Działalność APEC.
W trakcie negocjacji w ramach Rundy Urugwajskiej rozpoczęto prace mające określić dalszy rozwój ugrupowania. Istotne było zaangażowanie się Stanów Zjednoczonych w „budowanie Wspólnoty Ekonomicznej Azji i Pacyfiku”. Według projektu z 1994r. APEC miał propagować liberalizację handlu oferując takie same korzyści dla państw należących do ugrupowania, jak i dla tych spoza organizacji.
W 1995r. ustalono na szczycie w Osace trzy filary aktywności APEC, które stały się przedmiotem działalności organizacji. Są to:
Liberalizacja handlu i inwestycji.
Ułatwienia prowadzenia działalności gospodarczej w wymiarze międzynarodowym.
Współpraca techniczna i gospodarcza.
Poszczególne grupy zadaniowe zajmowały się konkretyzacją tych założeń, obszary współpracy dotyczyły m.in.:
harmonizacji standardów odnoszących się do towarów i inwestycji
redukcji stawek celnych
znoszenia barier w przepływie kapitału
transferu technologii
ochrony własności intelektualnej
przepływu usług
statystyki i wymiany informacji
polityki wolnej konkurencji
turystyki i przepływu osób
promocji eksportu
etyki biznesu
technologii informatycznych
relacji sektor prywatny-publiczny
Najważniejszym dokumentem Jest Deklaracja z Bogor, opracowana i przyjęta na szczycie w 1994r. Głównym postulatem było stworzenie w regionie Azji i Pacyfiku obszaru wolnego i otwartego handlu oraz inwestowania. W Deklaracji zawarto także potwierdzenie różnego stopnia rozwoju państw należących do APEC oraz ustaliła dwa tory redukcji stawek celnych, państwa rozwinięte powinny osiągnąć cel do 2010r., natomiast państwa rozwijające się do 2020r. Deklaracja ta ma charakter niewiążący, potwierdza to zapis, w którym ustalono, iż każde państwo może wycofać się z inicjatywy bez ponoszenia konsekwencji. Cel umieszczony w Deklaracji z Bogor był potwierdzany przez dokumenty wydawane na kolejnych szczytach szefów państw.
W czasie swojej działalności APEC ustaliła zasady, którymi powinny kierować się państwa należące do sojuszu. Chodzi tu o zasady dotyczące ułatwiania, harmonizacji reguł i zastosowania nowych technologii w zarządzaniu obrotem dóbr i usług. Zasady te także nie mają charakteru wiążącego, każde z państw członkowskich wdraża je indywidualnie, działając według stopnia swojego rozwoju, stanu prawnego itp. Do zasad tych należą:
przejrzystość - dostępność informacji nt. reguł i procedur handlowych;
konsultacje i dialog - działania władz skierowane na ułatwianie wzajemnej wymiany powinny być konsultowane z zainteresowanymi stronami, gł. biznesem i środowiskami handlu, a ich poglądy brane pod uwagę;
upraszczanie, skuteczność i wykonywalność - wszystkie reguły i procedury muszą uwzględniać te zasady;
niedyskryminacja - żadna z reguł i procedur nie może naruszać zasady narodowego traktowania;
konsekwencja i przewidywalność - celem ustanawianych reguł i procedur ma być systematyczna minimalizacja niepewności w handlu i prowadzeniu biznesu
harmonizacja, standaryzacja i wzajemne uznanie - ujednolicanie reguł i procedur w państwach członkowskich
modernizacja i użycie nowych technologii - reguły i procedury powinny uwzględniać zmiany rzeczywistości i dostosowywać się do nich
współpraca - dotyczy państw członkowskich, środowisk biznesowych i innych
Znaczenie APEC
Jest instytucją głównie ekonomiczną, jej powstanie zdynamizowało handel i przepływ inwestycji w wymiarze nie tylko regionalnym, ale także globalnym. Jest to jedno z nielicznych ugrupowań ekonomicznych, do którego należą gospodarki państw o bardzo zróżnicowanym poziomie rozwoju. Główną rolę odgrywa tu współpraca gospodarcza, ale odnaleźć możemy tu także znaczenie polityczne, szczególnie dla polityki zagranicznej USA, które są liderem APEC.
Współpraca Gospodarcza Azji i Pacyfiku stanowi forum na którym następuje zbliżenie państw, a także tworzy się atmosfera wzajemnej współpracy i zaufania. Szczególnie dla stosunków na linii USA-Chiny lub relacji między Japonią a państwami wschodnioazjatyckimi. Godny uwagi jest także fakt, że APEC jest jedyną organizacją, w której uczestniczą Chiny, Hongkong i Tajwan. APEC postrzegany jest jako podstawowy element kształtującej się „Wspólnoty Pacyfiku”.
Ciekawostki z działalności APEC
Jednym z Organów APEC jest spotkanie na szczycie szefów państw. Zbierania odbywają się co roku. I tak najważniejsze spotkania odbywały się w:
- Blake's Island- 1993r.
- Bogom (Indonezja) - 1994 r.,
- Osaka (Japonia) - 1995 r.,
- Manila (Filipiny) - 1996 r.,
- Vancouver (Kanada) - 1997 r.,
- Kuala Lumpur (Malezja) - 1998r.,
- Auckland (Nowa Zelandia) - 1999,
- Bandar Seri Begawan (Brunei) - 2000 r.
- Szanghaj (Chiny) - 2001 r.,
- Los Cabos (Meksyk) - 2002 r.,
- Bangkok (Tajlandia) - 2003 r.,
- Santiago (Chile) - 2004 r.,
- Busan (Korea) - 2005 r.,
- Ha Noi (Wietnam) - 2006 r.,
- Sydney (Australia)- 2007r.
- Kolejne zaś spotkanie na szczycie szefów państw w 2008 roku zaplanowane jest w Limie- Peru
Organizacja APEC nie cieszy się zbyt dużym zainteresowaniem w śród Polskich Obywateli oraz niewielu przeciętnych mieszkańców potrafi rozszyfrować skrót „APEC” oraz czym się zajmuje owa organizacja. Niewiedza wiąże się z tym, iż Polska nie jest członkiem Organizacji. APEC to Współpraca Gospodarcza Azji i Pacyfiku i należeć do niej mogą jedynie państwa leżące na obszarze Azji i Pacyfiku. Informacje na temat współpracy państw Azji i Pacyfiku możemy znaleść na portalach internetowych, oficjalnej stronie internetowej APEC oraz w gazetach podczas odbywających się spotkań na szczycie szefów państw.
Często APEC przybliżany nam jest podczas niecodziennym sytuacją. Na przykład na jednym z portali internetowym rozpisywano się na temat dylematu jak szefowie państw mają się ubrać do „rodzinnego zdjęcia”. Takie zdjęcie przywódców świata, ubranych w lokalne stroje narodowe, stanowi jedną z atrakcji spotkań APEC, a zdaniem krytyków nawet jedno z najważniejszych wydarzeń szczytów. W Chile politycy pozowali ubrani w tradycyjne poncho; w Chinach - w brokatowe wdzianka ze stójkami, w Indonezji - ręcznie malowane batikowe koszule, a w Wietnamie - jedwabne tuniki aodai. I tak pare dni później w gazecie na stronie internetowej dowiadujemy się, że uczestniczący w szczycie w Sydney przywódcy 21 państw Współpracy Gospodarczej Azji i Pacyfiku pozowali do tradycyjnego "rodzinnego zdjęcia", ubrani w tradycyjne płaszcze przeciwdeszczowe australijskich hodowców bydła - zwane "Driza-Bone". I tak, zamiast dowiadywać się o istotnych zmianach i postanowieniach, dowiadujemy się o dylematach z jakimi boryka się Australia w kwestiach mniej ważnych dla obserwatorów spotkania.
Jedynie znaczące jak dla Polski ważne informacje przytacza nam Gazeta Wyborcza, która podaje nam, iż według z jednych rosyjskich gazet na szczycie APEC (Organizacji Współpracy Azji i Pacyfiku) w Sydney obaj prezydenci (Stanów Zjednoczonych i Rosji) uzgodnili, że Rosja powinna wstąpić do WTO, zanim obu prezydentom w 2008 roku zakończą się kadencje. Rosja jest największą gospodarką pozostającą poza WTO. Kolejnym kanałem podającym ważne informacje dla osób zainteresowanych działalnością APEC jest stacja tvn24, która podaje jak kraje będące członkami APEC starają się zliberalizować handel oraz jak powoli przełamują impas, czyli zastój w owej dziedzinie. W przyjętym przez uczestników szczytu końcowym dokumencie potwierdzono poparcie 21 państw dla rundy Dauha oraz pilne wezwanie do wszystkich krajów-uczestników negocjacji, by zwiększyły wysiłki na rzecz doprowadzenia do postępu w rokowaniach.
Apel 21 państw APEC to próba przełamania impasu w negocjacjach, prowadzonych w ramach tzw. rundy Dauha - nazwanej tak od stolicy Kataru, gdzie w 2001 r. runda została zainicjowana. Celem negocjacji to dalsza liberalizacja handlu światowego.
Media dużo poświęciły na przybliżenie ostatniego spotkania na szczycie szefów państw w Sydney, gdzie zajęto się ważnymi kwestiami takimi jak przyjęcie oświadczenia w sprawie przeciwdziałania zmianą klimatycznym. Choć sprawa ta wysokiej rangi musiała ustąpić miejsce wystąpieniu W. Busha, które rozbawiło niemalże cały świat. W. Bush w czasie spotkania z przedstawicielami świata biznesu na forum Współpracy Gospodarczej Azji i Pacyfiku (APEC), pomylił APEC z OPEC, a wojska australijskie z austriackimi.
Bibliografia:
Strony internetowe:
T. Łoś-Nowak, Organizacje w stosunkach międzynarodowych, Warszawa 2004, s. 361.
Tamże.
Tamże.
T. Łoś-Nowak, op. cit., Warszawa 2004, s. 362-363.
T. Łoś-Nowak, op. cit., Warszawa 2004, s. 363.