Paweł Wasiel

Św. Paweł Apostoł

Paweł Apostoł urodził się w Tarsie, w Cylicji, w Azji Mniejszej około roku 8 po narodzeniu Chrystusa. Jego rodzina należała do stronnictwa faryzeuszów, a więc do najżarliwszych patriotów i wyznawców religii mojżeszowej. Otrzymał staranne wykształcenie. Po ukończeniu szkół miejscowych, w wieku 20 lat udał się do Palestyny, aby w Jerozolimie "u stóp Gamaliela" pogłębić swą wiedzę. Pana Jezusa zapewne nie znał osobiście. Wiele jednak słyszał o Jego wyznawcach i zaciekle ich nienawidził. Uważał ich za odstępców od wiary mojżeszowej i zdrajców swojego narodu. Dlatego z całą satysfakcją asystował przy kamienowaniu św. Szczepana.
Mając 30 lat udał się do najwyższego kapłana, aby uzyskać listy polecające do gmin żydowskich w Damaszku. Gdy już był pod jego bramami, objawił mu się Chrystus, który poraził go swym światłem i mocą. Powalił go na ziemię i zapytał: "- Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz? - Kto jesteś, Panie? - Jestem Jezus, którego ty prześladujesz". Po tym spotkaniu Szaweł się nawrócił i przyjął nowe imię - Paweł.

Od tego momentu z wroga pierwotnego Kościoła, staje się jego najżarliwszym Apostołem Ochrzczony przez kapłana Ananiasza rozpoczyna służbę dla Ewangelii. Staje się Misjonarzem i Apostołem wielu narodów. Wraz ze swoimi współpracownikami odbył trzy wielkie podróże misyjne. Głosił Dobrą Nowinę prawie w całym, ówczesnym cywilizowanym świecie. Wiele musiał wycierpieć dla Chrystusa i Ewangelii.,. Niesłusznie oskarżony przez Żydów, aresztowany w Jerozolimie, w roku 60, przebywał w Cezarei Palestyńskiej. Następnie odwołał się do cezara jako obywatel rzymski i drogą morską został deportowany do Rzymu. Tu czekał na zakończenie procesu i niechybną śmierć męczeńską w roku 67 przez ścięcie mieczem, w miejscu zwanym AQUAE SALVINAE, za bramą Ostyjską. Ciało męczennika złożono najpierw w posiadłości św. Lucyny. Około roku 284 przeniesiono je do katakumb św. Sebastiana. Na tym miejscu cesarz Konstantyn zbudował kościół, nazwany później Bazyliką św. Pawła za Murami.

Od wczesnych wieków chrześcijanie czcili pamiątkę śmierci św. Pawła i św. Piotra tego samego dnia, tj. 29 czerwca. Św. Paweł pozostawił po sobie bogatą literaturę, bo aż 14 "Listów". Katalogi świętych pod tym imieniem wymieniają 56 świętych i 20 błogosławionych. 146 miejscowości w Polsce nosi nazwę od św. Pawła. Dzień patronalny św. Pawła, świętujemy 29 czerwca, zgodnie z najstarszą tradycją Kościoła.

Łukasz Głąb

Św. Paweł Miki i towarzysze

Dnia 5 lutego 1597 roku w pobliżu Nagasaki ( Japonia ) zostało umę-czonych 26 chrześcijan. Wśród nich znajdował się św. Paweł Miki. Urodzony w zamożnej rodzinie, w wieku pięciu lat został ochrzczony. Uczęszczał do szkoły prowadzonej przez Jezuitów. Odpowiedzią na łaskę powołania było wstąpienie 22-letniego Pawła do tego zakonu. Kiedy na skutek różnych intryg w 1597 roku w Japonii wybuchło gwałtowne prześladowanie Kościoła, Paweł przygotowywał się do przyjęcia święceń kapłańskich. Miał już za sobą kilka lat pracy jako katecheta, przewędrował niemal cały kraj, naucza-jąc zasad wiary chrześcijańskiej. Został aresztowany w Kioto i wraz z innymi poddany torturom. Z obciętymi uszami obwożono pojmanych po ulicach miasta. Paweł, jak opisał naoczny świadek jego męczeństwa, widząc zbiegające się tłumy głosił do nich nauki. Prześladowcy nie chcąc go słuchać i w obawie aby męstwo męczennika nie przysporzyło nowych wyznawców przyspieszyli jego śmierć, przebijając jego ciało włóczniami.
Papież Urban VIII beatyfikował męczenników z Nagasaki w 1627 roku, a papież Pius IX uroczyście kanonizował ich w 1862 roku.

Św. Piotr Apostoł

Pierwotnie nosił imię Szymon i pochodził z Kafarnaum. Już przy pierwszym spotkaniu Jezus zmienił imię Szymonowi na Piotr tzn. skała, a później powiedział : "Ty jesteś Piotr, czyli skała i na tej skale zbuduję mój Kościół" (Mt 16, 18). Jezus dał Piotrowi pierwszeństwo wśród Apostołów. Po zmartwychwstaniu potwierdził wybór Piotra na głowę Kościoła, czyli na papieża. Po Wniebowstąpieniu Piotr przewodził Apostołom podczas wyboru Macieja na miejsce Judasza. Był on obecny podczas I Soboru Jerozolimskiego.
Kilka lat przebywał w Rzymie i tam poniósł śmierć męczeńską przez ukrzyżowanie głową do ziemi. Jego grób znajduje się w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Jego autorstwa są, dwa listy w Nowym Testamencie.

Paweł Wasiel

Święty Piotr z Werony

T o pierwszy kwiat męczeński Zakonu Kaznodziejskiego. Urodził się pod koniec XII wieku w Weronie (Lombardia) we Włoszech w sekcie albigensów, która do kościoła katolickiego odnosiła się z nienawiścią, często zbrojnie napadając na kościoły i klasztory. Jako chłopiec zetknął się z nauką katolicką, uczęszczając do katolickiej szkoły. I pomimo gróźb stryja, który był jego opiekunem bardzo bohatersko mu się przeciwstawiał i szczerze przylgnął do naszej wiary. Po ukończeniu szkół średnich opiekunowie oddali go na studia wyższe do Bolonii. Tam Piotr zapoznał się ze św. Dominikiem, wstąpił do jego zakonu i z jego rąk przyjął habit w 1221 roku.

Po ukończeniu studiów zakonnych Święty pełnił różne obowiązki jako kaznodzieja w Wenecji, Perugii, Cosmo, Vercelli, Rzymie i we Florencji, gdzie zetknął się z siedmioma Założycielami Serwitów i przez pewien czas był ich kierownikiem duchownym pełniąc także obowiązki przeora klasztoru w Asti i w Piacenza.

Najowocniejszą działalność rozwinął Piotr w Mediolanie wśród ludności zarażonej błędami albigenisów. Ponieważ sam był kiedyś jej członkiem, potrafił wskazać jej słabe strony, dlatego miał dobre efekty, doczekał się wielu nawróceń. Kiedy papież Innocenty IV w porozumieniu z cesarzem Fryderykiem II ustanowił inkwizycję w celu rozprawienia się z katarami. Inkwizytorem całej Lombardii został Piotr z Werony, który oddał się całej misji z ogromnym zapałem, prowadząc z albigensami liczne dyskusje i publiczne wykazując ich błędy. Wobec opornych stosował kary aresztu, nic więc dziwnego, że poprzysięgli mu zemstę. Święty wiedział o tych pogróżkach, nawet w jednym kazaniu wygłoszonym w Niedzielę Palmową to przepowiedział.

Zginął wracając z Mediolanu do Cosmo 6 IV 1252 roku napadnięty i zabity uderzeniem noża w głowę i serce. Podanie głosi, że umierając, leżał na ziemi i palcem maczanym we własnej krwi pisał na drodze wyznanie wiary, na znak że z nią umiera i w niej chce trwać do końca. Ciało św. Męczennika przeniesiono do Kościoła, przy którym jest klasztor dominikanów. Przy grobie zaczęły się dziać cuda. Do największych zaliczano nawrócenie się heretyckiego "biskupa" Daniela z Guisanno, który wkrótce też wstąpił do dominikanów. Na wiadomość o męczeństwie papież, Innocenty IV natychmiast zarządził proces kanoniczny i Piotr 9 III 1253 został kanonizowany na placu przed kościołem dominikanów w Perugii.

Po dziś dzień relikwie św. Piotra z Werony można oglądać w bogatej kaplicy kościoła dominikańskiego w Perugii. Grobowiec Świętego wykonany został później na wzór mauzoleum św. Dominika Z Bolonii przez rzeźbiarza z Pizy Jana Balduccio.
Natomiast Jego głowa znajduje się w osobnym złotym relikwiarzu wykonanym przez Pigello Portionari. Miasto Werona wystawiło swemu ziomkowi najpiękniejszą świątynię.

W Polsce Piotr z Werony jest zupełnie nieznany. Jego obrazy i ołtarze są spotykane rzadko, jedynie w kościołach dominikańskich.

Łukasz Głąb

Św. Rafał Archanioł

Imię Rafał oznacza "Bóg uzdrawia".

O Archaniele Rafale opowiada Pismo św. w Księdze Tobiasza.
Rafał był przewodnikiem młodego Tobiasza w czasie podróży do Raga, miasta w kraju Medów. Tobiasz udał się tam, by upomnieć się o dług należny jego ojcu. Anioł pomógł Tobiaszowi poślubić Sarę, córkę Raguela i odpędził rządzącego nią demona. Następnie, odebrawszy pieniądze, wrócili do domu wszyscy, gdzie Rafał uleczył ojca Tobiasza ze ślepoty. W końcu wyjawił kim jest: "Ja jestem Rafał, jeden z siedmiu aniołów, którzy stoją w pogotowiu i wchodzą przed majestat Pański".
Święty Rafał Archanioł jest patronem podróżnych i chorych.
Jego święto obchodzimy 29 września.

Łukasz Głąb

Bł. Rafał Kalinowski

Urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie w rodzinie profesora matematyki tamtejszego uniwersytetu. Studiował inżynierię w Petersburgu gdzie uzyskał dyplom i stopień wojskowy porucznika. Na tej uczelni przez pewien czas byłwykładowcą. Pod wpływem środowiska wojskowego zaniedbał spełnianie praktyk religijnych. Od 1859 pracował jako inżynier przy budowie kolei Kursk - Odessa. Wskutek trudnych warunków podupadł na zdrowiu. Przeniósł się wówczas do Brześcia, gdzie zaczęło odradzać się jego życie religijne.

Po wybuchu Powstania Styczniowego porzucił służbę w armii carskiej i włączył się w szeregi walczących patriotów. W 1864 roku został aresztowany w Wilnie i skazany na śmierć. Dzięki staraniom rodziny karę tę zamieniono na 10 lat katorgi. Przebywając w bardzo ciężkich warunkach przeżył odrodzenie moralne i pogłębił swoją wiarę. Dla współtowarzyszy starał się być opiekunem duchowym.

Po powrocie z zesłania został wychowawcą młodego księcia Augusta Czartoryskiego, gdzie ugruntował zamiar poświęcenia się na służbę bogu. W tych latach postanowił przywdziać habit. Uczynił to w Austrii, wstępując do nowicjatu karmelitów w Grazu. Studia teologiczne ukończył na Węgrzech, a święcenia kapłańskie otrzymał w Czernej koło Krakowa w 1882 roku. Przez dziewięć lat był tam przeorem, a za jego staraniem powstał klasztor w Wadowicach.

Zmarł w klasztorze w Wado-wicach dnia 14 listopada 1907 roku. Wiele osób za jego przyczyną otrzymywało łaski.

Beatyfikował go Jan Paweł II w 1983 roku w Krakowie.

Św. Robert

Był on opatem cysterskim. Urodził się w 1024 roku w Szampani we Francji. Został wyświęcony na kapłana, po czym objął parafię. Jako duszpasterz chętnie przebywał wśród dzieci i gorliwie odwiedzał chorych. Zarażony obojętnością swych wiernych zrezygnował z pracy parafialnej i wstąpił do klasztoru Benedyktynów.
Wkrótce jednak przyłączył się do Cystersów, którzy niedawno osiedlili się w Fontanie. Tam też został opatem. Robert odznaczał się surowością życia i posiadał dar czynienia cudów i przepowiadania przyszłości. Do samej śmierci łączyły go więzy przyjaźni ze św. Bernardem z Clerveaux. Swoje długie życie zakończył w 1098 roku.
Imię Robert jest pochodzenia germańskiego i oznacza sławę i znakomitość.
Robert wspominany jest w Kościele 29 kwietnia.

Sebastian Dupel

Św. Sebastian

Św. Sebastian był żołnierzem i męczennikiem. Zmarł ok. roku 280. Wywodził się z rodziny rzymskiego urzędnika. Odebrał staranne wykształcenie, a dzięki pozycji społecznej ojca został przyjęty do służby na dworze cesarskim Marka Aureliusza Probusa. Przebywał tam od 276 do 282 roku. Został dowódcą straży cesarskiej. Podczas prześladowań chrześcijan poniósł śmierć męczeńską, przeszyty strzałami.

Są jednak źródła, które podają, że został umęczony, ponieważ wyrzucał cesarzowi okrutne czyny i okrutne obchodzenie się z chrześcijanami. Na wpół umarły czołgał się po ulicach, gdzie znalazła go pewna niewiasta. Dzięki jej czułej opiece powrócił do zdrowia i sił. Sebastian jednak nie za przestał napomnień.

Za to został zabity pałkami, a ciało jego wrzucono do dołu kloacznego. Po ustaniu prześladowań nad grobem Świętego postawiono kościół.
Rzym obrał Sebastian za jednego ze swoich patronów. Wiele kościołów chciało uzyskać jego relikwie. Uznawany jest za opiekuna oddalającego epidemie i za szczególnego patrona żołnierzy i kamieniarzy. W Polsce również jest popularnym świętym. Jedno z ludowych przysłowii mówi: "Fabian i Sebastian jak mróz dadzą, srogą zimę przyprowadzą". Imię Sebastian pochodzi z języka greckiego "Sebastos" - co oznacza - oświecony.

Artur Mierzwa

Św. Stanisław Kostka - patron młodzieży (1550-1568)

Stanisław urodził się w Rostkowie pod Przasnyszem na Mazowszu, w końcu grudnia 1550 roku, jako drugi syn Jana, kasztelana zakroczyńskiego i Małgorzaty Kryskiej z Drobnina.

W tym samym roku został ochrzczony w Przasnyszu, chociaż Rostków należał do parafii Węgra. Pośród trzech braci i siostry, Stanisław wychowywany był w domu w atmosferze wielkiej karności, patriotyzmu i katolicyzmu. Już w wieku 14 lat wyruszył wraz ze starszym bratem i swoim nauczycielem do Wiednia, aby tam uczęszczać do gimnazjum cesarskiego, prowadzonego przez Ojców Jezuitów. Był uczniem pilnym, bardzo pojętnym i myślącym. Oprócz bardzo dobrej nauki w gimnazjum nie zapominał o Bogu. Często modlił się w kościele i w domu, odmawiał Różaniec i Godzinki maryjne. Czytał także wiele pobożnych książek. Nie zapomniał także uczęszczać codziennie na Mszę św., a do Komunii św. przystępował raz w tygodniu. Stanisław łączył swoją religijność z postawą wobec ludzi. Każdego człowieka niezależnie od wieku czy wyglądu obdarzał szacunkiem, miłością i traktował na równi z innymi. Stanisław dzięki temu zjednywał sobie wielu przyjaciół, lecz gdy któryś kolega powiedział przy nim niestosowny żart Stanisław po prostu mdlał. Był człowiekiem bardzo wrażliwym na punkcie wulgarnych słów. Już podczas studiów w Wiedniu zaznaczyły się u Stanisława pierwsze oznaki powołania zakonnego. W roku 1565 przeszedł ciężką chorobę. Wtedy doznał znamiennych w skutku przeżyć mistycznych: spodziewając się rychłej śmierci bardzo pragnął przyjąć ostatni raz Komunię św. i wyprosił u św. Barbary, by Ta przyniosła mu Eucharystię w asyście dwu aniołów. W czasie tej choroby miała mu również objawić się Matka Boża z Dzieciątkiem Jezus na ręce, oznajmiając, że po wyzdrowieniu niezwłocznie powinien wstąpić do Towarzystwa Jezusowego.

Autentyczność tych przeżyć potwierdził później sam Stanisław, lecz natrafił na opór ze strony rodziny, wychowawcy Bilińskiego, a zwłaszcza starszego brata Pawła, który także był głęboko religijny i praktykujący. Brat, jego najbliżsi i koledzy wykpili go z tego powodu. Paweł posuwał się nawet do bicia Stanisława, za którego czuł się odpowiedzialny. Stanisław głęboko odczuwał złe ustosunkowanie się Pawła, lecz jak mówił "trzeba więcej podobać się Bogu, niż bratu".

W roku 1567 w sierpniu ucieka przed prześladowaniami rodziny, udając się pieszo do Dylingi. Wychowawca Biliński, brat Paweł i służący natychmiast wyruszyli w pogoń.
Stanisław umknął im przebrany za żebraka . W Dylindze zgłosił się do Ojców Jezuitów, prosząc o natychmiastowe przyjęcie do Zakonu. Został jednak odesłany do Rzymu.
Przebywszy znowu całą drogę pieszo przez Alpy trafił do Generała Towarzystwa Jezusowego w Rzymie i jako siedemnastoletni młodzieniec rozpoczął realizację życiowych marzeń, wszystkich zachwycając swoją dojrzałą religijnością i rozmodleniem.

Jednak w sierpniu 1568 r. Zapada na malarię i po kilku zaledwie dniach umiera późnym wieczorem w Wigilię Wniebowzięcia Najśw. Maryi Panny, jakby spiesząc się do nieba na uroczystość Tej, którą przez całe życie czcił i kochał.

Św. Sylwester

Św. Sylwester, był 33 z kolei papieżem. Kościołem rządził w latach 314 - 335, a więc przez stosunkowo długi okres czasu, bo ponad 20 lat. Były to lata obfite w wydarzenia. Również nie małe było znaczenie Sylwestrowego pontyfikatu, które miało miejsce w czasie prześladowania Dioklecjana. Stał on z dala od Synodu w Arles (314 r.), ale o jego uchwałach został poinformowany. Papież ten polecił rzymski dzień słońca obchodzić jako Dzień Pański, czyli pamiątkę zmartwychwstania Jezusa, w pierwszy dzień po szabacie, tj. w niedzielę, w pierwszy dzień tygodnia. Za jego rządów odbył się w Nicei pierwszy Sobór Powszechny, na którym ułożono wyznanie wiary.

Zmarł 31 grudnia i w tym dniu obchodzimy jego święto, a od jego imienia nazywamy ostatni dzień roku.

Łukasz Głąb

Św. Szczepan - męczennik

Nie wiadomo gdzie, ani kiedy się urodził. Dzieje Apostolskie wymieniają go jako jednego z siedmiu diakonów wybranych do sprawowania opieki nad wdowami i ubogimi. Szczepan nie ograniczył się do tej posługi, ale gorliwie nauczał prawd wiary. Wypominając starszyźnie żydowskiej, że nie poznał Zbawiciela, naraził się na jej zemstę. Został ukamienowany za murami Jerozolimy jako pierwszy z wyznawców Chrystusa. Jego relikwie przechowywane są w bazylice św. Wawrzyńca w Rzymie.
Z dniem św. Szczepana łączyło się wiele zwyczajów np. w kościele poświęcano zboże, a wychodzący z nabożeństwa ludzie obsypywali się na pamiątkę kamienowania świętego.

Łukasz Głąb

Św. Wincenty Fereriusz

Ten dominikanin urodził się w Walencji w Hiszpanii 23 stycznia 1357 roku. Po Ukończeniu nauki zaczął prowadzić wykłady z filozofii. Znalazłszy się w Barcelonie kontynuował swoje wykształcenie, jednocześnie poświęcił się głoszeniu Ewangelii.
Doktorat uzyskał na słynnym Uniwersytecie Katalońskim. Potem sześć lat pracował w Walencji i doskonalił się w życiu chrześcijańskim. W 1390 roku musiał towarzyszyć kardynałowi Piotrowi de Luna do Francji, jednak wkrótce powrócił. Nie przyjął żadnych godności kościelnych, nawet kapelusza kardynalskiego. Jego gorącym pragnieniem było zostać misjonarzem. Kiedy jego marzenie się spełniło, rozpoczął dzieło, które uczyniło go sławnym.

Św. Wincenty głosił słowo Boże we wszystkich prowincjach Hiszpanii, we Francji, we Włoszech, w Niemczech, w Anglii i Irlandii. Efektem tego były liczne i cudowne nawrócenia. Mimo iż Kościół był wówczas rozdarty przez wielka schizmę, świętego przyjmowano wszędzie uroczyście. Dożył końca wielkiej schizmy i wyboru papieża Marcina V.

Zmarł 5 kwietnia 1419 roku. Tego samego dnia obchodzimy jego święto.

Opracował Łukasz Głąb

Wincenty Kadłubek

Urodził się w latach 1155-1160 we wsi Karwów koło Opatowa w rodzinie rycerskiej. Po studiach w Paryżu lub Bolonii powrócił do Krakowa jako jeden z nielicznych Polaków szczycących się tytułem uniwersyteckim magistra. Prawdopodobnie wówczas przyjął święcenia kapłańskie (1189 r.).
Dzięki poparciu prymasa Henryka Kietlicza, który widział w Wincentym najlepszego sprzymierzeńca w przeprowadzeniu reform życia kościelnego, został mianowany biskupem krakowskim w 1208 roku.

Diecezją rządził krótko, ale dokonał wiele. Brał czynny udział w synodach i zjazdach przygotowujących i wprowadzających zamierzone reformy, popierał rozwój życia zakonnego, zwłaszcza cystersów, hojnie uposażał kościoły i klasztory. Uczestniczył w Soborze Laterańskim, na którym wystąpił z własnymi propozycjami przygotowanymi na zjazdach duchowieństwa. Sobór ten wprowadził obowiązek dorocznej spowiedzi i komunii wielkanocnej, sprecyzował przepisy odnośnie do sakramentu małżeństwa i celibatu duchownych. Po powrocie z soboru Wincenty zapragną zająć się własnym uświęcaniem i dlatego złożył rezygnację z biskupstwa. Ostatnie lata życia spędził w klasztorze cystersów w Jędrzejowie.

Zmarł dnia 8 marca 1223 r. w opinii świętości. Grób jego był licznie odwiedzany przez dostojników świeckich i duchownych.

Beatyfikował go papież Klemens XIII w 1764 roku. Błogosławiony Wincenty wszedł do literatury narodowej jako pierwszy polski historyk. Jego święto obchodzimy 9 października.

---