Holzer: Demografia roz 4-6
4. Liczba i rozmieszczenie ludno艣ci
- Spisy ludno艣ci nie obj臋艂y jeszcze ca艂ego 艣wiata, wi臋c dla niekt贸rych miejsc na ziemi trzeba szacowa膰 liczb臋 ludno艣ci.
- wsp贸艂czynnik g臋sto艣ci zaludnienia: liczba ludno艣ci梅powierzchnia przez nich zamieszkana. Nale偶y rozr贸偶nia膰 typy powierzchni w danym kraju, bo powstaj膮 nie艣cis艂o艣ci, jak np. w Egipcie, gdzie g臋sto艣膰 zaludnienia to teoretycznie 63osoby na km虏przy czym wiadomo, 偶e ludno艣膰 zamieszkuje g艂贸wnie dolin臋 Nilu, a na Saharze prawie nikt nie mieszka, wi臋c g臋sto艣膰 zaludnienia w dolinie Nilu to ju偶 500os. na km虏. Tylko 2.5% kraju to ziemie uprawne, wi臋c na 1 km虏 ziemi uprawnej przypada a偶 2635 os贸b.
- Badaj膮c rozmieszczenie ludno艣ci wyznacza si臋 3 typy obszar贸w: 1. g艂贸wne obszary koncentracji ludn. np. Europa, Azja, 2. szczeg贸lne typy koncentracji np. zag艂臋bie Ruhry, 3. niezamieszkane lub o bardzo ma艂ej koncentracji np. Sahara.
- Czynniki determinuj膮ce zag臋szczenie ludno艣ci: 1. przyrodnicze: klimat, gleba, kszta艂t terenu, zasoby naturalne. 2. Spo艂eczno - ekonomiczne: rozw贸j techniki, polityka pa艅stwa, formy organizacji spo艂ecznej. 3. demograficzne: rodno艣膰, umieralno艣膰, migracje.
- grupa pierwsza czynnik贸w jest obecnie eliminowana dzi臋ki rozwojowi techniki, np. fabryki cz臋艣ciej buduje si臋 tam, gdzie jest si艂a robocza, a nie surowiec, bo surowiec 艂atwiej przetransportowa膰.
- najcz臋艣ciej stosowane charakterystyki rozmieszczenia ludno艣ci to krzywa Lorenza i wsp贸艂czynniki g臋sto艣ci zaludnienia.
- metoda 艣rodkowego punktu: nanosi si臋 liczb臋 ludno艣ci dla np. poszczeg贸lnych gmin na map臋 Polski. Nast臋pnie jedna z metod polega na narysowaniu dw贸ch linii pn-pd i wsch-zach, kt贸re podziel膮 kraj na 4 cz臋艣ci o r贸wnej liczbie ludno艣ci. Punkt ich przeci臋cia to centroid.
Nie ma jeszcze dobrej metody do wyznaczenia tego punktu mediany. W tym miejscu tekstu pojawiaj膮 si臋 wzory, jak obliczy膰 centroid, podejrzewam, 偶e nie musimy zna膰 ich na pami臋膰, wi臋c pomijam ten fragment.
- uwa偶a si臋, 偶e na pocz膮tku naszej ery ludno艣膰 wynios艂a 300mln, a 1mld wynios艂a w 1800.
- przyjmuje si臋 szacunek A. Carr-Saundersa dla lat 1650-1900 oraz ONZ od 1950r.
- 1650-1850 podwaja si臋 liczba ludno艣ci. 1850-1950 znowu podwaja si臋 liczba ludno艣ci. Liczba z 1950 podwaja si臋 ju偶 w ci膮gu 38 lat. W 1990 ludno艣膰 wynios艂a 5.3 mld, w 2002 - 6mld. Wp艂ywa na to g艂贸wnie zmniejszenie umieralno艣ci. S膮 3 scenariusze ONZ
scenariusz |
2050 |
2150 |
niski przyrost |
7.3 mld |
3.2 mld |
艣redni (najbardziej prawdopodobny) |
-- |
9.7 mld |
wysoki (nie spada przyrost w Afryce i Azji) |
-- |
24.8 mld |
- liczby ze scenariusz z roku na rok si臋 zmniejszaj膮, bo spada przyrost naturalny na 艣wiecie.
- w 2po艂 XIX wieku istotny wp艂yw na ludno艣膰 Ameryki pn, Australii i Oceanii mia艂y migracje
- ONZ dzieli kraje wg pr臋dko艣ci przyrostu ludno艣ci, kraje mniej rozwini臋te maj膮 wi臋kszy przyrost.
- Tylko 30% l膮du jest stale zamieszkanych, a 75% ludno艣ci mieszka w Azji, Europie wsch. i Ameryce pn.
- po rozpadzie ZSRR wlicza si臋 ludno艣膰 Rosji do Europy, co wp艂ywa na dane
- Najbardziej zaludnione regiony to: 1. Chiny, Korea, Japonia, Filipiny, Indonezja. 2. Dolina Gangesu, Indie, Cejlon. 3. Europa bez rzadko zamieszka艂ej po艂nocy. 4. P贸艂nocno-wsch. cz臋艣膰 USA. R贸wnie偶 koncentracje ludno艣ci wyst臋puj膮 w deltach Nilu i Nigru.
- koncentracje ludno艣ci w obszarach miejskich.
- Najludniejsze kraje: Chiny, Indie, USA, Indonezja.
- Ludno艣膰 Polski: szacunek Belocha (1600r. ok. 13mln os贸b). Generalnie: zwi臋ksza艂a si臋 liczba ludno艣ci i r贸s艂 wsp贸艂czynnik g臋sto艣ci zaludnienia. Za granic膮 w latach 1990s znajdowa艂o si臋 ok. 12 mln Polak贸w, najwi臋cej w USA i Niemczech.
- przyjmuje si臋, 偶e spisy ludno艣ci s膮 dok艂adniejsze od szacunk贸w.
- Bilanse ludno艣ci GUS zawieraj膮: stany ludno艣ci w badany okresie, urodzenia i zgony, salda migracji wewn臋trznych i zewn臋trznych i saldo zmian administracyjnych.
- w ci膮gu ostatniego p贸艂wiecza, liczba ludno艣ci w Polsce wzros艂a o 62%, potroi艂a si臋 liczba ludno艣ci w miastach (mimo, 偶e na wsi rodzi艂o si臋 wi臋cej dzieci, spowodowa艂y to migracje typu wie艣-miasto)
- Urbanizacja: proces spo艂eczno-ekonomicznej integracji ludno艣ci w miastach i rozprzestrzenianie si臋 miejskiego stylu 偶ycia.
- urbanizacja dzi臋ki rozwojowi przemys艂u. Wsp贸艂cze艣nie rozw贸j du偶ych miast, zespo艂贸w metropolitarnych, aglomeracji i konurbacji.
- zwi臋ksza si臋 ludno艣膰 miast, bo: migracje wie艣-miasto, w艂膮czanie obszar贸w wiejskich do miast, przyrost naturalny.
- Najwi臋ksza aglomeracje: Tokio, Meksyk, Bombaj,Lagos.
5. Struktura wg wieku, p艂ci i stanu cywilnego
- zn贸w wsp贸艂czynniki feminizacji i maskulinizacji
- teoria Fogelsona, 偶e tylko dane z Ameryki, Australii I Europy obrazuj膮 zmian臋 struktury demograficznej, w Azji i Afryce obrazuj膮 zmiany system贸w szacunku.
- przewaga liczebna m臋偶czyzn w krajach pozaeuropejskich spowodowana nisk膮 pozycj膮 kobiet i ich wczesnym macierzy艅stwem. Tak偶e pomija si臋 cz臋sto kobiety w spisach, jako te mniej wa偶ne.
- w wi臋kszo艣ci kraj贸w wi臋cej kobiet, szczeg贸lnie w miastach, bo kobiety tam 艂atwiej znajduj膮 prac臋 w sektorze us艂ug.
- Piramidy ludno艣ci Sundbarga
- Analiza piramidy wieku dla Polski (nie rozpisuj臋 si臋, bo to wszystko m贸wi艂a Slany)
- mierniki struktury ludno艣ci w przedstawiaj膮ce % ludno艣ci w poszczeg贸lnych grupach wieku.
-mediana wieku (w Polsce tendencja rosn膮ca, 1950-25.9, 2000-35.4)
- 3 etapy analizy zmian struktury: 1. zmiany w wieku dzieci臋cym (problem miejsc w 偶艂obkach, szko艂ach) 2. analiza struktury wieku produkcyjnego i rozrodczego ( w 5cio letnich grupach wiekowych) 3. zmiany w grupie starszej - 60 i wi臋cej. Na podstawie tych podzia艂贸w opracowuje si臋 wsp贸艂czynniki (te same, kt贸re s膮 w tek艣cie Czarkowskiej, Kluzowej i Slany)
- wiek emerytalny jest inny dla kobiet i dla m臋偶czyzn (60 i 65 lat)
- zachodzi proces starzenia si臋 ludno艣ci
- mierniki staro艣ci i m艂odo艣ci
- struktura wed艂ug stanu cywilnego, 艣luby konkordatowe.
- we wszystkich grupach wieku wi臋cej 偶onatych m臋偶czyzn ni偶 m臋偶atek
- ro艣nie liczba urodze艅 pozama艂偶e艅skich, w Polsce w 2000r to 6%, podczas gdy w Skandynawii prawie 50%.
- rozr贸偶nienie mi臋dzy stanem cywilnym prawnym i faktycznym
6. Cechy spo艂eczno - zawodowe i zatrudnienie
- 3 藕r贸d艂a utrzymania: rolnicze, pozarolnicze i niezarobkowe.
- powy偶ej 50% zatrudnionych w rolnictwie - kraj s艂abo rozwini臋ty
- Podzia艂 kraj贸w wg stopnia rozwoju w oparciu o % zatrudnienia w poszczeg贸lnych sektorach.
- spada ilo艣膰 os贸b zatrudnionych w rolnictwie
- wa偶ne jest w badaniu poznanie wsp贸艂czynnik贸w okre艣laj膮cych ilo艣膰 os贸b aktywnych zawodowo w stosunku do liczby ludno艣ci og贸艂em, oraz ilo艣ci aktywnych zawodowo kobiet w stosunku do liczby os贸b aktywnych zawodowo og贸艂em.
- badanie stopy bezrobocia jest trudne, bo s膮 r贸偶ne definicje os贸b bezrobotnych. W Polsce w 2000r ok. 16% bezrobotnych.
- wzorzec aktywno艣ci ekonomicznej jest okre艣lany przez wsp贸艂czynniki aktywno艣ci zawodowej dla kobiet i m臋偶czyzn.
- w 2000 roku Polska nale偶y do kraj贸w 艣rednio rozwini臋tych (aktualnie o ile mi wiadomo jest ju偶 kwalifikowana do rozwini臋tych)
- najbardziej charakterystyczny wska藕nik rozwoju: % pracuj膮cych w rolnictwie.
- Osoby pracuj膮ce: 1. w gospodarce uspo艂ecznionej na podstawie stosunku pracy poza rolnictwem i w rolnictwie (sektor publiczny). 2. w nieuspo艂ecznionej, poza rolnictwem i w rolnictwie(dzia艂ki poni偶ej 0.5ha), (sektor prywatny)
- coraz wi臋cej ludno艣ci wiejskiej utrzymuje si臋 ze 藕r贸de艂 innych ni偶 rolnictwo
- robotnicy- ch艂opi, grupa robotnik贸w (g艂贸wne 藕r贸d艂o utrzymania poza rolnictwem), kt贸rzy dodatkowo posiadaj膮 ma艂e gospodarstwo.
- wsp贸艂czynniki: aktywno艣ci zawodowej (aktywni zawodowo 梅liczba ludno艣ci w wieku 15(lub18) lat i wi臋cej), zatrudnienia (pracuj膮ca ludno艣膰 w wieku 15(lub18) lat i wi臋cej 梅 liczba ludno艣ci w tym wieku), bezrobocia (bezrobotni 梅 aktywni zawodowo)
- wska藕niki cz膮stkowe: obliczane dla poszczeg贸lnych grup wieku lub p艂ci.
- wysoka aktywno艣膰 zawodowa ludno艣ci starszej w rolnictwie
- wy偶szy poziom zatrudnienia w rolnictwie ni偶 poza rolnictwem w grupie 35-54
- r贸偶nice w definicji ludno艣ci aktywnej zawodowo (osoby pracuj膮ce+bezrobotne) i pracuj膮cej powoduj膮 r贸偶nice we wsp贸艂czynnikach zatrudnienia (mniejsze od) wsp. Aktywno艣ci zawodowej
- zmniejszy艂a si臋 aktywno艣膰 zawodowa w stosunku do lat 90
- analfabetyzm (ludno艣膰 w wieku powy偶ej 6, 7, 10 lub 15 i wi臋cej lat nie umiej膮ca pisa膰 i czyta膰) i p贸艂analfabetyzm (np. potrafi膮 tylko czyta膰, pisa膰 ju偶 nie). Zmniejszaj膮 si臋 wraz z rozwojem kraju.
- zwi臋ksza si臋 poziom wykszta艂cenia ludno艣ci w Polsce, zwi臋ksza si臋 liczba student贸w.
- wykszta艂cenie ma wp艂yw na p艂odno艣膰 i migracje
- zbiera si臋 informacje o wykszta艂ceniu w spisach ludno艣ci, a tak偶e w bie偶膮cych rejestrach. Info o umiej臋tno艣ci czytania i pisania, tak偶e o ucz臋szczaniu do szk贸艂 i ich typie.
- w krajach wysoko rozwini臋tych dane o umiej臋tno艣ci pisania i czytania s膮 mniej wa偶ne (problem analfabetyzmu jest prawie zerowy), licz膮 si臋 dane o poziomie wykszta艂cenia.
3