Jaki pracownik, taki strajk
Strajk to „zbiorowe, dobrowolne, okresowe zaprzestanie podstawowych czynności w procesie pracy lub nauki przez grupę albo zbiorowość społeczną w celu wymuszenia realizacji jej żądań przez ośrodek nadrzędny lub grupę kierującą jej działalnością (właściciela przedsiębiorstwa, organy władz państwowych), najczęściej przerwanie pracy przez pracowników najemnych w celu poprawy warunków pracy i wynagrodzenia za nią; podejmowane głównie przez robotników przemysłowych, zwalczane przez właścicieli przedsiębiorstw (lokaut, zatrudnianie innych pracowników, tzw. łamistrajków, interwencje sił porządkowych, w tym wojska)”.
Najstarsze znane nam strajki na ziemiach polskich datuje się już od średniowiecza (XIV w. w Krakowie), wraz z rozwojem manufaktur, a później fabryk, zjawisko to stawało się coraz częstszym. W roku 1873 miał miejsce pierwszy strajk okupacyjny (górnicy w Bytomiu). Na przestrzeni wieków Polacy strajkowali nie tylko na podłożu ekonomicznym, ale także na przykład z powodu terroru władz okupacyjnych w czasie II wojny światowej, kiedy to stosowano głównie sabotaż lub też charakteru politycznego, kiedy to od roku 1947 nastąpiło przejęcie przez państwo kontroli nad większością przemysłu. Po roku 1956 miały one już charakter ekonomiczno-polityczny i zazwyczaj przybierały postać strajku okupowanego (często połączonego z głodowym). I choć te ostatnie były bezwzględnie tłumione przez ówczesną władzę, to właśnie te strajki w Polsce w II połowie XX w. stały się na tyle znane w świecie, że z czasem strajki okupacyjne zaczęto określać jako strajki polskie. Zatem strajk polski to forma strajku polegająca na zaprzestaniu pracy i blokowaniu pomieszczeń produkcyjnych, celem uniemożliwienia przystąpienia do pracy innym pracownikom lub okupowaniu pomieszczeń urzędu państwowego - najczęściej połączony ze strajkiem głodowym przez wszystkich lub przez część strajkujących.
Diametralnie różną od strajku polskiego jest forma strajku włoskiego, który polega na wykonywaniu przez pracowników obowiązków służbowych w sposób skrajnie drobiazgowy, powodując blokadę działania zakładu. „Ze względu na swój charakter ta forma strajku jest zwykle wykorzystywana przez pracowników służb publicznych, w których bierna forma strajku odbiłaby się na niezaangażowanych w konflikt obywatelach)”. http://www.wyborczy.pl/index.php?akcja=slownik&slowo=Strajk+-+%28ang.+strike+-+uderzenie%2C+niem.+streik%29 Takim strajkiem może być na przykład protest celników, którzy kontrolują dokładnie każdy samochód, powodując wielokilometrową kolejkę pojazdów oczekujących na odprawę. Strajki te są coraz częściej wykorzystywane w Polsce, np. całkiem niedawno przez kasjerki jednego z hipermarketów, a w listopadzie tego roku miał miejsce taki strajk w Świdniku w Zakładzie Narzędziowym, spółki - córki PZL Świdnik, gdzie 140-osobowa załoga bardzo dokładnie, a przez to znacznie wolniej, wykonywała swoje obowiązki.
Z kolei strajk japoński polega na wykonywaniu przez pracowników obowiązków służbowych w sposób maksymalnie możliwy zwiększający ilość produkcji, wytworzenia maksymalnej nadprodukcji, a co w konsekwencji powoduje w przypadku produkcji taśmowej zapchanie systemu i zatrzymanie ciągu pracy. Forma strajku zupełnie w Polsce nieznana.
Po samej formie strajku można już zauważyć znaczne różnice w postawie do pracy poszczególnych narodowości - polski strajk to postawić wszystko na ostrzu noża i nic nie robić, włoski to udawać pracę, a japoński nadmiarem pracy zablokować proces produkcyjny.
Wspomnieliśmy wcześniej, że włoski rodzaj strajku całkiem automatycznie przyjął się też na polskim gruncie, jednak polska forma strajku dla Japończyka jest tak egzotyczna, że aż godna poznania. Dowodem na to mogą być wycieczki Japończyków do Polski, gdzie w programie wojaży poza Krakowem i Oświęcimiem cieszy się dużą popularnością wycieczka do Kopalni „Wujek”. Kopalnię tą w ramach urlopu zwiedzają japońscy związkowcy, gdzie szczegółowo dopytują się o naszą historię strajków, jak się je organizuje w Polsce. Wycieczkę tą uwieczniają kamerami, robią zdjęcia, a po powrocie do swojego kraju wydają gazetki informacyjne dla swoich kolegów. Pewnie na słowo, by nie uwierzyli...