W świecie przedstawionym przez Henryka Ibsena społeczeństwo oparte jest na fałszu i dlatego prawda może je zniszczyć, burząc pozorne szczęście. Rolę głosiciela prawy przyjął na siebie Syn starego Werlego - Gregers, który ma już za sobą przeszłość bojownika o postulaty moralne. Teraz zamierza ujawnić przeszłość swego ojca, który wrobił ojca Hjalmara we własne przestępstwo, a jemu samemu podsunął za żonę swoją dawną kochankę w ciąży - Ginę. Zamierza w ten sposób stworzyć idealną rodzinę opartą na prawdzie oraz spłacić swoisty dług, jaki ma wobec niej ze względu na winę swego ojca. Wszyscy bohaterowie nawiązują w swych wypowiedziach do historii postrzelonej dzikiej kaczki, która została wyciągnięta z dna jeziora przez psa i żyje w domu Hjlamara. Werle otwarcie mówi, że chce być jak pies, który wyciągnie Hjalmara z dna kłamstwa.
Większość bohaterów nie budzi sympatii. Stary Werle to kłamca i manipulant, który, jak stwierdził jego syn, „wszędzie pogruchotał egzystencje ludzkie”. Gregers Werle to trochę fanatyczny idealista, gotowy zniszczyć wszystko na drodze do swego wymarzonego raju na ziemi. Dziwi się, że po ujawnieniu przeszłości Giny, jej mąż nie przebaczył jej od razu i nie są szczęśliwi. Dr Relling stwierdza, że wprawdzie nie jest on wariatem, ale cierpi na „ostrą gorączkę uczciwości”. Sam Relling też nie budzi sympatii, jego teoria o utrzymywaniu wszystkich w życiowym kłamstwie tylko pozornie zapewnia szczęście, nie pozwala bowiem zmieniać się na lepsze. Dr Relling w gruncie rzeczy prezentuje postawę skrajanie konformistyczną i życiowe wygodnictwo. Hjalmar jest złym mężem i ojcem, zamiast obiecanego prezentu przynosi córce menu z przyjęcia i opowiada, jak mu smakowały potrawy. Nie chce zajmować się interesami, gdyż ma się za wielkiego wynalazcę, w istocie jednak nie robi nic konkretnego, by jakiś wynalazek skonstruować. Zachwyca się i użala tylko nad samym sobą. Gina jest wprawdzie pracowitą kobietą i kocha swoją rodzinę, ale by móc ją założyć, ukryła swą przeszłość okłamując tym samym męża. Jej usprawiedliwienia budzą bardzo wiele wątpliwości. Ona także woli żyć w kłamstwie, bo tak jest najprościej. Bohaterami pozytywnymi można nazwać jedynie Starego porucznika Edkala i Jadwinię Edkal. On mimo podeszłego wieku stara się zarabiać na swe utrzymanie, a jego zabawy w polowanie na strychu są jedynie przejawem niegroźnego dziwactwa. Jadwinia jest bardzo wrażliwą i inteligentną dziewczynką, która niestety jest obciążona nieuleczalną chorobą oczu (odziedziczoną po starym Werlem, który, jak była mowa wcześniej, wyparł się jej ojcostwa) Mimo, że Jadwinia ma dopiero 14 lat, jako jedyna rozumie przenośnię Gregersa o psie, w końcu zabija się z powodu odrzucenia przez ojca.
Dramat ten ukazuje zgubne działanie zbyt brutalnego ujawniania nieprzyjemnej prawdy, ale pośrednio również wady życia w zakłamaniu, przez które ta prawda staje się groźna.