Polityka społeczno-opiekuńcza państwa

Państwo opiekuńcze także: państwo dobrobytu, państwo bezpieczeństwa socjalnego - koncepcja państwa oraz społeczeństwa powstała pod wpływem tzw. ekonomii dobrobytu, ukształtowana po II wojnie światowej. Była głoszona w szczególności w latach 50.-80. XX wieku. Państwo opiekuńcze to państwo z silnym interwencjonizmem państwowym, ma kłaść szczególny nacisk na rozwiązywanie problemów społecznych. Celem państwa opiekuńczego jest zapewnianie obywatelom bezpieczeństwa socjalnego poprzez skuteczne prawodawstwo.

1. Prawodawstwo państwa opiekuńczego ma służyć przede wszystkim zabezpieczeniu przeciwko podstawowym ryzykom życiowym, takimi jak: starość, choroba, niepełnosprawność czy bezrobocie. Stąd powszechny dostęp do państwowego szkolnictwa i służby zdrowia, osłony socjalne w postaci ulg różnego rodzaju, zasiłki dla bezrobotnych, budownictwo komunalne, wyższe emerytury i renty

Polityka społeczna jest to działanie państwa, które skierowane jest do wszystkich społecznych grup w społeczeństwie. Ma ono na celu zabezpieczenie ich bytu oraz podstawowych potrzeb niematerialnych oraz materialnych.

Szczególną grupą w tej dziedzinie jest rodzina, którą uznaje się za podstawową komórkę polityki społecznej.

2. Jaki jest obszar działania polityki społecznej.

- ubóstwo, a więc stan gdzie jednostce lub jakiejś grupie społecznej brakuje środków do życia, które są jej niezbędne do tego aby mogła zaspokoić swoje podstawowe potrzeby. Za podstawowe potrzeby uznaje się te, które w danym społeczeństwie są niezbędne do prawidłowego, normalnego funkcjonowania.

- bezrobocie

- problemy rodzinne oraz problemy dzieci

- bezdomność - za bezdomnych uznaje się ludzi, którzy w wyniku wypadków losowych lub w wyniku własnych zachowań znalazły się na najgłębszym skraju biedy, ubóstwa.

- sprawy mieszkaniowe

- niepełnosprawność - niepełnosprawność od paru lat stała się powszechnie uznawanym problemem społecznym, a to głównie z tej racji, iż zaczęła ono wyodrębniać ludzi, którzy dotknięci zostali niepełnosprawnością i przy braku właściwej i odpowiedniej edukacji spycha niepełnosprawność na społeczny margines.

Polityka społeczna zajmuje się także różnymi społecznymi zagrożeniami, wśród których wymienić należy przede wszystkim: alkoholizm czy uzależnienia patologiczne, jak również przestępczość. Warto podkreślić, że przestępczość w ostatnich latach bardzo wzrosła, jest to zjawisko niepokojące, tym bardziej, że wzbudza ono coraz mocniejsze powszechne poczucie zagrożenia.

---