia rzeczywistości, co implikuje liczne objawy psychopatologiczne.
Norma w psychologii i psychiatrii to konstrukt naukowy wyznaczający granice zachowań normalnych człowieka.
Nie jest jednoznaczna i nie określa jasno jakie zachowania są PATOLOGICZNE
Ze względu na znaczną szkodliwość społeczną i wartość stygmatyzującej diagnozy stygmatyzująca diagnozy psychologicznej i psychiatrycznej określenie, że dane zachowanie jest "nienormalne" wymaga nie tylko fachowej wiedzy, ale także świadomości następstw takiej diagnozy.
Czy dane zachowanie jest normalne ocenia się w odniesieniu do następujących wyznaczników:
• NORMA STATYSTYCZNA - za normalne uważa się to, co częste,
najbardziej powszechne w danej populacji.
Norma taka wynika z pomiaru danej występowania cechy - częstość występowania jest najczęściej zgodna z rozkładem normalnym krzywej dzwonowej Gaussa (np. norma stabilności emocjonalnej w kulturze zachodniej).
. NORMA SPOŁECZNO - NORMATYWNA (kulturowa) - analizuje się zachowanie jednostki pod kątem przystosowania do norm i wartości ogólnie przyjętych w danym społeczeństwie i kulturze.
Poziomy przystosowania:
Zachowanie i styl życia jednostki przeciętne, tzn. charakterystyczne dla
norm zachowania powszechnego.
Spełnianie wyraźnie określonych powinności w społeczeństwie.
. NORMA PRZYSTOSOWAWCZA - za j ednostkę prawidłowo funkcjonującą uważa się osobę przystosowaną do grupy społecznej, o satysfakcjonujących relacjach z innymi i samorealizuiacą się.
Jednostka dobrze przystosowana jest:
plastyczna w myśleniu,
krytyczna wobec siebie,
aktywna w rozwiązywaniu swoich problemów.
NORMA TEORETYCZNA - stosowana gdy stan jednostki odnosi się do ogólnie przyjętych prawidłowości lub twierdzeń fizjologicznej lub psychologicznej działalności człowieka.