PŁAZIŃCE I OBLEŃCE

PŁAZIŃCE:

Przystosowanie do pasożytnictwa: organy czepne, odporność naskórka na działanie enzymów trawiennych, taśmowate, silnie spłaszczone ciało, zredukowane narządy zmysłów.

Układ wydalniczy jest zwykle złożony z 2 kanałów, które wychodzą na zewnątrz otworami wydalniczymi. Od gł. kanałów odchodzą liczne rozgałęzienia, zakończone komórkami płomykowymi. Każda posiada pęczek rzęsek (płomyk), którego ruch wywołuje przepływ cieczy dyfundującej z parenchymy do kanalików wydalniczych. Zasadniczą funkcją tego układu jest osmoregulacja.

Cykl rozwojowy tasiemca nieuzbr. Żywicielem pośrednim jest bydło, które zaraża się zjadając trawę zanieczyszczoną odchodami człowieka. W żołądku zwierzęcia z jaja wydostaje się onkosfera, która przebija ściany jelita i wędruje do mięśni, gdzie przekształca się w wągra. Człowiek zaraża się zjadając surowe lub półsurowe mięso wołowe. Dojrzałe człony mogą wydostawać się przez odbyt dzięki skurczom wora powłokowo-mięśniowego.

OBLEŃCE:

Wór powłokowo-mięśniowy: okrywa ciało obleńców. Jego zewn. warstwę stanowi bezpostaciowy oskórek, który jest wydzieliną nabłonka. Przez nabłonek może swobodnie przenikać woda, jednakże dla innych substancji jest nieprzenikliwy (np. dla enzymów trawiennych - pasożyty). Pod nabłonkiem leżą podłużne pasma mięśni gładkich (lokomocja). Nie mają mięśni okrężnych.

Układ wydalniczy jest protonefrydialny, nie ma komórek płomykowych, co upraszcza budowę. Są to dwa kanały wydalnicze ciągnące się po bokach ciała, z przodu łączą się kanałem poprzecznym, uchodzącym na zewnątrz. Służy bardziej do osmoregulacji.

---