WYK艁ADNIA PRAWA
Fundamenty kultury ludzkiej:
---kultura grecka
---chrze艣cija艅stwo
---jurysprudencja rzymska - wiele dyrektyw sformu艂owanych jest po 艂acinie krajach naszego kr臋gu cywilizacyjnego (zar贸wno civil, jak i common law) akceptowana jest zasadniczo wsp贸lna teoria interpretacji tekst贸w prawnych, istniej膮 wsp贸lne mi臋dzynarodowe zasady i dyrektywy wyk艂adni (oczywi艣cie wyst臋puj膮 r贸wnie偶 r贸偶nice mi臋dzy poszczeg贸lnymi krajami), pewne sk艂adniki kultury prawnej maj膮 charakter globalny; wskazuje si臋, 偶e wi臋kszo艣膰 regu艂 wyk艂adni prawa powszechnie stosowanych w krajach zachodnich to produkt kultury prawnej, kt贸rej korzenie si臋gaj膮 czas贸w prawa rzymskiego - ten wsp贸lny dla Zachodu kanon wyk艂adni nazywa si臋 „ius respondendi”.
Podzia艂 teorii wyk艂adni:
---opisowe - opisuj膮 de facto jak interpretuje si臋 przepisy (np. w jaki spos贸b urz臋dy skarbowe w Polsce interpretuj膮 przepisy), czasem s膮 one b艂臋dnie interpretowane (np. interpretowanie przepis贸w przez urz膮d na w艂asn膮 korzy艣膰, a nie obywatela)
---normatywne - ustalaj膮 kanony popularnej wyk艂adni prawa (nie m贸wi膮 jak jest, tylko jak interpretowa膰 wyk艂adni臋).
Podzia艂 teorii wyk艂adni
---teoria klaryfikacyjna - tradycyjny punkt widzenia na teori臋 prawa, ustalanie znaczenia przepisu prawnego, wyja艣nianie sensu przepis贸w wtedy, gdy budz膮 w膮tpliwo艣ci
---teoria derywacyjna - teoria uznaj膮ca, 偶e znaczenie przepisu to tylko fragment wyk艂adni prawa, bowiem jej celem jest rekonstrukcja z przepis贸w prawnych pe艂nej i jednoznacznej normy post臋powania, charakter definicji projektuj膮cej (rodzaj nieuznawany przez wi臋kszo艣膰 badaczy).
Ustalenie znaczenia przepisu - dwa podej艣cia do metodologii:
---ekstencjonalizm - odpowiadanie na pytanie: „do jakich przedmiot贸w/zdarze艅/zjawisk odnosi si臋 to poj臋cie, a do jakich nie?” - na tym podej艣ciu opiera si臋 ustalanie znaczenia przepisu w Polsce (ekstencjonalno艣膰 - w艂asno艣膰 j臋zyka lub pewnych jego struktur, polegaj膮ca na tym, 偶e w j臋zyku tym b膮d藕 w otoczeniu owych struktur j臋zykowych przedstawiania termin贸w maj膮cych ten sam zbi贸r desygnat贸w nie zmieniaj膮 prawdziwo艣ci zda艅 - w j臋zyku ekstensjonalnym zbi贸r desygnat贸w danego terminu mo偶na wi臋c uto偶samia膰 z jego znaczeniem
---intencjonalizm - koncepcja filozoficzna, kontekst my艣lowy, odkrywanie sensu wyra偶enia, zamierze艅 prawodawcy (intencjonalizm - cechuje akt, stan lub zachowanie zamierzone 艣wiadomie i oznacza, i偶 zawsze jest ona 艣wiadomo艣ci膮 czego艣 - 艣wiadomo艣膰 jest r贸wnocze艣nie ujmowaniem podmiotu, my艣leniem o nim oraz nadawaniem mu sensu, poniewa偶 przedmiot ujawnia si臋 wy艂膮cznie dzi臋ki intencjonalnemu projektowi skierowanej ku niemu 艣wiadomo艣ci).
Desygnat - ka偶dy konkretny obiekt pasuj膮cy do nazwy lub 艣ci艣lej - ka偶da rzecz oznaczona przez dany wyraz, poj臋cie lub znak, np. desygnatem s艂owa „pies” jest ka偶de zwierz臋 b臋d膮ce psem. Desygnatem nazwy N j臋zyka J, przy okre艣lonym jej znaczeniu jest ka偶dy przedmiot P, o kt贸rym, zgodnie z prawd膮, nazw臋 N mo偶na orzec. Zbi贸r wszystkich desygnat贸w danej nazwy stanowi jego denotacj臋.
Denotacja - zakres danej normy, tj. zbi贸r jej desygnat贸w, tak偶e przesz艂ych i przysz艂ych. Odnosi si臋 do opisowego i dos艂ownego poziomu znaczenia, wsp贸lnego dla praktycznie wszystkich cz艂onk贸w danej kultury. S艂owo „ 艣winia” denotuje zatem poj臋cie po偶ytecznego r贸偶owego zwierz臋cia, kt贸re posiada ryj i zawini臋ty ogonek. Denotacja opisuje zwi膮zki zachodz膮ce wewn膮trz tego znaku pomi臋dzy jego elementem znacz膮cym i znaczonym, a tak偶e pomi臋dzy znakiem i jego odpowiednikiem w rzeczywisto艣ci(poj臋ciem, do kt贸rego odsy艂a). Odnosi si臋 do przyczynowo-skutkowego znaku. Denotacja nazywa na zdj臋ciu to, co si臋 na nim znajduje (ulica albo park). Denotacja jest systemem negocjowania znaczenia pomi臋dzy odbiorc膮 a tekstem.
Odr贸偶nienie teorii:
---deklaratoryjnych - w my艣l tej teorii wyk艂adnia ma charakter odtw贸rczy, celem interpretatora jest odtworzenie, a nie tworzenie sensu przepis贸w prawnych; jest powszechnie przyjmowana w teorii i praktyce jako spos贸b pojmowania wyk艂adni - stwierdzenie polskiego TK z 1995: „TK niczego nie ujmuje ani niczego nie dodaje do systemu obowi膮zuj膮cych norm prawnych” (zakaz wyk艂adni prawotw贸rczej to jedna z najbardziej podstawowych regu艂 wyk艂adni powszechnie akceptowanych w krajach civil law)
---konstytutywnych - jej zwolennicy twierdz膮, 偶e wyk艂adnia przepis贸w prawnych w pewnych sytuacjach (nie wszystkich) ma i mo偶e mie膰 tw贸rczy charakter; rozwin臋艂a si臋 w wyniku post臋puj膮cych w XX w. bada艅 nad j臋zykiem - doprowadzi艂y do wniosku, 偶e j臋zyk jest otwarty semantycznie (nie jest do ko艅ca okre艣lony zwyczajowo)
*”open texture” - otwarto艣膰 tekstu, istnienie luk i wewn臋trznych sprzeczno艣ci, zaprzeczenie „mechanicznemu prawoznawstwu” sylogizmowi prawniczemu i koncepcji prawa jako zamkni臋tego systemu norm, j臋zyk prawniczy jako odmiana codziennego, kt贸ry jest niedookre艣lony zwyczajowo (sfera cienia semantycznego) - gdy prawnik spotka si臋 z tak膮 sytuacj膮 (brak definiens) to chc膮c nie chc膮c dokonuje tw贸rczej wyk艂adni prawa (wynika to z samej natury j臋zyka) przyk艂ad Harta: czy dziecko mo偶e wjecha膰 samochodzikiem do parku, przed kt贸rym widnieje znak „zakaz wjazdu pojazd贸w mechanicznych?”
*Rechtsfortbildung - „rozwijanie prawa”, niemieckie okre艣lenie sytuacji odtw贸rczej wyk艂adni przepis贸w prawa.
Przypadki tw贸rczej wyk艂adni:
---poj臋cie niedookre艣lone, np. poj臋cie trze藕wo艣ci i nietrze藕wo艣ci (warto艣膰 zale偶na od kraju)
---ewidentna wyk艂adnia rozszerzaj膮ca lub zw臋偶aj膮ca (tworzenie prawa innego od zastanego)
---prawo, aby dokona膰 tw贸rczej interpretacji (w pewnych wypadkach - np. s膮d niemiecki na pocz膮tku XXw. uzna艂 samoch贸d za zwierz臋, s膮d ameryka艅ski orzek艂 przeja偶d偶ka konna po parku to przeja偶d偶ka pojazdem mechanicznym).
Zakaz wyk艂adni prawotw贸rczej - w naszym kraju, podobnie jak w innych krajach nale偶膮cych do civil law s膮dom nie wolno tworzy膰 prawa, a wi臋c nie wolno im tworzy膰 prawa r贸wnie偶 w drodze akt贸w interpretacji przepis贸w prawnych. TK: „celem wyk艂adni nie jest tworzenie nowych norma prawa czy ich modyfikacja, lecz ustalenie tre艣ci norm wys艂owionych w analizowanych przepisach”. Zakaz wyk艂adni prawotw贸rczej uzasadnia si臋 zwykle powo艂aniem si臋 na konstytucyjn膮 zasad臋 podzia艂u w艂adzy. Na wyk艂adni臋 prawotw贸rcz膮 przyzwala si臋 w przypadku, gdy wyk艂adnia j臋zykowa prowadzi do absurdalnych konsekwencji, jest ra偶膮co sprzeczna z Konstytucj膮, czy powszechnie akceptowanych zasadami sprawiedliwo艣ci.
Rodzaje wyk艂adni:
---wyk艂adnia sensu stricto -wszelkie procesy zmierzaj膮ce do ustalenia znaczenia przepis贸w prawnych, kt贸rych sens z takich lub innych powod贸w budzi w膮tpliwo艣ci; do wyk艂adni zaliczamy wszelkie procedury zwi膮zane ze stosowaniem dyrektyw wyk艂adni j臋zykowej, systemowej i funkcjonalnej, a tak偶e dyrektyw preferencyjnych oraz domniema艅 interpretacyjnych
---wyk艂adnia sensu largo - rozwi膮zywanie problem贸w zwi膮zanych za stosowaniem dyrektyw wnioskowa艅 prawniczych (np. analogii czy argumentum a contrario), a tak偶e r贸偶nego rodzaju dyrektyw kolizyjnych (np. lex superior, lex specialis).
Zasada pierwsze艅stwa wyk艂adni sensu stricto - podmiot stosuj膮cy prawo winien d膮偶y膰 do usuni臋cia w膮tpliwo艣ci interpretacyjnych odwo艂uj膮c si臋 w pierwszym rz臋dzie do wyk艂adni j臋zykowej, systemowej i funkcjonalnej, i dopiero wtedy, gdy ta wyk艂adnia nie da rezultatu, wolno jest odwo艂a膰 si臋 do wyk艂adni sensu largo, a wi臋c np. analogii, innych wnioskowa艅 prawniczych lub regu艂 kolizyjnych.
Nakaz respektowania dyrektyw techniki - zasady techniki prawodawczej to dyrektywy wskazuj膮ce jak poprawnie redagowa膰 akty normatywne. W naszym kraju zasady te s膮 okre艣lone w rozporz膮dzeniu Prezesa RM z 2002 w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”. Zasady techniki ustalaj膮 nie tylko standardy poprawnej legislacji, ale tak偶e standardy poprawnej interpretacji przepis贸w prawnych. Mi臋dzy tym jak normodawcy redaguj膮 teksty prawne, a tym jak je organy stosuj膮 lub interpretuj膮 musi bowiem istnie膰 daleko id膮ca odpowiednio艣膰, je艣li tworzenie, stosowanie i wyk艂adnia prawa maj膮 by膰 przedsi臋wzi臋ciem racjonalnym.
Granice wyk艂adni - problem okre艣lenia granic wyk艂adni: „ ka偶da interpretacja powinna w zasadzie pozostawa膰 w ramach mo偶liwego znaczenia s艂ownikowego danego wyra偶enia” (wyk艂adnia sensu stricto),
J臋zykowa granica wyk艂adni jest bardzo trudna do wyznaczenia, bowiem w ka偶dej wyk艂adni istniej膮 regu艂y odst臋pstwa (od znaczenia j臋zykowego) i nie jest wiadome czy interpretator mo偶e odej艣膰 od sensu s艂ownikowego (w sytuacjach wyj膮tkowych, uzasadnionych przez tzw. dyrektywy odst臋pstwa, s膮dy toleruj膮 odst膮pienie przez interpretatora od sensu literalnego przepisu, je艣li jest to uzasadnione szczeg贸lnie wa偶nymi powodami - absolutnie wyj膮tkowy charakter).
Mo偶na powiedzie膰, 偶e g艂贸wna r贸偶nica mi臋dzy wyk艂adni膮 sensu stricto i sensu largo, polega na tym, 偶e wyk艂adnia sensu stricto musi si臋 zasadniczo mie艣ci膰 w ramach mo偶liwego znaczenia leksykalnego przepisu, natomiast wnioskowania prawnicze mog膮 poza to znaczenie wykracza膰.
Zasada ignorantia iuris nocet - fakt, 偶e strona nie zna tre艣ci przepis贸w prawnych nie stanowi zasadniczo okoliczno艣ci usprawiedliwiaj膮cej. Zgodnie z powszechnie przyjmowanym pogl膮dem zasada ignorantia odnosi si臋 r贸wnie偶 do znajomo艣ci prawid艂owej wyk艂adni przepis贸w prawnych. Strona nie mo偶e zatem zasadniczo usprawiedliwia膰 si臋 tym, i偶 nie zna艂a prawid艂owej interpretacji przepis贸w prawnych. Zasad ignorantia we wsp贸艂czesnym prawie nie jest jednak interpretowana rygorystycznie i do艣膰 powszechnie si臋 przyjmuje, 偶e w pewnych okoliczno艣ciach nieznajomo艣膰 prawa lub jego interpretacji mo偶e zosta膰 uznane za usprawiedliwion膮.
Okre艣lenie czasu od kt贸rego mo偶na przyj膮膰, i偶 strona powinna zna膰 prawid艂ow膮 wyk艂adni臋 w przypadku decyzji organ贸w stosuj膮cych prawo, mo偶e by膰 zasadniczo oparte na dw贸ch podstawach:
---ex nunc - decyzja interpretacyjna wywiera skutki od chwili jej podj臋cia
---ex tunc - decyzja interpretacyjna wywiera skutki od chwili wej艣cia w 偶ycie interpretowanego aktu normatywnego.
W uchwale z 1995 TK uzna艂, 偶e ustalenia interpretacyjne wywieraj膮 zasadniczo skutki ju偶 od daty wej艣cia w 偶ycie aktu normatywnego, a wi臋c ex tunc.
Sytuacje, w kt贸rych wywieranie skutk贸w ju偶 od daty obowi膮zywania danego aktu normatywnego prowadzi艂oby do skutk贸w ra偶膮co niesprawiedliwych w stosunku do adresata normy prawnej:
---interpretacja ma charakter tw贸rczy, tak 偶e trudno by艂oby za艂o偶y膰, 偶e adresat m贸g艂 j膮 przewidzie膰
---w praktyce stosowania prawa istniej膮 istotne rozbie偶no艣ci interpretacyjne (r贸偶nice w orzecznictwie i doktrynie)
---w orzecznictwie dosz艂o do istotnej zmiany dotychczasowej wyk艂adni przepisu.
CLARA NON SUNT INTERPRETANDA
W my艣l tej regu艂y nie stosuje si臋 wyk艂adni je艣li przepis jest jasny (lex clara), tzn. w kr臋gu prawnik贸w panuje zgoda do jakich fakt贸w, zjawisk, sytuacji dana norma si臋 odnosi - je艣li jednak istnieje r贸偶nica pogl膮d贸w, nie panuje zgoda, to znaczy, 偶e przepis jest w膮tpliwy i konieczna jest jego wyk艂adnia.
Wyk艂adnia jest zrelacjonowana do danego przypadku (nie jest abstrakcyjna) - je艣li przepis jest w膮tpliwy w danym kontek艣cie to wymaga wtedy wyk艂adni, za艣 je艣li ten przepis jest w danym kontek艣cie nie podlega w膮tpliwo艣ci to nie wymaga wyk艂adni.
W doktrynie i orzecznictwie spotykany jest pogl膮d, 偶e wyk艂adni wymaga ka偶dy tekst, bez wzgl臋du na to, czy jest on jasny, czy te偶 nie - zasada omnia sunt interpretanda. Takie poj臋cie wyk艂adni uto偶samia poj臋cie interpretacji tekstu z jego rozumieniem i jest ewidentnie sprzeczne z praktyk膮 stosowania zasady clara non sunt interpretanda.
Jasno艣膰 czy niejasno艣膰 przepisu jest kwesti膮 dynamiczn膮. Mo偶e ulega膰 zmianie wskutek post臋pu lub wydawania innych przepis贸w (kontekst systemowy lub funkcjonalny), np. trudno艣膰 zakwalifikowania gaz贸w bojowych do kategorii broni (wed艂ug za艂o偶e艅 konwencji genewskiej bro艅 by艂a przedmiotem materialnym, konieczna by艂a wi臋c nowa wyk艂adnia).
Przepis wyj臋ty z izolacji mo偶e by膰 niejasny, ale podpada pod kategori臋 „lex clara” je艣li rozwik艂ano t臋 niejasno艣膰 w roszczeniach lub w kontek艣cie innych przepis贸w.
Przepis jest niejasny i wymaga interpretacji, je艣li jest nieostry, wieloznaczny, niedookre艣lony - niejasny w sensie lingwistycznym oraz gdy w doktrynie i orzecznictwie istniej膮 rozbie偶no艣ci co do jego interpretacji.
Przepis jest jasny i nie wymaga interpretacji, je艣li nie ma w膮tpliwo艣ci, co do jakich stan贸w, zjawisk, zdarze艅 przepis si臋 odnosi b膮d藕 w膮tpliwo艣ci istnia艂y, ale zosta艂y wyja艣nione w orzecznictwie.
Nie istnieje w Polsce forma wyk艂adni wi膮偶膮cej przez s膮d ale w orzecznictwie SN uwa偶a, 偶e orzecznictwo najwy偶szych s膮d贸w dotycz膮ce przepis贸w prawnych stwarza domniemanie prawid艂owo艣ci takiego wyja艣nienia i tym samym uznaje przepis za jasny.
Trybuna艂 orzek艂, 偶e dopuszczalna jest interpretacja przepisu jasnego, je艣li praktyka masowo post臋puje wbrew niemu.
DYREKTYWY WYK艁ADNI
Dyrektywy wyk艂adni (interpretacyjne) - argumenty przemawiaj膮ce za lub przeciwko temu, 偶e norma lub jej fragment ma takie, a nie inne znaczenie.
Cechy dyrektyw wyk艂adni:
1.dyrektywy wyk艂adni (wzi臋te z izolacji) rzadko stanowi膮 niepodwa偶alny argument, 偶e norma (jej fragment) ma okre艣lone znaczenie
2.dyrektywy wyk艂adni jedynie z wi臋ksz膮 lub mniejsz膮 moc膮 przemawiaj膮 za przyj臋ciem lub odrzuceniem okre艣lonej decyzji interpretacyjnej.
3.dyrektywy wyk艂adni maj膮 cz臋sto struktur臋 antytetyczn膮 tzn. dyrektywie, kt贸ra przemawia za przypisaniem normie okre艣lonego znaczenia z zasady mo偶na przeciwstawi膰 dyrektyw臋, kt贸ra b臋dzie przemawia膰 przeciwko przypisaniu tego znaczenia.
4.od wi臋kszo艣ci dyrektyw wyk艂adni istniej膮 wyj膮tki.
5.efekt uzasadniaj膮cy dyrektyw wyk艂adni to z zasady rezultat kumulatywnej oceny argument贸w pro i contra, a zatem oceny, czy istniej膮 lepsze (mocniejsze) racje, przemawiaj膮ce za przyj臋ciem czy te偶 odrzuceniem okre艣lonej decyzji interpretacyjnej.
Ius interpretandi - wsp贸lny kanon wyk艂adni tekst贸w prawnych, kt贸ry stanowi element kultury prawnej cywilizacji Zachodu, a nawet ca艂ej wsp贸lnoty mi臋dzynarodowej.
Regu艂a konkluzywna - taka, kt贸ra pozwala nam w definitywny spos贸b wnioskowa膰 z tego, 偶e zasz艂o W, o tym, 偶e K. „Je偶eli W, to powinno nast膮pi膰 K”.
Regu艂a niekonkluzywna - nie pozwala nam w definitywny spos贸b wnioskowa膰 z tego, 偶e zasz艂o W, o tym, 偶e zasz艂o K. W przypadku tej regu艂y nie jest wykluczona sytuacja, 偶e uznamy W, a odrzucimy K. Tez臋 o niekonkluzywno艣ci wi臋kszo艣ci regu艂 mo偶emy r贸wnie偶 wyrazi膰 wskazuj膮c, 偶e dyrektywy wyk艂adni z zasady dopuszczaj膮 wyj膮tki.
Typy dyrektyw wyk艂adni - zagadnienie klasyfikacji dyrektyw wyk艂adni budzi wiele kontrowersji. W tej kwestii istnieje wiele r贸偶nych typologii klasyfikacji. W Polsce szczeg贸ln膮 popularno艣膰 zdoby艂 sobie podzia艂 zaproponowany przez J. Wr贸blewskiego, kt贸ry zaproponowa艂 podzia艂 wszystkich dyrektyw wyk艂adni na trzy kategorie:
---wyk艂adnia j臋zykowa (zale偶na od j臋zyka sformu艂owania - kontekst j臋zykowy)
---wyk艂adnia systemowa (zale偶na od tre艣ci innych przepis贸w - kontekst systemowy)
---wyk艂adnia funkcjonalna (zale偶na od szeregu wyznacznik贸w pozaj臋zykowych: cele, funkcje regulacji prawnej, przekonania moralne, sytuacja spo艂eczna - kontekst funkcjonalny).
Inne klasyfikacje:
---Z. Ziembi艅skiego:
*dyrektywy j臋zykowe
*dyrektywy pozaj臋zykowe
---Savigny'ego:
*wyk艂adnia gramatyczna (j臋zykowa)
*wyk艂adnia logiczna (sensu largo)
*wyk艂adnia historyczna (genetyczna)
*wyk艂adnia systemowa
*wyk艂adnia teleologiczna (dodana pod wp艂ywem Jheringa)
---jurysprudencji ameryka艅skiej:
*tekstualizm (wyk艂adnia jezykowa)
*intencjonalizm
*podej艣cie teleologiczne.
Niezale偶nie od przyj臋tych klasyfikacji gruncie rzeczy we wszystkich krajach stosowane s膮 podobne dyrektywy wyk艂adni. Wsp贸lny kanon wyk艂adni prawa wyodr臋bni艂 si臋 na bazie prawa rzymskiego.
Zastosowanie r贸偶nych dyrektyw wyk艂adni mo偶e prowadzi膰 do rozbie偶nych wynik贸w interpretacyjnych. Powstaje problem, w jaki spos贸b rozwi膮za膰 konflikty tego rodzaju.
Charakter rozumowa艅 interpretacyjnych - 2 podej艣cia, kt贸re w zasadzie si臋 uzupe艂niaj膮:
---pierwszy punkt widzenia: przybranie postaci sylogizmu, rozumowanie wed艂ug zasad logiki, przes艂ank膮 wi臋ksz膮 jest dyrektywa wyk艂adni, przes艂ank膮 mniejsz膮 jest za艣 cecha okre艣lonej normy, wniosek tej decyzji co do tego, jak dany przepis interpretowa膰 („Wyj膮tk贸w nie wolno interpretowa膰 rozszerzaj膮co” Pw=Je偶eli x jest w zwrx Pm=Ug, zw to w | zwr (UgZw)) - taka prosta procedura ma zastosowanie tylko w trywialnych przyk艂adach. Dyrektywy bowiem cz臋sto pozostaj膮 ze sob膮 w konflikcie. Je艣li spotykamy si臋 z nim to nale偶y poszukiwa膰 dalszych argument贸w - proces interpretacji staje si臋 procesem wa偶enia argument贸w (wa偶enia i ocena) oraz wyborem trafniejszych (mocniejszych)
---drugi punkt widzenia: struktura interpretacyjna wnioskowa艅 argumentacyjnych, obecna ju偶 w staro偶ytnej interpretacji rzymskiej, nazywanie regu艂 o cechach wskaza艅 czy te偶 dobrych racji toposami (punkt widzenia interpretacji) nawi膮zuj膮c do staro偶ytnej retoryki, argumenty nie dziel膮 si臋 na zgodne i niezgodne tylko na mocniejsze i s艂absze, od wi臋kszo艣ci regu艂 wyk艂adni istniej膮 wyj膮tki, a wiele z nich prowadzi do sprzecznych rezultat贸w, proces staje si臋 wa偶eniem wagi i wa偶no艣ci danych przepis贸w.
DYREKTYWY PREFERENCJI
Dyrektywy preferencji - regu艂y wskazuj膮ce jak rozwi膮za膰 konflikt r贸偶nych dyrektyw wyk艂adni (wynika z nich jak膮 decyzj臋 nale偶y podj膮膰, gdy wyk艂adnia j臋zykowa, systemowa i funkcjonalna prowadz膮 do sprzecznych wynik贸w).
Wr贸blewski nazwa艂 je dyrektywami wyk艂adni II stopnia, poniewa偶 wskazuj膮 jak膮 decyzj臋 interpretacyjn膮 nale偶y podj膮膰 w sytuacji, gdy zastosowanie dyrektyw wyk艂adni I stopnia (dyrektyw wyk艂adni j臋zykowej, systemowej i funkcjonalnej) prowadzi do rozbie偶nych ustale艅 interpretacyjnych.
P艂aszczyzny:
---poziom doktrynalny - po dzie艅 dzisiejszy trwa sp贸r mi臋dzy formalistami i nieformalistami:
*formali艣ci zak艂adaj膮 pierwsze艅stwo dyrektywy j臋zykowej („litery”), argumenty czerpi膮 z zasady pa艅stwa prawa - nadrz臋dno艣膰 zasady bezpiecze艅stwa prawnego i zaufania do prawa, sprzyjanie pewno艣ci prawa, niezmienno艣ci, przewidywalno艣ci (teoria statyczna)
*nieformali艣ci uznaj膮, 偶e rozstrzygaj膮c膮 rol臋 maj膮 dyrektywy funkcjonalna i systemowa („duch”), wyk艂adnia musi stale aktualizowa膰 sens prawa, przypisywa膰 je do rzeczywisto艣ci, mie膰 na uwadze zmian臋 reali贸w (teoria dynamiczna)
---poziom praktyki s膮dowej, administracyjny - s膮dy i urz臋dy w wi臋kszo艣ci opowiadaj膮 si臋 za pierwsze艅stwem wyk艂adni j臋zykowej, za艣 subsydiarno艣ci wyk艂adni systemowej i funkcjonalnej.
Zasada pierwsze艅stwa (prymatu) wyk艂adni j臋zykowej - w krajach kultury zachodniej praktyka interpretacyjna opiera si臋 na zasadzie pierwsze艅stwa wyk艂adni j臋zykowej i zasadzie pomocniczo艣ci wyk艂adni systemowej i聽funkcjonalnej odpowiada to „z艂otej regule” (the golden rule), kt贸r膮 sformu艂owa艂y s膮dy angielskie pod koniec XIX wieku. Ta zasada jest podobna do „regu艂y jasnego znaczenia” (plain meaning rule) autorstwa O. Holmesa, do kt贸rej odwo艂uj膮 si臋 s膮dy w USA. Na tej zasadzie opiera si臋 wyk艂adnia prawa europejskiego i mi臋dzynarodowego.
---w膮tpliwo艣ci wyk艂adnia j臋zykowa (w膮tpliwo艣ci) wyk艂adnia systemowa (w膮tpliwo艣ci) wyk艂adnia funkcjonalna (nie jest to porz膮dek chronologiczny, ale logiczny - porz膮dek uzasadniania)
---„Interpretator powinien si臋 opiera膰 na rezultatach wyk艂adni j臋zykowej i dopiero gdy ta prowadzi do nie daj膮cych si臋 usun膮膰 w膮tpliwo艣ci korzysta膰 z wyk艂adni systemowej, je艣li natomiast r贸wnie偶 wyk艂adnia systemowa nie doprowadzi艂a do w膮tpliwo艣ci interpretacyjnych, to wolno jest pos艂u偶y膰 si臋 wyk艂adni膮 funkcjonaln膮” ten 艂a艅cuch w wi臋kszo艣ci przypadk贸w pozwala dokona膰 wyk艂adni, je艣li jednak nie rozwi膮za艂by problemu to nale偶a艂oby si臋gn膮膰 po pozasystemowe zasady:
*zapytanie s膮d贸w ni偶szych do s膮d贸w wy偶szych (szczeg贸lnie do najwy偶szego)
*specjalna instytucja w UE
*w przypadku skrajnej sytuacji, gdy nie mo偶na rozwi膮za膰 danego problemu interpretacyjnego nale偶y zasygnalizowa膰 zmian臋 tekstu, np. sprawa dotycz膮ca kwestii koszt贸w o艣wietlenia (czy nale偶膮 do koszt贸w utrzymania dr贸g) w臋drowa艂a przez wszystkie s膮dowe instancje a偶 do TK, kt贸ry zadecydowa艂 o konieczno艣ci zmiany przepisu.
Zasada subsydiarno艣ci, pomocniczo艣ci wyk艂adni systemowej i funkcjonalnej:
---w prawie mi臋dzynarodowym uwa偶a si臋, 偶e w sytuacji, gdy wola stron traktatu jest inna ni偶 jego tekst, nale偶y si臋 kierowa膰 wol膮
---stosowana zasadniczo w nast臋puj膮cych okoliczno艣ciach:
*wyk艂adnia j臋zykowa nie jest w stanie usun膮膰 wszystkich w膮tpliwo艣ci
*wyk艂adnia j臋zykowa sugeruje alternatywne mo偶liwo艣ci interpretacji (np. sp贸r mi臋dzy Now膮 Hut膮 a Ministerstwem 艢rodowiska o to, kto ma ponosi膰 koszty emisji okre艣lonych py艂贸w do atmosfery, bowiem ustawa wyr贸偶nia艂a py艂y zawieszone w atmosferze oraz py艂y og贸艂em (zawieszone i opadaj膮ce) - decyzj膮 jakiego艣 urz臋dnika op艂acie podlega艂y jedynie py艂y zawieszone og贸艂em (kuriozalne okre艣lenie) - TK orzek艂, 偶e op艂at臋 za emisj臋 py艂贸w ma ponosi膰 Nowa Huta
*modyfikowanie przepis贸w i uzasadnianie odst臋pstw od rezultat贸w wyk艂adni j臋zykowej
*potwierdzanie rezultat贸w wyk艂adni j臋zykowej (dyrektywa potwierdzania - wskazuje, i偶 interpretator powinien stara膰 si臋 potwierdzi膰 wynik wyk艂adni j臋zykowej za pomoc膮 wyk艂adni systemowej i funkcjonalnej).
Dwa typy porz膮dk贸w preferencji:
---absolutny porz膮dek preferencji - sytuacja kiedy Wj ma pierwsze艅stwo przed Ws
---porz膮dek prima facie - w normalnych okoliczno艣ciach Wj poprzedza Ws, a Ws - Wf, niewykluczone s膮 jednak wyj膮tki, i偶 czasem, w danej sytuacji, ze wzgl臋du na szczeg贸lne okoliczno艣ci odst臋puje si臋 od Wj. - „Od jasnego (nie budz膮cego w膮tpliwo艣ci) rezultatu wyk艂adni j臋zykowej wolno odst膮pi膰 i oprze膰 si臋 na wyk艂adni systemowej tylko wtedy, gdy przemawiaj膮 za tym wa偶ne racje; od jasnego rezultatu wyk艂adni j臋zykowej i systemowej wolno odst膮pi膰 i oprze膰 si臋 na wyk艂adni funkcjonalnej tylko wtedy, gdy przemawiaj膮 za tym wa偶ne racje.”
Regu艂a harmonizowania kontekst贸w - zasada pierwsze艅stwa wyk艂adni j臋zykowej i subsydiarno艣ci wyk艂adni systemowej i funkcjonalnej powinna by膰 rozwa偶ana w kontek艣cie dyrektywy potwierdzania, czy harmonizowania r贸偶nych kontekst贸w: „Ustalaj膮c znaczenie j臋zykowe nale偶y bra膰 pod uwag臋 r贸wnie偶 kontekst systemowy i funkcjonalny przepisu, a wi臋c na przyk艂ad inne przepisy prawne, wol臋 pracodawcy oraz cel regulacji prawnej”. W tym duchu wypowiada si臋 NSA w wyroku z 1988: „Nale偶yta interpretacja przepisu normatywnego, polegaj膮ca na odczytaniu ze艅 w艂a艣ciwego i zgodnego z intencjami pracodawcy sensu, wymaga nierzadko, opr贸cz pos艂ugiwania si臋 wyk艂adni膮 j臋zykow膮, stosowania r贸wnie偶 innych metod wyk艂adni, np. systemowej, historycznej czy wreszcie wyk艂adni celowo艣ciowej prowadz膮cej do ustalenia celu, w jakim wydano dane przepisy, i t艂umacz膮cej ich sens w 艣wietle tego celu”.
Dyrektywy odst臋pstwa od sensu j臋zykowego - istniej膮 wyj膮tki od prymatu wyk艂adni j臋zykowej (nie zawsze wyk艂adnia j臋zykowa przewa偶a nad systemow膮, a ta nad funkcjonaln膮).
Dyrektywami odst臋pstwa s膮 nazywane sytuacje, w kt贸rych wolno odst膮pi膰 od jasnego sensu j臋zykowego przepisu. Maj膮 one d艂ug膮 tradycje, wywodz膮 si臋 z czas贸w rzymskich, np. odst膮pienie od wyk艂adni j臋zykowej, wtedy gdy prowadzi ona do absurdu lub ra偶膮cej niesprawiedliwo艣ci. Przej臋cie przez kraje europejskie tych zasada rzymskich, postulowanie ich wa偶no艣ci przez Grocjusza - wyk艂adnia musi bowiem unika膰 niesprawiedliwo艣ci absurdu i nieefektywno艣ci. Dyrektywy odst臋pstwa s膮 znane i respektowane w prawie polskim, europejskim i mi臋dzynarodowym.
Polski SN stwierdzi艂, 偶e odst臋pstwo od wyk艂adni j臋zykowej musi by膰 uzasadnione bardzo wa偶nymi, aksjologicznymi argumentami - wyj膮tkowo艣膰 (ultima ratio). Jednak s膮dy stosunkowo cz臋sto odchodz膮 od wyk艂adni j臋zykowej.
Standardowe sytuacje, kiedy interpretatorowi wolno odst膮pi膰 od znaczenia wynikaj膮cego z wyk艂adni j臋zykowej:
---prowadzi ona do absurdu
---sens j臋zykowy jest ewidentnie sprzeczny z fundamentalnymi warto艣ciami konstytucyjnymi, a z istotnych powod贸w uchylenie przepisu by艂oby w danym momencie niemo偶liwe lub niecelowe
---wyk艂adnia j臋zykowa prowadzi do rozstrzygni臋cia, kt贸re w 艣wietle powszechnie akceptowanych warto艣ci musi by膰 uznane za ra偶膮co nies艂uszne, niesprawiedliwe, nieracjonalne lub niwecz膮ce ratio legis interpretowanego przepisu
---oczywisty b艂膮d legislacyjny.
Przyk艂ady sytuacji, w kt贸rych jedyn膮 mo偶liwo艣ci膮 by艂o odst膮pienie od wyk艂adni j臋zykowej:
---we francuskim kodeksie w przepisie o kidnapingu u偶yto liczby mnogiej wobec ofiary (wychodzi艂o na to, 偶e legalne jest porwanie jednej osoby)
---polska ustawa w kwestii hodowli chart贸w tak偶e zawiera艂a liczb臋 mnog膮: „kto hoduje charty musi p艂aci膰…” (orzeczono, 偶e op艂ata obowi膮zuj膮 tak偶e posiadaczy jednego charta)
---w polskim prawie pracy istnia艂 przepis przewiduj膮cy, i偶 pracownikowi w razie ob艂o偶nej choroby nale偶膮 si臋 dodatkowe 艣wiadczenia - biegli orzekli, 偶e zawa艂 nie jest ob艂o偶n膮 choroba (nie le偶y si臋 d艂ugo w 艂贸偶ku), za艣 np. grypa - tak, a wi臋c w przypadku zawa艂u pomoc finansowa si臋 nie nale偶y SN orzek艂, i偶 jest to ra偶膮ca niesprawiedliwo艣膰
---w kodeksie karnym wykonawczym istnia艂 przepis zezwalaj膮cy na zaniechanie aresztu wobec wi臋藕nia, w sytuacji, gdy przerwa w odbywaniu przez niego aresztu przekroczy艂a rok (np. ci臋偶ka choroba) - s膮d ni偶szej instancji wystosowa艂 do SN zapytanie, co zrobi膰 je艣li wi臋zie艅 uciek艂 i ukrywa艂 si臋 ponad rok (czy wolno go wypu艣ci膰?)
---kodeks post臋powania karnego stanowi艂, i偶 koszty procesu ponosi w razie nieudowodnienia winy oskar偶yciel prywatny - zasz艂a sytuacja tego rodzaju, 偶e s膮d pogubi艂 dokumenty, proces odroczono, ale kazano pokry膰 oskar偶ycielowi koszty - sprzeciwi艂 si臋 on tej decyzji, bowiem by艂a to ewidentna wina s膮du - poprawiono przepis, kt贸ry obecnie przewiduje, 偶e koszty ponosi ten, z kt贸rego winy zasz艂y jakie艣 nieprawid艂owo艣ci.
Zasada pierwsze艅stwa wyk艂adni sensu stricto - interpretator mo偶e si臋 odwo艂a膰 do wnioskowa艅 prawniczych (np. analogii) lub regu艂 kolizyjnych tylko wtedy, gdy nie rozstrzygnie problemu interpretacyjnego przy pomocy dyrektyw wyk艂adni sensu stricto (zasada pierwsze艅stwa wyk艂adni sensu stricto) - problem konfliktu r贸偶nych regu艂 wyk艂adni dotyczy nie tylko kolizji mi臋dzy dyrektywami wyk艂adni j臋zykowej, systemowej i funkcjonalnej, ale r贸wnie偶 konfliktu mi臋dzy tyi dyrektywami, a regu艂ami wnioskowa艅 prawniczych lub regu艂ami kolizyjnymi (wyk艂adnia sensu largo). Na tym tle wyr贸偶niono zasad臋 nazywan膮 technik膮 wyk艂adni w zgodzie z konstytucj膮 - ustalenie niekonstytucyjno艣ci przepisu jest dopuszczalne dopiero wtedy, gdy nie uda si臋 w drodze wyk艂adni (sensu stricte) ustali膰 takiego jego sensu, kt贸ry by艂by zgodny z konstytucj膮.
Wyk艂adnia secundum, contra i praeter legem - podzia艂 wyk艂adni ze wzgl臋du na jej stosunek do obowi膮zuj膮cego prawa:
1.secundum legem - wyk艂adnia zgodna z sensem j臋zykowym przepisu, zgodna z akceptowanymi przez s膮dy, inne organy oraz doktryn臋 prawnicz膮 zasadami interpretacji przepis贸w prawnych, a wi臋c ustalonym przez ius interpretandi kanonem wyk艂adni przepis贸w prawa
2.praeter legem - pokrywa si臋 z zasadami wyk艂adni rozszerzaj膮cej
3.contra legem - wyk艂adnia niezgodna z ustalonym przez ius interpretandi kanonem wyk艂adni przepis贸w prawa, niezgodna z sensem j臋zykowym.
Wyk艂adnia prawotw贸rcza - to taka, kt贸ra zmienia zakres czyn贸w nakazanych, zakazanych lub dozwolonych w stosunku do tego, kt贸ry wynika z dotychczas obowi膮zuj膮cych norm prawnych, a tymczasem sam tworzy nowe normy. Interpretator nie mo偶e tworzy膰 prawa.
Teksty prawa bardzo rzadko formu艂uj膮 dyrektywy wyk艂adni prawa. Wi臋kszo艣膰 dyrektyw interpretacyjnych to wytw贸r maj膮ce nieraz wielo wiekow膮 histori臋 tradycji i kultury prawniczej, kt贸rej korzenie si臋gaj膮 prawa rzymskiego.
Zasady stosowania wspomnianych typ贸w wyk艂adni:
---generalny nakaz stosowania wyk艂adni secundum legem,
---generalny zakaz stosowania wyk艂adni contra legem.
WYK艁ADNIA J臉ZYKOWA
W艣r贸d wszystkich typ贸w wyk艂adni wyk艂adnia j臋zykowa odgrywa rol臋 podstawow膮. Na gruncie naszego prawa mo偶emy m贸wi膰 o zasadzie pierwsze艅stwa wyk艂adni j臋zykowej oraz subsydiarno艣ci wyk艂adni systemowej i funkcjonalnej.
J臋zyk prawny nie jest jednorodny, sk艂ada si臋 „z r贸偶nych rodzaj贸w j臋zyk贸w”: potocznego, prawnego, specjalistycznego(budowlane, ekonomicznego, medycznego, itd.) Pewne terminy mog膮 oznacza膰 co艣 innego.
Podstawowe dyrektywy wyk艂adni j臋zykowej:
---dyrektywa j臋zyka potocznego
*w normalnych sytuacjach u偶ywa si臋 poj臋膰 takich, jakie stosowane s膮 w j臋zyku potocznym (te same znaczenia), chyba, 偶e wa偶ne wzgl臋dy przemawiaj膮 za odst膮pieniem od tego znaczenia
*np. na podstawie znaczenia potocznego orzeczono, i偶 okre艣lenie „budowa domu mieszkalnego” dotyczy jedynie budynku (a nie tak偶e gara偶u czy podjazdu, na co liczyli niekt贸rzy obywatele, ubiegaj膮cy si臋 ulgi podatkowe)
*np. kodeks karny wykonawczy stwierdza艂: „ Kto dostarcza, porywa osoby w celu nierz膮du… (porwania do dom贸w publicznych), jednak orzeczono, i偶 karze podlega tak偶e zwierzchnik „oprych贸w”, bowiem wed艂ug j臋zyka potocznego ponie艣膰 nale偶y j膮 tak偶e za kierowanie, „umys艂owe” dostarczanie.
---dyrektywa j臋zyka prawnego
*obecno艣膰 w tekstach przepis贸w poj臋膰 specyficznych dla prawa, np. testament w艂asnor臋czny, leasing, zastaw, wierzytelno艣膰
*je艣li w prawie wyst臋puje definicja legalna lub kontekstowa to opieramy si臋 na niej - nie za艣 na znaczeniu potocznym
*zasady korzystania z definicji normatywnych albo legalnych (zasady z 2002):
+domniemanie znaczenia kodeksowego - normodawca wprowadzaj膮c regulacj臋 musi u偶y膰 poj臋膰 w takim znaczeniu, w jakim u偶yte zosta艂y w kodeksie tej ga艂臋zi
+je艣li interpretator chce odst膮pi膰 od znaczenia kodeksowego w konkretnym przypadku to pisze: „w rozumieniu niniejszej ustawy, przyjmuje si臋, 偶e X…”
+przyjmuje si臋, 偶e definicja wi膮偶e ca艂y akt lub jego cz臋艣膰
+definicje powinny by膰 umieszczone w przepisach og贸lnych lub ustawie szczeg贸艂owej
+definicje zawarte w aktach ni偶szych nie wi膮偶膮 akt贸w wy偶szych
+problem wyst臋puje je艣li w ca艂ej ga艂臋zi danego prawa nie ma definicji, ale jest w innej ga艂臋zi np. w prawie podatkowym nie ma definicji terminu „budowa”, ale jest ona zawarta w prawie budowlanym - problem mi臋dzyga艂臋ziowego wi膮zania definicji (przyj臋te jest, 偶e wolno korzysta膰 z definicji pochodz膮cej z innej ga艂臋zi, ale pod warunkiem, 偶e jest ona zawarta w tzw. przepisach 藕r贸d艂owych oraz je艣li jest ona adekwatna) - w powy偶szym przypadku nie wolno by艂o rozszerzy膰 mocy wi膮偶膮cej terminu „budowa” na grunt prawa podatkowego, bowiem w prawie budowlanym oznacza艂 on „ka偶d膮 kup臋 cegie艂”
---dyrektywa j臋zyka prawniczego
*definicja doktrynalna lub przyj臋ta w orzecznictwie
*zasady wsp贸艂偶ycia spo艂ecznego, zasada dobrej wiary, sprawiedliwo艣ci spo艂ecznej, dobrych obyczaj贸w
*je艣li nie istnieje definicja legalna danego poj臋cia, ale ma ono ustalony sens w j臋zyku prawniczym (doktrynie lub orzecznictwie), to nale偶y przyj膮膰, 偶e znaczenie prawnicze „ communis opinio doctorum”) ma pierwsze艅stwo przed jego znaczeniem potocznym i specjalnym
---dyrektywa znaczenia specjalnego
*u偶ywanie w przepisach poj臋膰 specjalistycznych (naukowych, technicznych, medycznych)
*terminy nale偶膮ce do Fachsprache (literatura niemiecka)
*je偶eli okre艣lony termin nale偶y do termin贸w specyficznych w okre艣lonej dziedzinie wiedzy lub praktyki spo艂ecznej, to nale偶y przyj膮膰, i偶 termin ten ma takie znaczenie jak w tych dziedzinach (trwa艂y spory czy nie uzna膰 znaczenia potocznego.
Kolejno艣膰 stosowania dyrektyw j臋zykowych:
---dyrektywy j臋zyka prawnego (znaczenie z definicji legalnej)
---dyrektywy j臋zyka prawiczego (znaczenie z definicji doktrynalnej)
---dyrektywy j臋zyka specjalistycznego
---dyrektywy j臋zyka potocznego (definicja w j臋zyku naturalnym).
Znaczenie literalne - znaczenie potoczne normy lub jej fragmentu, a je艣li odst膮piono od tego znaczenia nadaj膮c normie swoiste znaczenie prawne, prawnicze lub specjalne, to znaczeniem literalnym jest w艂a艣nie to znaczenie.
W pewnych sytuacjach znaczenie potoczne, prawne lub prawnicze i swoiste danego poj臋cia mog膮 si臋 r贸偶ni膰 - w tej sytuacji oczywiste pierwsze艅stwo przypisa膰 nale偶y znaczeniu prawnemu, nast臋pnie znaczeniu prawniczemu i specjalnemu danego przepisu, a dopiero na ko艅cu wolno jest si臋 odwo艂a膰 do jego znaczenie potocznego.
Pozosta艂e zasady wyk艂adni j臋zykowej:
---zakaz wyk艂adni synonimicznej
*synonimy to wyra偶enia r贸偶nokszta艂tne, ale r贸wnoznaczne (o tym samym znaczeniu)
*zakaz przyjmowania, 偶e normodawca nadaje r贸偶nym zwrotom to samo znaczenie - „r贸偶nym zwrotom nie nale偶y nadawa膰 tego samego znaczenie”
*w j臋zyku prawnym nie ma synonim贸w (np. uchwa艂a SN z 1999):
+funkcjonariusz publiczny (s臋dzi, prokurator, policjant, urz臋dnik celny, wojewoda) =/=
+osoba sprawuj膮ca funkcje publiczne (dyrektor szpitala, dyrektor szko艂y, egzaminator prawa jazdy, prezes sp贸艂dzielni mieszkaniowej).
*liczne wyj膮tki, np. ustawa = akt ustawodawczy
---zakaz wyk艂adni homonimicznej (dyrektywa konsekwencji terminologicznej)
*homonimy to wyra偶enia wieloznaczne
*racjonalno艣膰 prawodawcy wymaga, by tym samym terminom nadawa艂 on te same znaczenie - „tym samym zwrotom nie nale偶y nadawa膰 r贸偶nych znacze艅”
*du偶o wyj膮tk贸w (s艂aba dyrektywa): zatrudnienie, doch贸d, nieruchomo艣膰, budynek, budowla
*prawodawca chc膮c nada膰 tym samym wyra偶eniom r贸偶ne znaczenie, a tym samym odst膮pi膰 od zakazu wyk艂adni homonimicznej, powinien to wyra藕nie zaznaczy膰 w tek艣cie prawnym
---zakaz wyk艂adni per non est
*”nie wolno interpretowa膰 przepis贸w prawnych tak, by pewne ich fragmenty okaza艂y si臋 zb臋dne”
*niezgodna z za艂o偶eniem racjonalno艣ci prawodawcy jest ka偶da taka wyk艂adnia, kt贸ra prowadzi do wniosku, 偶e pewien fragment przepisu jest zb臋dny
*przyk艂ad: Matka nieletniego z艂o偶y艂a w jego imieniu pow贸dztwo o zaprzeczenie ojcostwa - SN w swoim orzecznictwie stwierdzi艂, 偶e wyk艂adnia przepisu art. 70 kodeksu rodzinnego i opieku艅czego, w my艣l kt贸rej ma艂oletni mo偶e wyst膮pi膰 z pow贸dztwem o zaprzeczenie ojcostwa jeszcze przed uzyskaniem pe艂noletno艣ci jest niepoprawna, poniewa偶 przy proponowanej wyk艂adni by艂by zb臋dny cz艂on przepisu „po doj艣ciu do pe艂noletno艣ci” (orzeczenie z 1965)
---lege non distinguente
*”lege non distinguente nec nostrum est distinguere” - „ tam gdzie rozr贸偶nie艅 nie wprowadza sam prawodawca, tam nie jest wolno ich wprowadza膰 interpretatorowi”
*przyk艂ad: orzeczenie SN, w kt贸rym s膮d ten opieraj膮c si臋 na tre艣ci art. 45, ust.1 Konstytucji („Ka偶dy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy…”) trafnie dowodzi, 偶e prawo do s膮du przys艂uguje nie tylko obwinionemu, a tak偶e poszkodowanemu (uchwa艂a z 2000).
Poszczeg贸lnym dzia艂om semiotyki:
---syntaktyka - dotyczy znak贸w j臋zykowych i zasad ich 艂膮czenia
---semantyka - koncentruje si臋 na znaczeniu j臋zyka
---pragmatyka - analizuje zwi膮zki mi臋dzy wyra偶eniami j臋zyka a podmiotem, kt贸ry si臋 nimi pos艂uguje
odpowiadaj膮 trzy typy dyrektyw wyk艂adni j臋zykowej:
---syntaktyczna:
*b艂臋dy wynikaj膮ce ze sk艂adni - r贸偶ne znaczenia: Jestem zdr贸w, kiedy du偶o spaceruj臋. =/= Kiedy jestem zdr贸w, du偶o spaceruj臋.
*problem interpretacji sk艂adnik贸w - np. ustawa o kombatantach ustanowiona w celu ukarania by艂ych pracownik贸w SB, okre艣la艂a za winnych osoby pe艂ni膮ce „zadania 艣ledcze i operacyjne” - rzadko zdarza艂o si臋, aby kto艣 pe艂ni艂 dwa zadania jednocze艣nie (powinno by膰 „lub” zamiast „i”), st膮d niewiele os贸b ponios艂o kary
---semantyczna:
*cz臋ste u偶ywanie w s膮dach s艂ownik贸w j臋zyka polskiego
---pragmatyczna:
*okre艣lanie w jaki spos贸b kontekst spo艂eczny wp艂ywa na interpretacj臋, np. sp贸r o to czy 艣lub nale偶y do strefy prywatnej czy publicznej (wobec skarg „znanych i lubianych” na paparazzich) - s膮d orzek艂, 偶e nie mo偶na oceni膰 semantycznie, nale偶y u偶y膰 regu艂 pragmatycznych, wi臋c status 艣lubu zale偶ny jest od kontekstu: ma艂y, rodzinny 艣lub nale偶y do sfery prywatnej, za艣 du偶y, z pomp膮 - do publicznej (wolno publikowa膰 zdj臋cia).
WYK艁ADNIA SYSTEMOWA
Zbi贸r norm obowi膮zuj膮cych w danym pa艅stwie powinien by膰 sp贸jny i uporz膮dkowany. 呕aden akt prawa powszechnie obowi膮zuj膮cego nie jest lu藕nym zbiorem przepis贸w, kt贸rego znaczenia w ka偶dym przypadku mo偶na si臋 doszukiwa膰 w oderwaniu od ca艂okszta艂tu rozwa偶a艅 prawnych danej dziedzinie. Akt prawa powszechnie obowi膮zuj膮cego jest zbiorem wsp贸艂istniej膮cych i wzajemnie od siebie zale偶nych przepis贸w prawa.
Na interpretacj臋 przepisu maj膮 wp艂yw:
---inne przepisy zawarte w tym samym akcie normatywnym (kontekst wewn臋trzny)
---inne akty normatywne, a nawet inne ga艂臋zie prawne, a nawet inne ga艂臋zie prawne (kontekst zewn臋trzny).
Uporz膮dkowanie przepis贸w w systemie prawnym wyra偶a si臋 przede wszystkim w tym, 偶e przepisy nie tworz膮 bez艂adnego zbioru regu艂, ale zgodnie z zasadami techniki legislacyjnej powinny by膰 pogrupowane bior膮c po uwag臋 zar贸wno ich tre艣膰 (systematyzacja pozioma), jak i miejsce w hierarchii akt贸w normatywnych (systematyzacja pionowa).
Wszystkie normy prawa powinny by膰 interpretowane w spos贸b zgodny z zasadami systemowymi:
---dyrektywa legislacyjna - prawo nale偶y tworzy膰 zgodnie z zasadami prawa
---dyrektywa interpretacyjna - prawo nale偶y interpretowa膰 zgodnie z zasadami prawa.
Zasady prawa - dwie szczeg贸lne cechy:
---zasady zwykle mog膮 by膰 realizowane w r贸偶nym zakresie czy te偶 stopniu, zatem maj膮 charakter dyrektyw optymalizacyjnych - okre艣laj膮 pewn膮 idealn膮 powinno艣膰, kt贸r膮 legislator, jak i interpretator powinni stara膰 si臋 zrealizowa膰 w jak najwi臋kszym stopniu
* interpretator powinien przyj膮膰 tak膮 interpretacj臋 zasady prawnej, kt贸ra ze wzgl臋du na istniej膮ce mo偶liwo艣ci prawne i faktyczne gwarantuje jej jak najszersz膮 realizacj臋
---rozwa偶aj膮c problem zastosowania zasady s膮d musi rozwa偶y膰 kwesti臋 jej wagi czy te偶 donios艂o艣ci w rozstrzygni臋ciu danego przypadku - SA musi zadecydowa膰 czy bardziej istotne argumenty przemawiaj膮 za zastosowaniem czy przeciw zastosowaniu zasady - problem wa偶enia racji przewa偶aj膮cych za lub przeciw zasadzie staje si臋 szczeg贸lnie istotny w sytuacji konfliktu r贸偶nych zasad, np. zakaz wjazdu do parku pojazd贸w mechanicznych a konieczno艣膰 wjechania tam karetki do ci臋偶ko pobitego - wa偶enie poszczeg贸lnych zasad, dwa rozwi膮zania:
*zastosowanie zasady wa偶niejszej (ludzkie 偶ycie jest wa偶niejsze)
*wzi臋cie pod rozwag臋 obu zasad i rozstrzygni臋cie o wi臋kszej donios艂o艣ci kt贸rej艣 z nich.
Prawa i wolno艣ci - przepisy przyznaj膮ce prawa i wolno艣ci maj膮 statut zasad prawnych, zwykle konstytucyjnych. „Interpretator powinien przyj膮膰 tak膮 interpretacj臋 praw i wolno艣ci, kt贸ra ze wzgl臋du na istniej膮ce mo偶liwo艣ci prawne i faktyczne gwarantuje ich najpe艂niejsz膮 realizacj臋.”
Zasada proporcjonalno艣ci - nale偶y wybra膰 tak w艂a艣ciw膮 zasad臋, aby ograniczenia jednego z przepis贸w by艂y jak najmniejsze z mo偶liwych (nakaz wyboru 艣rodk贸w najmniej uci膮偶liwych). Nasz TK wywodzi ja z klauzuli pa艅stwa prawnego. To dyrektywa tworzenia i stosowania prawa oraz wyk艂adni. Jest wykorzystywana w przypadku wszelkich przepis贸w, w kt贸rych w gr臋 wchodzi konflikt zasad lub zasady ze zwyk艂ymi przepisami. Zasada proporcjonalno艣ci jako zwi膮zek zasad celowo艣ci, konieczno艣ci i proporcjonalno艣ci sensu stricto. Zobowi膮zuje ona ustawodawc臋 do stosowania 艣rodk贸w normatywnych, kt贸re s膮 nie tylko celowe, ale kt贸re nie wprowadz膮 nadmiernych obci膮偶e艅 ponad te, kt贸re s膮 konieczne do realizacji celu. W przypadku konfliktu zasad, zgodnie z zasad膮 proporcjonalno艣ci, interpretator powinien poszuka膰 takiej interpretacji, kt贸ra pozwoli realizowa膰 cele ka偶dej z nich, w takim stopniu, kt贸ry uwzgl臋dnia r贸偶n膮 wag臋 ka偶dej z nich.
Nakaz interpretacji w zgodzie z konstytucj膮 - interpretuj膮c normy prawne nale偶y je interpretowa膰 w zgodzie z konstytucj膮. Zastosowaniu techniki wyk艂adni ustawy zgodzie z konstytucj膮 nale偶y przyzna膰 pierwsze艅stwo, bo koresponduje ono z domniemaniem konstytucyjno艣ci ustaw.
Niedopuszczalne jest stwierdzenie niekonstytucyjno艣ci aktu lub normy, je偶eli mo偶liwe jest ich zinterpretowanie w zgodzie z konstytucj膮.
Nakaz respektowania hierarchii akt贸w normatywnych - przepisy prawne ni偶szego rz臋du musz膮 by膰 interpretowane zgodnie z tre艣ci膮 akt贸w hierarchicznie ni偶szych. Obowi膮zek ten wynika z faktu, 偶e normy hierarchicznie wy偶sze maj膮 wy偶sz膮 moc prawn膮.
Nakaz interpretacji zgodnie z normami prawa mi臋dzy narodowego - interpretacja norm prawa polskiego powinna by膰 zgodna z normami prawa mi臋dzynarodowego publicznego. Art. 87 Konstytucji zalicza ratyfikowane umowy mi臋dzynarodowe do 藕r贸de艂 powszechnie obowi膮zuj膮cego prawa w RP.
Nakaz interpretacji zgodnie z normami prawa europejskiego - normy prawne powinny by膰 interpretowane zgodnie z normami prawa UE. Przyjmuj膮c w art. 91 ust. 3 Konstytucji regu艂臋 „Je偶eli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolit膮 Polsk膮 umowy konstytuuj膮cej umow臋 mi臋dzynarodow膮 prawo przez ni膮 stanowione jest stosowane bezpo艣rednio, maj膮c pierwsze艅stwo w przypadku kolizji z ustawami”.
Zakaz wyk艂adni prowadz膮cej do sprzeczno艣ci:
---szerokie interpretowanie poj臋cia sprzeczno艣ci
---obejmowanie norm:
*sprzecznych analitycznie (normy, kt贸re przy niezgodnych lub cz臋艣ciowo niezgodnych hipotezach maj膮 sprzeczne dyspozycje lub niezgodne sankcje, a zatem takie, z kt贸rych jedna co艣 nakazuje/zakazuje, a druga na to samo zezwala lub takie, z kt贸rych jedna co艣 nakazuje, a druga tego zakazuje)
*konfliktowych (normy, kt贸rych w pewnych okoliczno艣ciach 艂膮cznie zrealizowa膰 si臋 nie da)
*prakseologicznych (normy, w przypadku kt贸rych realizacja jednej normy unicestwia skutki realizacji drugiej normy).
Problem sprzeczno艣ci norma prawnych mo偶e by膰 rozpatrywany zar贸wno w aspekcie wertykalnym (nakaz interpretacji w zgodzie z przepisami hierarchicznie wy偶szymi) oraz horyzontalnym, gdy odnosi si臋 do norm na tym samym poziomie hierarchicznym.
Zakaz wyk艂adni prowadz膮cej do luk:
---nie wolno interpretowa膰 przepis贸w w spos贸b prowadz膮cy do luk
---rodzaje luk:
*rzeczywiste (luki techniczne, proceduralna niekompletno艣膰 regulacji, kt贸ra utrudnia lub uniemo偶liwia podj臋cie decyzji)
*pozorne (charakter ocenny, nie chodzi o rzeczywisty brak regulacji, prawnej, ale o czyj膮艣 ocen臋, 偶e jakie艣 przepisy powinny by膰 wprowadzone, uchylone lub sprecyzowane)
*swoiste (normodawca b臋d膮c zwi膮zanym do wydawania przepis贸w wykonawczych, przepis贸w takich nie wyda艂).
Argumentum a rubrica - wnioskowanie z miejsca przepisu w systemie prawa, zar贸wno z miejsca w systematyce zewn臋trznej (do jakiej ga艂臋zi prawa nale偶y dany przepis), jak i wewn臋trznej aktu prawnego (w jakim dziale, rozdziale, itd. aktu normatywnego zosta艂 umieszczony czy nale偶y do przepis贸w og贸lnych czy szczeg贸艂owych).
WYK艁ADNIA FUNKCJONALNA
Wyk艂adnia funkcjonalna obejmuje najmniej jednorodny i sp贸jny zbi贸r dyrektyw, tote偶 budzi wiele w膮tpliwo艣ci. Wchodz膮 do niej to wszystkie regu艂y, kt贸re w taki lub innych spos贸b nakazuj膮 uwzgl臋dnianie przy interpretacji przepis贸w szeroko rozumianego kontekstu spo艂ecznego, politycznego, ekonomicznego oraz aksjologicznego systemu prawa.
Podobnie jak wyk艂adnia systemowa, wyk艂adnia funkcjonalna pe艂ni rol臋 subsydiarn膮 w stosunku do wyk艂adni j臋zykowej.
Zalecana jest szczeg贸lna ostro偶no艣膰 w stosowaniu wyk艂adni funkcjonalnej tych ga艂臋ziach prawa, w kt贸rych regulacja ma charakter zamkni臋ty, nak艂ada na obywateli obowi膮zki lub inne obci膮偶enia (g艂贸wnie prawo karne i podatkowe).
Wyk艂adnia celowo艣ciowa - istota tej wyk艂adni sprowadza si臋 do odwo艂ania si臋 do celu regulacji prawnej, a wi臋c do jej ratio legis po to, by okre艣li膰 sens przepisu prawnego. Je艣li bowiem zak艂adamy, 偶e dzia艂alno艣膰 prawodawcza jest dzia艂alno艣ci膮 celow膮 (s艂u偶y realizacji okre艣lonych cel贸w), to w oczywisty spos贸b cele te musi uwzgl臋dnia膰 te偶 interpretator.
M贸wi膮c o wyk艂adni celowo艣ciowej nie mo偶na oczywi艣cie pozostawi膰 na boku niezmiernie kontrowersyjnego zagadnienia, o czyje cele w wyk艂adni prawa powinno chodzi膰 - jedni maj膮 na my艣li cele historycznego prawodawcy, inni cele aktualnego prawodawcy, a jeszcze inni cele, kt贸re obiektywnie wynikaj膮 z tre艣ci przepis贸w prawnych.
Wyk艂adnia statyczna i dynamiczna:
podzia艂 rozpropagowany w Polsce przez J. Wr贸blewskiego dotyczy g艂贸wnie dyrektyw preferencji
---wyk艂adnia statyczna - ka偶dy przepis ma jedno, sta艂e, raz na zawsze ustalone znaczenie, najcz臋艣ciej j臋zykowe, nie powinno ono podlega膰 zmianie ani nagi臋ciom (nacisk na metody j臋zykowe). Do teorii statycznych Wr贸blewski zaliczy艂 teorie przyjmuj膮ce, i偶 w razie konfliktu wyk艂adni j臋zykowej, systemowej i funkcjonalnej nale偶y preferowa膰 wynik wyk艂adni j臋zykowej i systemowej. Opowiadaj膮 si臋 za liter膮 prawa. S艂u偶膮 warto艣ci膮 - pewno艣膰, niezmienno艣膰 prawa, jego przewidywalno艣膰. Styl statyczny interpretacji dominuje w okresach stabilizacji. Formali艣ci - zwolennicy teorii statycznych.
---wyk艂adnia dynamiczna -poj臋cie znaczenia jest czym艣 dynamicznym, zmiennym, sens zale偶ny jest od kontekst贸w pozaj臋zykowych, interpretator jest zmuszony do dokonania wyk艂adni (nacisk na metody funkcjonalne). Teorie dynamiczne - w razie konfliktu wyk艂adni j臋zykowej, systemowej i funkcjonalnej preferuj膮 wynik wyk艂adni funkcjonalnej. Opowiadaj膮 si臋 za duchem prawa. Interpretacja powinna s艂u偶y膰 przystosowaniu prawa do zmieniaj膮cych si臋 sytuacji spo艂ecznych, ekonomicznych i politycznych. Podstawowe warto艣ci - adekwatno艣膰 prawa i 偶ycia. Styl dynamiczny dominuje okresie przemian i refom. Nieformali艣ci -zwolennicy teorii dynamicznych
Wyk艂adnia subiektywna i obiektywna:
odr贸偶nienie wyk艂adni jest zrelatywizowane do intencji prawodawcy (tzw. stanowiska intencjonalistyczne):
---wyk艂adnia subiektywna - zgodna z wol膮 tw贸rcy przepis贸w prawnych, a wi臋c z wol膮 historycznego prawodawcy
---wyk艂adnia obiektywna - zgodna z wol膮 aktualnego (wsp贸艂czesnego) prawodawcy
regu艂a: w praktyce wyk艂adnia subiektywna odgrywa szczeg贸lnie istotn膮 rol臋 w odniesieniu do przepis贸w prawnych stosunkowo niedawno wprowadzonych, jej znaczenie maleje natomiast w odniesieniu do starszych akt贸w normatywnych, zw艂aszcza gdy te uchwalono w innych warunkach spo艂ecznych, ekonomicznych czy politycznych
wad膮 obydwu tych metod wyk艂adni, a m贸wi膮c og贸lnie wad膮 ka偶dego stanowiska intencjonalistycznego (uto偶samiaj膮cego interpretacj臋 z aktem identyfikacji psychologicznie rozumianych intencji, woli czy te偶 zamiar贸w) jest przede wszystkim fakt , 偶e we wsp贸艂czesnych spo艂ecze艅stwach tworzenie prawa przyj臋艂o charakter wysoce zinstytucjonalizowany i skolektywizowany, anga偶uj膮c w procesy tworzenia prawa bardzo wiele r贸偶nych podmiot贸w - w rezultacie, w wielu przypadkach jest niezmiernie trudno rozstrzygn膮膰 czyja wola w wyk艂adni danego aktu ma by膰 rozstrzygaj膮ca (odpowied藕 na to pytanie staje si臋 jeszcze trudniejsza w sytuacji, gdy prawodawc膮 w sensie formalnym jest podmiot kolektywny, np. parlament, rz膮d).
Normy moralne, zasady sprawiedliwo艣ci i s艂uszno艣ci - przy interpretacji przepis贸w prawnych nale偶y bra膰 pod uwag臋 powszechnie akceptowane normy moralne, zasady sprawiedliwo艣ci i s艂uszno艣ci (g艂贸wnie regu艂y o uniwersalnym zasi臋gu, a wi臋c akceptowane przez ca艂膮 spo艂eczno艣膰 mi臋dzynarodow膮 lub przynajmniej wa偶ne w naszym kr臋gu cywilizacyjnym).
Argument z konsekwencji - (pragmatyczny) przy przyjmowaniu okre艣lonej interpretacji przepisu prawnego odwo艂uje si臋 coraz cz臋艣ciej do mo偶liwych konsekwencji spo艂ecznych „interpretuj膮c norm臋 nale偶y bra膰 pod uwag臋 konsekwencje spo艂eczne i ekonomiczne do jakich b臋dzie prowadzi膰 okre艣lona interpretacja i wybra膰 tak膮 interpretacj臋, kt贸ra prowadzi do konsekwencji najbardziej korzystnych (bardzo cz臋sto niestety nie dysponujemy wiedz膮, kt贸ra pozwoli艂aby przewidzie膰 konsekwencje r贸偶nych interpretacji przepisu oraz oceni膰 ich warto艣膰).
Argumentum ad absurdum -jedna z najstarszych i najbardziej popularnych regu艂 dyrektyw wyk艂adni (spotykamy j膮 we wszystkich porz膮dkach prawnych z prawem mi臋dzynarodowym w艂膮cznie) - „nale偶y odrzuci膰 tak膮 interpretacj臋 przepisu, kt贸ra prowadzi do absurdalnych lub niemo偶liwych do zaakceptowania konsekwencji”.
Wyk艂adnia komparatystyczna -s膮dy coraz cz臋艣ciej odwo艂uj膮 si臋 do orzecznictwa i dorobku doktryny w innych krajach - „ w wyk艂adni przepis贸w mo偶na uwzgl臋dnia膰 zasady interpretacji podobnych przepis贸w w innych krajach.
Wyk艂adnia historyczna -uwzgl臋dnianie w toku interpretacji kierunku ewolucji instytucji prawnych - „w wyk艂adni przepis贸w mo偶na bra膰 pod uwag臋 argumenty wynikaj膮ce z kontekstu historycznego powstania i ewolucji instytucji prawnych”.
DOMNIEMANIA INTERPRETACYJNE
Dwie funkcje domniema艅 interpretacyjnych w procesie wyk艂adni:
---obj臋ty domniemaniem fakt nie wymaga ustalenia, poniewa偶 jest on domniemywany
---zmiana ci臋偶aru dowodu - domniemanie interpretacyjne zmienia ci臋偶ar argumentacji spoczywaj膮cy nie na tym kto si臋 na domniemanie powo艂uje, ale na tym, kto te domniemanie kwestionuje.
Najistotniejsze domniemania interpretacyjne:
---domniemanie zgodno艣ci normy z konstytucj膮 - z jednej strony nak艂ada ci臋偶ar argumentacji na t臋 stron臋, kt贸ra kwestionuje zgodno艣膰 aktu normatywnego z konstytucj膮, z drugiej za艣 zobowi膮zuje interpretatora do poszukiwania takiej interpretacji, przy kt贸rej norma by艂aby zgodna z konstytucj膮, a to w my艣l zasad, kt贸ra implikuje to domniemanie, 偶e wszelkie w膮tpliwo艣ci musz膮 by膰 rozstrzygni臋te na korzy艣膰 domniemania, 偶e przepis jest zgodny z konstytucj膮, a nie wbrew niemu (wywiedzenie przez TK techniki wyk艂adni wszystkich przepis贸w w zgodzie z konstytucj膮 - nieuzasadnione jest wszcz臋cie post臋powania o derogacj臋 przepisu w sytuacji, w kt贸rej mo偶na poda膰 tak膮 jego wyk艂adni臋, kt贸ra b臋dzie zgodna z konstytucj膮)
---domniemanie zgodno艣ci normy ni偶szego rz臋du z norm膮 hierarchicznie wy偶sz膮
---domniemanie racjonalno艣ci prawodawcy - praktycznie nie jest znane na 艣wiecie, za艣 w Polsce bardzo rozpowszechnione, zw艂aszcza w orzecznictwie TK, za艂o偶enie o racjonalnym prawodawcy, a wi臋c tworz膮cym przepisy w spos贸b sensowny, racjonalny celowy, znaj膮cym ca艂y system prawny i nadaj膮cy poszczeg贸lnym s艂owom i zwrotom zawsze takie same znaczenie, nie zamieszczaj膮cym jednocze艣nie zb臋dnych sformu艂owa艅 w przepisach ((domniemanie, 偶e prawodawca nie stanowi norm sprzecznych, nie stanowi norm zb臋dnych, d膮偶y do spo艂ecznie aprobowanych cel贸w, liczy si臋 z konsekwencjami empirycznymi podejmowanych decyzji, dysponuje najlepsz膮 wiedz膮 empiryczn膮) - zastrze偶enia: pleonazmy (zb臋dno艣膰), mo偶liwo艣膰 prowadzenia do nadu偶y膰 (u偶ywanie w celu podwa偶ania), niezgodno艣膰 z logik膮 tworzenia prawa (mitem jest, ze Sejm wybiera najbardziej racjonalne rozwi膮zania)
---regu艂y typu:
*in dubio pro libertate - rozstrzyganie w膮tpliwo艣ci interpretacyjnych, na rzecz wolno艣ci, a nie przeciw wolno艣ciom i prawom obywatelskim
*in dubio pro reo - w razie w膮tpliwo艣ci interpretacyjnych nale偶y przyj膮膰 wyk艂adni臋 bardziej korzystn膮 dla oskar偶onego (regu艂a pochodz膮ca z prawa karnego)
*in dubio pro tributario - odpowiednik regu艂y in dubio pro reo na gruncie post臋powania podatkowego, nie jest dopuszczalne rozstrzyganie w膮tpliwo艣ci interpretacyjnych na niekorzy艣膰 podatnika (zakaz wyk艂adni in dubio pro fisco).
ZAKRES WYK艁ADNI - LITERALNA, ROZSZERZAJ膭CA I ZW臉呕AJ膭CA
Ze wzgl臋du na zakres wyk艂adni wyr贸偶nia si臋 nast臋puj膮ce jej rodzaje:
---wyk艂adnia literalna (interpretatio declarativa) - zgodna z liter膮 prawa; przyjmujemy dos艂owne znaczenie j臋zykowe, to co powiedzia艂 normodawca pokrywa si臋 z tym czego chcia艂 - idem dixit quam voluit
---wyk艂adnia rozszerzaj膮ca (interpretatio extensiva) - daje wynik szerszy od wyk艂adni j臋zykowej; przyjmujemy szersze znaczenie przepisu od znaczenia j臋zykowego, gdy偶 normodawca powiedzia艂 mniej ni偶 zamierza艂 - minus dixit quam voluit
---wyk艂adnia zw臋偶aj膮ca (interpretatio restrictiva) - daje znaczenie w臋偶sze; przyjmujemy znaczenie w臋偶sze od j臋zykowego, poniewa偶 normodawca powiedzia艂 wi臋cej ni偶 zamierza艂 - plus dixit quam voluit.
Zasadniczo ka偶da wyk艂adnia musi si臋 mie艣ci膰 w granicach mo偶liwego sensu leksykalnego danego poj臋cia, a w ka偶dym razie odst臋pstwo od tego sensu jest mo偶liwe tylko w wyj膮tkowych wypadkach, uzasadnionych przez regu艂y odst臋pstwa.
Szczeg贸艂owe zasady wyk艂adni:
--- literalnej:
*immunitetu parlamentarnego nie powinno interpretowa膰 si臋 ani rozszerzaj膮co, ani zw臋偶aj膮co
*w spos贸b 艣cis艂y, literalny powinny by膰 w szczeg贸lno艣ci interpretowane przepisy kompetencyjne oraz przepisy ograniczaj膮ce prawa lub wolno艣ci obywatelskie
*nakaz wyk艂adni literalnej przepis贸w prawa karnego
* nakaz wyk艂adni literalnej przepis贸w prawa podatkowego
---rozszerzaj膮cej:
* wszystkie prawa i wolno艣ci obywatelskie mog膮 by膰 interpretowane rozszerzaj膮co
*zakaz wyk艂adni rozszerzaj膮cej dla przepis贸w interpretacyjnej w艂adczej dzia艂alno艣ci administracji
*zakaz domniemywania kompetencji organ贸w (wyj膮tkowo dozwolone jest to w prawie mi臋dzynarodowym)
*wyj膮tk贸w nie nale偶y interpretowa膰 rozszerzaj膮co (exceptiones non sunt extendendae)
*przepisy szczeg贸lne, stanowi膮ce wyj膮tki od powszechnie obowi膮zuj膮cych zasad, nie mog膮 by膰 interpretowane rozszerzaj膮co
*zakaz wyk艂adni rozszerzaj膮cej przepis贸w dotycz膮cych sytuacji nadzwyczajnych
*zakaz wyk艂adni rozszerzaj膮cej mo偶e wynika膰 z samego sformu艂owania przepisu, a w szczeg贸lno艣ci z u偶ycia w nim takich s艂贸w, kt贸re wskazuj膮, 偶e rol膮 normodawcy jest jego 艣cis艂e rozumienie, a wi臋c np. u偶ycie s艂owa: „tylko”, „jedynie” czy „wy艂膮cznie” oraz je偶eli przepis okre艣la enumeratywnie i wyczerpuj膮co, a nie jedynie przyk艂adowo, zakres regulacji czy odes艂ania
*zakaz wyk艂adni rozszerzaj膮cej w prawie karnym i prawie podatkowym na niekorzy艣膰 oskar偶onego
*zakaz wyk艂adni rozszerzaj膮cej, gdyby prowadzi艂a do regu艂 odst臋pstwa (ad absurdum, ra偶膮cej niesprawiedliwo艣ci, sprzeczno艣ci z konstytucj膮)
---zw臋偶aj膮cej:
*dopuszczalna jest wyk艂adnia zw臋偶aj膮ca obowi膮zk贸w obywateli, a tak偶e wszelkich przepis贸w ograniczaj膮cych przys艂uguj膮ce im prawa i wolno艣ci
*zastosowanie wyk艂adni zw臋偶aj膮cej mo偶e zosta膰 usprawiedliwione przez odwo艂anie si臋 do dyrektyw odst臋pstwa od sensu j臋zykowego przepisu.
MATERIA艁Y INTERPRETACYJNE
Materia艂y interpretacyjne to wszelkiego rodzaju materia艂y w oparciu, o kt贸re interpretator mo偶e ustala膰 tre艣膰 przepis贸w prawnych.
Dwa standardowe rozwi膮zania:
---wszystko co jest relewantne jest dopuszczalne, prawo nie stwarza w kwestii dopuszczalno艣ci powo艂ywania si臋 na materia艂y interpretacyjne 偶adnych specjalnych ogranicze艅 i dopuszcza jako materia艂 interpretacyjny ka偶de 藕r贸d艂o w oparciu, o kt贸re mo偶na ustali膰 tre艣膰 przepisu prawnego (np. tomik poezji) „Interpretatorowi wolno jest korzysta膰 z wszelkich materia艂贸w, kt贸re s膮 relewantne dla ustalenia sensu interpretowanego przepisu prawnego.”
--nie wszystko co jest relewantne, jest dopuszczalne, prawo stwarza r贸偶nego rodzaju restrykcje w kwestii dopuszczalno艣ci niekt贸rych materia艂贸w interpretacyjnych.
Do materia艂贸w interpretacyjnych zaliczy膰 nale偶y:
---akty normatywny, w kt贸rym znajduj膮 si臋 interpretowane przepisy prawne
---orzecznictwo s膮dowe
---materia艂y przygotowawcze (sprawozdania komisji legislacyjnych, materia艂y z obrad parlamentu, komisji parlamentarnych, rz膮dowych itd.)
---projekty ustaw i innych akt贸w normatywnych, teksty uchylonych akt贸w normatywnych - zwi膮zane z nimi orzecznictwo i doktryn臋
---doktryn臋 prawnicz膮 (literatura naukowa, komentarze, glosy, podr臋czniki etc.)
---materia艂y komparatystyczne (obce teksty prawne, orzecznictwo i doktryny)
---wyniki ekspertyz naukowych i opinie bieg艂ych
---wiedz臋 specjalistyczn膮, nieprawnicz膮, kt贸ra jest relewantna dla ustalenia sensu okre艣lonych wyra偶e艅 (literatura naukowa, podr臋czniki, s艂owniki, encyklopedie etc.)
---praktyk臋 prawnicz膮.
Tekst prawny - najwa偶niejszy materia艂 interpretacyjny, odgrywa wiod膮c膮 rol臋 w wyk艂adni j臋zykowej, bez niego nie mo偶e oby膰 si臋 wyk艂adnia systemowa, w wielu przypadkach okazuje si臋 on r贸wnie偶 niezb臋dny w wyk艂adni funkcjonalnej - nale偶y zwr贸ci膰 uwag臋 na szczeg贸ln膮 rol臋 i przydatno艣膰 w toku dokonywania interpretacji przepis贸w prawnych zasad techniki prawodawczej (istnieje czysta odpowiednio艣膰 mi臋dzy zasadami redagowania i zasadami interpretowania tekst贸w prawnych.
Orzecznictwo s膮dowe - najcz臋艣ciej przywo艂ywane s膮 orzeczenia TK, NSA i SN, wprawdzie nie maj膮 one mocy formalnie wi膮偶膮cej w krajach civil law, to jednak ich wp艂yw na orzecznictwo s膮d贸w jest bardzo powa偶ny - w naszym kraju, mimo 偶e nie obowi膮zuje zasada stare decisis i w konsekwencji nie jest znana instytucja precedensu formalnie wi膮偶膮cego (precedensu de iure), to jednak w praktyce s膮dy ni偶sze opieraj膮 si臋 na orzecznictwie s膮d贸w wy偶szych i rzadko odst臋puj膮 od ustalonej przez te s膮dy linii orzecznictwa (tzw. precedens de facto) - argument z orzecznictwa ma najsilniejsz膮 moc uzasadniaj膮c膮 w przypadku, gdy powo艂ujemy si臋 na ustalon膮, jednolit膮 czy te偶 zgodn膮 lini臋 orzecznictwa.
Materia艂y przygotowawcze - s膮 to r贸偶nego rodzaju sprawozdania z obrad stanowi膮cych normy komisji legislacyjnych oraz r贸偶nego rodzaju cia艂 i instytucji, bior膮cych udzia艂 w przygotowywaniu lub ustanawianiu danego aktu normatywnego - korzystanie z tych materia艂贸w jest szczeg贸lnie zalecane przez intencjonalistycznie zorientowane teorie wyk艂adni (uznaj膮ce, 偶e zasadniczym celem interpretacji jest odtworzenie rzeczywistych intencji autora tekstu prawnego) - zarzuca si臋, 偶e materia艂y przygotowawcze s膮 cz臋sto fragmentaryczne, dotycz膮 spraw drugorz臋dnych, a nawet dezinformuj膮 i dlatego zaleca si臋 ostro偶no艣膰 w ich stosowaniu.
Doktryna prawnicza - niezmiernie istotne 藕r贸d艂o, z kt贸rego s膮dy korzystaj膮 uzasadniaj膮c swoje decyzje, powo艂ywanie si臋 na doktryn臋 przybiera zwykle form臋 odwo艂a艅 do komentarzy, glos, ale tak偶e monografii, artyku艂贸w i podr臋cznik贸w - argument z doktryny prawniczej silne wsparcie decyzji interpretacyjnej, zw艂aszcza wtedy, gdy w danej sprawie wykszta艂ci艂o si臋 jednolite (communis opinio doctorum) lub przynajmniej dominuj膮ce stanowisko w doktrynie.
Materia艂y komparatystyczne - zalicza si臋 tutaj tre艣膰 obcego prawa, a tak偶e obc膮 praktyk臋, orzecznictwo i doktryn臋, wst膮pienie Polski do Unii Europejskiej w oczywisty spos贸b zwi臋ksza rol臋 materia艂贸w komparatystycznych w orzecznictwie naszych s膮d贸w (zw艂aszcza orzeczenia ETS).
Opinie bieg艂ych - budz膮 najwi臋cej kontrowersji teoretycznych, wyk艂adnia prawa jest powszechnie zaliczana do kwestii prawnych (questiones iuris), a nie faktycznych (questiones facti), a to w powi膮zaniu z zasad膮 iura novit curia, mog艂oby sugerowa膰, i偶 dow贸d z opinii bieg艂ych nie jest dopuszczalny - pogl膮d ten nie jest jednak s艂uszny: samo ustawodawstwo czyni wyj膮tek dla prawa obcego, a w doktrynie i orzecznictwie dopuszcza si臋 r贸wnie偶 dow贸d z bieg艂ych w przypadku w膮tpliwo艣ci dotycz膮cych rozumienia przepis贸w prawa wewn臋trznego, zw艂aszcza gdy chodzi o te dziedziny prawa wewn臋trznego, kt贸rych znajomo艣膰 zak艂ada wiedz臋 specjalistyczn膮 (prawo medyczne, prawo budowlane) - faktem jest jednak, 偶e dow贸d z bieg艂ych lub ekspertyz naukowych jest w naszym orzecznictwie rzadko wykorzystywane do rozstrzygania problem贸w interpretacyjnych.
Wiedza nieprawnicza - powo艂ywanie si臋 na r贸偶nego rodzaju literatur臋 naukow膮, podr臋czniki, s艂owniki czy encyklopedie, kt贸re w przekonaniu s膮du stanowi膮 relewantn膮 podstaw臋 dla ustalenia sensu okre艣lonych wyra偶e艅.
Praktyka prawnicza - na okre艣lon膮 praktyk臋 stosowania i wyk艂adni r贸偶nych przepis贸w prawa powo艂ujemy si臋 w gruncie rzeczy, gdy opieramy si臋 na ustalonej jednolitej czy te偶 zgodnej linii orzecznictwa - praktyka mo偶e by膰 wzi臋ta pod uwag臋 pod warunkiem, 偶e nie jest praktyk膮 contra legem.
Ograniczenia stosowalno艣ci materia艂贸w interpretacyjnych:
---Francja - nie wolno przytacza膰 orzecze艅 s膮dowych ani pogl膮d贸w doktryny
---Anglia - nie wolno korzysta膰 z materia艂贸w przygotowawczych, do niedawna nie by艂o przyzwolenia na cytowanie pogl膮d贸w 偶yj膮cych autor贸w (a jedynie zmar艂ych), nie nale偶y powo艂ywa膰 si臋 tak偶e na opinie bieg艂ych
---W艂ochy - nie wolno cytowa膰 pogl膮d贸w doktrynalnych
---Skandynawia - wr臋cz wskazane jest korzystanie z materia艂贸w przygotowawczych
---USA - zawsze dopuszczalne jest przytaczanie opinii bieg艂ych i ekspertyz naukowych.
WYK艁ADNIA SENSU LARGO
Zgodnie z dyrektyw膮 pierwsze艅stwa wyk艂adni sensu stricto, interpretator powinien w pierwszej kolejno艣ci pos艂u偶y膰 si臋 dyrektywami wyk艂adni j臋zykowej, systemowej i funkcjonalnej i dopiero wtedy, gdy przy ich pomocy nie uda si臋 mu usun膮膰 luki wolno jest mu odwo艂a膰 si臋 do regu艂 wnioskowa艅 prawniczych (wyk艂adnia sensu largo).
Szczeg贸lne regu艂y wnioskowa艅 prawniczych:
---argumentum a simile (analogia)
---argumentum a contrario
---argumentum a fortiori
---dyrektywy instrumentalnego nakazu I zakazu.
Analogia legis:
---obowi膮zuj膮 te same dyrektywy stosowania , co w przypadku wyk艂adni rozszerzaj膮cej
---dopuszczalna jest tam, gdzie regulacja nie jest wyczerpuj膮ca, np. prawo cywilne, za艣 w dziedzinach w pe艂ni uregulowanych jest niedopuszczalna
---analogia jest dopuszczalna w przypadku praw i wolno艣ci obywatelskich, a zasadniczo niedopuszczalna jest jej stosowanie w odniesieniu do obowi膮zk贸w obywatelskich
---dopuszczalna jest analogia na korzy艣膰 oskar偶onego w prawie karnym, dopuszczalna jest analogia na korzy艣膰 podatnika w prawie podatkowym
---nie wolno domniemywa膰 kompetencji organ贸w administracyjnych (powinny wyra藕nie wynika膰 z przepisu prawnego)
---zasada, 偶e luki mo偶na uzupe艂ni膰 stosuj膮c analogi臋 odnosi si臋 wy艂膮cznie do luk konstrukcyjnych (technicznych)nie za艣 do luk aksjologicznych (ocennych) czy swoistych (brak przepis贸w wykonawczych)
*przyk艂ad odst臋pstwa w wyj膮tkowych okoliczno艣ciach z 1969 - zastosowanie analogii usprawiedliwi艂 SN „ nieadekwatno艣ci膮 uregulowania do zas艂uguj膮cych ze wszech miar na ochron臋 interes贸w znacznej cz臋艣ci ludno艣ci”
*przyk艂ad odst臋pstwa od jasnego przepisu, po to by nie sprzeniewierzy膰 si臋 zasadzie, i偶 w wyk艂adni nie powinno si臋 zasadniczo akceptowa膰 ra偶膮co nies艂usznych ustale艅 - w nast臋pstwie b艂臋du niedostosowano przepisy nowelizacji kodeksu handlowego do konstrukcji sp贸艂ki jednoosobowej, co oznacza艂o, ze przepisy kodeksu nie zawiera艂y zakazu dokonywania czynno艣ci prawnych „z samym sob膮” - orzeczenie o niedopuszczalno艣ci takiej sytuacji przez SN, przyj臋cie, ze mimo istniej膮cych regulacji istnieje luka
---trzy podstawowe etapy wnioskowania:
*ustalenie, i偶 okre艣lony fakt nie zosta艂 unormowany przez przepisy prawne
*ustalenie, ze nie istnieje przepis prawny, kt贸ry reguluje sytuacje pod istotnymi wzgl臋dami podobne do faktu nienormowanego
*powi膮zanie z faktem prawnym nienormowanym podobnych lub takich samych konsekwencji prawnych, co z faktem bezpo艣rednio uregulowanym przez przepisy prawne
*przyk艂ady:
+obowi膮zuj膮ca w prawie karnym regu艂a, 偶e termin do wniesienia pisma procesowego jest zachowany, gdy osoba uwi臋ziona przed up艂ywem terminu z艂o偶y艂a pismo w zarz膮dzie wi臋zienia stosuje si臋 per analogiam do post臋powania cywilnego
+do uchylonych decyzji interpretacyjnych nale偶y zastosowa膰 per analogiam zasad臋, 偶e mo偶na wznowi膰 post臋powanie cywilne na tej podstawie, 偶e wyrok zosta艂 oparty na skazuj膮cym wyroku skazuj膮cym wyroku karnym nast臋pnie uchylonym
+w sytuacji, gdy gmina prowadzi dzia艂alno艣膰 gospodarcz膮 nosz膮c膮 znamiona praktyk monopolistycznych, to nale偶y do niej zastosowa膰 w drodze analogii przepisy ustawy o przeciwdzia艂aniu praktykom monopolistycznym.
Analogia iuris:
---jej stosowanie jest przedmiotem wielu spor贸w - mamy do czynienia z tego rodzaju sposobem wnioskowania, kt贸ry daje organowi stosuj膮cemu prawo niezmiernie szeroki zakres swobody, a tym samym mo偶e stwarza膰 szerokie pole do nadu偶y膰
---podstaw膮 analogii nie jest 偶aden 艣ci艣le wskazany przepis prawa, a nieraz bardzo og贸lne zasady prawne lub warto艣ci, na kt贸rych opiera si臋 prawo lub te偶 ca艂a grupa przepis贸w, kt贸re mog膮 by膰 relewantne dla rozstrzygni臋cia kwestii nieuregulowanych przez prawo
---przyjmuje si臋 zasad臋 pierwsze艅stwa analogii legis, zgodnie z kt贸r膮, analogi臋 iuris wolno jest zastosowa膰 dopiero wtedy, gdy luki nie mo偶na usun膮膰 przy pomocy analogii legis
---mimo wielu kontrowersji i niejasno艣ci zwi膮zanych ze stosowaniem analogii iuris, orzecznictwo naszych s膮d贸w uznaje j膮 zasadniczo za dopuszczaln膮 - r贸wnie偶 na terenie prawa karnego, pod warunkiem, 偶e jest to analogia na korzy艣膰 oskar偶onego
*przyk艂ad kwestii wzruszenia prawomocnych orzecze艅 ko艅cz膮cych post臋powanie przed funkcjonuj膮cymi w czasach stalinowskich Komisji Specjalnych do Walki z Nadu偶yciami i Szkodnictwem Gospodarczym.
Argumentum a contrario:
---odwr贸cenie wnioskowania z analogii
---wnioskowanie przebiega wed艂ug schematu: „Je艣li norma wi膮偶e konsekwencje prawne k z faktem f i dany fakt nie jest identyczny z faktem f, to nie wolno jest do niego zastosowa膰 konsekwencji k i to nawet wtedy, gdyby by艂 on pod istotnymi wzgl臋dami podobny do faktu f
---argumentum a contrario jest zasadnicz膮 metod膮 wnioskowania w prawie karnym i prawi podatkowym (analogia na korzy艣膰 oskar偶onego/podatnika jest dopuszczalna)
---nale偶y stosowa膰 argumentum a contrario do przepis贸w wyj膮tkowych oraz lex specialis, a tak偶e ograniczaj膮cych prawa i wolno艣ci obywatelskie
---powszechnie uwa偶a si臋, 偶e gdy w kontek艣cie danego przepisu wyst臋puj膮 zwroty typu: „wy艂膮cznie”, „jedynie”, „tylko” to nale偶y zastosowa膰 wnioskowanie z przeciwie艅stwa, poniewa偶 u偶ycie tych zwrot贸w sugeruje, i偶 intencj膮 prawodawcy by艂o ograniczenie danej normy wy艂膮cznie do fakt贸w w niej wskazanych.
Argumentum a fortiori:
---wnioskowanie przebiega wed艂ug schematu „je偶eli A, to tym bardziej B”
---rozumowanie wyst臋puje w dw贸ch odmianach:
*argumentum a maiori ad minus (z mniejszego na wi臋ksze) - podstaw膮 wnioskowania jest przepis uprawniaj膮cy, a wnioskowanie ma nast臋puj膮c膮 struktur臋 „komu wolno jest wi臋cej, temu tym bardziej wolno jest mniej”, np. je艣li s膮d mo偶e kogo艣 pozbawi膰 w艂adzy rodzicielskiej, to tym bardziej mo偶e t臋 w艂adz臋 ograniczy膰
*argumentum a minori ad maius (z mniejszego na wi臋ksze) - podstaw膮 wnioskowania jest przepis zakazuj膮cy, a wnioskowanie przebiega wed艂ug schematu „je偶eli zakazane jest mniej, to tym bardziej zakazane jest wi臋cej”, np. je偶eli zakazane jest deptanie trawy, to tym bardziej zakazane jest 艂amanie krzew贸w i drzew
---mo偶na przyj膮膰, 偶e wnioskowania a fortiori s膮 dopuszczalne we wszystkich dzia艂ach prawa i do rozumowa艅 tego typu nie stosuj臋 si臋 ograniczenia, z kt贸rymi mamy do czynienia w przypadku analogii i argumentum a contrario
---regu艂y wnioskowa艅 a fortiori dopuszczaj膮 wyj膮tki i ich rezultat mo偶e by膰 odrzucony albo ze wzgl臋d贸w logicznych, albo merytorycznych, bo np. istniej膮 wa偶ne racje, by odrzuci膰 rezultat wyk艂adni uzyskany za pomoc膮 argumentum a fortiori
*przyk艂ad: belgijska ustawa Vandervelde z 1919 przewiduj膮ca, 偶e klient mo偶e wprawdzie kupi膰 2 litry alkoholu, ale nie mo偶e kupi膰 mniej
*przyk艂ad: wyrok NSA z 1998, w kt贸rym s膮d odrzuca regu艂臋, 偶e skoro ustawa z 1980 o ochronie i kszta艂towaniu 艣rodowiska upowa偶nia organy pa艅stwowe do 偶膮dania od w艂a艣cicieli niekt贸rych obiekt贸w budowlanych przedstawienia ca艂o艣ciowej ekspertyzy oddzia艂ywania tych obiekt贸w na 艣rodowisko, to tym bardziej upowa偶nia je do 偶膮dania tylko cz臋艣ciowej ekspertyzy
---od argumentum a fortiori wolno odst膮pi膰 w tych wszystkich sytuacjach, w kt贸rych wnioskowanie to prowadzi艂oby do rezultat贸w, o kt贸rych mowa jest w regu艂ach odst臋pstwa.
Wnioskowanie z celu na 艣rodki:
---przebiega wed艂ug regu艂y: „je艣li dozwolona lub nakazana jest realizacja okre艣lonego stanu rzeczy, to tym samym jest dozwolone lub nakazane podj臋cie 艣rodk贸w, kt贸re s膮 niezb臋dne do realizacji tego stanu rzeczy”
---jedn膮 z odmian wnioskowania z celu na 艣rodki jest wnioskowanie zgodne z regu艂膮 instrumentalnego nakazu i zakazu - regu艂y odwo艂uj膮 si臋 do wiedzy o zwi膮zkach przyczynowych, od kt贸rych zale偶y (nie) spe艂nienie danej normy
*regu艂a instrumentalnego nakazu - je艣li obowi膮zuje okre艣lona norma, to tym samym nakazane jest czynienie tego wszystkiego, co jest przyczynowo konieczne do realizacji tej normy
*regu艂a instrumentalnego zakazu - je偶eli obowi膮zuje okre艣lona norma, to tym samym zakazane jest czynienie tego wszystkiego, co przyczynowo wyklucza艂oby realizacj臋 tej normy.
REGU艁Y KOLIZYJNE
Regu艂y kolizyjne nie nale偶膮 do dyrektyw interpretacyjnych w 艣cis艂ym tego s艂owa znaczeniu, ale wraz z regu艂ami wnioskowa艅 prawniczych zalicza si臋 je do regu艂 wyk艂adni sensu largo. Regu艂y wyk艂adni dotycz膮 kwestii rozstrzygania kolizji mi臋dzy sprzecznymi czy niezgodnymi normami w sytuacji, w kt贸rej prawodawca 偶adnej z koliduj膮cych norm nie uchyli艂.
Trzy podstawowe typy regu艂 kolizyjnych:
1.regu艂a hierarchiczna (lex superior derogat legi inferiori)
2.regu艂a chronologiczna (lex posterior derogat legi priori)
3.regu艂a merytoryczna (lex specialis derogat legi generali).
Regu艂y stosowa膰 mo偶na zar贸wno wobec dw贸ch przepis贸w, jak i dw贸ch dokument贸w (ca艂ych akt贸w prawnych).
Rozwi膮zywanie zbiegu regu艂:
---w艣r贸d regu艂 kolizyjnych regu艂a hierarchiczna ma najwy偶sz膮 moc - norma wy偶sza uchyla zatem norm臋 ni偶sz膮 bez wzgl臋du na to, kt贸ra z nich jest bardziej og贸lna
---regu艂a chronologiczna m贸wi, 偶e akt wydany p贸藕niej uchyla akt wydany wcze艣niej pod warunkiem jednak, 偶e akt p贸藕niejszy ma nie ni偶sz膮 moc prawn膮 ni偶 akt wcze艣niejszy
---bardziej skomplikowany charakter ma regu艂a merytoryczna:
*Ls Lg (lex posterior generalis non derogat legi priori specialis)
*Ls Lg (lex posterior generalis derogat legi priori specialis) - intencj膮 prawodawcy by艂o zast膮pienie.
Lex superior derogat legi inferiori:
---norma hierarchicznie wy偶sza uchyla norm臋 hierarchicznie ni偶sz膮 I to zasadniczo bez wzgl臋du na to, w jakim czasie zosta艂y ustanowione sprzeczne ze sob膮 normy I jaki jest zakres ich og贸lno艣ci
---w naszym kraju tylko TK ma prawo uchyli膰 niezgodny z Konstytucj膮, ustawami lub ratyfikowanymi umowami akt normatywny i prawo takie nie przys艂uguje innym s膮dom - pytanie: czy s膮d powo艂uj膮c si臋 na zasad臋 lex superior derogat legi inferiori mo偶e odm贸wi膰 zastosowania aktu lub normy, kt贸re uwa偶a za sprzeczne z aktem lub norm膮 hierarchicznie wy偶sz膮
*pogl膮d 1 - s膮d powo艂uj膮c si臋 na zasad臋 bezpo艣rednio艣ci stosowania konstytucji mo偶e odm贸wi膰 zastosowania w konkretnej sprawie ustawy, kt贸ra jest sprzeczna z Konstytucj膮 (zakwestionowany przez TK)
*pogl膮d 2 - s膮d nie mo偶e samodzielnie odm贸wi膰 zastosowania ustawy w przypadku stwierdzenie jej niezgodno艣ci z konstytucj膮 i je偶eli powe藕mie powa偶ne w膮tpliwo艣ci w kwestii zgodno艣ci ustawy z konstytucj膮, to powinien w trybie art. 193 konstytucji zwr贸ci膰 si臋 z odpowiednim pytaniem do TK je偶eli chodzi o sprzeczno艣膰 innych akt贸w normatywnych (podustawowych) z normami hierarchicznie wy偶szymi, to przyj膮膰 nale偶y, 偶e s膮dy mog膮 odm贸wi膰 ich zastosowania w konkretnym przypadku; wydaje si臋 jednak, 偶e tak偶e w tej sytuacji, je艣li tylko jest to mo偶liwe i celowe, s膮dy powinny uruchomi膰 procedur臋 przewidzian膮 w art. 193 konstytucji (przemawia za tym wzgl膮d na konieczno艣膰 zapewnienia jednolito艣ci orzecznictwa s膮dowego)
---istotny, praktyczny problem zwi膮zany ze stosowaniem zasady zasady lex superior derogat legi inferiori dotyczy relacji mi臋dzy kodeksami a zwyk艂ymi ustawami - „szczeg贸lnemu miejscu kodeks贸w w systemie prawa nie towarzyszy szczeg贸lne miejsce w hierarchii 藕r贸de艂 prawa - przypadki materialnej sprzeczno艣ci mi臋dzy kodeksem a ustaw膮 zawieraj膮c膮 regulacje szczeg贸艂owe musz膮 by膰 tym samym rozpatrywane na tle og贸lnym zasad okre艣laj膮cych wzajemne stosunki norm o tej samej mocy prawnej”.
Lex posteriori derogat legi priori:
---norma p贸藕niejsza uchyla niezgodn膮 z ni膮 norm臋 wcze艣niejsz膮, pod warunkiem wszak偶e, 偶e ma nie ni偶sz膮 od tej ostatniej moc prawn膮
---zasada cz臋sto zawieszana przez przepisy intertemporalne (pewnego rodzaju swoistymi regu艂ami pozwalaj膮cymi na ustalenie obowi膮zywania s膮 tzw. przepisy przej艣ciowe, b膮d藕 intertemporalne, czyli mi臋dzyczasowe - s膮 to przepisy, kt贸re si臋 formu艂uje w贸wczas kiedy wprowadza si臋 now膮 regulacj臋 intertemporaln膮. Typowym przyk艂adem przepisu mi臋dzyczasowego jest standardowa regu艂a przepisu karnego, w razie w膮tpliwo艣ci, czy ma by膰 stosowane prawo dotychczasowe czy kodeks karny, stosuje si臋 kodeks karny).
Lex specialis derogat legi generali:
---zastosowanie regu艂y merytorycznej wymaga cz臋sto podj臋cia skomplikowanych zabieg贸w interpretacyjnych zmierzaj膮cych do ustalenia zakresu rozwa偶anych norm
*przyk艂ad: polemika TK z s膮dem apelacyjnym dotycz膮ca kwestii, w jakiej relacji zakresowej pozostaj膮 do siebie przepisy prawa o ustroju s膮d贸w powszechnych oraz ustawy bud偶etowej
---podobnie jak w przypadku regu艂 wyk艂adni, tak偶e regu艂y kolizyjne dopuszczaj膮 wyj膮tki, a zatem s膮d mo偶e odst膮pi膰 od ich zastosowania powo艂uj膮c si臋 na szczeg贸lnie wa偶ne racje.
B艁臉DNA WYK艁ADNIA PRAWA I JEJ SKUTKI
Uzasadnienie decyzji interpretacyjnej.
Zarzut b艂臋dnej wyk艂adni prawa.
Poj臋cia niedookre艣lone i klauzule generalne.
B艂臋dna wyk艂adnia a ra偶膮ce naruszenie prawa.
ZASADY WYK艁ADNI PRAWA MI臉DZYNARODOWEGO
Prawo mi臋dzynarodowe jest obecnie elementem naszego porz膮dku prawnego. Zgodnie z art. 91 konstytucji ratyfikowane umowy mi臋dzynarodowe stanowi膮 cz臋艣膰 naszego porz膮dku prawnego i je艣li s膮 wykonalne, to podlegaj膮 bezpo艣redniemu stosowaniu przez nasze s膮dy oraz inne organy i instytucje. Ust臋p 2 tego artyku艂u stwierdza, 偶e w razie niezgodno艣ci, ratyfikowana za zgod膮 wyra偶on膮 w ustawie umowa mi臋dzynarodowa ma pierwsze艅stwo przed naszymi ustawami i aktami podustawowymi.
W prawie mi臋dzynarodowym niepor贸wnywalnie wi臋ksz膮 rol臋 ni偶 w prawie wewn臋trznym odgrywaj膮 normy kontraktowe (traktatowe), a wyk艂adnia norm tego rodzaju charakteryzuje si臋 oczywistymi osobliwo艣ciami, nie zawsze obecnymi w przypadku norm prawa wewn臋trznego.
Inna osobliwo艣膰 interpretacji norm prawa mi臋dzynarodowego wynika z wieloj臋zyczno艣ci tych porz膮dk贸w prawnych.
W doktrynie i praktyce prawa mi臋dzynarodowego dominuj膮 trzy podstawowe stanowiska zak艂adaj膮ce odmienne standardy wyk艂adni norm:
---tekstualizm - klasyczne zasady prymatu wyk艂adni j臋zykowej
---intencjonalizm - o sposobie interpretacji powinny rozstrzyga膰 intencje umawiaj膮cych si臋 stron
---podej艣cie teleologiczne - przypisanie decyduj膮cego znaczenia metodom wyk艂adni celowo艣ciowej.
w doktrynie prawa mi臋dzynarodowego nie ukszta艂towa艂 si臋 jaki艣 jednolity kanon wyk艂adni.
Na poziomie legislacyjnym podstawowe zasady wyk艂adni norm prawa mi臋dzynarodowego zosta艂y ustalone w dziale III konwencji wiede艅skiej z 1969 o prawie traktat贸w:
---art. 31 - og贸lna regu艂a interpretacji
---art. 32 - uzupe艂niaj膮ce 艣rodki interpretacji
---art. 33 - interpretacja traktat贸w, kt贸rych autentyczny tekst zosta艂 ustalony w dw贸ch lub wi臋cej j臋zykach.
Praktyka s膮d贸w mi臋dzynarodowych - szczeg贸lne znaczenie orzecznictwa Permanent Court of International Justice (Sta艂y Trybuna艂 Sprawiedliwo艣ci Mi臋dzynarodowej - STSM), a nast臋pnie International Court of Justice (Mi臋dzynarodowy Trybuna艂 Sprawiedliwo艣ci - MTS). W orzecznictwie tych s膮d贸w w spos贸b do艣膰 wyra藕ny, chocia偶 nie ca艂kowicie jednoznaczny, dominuje tendencja do przyznawania w wyk艂adni norm prawa mi臋dzynarodowego prymatu tekstowi umowy mi臋dzynarodowej oraz dyrektywom j臋zykowym jego wyk艂adni.
W prawie mi臋dzynarodowym akceptuje si臋 te偶 podobne do prawa wewn臋trznego regu艂y odst臋pstwa od sensu j臋zykowego normy.
Ju偶 Grocjusz podkre艣la艂, 偶e wyk艂adnia um贸w mi臋dzynarodowych powinna unika膰 trzech rzeczy: absurdu, niesprawiedliwo艣ci i nieefektywno艣ci. Do tej sprawy nawi膮zuje art. 32 konwencji genewskiej.
W prawie mi臋dzynarodowym stosuje si臋 wszystkie powszechnie znane dyrektywy wyk艂adni j臋zykowej, systemowej i celowo艣ciowej (terminologia „wyk艂adnia funkcjonalna” nie jest w doktrynie prawa mi臋dzynarodowego u偶ywana).
Wyk艂adnia j臋zykowa:
1.Oparcie si臋 tak jak w prawie narodowym na pierwsze艅stwie j臋zyka prawnego, specjalistycznego i potocznego. Zgodnie z art. 31.ust. 4 konwencji genewskiej mo偶na odst膮pi膰 od normalnego znaczenia wyra偶e艅 i przypisa膰 im specjalne znaczenie, gdy ustalono, 偶e taki by艂 zamiar stron.
2.Odr臋bne miejsce po艣wi臋ca konwencja wiede艅ska dyrektywom interpretacji traktat贸w, kt贸rych autentyczny tekst osta艂 sporz膮dzony w dw贸ch lub wi臋cej j臋zykach. Zgodnie z art. 33 w takich przypadkach przyjmuje si臋 zasad臋 r贸wnorz臋dno艣ci wszystkich wersji j臋zykowych, kt贸re zosta艂y uznane za autentyczne - chyba 偶e w przypadku rozbie偶no艣ci r贸偶nych wersji j臋zykowych sam traktat lub same strony uzna艂y okre艣lony tekst za rozstrzygaj膮cy.
3.W wielu przypadkach okazuje si臋, 偶e r贸偶ne wersje j臋zykowe nie s膮 r贸wnowa偶ne. W tej sytuacji interpretator powinien stara膰 si臋 zharmonizowa膰 ze sob膮 r贸偶ne wersje j臋zykowe bior膮c pod uwag臋 przedmiot i cele traktatu.
4.Niezale偶nie od dyrektywy harmonizowania niezgodnych wersji j臋zykowych, w praktyce i doktrynie rozwini臋to ca艂y szereg innych metod usuwania rozbie偶no艣ci r贸偶nych wersji j臋zykowych - dochodz膮 one do g艂osu przede wszystkim wtedy, gdy nie uda艂o si臋 zharmonizowa膰 ze sob膮 r贸偶nych wersji j臋zykowych:
---odwo艂anie si臋 do tego sensu, kt贸ry jest wsp贸lny dla wszystkich wersji (prowadzi do interpretacji zw臋偶aj膮cej)
---oparcie si臋 na tej wersji j臋zykowej, w kt贸rej sporz膮dzono tekst pierwotny
---przyjmuje si臋 t膮 wersj臋 traktatu, kt贸ra jest jasna
---oparcie si臋 na tej wersji, kt贸ra jest najkorzystniejsza dla zobowi膮zanego
---najwcze艣niej jednak pr贸buje si臋 rozwi膮za膰 tego rodzaju problemy odwo艂uj膮c si臋 do wyk艂adni celowo艣ciowej.
Wyk艂adnia systemowa:
1.W prawie mi臋dzynarodowym trudno jest m贸wi膰 o ustalonej i wyrazistej hierarchii norm. Trudno jest ustali膰 jak膮kolwiek hierarchi臋 mi臋dzy normami prawa mi臋dzynarodowego i z tego powodu zasady wyk艂adni systemowej odnosz膮 si臋 przede wszystkim do poziomego aspektu systemu.
2.Jednak art. 53 konwencji stwierdza, 偶e niewa偶ne s膮 umowy sprzeczne z normami powszechnie obowi膮zuj膮cego prawa mi臋dzynarodowego, za艣 art. 103 Karty NZ m贸wi, 偶e w razie konfliktu Karta NZ ma pierwsze艅stwo przed innymi umowami mi臋dzynarodowymi.
3. Obowi膮zuje r贸wnie偶 zakaz interpretacji norm w izolacji, w spos贸b prowadz膮cy do sprzeczno艣ci i luk. Akcentowanie obowi膮zku wyk艂adni norm w zgodzie z og贸lnymi zasadami prawa mi臋dzynarodowego, kt贸re art. 38 Statutu MTS zalicza do 藕r贸de艂 prawa mi臋dzynarodowego. Do zasad tych zalicza si臋 powszechnie akceptowane przez wsp贸lnot臋 mi臋dzynarodow膮 regu艂y i warto艣ci, na kt贸rych opiera si臋 mi臋dzynarodowy porz膮dek prawny (zakaz retroakcji, zasada ne bis In idem, audiantur et alter pars czy obowi膮zek wynagrodzenia wyrz膮dzonej krzywdy).
4.Specyficzne dyrektywy wyk艂adni systemowej zosta艂y ustalone w art. 31 konwencji - wyk艂adnia norm traktatowych w zgodzie z kontekstem, do kt贸rego zalicza si臋 wst臋p i za艂膮czniki do traktatu, wszelkie porozumienia dotycz膮ce traktatu, osi膮gni臋te mi臋dzy stronami w zwi膮zku z zawarciem traktatu, dokumenty sporz膮dzone przez jedn膮 lub wi臋cej stron w zwi膮zku z zawarciem traktatu, kt贸re zosta艂y przyj臋te przez inne strony jako dokumenty odnosz膮ce si臋 do traktatu (r贸wnie偶 p贸藕niejsze porozumienia mi臋dzy stronami, dotycz膮ce interpretacji traktatu lub stosowania jego postanowie艅, praktyk臋 stosowania traktatu oraz normy prawa mi臋dzynarodowego, maj膮ce zastosowanie w stosunkach mi臋dzy stronami).
Wyk艂adnia funkcjonalna (celowo艣ciowa):
1.Najbardziej podstawowa regu艂膮 interpretacji - nakaz wyk艂adni traktat贸w w dobrej wierze (zgodnej z wol膮 kontraktuj膮cych stron i uwzgl臋dniaj膮cej ich interesy, nakaz poszukiwania takiej interpretacji, kt贸ra by艂aby sprawiedliwa dla wszystkich stron - nakaz respektowania zasady pacta sunt servanda).
2.Zasada ut res valeat quam pereat (umowa musi by膰 w przypadkach w膮tpliwych tak interpretowana, aby jej cel zosta艂 osi膮gni臋ty) do kt贸rej odwo艂ywali si臋 ju偶 Grocjusz i Vattel - wymaga takiej wyk艂adni przepis贸w, aby zapewni膰 ich skuteczno艣膰. Formu艂a stanowi jedn膮 z interpretacji zasady efektywno艣ci.
3.Effet utile - zasada efektywno艣ci, m贸wi, 偶e nale偶y nadawa膰 tak膮 interpretacj臋 postanowieniom traktatu, kt贸ra sprzyja ich jak najpe艂niejszej realizacji.
4.Regu艂a implikowanych kompetencji (implied powers) - je艣li traktat, statut, czy inna norma mi臋dzynarodowa nak艂ada na okre艣lone pa艅stwo, czy organizacj臋 mi臋dzynarodow膮 obowi膮zek realizacji okre艣lonych cel贸w, to tym samym przyjmuje si臋, 偶e maj膮 one w tym zakresie kompetencje, nawet, je艣li traktat bezpo艣rednio ich nie wymienia. Regu艂a zdaje si臋 by膰 sprzeczna z mocno akcentowan膮 w naszej praktyce dyrektyw膮 domniemywania kompetencji oraz zakazu wyk艂adni rozszerzaj膮cej przepis贸w kompetencyjnych.
5.Zasady stosowania wyk艂adni rozszerzaj膮cej i zw臋偶aj膮cej - restrykcyjna interpretacja zobowi膮za艅 (uzasadnieniem jest zasada suwerenno艣ci pa艅stw)i mo偶liwo艣膰 rozszerzaj膮cej wyk艂adni uprawnie艅 i wolno艣ci.
6.Materia艂y interpretacyjne - okre艣la je art. 32 konwencji (materia艂y przygotowawcze do traktatu - travaux preparatoires oraz okoliczno艣ci jego zawarcia. Materia艂y interpretacyjne mog膮 by膰 stosowane w ka偶dej sytuacji, gdy tekst traktatu budzi w膮tpliwo艣ci (np. znaczenie dwuznaczne lub niejasne, absurdalny lub nierozs膮dny rezultat). Zaliczamy tak偶e do materia艂贸w: za艂膮czniki, porozumienia stron dotycz膮ce traktatu (porozumienia dotycz膮ce jego wyk艂adni), dokumenty sporz膮dzone w zwi膮zku z zawarciem traktatu, ustalona praktyka stosowania traktatu (ka偶dy dokument, 藕r贸d艂o i fakt, kt贸ry mo偶e okaza膰 si臋 relewantny przy interpretacji).
ZASADY WYK艁ADNI PRAWA EUROPEJSKIEGO
1.Charakter mieszany - prawo europejskie reguluje stosunki mi臋dzy pa艅stwami, z drugiej strony jego podmiotami s膮 r贸wnie偶 osoby fizyczne oraz r贸偶nego rodzaju organizacje, korporacje i zrzeszenia, co jest charakterystyczne dla prawa wewn臋trznego (mieszanina element贸w prawa mi臋dzynarodowego i wewn臋trznego).
2. Wa偶n膮 rol臋 w ujednolicaniu prawa wsp贸lnotowego odgrywa orzecznictwo ETS. Cz臋sto wyznacza on poza literalne brzmienie przepis贸w prawa unijnego i cz臋sto odwo艂uje si臋 do r贸偶nych zasad wyk艂adni funkcjonalnej. W swojej wyk艂adni ETS stosuje zar贸wno elementy w艂a艣ciwe dla wyk艂adni prawa mi臋dzynarodowego i prawa wewn臋trznego pa艅stw cz艂onkowskich. W przypadku, gdy zachodzi potrzeba odwo艂ania si臋 do prawa wsp贸lnotowego lub jego bezpo艣redniego zastosowania przez kt贸re艣 z pa艅stw cz艂onkowskich interpretacj膮 zajmuj膮 si臋 s膮dy tego pa艅stwa, gdy jednak maj膮 w膮tpliwo艣ci, mog膮 zwr贸ci膰 si臋 do ETS o wydanie orzeczenia prejudycjalnego, w kt贸rym ETS wyja艣nia w膮tpliwo艣ci. S膮d krajowy, kt贸ry wyst膮pi艂 do ETS jest zwi膮zany jego opini膮 w danej sprawie. W sensie formalnym ETS nie uznaje zasady stare decisis i jego orzeczenia nie wi膮偶膮 s膮d贸w krajowych w innych sprawach, co nie znaczy, 偶e nie wywieraj膮 one wp艂ywu na orzecznictwo w podobnych sprawach. Funkcjonuje instytucja precedensu de facto - formalnie niewi膮偶膮cego.
3.S艂ynne orzeczenia ETS w sprawie:
---van Gen den Loos (1963) - zasad skutku bezpo艣redniego
---Costa v. ENEL (1964) - zasada prymatu prawa wsp贸lnotowego.
4.Prawo wsp贸lnotowe - podstawowym podzia艂em prawa wsp贸lnotowego jest podzia艂 na prawo pierwotne (stanowione przez pa艅stwa cz艂onkowskie jako cz臋艣膰 prawa mi臋dzynarodowego) oraz prawo wt贸rne (stanowione przez organy wsp贸lnotowe). W razie konfliktu norm prawnych z zakresu prawa pierwotnego i prawa wt贸rnego, pierwsze艅stwo przys艂uguje zawsze prawu pierwotnemu
---prawo pierwotne znajduje swoje odzwierciedlenie w art. 48 Traktatu z Maastricht. Lista akt贸w prawa pierwotnego:
*traktaty za艂o偶ycielskie Wsp贸lnot Europejskich i Unii Europejskiej: Traktat paryski z 1951 r. (obowi膮zywa艂 w latach 1952-2002), Traktaty rzymskie z 1957 r., Traktat z Maastricht z 1992 r., Konstytucja dla Europy z 2004 roku
*umowy zawarte mi臋dzy pa艅stwami cz艂onkowskimi zmieniaj膮ce i uzupe艂niaj膮ce traktaty za艂o偶ycielskie: Konwencja o niekt贸rych instytucjach wsp贸lnych dla EWG i EWEA z 1957 r., Protok贸艂 dotycz膮cy Antyli Holenderskich z 1978 r., Traktat fuzyjny z 1965 r., Luksemburski traktat bud偶etowy z 1970 r., Brukselski traktat bud偶etowy z 1975 r., Traktat zmieniaj膮cy niekt贸re postanowienia Protoko艂u w sprawie Statutu EBI z 1975 r., Traktat grenlandzki z 1984 r., Jednolity Akt Europejski z 1986 r., Traktat amsterdamski z 1997 r., Traktat nicejski z 2001 r.
*traktaty akcesyjne: Traktat o przyst膮pieniu Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii z 1971 r., Traktat o przyst膮pieniu Grecji z 1979 r., Traktat o przyst膮pieniu Hiszpanii i Portugalii z 1985 r., Traktat o przyst膮pieniu Austrii, Finlandii i Szwecji z 1994 r., Traktat ate艅ski z 2003 r., Traktat o przyst膮pieniu Bu艂garii i Rumunii z 2005 r.
*og贸lne zasady prawa Unii Europejskiej - szereg zasad prawa UE wypracowanych na podstawie orzecze艅 Europejskiego Trybuna艂u Sprawiedliwo艣ci, kt贸re nie zawsze wynikaj膮 wprost z Traktat贸w. R贸wnie偶 zasady, do kt贸rych przestrzegania zobowi膮za艂a si臋 Unia Europejska (g艂贸wnie Europejska Konwencja Praw Cz艂owieka)
*postanowienia Rady, gdy jej cz艂onkowie dzia艂aj膮 jako przedstawiciele pa艅stw cz艂onkowskich
*cz臋艣ci膮 prawa pierwotnego s膮 r贸wnie偶 za艂膮czniki (w formie protoko艂贸w) do艂膮czone do wy偶ej wymienionych um贸w. Nie mog膮 to by膰 natomiast deklaracje i umowy (nie maj膮 mocy wi膮偶膮cej).
---prawo wt贸rne - znajduje swoje odzwierciedlenie w art. 249 TWE. Prawo wt贸rne jest tworzone przez organy Wsp贸lnot na podstawie prawa pierwotnego. Sk艂ada si臋 ono z ogromnej liczby akt贸w prawnych, z kt贸rych ka偶dy nale偶y do jednej z pi臋ciu kategorii:
*rozporz膮dzenia
*dyrektywy
*decyzje
*opinie
*zalecenia.
Rozporz膮dzenia, dyrektywy i decyzje s膮 wydawane przez Rad臋 Unii Europejskiej, niekiedy przy wsp贸艂udziale Parlamentu Europejskiego (procedury wsp贸艂pracy i wsp贸艂decydowania). Wy艂膮czna inicjatywa ustawodawcza w tym zakresie przys艂uguje Komisji Europejskiej (wyj膮tkiem jest prawo Parlamentu do opracowania projektu jednolitej ordynacji wyborczej do PE).
5.Akceptuje si臋 tak偶e zasad臋 clara non sunt interpretanda, kt贸ra sk艂ada si臋 z dw贸ch element贸w:
---regu艂a acte clair - je偶eli tekst w jego naturalnym (potocznym) znaczeniu jest jasny, to zasadniczo nie podlega wyk艂adni
---regu艂a acte 茅claire - wyk艂adni nie podlega tekst, kt贸ry wprawdzie mo偶e budzi膰 w膮tpliwo艣ci, ale zosta艂y one wyja艣nione przez ETS.
6.W orzecznictwie ETS przyjmuje si臋, chocia偶 z licznymi zastrze偶eniami, zasad臋 prymatu wyk艂adni j臋zykowej. ETS wykazuje bowiem wi臋ksz膮 sk艂onno艣膰 do odst臋powania od sensu literalnego norm unijnych, gdy jest to uzasadnione w kontek艣cie aktualnych cel贸w UE. ETS akceptuje r贸wnie偶 powszechnie znane dyrektywy odst臋pstwa
7. Podobnie jak w prawie mi臋dzynarodowym ogromnym problemem jest tu wieloj臋zyczno艣膰, a niezgodno艣膰 r贸偶nych wersji j臋zykowych tekst贸w unijnych jest cz臋stym przedmiotem rozwa偶a艅 ETS. Przyjmuje si臋 wi臋c zasad臋 r贸wnorz臋dno艣ci r贸偶nych wersji, a kolizje rozwi膮zuje si臋 w drodze harmonizowania r贸偶nych wersji j臋zykowych.
8. W prawie unijnym akceptuje si臋 wszystkie klasyczne dyrektywy wyk艂adni systemowej - obowi膮zuje nakaz interpretacji norm prawa wt贸rnego w zgodzie z normami prawa pierwotnego. Istnieje te偶 nakaz wyk艂adni prawa unijnego w zgodzie z prawem mi臋dzynarodowym i obowi膮zek interpretacji przepis贸w prawa krajowego w zgodzie z prawem unijnym. Istnieje nakaz interpretacji norm w ich kontek艣cie i zakaz wyk艂adni w spos贸b prowadz膮cy do sprzeczno艣ci lub luk.
9.Wyk艂adnia funkcjonalna - wed艂ug niekt贸rych to w艂a艣nie ona odgrywa w prawie unijnym rol臋 priorytetow膮. Popularne s膮 r贸偶ne formy wyk艂adni opartej o argument konsekwencjonalistyczny (zasada ut res valeat quam pareat i effet utile, kt贸ra nakazuje wybra膰 tak膮 interpretacj臋, kt贸ra w najpe艂niejszym zakresie b臋dzie urzeczywistnia膰 cele unijne i zabrania takiej, kt贸ra czyni艂aby postanowienia unijne bezskutecznymi). Jest niew膮tpliwie inspirowana celem jak najpe艂niejszego zintegrowania pa艅stw cz艂onkowskich oparciu o 4 podstawowe wolno艣ci: wolno艣膰 przep艂ywu os贸b, d贸br, kapita艂u i us艂ug.
10.effet n茅cessaire - w my艣l tej regu艂y je偶eli UE lub jej organ ma okre艣lony obowi膮zek lub zadanie do wykonania, to tym samym nakazane jest podj臋cie takich 艣rodk贸w, kt贸re s膮 konieczne, aby ten cel realizowa膰.
11..W prawie unijnym akceptuje si臋 tez powszechnie przyj臋te zasady stosowania wyk艂adni rozszerzaj膮cej oraz inne regu艂y wyk艂adni sensu largo.
12. W prawie UE regu艂a implikowania kompetencji pozwala domniemywa膰 kompetencje w ka偶dym przypadku, w kt贸rym na organie unijnym spoczywa obowi膮zek realizacji okre艣lonych zada艅, czy cel贸w nawet, je艣li kompetencje te nie zosta艂y temu organowi wyra藕nie przyznane.
13.Nie ma te偶 偶adnych zakaz贸w dotycz膮cych materia艂贸w interpretacyjnych - mo偶e by膰 wykorzystane wszystko, co mo偶e okaza膰 si臋 relewantne dla ustalenia wyk艂adni okre艣lonego przepisu.