• Wydawało mi się, że więcej.

• Chyba nie.

— O, Boże.
Przytuliłem ją mocno.

- Dobrze, już dobrze, są zamknięte.

• Uf! — westchnęła.
  Spike zaczął warczeć.

• Może poszczuć go na nie?

- Nie, nie, nie chce, żeby się do nich zbliżał. Są obrzydliwe. Zabierz j.
stamtąd, Alex! Zadzwoń po Morelanda. Mogę je znieść, kiedy są w klatkach
ale tak...

Pierwsza przybiegła Gladys.

• Insekty? — spytała.

• Ogromne — powiedziała Robin. — Gdzie jest doktor Bili?

• Musiały przyjść z zoo. Nigdy jeszcze nie mieliśmy czegoś takiego.

• Gdzie on jest, Gladys?

• Idzie tutaj. Gdzie one są?
  Wskazałem łazienkę.
  Skrzywiła się.

• Nie znoszę robactwa. Małe to, ale takie obrzydliwe.

• Gdyby przynajmniej były małe — powiedziała Robin.

• Nie boisz się tu pracować? — spytałem.

• Ze względu na zoo? Nie. Nigdy tam nie wchodzę- W zoo bywają
  tylko doktor Bili i Ben.

- Jakoś udało się tym stworom wydostać stamtąd.

— Nigdy jeszcze nie mieliśmy czegoś takiego — powtórzyła.

Za drzwiami rozległy się syki. Wyobraziłem sobie, jak te stwory przegryzają drzwi. A może chowają się w rurach? Gdzież, u diabła, jest Moreland?

- Widzieliście jak wyglądały? — spytała Gladys.

— Jak gigantyczne karaluchy — odpowiedziała Robin.

- Syczące karaluchy z Madagaskaru — przypomniało mi się nagle.

— Nienawidzę karaluchów — powiedziała Gladys. — Na szczęście n*
Aruk klimat jest taki suchy, że nie mamy żadnego robactwa.

- A więc przywlekliśmy je z kontynentu — mruknąłem.

• Kuchnie utrzymuję w idealnej czystości. Na innych wyspach liwfc*
  mają pełno różnego robactwa i muszą ciągle spryskiwać pomieszczeni*-
  Insekty roznoszą choroby — oczywiście nie te doktora Billa.

• To rzeczywiście pociecha — powiedziałem.

Usłyszeliśmy trzask drzwi i do apartamentu wpadł Moreland, nios* wielką mahoniową skrzynkę z mosiężnym uchwytem. Rozejrzał się dooko*

— Nie rozumiem, w jaki sposób... czy zauważyliście, jaki to gatunet-

- Syczące karaluchy z Madagaskaru — odparłem.
^_ Nie zrobiłyby wam krzywdy.

__ Są w środku.

Moreland podszedł do drzwi łazienki.

__ Ostrożnie — powiedziała Robin. — Żeby stamtąd nie wyszły.

__- Wszystko w porządku, moja droga. — Powoli nacisnął klamkę i wyjął t _z kieszeni -- kawałek ciasta czekoladowego, które zgniótł w kulkę. fiwałtownie otworzył drzwi, wrzucił przynętę, zamknął drzwi i czekał.

po kilku sekundach znów je otworzył i zajrzał do środka. Skinął głową, ^tworzył drzwi szerzej i wśliznął się do łazienki.

__ Moje świeżutkie ciasto czekoladowe — westchnęła Gladys.

Słychać było, jak w łazience Moreland przemawiał do nich pieszczotliwie.

po chwili wyszedł, niosąc mahoniową skrzynkę. Palce umazane miał czekoladą. Na podłodze pozostały okruchy ciasta.

Ze skrzynki dochodziło głośne stukanie.

I syki.

• Na pewno złapałeś wszystkie? — zapytała Robin.

• Tak, moja droga.

• Nie złożyły żadnych jajek?

• Nie, moja droga — powiedział, uśmiechając się do niej. — Wszystko
  w porządku.

Zabrzmiało to tak protekcjonalnie, że poczułem, jak ogarnia mnie złość.

- Wcale nie jest w porządku, Bili — powiedziałem. — Czy możesz
wytłumaczyć, w jaki sposób tu się dostały?

— Ja... nie wiem... Przepraszam. Jest mi bardzo przykro. Przepraszam was.

- Czy na pewno pochodzą z zoo?

— Na Aruk nie ma...

- A więc, jak się stamtąd wydostały?

— Przypuszczam, że ktoś nie zasunął pokrywy.

- CoŚ takiego zdarzyło się po raz pierwszy — wtrąciła Gladys.

— Zawsze jest kiedyś ten pierwszy raz — powiedziałem.

Moreland szarpnął dolną wargę, potarł mięsisty nos. Zamrugał oczyma.

— Pewnie to moja wina...

- Nie szkodzi — powiedziała Robin, ściskając mnie za rękę. — Już po
wszystkim.

• Tak mi przykro, moja droga. Może przywabił je zapach jedzenia dla
  Psa...

• Jeżeli szukały jedzenia, dlaczego nie poszły do kuchni?

- Bo w kuchni utrzymuje idealną czystość i dokładnie ją zamykam —
P°^wiedziała Gladys. — Nie ma tam nawet much.

—• Zamknęliśmy drzwi na klucz — powiedziałem. — A jedzenie dla psa ^{st w} plastikowych, hermetycznych torbach. Jak mogły tu wejść, Bili?

"odszedł do drzwi, otworzył je i zaniknął kilka razy, ukląkł i pomacał ** wzdłuż progu.

122

123

---