Arystoteles (384-322) filozof grecki, ur. w Stagirze
W 367 roku przybywa do Aten, gdzie został uczniem Platona. Przez następne dwadzieścia lat jako uczeń, nauczyciel, a w końcu badacz był związany z Akademią. Opuścił ją dopiero po śmierci Platona, i przez kilka lat podejmował się różnych zajęć między innymi w latach 343-342 był nauczycielem Aleksandra Wielkiego.
Po powrocie do Aten zakłada własną szkołę filozoficzną, która znajdowała się w Likeionie. Zainteresowania Arystotelesa obejmowały całą wiedzę i skupiały się na jej metodologicznych i przedmiotowych właściwościach. Jeśli chodzi o filozofię, to Arystoteles dzieli ją na wiedzę o charakterze teoretycznym i politycznym; a ta ostatnia dotyczy i etyki, i polityki. Część teoretyczna nawiązuje do takich dyscyplin fil. jak metafizyka, fizyka, matematyka. Arystoteles łączy ujęcia syntetyczne, metodologicznie uporządkowane z dążeniem do realnego opisu rzeczywistości i jej różnych form poznania. Co jest również widoczne w jego etyce opartej o problematykę celu ostatecznego, jakim jest osiągnięcie pełnego szczęścia (teleologizm i eudajmonizm), rozwój cnót moralnych i intelektualnych - zgodnie z rozumną naturą ludzką i zdolnością człowieka do rozwoju i doskonalenia moralnego (perfekcjonizm) oraz etyką przyjaźni, kontynuującą wątek kalos-agathos.
O arystotelizmie tak trafnie pisze Wł. Tatarkiewicz „jest filozoficzną doktryną środka, unikającą skrajnych rozwiązań (empiryzm-idealizm)".
Pisma Arystotelesa są tak zróżnicowane, jak bogate były jego zainteresowania. Najważniejsze z nich to:
1) Kategorie, Analityki, Topika, O sofizmatach,
2) Fizyka, O niebie, O stawaniu się i ginięciu, Meteorologika,
3) Metafizyka,
4) Etyka eudajmeska, Etyka nikomachejska, Etyka Wielka, Polityka.