Prawo karne materialne:

Jest dziedziną prawa określającą czyny będące przestępstwami, kary grożące za popełnienie przestępstw, środki karne i środki zabezpieczające stosowane w związku z naruszeniem prawa karnego oraz zasady odpowiedzialności karnej.

Funkcje prawa karnego:

a) Funkcja ochronna - chroni stosunki społeczne i dobra podmiotów tych stosunków przed zamachami na nie.

b) Funkcja gwarancyjna - wyraźnie określa co jest przestępstwem, gwarantuje obywatelowi, że nie będzie on pociągnięty do odpowiedzialności karnej za czyny których prawo karne za przestępstwo nie uważa.

c) Funkcja sprawiedliwościowa - umiarkowana humanitaryzmem pełni bardzo ważną rolę rozładowania pewnego stanu psychicznego wywołanego przez popełnienie przestępstwa, związana jest z poczuciem sprawiedliwości.

d) Funkcja kompensacyjna - polega na tym, że sprawcę przestępstwa można zobowiązać do naprawienia szkody, przywrócenia do stanu poprzedniego.

e) Funkcja informacyjno-motywacyjna - poprzez normy powinnościowe (nakazy i zakazy) prawo karne określa standardy postępowania w społeczeństwie, wskazuje jakie dobra podlegają ochronie i w jakim zakresie.

f) Funkcja prewencyjno-wychowawcza - rolą prawa karnego jest także oddziaływanie zapobiegawczo-wychowawcze na sprawcę.

Przestępstwo - czyn człowieka bezprawny, zawiniony, zagrożony karą przez ustawę obowiązującą w chwili jego popełnienia wypełniający znamiona ustawowe o stopniu społecznej szkodliwości większym niż znikomy.

Elementy przestępstwa:

a) czyn człowieka - zachowanie się sprawcy, działanie bądź zaniechanie działania do którego sprawca był zobowiązany.

b) wypełniający znamiona ustawowe - musi zawierać ustawowe znamiona p-stwa, które są konieczne i wystarczające aby uznać dany czyn za przestępstwo.

c) bezprawny - czyn sprzeczny z obowiąz. przepisami prawa

d) zagrożony karą przez ustawę - czyn karalny.

e) zawiniony - wina jest to psychiczny stosunek sprawcy do popełnionego czynu.

f) społeczna szkodliwość - oznacza to, że typy zachowań opisanych przez ustawę jako p-stwa są zachowaniami społecznie szkodliwymi. Kwestia społecznej szkodliwości czynu jest przedmiotem rozważań organów stosujących prawo.

Podział przestępstw:

a) ze względu na ciężar gatunkowy:

• zbrodnie - dolna granica zagrożona karą minimum 3 lata pozbawienia wolności,

• występki - czyny zagrożone karą przekraczającą 1 miesiąc pozb. wolności, 1 miesiąc pozb. wolności lub grzywny powyżej 30 stawek dziennych.

b) ze względu na typ:

• podstawowy, • uprzywilejowany, • kwalifikowany

c) ze względu na tryb ścigania:

• z urzędu, • na wniosek(bezwzględnie wniosk. i wzgl. wn.)

• z oskarżenia prywatnego

d) ze względu na winę:

• z winy umyślnej, • z winy nieumyślnej, • z winy kombinow.

e) ze względu na skutek:

• skutkowe (materialne), • bezskutkowe (formalne),

f) ze względu na formę czynu:

• z działania, • z zaniechania, • z działania bądź zaniechania

Ustawowe znamiona przestępstwa.

Są to elementy czynu, które są opisane w ustawie karnej i jednocześnie są konieczne i wystarczające do uznania danego czynu za przestępstwo.

1. Przedmiot przestępstwa :

• indywidualny (konkret. dobro chron. przez konkr. przepis),

• rodzajowy (dobro prawnie chronione przez grupę przepisów karnych),

• ogólny ( jest to dobro którego obrona jest zadaniem całego prawa karnego).

2. Strona przedmiotowa:

• czyn (zachowanie się podmiotu), • skutek czynu, • czas i miejsce czynu, • sytuacja w jakiej czyn popełniono,

• sposób popełnienia i przedmiot wykonawczy czynu.

c) Podmiot przestępstwa -jest to osoba fizyczna, która w chwili popełnienia czynu ukończyła 17 lat i jest poczytalna.

d) Strona podmiotowa:

• wina, • pobudki działania sprawcy, • motywy.

Wina

Psychiczny stosunek sprawcy do popełnionego czynu

Wina umyślna : art. 9 § 1 KK

• zamiar bezpośredni - sprawca chce popełnić czyn zabroniony, wie, że popełnia przestępstwo i chce go popełnić (ma świadomość i wolę),

• zamiar ewentualny - sprawca ma świadomość, że może popełnić przestępstwo a wola występuje w postaci godzenia się.

Wina nieumyślna: art. 9 § 2 KK

sprawca nie mając zamiaru popełnienia czynu zabronionego popełnia go jednak na skutek niezachowania należytej ostrożności wymaganej w danej okoliczności mimo, że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć.

Wina kombinowana: polega na tym, że sprawca popełnia przestępstwo umyślnie w wyniku którego powstaje nieumyślny skutek.

Wina dwustopniowa: np. wypadek drogowy naruszyć zasady bezpieczeństwa można umyślnie jak i nieumyślnie, jednaj całość przestępstwa jest nieumyślna

Zasady stosowania prawa karnego.

1. Zasada terytorialności: art.5 kk mówi o tym, że ustawę karną Polską stosuje się do czynów zabronionych popełnionych nas terytorium polskim lub na statku powietrznym lub wodnym. Terytorium polski - jest to obszar ziemi wraz z wodami wewnętrznymi oraz przybrzeżnymi (12 mil morskich). Obszar lądowy wyznaczają granice ustalone w traktatach zawartych z państwami sąsiadującymi. Słup powietrza nad Polską do strefy lotów kosmicznych. W głąb ziemi do głębokości do jakiej pozwala technika.

2. Zasada obywatelstwa: obywatel polski odpowiada za wszelkie czyny popełnione za granicą, które są przestępstwami według prawa polskiego oraz według prawa obowiązującego w miejscu popełnienia. Wymagana jest podwójna przestępność czynu. Jeżeli zachodzą różnice między ustawą polską a ustawą obowiązującą w miejscu popełnienia, stosując ustawę polską sąd może uwzględnić różnicę na korzyść sprawcy. Warunek podwójnej przestępności czynu nie musi być zachowany w dwóch sytuacjach:

-gdy polski funkcjonariusz publiczny pełniący służbę za granicą popełnił tam przestępstwo w związku z wykonywaniem swoich funkcji,

- gdy przestępstwo popełniono w miejscu nie podległym żadnej władzy państwowej.

3. Zasada represji wszechświatowej: Niezależnie od przepisów obowiązujących w miejscu popełnienia p-stwa, polską ustawę karną stosuje się do obywatela polskiego oraz cudzoziemca, którego nie postanowiono wydać w razie popełnienia przez niego za granicą p-stwa do którego Rzeczypospolita Polska jest zobowiązana na mocy umów międzynarodowych.

4. Zasada obowiązywania ustawy karnej ze względu na czas popełnienia p-stwa: stwierdzenie - czy popełniony czyn był zabroniony przez ustawę karną obowiązującą w czasie jego popełnienia. Może mieć również znaczenie dla rozstrzygnięcia czy sprawca był w czasie jego popełnienia odpowiedzialny karnie i poczytalny. Jeżeli czyn nie był zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia to późniejsza ustawa karna nie może objąć karalnością tego czynu i jego sprawcy. Także, gdy w chwili popełnienia czyn był zagrożony pod groźbą kary, ale przez prawomocnym osądzeniem sprawcy nastąpiła depenalizacja tego czynu - to sprawca nie może ponosić odpowiedzialności. Stosuje się korzystniejszą ustawę dla sprawcy - w przypadku zmiany ustawy.

Formy popełniania przestępstw:

1. Formy stadialne:

a) zamiar- jest etapem a nie formą popełniania przestępstwa. Jest to proces myślowy. Ustawodawstwo karne przewiduj, że sam zamiar popełnienia przestępstwa nawet ujawniony nie jest karany w sytuacjach, gdy nie towarzyszy mu żadne działania zewnętrzne zmierzające do jego realizacji.

b) przygotowanie art. 16 § 1 kk - zachodzi wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do popełnienia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania.

Postaci przygotowania:

• rzeczowa (uzyskuje lub przysposabia środki),

• personalna (wchodzi w porozumienie z inną osobą).

Przygotowanie jest karalne gdy ustawa tak stanowi.

Przygotowanie nie jest karalne, gdy osoba dobrowolnie od niego odstąpi a w szczególności zniszczy środki lub zapobiegnie wykorzystaniu ich w przyszłości. W razie wejścia w porozumienie z inną osobą w celu popełnienia czynu zabronionego nie podlega karze ten, kto nadto podjął starania zmierzające do zapobieżenia przygotowaniu - art. 17 § 2 kk.

c) usiłowanie art.13 § 1 kk - zachowanie podjęte w zamiarze popełnienia czynu zabronionego i zmierzające ku jego dokonaniu, które jednak nie następuje. Usiłowanie nie odnosi się do p-stw z winy nieumyślnej i z winy mieszanej. Zachowanie sprawcy może być uznane za usiłowanie tylko wtedy, gdy zmierza bezpośrednio do dokonania czynu zabronionego.

Rodzaje usiłowań:

• ze względu na możliwość dokonania przestępstwa:

- udolne - zachodzi gdy w istniejącej sytuacji dokonanie p-stwa było możliwe lecz nie nastąpiło z przyczyn niezależnych od sprawcy, np. został spłoszony.

- nieudolne - ma miejsce , gdy sprawca nie uświadamia sobie, że w istniejącej sytuacji dokonanie p-stwa nie jest możliwe z przyczyn od niego niezależnych.

• ze względu na brak przedmiotu nadającego się do dokonania na nim przestępstwa.

• ze względu na używanie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego.

• ze względu na stopień zaawansowania przestępczego:

- zakończone - gdy sprawca dokonał wszystkich czynności lecz zamierzony skutek nie nastąpił,

- nie zakończone - sprawca nie wykonał wszystkich czynności koniecznych do zrealizowania przestępstwa.

Nie podlega karze za usiłowanie kto dobrowolnie odstąpił od dokonania lub dobrowolnie zapobiegał skutkom p-stwa.

d) dokonanie - zachodzi, gdy sprawca swoim zachowaniem wyczerpuje wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa.

2. Formy zjawiskowe.

a) sprawstwo art. 18 § 1 kk rodzaje:

• pojedyncze (sprawca działa pojedynczo),

• współsprawstwo (działa wspólnie i w porozum. i inną os.),

• wielosprawstwo (dwie osoby popełniają p-stwo w tym samym czasie i miejscu lecz niezależnie od siebie),

• kierownicze (sprawca kierujący inną osobą - nie podlegającą mu w sposób bezpośredni, służbowo),

• polecające (sprawca polecający wykonanie czynu innej osobie od siebie uzależnionej).

b) podżeganie art. 18 § 2 kk - podżegaczem jest ten, kto chcąc aby inna osoba dokonała czynu zabronionego nakłania ją do tego.

Cechy podżegania:

• z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, • podżegać można tylko przez działania, • podżegać można do wszystkich form zjawiskowych, • podżegać można tylko konkretną osobę lub grupę osób ściśle oznaczoną, • podżegać można do konkretnego p-stwa, • podżegać można przed dokonaniem oraz w trakcie dokonania.

c) pomocnictwo art. 18 § 3 kk - pomocnikiem jest ten, kto w zamiarze aby inna osoba dokonała czynu zabronionego swoim zachowaniem ułatwia jej popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzia, środki przewozu, udziela rady albo informacji.

Cechy pomocnika:

• pomagać można z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim lub ewentualnym, • pomagać można przez działanie lub zaniechanie, • pomagać można do wszystkich form zjawiskowych, • pomoc może być udzielona przed popełnieniem p-stwa, w jego trakcie i po popełnieniu p-stwa z tym, że porozumienie co do udzielenia pomocy musi być zawarte przed dokonaniem p-stwa lub najpóźniej w jego trakcie.

Jeżeli pomoc została udzielona po dokonaniu p-stwa bez uprzedniego porozumienia, to mamy wówczas do czynienia z samoistnymi przestępstwami:

• poplecznictwo (gdy celem udzielenia pomocy sprawcy jest udaremnienie lub utrudnienie postępowania karnego),

• paserstwo (gdy sprawca działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej).

Wyłączenie odpowiedzialności karnej.

1.Okoliczności wyłączające bezprawność czynu.

To takie okoliczności, przy których czyn wypełniający znamiona p-stwa nie jest jednak w rzeczywistości przestępstwem ponieważ na mocy przepisu prawnego takie zachowania są zgodne z prawem. Takie okoliczności nazywane są kontratypami do których zaliczamy:

Kontratypy ustawowe:

a) obrona konieczna art. 25 § 1 kk - polega na odpieraniu bezpośredniego, bezprawnego zamachu na jakiekolwiek dobro chronione prawem przy użyciu środków koniecznych do odparcia tego zamachu w sposób współmierny do niebezpieczeństwa tego zamachu.

Warunki:

• obrona jest reakcją na bezpośredni zamach, • zamach jest bezprawny, • sposób obrony jest współm. do niebezp. czynu.

Zamach musi być:

• rzeczywisty (realnie istniejący), • bezpośredni (odnosi się do czasu), • bezprawny (musi być sprzeczny z obowiązującym przepisem prawnym).

Przekroczenie granic obrony koniecznej:

• Eksces intensywny - zachodzi, gdy broniący się stosuje sposób obrony, który nie był konieczny dla odparcia zamachu.

• Eksces ekstensywny - polega na spóźnionym działaniu (gdy zamach już ustał) albo na działaniu przedwczesnym (gdy zamach nie miał jeszcze charakteru bezpośredniego).

b) stan wyższej konieczności art. 26 § 1 kk - polega na tym, że dla ratowania jednego dobra poświęca się inne dobro w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa.

Zasady:

• zasada proporcjonalności - dobro poświęcone nie może przedstawiać wartości większej niż dobro ratowane.

• zasada subsydiarności - stan wyższej konieczności istnieje wtedy, kiedy nie istnieje inna możliwość obrony.

• zasada wyłączenia - pewne osoby nie mogą powoływać się na stan wyższej konieczności.

c) ryzyko eksperymentu art. 27 § 1 kk - Warunki:

• spodziewana korzyść ma istotne znaczenie poznawcze,

• w świetle aktualnego stanu wiedzy oczekiwanie jej osiągnięcia jest zasadne,

• w świetle aktualnego stanu wiedzy zasadna jest celowość i sposób przeprowadzenia eksperymentu,

• jeżeli w eksperyment zaangażowany jest człowiek, to warunkiem jego legalności jest zgoda udzielona po poinformowaniu go o spodziewanych korzyściach i grożących mu ujemnych skutkach jak również o możliwości odstąpienia od udziału na każdym jego etapie.

Kontratypy pozaustawowe:

a) ryzyko sportowe - warunki:

• uprawianie danej dyscypliny sportu jest dozwolone,

• działanie było podjęte w celu sportowym,

• nie zostały naruszone reguły danej dyscypliny sportowej.

b) zabiegi lecznicze - warunki:

• czynność musi być dokonana przez osobę uprawnioną,

• czynność musi być podjęta za zgodą pacjenta,

• czynność musi być podjęta w celu leczniczym, z zachowaniem wszelkich prawideł sztuki leczniczej.

c) zgoda pokrzywdzonego - warunki:

• pokrzywdzony musi być pełnoletni, poczytalny,

• zgoda musi być udziel. przed i utrzymana w trakcie czynu,

• zgoda udzielona w sposób wyrazisty i dobrowolnie,

• zgoda musi dotyczyć dóbr ściśle osobistych.

d) karcenie nieletnich - warunki:

• musi być podjęte przez uprawnioną osobę,

• musi być podjęte w celu wychowawczym,

• musi mieć związek z określonym zachowaniem,

• nie może to być drastyczne, nie może być znęcaniem się oraz nie może przekraczać pewnego stopnia intensywności.

e) zwyczaj - np. lany poniedziałek

f) działanie w ramach uprawnień i obowiązków- np. Policja

g) samopomoc legalna - zatrzymanie rzeczy w zamian za zwrot wyrządzonej szkody.

h) rozkaz i ostateczna potrzeba - (część wojskowa).

2. Okoliczności wyłączające winę.

1. stan wyższej konieczności art. 26 § 2 kk - polega na tym, że dla ratowania jednego dobra poświęca się inne dobro w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa.

2. niepoczytalność art. 31 § 1 kk - to taki stan psychiczny w którym zdolność - możność rozpoznawania czynu lub zdolności kierowania swoim postępowaniem zachodzącym w chwili czynu i spowodowanym upośledzeniem umysłowym, chorobą psychiczną lub innym zakłóceniem czynności psychicznych jest wyłączona. Niemożność rozpoznania znaczenia czynu, to zaburzenie w sferze intelektu, zaś niezdolność kierowania swoim postępowaniem, to zaburzenia w sferze woli. Stan niepoczytalności przyjmuje się tylko wtedy, gdy istniał on w chwili czynu. Gdy w chwili czynu sprawca był poczytalny, zaburzenia procesów psychicznych istniały przed lub po czynie, to okoliczność ta nie wyłącza winy.

3. błąd - w świadomości tworzy się inny obraz niż jest to w rzeczywistości. Musi to być błąd istotny i niezawiniony aby wyłączyć odpowiedzialność.

Rodzaje:

• błąd co do faktu art.28 § 1kk - sytuacja, gdy zachodzi rozbieżność między jakimś fragmentem rzeczywistości a wyobrażeniem o nim sprawcy.

• błąd co do prawa art. 30 kk - dotyczy oceny prawnej czynu, np. dorosły częstuje alkoholem nieletniego jednak mylnie sądzi, że prawo nie zabrania dawania małoletnim alkoholu.

• błąd co do kontratypu - nie popełnia p-stwa kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi tu jedna z okoliczności wyłączających bezprawność lub winę.

4. nieletniość.

Ustawa o postępowaniu w sprawach nieletnich - reguluje również postępowanie z nieletnimi u których stwierdzono objawy demoralizacji. Osobami takimi są:

• nieletni do 18 lat wobec których stosuje się środki wychowawcze w związku z ich demoralizacją,

• osoby pomiędzy 13 a 17 rokiem życia wobec których toczy się postępowanie o czyny karalne wypełniające znamiona p-stwa i niektórych wykroczeń,

• osoby do lat 21 wobec których wykonuje się orzeczone środki wychowcze lub poprawcze.

Młodociany - jest to sprawca, który w chwili popełnienia czynu zabronionego nie ukończył 21 lat, a w czasie orzekania w I-szej instancji 24 lat (art. 115§10 kk).

Małoletni - osoba, która w chwili popełnienia czynu nie ukończyła 18 lat (art. 10 kc).

Nieletni - osoba, która w chwili popełnienia czynu nie ukończyła 17 lat.

Wobec nieletnich Sąd Rodzinny na zasadzie art. 6 ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich może:

• udzielić upomnienia,

• zobowiązać do określonego postępowania, a zwłaszcza do naprawienia wyrządzonej szkody, przeproszenia pokrzywdzonego, podjęcia nauki lub pracy, zaniechania używania alkoholu lub innych środków odurzających, zakaz przebywania w określonych środowiskach i miejscach,

• ustanowić nadzór odpowiedzialny rodziców lub opiekunów,

• ustanowić nadzór organizacji młodzieżowej, społecznej, zakładu pracy lub osoby godnej zaufania,

• zastosować nadzór kuratora,

• skierować do kuratorskiego ośrodka pracy z młodzieżą,

• orzec zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych,

• orzec przepadek rzeczy uzyskanych w związku z popełnieniem czyny zabronionego,

• orzec umieszczenie w instytucji lub organizacji powołanej do przygotowania zawodowego, w rodzinie zastępczej, w placówce resocjalizacyjno-wychowawczej lub innej placówce opiekuńczo-wychowawczej,

• orzec umieszczenie w zakładzie poprawczym,

• zastosować inne środki (środki lecznicze, szpital psychiatryczny).

Obowiązywanie ustawy pod względem czasu

1. Czas popełnienia p-stwa.

Dla stosowania zasad obowiązywania ustawy karnej pod względem czasu istotne znaczenie ma określenie czasu popełnienia p-stwa. Zawarte jest to w art. 6§1 kk, który mówi, że „czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany”.

2. Obowiązywanie ustawy karnej pod względem czasu.

Jeżeli po popełnieniu p-stwa, a przed wydaniem prawomocnego wyroku w sprawie o to p-stwo, następuje zmiana ustawy karnej - powstaje problem czy stosować w procesie ustawę która obowiązywała w chwili popełnienia czynu, czy ustawę obowiązującą w czasie orzekania. Stanowi o tym artykuł 4§1 kk. „Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia p-stwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązująca poprzednio, jeżeli jest ona względniejsza dla sprawcy”.

Obowiązywanie ustawy pod względem miejsca i osób

1. Zasada terytorialności: art.5 kk mówi o tym, że ustawę karną Polską stosuje się do czynów zabronionych popełnionych nas terytorium polskim lub na statku powietrznym lub wodnym. Terytorium polski - jest to obszar ziemi wraz z wodami wewnętrznymi oraz przybrzeżnymi (12 mil morskich). Obszar lądowy wyznaczają granice ustalone w traktatach zawartych z państwami sąsiadującymi. Słup powietrza nad Polską do strefy lotów kosmicznych. W głąb ziemi do głębokości do jakiej pozwala technika.

2. Zasada obywatelstwa: obywatel polski odpowiada za wszelkie czyny popełnione za granicą, które są przestępstwami według prawa polskiego oraz według prawa obowiązującego w miejscu popełnienia. Wymagana jest podwójna przestępność czynu. Jeżeli zachodzą różnice między ustawą polską a ustawą obowiązującą w miejscu popełnienia, stosując ustawę polską sąd może uwzględnić różnicę na korzyść sprawcy. Warunek podwójnej przestępności czynu nie musi być zachowany w dwóch sytuacjach:

-gdy polski funkcjonariusz publiczny pełniący służbę za granicą popełnił tam przestępstwo w związku z wykonywaniem swoich funkcji,

- gdy przestępstwo popełniono w miejscu nie podległym żadnej władzy państwowej.

Zbieg przestępstw i przepisów ustawy.

Zbieg przestępstw:

Przesłanki zbiegu przestępstw: - sprawca popełnia dwa lub więcej przestępstw w określonym czasie tzn. przed wydaniem pierwszego z wyroków, nawet nieprawomocnego za którekolwiek z tych przestępstw.

Przykład: art. 278 § 1kk oraz art. 148 § 1 kk ..... - jest to rzeczywisty zbieg p-stw (nie zapadł prawomocny wyrok) i wielorodzajowy (zarzuty z różnych artykułów). Będzie odpowiadał przed jednym Sądem - kara łączna.

art. 279 § 1 kk oraz art. 279 § 1 kk oraz art. 279 § 1 kk .... - jest to rzeczywisty jednorodzajowy zbieg przestępstw.

Pozorny zbieg przestępstw: sprawca popełnia kilka czynów ale traktowane jest jako jedno przestępstwo. Są to p-stwa wieloczynowe. Są to p-stwa o alternatywnych znamionach (np. fałszerstwo dokumentów - 270 § 1kk). Są to p-stwa o współkaralnych czynach uprzednich (formy stadialne i zjawiskowe) oraz współkaralnych czynach następczych - sprawca po dokonaniu kradzieży rzeczy następnie nie jest istotne co z tą rzeczą zrobi, odpowiada jedynie za kradzież a nie np. za zniszczenie tej rzeczy.

Ciąg przestępstw - art. 91 § 1 kk - polega na:

• sprawca popełnia dwa lub więcej przestępstw,

• w krótkich odstępach czasu,

• w podobny sposób,

• zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny za którekolwiek z przestępstw.

Jeżeli zachodzi ciąg p-stw sąd orzeka jedną karę w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W przypadku zbiegu ciągów p-stw lub ciągu p-stwa sąd orzeka karę łączną.

Czyn ciągły -art. 12 kk - z góry powzięty zamiar w krótkich odstępach czasu, każdy z czynów jest traktowany jako zachowania które wspólnie składają się na p-stwo. Sposób, dobro chronione, tożsamość pokrzywdzonego jest zawsze ta sama.

Zbieg przepisów ustawy:

Zachodzi, gdy jeden czyn wypełnia znamiona dwóch lub więcej przestępstw.

Pozorny zbieg przepisów ustawy: Reguły wyłączania wielości ocen:

• reguła specjalności - przepis szczególny wyłącza obowiązywanie przepisu ogólnego (“Lex Specjalist Dero Gat Legi Generali”),

• reguła pochłaniania - przepis pochłaniający wyłącza obowiązywanie przepisu pochłoniętego (“Lex Consumens Dero Gat Legi Consumtae”) -np. art. 279 § 1kk jest przepisem pochłaniającym zniszczenie mienia - art. 278 § 1kk ale w tym tylko przypadku gdy zniszczenie mienia było spowodowane wejściem do pomieszczenia a następnie dokonanie kradzieży.

• reguła subsydiarności - przepis główny wyłącza obowiązywanie przepisu posiłkowego (“Lex Primariae Dero Gat Legi Subsydiariae”) -np. art. 231 § 1 kk - funkcjonariusz publiczny który przekroczył swoje uprawnienia w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Kumulatywny zbieg przepisów ustawy - jeżeli mamy jeden czyn a naruszone dwa lub więcej przepisów ustawy i nie da się zastosować powyższych reguł.

2

---