WYKŁAD VII - PRAWO DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ. (CZ. 2)
Temat 1: Oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorstw zagranicznych.
Prawo działalności gospodarczej umożliwia przedsiębiorcom zagranicznym tworzenie w Polsce na zasadzie wzajemności, jeżeli umowy międzynarodowe ratyfikowane przez Polskę nie stanowią inaczej, oddziałów i przedstawicielstw swoich przedsiębiorstw.
Oddziały przedsiębiorców zagranicznych.
Zgodnie z art. 36 ustawy prawo działalności gospodarczej: przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział może prowadzić działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego. Oznacza to, że przedmiot działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego nie może być inny niż działalności tego przedsiębiorcy za granicą.
Do podstawowych obowiązków oddziału przedsiębiorcy zagranicznego należą:
wpis do rejestru przedsiębiorców zgodnie z zasadami obowiązującymi polskich przedsiębiorców. Dodatkowe wymogi związane z rejestracją oddziału uregulowane są w art. 39 ustawy. W postępowaniu w sprawach o wpis do rejestru przedsiębiorców osoba zagraniczna przedkłada sądowi rejestrowemu zaświadczenie właściwego polskiego urzędu konsularnego stwierdzające, że w myśl zasady wzajemności polscy przedsiębiorcy są dopuszczeni do działalności w państwie, na którego terytorium ma siedzibę osoba zagraniczna, na takich samych zasadach, jak przedsiębiorcy mający miejsce pobytu lub siedzibę w tym państwie, chyba że obowiązuje umowa zawierająca zasadę wzajemności.;
obowiązek ustanowienia osoby upoważnionej w oddziale do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego, czyli pełnomocnika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
odpowiednie oznaczenie przedsiębiorcy zagranicznego na zewnątrz. Jak stanowi art. 40 punkt 1 oddział jest zobowiązany używać nazwy przedsiębiorcy zagranicznego w języku państwa jego siedziby wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów „oddział w Polsce”;
obowiązek prowadzenia oddzielnej rachunkowości w języku polskim;
obowiązek zgłaszania ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wszelkich zmian stanu faktycznego i prawnego związanych z likwidacją oddziału lub utratą prawa do wykonywania działalności lub rozporządzania swoim majątkiem przez oddział. Do likwidacji oddziału stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu spółek handlowych likwidacji spółki z o.o.
Minister właściwy do spraw gospodarki może zakazać wykonywania działalności gospodarczej przez oddział. Minister właściwy do spraw gospodarki po zasięgnięciu opinii ministra właściwego ze względu na przedmiot działalności przedsiębiorcy zagranicznego wydaje decyzję o zakazie wykonywania działalności gospodarczej przez oddział w przypadku, gdy: oddział rażąco narusza prawo polskie; nastąpiło otwarcie likwidacji przedsiębiorcy zagranicznego lub przedsiębiorca ten utracił prawo do wykonywania działalności lub rozporządzania swoim majątkiem oraz gdy działalność przedsiębiorcy zagranicznego zagraża bezpieczeństwu i obronności państwa, ochronie tajemnicy państwowej lub innemu ważnemu interesowi publicznemu.
Przedstawicielstwa.
Przedsiębiorcy zagraniczni mogą tworzyć na terytorium Rzeczypospolitej przedstawicielstwa. Zakres działania przedstawicielstwa może obejmować wyłącznie prowadzenie działalności w zakresie reklamy i promocji przedsiębiorcy zagranicznego.
Przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych nie podlegają, tak jak oddziały, wpisowi do rejestru przedsiębiorców. Utworzenie przedstawicielstwa wymaga wpisu do ewidencji przedstawicielstw. Wpisu dokonuje minister właściwy do spraw gospodarki po zasięgnięciu opinii ministra właściwego ze względu na przedmiot wykonywanej przez przedsiębiorcę zagranicznego działalności na podstawie złożonego wniosku. O dokonaniu wpisu przedstawicielstwa do ewidencji wydaje się zaświadczenie, które powinno zawierać dane zawarte we wniosku, numer wpisu do ewidencji i datę wpisu. Ewidencja jest jawna, tzn. każdy, kto tego zażąda, może zapoznać się z danymi zamieszczonymi w ewidencji.
Odmowa wpisu do ewidencji następuje w drodze decyzji administracyjnej z następujących przyczyn:
- gdy działalność przedsiębiorcy zagranicznego zagraża bezpieczeństwu i obronności państwa, ochronie tajemnicy państwowej lub innemu ważnemu interesowi publicznemu;
- gdy wniosek o wpis do ewidencji dotyczy działalności wykraczającej poza zakres reklamy i promocji przedsiębiorcy zagranicznego lub zawiera inne braki albo nie zostały dołączone do wniosku wszystkie wymagane dokumenty.
Decyzję o odmowie wpisu do ewidencji wydaje minister właściwy do spraw gospodarki po zasięgnięciu opinii ministra właściwego ze względu na przedmiot działalności przedsiębiorcy zagranicznego.
Obowiązki przedstawicielstwa są podobnie sformułowane do obowiązków oddziału przedsiębiorcy zagranicznego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Należą do nich:
obowiązek ustanowienia osoby upoważnionej w przedstawicielstwie do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego, czyli pełnomocnika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
odpowiednie oznaczenie przedsiębiorcy zagranicznego na zewnątrz. Jak stanowi art. 49 punkt 1 przedstawicielstwo jest zobowiązane używać nazwy przedsiębiorcy zagranicznego w języku państwa jego siedziby wraz z przetłumaczoną na język polski nazwą formy prawnej przedsiębiorcy oraz dodaniem wyrazów „przedstawicielstwo w Polsce”;
obowiązek prowadzenia oddzielnej rachunkowości w języku polskim;
obowiązek zgłaszania ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wszelkich zmian stanu faktycznego i prawnego w zakresie danych zawartych we wniosku oraz o rozpoczęciu likwidacji przedstawicielstwa albo utracie prawa do wykonywania działalności lub rozporządzania swoim majątkiem przez przedstawicielstwo. Do likwidacji oddziału stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu spółek handlowych likwidacji spółki z o.o.
Przyczyny wydania decyzji o zakazie działalności przedstawicielstwa są analogiczne jak przyczyny wydania takiej decyzji w stosunku do oddziału.
Temat 2: Mali i średni przedsiębiorcy.
Unia Europejska dostrzegła już dawno znaczenie dla gospodarki małych i średnich przedsiębiorstw. To dzięki nim rynek jest elastyczniejszy, bardziej konkurencyjny i efektywny. Rozwój sektora małych i średnich przedsiębiorstw jest najefektywniejszą drogą walki z rosnącym bezrobociem. Dlatego też jednym z warunków członkostwa w Unii Europejskiej jest posiadanie regulacji prawnej zapewniającej instrumenty wspierania przez państwo małych i średnich przedsiębiorstw.
Zgodnie z ustawą prawo działalności gospodarczej:
Państwo stwarza, z poszanowaniem zasad równości i konkurencji, korzystne warunki dla funkcjonowania i rozwoju małych i średnich przedsiębiorców, w szczególności poprzez:
inicjowanie zmian stanu prawnego sprzyjających rozwojowi małych i średnich przedsiębiorców, w tym dotyczących dostępu do środków finansowych pochodzących z kredytów i pożyczek oraz poręczeń kredytowych,
wspieranie instytucji umożliwiających finansowanie działalności gospodarczej na dogodnych warunkach,
wyrównywanie warunków wykonywania działalności gospodarczej ze względu na obciążenia publicznoprawne,
ułatwianie dostępu do informacji, szkoleń oraz doradztwa,
wspieranie instytucji i organizacji lokalnych oraz regionalnych działających na rzecz małych i średnich przedsiębiorców,
promowanie współpracy małych i średnich przedsiębiorców z innymi przedsiębiorcami polskimi i zagranicznymi, ze szczególnym uwzględnieniem przedsiębiorczości lokalnej.
Za małego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w poprzednim roku obrotowym:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 50 pracowników oraz
2) osiągnął przychód netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nie przekraczający równowartości w złotych 7 milionów EURO lub suma aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec poprzedniego roku obrotowego nie przekroczyła równowartości w złotych 5 milionów EURO.
Nie uważa się jednak za małego, przedsiębiorcy, w którym przedsiębiorcy inni niż mali posiadają:
1) więcej niż 25% wkładów, udziałów lub akcji,
2) prawa do ponad 25% udziału w zysku,
3) więcej niż 25% głosów w zgromadzeniu wspólników (akcjonariuszy).
Za średniego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, nie będącego małym przedsiębiorcą, który w poprzednim roku obrotowym:
1) zatrudniał średniorocznie mniej niż 250 pracowników oraz
2) osiągnął przychód netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nie przekraczający równowartości w złotych 40 milionów EURO lub suma aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec poprzedniego roku obrotowego nie przekroczyła równowartości w złotych 27 milionów EURO.
Nie uważa się jednak za średniego, przedsiębiorcy, w którym przedsiębiorcy inni niż mali i średni posiadają:
1) więcej niż 25% wkładów, udziałów lub akcji,
2) prawa do ponad 25% udziału w zysku,
3) więcej niż 25% głosów w zgromadzeniu wspólników (akcjonariuszy).
Dla stwierdzenia, że przedsiębiorca spełnia warunki kwalifikujące je jako małe lub średnie przedsiębiorstwo, zainteresowany składa odpowiednie dokumenty. Jeżeli z przyczyn od siebie niezależnych przedsiębiorca nie może przedstawić takich dokumentów świadczących, oświadczenie na piśmie zastępuje te dokumenty.
W przypadku przedsiębiorcy działającego krócej niż rok, jego przewidywany roczny przychód netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych, a także przewidywane średnioroczne zatrudnienie oszacowuje się na podstawie danych za ostatni okres, udokumentowany przez przedsiębiorcę.
Małe i średnie przedsiębiorstwa są w Polsce finansowo wspierane z funduszy oferowanych przez rządy poszczególnych państw zachodnich na podstawie dwustronnych umów z rządem polskim, przez organizacje o charakterze lub zasięgu międzynarodowym, jak Unia Europejska (program PHARE), UNDP, UNIDO, USAID, Bank Światowy oraz ze środków budżetu państwa.
Pomoc zagraniczna wspierająca proces transformacji gospodarczej w Polsce może mieć charakter grantów, subwencji, dotacji, darowizn oraz pożyczek i kredytów.
Kredyty i pożyczki udzielane przez sektor bankowy są najważniejszym źródłem zewnętrznego finansowania podmiotów gospodarczych w tym małych i średnich przedsiębiorstw.
Instrumenty te oraz venture capital jako dominujące źródło kapitału inwestycyjnego
Stosowane są także przez międzynarodowe organizacje finansowe, jak Bank Światowy, Europejski Bank Inwestycyjny, Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju, Międzynarodowa Korporacja Finansowa. Zagraniczne linie kredytowe obsługiwane są przez wybrane banki polskie.
Istotnym segmentem rynku finansowego dla sektora małych i średnich przedsiębiorstw są dynamicznie rozwijające się instytucje leasingowe. Dysponują one znacznym kapitałem oraz wciąż rosnącym doświadczeniem w zakresie wspierania przedsięwzięć indywidualnych przedsiębiorców.
Ważnym instrumentem polityki regionalnej stają się powstające regionalne fundusze inwestycyjne. Ich założenie wymaga inicjatywy i kapitału podmiotów regionalnych, i to nie tylko organów władzy publicznej, lecz także prywatnych podmiotów gospodarczych. Są to instytucje finansowe gromadzące kapitał udziałowców (inwestorów), a następnie inwestujące go w rokujące powodzenie przedsięwzięcia gospodarcze. Regionalne fundusze inwestycyjne dostarczają MSP długoterminowego kapitału właścicielskiego, powodując podnoszenie ich wartości, wzmacnianie kondycji ekonomicznej, poprawę konkurencyjności, dostęp do nowych źródeł kapitału, do nowych rynków, technologii oraz profesjonalnego doradztwa.
Najczęściej udzielaną formą pomocy zagranicznej jest pomoc techniczna (doradztwo, ekspertyzy, pomoc szkoleniowa i finansowa) stanowiąca wsparcie kapitałowo-inwestycyjne dla przedsiębiorstw.
Począwszy od 1990 zaczęły powstawać w Polsce lokalne pozabankowe instytucje wspierające finansowo MSP. Oferowane przez nie zasilanie przyjmuje formy pożyczek, poręczeń oraz venture capital, często na warunkach preferencyjnych. Część z tych instytucji powstała w wyniku inspiracji władz lokalnych i z ich udziałem kapitałowym. Są to przede wszystkim Agencje Rozwoju Regionalnego, Fundusze Rozwoju Przedsiębiorczości.
W czasie realizacji programów powstało też szereg funduszy lokalnych, których oferta umożliwia łatwiejszy dostęp do kredytów.
Temat 3: Samorząd gospodarczy.
Ustawa przewidziała reprezentacje środowisk przedsiębiorców w formie samorządu gospodarczego.
Istotą samorządu gospodarczego jest samodzielne i niezależne od administracji państwowej wykonywanie funkcji administracyjnych przez wydzieloną społeczność w obszarze działalności gospodarczej. Można zatem przyjąć, że samorząd jest formą organizacji grupy społecznej przedsiębiorców, dzięki której może ona decydować w granicach prawa o istotnych dla niej sprawach, działając bezpośrednio lub za pośrednictwem demokratycznie wybranego i funkcjonującego przedstawicielstwa. Cechy samorządu to: dostępność członkostwa, demokracja i samodzielność.
Samorząd gospodarczy reprezentuje środowiska przedsiębiorców i poprzez działania na rzecz przedsiębiorczości wspiera rozwój gospodarczy kraju.
Samorząd gospodarczy nie posiada uprawnień władczych w stosunku do przedsiębiorców w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.
Samorząd gospodarczy nie może podejmować działań ograniczających zakres wykonywanej przez przedsiębiorców działalności gospodarczej lub godzących w zasadę konkurencji.
Samorząd gospodarczy działa poprzez organizacje przedsiębiorców, zwane „organizacjami samorządu gospodarczego".
Organizacja samorządu gospodarczego nie może odmówić członkostwa przedsiębiorcy, który spełnia warunki określone w statucie tej organizacji.
Samorząd gospodarczy nie posiada uprawnień władczych w stosunku do przedsiębiorców w zakresie wykonywania przez nich działalności gospodarczej. Ponadto samorząd nie może podejmować działań ograniczających zakres wykonywanej przez przedsiębiorców działalności gospodarczej lub godzących w zasadę konkurencji. Jest to zgodne z postanowieniami Konstytucji. Samorządy nie mogą posiadać wobec przedsiębiorców takich uprawnień, które mogłyby naruszać wolność wykonywania zawodu lub ograniczać wolność podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej.
Regulacje ustawy prawo o działalności gospodarczej odnośnie samorządu gospodarczego mają charakter ogólny.
Obecnie w prawie polskim obowiązują przepisy prawne dotyczące tworzenia dobrowolnych zrzeszeń gospodarczych. Należą do nich:
ustawa z 22 marca 1989 r. o rzemiośle (rzemiośle t. j. Dz. U. nr 112 z 2002 r., poz. 979);
ustawa z 30 maja 1989 r. o samorządzie zawodowym przedsiębiorców (Dz. U. nr 35 z 1989 r., poz. 194 ze zm.);
ustawa z 30 maja 1989 r. o izbach gospodarczych (Dz. U. nr 35 z 1989 r., poz. 195 ze zm.);
ustawa z 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz. U. nr 55 z 1991 r., poz. 235 ze zm.);
ustawa z 14 grudnia 1995 r. o izbach rolniczych (t. j. Dz. U. nr 101 z 2002 r., poz. 927 ze zm.)
Powstałe na podstawie wymienionych ustaw organizacje przedsiębiorców mają za zadanie przede wszystkim:
utrwalanie więzi środowiskowych i postaw zgodnych z etyką zawodową;
prowadzenie działalności socjalnej, kulturalnej i oświatowej;
wyrażanie wspólnych interesów wobec organów państwowych;
popieranie rozwoju gospodarki;
wspieranie inicjatyw gospodarczych;
wspieranie kształcenia zawodowego;
tworzenie sądownictwa arbitrażowego.
Organizacje te wykonują też określone w ustawach zadania ze sfery publicznej (państwowej lub samorządowej). Dotyczy to w szczególności izb gospodarczych, którym Rada Ministrów może powierzyć w drodze rozporządzenia wykonywanie niektórych zadań administracji rządowej, jak również izb rolniczych, które mogą wykonywać funkcje zlecone z zakresu administracji rządowej przekazywane ustawami lub zadania zlecone z zakresu zadań własnych gminy przekazywane na podstawie porozumienia z właściwymi organami rządowymi lub samorządowymi.
Szczególnego znaczenia w ostatnich latach nabierają samorządy zawodowe poszczególnych zawodów, które posiadają często istotne uprawnienia w zakresie przyznawania praw umożliwiających wykonywanie określonej działalności np. nadawanie uprawnień budowlanych przez samorządy inżynierów architektów i inżynierów budowlanych. Również zawody medyczne, prawnicze, księgowe, rzeczoznawcy majątkowi oraz inne zawody zabiegają o rozszerzenie uprawnień administracyjnych.
Stosunkowo duże znaczenie mają izby gospodarcze.
Izba gospodarcza jest organizacją samorządu gospodarczego, reprezentującą interesy gospodarcze zrzeszonych w niej podmiotów w zakresie ich działalności wytwórczej, handlowej, budowlanej lub usługowej, w szczególności wobec organów państwowych.
Izby gospodarcze kształtują i upowszechniają zasady etyki w działalności gospodarczej, w szczególności opracowują i doskonalą normy rzetelnego postępowania w obrocie gospodarczym.
Izba gospodarcza jest uprawniona do wyrażania opinii o projektach rozwiązań odnoszących się do funkcjonowania gospodarki oraz może uczestniczyć, na zasadach określonych w odrębnych przepisach, w przygotowywaniu projektów aktów prawnych w tym zakresie. Izba gospodarcza może dokonywać ocen wdrażania i funkcjonowania przepisów prawnych dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej.
Izba gospodarcza może być utworzona, jeżeli taką inicjatywę podejmie co najmniej 50 podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, zwanych dalej "założycielami", na obszarze działania tworzonej izby, obejmującym obszar województwa. W wypadku gdy terytorialny zakres działania izby będzie przekraczać obszar województwa, liczba założycieli powinna wynosić co najmniej 100. W celu utworzenia izby gospodarczej założyciele uchwalają statut izby, potwierdzając jego przyjęcie przez złożenie na nim swoich podpisów.
Statut izby powinien określać w szczególności:
1) nazwę izby, siedzibę oraz zakres terytorialny działania izby,
2) podstawowe zadania izby oraz sposób i formy ich realizacji,
3) prawa i obowiązki członka izby,
4) sposób nabywania i utraty członkostwa izby,
5) organy izby i zakres ich uprawnień, tryb ich wyboru i okres kadencji,
6) sposób ustalania wysokości składek i ich wpłaty oraz uzyskiwania innych środków finansowych na koszty utrzymania i działalności izby,
7) zasady dokonywania zmian statutu, rozwiązania izby i przeznaczenia jej majątku w razie likwidacji izby,
8) inne sprawy stosownie do potrzeb praktycznej działalności oraz wymagające określenia w statucie na podstawie ustawy i innych przepisów prawa.
Statut izby nie może ograniczać uprawnień podmiotów prowadzących działalność gospodarczą do zrzeszania się w izbie gospodarczej.
Najwyższą władzą izby gospodarczej jest walne zgromadzenie członków izby; członkowie izby nie będący osobami fizycznymi są reprezentowani w walnym zgromadzeniu izby przez swoich przedstawicieli.
Izby gospodarcze podlegają obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. Izby gospodarcze uzyskują osobowość prawną z chwilą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego.
Izby gospodarcze mogą na zasadzie dobrowolności zrzeszać się w Krajowej Izbie Gospodarczej. W Krajowej Izbie Gospodarczej mogą zrzeszać się również organizacje gospodarcze i społeczne, których przedmiotem działania jest wspieranie rozwoju gospodarczego. Krajowa Izba Gospodarcza reprezentuje wspólne interesy gospodarcze zrzeszonych członków. Siedzibą Krajowej Izby Gospodarczej jest miasto stołeczne Warszawa.
Dla wykonywania wspólnych zadań w zakresie promocji handlu zagranicznego Krajowa Izba Gospodarcza tworzy funkcjonalnie i organizacyjnie wyodrębnioną Polską Izbę Handlu Zagranicznego. Statut Krajowej Izby Gospodarczej może przewidywać możliwość oraz określać zasady bezpośredniej współpracy Polskiej Izby Handlu Zagranicznego z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą w zakresie handlu zagranicznego.
Krajowa Izba Gospodarcza poprzez Polską Izbę Handlu Zagranicznego w szczególności może:
1) organizować wystawy oraz międzynarodowe targi w kraju i za granicą,
2) współpracować z organizacjami międzynarodowymi i zagranicznymi oraz należeć do nich, jeżeli nie narusza to zobowiązań wynikających z umów międzynarodowych, w których Państwo Polskie jest stroną, a także tworzyć za zgodą Ministra właściwego do spraw współpraca gospodarczej z zagranicą swoje przedstawicielstwa zagraniczne,
3) wykonywać czynności izb przemysłowo-handlowych na podstawie umów między Polską lub kontrahentem polskim a obcymi państwami lub kontrahentami albo na podstawie międzynarodowych zwyczajów handlowych, a zwłaszcza legalizować dokumenty oraz wydawać certyfikaty, świadectwa i zaświadczenia,
4) organizować i stwarzać warunki do rozstrzygania sporów w drodze postępowania polubownego i pojednawczego, w tym powołać przy Polskiej Izbie Handlu Zagranicznego Kolegium Arbitrów do rozstrzygania sporów wynikłych w związku ze współpracą gospodarczą z zagranicą, poddanych orzecznictwu Kolegium Arbitrów, jak również opracowywać i doskonalić zasady etyki obowiązującej podmioty i prowadzące działalność gospodarczą.
Krajowa Izba Gospodarcza może inicjować, na wniosek przedsiębiorców, tworzenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dwu- lub wielostronnych izb gospodarczych. Zadaniem izb jest działanie na rzecz promocji handlu zagranicznego i wspomagania rozwoju międzynarodowych stosunków gospodarczych.
Majątek izby gospodarczej i Krajowej Izby Gospodarczej powstaje ze składek członkowskich, darowizn, spadków, zapisów, z własnej działalności oraz dochodów z majątku izby. Izby mogą prowadzić działalność gospodarczą na zasadach ogólnych. Dochód z działalności gospodarczej izby służy realizacji celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału między jej członków. W razie rozwiązania izb, o których mowa, likwidator, powołany stosownie do ustaleń statutu, wykonuje postanowienia statutu dotyczące przeznaczenia majątku izb. W razie braku środków izb, koszty likwidacji pokrywa się ze środków ich członków.
Wykład VII - Pytania kontrolne. (cz. 2)
Co to jest oddział przedsiębiorstwa zagranicznego?
Co to jest przedstawicielstwo przedsiębiorstwa zagranicznego?
Czym różni się zakres działania oddziału i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych?
Jakie warunki trzeba spełniać, aby być uznanym za małego przedsiębiorcę?
Jakie warunki trzeba spełniać, aby być uznanym za średniego przedsiębiorcę?
Na jaką pomoc mogą liczyć mali i średni przedsiębiorcy?
Co to jest samorząd gospodarczy?
Kogo reprezentuje samorząd gospodarczy?
Jakie ustawy regulują tworzenie dobrowolnych zrzeszeń gospodarczych?
Co to są izby gospodarcze?