T. Różewicz
Poezja Różewicza odbiegała od ówczesnych propozycji literackich, mimo że ukształtowało ją przede wszystkim doświadczenie wojny- jest ona wypowiedzią człowieka porażonego wojną. Różewicz podczas II w.ś był Ak'oskim partyzanetm i wojna zapisała się w jego poezji jako czas katastrofy, apokalipsy spełnionej. Katastrofizm nikogo i niczego nie ocalił, nawet jeśli udało się komuś ujść z niego życiem- nawet jak się jest 'ocalonym'. W budowie wierszy korzysta z techniki kolażu- zaczerpniętej ze sztuk malarskich. Poetyka R. jest nowatorska (oddziałała na wielu polskich twórców, szczegolnie w latach 60) . Jego styl jest zwiezły, dosadny, skondensowany, gazetowy, skąpy w rozbudowane metafory , o silnym ładunku emocjonalnym.
W. Szymborska
przełom w poezji Szymborskiej datuje się na rok 1957 - 'wtórne debiuty' ( tomik "Wołanie do Yeti"), który ukazał poezję subtelną, ujęta w perfekcyjnie skomplikowaną formę, wiersze inteligentne, osadzone w refleksji filozoficznej, której początek lezy w zadumie nad światem, zadawaniem sobie pytań, w nieustannym zachwycie nad ozywistością rzeczywistości. Chętnie posługuje się humorem i dowcipem- wyrastające z obserwacji sprzeczności. Jej wiersze pełne ironii pozwalają zachowac dystans wobec siebie i świata. Poezja uwolnina od politycznych uwikłąń, od ujęcia człowieka w planie historycznym. Stawia pytania osadzone w perspektywnie antropologicznej- czyni z wierszy zapis wrażliwości na krzywdę, ból, cierpienie jednostki, ale i każdego stworzenia. Odchodzi od antopocentyrzmu-skupia się na 'innobytach'. W jej twórczości każdy pojedynczy element jest ważny (trzeba uszanować prawa jego istnienia).
Z. Herbert
jego twórczość wiąże się nurtem neoklasycyzmu, który oznacza związłość, jasność, precyzję wywodu; emocjonalną powściągliwością; oznacza tez pewien światopogląd- związany z poszukiwaniem ładu świata, odwołaniem sie do humanistycznych ideałow. Herbert w swych poszukiwaniach odnosi się człowieka do kultury/sztuki. Natura wg. Herberta jest pełna zła, bólu, cierpienia- zadaniem kultury jest ustalanie hierarchi wartości, dlatego człoweka warto odnosić do tej własnie sfery. Poeta dokonuje często reinterpretacji wątków mitologicznych antycznych, filozoficznych tak by zyskały aktualność. Jego wiersze przyjmuja charakter paraboli, moralitetu, przupowieści, bajki, zawierają liczne aluzje. Autor ceni liryke maski, chętnie posługuje się ironią, która czyni jego utwory 'wielowarstwowymi'.
M.Białoszewski (cechy twórczości)
wiązany szczególnie z nurtem literatury lngwistycznej, gdyż szczególnie przeciwstawiał sie konwencji językowej, regułom 'języka poprawnego', potocznego, poetyckiego, usiłując z języka utworzyć teryturium suwerenne, niezależne i indywidualne. Wiersze Białoszewskiego stanowią zapis zdziwienia światem, czułego zachwytu dla tego co po prostu jest. Widoczne jest przekraczanie granic gatunkowych, redukcja związków frazeologicznych. Wiersze B. sa typowo egocentryczne- silnie zanurzone w życiorysie Białoszewskiego. Pisarz odwołuje się często do dowcipu słownego czy sytuacyjnego; prowadz zabawy słowem. Białoszewski odrzuca kulturę 'wysoką'- stąd w jego utworach wiele rekwizytów błahych, stąd zachwyt nad tym co prymitywne i codzienne. Wg poety to własnie z rzeczy najprostszych można odczytać prawde o rzeczywistości.