1.W trakcie resuscytacji krążenia krwi powstaje na skutek:

1. ściskania serca poprzez nacisk na klatkę piersiową

2. wypychania krwi z klatki piersiowej poprzez podwyższenie ciśnienia śródpiersiowego. Krążenie powstaje przez zapadanie się żył i przy zachowaniu drożności tętnic

3. nacisku na mięsień sercowy przepony pobudzanego do skurczów ruchami klatki piersiowej

4. wyzwalaniu czynności elektrycznej w masowanym sercu

2. Przy podejrzeniu obecności ciała obcego w drogach oddechowych powodującego niewydolność oddechową stosujemy:

1. manewr Heimlicha ale tylko u przytomnego pacjenta

2. u wszystkich poszkodowanych palcem lub kleszczykami próbujemy „na ślepo” uzyskać drożność

3. 5-krotny ucisk okolicy nadbrzusza imitujący kaszel w pozycji leżącej u osób nieprzytomnych lub w pozycji stojącej lub siedzącej u przytomnych po wcześniejszym uderzeniu 5 razy w okolicę międzyłopatkową

4. Bronchoskopię

3. Wielkość rzutu serca przy najlepiej prowadzonej reanimacji wynosi:

1. 100%

2. 50%

3. 30%

4. 10%

4. Pierwszą czynnością ratownika przy udzielaniu pomocy jest:

1. Zapewnienie sobie i poszkodowanemu bezpieczeństwa

2. Jak najwcześniejsze wdrożenie zasad resuscytacji krążeniowo-oddechowej

3. Uzyskanie pewnego dostępu żylnego

4. Zabezpieczeniu odcinka szyjnego kręgosłupa

5. Czas potrzebny do stwierdzenia braku tętna wynosi:

1. co najmniej 10 sek.

2. 5 sek. przy kontroli na tętnicy szyjnej i udowej

3. od 5 do nie więcej niż 10 sek. poza przypadkami hipotermi

4. minimum 30 sekund co pozwala w 95% rozpoznać NZK

6. Objętość oddechu wdmuchiwanego do płuc osoby reanimowanej wynosi:

1. 400-500 ml, do widocznego uniesienia się klatki piersiowej

2. 800-1200 ml

3. 15 ml/kg

4. maksymalnie dużo aby uzyskać jak najlepszy efekt

7. Pojedyńczy wdech przy resuscytacji powinien trwać:

1. poniżej 1 sek.

2. 1,5-2 sek. przy stosunku wdech/wydech jak 1 : 1

3. Tak krótko aby zdążyć pomiędzy uciśnięciami mostka

4. Nie ma znaczenia

8. Częstość uciśnięć mostka przy resuscytacji wynosi:

1. 72/min

2. 100/min. lub efektywnie (uwzględniając przerwy na wentylację) ok. 60/min

3. Od 60 do 140/min. w zależności od wieku

4. Z największą szybkością nie powodującą wyczerpania sił ratownika

9. Zawsze głośno wzywamy pomocy a oddalamy się dla wezwania pomocy :

1. natychmiast po stwierdzeniu obecności osoby nieprzytomnej

2. Po przywróceniu krążenia i oddechania

3. Po wykonaniu jednominutowej resuscytacji u osób z podejrzeniem pierwotnej niewydolności oddechowej (osoby młode, ofiary urazów, zadławień, utopień), lub próbie udrożnienia u reszty

4. Przy nieefektywnej reanimacji gdy ratownik z braku sił nie może kontynuować swojego postępowania

10. Pozycję bezpieczną ustaloną stosujemy:

1. Wyjątkowo ze względu na możliwy uraz kręgosłupa

2. Tylko u osób pijanych i wymiotujących

3. nie stosujemy gdyż jest to przestarzały sposób

4. u każdej osoby nieprzytomnej oddychającej spontanicznie zagrożonej niedrożnością dróg oddechowych

11. U pacjenta monitorowanego i przytomnego w momencie stwierdzenia na monitorze EKG zaburzeń rytmu powodujących niewydolność hemodynamiczną skutecznym początkowym postępowaniem może być:

1. Natychmiastowe podłączenie stymulacji przezskórnej

2. Założenie elektrody endokawitarnej

3. Kaszel

4. Szybkie postępowanie reanimacyjne

12. Kontrolę stanu przytomności wykonujemy przez:

1. stymulację bólową naciskając wrażliwe miejsca

2. uderzając po twarzy lub polewamy zimną wodą

3. potrząsanie ramieniem i pytaniem „czy Pan/Pani dobrze się czuje”

4. badanie odruchu oczno-mózgowego (głowa lalki), przedsionkowego (reakcja na zimną wodę na błonie bębenkowej), odruchu rogówkowego, reakcji źrenic na światło

13. Udrożnienie dróg oddechowych wykonujemy przez

1. odchylenie głowy przez nacisk na czoło i jednoczesne uniesienie żuchwy drugą ręką nie zmieniając pozycji pacjenta. Przy braku drożności to samo po przewróceniu na wznak, ale u osób z podejrzeniem urazu kręgosłupa bez odchylania głowy

2. Wykonanie chwytu Eschmarch II

3. Założenie rurki ustno-gardłowej, nosowo-gardłowej lub zaintubowanie

4. Każdy skuteczny sposób z powyższymi włącznie

14. U pacjenta z niewydolnością oddechową lub urazem czaszkowo-mózgowym i podejrzeniem urazu kręgosłupa szyjnego:

1. nie wykonujemy intubacji w wyjątkowych wypadkach techniką „na ślepo”

2. intubujemy po zabezpieczeniu kołnierzem Szanca

3. intbujemy stosując wyciąg w osi i ręczną stabilizację kręgosłupa

4. najbezpieczniejszym sposobem przywrócenia wydolności oddechowej jest konikotomia

15. Kontrolę oddychania wykonujemy przez:

1. 10 sekundowe oglądanie, wyczuwanie ruchów klatki piersiowej i wysłuchiwanie szmerów oddechowych

2. sprawdzanie powrotu żylnego na płytce paznokciowej

3. przykładanie zimnego lusterka do ust

4. zabarwienie skóry i śluzówek

16. Jeżeli po kontroli i udrożnieniu dróg oddechowych stwierdzamy u pacjenta bezdech:

1. sprawdzamy obecność tętna i prowadzimy resuscytację

2. prowadzimy wentylację 8-12/min.

3. po wyjęciu z ust widocznych ciał obcych spokojnie wentylujemy 2 razy

4. stosujemy stymulację oddechową sposobem Silvestra lub Nielsena

17. Jeżeli 5-krotna próba wentylacji (10 oddechów) skończyła się niepowodzeniem to:

1. uznajemy pacjenta za niezdolnego do życia i zaprzestajemy reanimacji

2. szukamy w ciągu 10 sekund jakichkolwiek oznak istnienia krążenia krwi (jakiekolwiek ruchy, połykanie, oddychanie, tętno), a przy ich braku lub wątpliwościach, prowadzimy kompletną resuscytację

3. Przy obecnych objawach krążenia dokładnie udrażniamy drogi oddechowe i wentylujemy do powrotu samoistnego oddechu

4. Odpowiedź b i c prawidłowa

18. Prawidłowy masaż serca to:

1. ucisk 2-3 cm 72/min bez przerwy na wentylację

2. ucisk 3-5 cm z częstością zależna od wieku i stosunku nacisk/zwolnienie 1:2

3. ucisk na 4-5 cm 100/min stosunek ucisku do zwolnienia 1:1

4. maksymalnie silny ucisk do pojawienia się zapisu EKG i fali tętna na obwodzie

19. Prawidłowy stosunek wentylacji do masażu to:

1. 100 uciśnięć na minutę i 8-12 oddechów na minutę

2. 10 uciśnięć na 2 oddechy dla 1 ratownika i 5 uciśnięć na 2 oddechy dla dwóch ratowników

3. Nie ma znaczenia bo równoczesne uciskanie klatki piersiowej i oddychanie poprawia rzut serca o 148%

4. 15 uciśnięć na 2 oddechy dla 1 ratownika i 5 uciśnięć na 1 oddech dla dwóch ratowników

20. Reanimację prowadzimy:

1. u osób potencjalnie zdolnych do życia

2. do przybycia osób udzielających kwalifikowanych zabiegów reanimacyjnych

3. do powrotu czynności życiowych lub całkowitego wyczerpania ratownika

4. wszystkie odpowiedzi prawidłowe

---