PKG wykl V 05 2010


wykład V 09/05/2010

Dz.U.00.94.1037 ost. zm. Dz.U.09.13.69 art. 1

USTAWA z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych

(Dz. U. z dnia 8 listopada 2000 r.)

Art. 585. § 1. Kto, biorąc udział w tworzeniu spółki handlowej lub będąc członkiem jej zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej albo likwidatorem, działa na jej szkodę

§ 2. Tej samej karze podlega, kto osobę wymienioną w § 1 nakłania do działania na szkodę spółki lub udziela jej pomocy do popełnienia tego przestępstwa. (art.18 i 19 k.k.-dop.włR.P.)

Art. 586. Kto, będąc członkiem zarządu spółki albo likwidatorem, nie zgłasza wniosku o upadłość spółki handlowej pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów upadłość spółki (por. m.in.art. 300-302 k.k.)

Art. 587. § 1.  Kto przy wykonywaniu obowiązków wymienionych w tytule III i IV (art. 170 § 3, art. 179 § 2, art. 264, 279, 288 § 1, art. 330 § 2 i 3, art. 357 § 2 in fine, art. 456 § 1, art. 465, 476 § 1 i 2, art. 500 § 2, art. 570 k.s.h.) ogłasza dane nieprawdziwe albo przedstawia je organom spółki (art. 219 § 3, art. 221 § 1, art. 281 § 1 i 2, art. 382 § 3, art. 467 § 1 i 2, art. 503 § 1 k.s.h.) , władzom państwowym (art. 164 § 1, art. 167-168, art. 188 § 3, art. 225, 256 § 1 i 2, art. 262, 265, 277, 316, 430 § 2 i 3, art. 464 § 1 i 2, art. 500, 507 § 1, art. 519, 523 § 1, art. 535, 538 § 1 k.s.h. ) lub osobie powołanej do rewizji (art. 224, 312 § 3, art. 503 § 2, art. 538 § 2 k.s.h.) (Monitor Sądowy i Gospodarczy, KRS);

§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie

Art. 588. Kto, będąc członkiem zarządu albo likwidatorem, dopuszcza do nabycia przez spółkę handlową własnych udziałów lub akcji albo do brania ich w zastaw (art.. 200, 362, oraz 201, 368 k.s.h.

Art. 589. Kto, będąc członkiem zarządu albo likwidatorem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, dopuszcza do wydania przez spółkę dokumentów imiennych, na okaziciela lub dokumentów na zlecenie na udziały lub prawa do zysków w spółce (174 §6 k.s.h.)

- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 6 miesięcy.

Art. 590.  Kto w celu umożliwienia bezprawnego głosowania na walnym zgromadzeniu lub bezprawnego wykonywania praw mniejszości:

1) wystawia fałszywe zaświadczenie o złożeniu dokumentu akcji uprawniającej do głosowania,

2) użycza innemu dokumentu akcji, która nie uprawnia jej właściciela do głosowania

Art. 591. Kto przy głosowaniu na walnym zgromadzeniu lub wykonywaniu praw mniejszości posługuje się:

1) fałszywym zaświadczeniem o złożeniu dokumentu akcji uprawniającej do głosowania,

2) cudzym dokumentem akcji bez zgody właściciela,

3) cudzym dokumentem akcji, która nie uprawnia jej właściciela do głosowania

Art. 592.  Członek zarządu, który dopuszcza do wydania dokumentów akcji:

1) niedostatecznie opłaconych,

2) przed zarejestrowaniem spółki,

3) w przypadku podwyższenia kapitału zakładowego - przed zarejestrowaniem podwyższenia

Art. 593. Sprawy o przestępstwa wymienione w art. 585-592 należą do właściwości sądów rejonowych.

Art. 585. k.s.h. 

§ 1 Kto, biorąc udział w tworzeniu spółki handlowej lub będąc członkiem jej zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej albo likwidatorem, działa na jej szkodę

§ 2. Tej samej karze podlega, kto osobę wymienioną w § 1 nakłania do działania na szkodę spółki lub udziela jej pomocy do popełnienia tego przestępstwa.

Art. 296. § 1 k.k.  (tzw. przestępstwo nadużycia zaufania);

Kto, będąc obowiązany na podstawie przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umowy do zajmowania się sprawami majątkowymi lub działalnością gospodarczą osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, przez nadużycie udzielonych mu uprawnień lub niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku, wyrządza jej znaczną szkodę majątkową,

0x08 graphic
0x01 graphic

1. wątpliwości co do bytu typu z uwagi na:

2. dobro prawnie chronione (pierwotne i wtórne);

3. Podmiot czynu zabronionego; ->„osoby biorące udział w tworzeniu spółki”;

4. Znamię czynnościowe -> „działanie na szkodę spółki”- każde zachowanie zmierzające do ograniczenia lub uniemożliwienia osiągnięcia przez spółkę zamierzonych celów;

Uchwała SN z dnia 15 kwietnia 1999 r., sygn. I KZP 8/99

Uchwała SN z dnia 20 maja 1993 r., sygn. I KZP 10/93

0x08 graphic
0x01 graphic

por. wyrok SN z dnia 2 grudnia 2002 r., sygn. IV KKN 273/01

Skoro wydanie z naruszeniem przepisów prawa zezwolenia na posiadanie broni osobie, która daje rękojmię właściwego postępowania z bronią, miałoby się charakteryzować brakiem szkodliwości, zatem także i posiadanie broni przez taką osobę, choćby weszła ona w jej posiadanie w sposób sprzeczny z prawem, a więc nielegalnie, uznać należałoby za cechujące się brakiem szkodliwości. Tymczasem zarówno pierwsze, jak i drugie z opisanych wyżej zachowań, już przez sam fakt, iż zezwolenie na broń wydane zostało z naruszeniem procedur prawnych lub też stan posiadania broni nie został poprzedzony zachowaniem takich procedur, jest z punktu widzenia interesu publicznego szkodliwe. To właśnie ścisłe przestrzeganie procedur, przewidzianych w przepisach prawa regulujących wydawanie zezwoleń na broń, ma przeciwdziałać niebezpieczeństwu wydania broni w nieodpowiednie ręce, a zatem zagrożenie interesu publicznego powstaje w wyniku samego złamania tychże procedur. Ustawodawca stypizował występki określone w art. 231 § 1 i 2 k.k. jako przestępstwa formalne. Działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego nie jest charakterystyką skutku, lecz zachowania się sprawcy. Samo powstanie szkody, a nawet jej bezpośrednie niebezpieczeństwo, nie jest znamieniem tych typów czynów zabronionych.

LEX nr 74484

Postanowienie SN z dnia 25 lutego 2003 r. WK 3/03

Dostrzegając określone różnice w zakresie terminologii, można przyjąć, że przestępstwo stypizowane w art. 231 § 1 k.k. pod względem istoty konstrukcji odpowiada przestępstwom przewidzianym dawniej w art. 286 § 1 k.k. z 1932 r. oraz w art. 246 § 1 k.k. z 1969 r. Co do tego należy zatem potwierdzić aktualność wypracowanego od lat, jednolitego poglądu judykatury i doktryny, że samo przekroczenie przez funkcjonariusza publicznego (dawniej urzędnika) swoich uprawnień lub niedopełnienie ciążących na nim obowiązków służbowych nie stanowi przestępstwa stypizowanego w art. 231 § 1 k.k., gdyż dla jego bytu konieczne jest także działanie na szkodę interesu publicznego lub prywatnego. Przestępstwo to musi być zawinione umyślnie, co oznacza, że funkcjonariusz publiczny musi obejmować swoim zamiarem (bezpośrednim lub ewentualnym) zarówno przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków (w wyniku działania lub zaniechania), jak i "działanie" na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, charakteryzujące to przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków.

OSNKW 2003/5-6/53

0x08 graphic
0x01 graphic

art. 296 k.k. typizujący przestępstwo charakteryzujące się skutkiem w postaci co najmniej znacznej szkody majątkowej, stanowi w stosunku do przepisów karnych kodyfikacji handlowej lex specialis, stąd też zastosowanie tych ostatnich wyłączone jest w oparciu o zasadę lex specialis derogat legi generali [tak J. Skorupka, Typy przestępstwa, s. 29].

Dz.U.06.149.1077

USTAWA z dnia 22 lipca 2006 r. o spółdzielni europejskiej

(Dz. U. z dnia 22 sierpnia 2006 r.)

Art. 1. Ustawa reguluje:

1) powstanie, organizację i działalność spółdzielni europejskiej, w zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu Rady nr 1435/2003/WE z dnia 22 lipca 2003 r. w sprawie statutu spółdzielni europejskiej (SCE) (Dz. Urz. WE L 207 z 18.08.2003, s. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 17, t. 1, s. 280);

2) zasady zaangażowania pracowników w spółdzielni europejskiej.

Dz.U.UE.L.03.207.1

Dz.U.UE-sp.17-1-280

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 1435/2003 z dnia 22 lipca 2003 r. w sprawie statutu spółdzielni europejskiej (SCE)

(Dz.U.UE L z dnia 18 sierpnia 2003 r.)

- celem działalności powinno być osiąganie wzajemnych korzyści przez członków w ten sposób, aby każdy członek uzyskiwał odpowiadającą jego udziałowi korzyść z działalności SCE,

- członkami SCE powinni być równocześnie klienci, pracownicy lub dostawcy względnie powinni oni być zaangażowani w działalność SCE w inny sposób,

- prawo dokonywania kontroli powinno przysługiwać członkom w równym stopniu, aczkolwiek dopuszcza się system głosów ważonych, w celu odzwierciedlenia udziału każdego członka w SCE,

- wynagrodzenie kapitału obcego i kapitału zakładowego powinno być ograniczone,

- zyski powinny być wypłacane odpowiednio do czynności dokonywanych z SCE lub zachowane w celu zaspokojenia potrzeb członków,

- nie powinny mieć miejsca żadne sztuczne ograniczenia uzyskania członkostwa,

- w przypadku likwidacji aktywa netto i rezerwy powinny być przekazane zgodnie z zasadą równego podziału, na rzecz innego podmiotu spółdzielczego, realizującego podobne cele lub działającego w interesie ogólnym.

0x08 graphic
0x01 graphic

§ 1. Spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób, o

zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą.

§ 2. Spółdzielnia może prowadzić działalność społeczną i oświatowo-kulturalną na rzecz swoich członków i ich środowiska.

Art. 105. Kto, będąc członkiem zarządu, członkiem rady administrującej albo likwidatorem SCE, ogłasza dane nieprawdziwe albo przedstawia je organom SCE, władzom państwowym, członkom SCE lub lustratorowi,

Art. 106. Kto zamieszcza nieprawdziwe dane albo dołącza nieprawdziwe oświadczenie do wniosku o wydanie zaświadczenia, o którym mowa w art. 29 ust. 2 rozporządzenia, albo zaświadczenia, o którym mowa w art. 7 ust. 8 rozporządzenia, albo do wniosku o wpis SCE do rejestru,

Art. 107. Kto, biorąc udział w tworzeniu SCE lub będąc członkiem jej zarządu, członkiem rady nadzorczej, członkiem rady administrującej albo likwidatorem, działa na jej szkodę (por. 585 k.s.h.),

Art. 108. Kto, będąc członkiem zarządu, członkiem rady administrującej albo likwidatorem SCE, na których ciąży obowiązek zgłoszenia wniosku o upadłość SCE, nie zgłasza tego wniosku pomimo powstania warunków uzasadniających upadłość SCE,

Art. 109. 1. Kto, będąc członkiem zarządu, członkiem rady administrującej albo likwidatorem SCE, dopuszcza do objęcia przez SCE własnych udziałów,

2. Tej samej karze podlega, kto, będąc członkiem zarządu, członkiem rady administrującej albo likwidatorem SCE, dopuszcza do przyjęcia własnych udziałów SCE jako zabezpieczenia, w przypadku gdy SCE nie jest instytucją finansową przyjmującą własne udziały jako zabezpieczenie udzielonego kredytu.

Art. 110. 1. Kto, będąc członkiem zarządu albo członkiem rady administrującej SCE, dopuszcza do wydania udziałów SCE:

1) w zamian za zobowiązanie się członków do wykonywania pracy lub świadczenia usług,

2) po cenie niższej niż ich wartość nominalna,

3) niedostatecznie opłaconych,

4) przed zarejestrowaniem SCE,

5) w przypadku podwyższenia kapitału subskrybowanego - przed zarejestrowaniem podwyższenia,

2. Tej samej karze podlega, kto, będąc członkiem zarządu albo członkiem rady administrującej SCE, dopuszcza do obniżenia kwoty kapitału subskrybowanego SCE poniżej 30.000 euro.

3. Wyrażone w euro wielkości przelicza się na walutę polską po średnim kursie ustalonym przez Narodowy Bank Polski.

Część IIa Przepisy karne ust. prawo spółdzielcze

Art. 267a. Kto, biorąc udział w tworzeniu spółdzielni lub będąc członkiem jej zarządu lub rady

albo likwidatorem, działa na jej szkodę, podlega karze pozbawienia wolności do lat 5 i grzywnie.

Art. 267b. Kto, będąc członkiem zarządu spółdzielni albo likwidatorem, nie zgłasza wniosku o

upadłość spółdzielni pomimo powstania warunków uzasadniających upadłość spółdzielni,

Art. 267c. Kto, będąc członkiem organu spółdzielni albo likwidatorem wbrew przepisom ustawy 1) nie poddaje spółdzielni lustracji, 2) nie udziela lub udziela niezgodnych ze stanem faktycznym wyjaśnień lustratorowi, nie dopuszcza go do pełnienia obowiązków lub nie przedkłada stosownych dokumentów, 3) nie udostępnia członkom spółdzielni protokołu lustracji, 4) nie zwołuje walnego zgromadzenia, zebrania przedstawicieli albo zebrań grup członkowskich poprzedzających zebranie przedstawicieli, 5) nie przygotowuje w terminie dokumentów dotyczących dokonania podziału w spółdzielni, o którym mowa w art. 108b, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

Art. 267d. § 1. Kto, będąc członkiem organu spółdzielni albo likwidatorem, ogłasza dane nieprawdziwe albo przedstawia je organom spółdzielni, władzom państwowym, członkom spółdzielni lub lustratorowi,

§ 2. Jeżeli sprawca działa nieumyślnie,

Dz.U.05.62.55, ost. zm.Dz. U. 06. 149. 1077 art. 115

USTAWA z dnia 4 marca 2005 r. o europejskim zgrupowaniu interesów gospodarczych i spółce europejskiej1)

(Dz. U. z dnia 18 kwietnia 2005 r.)

Art. 1. Ustawa reguluje:

1) rejestrację i niektóre zasady organizacji europejskiego zgrupowania interesów gospodarczych, w zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu nr 2137/85/EWG z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie europejskiego zgrupowania interesów gospodarczych (EZIG) (Dz. Urz. WE L 199 z 31.07.1985);

2) powstanie, organizację i działalność spółki europejskiej, w zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu nr 2157/2001/WE z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001);

3) zasady zaangażowania pracowników w spółce europejskiej.

© European Communities (Wspólnoty Europejskie), 2003-2004, http://europa.eu.int/eur-lex/lex

Dz.U.UE.L.01.294.1

Dz.U.UE-sp.06-4-251

ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE)

(Dz.U.UE L z dnia 10 listopada 2001 r.)

© European Communities (Wspólnoty Europejskie), 2003-2004, http://europa.eu.int/eur-lex/lex

Dz.U.UE.L.85.199.1

Dz.U.UE-sp.17-1-83

ROZPORZĄDZENIE RADY (EWG) NR 2137/85 z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie europejskiego ugrupowania interesów gospodarczych (EUIG)

(Dz.U.UE L z dnia 31 lipca 1985 r.)

„od spółki lub przedsiębiorstwa ugrupowanie zasadniczo różni się swoim celem, którym jest jedynie ułatwienie lub rozwój działalności gospodarczej ich członków, aby polepszyć ich wyniki; z powodu pomocniczego charakteru działalność ugrupowania musi wiązać się z działalnością gospodarczą ich członków, ale nie ma jej zastępować w taki sposób, w takim zakresie, że np. ugrupowanie nie może samo, w odniesieniu do osób trzecich, wykonywać zawodu, przy czym pojęcie działalności gospodarczej rozumiane jest w najszerszym znaczeniu;”

Artykuł 3

1. Celem ugrupowania jest ułatwianie lub rozwój działalności gospodarczej jej członków oraz poprawa lub intensyfikacja wyników tej działalności; celem ugrupowania nie jest osiąganie zysków dla siebie.

Działalność ugrupowania odnosi się do działalności gospodarczej jego członków i nie może mieć bardziej znaczącego charakteru od jedynie pomocniczego dla tej działalności.

2. Zatem ugrupowania nie mogą:

a) wykonywać, bezpośrednio lub pośrednio, uprawnień w zakresie zarządzania lub nadzoru w stosunku do działalności swoich członków lub działalności innego przedsiębiorstwa, w szczególności w zakresie personelu, finansów i inwestycji;

b) bezpośrednio lub pośrednio na jakiejkolwiek podstawie, posiadać jakiegokolwiek rodzaju udziałów lub akcji w przedsiębiorstwie członkowskim; posiadanie udziałów lub akcji w innym przedsiębiorstwie jest możliwe jedynie w zakresie, w jakim jest to niezbędne do osiągnięcia celów ugrupowania i jeżeli odbywa się na rzecz ich członków;

c) zatrudniać więcej niż 500 osób;

d) być wykorzystane przez spółkę do udzielenia pożyczki dyrektorowi spółki lub innej związanej z nim osobie, gdy udzielanie takich pożyczek jest ograniczone lub kontrolowane na podstawie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do spółek. Zakazane jest wykorzystywanie ugrupowania do przekazywania jakiegokolwiek mienia między spółką a dyrektorem lub osobą z nim związaną, chyba że w zakresie dozwolonym przez ustawodawstwa Państw Członkowskich regulujące spółki. Do celów niniejszego przepisu udzielenie pożyczki obejmuje zawieranie jakichkolwiek transakcji lub uzgodnień o podobnych skutkach, a mienie obejmuje ruchomości oraz nieruchomości;

e) być członkiem innego europejskiego ugrupowania interesów gospodarczych.

Artykuł 4

1. Członkami ugrupowania mogą być jedynie:

a) spółki lub przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 58 akapit drugi Traktatu oraz inne jednostki organizacyjne prawa publicznego lub prywatnego, które zostały utworzone zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego, posiadające zarejestrowaną lub statutową siedzibę oraz zarząd we Wspólnocie; w przypadku gdy na mocy prawa Państwa Członkowskiego spółka lub inna jednostka organizacyjna nie jest zobowiązana do posiadania zarejestrowanej lub statutowej siedziby, warunkiem wystarczającym w odniesieniu do takiej spółki lub innej jednostki organizacyjnej jest posiadanie swojego zarządu we Wspólnocie;

b) osoby fizyczne wykonujące jakąkolwiek działalność przemysłową, handlową, rzemieślniczą lub rolniczą lub osoby świadczące usługi zawodowe lub inne we Wspólnocie.

2. Ugrupowanie musi składać się przynajmniej z:

a) dwóch spółek, przedsiębiorstw lub innych jednostek organizacyjnych w rozumieniu ust. 1, posiadających swój zarząd w różnych Państwach Członkowskich; lub

b) dwóch osób fizycznych w rozumieniu ust. 1, które wykonują swoją główną działalność w różnych Państwach Członkowskich; lub

c) spółki lub innej jednostki organizacyjnej w rozumieniu ust. 1 oraz osoby fizycznej, z których pierwsza posiada swój zarząd w jednym z Państw Członkowskich, a druga wykonuje swoją główną działalność w innym Państwie Członkowskim.

3. Państwo Członkowskie może postanowić, że ugrupowania wpisane do jego rejestru, zgodnie z art. 6 nie mogą liczyć więcej niż 20 członków. w tym celu owo Państwo Członkowskie może postanowić, że zgodnie z jego ustawodawstwem każdy członek utworzonej jednostki organizacyjnej innej niż zarejestrowana spółka jest uznawany za odrębnego członka ugrupowania.

4. Każde Państwo Członkowskie może, na podstawie interesu publicznego tego państwa, zakazać uczestnictwa pewnych kategorii osób fizycznych, spółek, przedsiębiorstw lub innych jednostek organizacyjnych lub ograniczyć to uczestnictwo.

Art. 126. Kto, będąc zarządcą zgrupowania albo przedstawicielem zarządcy zgrupowania, składa nieprawdziwe oświadczenie o braku przesłanek, o których mowa w art. 19 ust. 1 rozporządzenia 2137/85, wykluczających sprawowanie przez niego funkcji, (Zgodnie z art. 19 ust. 1 EUIG-R zarządzającymi ugrupowaniem nie mogą być osoby, które z pewnych określonych przyczyn nie mogą należeć do administracyjnego lub zarządzającego organu spółki, nie mogą zarządzać przedsiębiorstwem lub nie mogą działać jako zarządzający EUIG);

Art. 127. Kto zamieszcza nieprawdziwe dane albo dołącza nieprawdziwe oświadczenie do wniosku o wydanie zaświadczenia, o którym mowa w art. 25 ust. 2 rozporządzenia 2157/2001, albo zaświadczenia, o którym mowa w art. 8 ust. 8 rozporządzenia 2157/2001, albo do wniosku o wpis SE do rejestru,

Art. 128. Kto, będąc zarządcą zgrupowania albo jego likwidatorem, nie zgłasza wniosku o upadłość zgrupowania pomimo powstania warunków uzasadniających jego upadłość według przepisów o postępowaniu upadłościowym i naprawczym,

Art. 129. Kto, będąc członkiem zarządu, członkiem rady administrującej lub dyrektorem wykonawczym albo likwidatorem SE, na których ciąży obowiązek zgłoszenia wniosku o upadłość SE, nie zgłasza tego wniosku pomimo powstania warunków uzasadniających upadłość SE według przepisów o postępowaniu upadłościowym i naprawczym,

Art. 130. Kto, biorąc udział w tworzeniu SE lub będąc członkiem jej zarządu, członkiem rady nadzorczej, członkiem rady administrującej lub dyrektorem wykonawczym albo likwidatorem, działa na jej szkodę,

Art. 131.  Kto, będąc członkiem zarządu, członkiem rady administrującej lub dyrektorem wykonawczym albo likwidatorem SE, dopuszcza do nabycia przez SE akcji własnych albo do brania ich w zastaw,

Art. 132. Kto, będąc członkiem zarządu, członkiem rady administrującej lub dyrektorem wykonawczym SE, dopuszcza do wydania dokumentów uprawniających do wykonywania praw z akcji:

1) niedostatecznie opłaconych,

2) przed zarejestrowaniem SE,

3) w przypadku podwyższenia kapitału zakładowego - przed zarejestrowaniem podwyższenia,

Dz.U.05.183.1537 ost. zm. Dz.U.09.165.1316

USTAWA z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym1)

(Dz. U. z dnia 23 września 2005 r.)

Art. 1. Ustawa określa organizację oraz tryb wykonywania nadzoru nad rynkiem kapitałowym.

6) rynku kapitałowym - rozumie się przez to:

a) rynek papierów wartościowych i innych instrumentów finansowych - w zakresie, w jakim do tych papierów wartościowych i instrumentów finansowych stosuje się przepisy ustaw, o których mowa w pkt 1 i 2, oraz

b) rynek usług świadczonych przez fundusze inwestycyjne i inne instytucje wspólnego inwestowania - w zakresie, w jakim do tych usług i podmiotów stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w pkt 3, oraz

c) rynek towarów giełdowych w rozumieniu ustawy, o której mowa w pkt 4;

Art. 3.  Organem nadzoru nad rynkiem kapitałowym oraz rynkiem instrumentów finansowych, będących przedmiotem ubiegania się o dopuszczenie do obrotu na takim rynku, w rozumieniu aktów prawnych wydawanych przez instytucje i organy Unii Europejskiej, jest Komisja Nadzoru Finansowego, zwana dalej "Komisją".

Art. 4. 1. Celem nadzoru jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania rynku kapitałowego, w szczególności bezpieczeństwa obrotu oraz ochrony inwestorów i innych jego uczestników, a także przestrzegania reguł uczciwego obrotu.

2. Środki nadzoru określają niniejsza ustawa oraz przepisy odrębne.

Art. 5. Nadzorowi Komisji podlegają podmioty prowadzące działalność na rynku kapitałowym na podstawie zezwoleń Komisji lub innego właściwego organu administracji, oraz inne podmioty - w zakresie, w jakim ciążą na nich określone w odrębnych przepisach obowiązki związane z uczestnictwem w tym rynku, w szczególności:

1) firmy inwestycyjne w rozumieniu ustawy o obrocie instrumentami finansowymi,

2) agenci firm inwestycyjnych w rozumieniu ustawy o obrocie instrumentami finansowymi,

3) (3) (uchylony),

4) banki powiernicze w rozumieniu ustawy o obrocie instrumentami finansowymi,

5) spółki prowadzące rynek regulowany,

6) (4) Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A.,

6a) (5) spółki prowadzące izbę rozliczeniową,

6b) (6) spółki prowadzące izbę rozrachunkową,

6c) (7) spółka, której Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 1 pkt 1-6 lub ust. 2 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi,

7) emitenci dokonujący oferty publicznej papierów wartościowych, w rozumieniu ustawy o ofercie publicznej, lub których papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym,

8) fundusze inwestycyjne,

9) towarzystwa funduszy inwestycyjnych,

10) inne podmioty prowadzące obsługę funduszy inwestycyjnych, w tym podmioty, którym towarzystwa funduszy inwestycyjnych powierzyły wykonywanie swoich obowiązków,

11) spółki prowadzące giełdy towarowe,

12) towarowe domy maklerskie w rozumieniu ustawy o giełdach towarowych,

13) zagraniczne osoby prawne prowadzące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność maklerską w zakresie obrotu towarami giełdowymi,

14) przedsiębiorstwa energetyczne prowadzące na podstawie zezwolenia Komisji rachunki lub rejestry towarów giełdowych w rozumieniu ustawy o giełdach towarowych,

15) giełdowe izby rozrachunkowe w rozumieniu ustawy o giełdach towarowych - zwane dalej "podmiotami nadzorowanymi".

Art. 45. Kto, działając w imieniu lub interesie podmiotu nadzorowanego, nie dopełnia obowiązku dokonania blokady rachunku, podlega grzywnie do 1.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Art. 39. 1. (58) W przypadku gdy z uzyskanych informacji, uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa określonego w art. 181-183 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, wynika, że transakcja, która została dokonana lub ma zostać dokonana, może mieć związek z popełnieniem tego przestępstwa, Przewodniczący Komisji lub jego zastępca może wystąpić do podmiotu nadzorowanego z pisemnym żądaniem dokonania blokady prowadzonego przez ten podmiot:

1) rachunku papierów wartościowych,

2) innego rachunku, na którym są zapisywane instrumenty finansowe niebędące papierami wartościowymi,

3) rachunku pieniężnego

- na okres nie dłuższy niż 48 godzin od momentu wskazanego w żądaniu. Równocześnie z żądaniem Przewodniczący Komisji lub jego zastępca składa zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, załączając informacje i dokumenty dotyczące blokowanego rachunku.

2. (59) Przez blokadę rachunku, o której mowa w ust. 1, rozumie się czasowe uniemożliwienie dysponowania i korzystania z całości lub części instrumentów finansowych lub środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku, w tym również przez podmiot nadzorowany, z wyłączeniem dokonania rozliczeń w instrumentach finansowych lub środkach pieniężnych wynikających z transakcji zawartych i zobowiązań wynikających z nabytych instrumentów finansowych przed otrzymaniem żądania, o którym mowa w ust. 1.

3. Podmiot nadzorowany dokonuje blokady rachunku natychmiast po otrzymaniu pisemnego żądania, o którym mowa w ust. 1.

3a. (60) Pisemne żądanie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać datę wystąpienia z żądaniem, zakres oraz termin dokonania blokady rachunku.

4. Dokonanie blokady rachunku w trybie określonym w ust. 1 i 3 wyłącza odpowiedzialność dyscyplinarną, cywilną, karną oraz inną określoną odrębnymi przepisami podmiotu nadzorowanego oraz osób działających w jego imieniu.

Art. 40. 1. W przypadku otrzymania zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa określonego w art. 181-183 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, prokurator może postanowić o dokonaniu blokady rachunku na czas oznaczony, nie dłuższy jednak niż 3 miesiące od otrzymania tego zawiadomienia.

2. W postanowieniu, o którym mowa w ust. 1, wskazuje się organ wydający postanowienie, datę jego wydania, zakres, sposób i termin blokady rachunku, uzasadnienie oraz pouczenie o prawie do złożenia zażalenia do sądu właściwego do rozpoznania sprawy.

3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach ogłoszenie postanowienia, o którym mowa w ust. 1, może być odroczone na czas oznaczony, niezbędny ze względu na dobro sprawy. O wydaniu postanowienia zawiadamia się wówczas niezwłocznie podmiot nadzorowany.

4. Blokada rachunku upada, jeżeli przed upływem 3 miesięcy od otrzymania zawiadomienia o przestępstwie nie zostanie wydane postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym.

5. W zakresie nieuregulowanym w przepisach niniejszego rozdziału do blokowania rachunku stosuje się przepisy ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.2)).

Art. 41. W przypadku gdy rachunek został zablokowany z naruszeniem prawa, odpowiedzialność za szkodę wynikłą z dokonania blokady ponosi Skarb Państwa na zasadach określonych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.3)).

0x08 graphic
0x01 graphic

Art. 181. 1. Kto wbrew zakazowi, o którym mowa w art. 156 ust. 1, wykorzystuje informację poufną, podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, albo obu tym karom łącznie.

2. Jeżeli czynu określonego w ust. 1 dopuszcza się osoba, o której mowa w art. 156 ust. 1 pkt 1 lit. a, podlega ona grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8, albo obu tym karom łącznie.

Art. 182. Kto wbrew zakazowi, o którym mowa w art. 156 ust. 2 pkt 2, udziela rekomendacji lub nakłania do nabycia lub zbycia instrumentów finansowych, których dotyczy informacja poufna, podlega grzywnie do 2.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Art. 183. 1. Kto dokonuje manipulacji, o której mowa w art. 39 ust. 2 pkt 1-3, pkt 4 lit. a lub pkt 5-7, podlega grzywnie do 5.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, albo obu tym karom łącznie.

2. Kto wchodzi w porozumienie z inną osobą mające na celu manipulację, o której mowa w art. 39 ust. 2 pkt 1-3, pkt 4 lit. a lub pkt 5-7, podlega grzywnie do 2.000.000 zł.

Dz.U.02.76.694 j.t. ost. zm.Dz.U.2009.165.1316

USTAWA z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.1) (tekst jednolity)

Art. 1. (1) Ustawa określa zasady rachunkowości, tryb badania sprawozdań finansowych przez biegłych rewidentów oraz zasady wykonywania działalności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Art. 77. Kto wbrew przepisom ustawy dopuszcza do:

1) nieprowadzenia ksiąg rachunkowych, prowadzenia ich wbrew przepisom ustawy lub podawania w tych księgach nierzetelnych danych,

2) niesporządzenia sprawozdania finansowego, sporządzenia go niezgodnie z przepisami ustawy lub zawarcia w tym sprawozdaniu nierzetelnych danych

Art. 78. 1. Biegły rewident, który sporządza niezgodną ze stanem faktycznym opinię o sprawozdaniu finansowym i stanowiących podstawę jego sporządzenia księgach rachunkowych jednostki lub sytuacji finansowo-majątkowej tej jednostki,

podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2 albo obu tym karom łącznie.

2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie,

podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności.

Art. 79. Kto wbrew przepisom ustawy:

1) nie poddaje sprawozdania finansowego badaniu przez biegłego rewidenta,

2) nie udziela lub udziela niezgodnych ze stanem faktycznym informacji, wyjaśnień, oświadczeń biegłemu rewidentowi albo nie dopuszcza go do pełnienia obowiązków,

3) nie składa sprawozdania finansowego do ogłoszenia,

4) nie składa sprawozdania finansowego lub sprawozdania z działalności we właściwym rejestrze sądowym,

5) nie udostępnia sprawozdania finansowego i innych dokumentów, o których mowa w art. 68,

6) prowadzi działalność usługową w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych bez wymaganych uprawnień,

7) (101) prowadzi działalność usługową w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych lub wykonywania czynności doradztwa podatkowego, do wykonywania których jest uprawniony zgodnie z odrębnymi przepisami - bez spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 76h ust. 1

Art. 2.1.  Przepisy ustawy o rachunkowości, zwanej dalej "ustawą", stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

1) spółek handlowych (osobowych i kapitałowych, w tym również w organizacji) oraz spółek cywilnych, z zastrzeżeniem pkt 2, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego,

2) osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro,

3) jednostek organizacyjnych działających na podstawie Prawa bankowego, przepisów o obrocie papierami wartościowymi, przepisów o funduszach inwestycyjnych, przepisów o działalności ubezpieczeniowej lub przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, bez względu na wielkość przychodów,

4) gmin, powiatów, województw i ich związków, a także państwowych, gminnych, powiatowych i wojewódzkich:

a) jednostek budżetowych,

b) gospodarstw pomocniczych jednostek budżetowych,

c) zakładów budżetowych,

d) funduszy celowych nie mających osobowości prawnej,

5) jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek, o których mowa w pkt 1 i 2,

6) osób zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej,

7) jednostek nie wymienionych w pkt 1-6, jeżeli otrzymują one na realizację zadań zleconych dotacje lub subwencje z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub funduszów celowych - od początku roku obrotowego, w którym dotacje lub subwencje zostały im przyznane.

2.  Osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie mogą stosować zasady rachunkowości określone ustawą również od początku następnego roku obrotowego, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy są niższe niż równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro. W tym przypadku osoby te lub wspólnicy przed rozpoczęciem roku obrotowego są obowiązani do zawiadomienia o tym urzędu skarbowego, właściwego w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym.

3.  Jednostki sporządzające sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej oraz związanymi z nimi interpretacjami ogłoszonymi w formie rozporządzeń Komisji Europejskiej, zwanymi dalej "MSR", stosują przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie, w zakresie nieuregulowanym przez MSR.

Art. 64. 1.  Badaniu i ogłaszaniu, z zastrzeżeniem art. 64b, podlegają roczne skonsolidowane sprawozdania finansowe grup kapitałowych oraz roczne sprawozdania finansowe - kontynuujących działalność:

1) banków oraz zakładów ubezpieczeń,

2) jednostek działających na podstawie przepisów o obrocie papierami wartościowymi oraz przepisów o funduszach inwestycyjnych,

2a) jednostek działających na podstawie przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych,

3) spółek akcyjnych, z wyjątkiem spółek będących na dzień bilansowy w organizacji,

4) pozostałych jednostek, które w poprzedzającym roku obrotowym, za który sporządzono sprawozdania finansowe, spełniły co najmniej dwa z następujących warunków:

a) średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty wyniosło co najmniej 50 osób,

b) suma aktywów bilansu na koniec roku obrotowego stanowiła równowartość w walucie polskiej co najmniej 2.500.000 euro,

c) przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych za rok obrotowy stanowiły równowartość w walucie polskiej co najmniej 5.000.000 euro.

2.  W jednostkach sporządzających łączne sprawozdania finansowe, o których mowa w art. 51 ust. 1, warunki określone w ust. 1 stosuje się do łącznego rocznego sprawozdania finansowego.

3.  Badaniu podlegają sprawozdania finansowe spółek przejmujących i spółek nowo zawiązanych, sporządzone za rok obrotowy, w którym nastąpiło połączenie, a także roczne sprawozdania finansowe jednostek sporządzone zgodnie z MSR.

4.  Badaniu i ogłaszaniu podlegają również roczne połączone sprawozdania finansowe funduszy inwestycyjnych z wydzielonymi subfunduszami oraz roczne sprawozdania jednostkowe subfunduszy.

Art. 65. 1.  Celem badania sprawozdania finansowego jest wyrażenie przez biegłego rewidenta pisemnej opinii wraz z raportem o tym, czy sprawozdanie finansowe jest zgodne z zastosowanymi zasadami (polityką) rachunkowości oraz czy rzetelnie i jasno przedstawia sytuację majątkową i finansową, jak też wynik finansowy badanej jednostki.

Art. 66. 1. Badanie sprawozdania finansowego przeprowadza biegły rewident spełniający warunki do wyrażenia bezstronnej i niezależnej opinii o tym sprawozdaniu.

Usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych (art. 79 pkt. 6 i 7);

Art. 76a. 1. Usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest działalnością gospodarczą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, polegającą na świadczeniu usług w zakresie czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2-6.

2. Przedsiębiorcy, wykonujący działalność, o której mowa w ust. 1, są również uprawnieni do wykonywania działalności, obejmującej:

1) prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie,

2) sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie

- w zakresie określonym odrębnymi przepisami.

3. Działalność, o której mowa w ust. 1 i 2, mogą wykonywać:

1) przedsiębiorcy będący osobami fizycznymi, jeżeli są uprawnieni do wykonywania czynności z zakresu usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych,

2) pozostali przedsiębiorcy, pod warunkiem, że czynności z tego zakresu będą wykonywane przez osoby uprawnione do wykonywania czynności z zakresu usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.

4. Uprawnione do wykonywania czynności z zakresu usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych są, z zastrzeżeniem ust. 6, osoby posiadające certyfikat księgowy, osoby wpisane do rejestru biegłych rewidentów lub na listę doradców podatkowych.

5. Osoby, o których mowa w ust. 4, mogą przy wykonywaniu czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, korzystać z pomocy osób nieuprawnionych w rozumieniu ust. 4. W takim przypadku zobowiązane są zapewnić stały i bezpośredni nadzór nad wykonywaniem tych czynności.

6. Osoby, które po otrzymaniu certyfikatu księgowego, uzyskaniu wpisu do rejestru biegłych rewidentów lub na listę doradców podatkowych, zostały skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, za przestępstwa skarbowe oraz za czyny określone w rozdziale 9 ustawy, nie są uprawnione do wykonywania czynności z zakresu usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Art. 76h. 1. Przedsiębiorcy, o których mowa w art. 76a ust. 3, są obowiązani do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością, o której mowa w art. 76a ust. 1 i 2.

IV KK 410/03; post. SN 2004.02.11; LEX nr 84465

Na podstawie art. 77 ust. 2 ustawy o rachunkowości odpowiedzialność ponosi nie każda osoba odpowiedzialna za sporządzenie sprawozdania finansowego, lecz ta tylko, która jest odpowiedzialna za sporządzenie go zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Wynik przedstawionego rozumowania eliminuje spośród podmiotów tego przestępstwa osoby odpowiedzialne za sporządzenie sprawozdania zgodnie z przepisami innych ustaw.

Dz.U.08.73.443 j.t. ost. zm. Dz. U. 2009.216.1676

USTAWA z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (tekst jednolity)

Art. 1. Ustawa określa warunki i zasady wykonywania doradztwa podatkowego, organizację samorządu doradców podatkowych oraz zasady jego działania.

Art. 81. 1. Kto, nie będąc uprawniony, wykonuje czynności doradztwa podatkowego, podlega grzywnie do 50.000 zł.

2. Tej samej karze podlega członek zarządu osoby prawnej, która wykonuje czynności doradztwa podatkowego nie będąc podmiotem uprawnionym.

Art. 3. Podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1, są:

1) osoby fizyczne, wpisane na listę doradców podatkowych;

2) adwokaci i radcowie prawni;

3) biegli rewidenci.

Art. 4. 1. Podmiotami uprawnionymi do wykonywania doradztwa podatkowego są również:

1) organizacje zawodowe posiadające osobowość prawną, spółdzielnie, stowarzyszenia lub izby gospodarcze, jeżeli przedmiotem ich działalności statutowej jest również doradztwo podatkowe świadczone wyłącznie na rzecz ich członków;

2) podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów do badania sprawozdań finansowych;

3) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, które spełniają łącznie następujące warunki:

a) większość członków zarządu stanowią doradcy podatkowi, a jeżeli zarząd składa się z nie więcej niż 2 osób, to jedna z nich jest doradcą podatkowym,

b) większość głosów w zgromadzeniu wspólników (akcjonariuszy) oraz w organach nadzoru przysługuje doradcom podatkowym,

c) w spółce akcyjnej wydawane są wyłącznie akcje imienne,

d) zbycie akcji lub udziałów albo ustanowienie na nich zastawu wymaga zezwolenia udzielonego przez zarząd spółki;

4) (uchylony).

2. Podmioty wymienione w ust. 1 pkt 1-3 wykonują doradztwo podatkowe wyłącznie przez doradców podatkowych, radców prawnych lub biegłych rewidentów zatrudnionych w tych podmiotach.

Art. 6. 1. Na listę doradców podatkowych wpisuje się osobę fizyczną, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) (uchylony);

2) ma pełną zdolność do czynności prawnych;

3) korzysta z pełni praw publicznych;

4) jest nieskazitelnego charakteru i swoim dotychczasowym postępowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu doradcy podatkowego;

5) posiada wyższe wykształcenie;

6) odbyła w Polsce dwuletnią praktykę zawodową;

7) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin na doradcę podatkowego;

8) wystąpiła z wnioskiem o wpis na listę, nie później niż w okresie 3 lat od spełnienia warunku określonego w pkt 7.

2. Na listę doradców podatkowych wpisuje się również osoby, które spełniają warunki określone w ust. 1 pkt 2-5 oraz:

1) są członkami Państwowej Komisji Egzaminacyjnej do Spraw Doradztwa Podatkowego lub

2) posiadają stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych lub nauk ekonomicznych w zakresie prawa finansowego lub finansów.

3. Na listę doradców podatkowych wpisuje się również osoby fizyczne, których kwalifikacje do wykonywania zawodu doradcy podatkowego zostały uznane na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych (Dz. U. Nr 87, poz. 954, z późn. zm.2)), zwanej dalej "ustawą o uznawaniu kwalifikacji", jeżeli:

1) spełniają warunki określone w ust. 1 pkt 2 i 3;

2) wystąpią z wnioskiem o wpis na listę, nie później niż w terminie 12 miesięcy od dnia doręczenia decyzji o uznaniu kwalifikacji wydanej na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy o uznawaniu kwalifikacji.

4. W przypadku osoby nie posiadającej polskiego obywatelstwa do stwierdzenia pełni praw publicznych właściwe są przepisy prawa państwa, którego obywatelstwo posiada dana osoba

Art. 2. 1. Czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1) udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych;

2) (utracił moc);

2a) prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;

3) sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;

4) (uchylony).

1a. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do czynności wykonywanych na rzecz osób trzecich odpowiedzialnych za zaległości podatkowe oraz następców prawnych podatników, płatników lub inkasentów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.1)).

2. Zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Dz.U.05.8.60 j.t. ost.zm. Dz.U.09.216.1676

USTAWA z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity)

Art. 1. Ustawa normuje:

1) zobowiązania podatkowe;

2) informacje podatkowe;

3) postępowanie podatkowe, kontrolę podatkową i czynności sprawdzające;

4) tajemnicę skarbową.

Art. 306. § 1. Kto, będąc obowiązanym do zachowania tajemnicy skarbowej, ujawnia informacje objęte tą tajemnicą, (tajemnica skarbowa 293-301 ordynacji);

§ 2. Kto, będąc obowiązanym do zachowania tajemnicy skarbowej, ujawnia informacje określone w art. 182,

§ 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 lub 2 działa nieumyślnie,

§ 4. Jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie następuje na wniosek pokrzywdzonego.

0x08 graphic
0x01 graphic

Art. 293. § 1. Indywidualne dane zawarte w deklaracji oraz innych dokumentach składanych przez podatników, płatników lub inkasentów objęte są tajemnicą skarbową.

§ 2. Przepis § 1 stosuje się również do danych zawartych w:

1) informacjach podatkowych przekazywanych organom podatkowym przez podmioty inne niż wymienione w § 1;

2) aktach dokumentujących czynności sprawdzające;

3) aktach postępowania podatkowego, kontroli podatkowej oraz aktach postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe;

4) dokumentacji rachunkowej organu podatkowego;

5) informacjach uzyskanych przez organy podatkowe z banków oraz z innych źródeł niż wymienione w § 1 lub w pkt 1;

6) informacjach uzyskanych w toku postępowania w sprawie zawarcia porozumień, o których mowa w dziale IIa.

Art. 294. § 1. Do przestrzegania tajemnicy skarbowej obowiązani są:

1) pracownicy urzędów skarbowych oraz izb skarbowych;

1a) funkcjonariusze celni i pracownicy urzędów celnych oraz izb celnych;

2) wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta, marszałek województwa oraz pracownicy urzędów ich obsługujących;

3) członkowie samorządowych kolegiów odwoławczych, a także pracownicy biur tych kolegiów;

4) minister właściwy do spraw finansów publicznych oraz pracownicy Ministerstwa Finansów;

5) osoby odbywające staż, praktykę zawodową lub studencką w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw finansów publicznych lub w innych organach podatkowych,

6) przedstawiciele obcej władzy obecni w toku czynności kontrolnych, w związku z prowadzeniem równoczesnych kontroli.

§ 2. Osoby wymienione w § 1 są obowiązane do złożenia na piśmie przyrzeczenia następującej treści:

"Przyrzekam, że będę przestrzegał tajemnicy skarbowej. Oświadczam, że są mi znane przepisy o odpowiedzialności karnej za ujawnienie tajemnicy skarbowej.".

§ 3.  Zachowanie tajemnicy skarbowej obowiązuje również po ustaniu zatrudnienia, zakończeniu stażu lub praktyki.

§ 4. Do przestrzegania tajemnicy skarbowej obowiązane są również inne osoby, którym udostępniono informacje objęte tajemnicą skarbową, chyba że na ich ujawnienie zezwala przepis prawa.

§ 5. Przepisu § 4 nie stosuje się do osób, których dotyczą informacje objęte tajemnicą skarbową.

Art. 297. § 1. Akta, w tym akta zawierające informacje wymienione w art. 182, naczelnicy urzędów skarbowych oraz naczelnicy urzędów celnych udostępniają wyłącznie:

1) ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych, dyrektorowi izby skarbowej lub dyrektorowi izby celnej - w toku postępowania podatkowego, postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe lub postępowania kontrolnego prowadzonego w urzędzie skarbowym lub urzędzie celnym;

2) innym naczelnikom urzędów skarbowych lub urzędów celnych albo organom kontroli skarbowej - w związku ze wszczętym postępowaniem podatkowym, postępowaniem w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe lub kontrolą podatkową;

2a) Generalnemu Inspektorowi Informacji Finansowej - zgodnie z przepisami o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł;

3) sądom lub prokuratorowi - w związku z toczącym się postępowaniem;

4) Rzecznikowi Praw Obywatelskich - w związku z jego udziałem w postępowaniu przed sądem administracyjnym;

5) Prokuratorowi Generalnemu - na wniosek właściwego prokuratora:

a) w przypadkach określonych w dziale IV Kodeksu postępowania administracyjnego,

b) w związku z udziałem prokuratora w postępowaniu przed sądem administracyjnym;

6) (uchylony);

7) służbom ochrony państwa, Agencji Wywiadu, Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu, Policji, Żandarmerii Wojskowej, Straży Granicznej, Służbie Więziennej i ich posiadającym pisemne upoważnienie funkcjonariuszom lub żołnierzom w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia postępowania sprawdzającego na podstawie przepisów o ochronie informacji niejawnych;

8) Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia czynności kontrolnych, określonych w rozdziale 4 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104, poz. 708).

§ 2. W przypadkach określonych w § 1 pkt 1 lub 2 stosuje się odpowiednio przepis art. 295.

§ 3. W przypadkach, o których mowa w § 1, akta spraw są oznaczane oraz przekazywane w sposób przewidziany w art. 82 § 4.

§ 4. Naczelnicy urzędów skarbowych oraz naczelnicy urzędów celnych udostępniają Najwyższej Izbie Kontroli, w związku z toczącym się postępowaniem kontrolnym, akta, o których mowa w § 1, po wyłączeniu z nich informacji wymienionych w art. 182, chyba że informacje takie zostały uprzednio udzielone Najwyższej Izbie Kontroli na podstawie odrębnych przepisów

(306 §2) Art. 182. § 1. Jeżeli z dowodów zgromadzonych w toku postępowania podatkowego wynika potrzeba uzupełnienia tych dowodów lub ich porównania z informacjami pochodzącymi z banku, bank jest obowiązany na pisemne żądanie naczelnika urzędu skarbowego lub naczelnika urzędu celnego do sporządzenia i przekazania informacji dotyczących strony postępowania w zakresie:

1) posiadanych rachunków bankowych lub rachunków oszczędnościowych, liczby tych rachunków, a także obrotów i stanów tych rachunków;

2) posiadanych rachunków pieniężnych lub rachunków papierów wartościowych, liczby tych rachunków, a także obrotów i stanów tych rachunków;

3) zawartych umów kredytowych lub umów pożyczek pieniężnych, a także umów depozytowych;

4) nabytych za pośrednictwem banków akcji Skarbu Państwa lub obligacji Skarbu Państwa, a także obrotu tymi papierami wartościowymi;

5) obrotu wydawanymi przez banki certyfikatami depozytowymi lub innymi papierami wartościowymi.

§ 2.  Przepisy § 1 stosuje się odpowiednio do zakładów ubezpieczeń, funduszy inwestycyjnych i banków prowadzących działalność maklerską, w zakresie prowadzonych indywidualnych kont emerytalnych, a także do domów maklerskich oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych.

§ 3. Towarzystwa funduszy inwestycyjnych na pisemne żądanie naczelnika urzędu skarbowego lub naczelnika urzędu celnego są obowiązane do sporządzania informacji o umorzonych jednostkach uczestnictwa. Przepis § 1 w części dotyczącej wystąpienia z żądaniem stosuje się odpowiednio.

Art. 179 ust. O obrocie instr. Finansowymi;

 Kto, będąc obowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej, ujawnia lub wykorzystuje w obrocie papierami wartościowymi informacje stanowiące tajemnicę zawodową, podlega grzywnie do 1.000.000 zł albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Art.. 171 ust. 5 pr. Bankowe

Kto, będąc obowiązany do zachowania tajemnicy bankowej, ujawnia lub wykorzystuje informacje stanowiące tajemnicę bankową, niezgodnie z upoważnieniem określonym w ustawie, podlega grzywnie do 1.000.000 złotych i karze pozbawienia wolności do lat 3.

Art. 289. 1 o fund. Inwest;

Kto, będąc obowiązanym do zachowania tajemnicy zawodowej, o której mowa w art. 280 ust. 2 i 3, ujawnia ją lub wykorzystuje niezgodnie z jej przeznaczeniem,

2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej,

Art. 220. 1 ust. O fund. Emeryt.;

 Kto, będąc obowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej dotyczącej działalności funduszu, ujawnia ją lub wykorzystuje,

Art. 265. § 1. Kto ujawnia lub wbrew przepisom ustawy wykorzystuje informacje stanowiące tajemnicę państwową,

§ 2. Jeżeli informację określoną w § 1 ujawniono osobie działającej w imieniu lub na rzecz podmiotu zagranicznego, sprawca

§ 3. Kto nieumyślnie ujawnia informację określoną w § 1, z którą zapoznał się w związku z pełnieniem funkcji publicznej lub otrzymanym upoważnieniem,

„Przestępstwo określone w art. 265 § 1 k.k. ma charakter powszechny, a zatem może być popełnione przez każdą osobę odpowiadającą ogólnym cechom podmiotu przestępstwa, która ujawnia informacje stanowiące tajemnicę państwową lub wbrew przepisom ustawy informacje takie wykorzystuje.” I KZP 35/08

Art.1 ust. 2. ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005, Nr 196, poz. 1631 z późn. zm.)

Przepisy ustawy mają zastosowanie do:

1)   organów władzy publicznej, w szczególności:

a)  Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej,

b)  Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,

c)  organów administracji rządowej,

d)  organów jednostek samorządu terytorialnego,

e)  sądów i trybunałów,

f)  organów kontroli państwowej i ochrony prawa;

2)   Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i ich jednostek organizacyjnych, zwanych dalej "Siłami Zbrojnymi", a także innych jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych;

3)   Narodowego Banku Polskiego i banków państwowych;

4)   państwowych osób prawnych i innych niż wymienione w pkt 1-3 państwowych jednostek organizacyjnych;

5)   przedsiębiorców, jednostek naukowych lub badawczo-rozwojowych, zamierzających ubiegać się, ubiegających się o zawarcie lub wykonujących umowy związane z dostępem do informacji niejawnych albo wykonujących na podstawie przepisów prawa zadania związane z dostępem do informacji niejawnych.

Art. 2. W rozumieniu ustawy:

1)   tajemnicą państwową - jest informacja określona w wykazie rodzajów informacji, stanowiącym załącznik nr 1, której nieuprawnione ujawnienie może spowodować istotne zagrożenie dla podstawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej dotyczących porządku publicznego, obronności, bezpieczeństwa, stosunków międzynarodowych lub gospodarczych państwa;

2)   tajemnicą służbową - jest informacja niejawna nie będąca tajemnicą państwową, uzyskana w związku z czynnościami służbowymi albo wykonywaniem prac zleconych, której nieuprawnione ujawnienie mogłoby narazić na szkodę interes państwa, interes publiczny lub prawnie chroniony interes obywateli albo jednostki organizacyjnej;

Art. 26. 1. Kierownik jednostki organizacyjnej określi stanowiska oraz rodzaje prac zleconych, z którymi może łączyć się dostęp do informacji niejawnych, odrębnie dla każdej klauzuli tajności.

Art. 49. 1. Szef Kancelarii: Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Sejmu, Senatu lub Prezesa Rady Ministrów albo minister właściwy dla określonego działu administracji rządowej, Prezes Narodowego Banku Polskiego lub kierownik urzędu centralnego, a w przypadku ich braku właściwa służba ochrony państwa, może wyrazić pisemną zgodę na udostępnienie informacji niejawnych stanowiących tajemnicę państwową osobie lub jednostce organizacyjnej, wobec której wszczęto postępowanie sprawdzające. Odpis zgody przekazuje się właściwej służbie ochrony państwa.

2. Zgodę na udostępnienie informacji niejawnych stanowiących tajemnicę służbową osobie, wobec której wszczęto zwykłe postępowanie sprawdzające, może wyrazić - w formie pisemnej - kierownik jednostki organizacyjnej, w której ta osoba jest zatrudniona lub wykonuje prace zlecone.

3. W wyjątkowych, szczególnie uzasadnionych przypadkach, z zastrzeżeniem art. 4 ust. 1, podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą wyrazić pisemną zgodę na jednorazowe udostępnienie określonych informacji niejawnych osobie nieposiadającej odpowiedniego poświadczenia bezpieczeństwa lub jednostce organizacyjnej nie posiadającej świadectwa bezpieczeństwa przemysłowego.

4. Wyrażenie zgody na udostępnienie informacji niejawnych określa zakres podmiotowy i przedmiotowy udostępnienia oraz nie oznacza zmiany lub zniesienia ich klauzuli tajności.

Określenie „ujawnić” w języku polskim oznacza „wyjawić coś, uczynić jawnym, wiadomym; wykryć zdemaskować” (E. Sobol [red.]: Nowy słownik języka polskiego, Warszawa 2003, s. 1074); „uczynić jawnym, podać coś do wiadomości; wydobyć na jawne, odkryć” (M. Szymczak [red.]: Słownik języka polskiego, wyd. IX, Warszawa 1999, t. III, s. 586; S. Dubisz [red]: Uniwersalny słownik języka polskiego, tom 4, Warszawa 2003, s. 963).

Art. 82 Konstytucji RP

Obowiązkiem obywatela polskiego jest wierność Rzeczypospolitej Polskiej oraz troska o dobro wspólne.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
PKG wykl IV 05 2010
PKG wykl. VII 19.06.2010, Karne Gospodarcze
PKG wykl. VI 06.06.2010, Karne Gospodarcze
PKG wykl III' 03 2010
Wykł 05 Ruch drgający
Nr 86 05 2010
Modlitwa Wiernych 01.05.2010, Szkoła Liturgii, Modlitwy wiernych
Wstęp do teorii tłumaczeń 31.05.2010, moczulski
KOMUNIKACJA SPOŁECZNA 05 2010
podst fin ćw " 05 2010
Rewolucja Na Talerzu s01e02 Kotlet schabowy 06 05 2010
Polimery - wykł 5, WYKŁADY 2010
Raport z audytu17.05.2010, Wojskowy Instytut Lotnictwa
16.05.2010 motywowanie w organizacji, STUDIA, WZR I st 2008-2011 zarządzanie jakością, motywowanie
11 Budzet panstwa oraz gospodarka budzetowa 05 2010
Rewolucja Na Talerzu s01e04 Kotlety Mielone 20 05 2010
Egzamin choroby zakaźne  05 2010[1]
Etyka dziennikarska" 05 2010
24 05 2010 B&K, Bazy Danych 10 11 12

więcej podobnych podstron