1.6. Ruch i ogień

1.6.1. Zasady ogólne

Tempo prowadzenia działań bojowych na współczesnym polu walki, częste i nagłe zmiany sytuacji, duża manewrowość wojsk oraz zagrożenie bronią masowego rażenia powoduje, że pododdziały zmuszone będą do stosowania szeroko rozumianego manewru zarówno pododdziałami (sprzętem) jak i ogniem.

Pododdziały zmechanizowane szczebla pluton, drużyna przeważnie działać będą w ugrupowaniu wyższego szczebla. Niemniej jednak zarówno dowódcy tych pododdziałów jak i pozostali żołnierze powinni znać i umieć stosować w praktyce zasady wykonywania manewrów.

Manewr pododdziałami (siłami i środkami) polega na zorganizowanym ich przemieszczaniu przed walką lub w czasie jej prowadzenia w celu zajęcia dogodniejszego położenia w stosunku do przeciwnika i uzyskania oraz wykorzystania przewagi sytuacyjnej. Formami manewru taktycznego są: uderzenie czołowe, pokonanie, przenikanie, manewr mylący, demonstracja, odejście, obejście i oskrzydlenie (jednostronne lub dwustronne).

Rys. 1.9. Formy manewru pododdziałami (siłami i środkami)

Manewr zapewnia elastyczność działania, to znaczy możliwość przenoszenia w czasie i przestrzeni punktu ciężkości.

Uderzenie czołowe jest to działanie skierowane przeciwko pododdziałom na przedniej linii obrony przeciwnika. Może ono być stosowane do rozbicia jego obrony w czołowych punktach oporu lub do ich okrążenia. Często poprzedza go pokonanie lub oskrzydlenie.

Pokonanie polega na szybkim i zdecydowanym ruchu pododdziałów w celu rozcięcia sił przeciwnika i wyjścia na jego tyły.

Przenikanie jest formą manewru, w którym pododdziały wchodzą małymi grupami (zespołami) w ugrupowanie obronne przeciwnika. Może być stosowane do opanowania słabo bronionych obiektów w celu zdobycia kluczowego terenu lub zakłócenia działań w obszarze tyłowym przeciwnika. Przenikanie stosuje się zwykle w połączeniu z innymi formami manewru.

Manewr mylący to zorganizowane działanie mające na celu wprowadzenie w błąd przeciwnika co do planowanych (zamierzonych) działań (zamiaru dowódcy). Musi być on wystarczająco wiarygodny, by wywołać pożądaną reakcję. Jest on najbardziej skuteczny, gdy pokrywa się z ocenami przeciwnika

Demonstracja jest manewrem odciągającym uwagę przeciwnika bez podejmowania walki. Siły prowadzące działania demonstracyjne stosują ogień, przemieszczanie, dym, środki walki elektronicznej i urządzenia łączności wykorzystywane do pozorowania walki.

Odejście jest to opuszczanie zajmowanych rejonów, punktów (stanowisk). Manewr ten wykonywany jest w celu wyprowadzenia wojsk spod uderzeń przeważających sił przeciwnika, zajęcia bardziej dogodnego położenia do przyszłych aktywnych działań, zyskania czasu do stworzenia punktu ciężkości na innym obszarze.

Oskrzydlenie jest to manewr, w którym główne siły atakujące obchodzą elementy ugrupowania obronnego przeciwnika w celu zdobycia obiektów na jego tyłach. Oskrzydlenie może być jedno − lub dwustronne oraz pionowe - ponad pozycjami obronnymi przeciwnika. Rezultatem tego manewru jest rozbicie albo zdobycie ważnych obiektów na tyłach przeciwnika. Niekiedy zastosowanie oskrzydlenia może wprowadzić w błąd przeciwnika, co do umiejscowienia własnego punktu ciężkości.

Obejście jest to manewr, w którym nacierające pododdziały obchodzą przeciwnika na lądzie lub w wymiarze powietrznym (ponad jego pozycjami obronnymi), unikając kontaktu ogniowego. Celem tego manewru jest zdobycie obiektów na tyłach przeciwnika, zmuszając go do ich opuszczenia.

Podejmując decyzję o zastosowaniu manewru dowódca musi wziąć pod uwagę zadanie jakie ma do wykonania, oddziaływanie przeciwnika, właściwości terenu, działanie własnych pododdziałów oraz możliwy czas wykonania zadania.

Najwłaściwszym rozwiązaniem jest wykonywanie (połączenie) kilku form manewru taktycznego w powiązaniu z manewrem ogniem, systemem zapór, użyciem dymów - przy maksymalnym wykorzystaniu warunków środowiska pola walki.

Manewr ogniem polega na przenoszeniu wysiłku ogniowego z jednego kierunku na inny, stosownie do zaistniałych potrzeb pola walki oraz na ześrodkowaniu ognia do jednoczesnego lub kolejnego rażenia najważniejszych celów, a także podziale przy rażeniu różnych celów w jednym czasie. Manewr ogniem możliwy jest w granicach maksymalnego i minimalnego zasięgu środków ogniowych. Przy jego wykonaniu uwzględnia się najbardziej efektywne odległości strzelania.

Do form manewru ogniem zaliczamy: ześrodkowanie ognia, podział ognia, przeniesienie ognia.

Przeniesienie ognia Podział ognia

Rys. 1.10. Formy manewru ogniem

Ześrodkowanie ognia polega na skupieniu ognia pododdziału lub kilku środków ogniowych na jednym celu. Planuje i prowadzi się go w celu rażenia bardzo ważnych obiektów, ogniem o dużym natężeniu, w krótkim czasie.

Podział ognia polega na skierowaniu ognia pododdziału (środków ogniowych) do kilku celów aby jednocześnie je razić. Ogień rozdziela się w taki sposób aby w pierwszej kolejności zniszczyć (obezwładnić) cele ważne.

Przeniesienie ognia polega na przerwaniu ognia prowadzonego do jednego celu i skierowaniu go na inny. Ogień przenosi się w razie zniszczenia (zniknięcia) celu, pojawienia się nowego, ważniejszego lub konieczności udzielenia pomocy sąsiadowi (pododdziałowi wspierającemu), a także podczas wykonania na rozkaz przełożonego ześrodkowania ognia.

W celu wykonania zadania ogniowego należy dokonać wyboru sposobu strzelania i rodzaju ognia. W zależności od sytuacji bojowej i odpowiednio do możliwości stosuje się następujące sposoby strzelania: w miejscu, podczas przystanku, podczas krótkich przystanków i w ruchu.

Ogień w miejscu prowadzi się głównie w obronie. Ogień ten wozy bojowe powinny prowadzić znajdując się na stanowiskach ogniowych i wykorzystując dane do strzelania przygotowane podczas organizacji systemu ognia. Jest to ogień najbardziej celny.

Ogień podczas przystanku prowadzi się z wozu bojowego wykonując jedno zadanie ogniowe z jednego przystanku. Jest to ogień celny, jednak hamujący tempo natarcia.

Ogień podczas krótkich przystanków prowadzi się w ruchu przy czym w samym momencie strzału wóz bojowy zatrzymuje się, a po jego oddaniu natychmiast rusza naprzód. Jest to ogień celny i skuteczny, połączony optymalnie z manewrem.

Ogień w ruchu prowadzi się z broni pokładowej bez zatrzymywania wozu bojowego.

Rozróżniamy następujące rodzaje ognia:

Ogień niszczący prowadzi się w celu całkowitego zniszczenia siły żywej i sprzętu bojowego przeciwnika. Prowadzi się go, aż do całkowitej utraty możliwości walki przez przeciwnika.

Ogień czołowy jest to ogień prowadzony prostopadle do frontu celu. Jest on najbardziej skuteczny podczas ostrzeliwania celów głębokich.

Ogień obezwładniający stosuje się w celu doprowadzenia przeciwnika do czasowej niezdolności do walki.

Ogień skrzydłowy jest to ogień prowadzony do skrzydła celu. Jest on najbardziej skuteczny podczas ostrzeliwania celów szerokich.

Ogień krzyżowy jest to ogień prowadzony do jednego celu co najmniej z dwóch kierunków. Stanowi on zazwyczaj połączenie ognia czołowego ze skrzydłowym.

Ogień sztyletowy prowadzi się niespodziewanie w jednym określonym kierunku. Tego rodzaju ogień prowadzi się na małe odległości z dużym natężeniem. Ze względu na kierunek może on być skrzydłowy lub czołowy.

Ogień pojedynczy jest zasadniczym rodzajem ognia prowadzonego z broni maszynowej. Zapewnia on obezwładnienie celu w krótkim czasie.

Ogień ciągły prowadzi się w momencie szczególnego natężenia walki, zwłaszcza wówczas, gdy często zmienia się rodzaj celów.

Ogień punktowy prowadzi się do celów małych, mając zaryglowane mechanizmy naprowadzania broni.

Ogień poszerzony prowadzi się do celów szerokich mając odryglowany tylko mechanizm kierunkowy.

Ogień pogłębiony prowadzi się do celów urzutowanych w głąb.

Ogień posiewany prowadzi się do celów powierzchniowych (szerokich i głębokich) lub do celów dobrze zamaskowanych, których dokładne miejsce znajdowania się nie jest ustalone.

Szybki ogień pojedynczy jest skutecznym rodzajem ognia, lecz podczas jego prowadzenia zużywa się dużo amunicji. Stosuje się go do rażenia celów ważnych lub groźnych, znajdujących się na małych odległościach.

1.6.2. Wykorzystanie terenu

W zależności od ukształtowania terenu oraz położenia w stosunku do przeciwnika (kontakt bezpośredni lub jego brak), plutony i drużyny winny stosować się do następujących reguł:

Wykorzystać maskujące właściwości ukształtowania terenu

Ukształtowanie terenu zapewnia naturalne ukrycie przed obserwacją przeciwnika i jego ogniem. Ukrycie pojazdów w terenie jest bardzo trudne, stąd też prowadzenie pojazdów z wykorzystaniem właściwości terenowych powinno być nawykiem. Nawyk ten musi być stosowany zarówno w bezpośrednim kontakcie z przeciwnikiem lub w sytuacjach gdy ten kontakt jest możliwy lub przewidywany.

Stosuj następujące zasady:

• wykorzystuj dostępne pokrycie terenu i jego właściwości maskujące;

• unikaj otwartych przestrzeni;

• nie przemieszczaj się na wprost przeciwnika (bezpośrednio z pozycji ogniowej);

• odkryte przestrzenie terenu pokonuj szybko.

Unikać pokonywania „Stref śmierci”

Plutony i drużyny muszą unikać otwartych przestrzeni, szczególnie gdy pokrycie terenu (tło) jest ubogie, lub kiedy teren może skutecznie zamaskować i ukryć przeciwnika. Pododdziały muszą unikać szerokich, otwartych podejść do pozycji przeciwnika. Lepiej jest pokonywać teren trudnodostępny (dłużej) niż łatwy (krócej) ale będący pod obserwacją i ogniem bezpośrednim przeciwnika.

Prowadzić aktywne przeciwdziałanie

Dowódcy pododdziałów powinni stosować zadymianie, ogień bezpośredni i pośredni do osłabienia sił przeciwnika w znanych lub prawdopodobnych pozycjach. Nie dopuścić aby przeciwnik miał możliwość prowadzenia swobodnego ognia do wojsk spieszonych lub będących w wozach bojowych. Wymaga to starannego planowania i koordynacji walki.

Stara żołnierska prawda mówi: „Pozwólcie ziemi walczyć za żołnierza”

Rys. 1.11. Wiązanie przeciwnika ogniem od czoła w czasie gdy piechota wykorzystując teren i zasłonę dymną podchodzi do obiektu ataku

Maksymalnie wykorzystywać właściwości manewrowe i ogniowe wozów bojowych

Wozy bojowe mają dobre właściwości mobilne, są zwrotne, szybkie i posiadają znaczną siłę rażenia. Dowódcy plutonów, drużyn oraz mechanicy-kierowcy wozów bojowych powinni wykorzystywać każdą nierówność terenu (rowy, nasypy, krzewy) w celu uniknięcia ognia przeciwpancernego przeciwnika. Gdy sytuacja wymaga pokonania otwartego terenu, dowódcy rozpoznają go pod kątem działalności przeciwnika, występowania przeszkód i ukryć terenowych oraz wybrania dogodnych dróg do jego przekraczania. Ponadto powinni przewidzieć zastosowanie zasłon dymnych, w czasie rozwijania się wozów lub wokół unieruchomionych pojazdów. Broń maszynowa (pokładowa) powinna być używana podczas ruchu wozu w celu osłabienia oddziaływania przeciwnika („przyduszenia go do ziemi”).

Utrzymywać kontakt z siłami osłaniającymi, przemieszczać się w małych grupach

Przemieszczać się małymi grupami (drużyna, zespół) pod osłoną terenu, dymów, wozów i artylerii. Unikamy porażenia ogniem całości sił pododdziału. W ten sposób pododdział zachowuje zdolność do prowadzenia ognia i przemieszczania się jednocześnie.

Rys. 1.12. Działanie spieszonej piechoty pod osłoną ognia wozów bojowych

1.6.3 Przemieszczanie się na polu walki

Zasady ogólne

Przemieszczające się pododdziały winny być właściwie dowodzone i ciągle pod kontrolą dowódcy, który wybiera sobie miejsce w szyku skąd najlepiej może dowodzić i nadzorować przemieszczane wojska. Miejsce dowódcy w szyku zależy od techniki (sposobu) przemieszczenia. Sposób przemieszczenia powinien być dostosowany do możliwości mobilnych pododdziału (sprzętu), oddziaływania (zagrożenia) przeciwnika oraz właściwości terenu.

Szyki piesze

Działanie plutonu w rozproszeniu (po spieszeniu) ma miejsce podczas prowadzenia walki w terenie trudno przekraczalnym dla sprzętu (las, głęboki śnieg, góry, teren podmokły itp.), gdy przeciwnik posiada znaczną ilość środków ppanc., na przedniej linii obrony lub gdy bwp utraci możliwość ruchu. Zwykle odstępy między żołnierzami wynoszą około 10 m, lecz mogą być mniejsze (większe) jeżeli widoczność jest ograniczona. Ukształtowanie terenu może okresowo wymusić zmiany w ugrupowaniu plutonu (drużyny). Np. odległości między elementami ugrupowania (żołnierzami) będą się zmniejszały gdy przemarsz przebiega wąskimi ścieżkami górskimi, przez pola minowe czy w trudnym terenie (krzaki, wysoka trawa, las). Lecz tak szybko, jak pozwalają na to warunki, właściwy szyk - bez komendy dowódcy, powinien być odtworzony. Każdy z żołnierzy ma przydzielony sektor obserwacji w celu zapewnienia bezpieczeństwa ze wszystkich stron (kierunków) - obserwacja musi być ciągła i prowadzona okrężnie.

Dowódcy powinni zająć takie miejsce w ugrupowaniu, które umożliwi im stałą obserwację dowodzonego pododdziału, szybką reakcję na zmianę sytuacji oraz kontakt wzrokowy z przełożonym i sąsiadami. Jeśli pododdział wykonuje zadanie pod osłoną oddalonych wozów to jego dowódca musi utrzymywać stałą łączność radiową z siłami ubezpieczającymi działanie piechoty (pomocnikiem dowódcy plutonu).

Rys. 1.13. Szyki spieszonej piechoty

Ten sposób przemieszczania jest zazwyczaj obserwowany i ubezpieczany przez wozy znajdujące się na pozycjach ogniowych (ze składu spieszanych plutonów i przydzielone). Dowódcy drużyn po spieszeniu dowodzą nimi będąc przeważnie z przodu szyku co ułatwia im przekazywanie komend, zadań i sygnałów.

Strzała. Celowniczy karabina maszynowego przemieszcza się na zagrożonym skrzydle szyku w stałej gotowości do natychmiastowego otwarcia ognia. Umożliwia prowadzenie silnego ognia na wprost i skrzydła.

Rząd. Szyk stosowany w czasie przemarszu skrajem lasu, wzdłuż krzaków, pokonywania przejść w zaporach minowych lub podczas nocnych partoli. Ułatwia dowodzenie i prowadzenie ognia na boki. Wrażliwy na ogień od czoła.

Linia. Stosowana podczas bezpośredniego ataku na pozycje przeciwnika. Szyk trudny do dowodzenia i kontrolowania. Umożliwia wykorzystanie ognia wszystkich środków na wprost, bardzo wrażliwy na ogień ze skrzydła.

Włócznia. Odmiana szyku „strzała” stosowana, gdy nie jest konieczne ubezpieczenie skrzydła przez obsługę km.

Kolumna. Szyk łatwy do kontroli, skuteczny i szybki w czasie pokonywania terenu w nocy. Stosowany podczas przemarszu szerokimi drogami lub podczas pokonywania przejść w zaporach za czołgami. Wrażliwy na ogień artylerii, granatów ręcznych i ze skrzydła.

Koło. Stosowany w czasie nocnego pokonywania terenu otwartego. Szyk umożliwia prowadzenie obserwacji i ognia we wszystkich kierunkach. Stanowi jednak łatwy cel dla broni maszynowej.

Podczas działania w większych grupach (spieszona piechota całego plutonu) pododdziały mogą organizować zespoły ogniowe (w drużynach), każdy formujący się w kształt klina (lub podwójnego klina). W tym przypadku dowódca drużyny dowodzi jednym z zespołów, a wyznaczony zastępca drugim zespołem. W ten sposób poprawia się zarówno obserwację, możliwości prowadzenia ognia, zmniejsza wrażliwość na ogień przeciwnika oraz funkcjonuje ubezpieczenie pododdziału.

Rys. 1.14. Przemieszczanie się plutonu w szyku pieszym bez kontaktu z przeciwnikiem

Odstępy i odległości między klinami uzależnione są od wykonywanego zadania, działania przeciwnika, terenu, widoczności, posiadanego uzbrojenia, miejsca w ugrupowaniu bojowym spieszonych pododdziałów.

Podczas dowodzenia pododdziałem dowódca może szybko wywołać określoną reakcję podwładnych wydając jedną (skróconą) komendę np. „za mną”, „padnij” itp. Następnie, już podczas wykonywania określonego działania postawi zadanie, wyda odpowiednie „pełne” komendy lub w celu wywołania umówionego wcześniej działania poda „sygnał”.

Sposoby i technika poruszania się na polu walki

Sposób pokonania terenu uzależniony jest głównie od oddziaływania przeciwnika oraz rzeźby i pokrycia terenu. W każdym jednak przypadku żołnierze pododdziału powinni współdziałać między sobą, ubezpieczać się wzajemnie, pomagać sobie nigdy nie zapominając o prowadzeniu obserwacji w wyznaczonym im przez dowódcę sektorze. Nigdy nie należy opuszczać stanowiska bez odczołgania się (na bok lub po skosie). Przeciwnik mógł wykryć nasze stanowisko ale ze względu na małe prawdopodobieństwo trafienia nie prowadzi ognia, czeka (z wycelowaną bronią) aż cel będzie łatwiejszy do trafienia (większy). W momencie podnoszenia się ze stanowiska padnie strzał. Przed opuszczeniem stanowiska należy się rozejrzeć i wybrać stanowisko następne a następnie „zniknąć” z pola widzenia przeciwnika i wybiec z kierunku, z którego się on nie spodziewa. Jeśli znane jest nam stanowisko przeciwnika to bezwzględnie powinniśmy oddać w jego kierunku serię bezpośrednio przed rozpoczęciem biegu. Nawet jeśli celu nie zniszczymy to spowodujemy, że przeciwnik na chwilę ukryje się w stanowisku, straci nas z oczu (i z celownika) a o to nam właśnie chodzi.

Rys. 1.15. Zmiana stanowisk (odskok) z wzajemną asekuracją

Działanie w zespole jest łatwiejsze ze względu na współdziałanie między żołnierzami i wzajemną asekurację.

Do podstawowych sposobów pokonywania terenu pod ogniem przeciwnika można zaliczyć: bieg (w postawie wyprostowanej lub chyłkiem), wykonywanie skoków oraz czołganie się.

Bieg. Jest najszybszym sposobem pokonywania terenu pieszo. W zależności od rzeźby i pokrycia terenu żołnierz może pokonać określony odcinek terenu w postawie wyprostowanej lub chyłkiem. Jeśli odcinek terenu jest osłonięty przed ogniem przeciwnika (nasyp, budynek, pagórek itp.), lub znajduje się pod ogniem artylerii, najkorzystniej jest pokonać go jak najszybciej (w postawie wyprostowanej) lub chyłkiem jeśli osłona nie jest wystarczająco wysoka (płot, żywopłot, nasyp, rów itp.).

Wykonywanie skoków. Skoki wykonujemy w terenie kontrolowanym (obserwowanym) przez przeciwnika, częściowo przykrytym, pociętym itp. wykorzystując przedmioty terenowe jako kolejne stanowiska. Sposób opuszczenia stanowiska przed skokiem jest analogiczny jak przed biegiem. Należy pamiętać aby nie wskakiwać bezpośrednio do wybranego stanowiska lecz zalec obok i wczołgać się do stanowiska właściwego. Unikniemy w ten sposób wykrycia głównego stanowiska w momencie jego zajmowania. Dodatkowo należy zwrócić uwagę aby kolejne stanowisko nie było oddalone dalej niż 20-30 m. (30-40 kroków) i posiadało dobre warunki prowadzenia ognia, jako że skoki wykonujemy głównie w zespołach (parami) i po przyjęciu postawy strzeleckiej osłaniać musimy wykonywanie skoków przez partnerów. Sam bieg wykonujemy chyłkiem i obowiązkowo „zakosami” (nieregularnymi). Utrudni to znacznie celowanie i wnoszenie poprawek ze względu na ruch celu.

Kolejność czynności przy skoku powinna wyglądać następująco: wybierz kolejne stanowisko w odległości około 25 m., sprawdź czy nie ma przeszkód (drut kolczasty, zapory mało widoczne itp.) na drodze do niego, oceń gdzie się zatrzymasz przed wczołganiem się do stanowiska głównego, daj sygnał (sprawdź czy jest gotów do asekuracji) partnerowi, ostrzelaj stanowisko przeciwnika przed sobą, zabezpiecz broń, odczołgaj się (zniknij na moment), powstań (oprzyj się na pięściach, podkurcz nogę wykroczną - jak do sprintu) i rozpocznij bieg zygzakami, obserwuj przedpole, broń trzymaj w gotowości do użycia, padnij (na przedramię nie na łokcie czy dłonie, zmniejszysz tym samym nacisk i osłabisz siłę uderzenia, z wykrokiem, nie na kolana bo możesz się zranić o szkło, drut kolczasty itp.) w wybranym wcześniej miejscu, odczołgaj się do głównego stanowiska, odbezpiecz broń, przyjmij postawę strzelecką, daj sygnał partnerowi o gotowości do asekuracji.

Rys. 1.16. Wykonanie skoku

Czołganie się. Gdy zachodzi potrzeba pokonania terenu płaskiego pod ogniem przeciwnika, skrytego podejścia do jego stanowisk, a czas nie jest czynnikiem istotnym, należy to zrobić stosując jeden ze sposobów czołgania. Wybór sposobu czołgania w głównej mierze zależy od poszycia terenu. Teren płaski odkryty pokonać należy czołgając się na brzuchu. Jest to najwolniejszy sposób czołgania ale jednocześnie najbardziej skryty i bezpieczny. Wykonuje się go poprzez powtarzanie ruchu prawej ręki i lewej nogi do przodu na zmianę z ruchem lewej ręki i prawej nogi. Broń należy trzymać na przedramieniu, za pas nośny przy osłonie łoża, a drugą ręką pomagać sobie przy przesuwaniu ciała. Nóg i tułowia nie odrywać od podłoża. Odpychać się nogami (bokami butów). Kontrolować sytuację na przedpolu i utrzymywać kierunek przemieszczania (miejsce w szyku). Co jakiś czas przerwać czołganie i w bezruchu obserwować działanie przeciwnika. Maksymalnie wykorzystywać nierówności terenowe i osłony. Zwracać uwagę na zachowanie ciszy (brzęk broni i oporządzenia o podłoże, łamanie suchych gałęzi itp.). W czasie oświetlania terenu przez przeciwnika - przerwać przemieszczanie. Gdy pokrycie terenu jest urozmaicone (wysoka trawa, zakrzaczenia, rowy itp.) lub gdy można wykorzystać niskie osłony, stosujemy szybszy i wygodniejszy sposób czołgania się - czołganie na czworakach. Polega on na przemiennym wykonywaniu ruchów lewej nogi i prawej ręki (i odwrotnie), opierając się na kolanach i łokciach lub dłoniach (pięściach). Broń można trzymać oburącz za kolbę i nakładkę łoża ( w terenie podmokłym lub na piachu) lub opierać się na niej trzymając ją jedną ręką (nachwytem) za nakładkę łoża, palce mając pod spodem.

Rys. 1.17. Wykorzystanie rzeźby terenu podczas czołgania się

Gdy zachodzi potrzeba przetransportowania zaopatrzenia, amunicji, broni zespołowej lub rannego spod ostrzału, należy to zrobić stosując inny sposób czołgania się - czołganie na boku. Należy ciężar ciała przenieść na dowolny bok, ułożyć ładunek (broń, skrzynkę itp.) na wyprostowanej nodze, broń indywidualną trzymać w ręce wysiężnej za nakładkę łoża (zespołową, np. km trzymać za lufę na wyprostowanej nodze). Nogą nie obciążoną odpychać się, pomagając sobie przedramieniem i łokciem wyciągniętej ręki przesuwać ciało do przodu. Mimo utrudnienia w obserwacji przedpola nie wolno z tego rezygnować. Technika transportowania rannego jest trudna do opanowania. Szczególne trudności sprawia wiotkie ciało osoby nieprzytomnej oraz transport dodatkowej broni. Najlepiej do tego celu wykorzystać pałatkę, koc lub pas, którym oplatamy transportowanego pod pachami. Gdy tych przedmiotów nie ma w zasięgu należy przewiesić broń rannego przez jego pierś, swoją broń trzymać w ręce wysiężnej (lub przycisnąć do piersi transportowanego ale jej nie przewieszać). Rannego ułożyć (naciągnąć) na siebie tak aby złapać go za pas główny. W czasie przemieszczania się nie dopuszczać aby ranny tarł sobą o podłoże i zsuwał się do tyłu (będzie stawiał większy opór).

Szyki na wozach bojowych

Pluton zmechanizowany w zasadzie działa w składzie kompanii. Wykonując zadania „samodzielnie” może być użyty jako element ubezpieczenia bojowego (bojowy patrol rozpoznawczy lub ubezpieczenie obrony batalionu w obronie organizowanej bez styczności z przeciwnikiem), element ubezpieczenia marszowego (patrol czołowy, boczny, tylny) lub jako element ubezpieczenia postoju (czata). Może być również użyty jako odwód dowódcy batalionu. Specyfikę uszykowania plutonu do wykonania zadania określa przede wszystkim oddziaływanie przeciwnika i teren.

Dowódca plutonu mając do dyspozycji trzy wozy bojowe powinien dostosować ich uszykowanie do aktualnej sytuacji na polu walki oraz do maksymalnego wykorzystania ich właściwości ogniowych i manewrowych.

Rys. 1.18. Możliwości prowadzenia obserwacji z BWP

1

40

UDERZENIE CZOŁOWE

PRZENIKANIE

POKONANIE

UDERZENIE CZOŁOWE

1

2

MANEWR MYLĄCY

DEMONSTRACJA

ODEJŚCIE

OBEJŚCIE

OSKRZYDLENIE

Ześrodkowanie ognia

1 drz

Dca plz

2 drz

3 drz

Dowódca wozu:

Działonowy-operator;

Mechanik-kierowca;

Desant;

Dowódca drz (obserwator w 3 drz)

M

Ddrz

DO

C K

P C

S

S

C G

P G

S W

ZBLIŻANIE

WSPARCIE

ATAK

PIECHOTY

---