Asgard - wysoko ponad ziemią, na sklepieniu niebieskim, Odyn umocował czaszkę, pobitego wroga i rozkazał czterem mocarnym karłom, aby po wiek wieków trzymali ją na swoich ramionach. Dwie krainy boskie są podtrzymywane są przez Austriego, Westreigo, Nordriego i Sudriego (Wschód, Zachód, Północ, Południe). Jedna to Asgard gród Asów a druga to Wanahrein kraina Wanów. Wanaheim jest dużo starszy, istniał już przed przybyciem Asów jeszcze przed powstaniem Asgardu - stojącego na wschód od murów Wanheimu. Jednak to iż Wanaheim jest starszy nie czyni go lepszym - większość bogów mieszka w Asgardzie i kraj ten jest im bardziej ceniony niż starożytny Wanaheim. Do Asgard jest tylko jedna droga, a prowadzi ta przez tęczowy most Bifrost zwany drżącą ścieżką, a jego strażnikiem jest bystrooki bóg Heimdall. Wprost z tego mostu wychodzi się na przestronną, zieloną równinę jest to Idwall. A na jej odległym skraju dostrzega się mury Asgard. Asgard z samego początku był słabo umocnionym grodem, podczas wojny Wanowie zdobyli go jednym szturmem. Dla ochrony tego grodu Bogowie postanowili wznieść mury, potężne i wysokie, a pomoc zaoferował im olbrzym, murarz Hrimthurs z Jotunheimu.
Bifrost - płonący trójpasmowy most tęczowy między Asgardem a Midgardem (niebem a ziemią). Miał być zbudowany przez bogów z czerwonego ognia, zielonej wody i niebieskiego powietrza. Mostu strzegł bóg-strażnik Heimdall. Każdego dnia bogowie przeprawiali się przez most, udając się na zgromadzenie przy źródle Urd.
Draupnir - bajeczny pierścień Odyna, znak obfitości i mocy. Ów bezcenny przedmiot co osiem nocy tworzył dziewięć podobnych złotych pierścieni, na znak olbrzymich bogactw i władzy boga nad wszystkimi dziewięcioma światami. Wykonawcami Draupnira był karzeł Sindri i jego brat Brokk, który pomagał mu dmąc w miechy. W geście wyjątkowej rozpaczy Odyn rzucił pierścień na stos pogrzebowy Baldra, później jednak odzyskał go, kiedy Hermod udał się do Hel. Powrót pierścienia symbolizował obietnicę odrodzenia życia po jałowym okresie zimy.
Edda Młodsza - praca Snorriego Sturlusona, Powstała ona około roku 1220. Przedstawia on w bardzo ciekawej i obfitej formie mity i legendy normańskie. Udało mu się spisać całą historię Norwegii, skupiając się na żywotach poszczególnych władców. Materiały do pracy zbierał właśnie z przekazów ustnych legend i poematów skaldycznych. Dzieło było już z założenia podręcznikiem mitologii skandynawskiej, a zarazem zasad stylistyki. Edda młodsza jest charakterystyczna przede wszystkim ze względu na zastosowanie tzw. kanningów. Jest to forma metafory odwołująca się do mitologii np. złoto - łoże Fafnira (smoka, który leżał na górze złota), ciężar Graniego (konia, który po zwycięstwie Sigurda nad smokiem musiał to złoto dźwigać do domu). Mity zawarte w Eddzie są posegregowane chronologicznie od tych o stworzeniu świata począwszy, przez opowieści o bogach i bohaterach, aż do tych opiewających koniec świata i zmierzch bogów.
Edda Starsza - tzw. Edda poetycka lub Edda Saemunda, to zbiór 29 pieśni o bogach i bohaterach, powstały w IX-XI w., zapisanych ok. 1200. We wcześniejszym okresie opowieści te były przekazywane ustnie w formie pieśni, hymnów lub gawęd. Edda starsza zawiera poematy proste w swojej stylistyce i znacznie różniące się od siebie. Poematy zawarte w Eddzie były podobne w swym przeznaczeniu do mitologii greckiej i rzymskiej, oznacza to, że nie służyły jako rodzaj modlitwy czy hymny pochwalne dla bogów, lecz bardziej jako opowieści o samych bogach, oddziałujące dodatnio na moralność i świat wartości Wikingów. Edda starsza jednak oprócz wierszy tego typu zawiera jeszcze wiele tzw. wierszy skaldycznych. Powstawały one najczęściej w IX wieku w Islandii i Norwegii. Ich twórcami byli nadworni poeci opiewający w nich zwycięstwa swoich władców, ich hojność i pozytywne przymioty. Służyły one jako rodzaj hymnu pochwalnego, czyli miały dokładnie odwrotny charakter niż inne wiersze zapisane w Eddzie. Posługiwano się w nich najczęściej krótkimi i dowcipnymi aluzjami o charakterze mitologicznym. Nie ma trudności z ustaleniem przynajmniej w pewnym przybliżeniu wieku poszczególnych wierszy skaldycznych, gdyż ich autorzy byli tak znani, że wiemy, w jakich latach żyli i tworzyli. Edda prawdopodobnie zawierała w swej pierwotnej formie również eposy. Nie dotrwał jednak do naszych czasów ani jeden.
Gimle - złota sala, jedna z nazw Walhalli.
Ginnungagap - „Ziejąca Pustka” w czasach stworzenia rozciągająca się między królestwami ognia i chłodu. „... Na początku nie było nic, jedynie Ginungagap.. Później zaś był Nilfheim, świat gdzie rządzi mróz. Na południu był Muspelheim, miejsce, gdzie Surt z płonącym ostrzem sprawuje swe rządy. Przyjdzie on na końcu wieków aby wojować z bogami...”. Kiedy ciepłe powietrze z południa napotkało chłód północny, lody Ginnungagap stopniały, a z kropel powstał Ymir, olbrzym mrozu i Audhumla, prakrowa. Audhumla liżąc lód odsłoniła Buriego, przodka bogów. Jego trzej wnukowie, Odyn, Wili i We zabili Ymira i wrzucili jego ciało do wnętrza Ginnungagap. Tam z jego szczątków stworzyli Midgard, świat ludzi. Ciało Ymira zmieniło się w ziemię, z jego kości powstały góry, z zębów skały i kamienie, z włosów drzewa, a z krwi jeziora i morza. Z czaszki bracia uczynili niebo, którego cztery narożniki podtrzymywały karły o imionach Nordi, Sudri, Austri i Westri.
Gioll - rzeka opływająca podziemną krainę, Hel. Gladsheim - dwór w Asgardzie, gdzie mieszkają bogowie.
Gleipnir - łańcuch krępujący Fenrira. Jest wykonany z kocich kroków, kobiecych bród, wierzchołków gór i rybich oddechów.
Gungnir - magiczna włócznia należąca do Odyna. Wykonały ją karły, synowie Iwaldiego. Ich dziełem była także peruka ze złotej nici, zamówiona przez boga ognia, Lokiego, dla żony Thora, Sif. Wykonały też statek dla Freyra. Dla Odyna zaś włócznię, która byłaby zarówno mocna, jak i smukła i nigdy nie chybiała do celu. Obyczaj wikingów nakazywał, aby przed walką rzucić włócznią nad głową wroga, w ten sposób prosząc Odyna o pomoc. Bóg ten, który powiesił się na dziewięć dni na drzewie Yggdrasil, aby posiąść mądrość, przypominał nieco Chrystusa, którego bok przebito włócznią.
Halja, Hölle - podziemne państwo zmarłych. Gotterdammerung - tak zwano koniec świata.
Hel - podziemna siedziba zmarłych, otoczona rzeką. Kraina bogini Hel, córki Lokiego i Angrbody. Mostu do niej strzegła olbrzymka, wejścia- pies Garm. Hel i jej upiorna siedziba dały w wielu językach nazwę królestwu potępionych na wieki, piekłu (np. angielskie hell lub niemieckie Holle). Królestwo Hel było przeciwieństwem pięknej Walhalli do której szli wojownicy. Zamieszkujący królestwo Hel byli czymś więcej niż poddanymi rozkładającej się królowej. Zresztą Hel uległa jedynie częściowemu rozkładowi, zachowując twarz i ciało żywej kobiety, jednak jej uda i nogi były szkieletem. Tron Hel nosił nazwę „Łoża Chorych”, a jej poddanymi byli „wszyscy, którzy zmarli wskutek choroby i podeszłego wieku.
Jotunheim - „Dom Olbrzymów”. Była krainą, którą Odyn w czasie stworzenia świata dał olbrzymom i ich braciom. Wraz z twierdzą Utgard tworzyła jeden z dziewięciu (lub dziesięć) światów w cieniu kosmicznego drzewa Yggdrasill. Inne światy to: Asgard (siedziba Asów), Wanaheim (siedziba Wanów), Alfheim (siedziba jasnych elfów), Swartalfheim (siedziba ciemnych elfów), Nidawellir (siedziba karłów), Midgard (siedziba ludzi), Hel (siedziba niegodnych umarłych) oraz zimny Niflheim pod korzeniami Yggdrasilla. Uważano, że górzysta kraina mroźnego zimna, Jotunheim, znajduje się w Midgardzie, krainie ludzi lub też za morzem. Hwergelmer - źródło leżące po środku Nilfheimu.
Jul - nazwa święta zimowego, związanego z kultem bóstw i demonów płodności, również święto zmarłych.
Minna - nazwa napitku kultowego na cześć bogów lub zmarłych. Muspelhajm - kraina ognia.
Mitgard - „Środkowa Ziemia”, „Środkowy ogród”) był siedzibą ludzi, środkiem Ziemi, oblanym zewsząd wodą.
Miollnir, Mielnir - „Błyskawica”. Był to magiczny miecz Thora. Wykonany został przez karłów Brokka i Eitriego. Stał się instrumentem zniszczenia, płodności i zmartwychwstania. W rękach Thora młot stanowił najpewniejszą obronę bogów przez olbrzymami mrozu. Dlatego właśnie bogowie tak bardzo zmartwili się, gdy Thrym ukradł młot. Ceną za jego zwrot była ręka Freyji. Przebrany za Freyję Thor w towarzystwie Lokiego udali się do sali Thryma. Postępując zgodnie ze zwyczajem proszenia o błogosławieństwo dla pary młodej i kładzenia młota na kolanach panny młodej, Thrym rozkazał, aby przyniesiono młot. Kiedy tylko Thor chwycił Miollnira rozbił czaszkę olbrzyma. Moc przywracania do życia ujawniła się w trakcie podróży Thora do Utgardu, kiedy bóg wykorzystał go do odtworzenia ze skóry i kości dwóch kóz zjedzonych poprzedniej nocy. Magiczny młot używany był podczas pogrzebów. Kiedy wokół stosów Baldra i Nanny zapłonął ogień, Thor uniósł młot i zanucił pewną magiczną pieśń, uświetniając ceremonię. Po Ragnarok miał się stać własnością synów Thora, Magniego i Modiego.
Naglfar - upiorny okręt zbudowany z obciętych paznokci zmarłych ludzi. Stąd wśród ludów germańskich skrupulatnie przestrzegano, by nie złożyć kogoś do grobu z nie obciętymi paznokciami. Podczas Ragnarok, zniszczenia bogów, upiorny Naglfar spuści swoje kotwice w morze wzburzone przez rozwścieczonego potwora morskiego Jormunganda.
Nastrond, Nastrand - czyli "Wybrzeże Trupów". Było to najokropniejsze miejsce całego Niflheimu. Była to wilgotna, podziemna jaskinia, jej ściany ociekały jadem wężów. Cierpień doświadczali tam mordercy i krzywoprzysięzcy.
Niflheim, Nilfhajm - zimna, mglista i mroczna kraina Umarłych. Świat lodu i mroku umieszczony na źródle lodu, które istniało przed stworzeniem świata. W wyniku napotkania przez jego wody ognia z innego praświata zwanego Muspell powstał gigant Ymir, a wraz z jego narodzinami rozpoczęło się formowanie świata. Właśnie w niej znajduje się, otoczona potężnymi murami, cytadela bogini „Świata Zmarłych” - Hel - której bram strzeże potężny pies - Garm.
Pierścienie mocy - u wikingów pierścień był potężnym symbolem mocy, szczęścia i sławy. Ten dar honorowy, rodzaj monety obiegowej, bywał czasem królewskim klejnotem rodzinnym, jak szwedzki Swiagriss. Magiczne pierścienie w mitologii germańskiej były również symbolami przeznaczenia, a w najbardziej posępnym wariancie, symbolem zagłady. Słynnym przykładem takiego pierścienia był pierścień Andwariaut, który złamał życie wielu istotom. Innym pierścieniem przynoszącym zagładę był Domhring Thora, krąg kamiennych posągów otaczający słup kaźni przed świątynią tego boga. Domhring symbolizował nieuchronność kary. Znacznie bardziej radosną, niemal bajkową naturę miał zdumiewający Draupnir należący do Odyna. Co osiem nocy tworzył dziewięć podobnych złotych pierścieni. Podobną naturę miał Pierścień Przysięgi Thora, symbol uczciwego współzawodnictwa i dobrej wiary. Pierścienie herosów zawsze przynosiły bogactwo i potęgę, ale nie zawsze dawały szczęście, czasem stawały się nawet powodem tragedii, budząc chciwość. Czyste pierścienie Orthnita, Wolfdietricha i Dietricha były symbolami kręgu mocy i wiecznej sławy. Outgard - dom gigantów i potworów.
Pręty runiczne - równo okorowane pręty wierzbowe z naniesionymi na nie znakami runicznymi (runami).
Ragnarok, Ragnarek - „Zmierzch Bogów”, „Zniszczenie Potężnych”, „Czas Lodu i Śniegu”. W mitologii germańskiej Ragnarok był to koniec świata bogów, który nastąpi po ich tytanicznej walce ze złymi olbrzymami, którzy chcieli zawładnąć Midgardem i Asgardem. Loki, będący powodem zła, spłoszył trzy budzące grozę potwory, wobec których bogowie okazali się bezsilni i wszyscy zginą. Pomimo że wizja końca świata pojawia się w wielu mitologiach ten mit jest najbardziej mroczny i przygnębiający. Ragnarok pokazuje jednak bohaterską postawę herosów. W Ragnarok mury Asgardu zostaną zburzone, a Podwójnie Oszroniony Most zostanie podpalony przez Surta, strasznego olbrzyma płomieni. Jormungand, gigantyczny Żmij Ziemny, wyłoni się z oceanu i zatopi Wigrid. Fenrir zerwie więzy i będzie włóczył się po ziemi wraz ze swym dzikim potomstwem, niosąc zniszczenie i śmierć. Wilki połkną słońce i księżyc, zadrży nawet Yggdrasill. Po rozszalałym morzu Loki przypłynie wraz z zastępami olbrzymów, zaś jego córka Hel, wyłoni się z mglistego Niflheimu na czele armii umarłych, wszystkie oddziały wroga ruszą w stronę Wigrid. Na koniec Surt podpali wszystkie 9 światów, a ziemia utonie we wrzącym oceanie. Następnie z morza wyłoni się nowa ziemia i wtedy nastanie nowa, szczęśliwsza epoka.
"Nadejdzie straszliwa zima Fimbul kiedy człowiecze zło dojdzie do szczytu. Brat zabije brata, syn nie oszczędzi ojca, ludzie zatracą swą godność. Tej straszliwej zimy szaleć będą śnieżyce, zawieje, mróz nieustępliwy zetnie ziemie, rozhulają się ostre wiatry, a słońce nie da ciepła. Ta zima Fimbul będzie trwać trzy lata. Na wschodzie, w żelaznym lesie, siedzi zgrzybiała wiedźma, lgną się szczenięta Fenrira i wilk, który połknie słońce. Jego strawą będzie życie przeznaczonych na śmierć ziemian, których krwią spryska niebiosa. [...] Widzę wilka Skolla, który w tym dalekim dniu połknie słońce i księżyc też zaginie, a gwiazdy zbryzga krew. Ziemia się trzęsie, drzewa i skały padają i wszystko niszczeje. Daleko w Jotunheimie czerwony kogut Fjalar głośno pieje. Inny kogut złotopióry pieje nad Asgardem. Wszystkie więzy zostają zerwane, wilk Fenrir wyrwał się na wolność, morze wdziera się na ląd, a Jormundgand, wąż Midgardu, wypływa na brzeg. Zrywa się z kotwicy statek Naglafar. Zrobiony jest z paznokci zmarłych, a więc kiedy mąż umiera, obcinajcie mu paznokcie, żeby długo budowano statek. Ale teraz widzę, jak unosi się po wodach potopu, a kieruje nim olbrzym Hymir. Fenrir zbliża się, rozdziawiwszy paszczę, Jormundgand zaś rozpryskuje truciznę po morzu i powietrzu. [...] Rozwierają się niebiosa i w płomieniach schodzą z nich synowie Muspell. Prowadzi ich Surt z ognistym mieczem, a kiedy jadą po Bifroscie, most załamuje się pod nimi i spada na ziemię, potrzaskany w kawałki. Loki także jest wolny i spieszy na równinę Wigrid. Obaj z Hymirem wiodą na bitwę olbrzymów szronu. Wszyscy poplecznicy Hel idą za Lokim. Garm, pies piekieł, szczeka zajadle przed pieczara Gnipa, a jego pysk lśni krwią. Słyszę, jak Heimdall we wrotach Asgardu trąbi na rogu Gjallar. Jego głos czysty i ostry rozbrzmiewa po wszystkich światach, otrąbiając Dzień Ragnaroku. Gromadzą się Asowie, Odyn po raz ostatni jedzie do źródła Mimira. Drży Yggdrasill, drzewo świata, niebiosa i ziemia. A teraz widzę, jak Asowie kładą zbroje i jadą na pole bitwy. Pierwszy jedzie Odin w złotym hełmie i jasnej zbroi, na rumaku Sleipnirze, z oszczepem Gungnirem w ręku. Jedzie na wilka Fenrira. Thor jest u jego boku, wymachując Miollnirem, ale nie może nic pomóc Odynowi, bo poświęca wszystkie siły walce z Jormundgandem. Freyr walczy przeciw Surtowi, bój trwa długo, w końcu Freyr pada. Ach, nie poległby, gdyby miał w dłoni swój miecz. Ale oddał go Skirnirowi. Och, jak głośno szczeka Garm w pieczarze Gnipa! Teraz się zerwał i napadł na Tyra. O, gdyby Tyr miał dwie ręce, trudno byłoby Garmowi go kąsać, ale teraz jeden drugiego kładzie trupem. Thor zabija węża Midgardu, jest to czyn tak wielki, że równego mu nie dokonał nikt przedtem i nikt nie dokona później. Odchodzi od miejsca swej walki, ale po dziewięciu krokach pada na ziemię, bo potężny jest jad, którym prysnął na niego Jormundgand. Odyn i Fenrir wciąż się zmagają ze sobą, ale w końcu wilk odnosi zwycięstwo i pożera Odyna. Widar spieszy pomścić ojca i stawia stopy na dolnej szczęce Fenrira. Chroni jego nogę but ze skrawków ludzkiej skóry, ścinanej z pięt. Toteż, jeżeli człowiek chce pomóc Asom, powinien ją często ścinać i odrzucać. Widar chwyta za szczęki wilka i rozdziera mu paszczę. Taki jest koniec Fenrira. Loki toczy bój z Heimdallem, zabijają się nawzajem i obaj padają na ziemię. Surt rzuca ogień na ziemię i świat ginie w pożodze. Zstępuje ciemność i nie widzę już nic więcej."
Runy - alfabet właściwy ludom teutońskim zamieszkującym północno - zachodnią Europę. Były trzy rodzaje alfabetów runicznych: nordycki, z 16 znakami; anglosaski z 40 i germański. Tradycja saska przypisuje wynalezienie runów Wodenowi. Ich użycie zmalało wraz z chrystianizacją, ze względu na ich powiązania z magią. Były one używane do przepowiadania przyszłości i rzucania czarów.
Seidr - forma nordyckiej magii przypisywana Odinowi i Gullveig. Była używana głównie w celu wyrządzenia komuś szkody.
Skarby i Talizmany - najsłynniejszymi rzemieślnikami w świecie germańskim były mądre i utalentowane karły, które pracowały w podziemnych jaskiniach pełnych drogich kamieni. Obdarzone nadnaturalnymi zdolnościami i tajemną wiedzą, wytwarzały bajeczne skarby i talizmany dla bogów i herosów. Niektóre z ich dzieł odznaczały się wyjątkową pięknością, jak naszyjnik Brysingów, inne miały nadprzyrodzoną moc, jak jedwabny sznur, którym spętano wściekłego Fenrira. Do najbardziej nieodzownych należała cudowna broń bogów- młot Thora, Miollnir, działający jak bumerang, czy też nie chybiająca celu włócznia Odyna, Gungnir. Nie znające zmęczenia karły były także wspaniałymi inżynierami, wynalazcami latającego statku dla Freyra i miecza, który raz wyciągnięty z pochwy walczył samodzielnie. Jednak najbardziej zadziwiające były skarby obdarzone życiem- dzik o złotej szczecinie, Gullinbursti, oraz złote włosy dla Sif, które rosły w naturalny sposób. Niektóre cenne cuda były dziełem natury, tak jaj jabłka młodości. Wśród śmiertelników jedynie kowal Wolung dorównywał karłom biegłością swego rzemiosła. Skidbladnir - cudowny okręt. Slid - rzeka tocząca miast wody miecze i oszczepy.
Swalin - wiecznie chłodna tarcza Sol, osłaniająca świat przed nadmierną ciepłotą słońca.
Utgard - „Miejsce Zewnętrzne”. Była to potężna twierdza olbrzymów w Jotunheimie, gdzie Thor, Loki i Thialfi stanęli do współzawodnictwa z nierównym przeciwnikiem. Loki nie zdołał zjeść więcej niż ogień pożaru, Thialfi nie był tak szybki jak myśl, Thor nie był w stanie wypić całego morza, podnieść Żmija Ziemnego Jormunganda ani pokonać w walce starości. Kiedy bogowie odeszli, dostrzegli wreszcie, że Utgard był tylko złudzeniem, dziełem przerażonych olbrzymów, pragnących zwieść swego największego wroga, Thora.
Walhalla - raj dla poległych w boju wojowników. Walhalla znajdowała się w Asgardzie. Była olbrzymia, prowadziło do niej 500 drzwi, każde tak szerokie, że mogło przez nie przejść na raz nawet 800 mężczyzn. Tak szerokie drzwi miały umożliwić wojownikom natychmiastowe ruszenie w bój. W okresie wypraw wikingów Walhalla wyobrażana była jako siedziba książęca otoczona rzeką, z tronem dla boga Odyna i ławami dla jego wybrańców, które znajdowały się w głównej sali. Zgromadzeni tu polegli wojownicy spędzali czas na ćwiczeniach wojennych i walkach ze sobą w dzień, a ucztach, podczas których usługiwały im Walkirie, w nocy. Jeżeli jakiś wojownik poległ w niebiańskiej bitwie, następnego dnia odradzał się na nowo. W dokładnym tłumaczeniu Valholl oznacza „pałac poległych”. Vingulf - dwór w Asgardzie gdzie żyją boginie.
Wigrid - nazwa równiny, na której miała się rozegrać ostateczne bitwa między bogami a olbrzymami. Na równinie Wigrid w Ragnarok dwie strony konfliktu wraz ze sprzymierzeńcami miały wzajemnie się zniszczyć. Wigrid miała rozciągać się na 120 mil w każdą stronę. Mimo tak wielkiej przestrzeni, zgromadzone oddziały po obu stronach miały całkowicie ją zapełnić.
Yggdrasil, Yggdrasill, Igdrasil - drzewo życia („Wiecznie Zielony Jesion”, Popiół Świata”, „Straszliwa Góra”). Jego nazwa ma pewnie związek z szubienicą lub koniem Odyna. Odyn powiesił się na drzewie na 9 nocy, aby w ten sposób zyskać mądrość. Pod Yggdrasill znajdowały się źródła, przy jednym z nich mieszkały Norny. Tutaj Odyn zaczerpnął napój mądrości. Było to największe i najbardziej okazałe drzewo jakie istniało. Jego gałęzie zwieszały się nad dziewięcioma światami i sięgały ponad niebiosa. Miało trzy wielkie korzenie (przy każdym z tych korzeni biło źródło): jeden sięga Jotunheimu, gdzie znajduje się źródło Mimira, drugi sięga do mglistego Niflheimu, gdzie mieszka smok, który podgryza korzeń, gdy znudzą mu się ciała umarłych, ostatni korzeń sięga do Asgardu. To właśnie stamtąd wypływa źródło Norn- Urd. Przy korzeniach i w gałęziach drzewa żyły legendarne stworzenia: węże, smok, orzeł, jastrząb, wiewiórka i 4 jelenie. Na Igdrasillu siedzi jeleń Eikthyrnir, z jego rogów wypływają rzeki opływające Asgard i dopływające aż do Midgardu. Kochanką jelenia jest koza Heidrun, która zamiast mleka miód daje - napój bogów. A pod murami Asgard rosną jabłonie Idun z których to bogini zrywa nieśmiertelność i młodość. Na szczycie tego drzewa siedział złoty kogut, który czujnie wypatrywał, czy do Asgardu nie zbliżają się odwieczni wrogowie bogów - giganci. Na tym drzewie siedział również potężny, biały orzeł z sokołem na głowie. Orzeł ten znał wiele tajemnic, a sokół trządził zmianami pogody i stąd bierze się jego imię Wedurfolgner. Po konarach drzewa biegały cztery jelonki i koza Heidrum, dająca zamiast mleka miód, który jest nektarem bogów. Po pniu drzewa z góry na dół i z dołu do góry - od orła do smoka u korzeni biegałą wiewiórka Ratatosk, przenosząca plotki i obelgi, które tamci wymieniali między sobą. Krynica Urd bijąca w Asgardzie to sadzawka a żródło wypływa blisko korzenia Igdrasil. Mieszkają tam dwa święte łabędzie. A pożądku tam strzegą trzy siostry Norny: Urd, Werdni i Skuld. To właśnie one opiekują się Igdrasilem. One to spryskując liście, świętego jesionu wodami boskiej krynicy, zapewniająca mu nieśmiertelność. Rosa ta przeciekają przez listowie i wyglądała jak miód, dlatego też niektórzy poeci i skaldowie nazywają boski jesion również Miodnym Drzewem.
3