monografia nieformalnej grupy wi ziennej EZYTM5IJ4D7KC4WOPZD53MPU77SKXB63H2NKD7Y


Podziały wśród więźniów występują m.in. na tle różnego ustosunkowania się do regulaminu - grupy subkultury z zasady charakteryzują się wrogim stosunkiem do norm regulaminowych, w przeciwieństwie do reszty skazanych.

Większość skazanych chce odbywać karę pozbawienia wolności w spokoju i poczuciu bezpieczeństwa. Atmosfera bezpieczeństwa ma duże znaczenie dla kształtowania się zdrowej opinii społecznej i daje skazanym odwagę do wyrażania swojej aprobaty bądź potępienia dla zachowań współwięźniów.

Każdy skazany musi się zadeklarować czy chce należeć do podkultury więziennej czy też nie. Decyzję tą skazany z reguły podejmuje już w areszcie śledczym i rzutuje ona na cały dalszy przebieg odbywania przezeń kary.

Nazwa „grypserzy” wywodzi się z warszawskiego środowiska więziennego, a dokładniej z więzienia zwanego „Gęsiówką”. Szybko rozpowszechniła się po całym kraju, przy czym największe znaczenie zdobyła w Warszawie, Łodzi i Wrocławiu.

Jednak pierwszą istotną więzienną grupą nieformalną byli nie grypserzy, ale urkowie:

Nazwa ta wyszła z użycia w połowie lat 60-tych, na jej miejscu pojawiło się natomiast określenie „charakterniak”.:

Na przełomie lat 67/68 nazwa ta zanika stając się „bluzganiem” czyli ubliżaniem komuś. W jej miejsce wchodzi z kolei nazwa „git-człowiek” czyli „człowiek w porządku”. Pozostali skazani zaczynają być określani jako „nieludzie

Oprócz ogólnej kategorii „nieludzi” grypsujący wyróżnili także grupę zwaną przez nich „apropracy”. Należeli do niej nie grypsujący o wyższym niż reszta więźniów wykształceniu. Grypserzy wyśmiewali się z nich ponieważ nadużywali oni takich zwrotów jak „a'propos” czy „de facto”, mimo to cieszyli się oni pewnym rodzajem szacunku ponieważ byli grypsującym przydatni.. Dziś nazwa ta jest już nie używana.

Grupa ta posiada pewne charakterystyczne cechy:

Wymóg bezwzględnego przestrzegania zasad czyni wielu skazanych niewolnikami przestępczych reguł postępowania, nakładając na nich dodatkowe, oprócz regulaminowych, ograniczenia.

Wśród grypserów można wyróżnić elitę do której należą osobnicy najbardziej rutynowani i najaktywniejsi. Spośród nich wywodzi się przywódca. Wyrasta on samoczynnie imponując innym swoją aktywnością, siłą, sprytem, doświadczeniem przestępczym. Powinien charakteryzować się pogardą dla tchórzostwa, odpornością na ból i przeciwności losu, nieustępliwością, zaradnością i determinacją oraz obojętnością na cudze cierpienie.

Przywódca reguluje działania grypserów, rozstrzyga sporne kwestie, inicjuje bunt, rzuca „zastawki”, decyduje kogo „posłać w dół”, a kogo wynieść do góry w grupowej hierarchii.

Przywódcy działają na 2 sposoby - albo ostentacyjnie dokonują wielu wykroczeń, albo nie ujawniają swojej roli, kierując grupą z ukrycia.

Utrata przywódcy powoduje najczęściej dezintegrację grupy.

Działania podejmowane przez służbę więzienną, mające ograniczyć wpływ prowodyra w grupie, takie jak jego izolacja w obrębie macierzystego zakładu karnego, są mało skuteczne. Sam fakt obecności na terenie zakładu karnego przywódcy ośmiela działanie grupy, nawet gdy jego bezpośrednie oddziaływanie zostało ograniczone. Często zdarza się, że niektórzy członkowie grupy grypserskiej nigdy nie widzieli osobiście swojego przywódcy i nie rozmawiali z nim, a mimo to wypełniają lojalnie jego polecenia.

Przynależność do grupy grypserskiej jest uwarunkowana posiadaniem pewnych specyficznych cech osobowościowych, przede wszystkim honoru grypserskiego i godności osobistej (rozumianej nieco odmiennie niż zazwyczaj).

Skazany zajmując określone miejsce w strukturze społeczności więziennej:

Normy i wzory zachowań obowiązujące wśród grypserów:

  1. normy określające stosunek grypserów do norm ogólnospołecznych

  2. normy określające stosunek grypserów do administracji

  3. zasada podziału na „ludzi” i „nieludzi”

  4. zasada solidaryzmu grypserskiego

  5. zasada wzmacniania własnego „ja” przestępcy poprzez np. bójki, bunty, tatuaże itp.

  6. zasady regulujące działalność grypsery (gwara, bluzgi, kiciory, zastawki i inne)

Normy posiadają różny stopień ogólności - od najogólniejszych (np. „grypsuj twardo” tzn. w sprawach podkultury bądź nieugięty) do szczegółowych.

Jednym z elementów systemu norm są te dotyczące przestrzegania higieny przez grypserów:

Normy mają regulować zachowania więźniów we wszystkich dziedzinach życia. Charakterystyczne jest to, że grypsujący narzucają swoje normy osobom z poza podkultury.

Normy o znaczeniu podstawowym dla grypsujących to np.: nie kapuj, nie chlej, nie kabluj, nie chlap, nie syp, nie sprzedawaj.

Normy skierowane przeciwko personelowi i „nieludziom”:

W grupie nieformalnej, jaką jest grupa grypserska, wytwarza się poczucie solidarności między członkami. Dlatego krytyka i piętnowanie grupy grypserskiej stwarza poczucie zagrożenia całej grupy dodatkowo ją konsolidując.

Bardzo ważną normą jest solidaryzm grypserski:

  1. bytowy - tzw. „herbatnikowanie się” - polega na prowadzeniu wspólnego gospodarstwa , dzieleniu się wszystkim np.: „wypiską” czy „rakietą” (paczka); skazanego, który nie chce się dzielić wyśmiewa się i dokucza

najwyższą formą solidaryzmu są tzw. „bracia więzienni”, którzy zawierają braterstwo krwi, przyrzekając sobie wzajemną pomoc

  1. przestępczy - jest to wspólne dokonywanie przestępstw na terenie zakładu karnego np.: gwałty, bunty, pobicia; wspólne planowanie przestępstw po wyjściu na wolność; wzajemna demoralizacji

Formy solidaryzmu:

Środki zabezpieczające przestrzeganie norm grypserskich:

Etapy procesu przecwelenia

  1. Krzywości

  1. Skiepszczenie

  1. Wydalenie z grupy grypserskiej

Sposoby przecwelenia:

Sczególnie duży wzrost aktów samoagresji miał miejsce na przełomie lat 60-tych i 70-tych, kiedy z ok. 2500 ich liczba sięgnęła blisko 5 tysięcy. W większości przypadków samoagresja ma charakter instrumentalny tzn. jest skierowana na wymuszenie na administracji jakichś ustępstw czy przywilejów, lub ma sprawić że skazany trafi do szpitala, co polepszy w znaczący sposób jego warunki bytowe.

Rodzaje samoagresji:

  1. Podcięcia - np.: rozcinanie powłok brzusznych, połączone z wsypaniem śmieci do otwartej jamy; sznyty na klatce piersiowej i rękach

  2. Połknięcia ciał obcych - np.: trzonki łyżek, druty, elementy mebli, sprężyny, gwoździe, pałąki, wiader, igły, długopisy, szczoteczki do zębów, termometry i przyrządy lekarskie

  3. Wprowadzanie ciał obcych pod skórę - np.: wbitka w płuca (drut wbity przez skórę do klatki piersiowej), wbitka do czaszki (wbicie gwoździa między 2 półkule muzgu), wbijanie szpilek w gałkę oczną

  4. Zasypki - np.: wprowadzenie pod powiekę roztartego grafitu ołówka lub sproszkowanego szkła

  5. Samozatrucia

  6. Upusty krwi

  7. Inne

Osoby aktywne w „drugim życiu”, to takie których proces wykolejenia rozpoczął się jeszcze w dzieciństwie. Negatywny wpływ środowiska doprowadził do ukształtowania się osobowości posiadającej słabą zdolność do nawiązywania więzi uczuciowych, impulsywną, agresywną, egoistyczną i podatną na sugestie.

Zjawisko „2-go życia „ występuje:

Zjawisko „drugiego życia” ma największy zasięg wśród recydywistów i młodocianych. Rówieśnicy tych ostatnich stanowią dla nich wzór do naśladowania, skutecznie wpływając na ich zachowania. Dorośli wprowadzeni do grupy młodocianych nie stają się jej rzeczywistymi członkami, ale mimo braku akceptacji, utrudniają działanie takiej grupy i wpływają na nią dezintegrująco.

Recydywiści są najtrudniejszym „przedmiotem” resocjalizacji, łatwo adaptują się do warunków zakładu karnego i łączą się w silnie zhierarchizowane grupy nieformalne

„Drugiemu życiu” można zapobiegać poprzez np.:

Bibliografia:

  1. Maciej Szaszkiewicz „Tajemnice grypserki”

  2. Paweł Moczydłowski „Drugie życie więzienia”

  3. „Negatywne przejawy podkultury więziennej - środki i sposoby przeciwdziałania” Centralny Zarząd Zakładów Karnych

  4. „Przegląd Więziennictwa Polskiego” nr 20-21 W-wa 1998

  5. Kodeks Karny Wykonawczy

  6. Regulamin wykonywania kary pozbawienia wolności W-wa 1998

  7. „Polityka” nr 10 z 6 marca 1999

  8. „Polityka” nr 14 z 3 kwietnia 1999

  9. E.Goffman „Charakterystyka instytucji totalnych” (fragment)



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
156 Ustawa o S uzbie Wi ziennej
245 Rozporz dzenie Ministra Sprawiedliwo ci w sprawie sposob w ochrony jednostek organizacyjnych S u
Nieformalne grupy rówieśników
GRUPY NIEFORMALNE REFERAT, Inne
grupy nieformalne w pracy-tekst
Grupy formalne i nieformalne ppt
grupy nieformalne - Subkultury
Grupy nieformalne
Grupy nieformalne wśród młodzieży
Male grupy spoleczne
Sieci bezprzewodowe Wi Fi
Krzyze i monogramy

więcej podobnych podstron