Podstawa programowa (struktura, co zawiera, do czego służy) (cele edukacyjne w II i III etapie) (wymienić programy wf do II i III etapu - jego charakter)

Podstawa programowa - dokument wydany przez ministerstwo edukacji, stanowi bazę do opracowania programów nauczania, to obowiązkowy na danym etapie edukacyjnym zestaw treści nauczania oraz umiejętności, które muszą być uwzględnione w programie nauczania i umożliwiają ustalenie kryteriów ocen szkolnych i wymagań egzaminacyjnych.

Cele edukacyjne:

W dziedzinie aktywności zdrowotnej, aktywności rekreacyjnej, aktywności estetyczno-tanecznej, aktywności sportowej. ?

Przykładowe programy:

II etap:

Moja sprawność i zdrowie. Program w.f. dla szkoły podstawowej	Tomasz Frołowicz Bogumiła Przysiężna
Program wychowania fizycznego (plus edukacja prozdrowotna)	Mirosława Śmiglewska

III etap:

„Wybierz Sam” Program w.f. o profilu rekreacyjno-zdrowotnym	Ewa Czerska
Program wych. fiz. dla gimnazjum. Zdrowie-Sprawność-Ruch	Piotr Wróblewski

Uczeń posiada umiejętności:

Sportowe, rekreacyjne, utylitarne, zdrowotne, organizacyjne.

Struktura projektu podstawy programowej (projekt i porównanie z podstawą obowiązującą)

Różnice:

W obowiązującej nie ma podziału blokowego

kanon podstawowych treści w podstawie, a w projekcie wymagania szczegółowe

Formułowanie celów lekcji (w jakich zakresach, przykłady) ( jak formułuje się cele lekcji podaj przykłady)

1. Cele ze względu na USAMODZIELNIANIE

2. Cele ze względu na WIADOMOŚCI

3. Cele ze względu na UMIEJĘTNOŚCI

4. Cele ze względu na MOTORYCZNOŚĆ

I po przykładzie do tego.

Formy (przedstawić każdą z form i porównać) (zastosowanie jakiej formy jest odpowiednie w danej metodzie)

Forma - oznacza kształt zewnętrzny lekcji, odnosi się do czasu i przestrzeni.

Elementy organizacji lekcji:

1. Właściwy dobór i kolejność ćwiczeń

2. Kierowanie zespołem uczniów

3. Wykorzystanie miejsca i czasu

4. Posługiwanie się sprzętem i przyborami

5. Demonstrowanie ćwiczeń z jednoczesnym opisem słownym

Organizacyjne formy pracy z uczniami:

1. Formy podziału U:

Zastępy, pary, grupy, drużyny itp.

2. Formy porządkowe

Ustawienia podstawowe, ustawienia ćwiczebne, odliczanie, zwrot w miejscu i w ruchu

3. Formy prowadzenia zajęć:

1. Forma Frontalna

2. Forma Indywidualna

3. Forma Zajęć w zespołach

4. Forma Zajęć w zespołach z elementami dodatkowymi

5. Forma Obwodowo-stacyjna

6. Forma Strumieniowa

1. Wszyscy uczniowie w tym samym czasie wykonują to samo ćwiczenie w jednakowym rytmie i czasie.

- łatwa organizacja

- dobra widoczność U i N

- duża intensywność

- możliwość bezpośredniego sterowania obciążeniem i odpoczynkiem

- niewielka możliwość indywidualizacji

- ogranicza samodzielność

- stosować raczej przy prostych ćwiczeniach pod względem technicznym i obciążeń, do ćwiczeń kształtujących itp.

2. W tym samym czasie U wykonuje różne zadania „po swojemu”.

- F służy indywidualizacji i usamodzielnianiu

- N zapewnia U miejsce ćwiczeń, odpowiednie środki, urządzenia, przybory, przyrządy, informuje i motywuje, inspiruje aktywność i czuwa nad bezpieczeństwem

- F stosuje się w samodzielnej rozgrzewce w realizacji zadań wg metody ruchowej ekspresji twórczej, metody problemowej oraz programowanego uczenia się i usprawniania

3. U wykonuje ćwiczenia o różnym lub podobnym charakterze w kilku zespołach (3-5).

- F sprzyja efektywność opanowania umiejętności i nawyków ruchowych

- wdraża do samokontroli i samooceny

- sprzyja indywidualizacji

- stosować w klasach, gdzie U są dobrze zorganizowani i wykazują samodyscyplinę

- istnieje możliwość wystąpienia „punktów martwych” (czas oczekiwania na możliwość wykonania ćwiczenia)

4. W czasie oczekiwania między kolejnymi powtórzeniami ćwiczeń U wykonuje dodatkowe ćwiczenia (zadania).

- zadania dodatkowe może wspomagać zadanie główne, jednak nie powinno zakłócać jego przebiegu

- zadanie dodatkowe może mieć charakter ćwiczeń odciążających najbardziej obciążone partie ciała przy zadaniu głównym

- ćwiczenia proste, znane, bezpieczne, najczęściej wykonywane pojedynczo lub parami

- F rozwija inicjatywę i samodzielność U

- stosować w części głównej lekcji

- F intensyfikuje i uatrakcyjnia lekcję

5. U pojedynczo lub parami wykonuje kolejno ćwiczenia na wielu (6-12) stanowiskach ćwiczebnych, które składają się na obwód stacyjny.

- czas ćwiczenia i przerwy jest ściśle określony

- charakterystyczne dla F jest ćwiczenie strumieniem

- rozpoczęcie i zakończenie ćwiczenia sygnalizowane przez N

- F stosuje się do kształtowania sprawności motorycznej oraz do utrwalania umiejętności i nawyków ruchowych

- nie stosuje się do nauczania nowych umiejętności ruchowych

- możliwość indywidualizacji

- stosować w części głównej lekcji (wysoka intensywność)

- ćwiczenia powinny być bezpieczne, znane i uszeregowane zgodnie z zasadami zmienności pracy i natężenia wysiłku

6. Szybkie sprawne przemieszczanie się, duża dynamika i naturalność przebiegu ruchu.

- tory przeszkód, ścieżki sprawnościowe, przemarsze, wyścigi, sztafety, marszobiegi

- F stosować do kształtowania sprawności motorycznej oraz utrwalania nawyków ruchowych

- wielokrotne powtarzanie np. toru przeszkód kształtuje wytrzymałość

- F rozwija samodzielność, odwagę, samokontrolę

- umożliwia indywidualizację

- nie stosować do nauczania nowych umiejętności ruchowych

Metody (grupy, rodzaje, charakterystyka, porównaj metody)

Metoda - stosowany świadomie sposób postępowania dla osiągnięcia określonego celu.

Cechy metody:

1. Uświadomione kierowanie na cel

2. Kolejność czynności działania

3. Systematyczność

4. Powtarzalność

5. Określoność zastosowania

Metody wf - to sposoby stwarzania U w sytuacjach zadaniowych, w których U pod kierunkiem N dokonuje zmian w strukturze własnego ciała i jego funkcjach, zdobywają wiadomości, umiejętności i nawyki w zakresie kultury fizycznej oraz kształtują pozytywną postawę wobec niej.

1. Metody odtwórcze (naśladowcze, re produktywne, ścisłe)

2. Metody usamodzielniające (praktyczne)

3. Twórcze

1. A) naśladowcza-ścisła:

- ściśle określony sposób wykonywania

- U jest przedmiotem zabiegów dydaktycznych, sterowanych przez N

- istotą jest wielokrotne powtarzanie wzorca, aż do ukształtowania nawyku ruchowego.

- realizacja zadań prostych

- metoda nie aktywizuje , nie usamodzielnia, nie sprzyja indywidualizacji

- może uatrakcyjnić przyborem lub muzyką

- stosuje się do nauki podstawowych technik i taktyk sportowych, tańca, aerobiku itp.

- stosuje się w każdej części lekcji, bez ograniczeń wiekowych

B) zadaniowa-ścisła:

-U jest odpowiednio umotywowany

- U jest postawiony w sytuacji zadaniowej poprzez uświadomienie mu stanu nieumiejętności, braku sprawności itp. Uświadomienie celu ćwiczeń i przekonanie do jego osiągnięć

- etapy stosowania metody:

1. wytworzenie wyobrażenia o ruchu i próba wykonania

2. opanowanie ruchu poprzez wielokrotne powtarzanie i eliminowanie błędów

3. przekształcenie umiejętności w nawyk poprzez wielokrotne powtarzanie i korygowanie

- do opanowania nawyku zmierzony tzw. Ciągiem metodycznym

- M wymaga koncentracji U, jest mało atrakcyjna

C) programowanego uczenia się:

- istotą M jest samodzielne uczenie się określonego zadania ruchowego wg przygotowanego przez N programu (broszury, tablice, kasety, płyty itp.)

- program jest precyzyjnie uporządkowanym, liniowym ciągiem ćwiczeń metodycznych i czynności prowadzących najkrótszą drogą do opanowania umiejętności ruchowych

- swoboda uczenia się, samokontrola, samoocena

2. A) zabawowa-naśladowcza:

- oparta na naturalnej skłonności dziecka do naśladowania, na wyobraźni, fantazji i pamięci

- wywoływanie u dziecka określonego, myślowego obrazu, przedmiotu, zjawiska, którego istotą jest ruch - naśladowanie czynności, ludzi, zwierząt, roślin, postaci z bajki itp.

- M mało efektywna w nauczaniu, służy rozwijaniu i doskonaleniu sprawności

- nie występuje pokaz i korygowanie błędów

- opowieść ruchowa oparta na ekspresji fabuły

B) celowości ruchu (R. Czyżewski):

- istota M polega na wykonywaniu przez U zadań, które stanowią dla niego bezpośredni, zrozumiały i zwykle atrakcyjny cel. W rzeczywistości celem jest nie tyle wykonanie zadania ruchowego, ale towarzysząca mu aktywność i jej efekty (cele są ukryte w poleceniu N)

- ruchy łatwe, proste, zrozumiałe

- charakterystyczne przybory

-najczęściej stosuje się w części wstępnej

- nie przestrzega się jednoczesnego wykonywania ćwiczeń

- M aktywizuje U, daje możliwość indywidualizacji

3. A) ruchowej ekspresji twórczej (Labana):

- M oparta na ruchu twórczym nazywana improwizacją ruchową

- Istota: N podaje zadanie, zaś jak je wykonać pozostawia fantazji, pomysłowi, poczuciu estetyki, inwencji twórczej oraz nabytym doświadczeniom U

- środki wyrazu: improwizacja ruchowa, pantomima, sceny mimiczne, groteska, inscenizacja, drama, zabawy, naśladownictwo, taniec, opowieści ruchowe, elementy gimnastyki itp.

- przykłady: wykonywanie czynności w różnych stanach emocjonalnych (lęk, smutek, radość, złość), marionetki, rzeźbiarz, bal zabawek, taniec dmuchawców itp.

B) problemowa:

- rolą i istotą M jest rozwijanie myślenia problemowego związanego z pracą fizyczną

- M zmusza do eksperymentowania, do rozwoju myślenia twórczego, stymuluje U wyzwala pomysłowość i indywidualne możliwości U

- N podaje zadania, U rozwiązują samodzielnie lub w grupie, nie stosuje się pokazu

- M wdraża do samooceny i samokontroli

- M ma ogromny zakres funkcjonowania ze względu na towarzyszące jej obniżenie obciążenia fizycznego

- w lekcji stosować jeden lub dwa problemy

-N jest obserwatorem, ewentualnie doradcą

- problemy dostosować do wieku U

Samoocena i indywidualizacja w odniesieniu do form i metod

Formy:

Indywidualna, zajęć w zespołach, zajęcia w zespołach z elementami dodatkowymi, obwodowo-stacyjna, strumieniowa.

Metody:

Programowego uczenia się, celowości ruchu, ruchowej ekspresji twórczej, problemowa.

---