PAN ADAMUS

(wersja ocenzurowana)

PAN ADAMUS

czyli ostatni wyjazd z Litwy - Historia Księżycowa z roku 2002 i 2003 we trzynastu księgach wierszem

KSIĘGA PIERWSZA

WIELKA FARMA

Powrót chłopana

Spotkanie pierwsze na polu

Spotkania drugie w oborze

Ważna Zbigniewa nauka o hodowli

Waldemarzego uwagi potyliczne nad modułami

Początek sporu o Angusa i Zombiego

Żale Swojskiego

Ostatnia Woźna Trybunału

Rzut okiem na ówczesny stan potyliczny bitwy i na wykopy

*****! ******** ****! Ty jesteś jak *******;

Ile cię trzeba *****, ten tylko się dowie,

Kto cię *******. Dziś ******** *** * ***** *******

Widzę i *******, bo ******* ** *****.

***** ******, co ****** bronisz ******

** ** ***** ******* *****! Ty, co brud zamkowy

**********************************************!

Jak mnie ****** do grobu powróciłaś cudem

(Gdy od ******** ******* pod twoją opiekę

Ofiarowany, drugą podniosłem powiekę

I zaraz mogłem znowu pojechać do banku,

A za wrócone długi, dzięki ci bratanku),

Tak nas przywieziesz Fiatem na winogron grono.

Tymczasem przewieź moją paszę umocnioną

Do tych obór w mieście, na ten swąd spalony,

Szeroko nad tym starym Niemcem rozciągniony;

Do obrazów malowanych farbą rozmaitą,

Wyzłacanych oleją, popijanych prytą;

Gdzie jest bursztynowy świerzb, ryba na patelni też,

Gdzie panieńskim rumieńcem się przypieka leszcz,

A wszyscy sobie razem na podwórku siedzą,

O czym tylko szpiedzy bardzo dobrze wiedzą.

W tym miasteczku przed laty, na skraju fabryki,

Przy Mount Evereście, skąd dochodziły ryki,

Stał dom mieszkalny, nie z cegły, lecz betonowany;

Święciły się z daleka napromieniowane ściany,

Tym bardziej, im większy był pocisk rzucony,

Odbity od ściany, splamiony krwią wrony.

Pałac ten był wielki, lecz nie zewsząd ubogi,

Stodołę miał małą, w niej trzysta trzy czołgi,

Pociski, co pod strzechą zmieścić się nie mogą,

Słychać, że okolica obfita w samogon.

I widać z liczby grzybów, co wzdłuż i wszerz lasu

Święcą gęsto jak gwiazdy. Nie mam więcej czasu

Na ten głupi opis, tak rozbudowany,

Całkiem się spociły moje piękne glany,

Co skinów kopały raz po raz w żołądek,

Bo w tym domu dostatek mieszka i porządek,

Brama na wsciaz otwarta skinheadom ogłasza,

Że gościnna i wszystkich siekierka zaprasza.

Właśnie dwusuwną bryką wjechał młody ćpunek

I obiegłszy dziedziniec wypił samogunek.

Wyszedł z powozu; konie porzucone same,

Paląc trawkę, zatoczyły się aż pod bramę

[...]

KSIEGA CZWARTA

(fragment)

Natenczas Mirek chwycił na stole leżący

Liniał drewniany, długi, nadłamany, drżący

Jak ekierka, oburącz ujął go i ścisnął,

Wzdął policzki jak bania, w oczach obłęd błysnął

zasunął wpół powieki, wciągnął wgłąb pół brzucha,

I do płuc z niego wysłał cały zapas ducha,

I krzyknął. Wrzask jak wicher niewstrzymanym dechem

Wybił wszystkie szyby i pobrzmiewa echem

W korytarzu, skąd doszły dźwięki niespokojne

I wrzaski, które zwykle wróżą jakąś wojnę

Stary cały kunszt, którym w szkole słynął

Jeszcze raz przed uszami uczniów swych rozwinął

Umilkły dziewczyny, stali chłopcy zadziwieni

Z gębami otwartymi, całkiem ogłuszeni

Zbiegli się do sali ci profesorowie,

Którym wrzask ten aż włosy postawił na głowie,

Lecz stanęli i widzę wzrok ich przestraszony,

Bo zobaczyli liniał do góry wzniesiony.

Już miał rzucić, gdy nagle zabrzmiał dzwonek mile,

Bowiem oparł się głosu niszczycielskiej sile.

Mirosław się rozejrzał tak bardzo zdumiony,

Jakby spał i przed chwilą został rozbudzony.

Spojrzał na swój liniał, na stół go odłożył,

Potem usiadł na krzesło, okulary włożył

I powiedział: „Do domu nic nie jest zadane,

Niech me miłosierdzie będzie klasie znane”.

---