X X L E C I E M I Ê D Z Y W O J E N N E
79. Ramy czasowe
Pocz¹tek: 1918 r.
Koniec: 1939 r.
80. SYTUACJA W KULTURZE PO I WOJNIE ŒWIATOWEJ
W Europie w tym czasie panowa³y nastroje przygnêbienia i niepokoju. Dla wielu pañstw wojna zakoñczy³a siê klêsk¹, dowiod³a te¿ do jakich zniszczeñ cz³owiek jest zdolny. Za³amaniu uleg³ system demokratyczny (daj¹cy obywatelom swobody i prawa polityczne, uznaj¹cy wp³yw obywateli na rz¹dy i ich wspó³udzia³ w sprawowaniu w³adzy). Podwa¿eniem demokracji by³a rewolucja paŸdziernikowa 1917 w Rosji, która wprowadzi³a rz¹dy robotnicze. W Europie pojawi³y siê faszyzm i komunizm.
I WŒ by³a potê¿nym wstrz¹sem dla ludzi. Rozwój techniki, nauki, wielkich miast, powstanie kina. To wszystko wp³ynê³o na styl ¿ycia, sposób widzenia œwiata, celów i zadañ sztuki. Uzewnêtrzni³o to siê w filozofii.
80.1 FILOZOFIE
80.1.1 Intuizcjonizm
Henryk Bergson - akcentowa³ poznanie œwiata poprzez intuicje. Jego teoria wywar³a ogromny wp³yw na sztukê.
80.1.2 Pragmatyzm
Wiedza ludzka, kierunki poznania mia³y mieæ charakter praktyczny. Wiliam James - wed³ug niego poznane powinno byæ tylko to co praktyczne i potrzebne w codziennym ¿yciu.
Behawioryzm
(od s³owa zachowanie, postêpowanie). John Watson. Twórcy tej koncepcji twierdzili, ¿e cz³owieka nie mo¿na poznaæ. Cz³owieka mo¿na okreœliæ poprzez obserwacjê jego zewnêtrznych ruchów i zachowañ, mo¿na przewidzieæ jego reakcje. Badania duszy s¹ nieskuteczne, poniewa¿ nie mo¿na ich empirycznie sprawdziæ. W sztuce cz³owiek by³ prezentowany od zewn¹trz. Autor nie wnika³ w g³¹b jego psychiki, prze¿yæ wewnêtrznych.
80.1.3 Zygmunt Freud
Pos³ugiwa³ siê hipnoz¹, analiz¹ snów, skojarzeñ aby badaæ przyczyny chorób, nerwic. Bada³ psychikê ludzk¹ i doszed³ do wniosku, ¿e jest na z³o¿ona. Tworz¹ j¹ trzy warstwy:
1. ego - kierowanie rozumem, uzale¿nienie od wymogów spo³ecznych, cz³owiek w sposób œwiadomy kontroluje swoim zachowaniem
2. id - strefa popêdów spychanych do podœwiadomoœci.
3. superego - zespó³ norm, wartoœci uto¿samiany z sumieniem
Pomiêdzy id (popêd, instynkt) a superego (idea³) tworzy siê napiêcie. To prowadzi do stresów i chorób psychicznych.
80.1.4 Karol Jung
Kszta³towa³ strefê zwan¹ podœwiadomoœci¹. Uwa¿a³, ze tam skrywane s¹ u cz³owieka pragnienia, dzia³ania, których nie mo¿na odkryæ. Dwie odmiany podœwiadomoœci:
1. indywidualna
2. zbiorowa - oparta na archetypach (praobrazach), czyli utajnionych pogl¹dach i wyobra¿eniach pierwotnych odziedziczonych po przodkach.
80.1.5 Iwan Paw³ow
Udowodni³, ¿e u cz³owieka rz¹dz¹ odruchy warunkowe i bezwarunkowe. Przewidywanie reakcji ca³ej zbiorowoœci.
80.1.6 Skrajny subiektywizm
Twórc¹ by³ Franz Kafka. Œwiat to potê¿ny koszmar i udrêka cz³owieka z koniecznoœci istnienia w nim. Cz³owiek jest ca³kowicie wyobcowany. Œwiat jest nies³ychanie tajemniczy, niepoznawalny. Kafka ukazywa³ œwiat z pogranicza snu i jawy ale nie zawsze pojawia³ siê jako senny koszmar. Wnikliwoœæ psychologicznej analizy bohatera. Tajemniczoœæ œwiata prezentowanego jako wizja senna z pogranicza snu i jawy.
80.2 KIERUNKI W LITERATURZE
Najwiêksze zmiany zasz³y w poezji i prozie. Na kszta³t mia³y wp³yw tendencje psychologiczne. Sztuka wymaga³a aby zobaczyæ œwiat inaczej, subiektywnie, zgodnie z w³asnym indywidualnym odczuciem.
Sztuka XX lecia by³a sztuk¹ rewolucyjn¹. Sztuk¹ jest wszystko co wyra¿a uczucie lub widzenie indywidualne œwiata, nie ma ustalonego kanonu piêkna. Wizj¹ sztuki powinno byæ postrzeganie œwiata przez artystê.
80.2.1 Marsel Proust
„W poszukiwaniu straconego czasu”
Obraz œwiata postrzegany przez autora, osobisty. Prezentacja czasów i ludzi wolnych od trosk, arystokracji oddanych zabawom i mi³ostkom.
analiza psychologiczna
zaburzenie chronologii
nawarstwiaj¹ce siê wspomnienia, refleksje
narracja „g³¹b czasu poprzez retrospekcjê”
subiektywizm
80.2.2 James Joyce
„Ulisses”
Wydarzenia w tym samym czasie dotycz¹ce wielu ludzi. Akcja rozgrywa siê w ci¹gu kilkunastu godzin. Te same wydarzenia widziane przez wiele osób.
symultanicznoœæ (jednoczesnoœæ wydarzeñ)
monolog wewnêtrzny bohatera
rezygnacja z uporz¹dkowanych zdañ
80.2.3 Franz Kafka
skrajny subiektywizm
opisywa³ koszmar i udrêkê cz³owieka wobec niepoznanego œwiata
wnikliwy, psychiczny obraz cz³owieka nieprzystosowanego do ¿ycia
œwiat tajemniczy, niepoznawalny
rzeczywistoϾ z pogranicza snu i jawy
80.2.4 Proza psychologiczna
Andre Gide - „Fa³szerze”, „Losy Watykanu”
Wirginia Woolf - „W stronê latarni morskiej”
Aldous Huxley - „Kontrapunkt”
indywidualizm
szczególna prezentacja wewnêtrznych prze¿yæ
odrzucenie wszystkiego co krêpuje jednostkê
80.2.5 Sagi rodzinne
Tomasz Mann - „Buddenbrookowie”
du Gard - „Rodzina Tribauld”
Maria D¹browska - „Noce i dnie”
prezentacja w realistyczny sposób krytycznego obrazu ca³ej epoki
proces polityczno-spo³eczny zaprezentowany na przestrzeni wielu lat
narrator prezentowa³ ten proces na przyk³adzie rodziny, opisuj¹c dzieje poszczególnych jej cz³onków
80.3 KIERUNKI ARTYSTYCZNE
Istnieje wiele kierunków artystycznych. Wszystkie nowe poprzedzone by³y teoretycznymi programami w formie manifestów i deklaracji.
80.3.1 Ekspresjonizm
80.3.2 Rozkwit w latach 1910-25. Pojawi³ siê w epoce poprzedniej, lecz dopiero teraz doszed³ do g³osu.
si³a i gwa³townoœæ wyrazu
deformacja obrazu rzeczywistoœci
sztuka mia³a wywo³ywaæ wstrz¹s u odbiorcy, mia³a byæ krzykiem duszy
nie powinna naœladowywaæ œwiata
d¹¿enia do wyra¿ania bogactwa psychiki ludzkiej
spontanicznoϾ artysty
sztuka jest wyrazem duszy
dobór s³ów o silnym zabarwieniu emocjonalnym
elementy brzydoty
jêzyk wypowiedzi daleki od potocznego, zawiera cechy wznios³oœci
80.3.3 Futuryzm (skrajna awangarda)
Twórc¹ jest Filippo Marinetti. W 1909r. og³osi³ swój I manifest pt. „Futuryzm”
pochwa³a energii
odrzucenie przesz³oœci, patrzenie tylko w przysz³oœæ
pogarda dla dotychczasowych wartoœci
fascynacja tym co nowe, cywilizacj¹, urbanizmem
¿¹danie nowej estetyki, nowego idea³u piêkna zwi¹zanego z cywilizacj¹ i technik¹
oryginalnoœæ i wyj¹tkowoœæ nawet za wszelk¹ cenê
odrzucali zasady gramatyki i interpunkcji uwa¿aj¹c to za jarzmo krêpuj¹ce swobodê wypowiedzi
zabawa s³owem
prowokacja
dynamizm, energia, gwa³townoœæ, wulgaryzm
Polski futuryzm mia³ dwa oœrodki
1. Warszawê (Anatol Stern, Aleksander Wat)
2. Kraków
Stanis³aw M³odo¿eniec
„Wiek XX”
nazwy wynalazków du¿ymi literami
fascynacja tym co nowe
neologizmy - w skojarzeniu z pozosta³ymi wyrazami tworz¹ element zaskoczenia
gra s³ów
Tytus Czy¿ewski
Bruno Jasieñski
„But w butonierce”
do mnie œwiat nale¿y, kpina z poetów, tradycji
podmiot liryczny mówi sobie, ze jest genialny, jest m³ody, lekcewa¿y ca³y œwiat
wed³ug niego ludzie jeszcze nie dojrzali, nie dba o tych co nie d¹¿¹ za postêpem, s¹ oni mu obojêtni
to co nowe daje cz³owiekowi wiêksze mo¿liwoœci
uœmierca za ¿ycia innych twórców, wtedy uwa¿anych ju¿ za klasyków (np. Staffa)
„Rzygaj¹ce pos¹gi”
sztuka odesz³a, nadchodzi wolny czas; pos¹gi - tradycja; rzygaj¹ce - obraza, kpina
prowokacja
podmiot liryczny zamierza wyzwoliæ poezjê z szablonu, w który popad³a
„Mi³oœæ na aucie”
„Trupy z kawiorem”
„Nó¿ w b¿uhu”
80.3.4 Dadaizm (skrajny futuryzm)
Nie rozwin¹³ siê w Polsce (wojna by³a okazj¹ do odzyskania niepodleg³oœci - nie by³a dla Polaków absurdem)
negowanie wszystkiego
wykpienie tego co by³o dotychczas wartoœci¹
odrzucenie ograniczeñ sk³adni, ortografii, gramatyki, interpunkcji - znamienie wolnoœci absolutnej
„Be³kot dadaistyczny” - Tristian Tzara pisa³ jak stworzyæ utwór literacki
80.3.5 Surrealizm (rozwiniêcie dadaizmu)
„Manifest surrealistyczny” - Andre Breton
wyzwolenie sztuki z rozumu
utwór artystyczny to wytwór ludzkiej wyobraŸni bez udzia³u jego autora, mia³ byæ wytworem podœwiadomoœci
dzie³a sztuki to zapis wyobraŸni
utwory z pogranicza snu i jawy, operuj¹ce obrazami, nie powinny byæ interpretowane sposób rozumowy
80.3.6 Neoklasycyzm
³¹czy klasyczn¹ tradycjê literack¹ i poezjê symbolistów
Paul Valery wnosi³ do poezji pierwiastek intelektualny
80.3.7 Nurt poezji czystej
autorem by³ ksi¹dz Henryk Bremond
poezja jest poza granicami sensu
nie nazywa niczego
jest odzwierciedleniem wra¿liwoœci, uczuæ
doœwiadczenie mistyczne
Wszystkie kierunki maj¹ wspólne cechy:
1. bunt przeciw zastanej rzeczywistoœci, tak¿e w sztuce, niechêæ2. , opozycja
3. wyzwolenie cz³owieka, psychiki spod jarzma jakichkolwiek kanonów (estetycznych, moralnych, religijnych)
4. odœwie¿enie jêzyka literackiego poprzez zwrot ku wyobraŸni, psychice
5. bunt zaprezentowany wszêdzie w podobny sposób
6. obrona przed rzeczywistoœci¹ jako atak, który ma zdumieæ7. , zaszokowaæ8. odbiorcê
81. POEZJA POLSKA XX LECIA MIÊDZYWOJENNEGO
81.1 SKAMADRYCI
Julian Tuwim, Antoni S³onimski, Kazimierz Wierzyñski, Jan Lechoñ, Jaros³aw Iwaszkiewicz
satelici: Kazimiera I³³akowiczówna, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Jerzy Libert
pocz¹tki zwi¹zane z Uniwersytetem Warszawskim i pismem „Pro Arte et Studio”
tworzyli kabaret „Pod Pikadorem” (1918-19)
wydawali pismo "Skamander" (1920-29, 35-39)
zwi¹zani z pismem "Wiadomoœci literackie"
nie stworzyli programu poetyckiego
zwi¹zek poetów z teraŸniejszoœci¹
kult codziennoœci, ¿ycia, witalizm, fascynacja œwiatem
wolnoœæ w wyborze tematów i œrodków wyrazu
prosty jêzyk
bohater poezji skamandryckiej to cz³owiek z ulicy, zwyk³y
poezja dla szarego cz³owieka, nie elitarna
m³odoœæ, dojrzewanie w niepodleg³ej Polsce, ciekawoœæ œwiata
Tuwim, Wierzynski S³onimski, Iwaszkiewicz, Lechoñ
optymizm, witalizm, energia, radoœæ, pochwa³a ¿ycia, miasto wiersze powa¿niejsze, symbolika, przywi¹zanie do tradycji
81.1.1 Julian Tuwim
debiut „Czyhanie na Boga” w 1918r., „Sokrates tañcz¹cy” w 1919r.
poeta codziennoœci
„Poezja”
T. chce byæ jednym z wielu zwyczajnych ludzi (pisa³ o zwyk³ym cz³owieku i jego otoczeniu)
„Nie chcê byæ przewodnikiem,
Chêtnie w t³um siê wcisnê,
Bêdê Ultimus inter pares” (ostatni wœród równych).
„Do Krytyków”
Podmiot liryczny jeŸdzi tramwajem po mieœcie. Jest tym zachwycony, upojony urokiem miasta. Rozpiera go entuzjazm, energia. Adresatem s¹ krytycy, którzy nazwani s¹ te¿ „wielce szanowni panowie !”. Podmiot liryczny kpi z oczekiwañ krytyki. Emocji i uniesieñ mo¿e tak¿e dostarczyæ codziennoœæ.
„¯ycie”
Podmiot liryczny raduje siê, bo ¿yje. Œwiat jest piêkny. Cieszy go taki jaki jest.
„Do prostego cz³owieka”
Obrona prostego cz³owieka przed szlacht¹. Polega ona na otworzeniu oczu naiwnemu cz³owiekowi na to na czym polega agitacja polityczna. Autor wystêpuje w roli nauczyciela. Ci, którzy maj¹ w swoich rêkach propagandê chc¹ wykorzystaæ zwyk³ych ludzi do realizacji w³asnych planów.
„Rewizja”
Rewizja mieszkania. Osoby prowadz¹ce j¹ znajduj¹ to czego szukali i aresztuj¹ podejrzanego. Podmiot liryczny jest rewidowany. Poznajemy jednoczeœnie zdarzenie i jego myœli. Ca³a sytuacja jest dramatyczna.
Podmiot liryczny nie nazywa niczego, jedynie sugeruje co sobie myœleæ.
„Mieszkañcy”
Tematem wiersza jest ¿ycie przeciêtnego mieszkañca miasta. We wczesnej twórczoœci Tuwim wyra¿a³ pochwa³ê przeciêtnoœci i zwyk³oœci, aprobowa³ codzienne ¿ycie. Tutaj te s¹dy uleg³y ca³kowitej zmianie. Mieszczanin jawi siê w wierszu jako cz³owiek g³upi, o ograniczonych horyzontach, bezmyœlny, zajmuj¹cy siê rzeczami nieistotnymi. Jego ¿ycie jest schematyczne. Codziennie jego czynnoœci s¹ identyczne. Pozbawiony jest w³asnych pogl¹dów. Wszystkie pogl¹dy czerpie z gazet i radia. Takie ¿ycie jest puste i nie ma uzasadnienia. Wiersz jest oœmieszeniem trybu ¿ycia mieszczañstwa.
„Straszne mieszkania. W strasznych mieszkaniach
Strasznie mieszkaj¹ straszni mieszczanie.”
„Pogrzeb prezydenta Narutowicza”
Podmiot liryczny zwraca siê do morderców. Wiersz przedstawia kondukt ¿a³obny. Oskar¿a zabójców i ich czyn. Nie s¹ oni przeciwnikami konkretnej osoby lecz s¹ przeciwnikami ca³ego pañstwa i stabilizacji.
„Et Arceo”
Nawi¹zuj¹c do Horacego, poeta wyra¿a dystans do rzeczywistoœci, w której mu przysz³o ¿yæ, nastroje smutku, zniechêcenia, goryczy, wyobcowania. Ukazany œwiat jawi siê poecie jako „chaos i zgroza, i pustka œmiertelna”. Poeta zauwa¿a pospolitoœæ i g³upotê ludzk¹. Przera¿a go panosz¹ce go z³o i zepsucie.
Nie anga¿uje siê w ¿ycie publiczne. Wyra¿a te¿ odczucie innoœci i wy¿szoœci wobec t³umu oraz wynikaj¹cej st¹d pogardy.
„Do losu”
refleksja na temat ¿ycia i twórczoœci poetyckiej
poeta mówi o sobie jako o cz³owieku hojnie obdarzonym przez los, któremu zawdziêcza³ mi³oœæ, m³odoœæ, ambicje a nawet maj¹tek
najbardziej jednak ceni sobie dar twórczy, natchnienie artystyczne, które wyró¿nia go spoœród innych ludzi i sprawia, ¿e zwyk³y, szary œwiat jawi siê jako bogactwo kolorów i muzyka
dziêki swojemu talentowi poeta mo¿e w chaosie rzeczywistoœci i nat³oku codziennych zdarzeñ szukaæ jakiegoœ ³adu i sensu
w tym wierszu Tuwim wyra¿a swój program artystyczny, koncepcjê twórczoœci pojmowanej jako klasyczny rygor
widoczna jest rezygnacja ze spontanicznoœci
nawi¹za³ do antycznej koncepcji artystycznej, która mia³a zapewniæ poecie nieœmiertelnoœæ
„Sitowie”
„Zieleñ”
„Rzecz Czarnoleska”
81.1.2 Boles³aw Leœmian
debiut „Sad rozstajny” w 1912r.
rozpuszczenie wyobraŸni
fantastyka
granica dwóch œwiatów
wymyœlony œwiat jest ciekawszy ni¿ normalny
opisuje to co krótkie, chwilowe, niedostêpne cz³owiekowi w œwiecie zmieniaj¹cej siê rzeczywistoœci
pos³uguje siê symbolem
w wierszach u¿ywa du¿o neologizmów, wprowadza oksymorony
intuicjonizm w poznawaniu œwiata - wp³yw Bergsona
odwo³uje siê czêsto do literatury ludowej
„Dusio³ek”
Wiersz w kompozycji i stylu przypomina balladê. Narrator wykreowany zosta³ na ludowego gawêdziarza, opowiadaj¹cego gromadzie s³uchaczy historiê Bajda³y. U¿ywa jêzyka stylizowanego na gwarê. Tematem wiersza jest pretensja do Boga o to, ¿e na œwiecie przez niego stworzonym istnieje nie tylko dobro, ale i z³o, na które cz³owiek jest nieustannie nara¿ony i z którym musi samotnie walczyæ.
„Dziewczyna”
Dzieje dwunastu braci, którzy us³yszeli g³os dziewczyny za murem. Wierz¹c w jej istnieje, o czym œwiadczy³ rozlegaj¹cy siê p³acz, pokochali j¹ i starali siê j¹ uwolniæ wal¹c m³otami w mur. Wszyscy zmarli. Po nich pracê przejê³y ich cienie a nastêpnie same m³oty. Po rozwaleniu muru okaza³o siê, ¿e nikogo tam nie by³o.
Wiersz ma formê ballady. Nawi¹zuje do ludowych podañ, baœni. Przeznaczeniem cz³owieka jest œmieræ poniewa¿ jest on s³amy i kruchy.
„Trupiêgi”
Wiersz ten pokazuje problematykê nêdzy i ubóstwa, znikomoœci ludzkiej egzystencji. Symbolem tych cech ¿ycia ludzkiego s¹ trupiêgi - buty z ³yka, w które ubiera siê do trumny nêdzarzy. Poeta ma œwiadomoœæ nêdzy ¿ycia ludzkiego i wie, ¿e on tak¿e takiego losu nie uniknie, chocia¿ wola³by tworzyæ poezjê pogodn¹, radosn¹, zajmuj¹c¹ siê tematami odleg³ymi od ponurej codziennoœci. Uto¿samia siê z biedakiem, jego losem i nieszczêœciami. Solidarnoœæ wobec ludzi wywo³uje bunt przeciw Stwórcy Œwiata. Bóg odpowiedzialny jest za z³o dotycz¹ce ludzi, a zarazem bezradnoœci cz³owieka, którego gniew i bunt jest ca³kowicie bezsilny, niczego nie mo¿e zmieniæ.
„Urszula Kochanowska”
Wiersz ten nawi¹zuje do trenów J. Kochanowskiego a tak¿e do jego humanizmu, czyli do przekonania, ¿e cz³owiek jest centrum œwiata, jest najwy¿sz¹ wartoœci¹. Podmiotem lirycznym wiersza jest córka Kochanowskiego, która opowiada o swoim przybyciu do Nieba. Bóg stwarza dla niej raj. Jest to dom w Czarnolesie. Bóg odchodz¹c stwierdza, ¿e jej rodzice nied³ugo nadejd¹. Urszula czeka na rodziców nie na Boga. St¹d jego nadejœcie wywo³uje rozczarowanie i ¿al. Szczêœcie dla cz³owieka jest równoznaczne z mi³oœci¹ i czu³oœci¹. Bóg mimo swej doskona³oœci nie mo¿e zast¹piæ jej rodziców.
„W malinowym chruœniaku”
Wiersz rozpoczynaj¹cy cykl erotyków pod takim samym tytu³em. Podmiot liryczny opisuje spotkanie z dziewczyn¹, wspólne zbieranie malin, które sta³o siê form¹ mi³osnego zbli¿enia, a maliny podawane ch³opcu - pieszczot¹. Z sytuacj¹ erotyczn¹ wspó³gra stan przyrody, opis elementów otaczaj¹cej kochanków natury.
„B¹k z³oœnik hucza³ basem, jakby straszy³ kwiaty,
Rdzawe guzy na s³oñcu wygrzewa³ liœæ chory,
Z³achmania³ych pajêczyn skurczy³y siê wisiory
I szed³ ty³em na grzbiecie jakiœ ¿uk kosmaty.”
Opis ten silnie dzia³a na zmys³y, podkreœla takie cechy przyrody, które s¹ przez nie odbierane: przyjemny, basowy dŸwiêk wydawany przez b¹ka, mi³y w dotyku kosmaty ¿uk, skrz¹ce siê w s³oñcu pajêczyny, gor¹co i duchota upalnego dnia, s³odki zapach owoców. Wszystko to pobudza wzrok, s³uch i dotyk. Podkreœlona zostaje tak¿e atmosfera intymnoœci, zbli¿enia, poniewa¿ wskazane elementy natury mo¿na zobaczyæ tylko z bliska (owady, pajêczyny, guzy na liœciu). Para kochanków ukryta jest przed œwiatem i ludzkimi oczyma w g¹szczu malinowych krzewów, który stwarza warunki dla prze¿ycia intymnych wra¿eñ. Poeta bardzo subtelnie buduje nastrój erotycznych prze¿yæ.
81.1.3 I. Ga³czyñski
cech¹ charakterystyczn¹ jego poezji jest ³¹czenie liryzmu, osobistej refleksji i baœniowoœci z humorem, grotesk¹ i satyr¹
siebie, poeta przedstawia jako artystê-cygana, ale jednoczeœnie cz³owieka zwyk³ego, przeciêtnego
motywy banalne, pospolite wzbogaca³ fantastyk¹ i liryzmem
poruszaj¹c tematy spo³eczno-polityczne pos³ugiwa³ siê czêsto satyr¹ i grotesk¹
tematyka codziennoœci
twórczoœæ sw¹ traktowa³ jako zabawê
jêzyk potoczny
regularny rym i rytm
„Serwus, madonna”
tematem wiersza jest sztuka i artysta
czyni¹c podmiotem lirycznym poetê, przedstawi³ swoj¹ koncepcjê artysty
poeta w wierszu stwierdza, ze nie dba o s³awê
pisanie ksi¹g i s³awê pozostawia innym
rezygnuje z tego co by³o wa¿ne dla artystów od czasów Horacego (celem twórczoœci jest „Stawienie sobie pomnika trwalszego ni¿ ze spi¿u”)
przedstawia wizerunek artysty-cygana
wiersz adresowany jest do madonny, któr¹ poeta okreœla jako matkê, kochankê i muzê
poeta zwraca siê do niej „Serwus, madonna” - zderzaj¹c s³owo: madonna, z potocznym: serwus
mo¿e to wskazywaæ na brak szacunku ale jest wyrazem silnego i bezpoœredniego zwi¹zku artysty z jego muz¹ oraz charakteryzuje samego artystê, który ³¹czy w sobie sprzecznoœci: codzienn¹ zwyk³oœæ i œwiêtoœæ sztuki
„Kryzys w bran¿y szarlatanów”
poeta siêga do czêstych motywów swojej poezji: kultury jarmarcznej, podmiejskiego folkloru, piosenki ulicznej
przedstawia szarlatana sprzedawaj¹cego na pustym targu woskowe lalki
bezskutecznie usi³uje namówiæ przechodniów do kupienia od niego czegokolwiek
uwa¿any jest za oszusta, poniewa¿ sprzedawane przez niego rzeczy s¹ dziwne „lalki od mi³oœci, maœci od samotnoœci i Polikarpa koœæ” - s¹ to rzeczy fantastyczne, nierealne, które z jednej strony przypominaj¹ jarmarczn¹ tandetê a z drugiej zaœ jak¹œ dziwaczn¹ w³asn¹ twórczoœæ
na tej podstawie szarlatana mo¿na uznaæ za jeden z wizerunków artysty
liryzm osi¹ga Ga³czyñski przez po³¹czenie melancholii z humorem, zwyk³oœci i banalnoœci z fantastyk¹ i modlitewnym tonem na koñcu wiersza
„Zima z wypisów szkolnych”
podmiot liryczny zwraca siê do dziecka (zdrobnienia, kompozycja bajkowa), które jest uosobieniem naiwnoœci
zima jest dobrodziejstwem administracji pañstwowej, a nie natury
szyderstwo z propagandy, która daje niedorzeczne informacje
„Proœba o wyspy szczêœliwe”
s¹ one pe³ne spokoju, harmonii, ucieczk¹ przed rzeczywistoœci¹, kontaktem z natur¹, oaz¹ szczêœcia, lekarstwem na z³o
„Farlandia”
dwie czêœci tekstu kontrastuj¹ ze sob¹
œwiat rzeczywisty: smutno, ciasno, duszno, troski
ucieczka przed smutkiem do kraju Farlandii (wymyœlonego przez poetê)
„O mej poezji”
poezja jest uspokojeniem, ukojeniem, ucieczk¹ przed rzeczywistoœci¹
jest prosta, przepe³niona uczuciami, pomaga mu dostrzec piêkno w banalnych sprawach
codziennoœæ to dla niego „proste dziwy”
„Ulica towarowa”
charakterystyka proletariackiej dzielnicy
podmiot liryczny próbuje odnaleŸæ elementy piêkna takie jak muzyka, poezja
ulica zdominowana jest przez kino i elektrowniê (zak³ad pracy)
oczekuj¹ od ulicy czegoœ wiêcej ni¿ ona mo¿e im daæ
rozrywk¹ tych ludzi jest alkohol, kino, chodzenie po ulicy
81.2 LEOPOLD STAFF - POETA KLASYCZNY
„Ars poetica”
wiersz zawiera skrót programu poetyckiego
poezja ma utrwalaæ przelotne, chwilowe uczucia, myœli, doznania i zdarzenia
ma byæ ³atwa w odbiorze, komunikatywna
echo z dna serca - uczucia najbardziej intymne, doznania, emocje ulotne, nieuchwytne
treœci¹ ma byæ to co przemija
cech¹ charakterystyczn¹ s¹ rymy i dŸwiêki
podmiot liryczny chce byæ zrozumia³y, szczery
„Poeta”
wiersz ten okreœla miejsce poety w spo³eczeñstwie
uczucia poety s¹ odmienne od odczuæ innych ludzi
musi byæ w stanie odzwierciedlaæ wszystkie uczucia
poeta jest wyrazicielem uczuæ przeciwstawnych nastrojom ogó³u
Afirmacja ¿ycia
„Wysokie drzewa”
wiersz ma kompozycjê klamrow¹ (rozpoczyna i koñczy siê tym samym wersem: „O, có¿ jest piêkniejszego ni¿ wysokie drzewa”)
zachwyt nad krajobrazem, piêknem drzew, które s¹ opisane na tle przyrody
podmiot liryczny jest urzeczony piêknem przyrody, kontempluje j¹
obraz jest podnios³y, wspania³y i zachwycaj¹cy dziêki wyszukanym œrodkom wyrazu
poeta oddzia³owuje na ró¿ne zmys³y odbiorcy: wzrok (poprzez bogactwo barw), wêch (zapach wody) i s³uch poprzez naœladowanie przyrody
stosuje synestezjê (przeniesienie wra¿eñ pochodz¹cych z jednego zmys³u na inny, np. opis zapachu przy pomocy barw)
natura wp³ywa na stan duszy cz³owieka, wyzwala w nim wartoœci duchowe, pozwala doznaæ pe³nego spokoju i ciszy
Zwrot ku codziennoœci
„Kartoflisko”
zwyczajny, banalny temat zaczerpniêty z ¿ycia codziennego wsi
u¿ycie wysokiej formy dla zwyczajnego tematu uwznioœla go, nadaje mu rangê poetyck¹, dodaje wa¿noœci
na pierwszy plan wysuwa siê opis bardzo realistyczny i plastyczny, bogaty w szczegó³y, odzia³ywuj¹cy na wyobraŸniê
technika filmowa (zbli¿enia)
opisowi towarzyszy nastrój powagi, smutku, ¿a³oby podkreœlony por¹ roku, kolorystyk¹ obrazu
poeta oddaje ho³d codziennoœci i realizuje za³o¿enie prostoty poezji - operuje prostymi œrodkami wyrazu
Uwielbienie dla Kochanowskiego
„Lipy”
ho³d z³o¿ony poezji Kochanowskiego
zachwyt dla jego twórczoœci (królewski rym, pogodny nastrój, harmonia poezji, tematy humanistyczne)
forma odpowiada klasycznej idei poezji K. - postawa odczuæ i wyrazu, jasnoœæ, klarownoœæ
Pochwa³a dla formy klasycznej, harmonii, porz¹dku
„Lipy” , „Wysokie drzewa”
81.3 AWANGARDA KRAKOWSKA
avant-garde - stra¿ przednia
Tadeusz Pejper, Julian Przyboœ
czasopismo „Zwrotnica”
3xM (miasto, masa, maszyna)
metafora teraŸniejszoœci
jêzyk rozwija siê wraz z technologi¹
poezja powinna wspó³brzmieæ z rzeczywistoœci¹, prezentacja rzeczywistoœci
fascynacja cywilizacj¹, urbanizmem
sztuka powinna s³u¿yæ spo³eczeñstwu
przeciwstawienie siê tradycji romantycznej, zerwanie z romantycznym pojêciem natchnienia
poezja ma streszczaæ œwiat a nie odtwarzaæ wnêtrze poety
poezja jest wynikiem œwiadomej pracy intelektualnej, literatura to rzemios³o
nowy typ metafory, która nie by³aby stylistyczn¹ ozdob¹ ani sposobem odtwarzania rzeczywistoœci,
jej opisu, porównania
mia³a byæ zwi¹zkiem pojêciowym, mia³a tworzyæ now¹ rzeczywistoœæ czysto poetyck¹
jêzyk zbli¿ony do potocznego
81.3.1 Julian Przyboœ
„Lipiec"”
„Na œwiadectwach wzbici w radoœæ, odlecieli uczniowie
Dr¿y powietrze po ich œmig³ym zniku”
„Z Tatr”
metaforyczny obraz œwiata (ruch ska³, huk wody)
tragedia zmar³ej taterniczki obok krajobrazu Tatrzañskiego
„Notre - Dame”
poczucie przyt³oczenia wobec wspania³oœci filarów katedry
podmiot liryczny jest przera¿ony budowl¹
zosta³a ona wzniesiona ku czci Boga ale sta³a siê miejscem niezbêdnym ludziom a nie Bogu
„Ulica Mi³a”
Wiersz o tematyce spo³ecznej. Jedna z ulic pe³na brudu, nêdzy cierpienia, œmierci, wywo³uje strach. Ulica ta to synonim ubóstwa, cierpienia. Elementy beznadziejnego ¿ycia.
„Bar Pod zdech³ym psem”
81.3.2 W³adys³aw Broniewski
tworzy³ poezjê proletariack¹
poezja ma powiedzieæ to, czego nie mog¹ powiedzieæ inni
popieraæ proletariat
ma byæ ostra, zagrzewaæ
poezja jako forma walki o nowy ³ad spo³eczny
ma wyra¿aæ problemy robotników
poeta romantyczny
poezja ma agitowaæ, podrywaæ do czynów
obecnoϾ historii
wiara w przesz³oœæ, w jej rolê w ¿yciu cz³owieka i w ¿yciu ca³ego narodu
jej obecnoœæ jest czymœ niezbêdnym
podejmuje tematy spo³eczno-polityczne i rewolucyjne
nawi¹zuje do romantyzmu i do nasycenia wierszy tradycjami rewolucyjnymi
poezja czynna, nawo³uj¹ca do walki
tworzy miêdzy innymi liryki patriotyczne wzywaj¹ce do walki z wrogami ojczyzny
„Do przyjació³ poetów”
nazwa³ siê Prometeuszem
nie dba o konsekwencje
jest dobroczyñc¹
(prometeizm - postawa polegaj¹ca na bezinteresownym poœwiêceniu siê dla sprawy, idei, która dotyczy du¿ej grupy ludnoœci)
„Poezja”
wiersz ma charakter programowy, ukazuje stosunek Broniewskiego do poezji i okreœla jej zadania
poezja ma towarzyszyæ cz³owiekowi w ka¿dym momencie ¿ycia
ma zagrzewaæ do walki, dawaæ nadziejê
ma byæ ¿ywio³owa, odpowiednia do chwili
po walce ma przypominaæ s³awê tych, którzy zginêli
ma dawaæ ukojenie, uspokojenie, ma wyniszczyæ emocje negatywne
„Manlicher”
poezja to sposób walki
to nie walka frontowa ale ideologiczna o prawa
dziêki poezji ma wiêksze mo¿liwoœci dzia³ania, oczekuje nowego ³adu
„Zag³êbie D¹browskie”
treœci¹ jest Zag³êbie D¹browskie, bieda, nêdza
kryzys w przemyœle doprowadza robotników do nêdzy
poeta wyra¿a interesy pokrzywdzonych robotników w sporze z pracodawcami i ca³ym systemem politycznym, który dopuszcza do wyzysku
policjant, który powinien pilnowaæ ³adu i porz¹dku w œwiadomoœci pokrzywdzonych górników jest wrogiem strzeg¹cym niesprawiedliwoœci
ponury nastrój i poczucie gniewu ilustruje ekspresjonistyczna kolorystyka -czerñ mocy i czerwieñ krwi
Zag³êbie D¹browskie zamiast byæ podstaw¹ dobrobytu pañstwa, utwierdza nêdzê i krzywdê
„Elegia o œmierci Ludwika Waryñskiego”
82. DOKONANIA PROZATORSKIE XX LECIA MIÊDZYWOJENNEGO
82.1 „PRZEDWIOŒNIE” S. ¯EROMSKIEGO
Przedwioœnie polskiej pañstwowoœci
Wiosna to odzyskanie wolnoœci, rozkwit na nowo pañstwa polskiego po 123 latach niewoli. Utwór stanowi sumê obserwacji politycznych i spo³ecznych, pañstwowoœci, która narodzi³a siê na nowo. Konfrontacja mitu szklanych domów z rzeczywistoœci¹.
Œledz¹c losy Cezarego Baryki mo¿na zauwa¿yæ jak ró¿ne œrodowiska pozna³.
Ziemiañstwo
¿ycie urozmaicone przeja¿d¿kami, balami, spacerami, romanse, zabijanie czasu, którego nie ma na co spo¿ytkowaæ.
nie zainteresowanie tym co dzieje siê w kraju
monotonne ¿ycie ziemiañstwa rz¹dzi siê prawami: dobre pochodzenie, etykieta, dobre wychowanie, maj¹tek
Wieœ
trudne, prymitywne warunki
nêdza wsi prezentowana wyrywkowo - dobitnie sygnalizowane s¹ warunki ¿ycia
Przyczyny:
1. od dawna istniej¹ce stosunki spo³eczne, których nikt nie zmienia³ i nikt nie zamierza zmieniæ2.
3. biernoϾ4. wyzyskiwanych
5. wyzysk ch³opów nie opiera siê na gwa³cie, bowiem ch³opi poddaj¹ siê, ¿ycie wsi toczy siê od dawna ustalonym rytmem.
Mieszczanie
nêdza klasy robotniczej
polska krajem policyjnym, wiêzienia przepe³nione, z³e warunki, niemo¿liwe wrêcz traktowanie wiêŸniów, terror
Niepodleg³oœæ zaskoczy³a Polskê, rz¹d nie bierze losu kraju w swoje rêce. Nie wiele siê zmienia (radykalizuj¹ce siê klasy robotnicze, bezrobotni umieszczani s¹ w wiêzieniach, a rz¹d nic nie robi aby zapewniæ godnoœæ Polakom w wolnej suwerennej Polsce).
82.1.1 Rewolucja
Jest gwa³townym przewrotem spo³eczno-politycznym, maj¹cym na celu obalenie panuj¹cego ustroju i wprowadzenia nowego ³adu sprawiedliwoœci spo³ecznej. Za³o¿enia rewolucji s¹ wiêc s³uszne, nawi¹zuj¹ do hase³ Wielkiej Rewolucji Francuskiej: wolnoœæ, równoœæ, braterstwo. Jednak wszelkie nag³e zmiany wi¹¿¹ siê te¿ z przemoc¹ i krwawymi walkami..
Rewolucja w Rosji w 1917 r. obali³a despotyzm carski. ¯eromski umiejscawiaj¹c akcjê w Baku, daje dok³adny obraz wydarzeñ rewolucyjnych, sugeruje tak¿e ich ocenê. Ocena rewolucji jest niejednoznaczna, co wynika w du¿ej mierze ze zmiennoœci pogl¹dów g³ównego bohatera. Dojrzewanie Cezarego sprawia, ¿e zmianie ulegaj¹ jego pogl¹dy i sposób patrzenia na œwiat. Pocz¹tkowo bohater jako m³ody cz³owiek anga¿owa³ siê - spontanicznie i bezkrytycznie - w dzia³ania rewolucyjne. Rewolucja oznacza³a wtedy dla niego wolnoœæ, swobodê, ucieczkê od codziennych obowi¹zków, bezkarnoœæ. Cezary bra³ udzia³ w masowych spotkaniach, podczas których wyg³aszano przemówienia, a tak¿e organizowano samos¹dy: wiece przeradza³y siê czêsto w okrutne, samowolne egzekucje wiêzionych przeciwników (genera³ów). Dzia³ania rewolucyjne by³y bezprawiem i okrucieñstwem. Rewolucja w Baku wprowadzi³a nie³ad i wyzwoli³a spory narodowoœciowe pomiêdzy Tatarami a Ormianami. Stopniowo Cezary zacz¹³ zauwa¿aæ ujemne cechy rewolucji. Jednak dalej uwa¿a³, ¿e jest ona koniecznoœci¹ i ¿e pokrzywdzeni ludzie maj¹ moralne prawo do buntu przeciw krzywdzicielom. PóŸniej i ten s¹d uleg³ zmianie. Wyzwolone przez rewolucjê spory narodowoœciowe doprowadzi³y do makabrycznych wydarzeñ: masowych mordów, terroru i skrajnej nêdzy, która czyni³a ludzi obojêtnymi nawet na œmieræ.
Obalenie starego porz¹dku nie zapewnia jeszcze wprowadzenia nowej cywilizacji. Te spostrze¿enia potwierdzi³a póŸniej podró¿ do Polski. Mia³ wówczas okazjê zaobserwowania Rosji objêtej rewolucj¹. Rosja zosta³a ukazana jako pañstwo pogr¹¿one w chaosie, Ÿle funkcjonuj¹ce, ca³kowicie zdezorganizowane. Obraz rewolucji stanowi ostrze¿enie przed tym, do czego mo¿e doprowadziæ spo³eczna krzywda oraz lekcewa¿enie problemu, jakim s¹ warunki ¿ycia najni¿szych warstw i nierównoœci spo³eczne.
Programy polityczne:
1. komunistów
2. rz¹dowy (Gajowca)
3. bohatera
82.2 „GRANICA” Z. NA£KOWSKIEJ
82.2.1 Nowatorstwo formy
Powieœæ realistyczna zwykle opowiada³a historiê podczas której dokonywa³y siê wydarzenia. Skutki podane by³y zawsze na koñcu. Na³kowska rozpoczyna powieœæ od fina³u, rozwi¹zania akcji. Streszczaj¹c koniec roz³adowuje ciekawoœæ czytelnika. Nie oczekuje on rozwi¹zania tylko zastanawia siê co siê sta³o. Czytelnika maj¹ zainteresowaæ ró¿ne sytuacje, interpretacje a nie same zdarzenia. Fabu³a jest prosta aby czytelnik móg³ zwróciæ uwagê na motywy postêpowania. ¯yciorys bohatera daje nam ró¿ne mo¿liwoœci interpretacji. Autorka chce zostawiæ ocenê bohatera czytelnikowi. Opinie zale¿¹ od ró¿nych punktów widzenia. Nie mo¿e ona byæ jednoznaczna. Na³kowska proponuje aby zestawiæ je wszystkie nawet jeœli s¹ ró¿ne. Suma ich mo¿e daæ jakiœ obraz. Nie bêdzie on jednoznaczny. Zestawienie gestów, ró¿nych punktów widzenia, gromadzenie opinii. Rzeczywistoœæ jest z³o¿ona. G³ównym zagadnieniem ksi¹¿ki jest zestawienie tego co myœli o sobie cz³owiek a co myœl¹ o nim inni. Autorka k³adzie nacisk na to, ¿e nie bêdzie jednoznacznie charakteryzowa³a bohatera, stara siê podkreœliæ swoj¹ obiektywnoœæ. Rezygnuje z narzucenia odbiorcy swojego pogl¹du.
82.2.2 Prezentacja warstw spo³eczeñstwa
Ziemiañstwo (Ziembiewicz)
zubo¿a³e, rodzice Ziembiewicza reprezentuj¹ tê warstwê ze wszystkimi jej wadami
powierzchownoœæ wykszta³cenia przy jednoczesnym du¿ym mniemaniu o sobie
konserwatyœci, kultywuj¹c staro szlacheckie tradycje podtrzymywali znaczenie klasy do której nale¿¹ ludzie puœci, ja³owi, niewykszta³ceni, ho³duj¹cy reliktom przesz³oœci, tkwi¹ w niej
kultywowanie wypaczonych tradycji szlacheckich, które mog¹ potwierdziæ ich przynale¿noœæ do prymitywnej ju¿ szlachty
pozory dawnej elegancji i kultury pod którymi nie kryje siê ¿adna treœæ
nie umiej¹ siê dostosowaæ do obecnych warunków (dlatego zubo¿eli)
podsycanie pozorów etykiety dworskiej
nie potrafi¹ gospodarowaæ, zarz¹dzanie maj¹tkiem jest bezw³adne
herb - jedyny znacz¹cy symbol szlachectwa
stwarzaj¹ sobie œwiat zbytku, choæ w rzeczywistoœci tak nie jest
trwaj¹ we w³asnym œwiecie nie zauwa¿aj¹c co siê wokó³ nich dzieje
nie maj¹ zbyt du¿ego wp³ywu politycznego
Bogacze (pañstwo Tczewscy)
dziêki swojemu maj¹tkowi mog¹ bardziej manipulowaæ losami pañstwa, wp³ywaæ na sytuacjê polityczn¹ kraju
wp³ywowi, przyjmowali zawsze znakomitych ludzi
powa¿ni i godni
sfera ludzi maj¹cych mo¿liwoœci finansowe, op³ywaj¹cy w zbytkach - forma wy¿szej kultury
chc¹c zrobiæ karierê trzeba by³o im podlegaæ
Mieszczañstwo
* Cecylia, Kolichowska, cukiernik Marian
stwarzanie pozorów zamo¿noœci
brak œwiadomoœci tego, co piêkne
ko³tuneria, dulszczyzna
odnosz¹ siê do ludzi z ni¿szych klas z pogard¹
brak wp³ywów i perspektyw
brak prywatnoœci
hierarchia co to ludzi i zwierz¹t
u¿alanie siê nad sob¹ i nie robienie niczego aby zmieniæ swoj¹ sytuacjê
* bogaci inteligenci - Zenon Ziembiewicz
*biedota - Joasia Go³¹bska
Biedota (robotnicy, s³u¿ba, ch³opi folwarczni)
¿ycie w skrajnej nêdzy
godz¹ siê na takie warunki bo na inne ich nie staæ
brak im podstawowych œrodków do ¿ycia
¿yj¹ w strasznych warunkach (piwnicach)
nie maj¹ ¿adnych praw, nie mog¹ siê o nie nawet dopominaæ
nie posiadaj¹ opieki lekarskiej
poni¿ani, szykanowani, wykorzystywani
Robotnicy (Franek Borbocki)
gwa³townie domagaj¹ siê o prawa
coraz bardziej œwiadomi swoich praw
prowadz¹ manifestacje, strajki
¿¹daj¹ lepszych warunków ¿ycia
82.2.3 WieloznacznoϾ82.2.4 utworu
Granica na p³aszczyŸnie spo³ecznej. Podzia³ klasowy odgradzaj¹cy œwiat posiadaj¹cych od œwiata nêdzarzy. Jest miêdzy nimi przepaœæ. Dziel¹ ich przywileje, mo¿liwoœci ¿yciowe, prawa, mo¿liwoœci wp³ywania na ¿ycie. Awans spo³eczny jest nieosi¹galny dla ludzi sfery ubogiej - nieprzekraczalna granica.
P³aszczyzna psychologiczna. Poszukiwanie granic tego co ocenia siê obiektywnie a subiektywnie. S¹d jednostki czy opinia zbiorowa. Ze zbioru subiektywnych opinii mo¿na zbli¿yæ siê do obiektywnej prawdy.
Granica oddziela prawdê od fa³szu.
P³aszczyzna filozoficzna. Mowa tu o mo¿liwoœciach poznania œwiata. Cz³owiek sam sobie narzuci³ granice. Poznaje œwiat coraz lepiej, coraz dok³adniej. Œwiat siê rozwija. Ruchoma granica poznania.
P³aszczyzna moralna. Linia, której nie powinno siê przekraczaæ aby nie sprzeniewierzyæ siê w³asnym idea³om, pogl¹dom, by pozostaæ sob¹. Granica kompromisu nie polega na rezygnacji z w³asnych idea³ów. Szukanie ci¹gle tej bariery, bo przekroczenie jej oznacza fa³sz, ob³udê w stosunku do samego siebie.
82.3 „NOCE I DNIE” M. D¥BROWSKIEJ
dat¹ graniczn¹ tej powieœci jest powstanie styczniowe
wp³ywa ono na ¿ycie bohaterów
ka¿de z nich widzi je inaczej
Barbara
patriotka
niechêæ i nienawiœæ do wszystkich i wszystkiego co zwi¹zane by³o z zaborcami
ceni³a tych, którzy brali udzia³ w powstaniu; powstanie uwa¿a za bohaterski czyn zbrojny
ma swoj¹ dumê, honor
razi j¹ to, ¿e Bogumi³ nie chce mówiæ o powstaniu
zainteresowa³a siê Bogumi³em poniewa¿ on bra³ udzia³ w powstaniu, obdarzy³a go szacunkiem
specyficzny stosunek mia³a tak¿e do wuja Klemensa, który bra³ udzia³ w powstaniu
uwa¿a³a za swój obowi¹zek opiekowaæ siê nim
mityzacja powstania (przyczynili siê do tego tacy ludzie jak Barbara)
za m¹¿ wysz³a z obowi¹zku
Bogumi³a traktowa³a wielokrotnie lekcewa¿¹co
têskni za miastem
boi siê œmierci
jest nietolerancyjna
pe³na sprzecznoœci
cechuje j¹ egotyzm
Bogumi³
ma inny stosunek do powstania
gdy ono wybuch³o by³ jeszcze m³odym ch³opcem, musia³ bardzo szybko wydoroœleæ
powstanie wywar³o na nim ogromne piêtno
stara³ siê wymazaæ je z pamiêci
bezpoœredni kontakt ze œmierci¹ nauczy³ go ceniæ ¿ycie, nie mia³ du¿ych wymagañ, cieszy³ siê chwil¹
powstanie ukszta³towa³o w nim pogl¹d na ¿ycie
wed³ug niego najwiêksz¹ wartoœci¹ cz³owieka jest praca
jest realist¹, trzeŸwo patrzy na œwiat
nie ma du¿ych wymagañ od ¿ycia
nie pracowa³ dla pieniêdzy lecz z mi³oœci do ziemi i pracy
czêsto zaniedbywa³ przez to ¿onê i dzieci
stara³ siê pomagaæ Barbarze lecz rzadko zgadywa³ jej pragnienia
kocha³ Barbarê na równi ze swoj¹ prac¹
du¿o wymaga³ od ludzi ale najwiêcej od siebie
spotyka na swojej drodze wiele przeszkód
staje na przeciw losowi, jest optymist¹
by³ odpowiedzialny za swoje czyny
bohater pozytywistyczny
w powieœci uosabia m¹droœæ ¿yciow¹
kieruje siê rozs¹dkiem
82.4 „FERDYDURKE” W. G¥BROWICZA
Powieœæ ta zrywa z tradycj¹ powieœci realistycznej. Posiada niezwyk³¹ fabu³ê, której zdarzenia s¹ wprawdzie uporz¹dkowane chronologicznie, ale same w sobie s¹ nielogiczne i nieprawdopodobne. Zdarzenia przypominaj¹ bardziej sen ni¿ jawê i Gombrowicz wyraŸnie nawi¹zuje w kompozycji fabu³y do techniki onirycznej (sennej). Ukazane wydarzenia i postacie s¹ w du¿ej mierze absurdalne i przejaskrawione, i sk³adaj¹ siê na groteskowy obraz rzeczywistoœci. Œwiat ukazany zosta³ w krzywym zwierciadle. Postacie s¹ uosobieniem pewnych postaw i zachowañ, wyeksponowanych, wyolbrzymionych w nich dla spotêgowania wra¿enia. Mamy typowego belfra - Bladaczkê, pensjonarkê, nowoczesn¹ matkê, typowe postacie z rodziny szlacheckiej, parobka. Ich zachowanie jest przesadne i karykaturalne. Stanowi¹ w powieœci Ÿród³o komizmu. Dwie p³aszczyzny interpretacyjne:
rozwa¿ania psychologiczne dotycz¹ce uzale¿nienia postêpowania cz³owieka, sprowadzaj¹ce siê do teorii formy w ¿yciu ludzkim
krytyka miêdzywojennej rzeczywistoœci i obyczajowoœci nadaj¹ca utworowi satyryczn¹ wymowê
Podstawowym pojêciem, jakim operowa³ Gombrowicz w swoich wypowiedziach o cz³owieku i œwiecie by³a „forma” - to dla Gobrowicza sposób wyra¿ania siebie i s³owa, gesty, czyny, decyzje, postawy, styl i sposób bycia. Jest to postawa wobec ¿ycia, kszta³t cz³owieka okreœlaj¹cy go wobec œwiata. Forma jest sposobem kontaktowania siê z innymi ludŸmi. Tworzy siê dopiero w kontakcie miêdzyludzkim i jest czymœ sztucznym, nienaturalnym dla cz³owieka. Jest nam narzucana z zewn¹trz, fa³szuje nasz¹ naturê. Forma jest koniecznoœci¹, poniewa¿ ka¿dy cz³owiek chc¹c nawi¹zaæ kontakt z innym cz³owiekiem, musi przyj¹æ jak¹œ formê, która by³aby dla tamtego zrozumia³a. A poniewa¿ cz³owiek ¿yje w spo³eczeñstwie, jest na tê formê skazany, nie mo¿e przed ni¹ uciec. Forma jest tak¿e sposobem wyra¿ania w³asnych pogl¹dów, sposobem przekazania w³asnego widzenia œwiata i innych. Na pocz¹tku utworu narrator wyznaje, ze poszukuje sposobu na wyra¿enie siebie. Zdaje sobie sprawê z koniecznoœci znalezienia dla siebie jakiejœ formy, by zaistnieæ w spo³eczeñstwie, wœród ludzi, by zostaæ przez nich dojrzanym i odebranym. Ludzie narzucaj¹ sobie wzajemnie sposób bycia (np. belferskie zachowanie Pimki w mieszkaniu narratora sprawia, ¿e zachowuje siê on jak uczeñ). Ludzie nieustannie zmuszaj¹ innych do pewnych zachowañ i dzia³añ. Ci¹g³a walka o narzucenie w³asnego œwiatopogl¹du (walka na miny pomiêdzy Miêtusem a Pytonem, gwa³t przez uszy dokonany na Pytonie). Uczniowie cierpi¹ z powodu narzucenia im sztucznie formy zdziecinnia³ej. Forma zdziecinnia³a zyskuje miano „pupy”. Pupa nadana zostaje uczniom gimnazjum, wytwarza j¹ zw³aszcza obecnoœæ matek za p³otem. Z kolei wszelkie spo³eczne maski, zachowania okreœlane s¹ pojêciem „gêby”. Gêbê przyprawia cz³owiekowi drugi cz³owiek lub spo³eczeñstwo. Gombrowicz ma œwiadomoœæ, ¿e przed gêb¹ nie ma ucieczki.
82.5 PROZA BRUNO SCHULZA
By³ pod wp³ywem Kafki:
œwiat nierealny
akcja nie jest wa¿na
dwie p³aszczyzny snu i jawy, nie wiadomo gdzie rozgrywa siê akcja
realizm jest zachwiany
Kreacjonizm
Œwiat, który kreuje nie jest rzeczywisty. Jest wymyœlony. Schulz nie odwzorowuje œwiata, tylko tworzy swój w³asny. Pisze swoje utwory tak, ¿e czytaj¹c je widzimy œwiat przez mg³ê (kolory, brak konturów, mg³a, sennoœæ). W jego utworach nie ma jako takiej fabu³y, nie jest ona wa¿na.
Sensualzim
odbieranie œwiata za pomoc¹ zmys³ów
dominuj¹ barwy, dŸwiêki, kszta³ty - oddzia³ywuj¹ na wyobraŸniê
nie wa¿na jest akcja, fabu³a
82.6 „PANNY Z WILKA” J. IWASZKIEWICZA - problematyka
1. autobiograficzna
u podstaw fabu³y leg³y wspomnienia m³odzieñczego pobytu Iwaszkiewicza we dworze w Byszewach, gdzie jako gimnazjalista udziela³ korepetycji. Zapamiêtane obrazy, osoby, sytuacje wykorzysta³ pisz¹c opowiadanie
2. psychologiczna
le¿y w centrum zainteresowania pisarza. Wi¹¿e siê ze skupieniem uwagi na psychice bohatera - jego prze¿yciach, rozterkach, wspomnieniach. Œwiat jest widziany i oceniany z perspektywy bohatera. Z problematyk¹ psychologiczn¹ wi¹¿e siê rozwa¿anie na temat pamiêci i jej znaczenia.
3. egzystencjalna
widoczna jest w zadumie nad ¿yciem i œmierci¹, w pytaniach o sens ¿ycia i jego istotê. W szukaniu tego co wa¿ne i nieprzemijaj¹ce w ¿yciu.
4. filozoficzna
towarzyszy zadumie egzystencjalnej i wyra¿a siê proœb¹ znalezienia ogólnych prawide³ rz¹dz¹cych ¿yciem, zrozumienia porz¹dku œwiata i zwi¹zków miêdzy przesz³oœci¹ i teraŸniejszoœci¹.
5. moralna
wyra¿a siê w pytaniach o powinnoœci, obowi¹zki cz³owieka, o wartoœæ tego co robi, a tak¿e w niepokoju, który towarzyszy bohaterowi, gdy snuje refleksjê dotycz¹c¹ jego ¿yciowych dokonañ.
82.7 „BRZEZINA” J. IWASZKIEWICZA
miejsce œmierci, wspomnieñ, mi³osnych wzniesieñ i szczêœcia
niemy œwiadek wydarzeñ
nie przemija, wci¹¿ trwa
dla bohaterów jest ostoj¹ spokoju, miejscem, które sk³ania ich do refleksji
kszta³tuje stany psychiczne
opisy maj¹ charakter impresjonistyczny
traktowanie œwiata jako dzie³a artystycznego i smakowanie go jako dzie³a sztuki
dramatyczne wydarzenia ukazane w sposób melancholijny
splataj¹ siê œmieræ i ¿ycie
Stanis³aw ciê¿ko chory udowodni³ Boles³awowi, ¿e jego ¿ycie podobne jest do œmierci
zainteresowanie teraŸniejszoœci¹, teraŸniejszoœæ góruje nad przesz³oœci¹
83. PROZA XX LECIA MIÊDZYWOJENNEGO (LITERATURA OBCA)
83.1 „PROCES” F. KAFKA
83.1.1 Kompozycja powieœci
chronologiczna fabu³a
uk³ad zdarzeñ przejrzysty, skoncentrowany wokó³ g³ównego w¹tku procesu
akcja zmierza ku katastrofie, któr¹ jest œmieræ bohatera
jasny uk³ad wydarzeñ, pewna schematycznoœæ bohaterów, pozorna logika œwiata przedstawionego, który ujawnia sw¹ absurdalnoœæ - to wszystko sk³ania do poszukiwania ukrytego sensu opisywanych sytuacji
„Proces” jako parabola, czyli utwór, w którym dos³owne znaczenia s¹ jedynie ilustracj¹ pewnych uniwersalnych prawd, ukazanych obrazowo, za pomoc¹ przyk³adowej fabu³y i postaci.
schematycznoϾ
dwie p³aszczyzny interpretacyjne: metaforyczna i realistyczna
pozorna logika œwiata przedstawionego, brak konkretyzacji czasowej i przestrzennej
83.1.2 Realizm
racjonalne, rozumne, zgodne z rzeczywistoœci¹ przedstawienie œwiata
realizm zak³ada prezentacjê cz³owieka w jego codziennoœci
narrator jest wszechwiedz¹cy, on przedstawia œwiat
zdarzenia fikcyjne zgodne z prawdopodobieñstwem
motywacja bohatera ma charakter psychologiczny i zdeterminowana jest sytuacjami spo³ecznymi w jakich siê znajduje
bohaterzy s¹ niejednokrotnie typowi dla swojego œrodowiska
komunikatywnoœæ jêzyka
wydarzenia u³o¿one chronologicznie, zwi¹zek przyczynowo skutkowy
nie ma jasnego zakoñczenia
bohaterowie to zarówno postacie pierwszo jak i drugo planowe
Kafka odchodzi od realizmu jako naœladowania rzeczywistoœci. Kreuje now¹ rzeczywistoœæ, która nie jest zgodna z prawd¹. G³ówny bohater Józef K. jest typowy, bez ¿ycia wewnêtrznego. Jest on postaci¹ szczególnie ubog¹. Zredukowany zostaje do prostych reakcji i odruchów.
Proces to ilustracja pewnych uniwersalnych prawd. Sens utworu jest ukryty i metaforyczny. W Procesie œwiat przedstawiony pozbawiony jest sensu. Józef K. nie wie za co zosta³ oskar¿ony. Ca³y œwiat utworu podporz¹dkowany jest procesowi.
Proces to parabola niewiadomej losu, samotnoœci cz³owieka wobec œwiata, który ujawnia cz³owieka jako bezduszny mechanizm. Bezsilnoœæ, bezradnoœæ. Cz³owiek jest podporz¹dkowany prawu. Bezsilnoœæ jednostki pozbawionej praw. W³adza jest nieomylna.
83.2 „NA ZACHODZIE BEZ ZMIAN” E. M. REMARQUE
wojna jest upiorna
odwrócenie systemu wartoœci
to co jest niemoralne, niedopuszczalne, nieetyczne w normalnym œwiecie, na wojnie jest normalne
83.3 „ZIEMIa PLANETa LUDZI” A. de SAINT-EXUPERY - humanizm
poznaæ cz³owieka
mi³oœæ do cz³owieka, bezinteresowna
chêæ poznania, ciekawoœæ
mi³oœæ do ¿ycia
Dziêki g³ównemu bohaterowi autor przedstawi³ swoje losy podczas pracy lotnika. Lata³ na samolotach przewo¿¹c paczki. Chêæ poznania œwiata z innej strony, z góry, sk¹d nikt go jeszcze nie widzia³. To nim kierowa³o. Podczas lotów prze¿y³ wraz z kolegami wiele katastrof. Za ka¿dym razem mi³oœæ do ¿ycia, chêæ przetrwania i odkrywania œwiata na nowo kaza³a im prze¿yæ. Walka z samym sob¹. Prze¿ycie katastrofy sprawi³o, ze s¹ silniejsi od okolicznoœci, które skaza³y ich na œmieræ. Miejsca odosobnione tj. Sahara, czy œnie¿ne góry ukazuj¹ wartoœæ cz³owieka. Stanowi¹ one tak¿e groŸbê œmierci, s¹ dla niego ¿ywio³em tak samo jak niebo po którym lata. Pisarz - pilot móg³ spojrzeæ na ziemiê z lotu ptaka, zmierzyæ siê z si³¹ natury. Kole¿eñstwo, przyjaŸñ, g³êboki szacunek dla ludzkiego ¿ycia.
83.4 „KOMU BIJE DZWON” E. HEMINGWAY - behawioryzm
Hemingway obserwuje cz³owieka z zewn¹trz
ukazanie cz³owieka zmagaj¹cego siê z przeciwnoœciami losu, w sytuacji podejmowania trudnych decyzji
rozwa¿ania natury moralnej, filozoficznej s¹ przedstawione poprzez fabu³ê i szybko przebiegaj¹c¹ akcjê
bohaterem jest mê¿czyzna, mocny, konsekwentnie postêpuj¹cy, szlachetny, nie ulega przeznaczeniom losu lecz stara siê z nimi zmierzyæ nawet jeœli wie, ¿e go przerastaj¹ i ma œwiadomoœæ pora¿ki, podejmuje ryzyko, stawia czo³o przeciwnoœciom, jest w stanie zapanowaæ nad emocjami i uczuciami. G³ówny bohater staje przed koniecznoœci¹ podjêcia decyzji, postrze¿enia z³o¿onoœci sytuacji. Jest cz³owiekiem nieustêpliwym, oddanym sprawie. Jordan to cz³owiek refleksyjny, ceni cz³owieka jako istotê, ceni sobie ludzkie ¿ycie i wszystko to co mo¿e ono dostarczyæ. Jest to cz³owiek szlachetny i uczciwy. £¹czy w sobie irracjonalizm z uczuciowoœci¹. Optymistycznie patrzy na œwiat. Stara siê nie ulegaæ rzeczywistoœci. Cz³owiek jest w stanie zapanowaæ nad emocjami i uczuciami.
83.5 „MISTRZ I MA£GORZATA” M. BU£HAKOW - powieœæ83.6 parabola
jest to powieœæ fantastyczna, mi³osna, realistyczna
realizm podszyty jest grotesk¹
s³u¿y równie¿ kompromitacji wielu cech
wszystkie sposoby wykorzystania groteski s³u¿¹ temu aby jeszcze bardziej uwidoczniæ wady
ilustruje zmiany systemu wartoœci, chaos
realizm powieœci jest podszyty grotesk¹ aby wprowadziæ schematyzm - parabolizm
groteska Bu³hakowa umo¿liwi³a ominiêcie ówczesnej cenzury
83.6.1 Kompozycja
powieœæ z³o¿ona treœciowo i kompozycyjnie
przedstawienie wieloœci problemów osi¹gn¹³ Bu³hakow dziêki niejednorodnoœci narracji
narrator opowiada jednoczeœnie jakby o trzech ró¿nych rzeczywistoœciach
I - realistycznie, satyrycznie i groteskowo ukazana Moskwa i jej mieszkañcy
II - ma charakter baœniowy i fantastyczny, powstaje dziêki obecnoœci Wolanda-szatana i jego œwity
III- opowiadana we fragmentach historia Pi³ata i Jeszui Ha-Nocri, nawi¹zuj¹ca do ewangelii, ale ró¿na od niej
83.6.2 Problematyka
1. metafizyczna
wynika ze z³o¿onoœci œwiata przedstawionego. Bu³hakow dowodzi, ze uzasadnieniem dla œwiata realnego jest istniej¹cy poza nim porz¹dek boski, który decyduje o uniwersalnym charakterze pewnych wartoœci (takich jak: wolnoœæ, odwaga, mi³oœæ). Odrzucenie tych wartoœci sprawia, ze œwiat traci sens, popada w chaos
2. moralna
wi¹¿e siê z ocen¹ dzia³añ postaw bohaterów. Pytanie o to, co jest dobre, a co z³e, sugeruje ju¿ sama obecnoœæ szatana
3. egzystencjalna
wi¹¿e siê z refleksj¹ na temat ¿ycia, jego sensu, wartoœci. Problem ten dotyczy zarówno jednostek jak i zbiorowoœci
4. psychologiczna
opiera siê na zainteresowaniu indywidualnymi problemami bohaterów, ich psychik¹, z³o¿onoœci¹ ich prze¿yæ, pragnieñ, przyczynami ich chorób psychicznych. Charakterystyce psychologicznej B. poddaje m.in. Ma³gorzatê, Mistrza, Pi³ata
5. spo³eczno-polityczna
wynika z przedstawienia Moskwy jako stolicy pañstwa totalitarnego. Pisarz ukazuje, w jaki sposób system totalitarny wp³ywa na ¿ycie spo³eczne i indywidualne
6. kulturalna
wi¹¿e siê z zainteresowaniem sytuacj¹ artysty i sztuki w pañstwie totalitarnym. Mo¿na odnaleŸæ tak¿e rozwa¿ania na temat tego, czym jest prawdziwa sztuka i co decyduje o jej wartoœci
7. obyczajowa
wyra¿a siê w szczególnoœci, czêsto satyrycznych opisów codziennego ¿ycia mieszkañców Moskwy, ich przyzwyczajeñ, pracy, zainteresowañ, reakcji
83.6.3 Artysta i jego dzie³o
Bu³hakow rozwa¿a jakie miejsce w systemie totalitarnym zajmuje artysta i jak¹ pe³ni rolê. Artyœci œwiadomie godz¹ siê na ustêpstwa, jak wszyscy poddani s¹ presji cenzury. Dobrowolnie rezygnuj¹ z krytycyzmu i poszukiwania prawdy, o któr¹ w³aœnie jako
artyœci powinni siê upominaæ. S¹ zdolni wyst¹piæ przeciw artystom niezale¿nym, je¿eli bêdzie wymaga³a tego w³adza. Za tê lojalnoœæ maj¹ zapewniony byt, poczucie bezpieczeñstwa, wygodê i prawo drukowania swoich utworów. Sztuka oficjalna , popierana i wspomagana przez pañstwo, jest tak samo zak³amana i nieautentyczna jak ca³y system. Bu³hakow neguje jak¹kolwiek wartoœæ takiej twórczoœci.
Mistrz jest autorem jednej ksi¹¿ki: opowiadaj¹cej historiê Pi³ata i Jeszui Ha-Nocri. Wielkoœæ tego dzie³a polega na tym, ¿e wyra¿a ono uniwersaln¹ prawdê o Bogu, cz³owieku i niekwestionowanych wartoœciach. Prawdziwoœæ opowiadanej przez Mistrza historii potwierdza to, ¿e ma wp³yw na czytelnika, wywo³uje sprzeciw wobec z³ego, zak³amanego systemu. Dzie³o to odzwierciedla prawdziwe têsknoty cz³owieka, ujawnia jego obawy, s³aboœæ, ale te¿ pragnienie dobra, odwagi, poszukiwanie Boga jako uosobienia wartoœci, bez których ¿ycie traci sens. Udowadnia, ze w cz³owieku jest dobro, ale jest ono wci¹¿ wystawiane na próbê. Obrona wartoœci - zw³aszcza w systemach zniewolenia i zak³amania - wymaga odwagi. Mistrz za swoje dzie³o zostaje napiêtnowany, wykluczony z grona szanowanych i docenianych literatów. Dzie³o oparte na prawdzie i innych wartoœciach czyni Mistrza wielkim.
Walka dobra ze z³em
w powieœci szatan jest dobry
walka dobra ze z³em ma wymiar etyczny
Wspó³czesny œwiat Rosji lat 20/30
Moskwa jest ukazana przez Bu³hakowa jako miasto ilustruj¹ce problemy wspó³czesnego œwiata. Pozostaje ona pod presj¹ rz¹dów totalitarnych (dyktatorskich), zniewalaj¹cych spo³eczeñstwo za pomoc¹ narzuconej obowi¹zkowo ideologii, rozbudowanego aparatu policyjnego, ingerencji w ¿ycie prywatne. Obecnoœæ systemu totalitarnego nie ujawnia siê bezpoœrednio. Bu³hakow skupia uwagê na jego skutkach.
Przedstawiona w powieœci rzeczywistoœæ pozbawiona jest wszelkich wartoœci. Opiera siê na zak³amaniu we wszystkich dziedzinach ¿ycia. Przyk³adem zak³amania mo¿e byæ kompromitowane przez Wolanda okreœlenie „drugiej œwie¿oœci” produktów ¿ywnoœciowych. Zak³amanie ujawnia siê w powszechnej ob³udzie, w zatracaniu siê pierwotnych znaczeñ s³ów. Przez to bohaterowie trac¹ rozeznanie, czym jest prawda, sprawiedliwoœæ, wolnoœæ, uczciwoœæ.
System totalitarny - d¹¿y do sprawowania ca³kowitej kontroli nad spo³eczeñstwem, niszczy indywidualnoœæ, bezwzglêdny, narzuca sposób myœlenia, oceniania, odbiera cz³owiekowi mo¿liwoœæ sprzeciwu, krytyki, wychowuje ludzi niezdolnych do samodzielnego myœlenia, ludzi zastraszonych.
¯ycie w Moskwie jest zbiurokratyzowane, podporz¹dkowane przepisom. Jakoœæ ¿ycia pozostawia wiele do ¿yczenia - brak mieszkañ, pieniêdzy. Wprowadzenie do rzeczywistoœci pozornie moralnej logiki demaskuje postawy ludzi.
Bu³hakow w oœmieszaj¹cy, satyryczny sposób opisuje rzeczywistoœæ. Œwiadome i celowe zdeformowanie œwiata aby ujawniæ jego absurd, absurd zniewolenia cz³owieka w imiê ideologii nie s³u¿¹cej nikomu.
84. DRAMATURGIA OKRESU MIÊDZYWOJENNEGO
84.1 „¯EGLARZ” J. SZANIAWSKIEGO
84.1.1 Cechy dramatu
wartka, spójna akcja
bohaterzy maj¹ charakter realistyczny
logika zdarzeñ, prawdopodobieñstwo
84.1.2 Chwyty literackie
obecnoϾ liryzmu, ironii
wprowadzenie szeregu aluzji i niedopowiedzeñ
tematyka utworów dotyka spraw o charakterze uniwersalnym
konfrontacja dobro-z³o, ludzkich pragnieñ, idea³ów skonfrontowanych z rzeczywistoœci¹, codziennoœci¹
Kapitan Nut - oficjalnie postaæ bardzo romantyczna, ma kochankê, do której pisze wiersze, jest cz³owiekiem honoru, przedk³ada go ponad wszystko, nieustraszony, przystojny, zadbany, godzien naœladowania. Po pojawieniu siê Jana okazuje siê, ze listy wcale nie s¹ romantyczne, kapitan przewozi³ opium, wygl¹d siê nie zgadza³, prowadzi³ hulaszczy tryb ¿ycia, nadu¿ywa³ alkoholu i narkotyków, wyspê odkry³ przez przypadek, bo za³oga by³a pijana. Dwa obrazy zupe³nie ró¿nych postaci kontrastuj¹ ze sob¹. Dotykamy relatywizmu prawdy, która jest wzglêdna. Dwa sprzeczne opisy, ¿aden z nich nie jest do koñca prawdziwy. Nie ma potwierdzeñ tylko domniemania.
Ka¿dy potrzebuje pewnego idea³u aby potem móc stosowaæ go w ¿yciu. Ujawnienie prawdy mo¿e sprawiæ krzywdê. Szacunek dla bohaterstwa, odwagi. Ludzie potrzebuj¹ wzorów, bowiem potrzebny jest cel, ambicje. Idea³y wzbogacaj¹ ich, wyzwalaj¹ w cz³owieku dumê. Mity s¹ dobre, choæ mog¹ byæ niebezpieczne jeœli ocieraj¹ siê o fanatyzm. Mog¹ s³u¿yæ manipulowaniu ludŸmi. Mog¹ prowadziæ do zagro¿eñ ale s¹ potrzebne.
84.2 „SZEWCY” I. WITKIEWICZA
84.2.1 Teoria czystej formy w teatrze
Jest to stworzona przez Witkacego koncepcja teatru, maj¹ca go ca³kowicie zrewolucjonizowaæ.
Teoria czystej formy dotyczy³a wy³¹cznie teatru i przeciwstawia³a siê tradycji - zarówno dramatowi naturalistycznemu, jak i symbolicznemu. Celem spektaklu nie jest naœladowanie rzeczywistoœci, lecz wprowadzenie widza w inny ni¿ ¿yciowy wymiar prze¿ywania, w sferê uczuæ metafizycznych. Celem jest zaskakiwanie widza. Teatr czystej formy mia³ zrywaæ z wszelkimi schematami tradycyjnego teatru, z logicznym zwi¹zkiem pomiêdzy przedstawionymi zdarzeniami oraz wypowiedziami bohaterów i ich dzia³aniami. Witkacy dopuszcza³ rozbie¿noœæ pomiêdzy czynami postaci z wypowiadanymi przez nie s¹dami, zmiennoœæ psychiki, przeistaczania siê jednych postaci w inne, zamiany ról. Widz ogl¹daj¹cy spektakl Czystej Formy powinieñ mieæ wra¿enie, ¿e œni jakiœ dziwny sen.
„Szewcy” posiadaj¹ istotny zwi¹zek z rzeczywistoœci¹ spo³eczn¹ i polityczn¹, ale mo¿emy tak¿e odnaleŸæ w tym dramacie pewne elementy Czystej Formy. Widoczne jest tu d¹¿enie do rozwijania iluzji, rzeczywistoœci na scenie, czyli powstrzymywania widza od wiary, ¿e to, co dzieje siê na scenie, rozgrywa siê na prawdê. S³u¿y temu kreacja bohaterów. Nie s¹ oni przedstawiani realistycznie, tzn. nie s¹ w pe³ni reprezentatywni dla swojej warstwy spo³ecznej (na przyk³ad szewcy s¹ tylko umownymi szewcami poniewa¿ czasami mówi¹ i myœl¹ jak filozofowie, pos³uguj¹ siê skomplikowanymi pojêciami i wypowiadaj¹ zdania w wielu jêzykach). Œwiat przedstawiony w dramacie Witkacego, choæ wi¹¿e siê ze œwiatem realnym, to jednak nie pasuje do niego, nie stanowi jego wiernego odbicia lecz obraz wykrzywiony, zdeformowany, groteskowy. Komizm i tragizm wspó³istniej¹ obok siebie. Prezentowane zdarzenia zaskakuj¹ i szokuj¹ widza, natomiast nie maj¹ go wzruszaæ. Wulgarne imiona bohaterów a tak¿e wulgarny i ostry sposób ukazania erotyzmu. Dziwaczny jest tak¿e jêzyk, jakim mówi¹ bohaterowie, bêd¹cy mieszanin¹ gwary, stylu naukowego i dziwnych przekleñstw - neologizmów utworzonych na wzór popularnych przekleñstw.
Porz¹dki spo³eczne i polityczne zmieniaj¹ siê kolejno w wyniku przewrotów rewolucyjnych.
* Porz¹dek kapitalistyczny. Ho³duje on ustalonej hierarhii spo³ecznej, która narzuca ludziom ograniczenia. Szewcy musz¹ naprawiaæ buty lepszym, stoj¹cym wy¿ej - np. prokuratorowi, który jako przedstawiciel bur¿uazji jest poni¿any przez ksiê¿n¹, reprezentantkê arystokracji. Ten podzia³ spo³eczny wywo³uje wzajemne niechêci, nienawiœci, antagonizmy pomiêdzy warstwami, zw³aszcza, ¿e wi¹¿e siê tak¿e z ró¿nicami w poziomie ¿ycia i posiadaczy w³adzy. Pojawiaj¹ siê marzenia o rewolucji, nag³ej zmianie ca³ego uk³adu spo³ecznego. Przewrotu dokonuje Prokurator, ale w rewolucji tej d¹¿y wy³¹cznie do obrony w³asnej pozycji, w³asnych praw i wygodnego ¿ycia. Decyduje siê na ten krok w obawie przed rewolucj¹ szewców, która mog³aby przybraæ krwawy charakter. W swoich dzia³aniach wspiera siê na organizacji Dziarskich Ch³opów, w której panuje kult si³y, œlepa wiernoœæ i pos³uszeñstwo przywódcy, rezygnacja z indywidualnych d¹¿eñ na rzecz realizacji rozkazów wodza. S¹ to dylematy ustroju faszystowskiego, totalitarnego, w którym zorganizowana si³a panuje nad niezorganizowanym t³umem - sk³óconymi szewcami. Gdy szewcy przepowiadaj¹ swoj¹ rewolucjê i tworz¹ ustrój komunistyczny, zmiana porz¹dku spo³ecznego polega na odwróceniu ról, podkreœlonym w dramacie groteskowym zachowaniem siê szewców chodz¹cych w kolorowych pid¿amach, uznawanych przez nich za dowód panowania i uprzywilejowanych pozycji. W³adzê teraz sprawuj¹ szewcy a dotychczasowe warstwy panuj¹ce zostaj¹ obalone i poni¿one. Dzia³ania nowej w³adzy przypominaj¹ posuniêcia w³adzy komunistycznej (zniszczony zostaje przywódca rewolucji, kwestia ch³opska zostaje rozwi¹zana si³¹). Dochodzi do nastêpnego przewrotu, po którym powstaje nowy bli¿ej nieokreœlony totalitaryzm, w którym ludzie szkoleni s¹ jak automaty.