Opracowała Dorota Fryda

Św. Alojzy Gonzaga

Pochodził ze znakomitego rodu Gonzagów. Był synem Ferdynanda, markiza Castiglione. Urodził się w Castiglione w diecezji Brescii 9 marca 1568 roku. Od najmłodszych lat św. Alojzy poświęcił się sercem i duszą służbie swemu Stwórcy. Pamięć o jego osobie łączy się z pojęciem łagodnej słodyczy i niczym nie skażonej czystości. Cechowała go prawdziwie anielska niewinność, a zarazem heroiczna skłonność do pokuty.

Mając czternaście lat towarzyszył swemu ojcu w podróży do Hiszpanii, gdzie Ferdynand pojechał jako członek orszaku cesarzowej Marii Austriaczki, żony Maksymiliana II. Filip II uczynił Alojzego giermkiem księcia Jakuba, swego starszego brata. Wśród próżności dworu Święty zachował swą czystość, świat nie odciągnął jego serca od Boga.

Po powrocie do Włoch w roku 1584 św. Alojzy objawił chęć wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego. Rodzina sprzeciwiała się temu, ale w końcu udało mu się spełnić swoje zamiary. Rozpoczął nowicjat w Rzymie w roku 1585, za pontyfikatu Piusa V. Śluby zakonne złożył 20 listopada 1587 roku.

Od początku swego zakonnego życia św. Alojzy był wzorem doskonałości. Podczas epidemii w Rzymie w roku 1591 wyróżniał się miłosierdziem wobec chorych w szpitalach. Praca ta doprowadziła go do choroby, która spowodowała śmierć. Jego ostatnie dni były wiernym odzwierciedleniem Jego krótkiego życia.

Zmarł 21 czerwca 1591 roku w wieku dwudziestu czterech lat. Papież Benadykt XIII kanonizował Go w roku 1726.

(Jego relikwie znajdują się w ołtarzu Relikwii Świętych w naszej Bazylice Matki Bożej Bolesnej).

Michał Stryczek

Św. Ambroży - doktor Kościoła, biskup Mediolanu (335 - 397 r.)

Był jeszcze katechumenem i jako zarządca Ligurii i Emilii piął się po szczeblach kariery urzędniczej, kiedy nieoczekiwanie lud wybrał go na biskupa Mediolanu. Tak więc po przyjęciu chrztu 7 grudnia 374 r. został głową kościoła w mieście, które w ówczesnym cesarstwie posiadało wielkie znaczenie. Jednak działalność nowego biskupa nie ograniczała się tylko do tego miasta.

Rychło zaczął wywierać wpływ na przebieg sporów dogmatycznych, a jednocześnie zdobywał sobie szacunek władzy państwowej, u której kilkakrotnie interweniował na rzecz Kościoła. Z cesarzem Teodozjuszem żył w wielkiej przyjaźni, a w roku 390 skłonił go do politycznej pokuty za rzeź Tesaloniczan. Pełen zasług i trudów zmarł 4 kwietnia 397 r. W tym dniu przypadł wtedy Wielki Piątek. To też wbrew starochrześcijańskiemu zwyczajowi pamiątkę tego świętego obchodzono nie w dzień narodzin dla nieba, ale w dzień jego konsekracji biskupiej tj. 7 grudnia.

Św. Andrzej Bobola

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Urodził się w Strachocinie koło Sanoka. Do Towarzystwa Jezusowego wstąpił w 1611 r. w Wilnie. W tamtejszej akademii studiował filozofię i teologię. W 1622 r. otrzymał święcenia kapłańskie i podjął pracę jako kaznodzieja, spowiednik, duszpasterz w więzieniach i przytułkach w Nieświeżu oraz przy kościele św. Kazimierza w Wilnie.
W roku 1630 złożył śluby zakonne i został superiorem (przełożonym klasztoru) w Bobrujsku.

Od 1633 r. pracował w Płocku i Łomży. W 1642 r. wyjeżdża na stałe do Płońska. Wyjeżdża jedynie stamtąd do Wilna w latach 1646 - 1652 w celu ratowania jego złego stanu zdrowia.
Jego sukcesy duszpasterskie wzbudzały niechęć i nienawiść duchowieństwa prawosławnego do Jezuitów. Uważali ich za głównych twórców Unii Brzeskiej. Wrogość ta przybrała większe jeszcze rozmiary podczas wojen kozackich. W maju 1657 r. na Janów Podlaski napadła grupa kozaków i Żydów. Andrzej przebywał wówczas w sąsiednim Peredyle. 16 maja pochwycony przez tę samą grupę został zawleczony do Janowa i tam na rynku miasta poniósł śmierć męczeńską.
Długa jest też historia relikwii świętego. Złożone w krypcie kościoła jezuickiego w Płońsku, początkowo poszły w zapomnienie. Odnaleziono je dopiero w 1702 r. W 1808 r. przewieziono je do Płocka, gdzie spoczywały do 1922 r. Przechowywano je następnie w Moskwie, skąd misja papieska w roku 1924 przewiozła je do Rzymu. Tam zostały złożone w kościele Al. Gesii.

W 1938 r. relikwie sprowadzono do Warszawy i w tryumfalnym pochodzie złożono w kaplicy jezuickiej przy ul. Rakowieckiej. We wrześniu 1939 r. mimo poważnego uszkodzenia kaplicy trumna z relikwiami świętego ocalała. Przez lata okupacji były przechowywane w kościele Matki Boskiej Łaskawej na Starym Mieście. Mimo, że w czasie Powstania Warszawskiego kościół ten został doszczętnie zburzony, relikwie i tym razem uratowano i przeniesiono do kościoła św. Jacka przy ul. Freta.
Pod koniec 1945 r. ponownie spoczęły w kaplicy przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

Krystian Przemek i Kot

Św. Andrzej "Woziwoda"

Rybak rodem z Betsajdy galilejskiej, który później wraz z bratem Szymonem osiadł w Kafarnaum, nosił, jak jego towarzysz w apostołowaniu - Filip - imię pochodzenia greckiego. Pasjonowało go przepowiadanie Jana Chrzciciela i dlatego towarzyszył mu nad dolnym Jordanem. Jednak gdy usłyszał z ust Jana słowa: "Oto Baranek Boży...", bez wahania poszedł za Jezusem. Mając najwidoczniej usposobienie rzutkie i serce skłonne do entuzjazmu, rychło przyprowadził do Niego swego brata, Jana, któremu z zapałem oświadczył: Znaleźliśmy Mesjasza".
Wraz z nim, z napotkanym po drodze ziomkiem Filipem oraz innym udał się za Jezusem do Kany Galilejskiej, gdzie był świadkiem pierwszego cudu. Następnie po cudownym połowie ryb Chrystus wezwał go do pójścia za sobą. Andrzej przylgnąwszy już przedtem do Mesjasza, odpowiedział na to wezwanie bez najmniejszego wahania. Odtąd należał do grupy najbliższych Jezusowi i najbardziej zaufanych. Jest zawsze blisko Mistrza: jest blisko gdy Pan przygotowuje się do cudownego nakarmienia rzeszy; przedstawia Jezusowi prośbę Filipa o dopuszczenie pogan; wraz z Piotrem Janem i Jakubem ośmiela się na zadawanie poufałych pytań.
Na kartach Ewangelii pojawia się dostatecznie często, byśmy mogli wczuć się w jego usposobienie i poznać jego charakter. Znacznie mniej wiemy o jego życiu i działalności po Zesłaniu Ducha Świętego. Opisują nam je pisma apokryficzne, bogate w pomysły, niestety historycznej wartości nie posiadają i dlatego już w starożytności traktowano je bardzo surowo. Wolno tylko przypuszczać, że Andrzej nauczał w Poncie i Bityni (płn. część Azji Mniejszej), może także w Scytii oraz Tracji (tereny Bułgarii), w końcu zaś na terenie Grecji, zwłaszcza w Epirze i Achai.

Wedle świadectwa pochodzącego z IV w. zginął śmiercią męczeńską w Grecji w Patros. Pożegnawszy zebranych wyznawców poniósł śmierć na krzyżu w kształcie litery X. Jako dzień jego męczeństwa od najdawniejszych czasów podawano 30 listopada 60 roku. Jego relikwie w IV w. przeniesiono do Bizancjum. W roku 1208 dostały się do Amazji, głowa natomiast od roku 1462 przechowywana była w Rzymie.
Zwrócono ją Grekom 26 września 1964 r. Kult Apostoła rozszerzył się i był zawsze żywy na wschodzie i na zachodzie. Szczególnie czciło św. Andrzeja prawosławie na co między innymi wpływ wywarła chęć rywalizowania z Rzymem. Tu i tam Apostoł patronował licznym miejscowościom, kościołom i zawodom jak np.: rybakom, podróżnikom, rzeźnikom, woziwodą czy rycerzom. Św. Andrzej uchodził też za orędownika w sprawach matrymonialnych i wypraszaniu potomstwa.

W Polsce kult św. Andrzeja zaznaczył się od samego zarania chrześcijaństwa, na co, być może, oddziaływały nie tylko wpływy zachodnie. O wczesnym kulcie świadczą między innymi wezwania najstarszych kościołów oraz częste nadawanie tego imienia.
Nie mieliśmy zgromadzeń zakonnych ani rycerskich założonych pod patronatem tego Apostoła, ale - jak gdzie indziej - pamiątka jego męczeństwa zespoliła się z bogatym folklorem, do którego przeniknęły niewątpliwie elementy pierwotne np. wróżby zwane andrzejkami.

Kamil Prusinowski

Sługa Boży Bronisław Markiewicz

Urodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku. Pod wpływem wstrząsającej przepowiedni z dnia 3 maja 1863 r. obrał stan kapłański. Pracował ofiarnie jako duszpasterz na kilku placówkach, a potem jako profesor Seminarium Duchownego i radca Kurii Biskupiej w Przemyślu. Idąc za głosem powołania zakonnego wyjechał do Włoch, gdzie został uczniem św. Jana Bosko. Po powrocie do Ojczyzny osiadł na Podkarpaciu w Miejscu Piastowym i pracował gorliwie jako proboszcz przez 20 lat. Jednocześnie rozwinął szeroką działalność charytatywną na rzecz opuszczonej młodzieży i ubogiego ludu. Dla kontynuacji dzieła owianego duchem powściągliwości i pracy założył nowe rodziny zakonne: Zgromadzenie św. Michała Archanioła (Michalici), Zgromadzenie Sióstr Michała Archanioła (Michalitki).

Sługa Boży był apostołem częstej Komunii św. wiernych i dzieci. Gorąco czcił Niepokalaną Królową Polski. Nawoływał do sprawiedliwości społecznej i trzeźwości, do spełnienia Kazimierzowych ślubów narodu, do braterstwa ludów. Niezmordowany w poznawaniu i pełnieniu woli Bożej zmarł w opinii świętości w dniu 29 stycznia 1942 r. w Miejscu Piastowym.

Św. Dominik Guzman

Św. Dominik Guzman - założyciel zakonu Dominikanów Urodził się w Calaruega w Hiszpani i pochodził ze znakomitego rodu. Gdy miał czternaście lat, wysłano go do szkoły w Walencji, potem uczył się w Salamance. Po ukończeniu szkoły przyjął habit kanoników regularnych św. Augustyna w diecezji Osma.
Towarzyszył swemu biskupowi w misji, którą zlecił im Alfons IX, król Kastylii. Będąc we Francji przekonał się o fatalnych skutkach, jakie wywołała herezja albigensów. Potem udał się wraz z biskupem do Rzymu, gdzie papież Innocenty III udzielił im pozwolenia, na głoszenie Ewangelii wśród heretyków.
Założył klasztor żeński w Prouille, a siostry znajdujące się tam, nauczały dzieci. Był to początek zakonu Sióstr Dominikanek.
Z rąk biskupa Osmy św. Dominik przejął prowadzenie misji w Lagwedocji. Zebrawszy kilkunastu swoich współpracowników zaczął przygotowywać się do zakładania zakonu, nazwanego od jego imienia Zakonem Ojców Dominikanów. Regułę tego zakonu zatwierdził papież Honoriusz III w 1216 roku. W jakiś czas później powierzył św. Dominikowi urząd ministra Świętego Pałacu.
Św. Dominik odbywał liczne podróże głosząc Ewangelię i prowadząc wykłady z teologii. 6 sierpnia 1221 r. zmarł w Bolonii, gdzie znajduje się jego grób.

Krystian i Przemek Kot

Św. Dominik Sawio

Urodził się 2 kwietnia 1842 roku. Pouczanie rodziców, a szczególnie przykład ich pobożnego życia, ukazały małemu Dominikowi drogę do Boga. Pod ich troskliwym okiem i przy ich pomocy, świętość dziecka szybko dojrzewa. Już w piątym roku życia, służy do Mszy św., co tych młodych latach, łączyło się z niemałym wysiłkiem. Gdy skończył zaledwie siódmy rok życia, dnia 8 kwietnia 1849 roku, w Święta Wielkanocne przyjął I Komunię świętą. Duszpasterz pozwolił na ten wyjątek, widząc chłopca religijnie dojrzałego i służącego Bogu z zapałem. O tej dojrzałości świadczą również postanowienia, jakie podjął w tym dniu. Wpisał wtedy w swojej książeczce do nabożeństwa:
- "Będę się często spowiadał, a do Komunii św. przystępował, ilekroć pozwoli na to spowiednik.
- Moimi przyjaciółmi będą: Jezus i Maryja.
- Śmierć - TAK, grzech - NIE.

W poszukiwaniu lepszych warunków życia, ojciec przeprowadził się z całą rodziną do Murialdo. Tam Dominik uczęszczał do miejscowej szkoły parafialnej, prowadzonej przez proboszcza. Później chodził do szkoły w Castemudo. Radosną ulgą, była dla niego świadomość, że towarzyszy mu Matka Boża oraz Anioł Stróż. Stąd też dnia 2 października 1854 roku, ojciec przyprowadził syna do ks. Jana Bosko, z prośbą o przyjęcie go, do swojego ORATORIUM. W sam zaś dzień ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Marii Panny, tj. 8 grudnia 1854 roku, przyjął komunię św. Potem napisał następujący akt ofiarowania się Matce Najświętszej, który złożył na Jej ołtarzu:
"Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw aby zawsze było Twoim. Jezu i Maryjo, bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was, abym raczej umarł, niż bym miał choć przez nieszczęście, popełnić choć jeden grzech".

Młode, święte i budujące życie Dominika, przedwcześnie zgasło z powodu choroby płuc, która wtedy była nieuleczalna. Za radą lekarza, Dominik wyjechał do rodziny. Zabieg ten, nie mógł mu już pomóc. Zmarł 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami św. Ostatnie słowa jakie wypowiedział do ojca brzmiały: "Do widzenia, ojcze. Jakie piękne rzeczy widzę". Odszedł do nieba, za którym całe życie tęsknił.

Dorota Fryda

Św. Dorota

Imię Dorota jest pochodzenia greckiego Dorothea. Składa się z dwóch wyrazów: z rzeczownika daron dar i theos bóg lub thea - bogini.
Można je więc tłumaczyć jako Dar Boży.

W ikonografii św. Dorota przedstawiana jest z mieczem, którym, po licznych torturach odebrano jej życie oraz z koszykiem jabłek "z ogrodu jej Oblubieńca" i z bukietem róż.

Żyła w Cezarei Kapadockiej na przełomie III i VI w. i tam poniosła śmierć męczeńską za wiarę w Chrystusa. Opis jej męczeństwa podaje, że wyróżniała się nauką i cnotami.
Jej śmierć miała miejsce 6 lutego ok. 304 r. za czasów cesarza Dioklecjana, jednego z największych prześladowców chrześcijan.

Gdy namiestnikowi Kapadocji, Aprycjuszowi, doniesiono, że Dorota jest chrześcijanką, kazał ją przyprowadzić, by złożyła ofiarę bogom.
"Waszym urojonym bóstwom nie złożę ofiary, uwielbiam tylko jednego Pana nieba i ziemi, i tylko jemu samemu służę" - powiedziała Dorota.
Wtedy namiestnik kazał ją torturować, aby złamać jej opór. Święta szła na męki spokojnie i powiedziała sędziemu:
- Te męki nie przerażają mnie. Są one krótkie. Nie boję się utraty nędznego życia. Boję się natomiast mąk piekielnych, ponieważ są wieczne.

Sędzia widząc, że jest dzielna, kazał przyprowadzić jej dwie siostry, które wcześniej złożyły ofiarę bogom pogańskim, aby przekonały Dorotę. Ona jednak nie dała się nakłonić do zła. Siostrom natomiast kazała żałować za grzechy i ufać w miłosierdzie Boże. Potem nawróciły się i zginęły w ogniu.

Dorota poddana była wszystkim torturom: katowano ją, chłostano i przypiekano ogniem. Ona jednak nie uległa. Modliła się tylko do Chrystusa. W końcu sędzia wydał wyrok:
- Śmierć przez ścięcie!

Pisarz Teofil, świadek całego procesu ironicznie poprosił Dorotę, prowadzoną na stracenie, o koszyczek jabłek z ogrodu jej Oblubieńca i bukiecik róż. Męczennica zgodziła się. Wraz z nią szli inni chrześcijanie towarzyszący jej podczas egzekucji. Po dojściu na miejsce święta uklękła, by odmówić ostatnią modlitwę. Gdy się podniosła zobaczyła małego chłopca z koszykiem jabłek i różami. Poprosiła go:
- Kochany Bracie, zanieś to pisarzowi Teofilowi.
Potem ścięto ją mieczem.

W tym samym czasie w pałacu namiestnika wszyscy się radowali ze śmierci niesfornej dziewczyny. Nagle wszedł ów mały chłopiec i podał bukiet róż i koszyk jabłek Teofilowi, mówiąc, że to od Doroty. Pisarz osłupiał i po chwili krzyknął:
- Prawdziwie Bogiem jest Jezus!
To wyznanie ściągnęło na niego tortury zakończone ścięciem. Do dzisiejszego dnia imię to figuruje obok imienia Doroty, której zawdzięcza nawrócenie i wejście do grona męczenników.

Kult
Dorota należała do najpopularniejszych świętych. Jej kult objął stosunkowo szybko całą Europę, zwłaszcza Polskę i Włochy. Jest patronką położnych i górników.
Relikwie św. Doroty złożone są w Rzymie w kościele pod jej wezwaniem na Trastevere.

Dorota Fryda

Święta Elżbieta Węgierska

Urodziła się w 1207 r. na Węgrzech jako córka Andrzeja II, króla Węgier i Gertrudy. W wieku pięciu lat została zaręczona z Ludwikiem IV, późniejszym landgrafem Turyngii. Wychowywała się wraz z nim na zamku Wartburg. Wyszła za mąż zgodnie z zamie-rzeniem ojca w roku 1221. Została obdarzona trojgiem dzieci i była szczęśliwa w małżeństwie.

Jednak w roku 1227 zmarł jej mąż, a jego krewni źle się z nią obchodzili tak, że musiała opuścić zamek. Tułała się z dziećmi szukając schronienia w opuszczonej stajni.
Ostatnie lata życia spędziła w Marburgu, pod kierownictwem spowiednika, dominikanina, który prowadził jej duszę do heroicznego wyrzeczenia. Do końca życia mieszkała w zbudowanym przez siebie szpitaliku franciszkańskim.
Była pierwszą tercjarką franciszkańską na północ od Alp.

Przez całe życie pomagała i opiekowała się ubogimi.
Zmarła mając 24 lata i jest patronką Węgier, Niemiec oraz trzeciego zakonu franciszkańskiego.

Siostra Faustyna Kowalska

polska święta, sekretarka Bożego Miłosierdzia

Błogosławiona siostra Faustyna w niedzielę 30 kwietnia 2000 r. została świętą. Kanonizacji dokonał papież Jan Paweł II w święto Bożego Miłosierdzia.
Helena Kowalska - w zakonie siostra Faustyna - urodziła się 25 sierpnia 1905 r. we wsi Głogowiec (woj. łódzkie) w ubogiej rodzinie jako trzecia spośród dziesięciorga dzieci. Do szkoły uczęszczała tytko trzy lata. Później opuściła dom, by zarabiać pieniądze. Nie od razu udało jej się wstąpić do zakonu. Najpierw rodzice przekonali ją, że musi im pomóc w utrzymaniu rodziny. Gdy zgłosiła się w Warszawie do sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, przełożona kazała jej najpierw zapracować na wyprawę. Dopiero po roku przyjęto ją do zgromadzenia. Od początku pobytu w zakonie była obdarzona darem modlitwy kantemplacyjnej i mistycznej. 22 lutego 1931 roku w Płocku ukazał się jej Pan Jezus Miłosierny, nakazując upowszechnić obraz "Jezu, ufam Tobie", trzy lata później - na podstawie wizji Faustyny - namalował go Eugeniusz Kazimierowski.
W zakonie Faustynę nękała gruźlica. Zmarła 5 października 1938 r. w Krakowie. 30 lat później Jan Paweł II, jeszcze jako metropolita Krakowski, rozpoczął proces beatyfikacyjny siostry Faustyny, a Jej beatyfikacji dokonał już jako papież w 1993 r.

KORONKA DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

Do odmawiania na zwykłej cząstce różańca.

Na początku: [1 raz]
Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Wierzę w Boga

Na dużych paciorkach: [1raz]
Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa,
na przebłaganie za grzechy nasze i świata całego.

Na małych paciorkach: [10 razy]
Dla Jego bolesnej Męki
miej miłosierdzie dla nas i świata całego.

Na zakończenie: [3 razy]
Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny,
zmiłuj się nad nami i nad całym światem

Łukasz Głąb

Św. Franciszek z Asyżu

Święty Franciszek urodził się w Asyżu pod koniec 1181 lub na początku 1182 roku, jako syn boga-tego kupca Piotra Bernardone i jego żony Piki. Na chrzcie otrzymał imię Jan, które po powrocie ojca z podróży handlowej do Francji zostało zastąpione imieniem Francesco - Franciszek.

Jako młody chłopak żył beztrosko. Nie stronił od zabaw i przyjemności. Był synem bogatego handlarza sukna, więc mógł sobie pozwalać na rozrzutność. Kiedy wybuchła wojna między dwoma miastami, Franciszek wziął w niej udział, nieco później zachorował. Podczas leczenia dużo myślał o swoim życiu. W trakcie tych rozmyślań dokonywała się w nim przemiana. Zaczął stronić od ludzi, szukać samotności oraz obserwować przyrodę.
Litował się nad chorymi i krzywdzonymi. Aż pewnego dnia rozdał swój majątek ludziom mówiąc, że "bogactwo nie daje szczęścia, że prawdziwa radość jest w niebie".

Ojciec nie zgadzał się z synem. Nie pomagały prośby ani groźby. Franciszek był nieugięty w swym przekonaniu. Żył w ubóstwie i czystości. Odnowił zaniedbany kościół i zamieszkał w nim z kilkoma swoimi zwolennikami nazwanymi później "franciszkanami".
Franciszek wraz ze swoimi braćmi głosił Słowo Boże, uczył miłości Boga. Żył w skromności i pokorze, ciężko pracował.
Kiedy zmarł został otoczony miłością i szacunkiem. W dwa lata później papież Grzegorz IX kanonizował go w kościele św. Jerzego w Asyżu, a w 1979 r. papież Jan Paweł II ogłosił św. Franciszka patronem ekologów.

Św. Gabriel Archanioł

Gabriel jest imieniem biblijnym. wywodzi się ono z języka hebrajskiego i składa się z dwóch wyrazów: "geber" = silny, oraz "el" = Pan Bóg. Imię Gabriel znaczy zatem mniej więcej tyle, co: Mąż Boży lub Bóg jest mocą. Imię to nosiło ośmiu świętych i błogosławionych. To imię najczęściej kojarzy się nam z wcieleniem Słowa Bożego, kiedy to Archanioł Gabriel przybył do Maryi, aby Jej ogłosić, iż zostanie Matką Syna Bożego. Wcześniej przybył do Zachariasza zapowiedzieć Jana, który będzie przygotowywał drogę Jezusowi, Odkupicielowi świata.

Św. Grzegorz Wielki

Grzegorz - z greckiego gorliwy, czuwający. Imię to nosiło 16 papieży, w tym Grzegorz I Wielki, który jest patronem śpiewaków i uczniów.

Urodził się ok. roku 540 w Rzymie, w rodzinie arystokratycznej. W 30 roku życia był już pretorem, czyli namiestnikiem Rzymu. Dwa lata później złożył urząd i zamienił swój dom na klasztor benedyktyński. Swe wielkie posiadłości prze-znaczył na fundacje klasztorne. Papież Pelagiusz II wysłał go do Konstantynopola jako apokryzariusza*, gdzie pozostał przez 6 lat jako skromny mnich. Powrócił do Rzymu i został doradcą papieża w sprawach kościoła wschodniego. Wbrew swoim protestom został wybrany papieżem 3 września 590 roku. Grzegorz był pierwszym zakonnikiem na tronie Piotrowym.
Stworzył fundację kościelną, dzięki czemu powstało tzw. Patrymonium św. Piotra. Dochody z fundacji przeznaczane były na potrzeby biednych Rzymian. Wy-korzystał wojnę między Longobardami a cesarstwem bizantyjskim dla uniezależnienia papiestwa od władzy świeckiej. Wprowadził dla papieży tytuł "Servus servorum Dei" - "Sługa sług Bożych".
Organizował misje wśród Germanów i Anglosasów. Zreformował także liturgię. Uważany za Ojca Kościoła nadał Mszałowi Rzymskiemu formę obowiązującą po dzisiejsze czasy. Św. Grzegorz Wielki obchodzi swoje święto w Kościele 3 września, w dniu, w którym został konsekrowany na biskupa Rzymu.

*apokryzariusz

---